คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #218 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ถิง - เน่ (ตอน ขอแค่ผัน.....ให้ฉันรักเธอ 15 )
“เดี๋ยวแวะซื้อหนมกินก่อนนะ..อยากกินไอติม”
ขับรถมอเตอร์ไซด์มาจนเกือบถึงทางเข้าบ้าน และก็พบไอศกรีมรถเข็นของลุงแก่ ๆ คนหนึ่ง ถึงได้เลี้ยวรถกลับไป และจอดรถซื้อไอศกรีม
คนที่นั่งซ้อนท้ายอยู่ ลงมาจากรถแล้วและยืนมองด้วยความงง
“ไอติมหนมปังอ่ะ..อร่อย..เอาหนมปังสองอันครับ...ใส่ข้าวโพดด้วย”
ขนมโดเน่สั่งไอติมสองอันและอันหนึ่งส่งให้คนที่ยืนอยู่อีกอันก็ส่งเข้าปากตัวเอง
ก่อนจะยืนกินไอติมกันอยู่ตรงถนนทางเข้าบ้าน จอดรถไว้ที่ริมฟุตบาตร และพาตัวเองปีนขึ้นไปนั่งอยู่บน
แผงกั้นถนนกับทางเดินที่ถูกฝังผนึกไว้แน่น เวลาเย็นขนาดนี้มีแต่คนวิ่งออกกำลังกายตอนเย็น
รถไม่มีผ่านมาสักคัน เจ้าถิ่นอย่างไอ้เน่รู้ดีเป็นที่สุด
ตั้งหน้าตั้งตากินไอติมที่มีขนมปังแบบผ่าครึ่งและใส่ไอศกรีมกะทิไว้ตรงกลาง
ดูเหมือนว่าถิงไม่เคยกิน...เห็นลองแตะ ๆ ปลายลิ้นแล้วทำหน้าแหย
“เย็น.....เย็น...เย็นจังเล้ย”
ถึงปากจะพูดไปอย่างนั้น
แต่ก็อดที่จะลองกัดไปที่ขนมปังอีกหนึ่งคำไม่ได้
เพราะติดใจในความหวานมันของกะทิ
และความเย็นสดชื่นนั้น
แล้วก็ทำหน้าแหยอีก แต่ก็ไม่เห็นว่าถิงจะเลิกกินซะหน่อย
“อร่อยมั้ย...เจ้าเนี้ยกินประจำแหละ..กินมาตั้งแต่เด็กแล้ว..มานี่สิ...นั่งเนี่ยได้”
ไอ้เน่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
และเรียกให้คนที่ยืนกินไอติมเหมือนเด็ก ๆ อยู่ริมทางเท้า
ดูสิหมวกก็ไม่ยอมถอดออกอย่างนั้น จะกินสะดวกได้ยังไงกัน
ร่างสูงโปร่งยังมุ่งมั่นกับการแตะปลายลิ้นเข้าที่ของอร่อยที่ได้กิน เดินเข้ามาใกล้ ๆ กับคนที่ปีนไปนั่งอยู่ที่แผงกั้นนั้น และผู้ชายใจเย็นอารมณ์ดีอยู่เสมอก็ฝากไอติมไว้ในมือของนาย ถอ อิ งอ ถิง ก่อนจะเอื้อมมือไปแกะที่สายรัดคางให้ และกระโดดลงไปบนพื้นเอาหมวกไปแขวนไว้ที่คันเร่งของรถ ก่อนจะปีนกลับขึ้นไปอยู่ที่เดิมใหม่ และอีกคนก็ทำตามเหมือนเด็ก ๆ เลียนแบบผู้ใหญ่ นั่นยิ่งทำให้ไอ้เน่ลอบยิ้มออกมา
คนบ้าอะไรวะ
แม่งโคตรจะน่ารักเป็นธรรมชาติมากเลย
สุดยอดของความสุดยอดแล้วแบบนี้
ทำอะไรเหมือนเด็ก ๆ
ขนาดกินไอติมยังน่ารักเลย
เอ้า....ไม่เชื่อเหรอ
น่ารักจริง ๆ นะ ไม่เชื่อดูทำเข้าสิ
แตะปลายลิ้นไปที่ไอติมเย็น ๆ แล้วก็ทำหน้าแหยทุกครั้งที่แตะ
แต่ก็ยังอยากจะกินอยู่อีก
“อร่อยมั้ย....” ร่างสูงใหญ่ใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่เสมอ หันหน้ามาถามคนข้าง ๆ
และไอ้บ้าวัดปริมาตรก็พยักหน้ารับ ก่อนจะมุ่งมั่นกับการกินต่อไป
ถิงเป็นคนแปลก ๆ นะ
ทั้งที่เป็นอย่างนั้น
สำหรับไอ้เน่แล้ว....ทำไมถึงได้รู้สึกว่าทุกอย่างที่เห็นทุกอย่างที่ได้รู้สึก
มันมีแต่ความเป็นธรรมชาติ....
ถิงคิดอะไรก็พูดตามที่คิด...
ทำอะไรตามที่สมองสั่งการ
บางครั้งเมื่อเห็นถิงยิ้มก็อยากจะเก็บรอยยิ้มนั้นใส่กระเป๋ากลับมาบ้านด้วย
แต่ก็ทำได้แค่เก็บไว้ในความทรงจำ
เก็บไว้ในสมอง
ทำไมกันนะ
ทำไมถึงรู้สึกว่าเหมือนเคยพบเคยเจอกันมานานแสนนาน
แต่ก็มีอันต้องพลัดพรากจากกันจนบางครั้งแทบอยากจะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดใจ
เมื่อก่อนเคยนั่ง ๆ อยู่แล้วก็ร้องไห้ออกมา
เหมือนตามหาใครอีกคนไม่พบ
แต่ตอนนี้อาการนั้นก็หายไปแล้ว
เหลือแต่ว่า
บางครั้งก็ฝันเห็นใครคนหนึ่งบ่อย ๆ เป็นเวลานาน
แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้รู้สึกปวดร้าวที่หัวใจ
และก็ไม่ได้ฝันถึงใครคนนั้นคนที่อยู่ในความฝันบ่อย ๆ อีกเลย
“เชื่อเรื่องความฝันมั้ยถิง.....” ขนมโดเน่หันหน้ามาถามคนข้าง ๆ และร่างนั้นที่มุ่งมั่นกับการกิน
ก็เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะตอบคำถามออกมา
“มันเป็นกลไกส่วนหนึ่งของระบบสมองที่สั่งการให้เกิดภาพ ถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่มีใครอธิบายที่มาของปรากฏการณ์ของการฝันได้.....”
ทีพูดเรื่องวิชาการ ไอ้ถิงกลับพูดได้ราบรื่นและไม่มีติดขัด และก้มลงไปกินไอติมต่อ
นั่นทำให้คนอย่างขนมโดเน่ พยักหน้ารับช้า ๆ อย่างเข้าใจ
ก่อนจะเหม่อมองไปไกลแสนไกล
มันเป็นสิ่งที่กลไกในสมองสั่งงานงั้นเหรอ
แล้วเป็นบ้าอะไร สมองของเราถึงได้สั่งการให้ฝันถึงนายเกือบแทบทุกวันกันล่ะ คนในฝัน
ไหนนายบอกเราสักหน่อยสิ ว่าเป็นเพราะอะไร เราถึงได้ฝันถึงแต่นาย
*********************************
ช่วงนี้ ชีวิตวุ่นวายมากเลยค่ะ ไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวเลยค่ะ ยังไงก็จะพยายามมาอัพให้บ่อยๆนะคะ
อยากรู้ มีใครที่อ่าน อ้อนกับทานบ้างเอย ใครยังไม่อ่านลองเข้าไปอ่านนะค่ะ เรื่องนั้นน่ารักมากจริงๆ
ความคิดเห็น