[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #157 : ปรัชญาช่างกลฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน ถาม-ตอบ)

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท  ตอน ถาม-ตอบ 

ไอ้ยะนี่ท่าจะบ้า มองหน้าแล้วยิ้ม ยิ้มอยู่นั่นแหละ มันจะหาเรื่องหรือไงวะ แม่ง
เอ้า ยังจะมองอีก มองห่าอะไรนักหนาวะ มองคนหล่ออยู่ได้ เดี๋ยวกูก็เก็บค่ามองเลยนี่

โอ้ย มือนี่แม่งก็สั่นจริงเว้ย สั่นเป็นเจ้าเข้าเลย อะไรวะ มันจะสั่นไปถึงไหนเนี่ย
อยู่เฉย ๆ สิเว้ย มือ ยังไม่เฉยอีก เอ้ยยยยยยย อยู่นิ่ง ๆ สิ

อ้าว ๆ เฮ้ย กรอกน้ำใส่ขวดไม่ได้อ่ะ

มือมันสั่น แง่ง แง่ง แม่งเอ้ย

อิทธิพล อาการหนักแล้ว หลังจากพยายามตะเกียกตะกายออกจากห้อง โดยพยายามก้มหน้าก้มตา
ไม่ให้อารยะเห็นหน้าได้ กว่าจะออกมาได้ เล่นเอาเกือบแย่
และเวลานี้ ทำยังไงหน้าก็ไม่ยอมหายร้อน
มันร้อนผ่าว ๆ อย่างกับคนจะเป็นไข้ยังไงพิกล ยิ่งถูกจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย ก็เลยจะพาลทำอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่

ก่อนออกมายังโดนหอมแก้มทีเผลออีก แทบจะไม่มีแรงยืน ไอ้ยะมันร้ายกาจ หัดมาจากไหนวะ ไม่เคยสอนนี่หว่า

เออ เอาเข้าไป กูได้เป็นนางอายก็คราวนี้แหละวะ จ้องเข้าไปสิมึงเอ้ย เอาให้กูทะลุไปเลยดีมั้ย

แล้วดูหน้าไอ้ยะสิ

เฉย นิ่งสนิท มันทำได้ยังไง ทั้งที่กูแทบจะยืนไม่อยู่แล้วเนี่ย

"ไอ้อิทโว้ย แยมจะอดนมตายแล้ว เอ็งชงนมหรือไปผลิตนมวะ"

เสียงย่าเล็ก ดังโหวกเหวกมาแต่ไกล เล่นเอาอิทธิพลหน้างอหงิก
เข้าใจมั้ยเจ๊ ว่ามือมันสั่น เห็นมั้ยเนี่ย เห็นมั้ย โว้ย เร่งจริง เดี๋ยวก็งอนอีกสักรอบเลย
แม่อะไรวะ ชอบด่าลูก โห่ เดี๋ยวปั๊ด หาลูกเขยให้เลย

"ก็ชงอยู่นี่ไง เร่งจริง ๆ แต่นมมันไม่ยอมลงขวด จะให้ทำไงล่ะเว้ย โห่ แม่อะไรวะ ชอบรังแกลูกด้วยน้ำเสียง"

อิทธิพลยังคงบ่นงึมงำต่อไป แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อมีปริศนา ยื่นมาช่วยตักนมใส่ขวด
ไม่ใช่ รายการมิติพิศวง แต่มีมือปริศนาจริง ๆ และมันเป็นมือของ

แง้ กูตายแน่แล้ว หน้าจะไหม้แล้วง่ะ ฮือ ฮือ พอมันมาใกล้ ทำไม มันสปาร์คง่าย ๆ งี้อ่ะ

"เป็นมานานหรือยัง"

เสียงทุ้ม ๆ ที่เอ่ยถาม ใบหน้านิ่งเฉย ทำให้อิทธิพลถึงกับเอ๋อ เป็นอะไรวะ กูม่ายยยยยยยยยด้ายยยยยยยยเป็งอารายยเลยเฟ้ย
แต่จะเป็นก็เพราะมึงเนี่ยแหละ แหงก แหงก จะลงไปชักดิ้นชักงอ เพราะอาการ เลือดขึ้นหน้า
เลือดขึ้นหน้าจริง ๆ เพราะรู้สึกว่ามีเลือดขึ้นไปสูบฉีดที่หน้า ไม่เชื่อมองสิ ไม่ได้หลอกนะ

"เป็นไรวะ มึงนี่ชอบถามนั่นถามนี่ เง้อ อะ อะ เนอะ"

พูดแล้ว แต่แทบไม่เป็นภาษาคน หน้าเหรอ ถ้ามุดลงไปอยู่ใต้กระติกน้ำร้อนได้ คงมุดลงไปแล้ว
ปกติไม่ใช่คนที่จะมาทำเป็นเขิน ทำเป็นอายได้ง่าย ๆ แต่ระยะหลัง ๆ มานี้ เหมือนไอ้ที่ไม่เคยอายเนี่ย
มันจะหลบใน พอระเบิดออกมา มันเลยเกินกว่าปกติ แล้วดูแต่ละเรื่องที่ทำให้ ทำตัวไม่ถูกสิ

โดนบอกรัก โดนกอด โดนหอมแก้ม จับมือ เอ่อ ปกติมันก็ผู้ชายด้วยกัน มันไม่ต้องเขินขนาดนั้นก็ได้มั้ง

เอ๊ะ หรือว่าไง

"ก็...ว่าจะบอกหลายครั้งแล้ว...ว่าเวลาหน้าแดง..น่ารักดี...ทำยังไงถึงจะหน้าแดงตาเยิ้มแบบนี้บ่อย ๆ ล่ะ
ไม่ใช่อะไรหรอก ชอบบบบบบบบบบบบบ"

คำพูดตรง ๆ ทำเอาอิทธิพลแทบทรุด อยู่กับพื้น มือไม้สั่นหนักขึ้น เหมือนมีเทพมาเข้าร่าง

นมในขวดถูกเขย่า ในท่าสาวเช็ค เขย่า เขย่า และเหมือนกับหัวของอิทธิพลโดนเขย่าไปด้วย

"คืนนี้ค้างด้วยคนสิ นะ นอนคนเดียวมันเหงา คิดถึงด้วย นะอิทนะ นอนด้วยคน"

อยู่ดี ๆ มีประโยครีเควส อิทธิพลเงยหน้าขึ้นมองคนที่ทำหน้าเฉย แล้วแทบจะพุ่งหลาวออกจากจุดเกิดเหตุ

หัวเราะ แหะ แหะ สองครั้ง แต่แทบอยากร้องไห้

อะไรละเฮ้ย มึงขอนอนกะกูง่าย ๆ งี้เลยเร้อออออออออออ ที่นอนมันแคบ ห้องก็แคบ ใช่ ๆ ห้องแคบ
หมอนมีใบเดียว ฟูกก็แคบ ผ้าห่มก็มีผืนเดียวใช่ ๆ

"ขอนอนด้วยคนเหอะนะ" เอาเด่ะ กูจะนอนกะมึงเว้ย อ้อนแล้วนะครับอิทจ๋า

"ห้องมันแคบ" เกี่ยวกันมั้ยวะ

"งั้นนอนนอกห้องก็ได้"

"หมอนมีใบเดียวจะนอนเข้าไปได้ยังไง" หือ ดูข้อแก้ตัวของไอ้อิทมันเด่ะ

"งั้นผมให้อิทหนุนแขนก็ได้"

"ผ้าห่มมีผืนเดียวโว้ย" ยังจะไม่ยอมอีกนะ เมียไรวะ ใจร้าย

"นอนกอดกัน อุ่นจะตาย ผ้าห่มผืนเดียวก็ผืนเดียวสิ ดี ชอบ"

"ฟูกผืนแค่นั้นจะนอนเข้าไปได้ยังไง" มันใช่ปัญหาทีไหนละเว้ย อิท

"ไม่เห็นยากเลย ให้อิทนอนบนตัวก็ได้"

"กูอายเว้ยยยยยยยย มึงจะเอาอะไรกะกูเนี่ย" เออ ยอมรับมาก็ดี เวลาอายมึงน่ารัก

"จำไม่ได้หรือไง ก็บอกแล้วว่าอยากได้อิท อยากได้อิท ทำเป็นลืมได้ยังไง"

บทสนทนา แสนจะเคร่งเครียด เพราะต่างฝ่ายต่างเถียงกัน
ยิ่งเถียงกัน ก็ยิ่งหน้าแดงแข่งกัน

อิทธิพล เงยหน้าขึ้นมองคนที่เถียงด้วย แล้วก็เลยต้องก้มลง เพราะไม่รู้จะเถียงด้วยยังไง
ยิ่งเถียง ยิ่งล่อแหลมมากขึ้นทุกที แต่ละคำพูด กูจาบร้าาาาาาา

เมื่อไม่เห็นว่าจะเถียงให้ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา แถมซ้ำ เพิ่งรู้ตัวว่า
ยิ่งเถียง มันก็ยิ่งเข้าตัว ขึ้นเรื่อย อะไรอะไร ชักจะไปเกันใหญ่แล้ว
อยู่ไม่ได้ล่ะเว้ย อย่างนี้ต้องชิ่งหนี ก่อนจะเออ ออ ไปกับไอ้ยะ ไม่งั้นเสร็จแน่กู

ปัจจุบัน อิทธิพลมีสภาพเหมือนหุ่นยนต์ เดินตัวแข็งทื่อ แขนกับขาไปในทิศทางเดียวกัน

ต้องรีบหลบฉากออกมาโดยไว ไม่อย่างนั้น อาจจะมีเลือดกระฉอกออกมาจากใบหน้าได้

อารยะยืนอมยิ้ม และหันไปมอง หุ่นยนต์อิทธิพล ที่เดินตัวแข็งจากไปแล้ว

ใบหน้าที่แหงนเงยขึ้น กลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ อิทธิพลคงไม่ได้เห็น

"บ้าเหรอวะ กูก็เขินเป็นเหมือนกันนะเว้ย ไม่ได้หน้าด้านหน้าทนอะไรซะหน่อย ดีนะมึงเอาแต่ก้ม คงไม่ทันเห็นหน้ากูหรอกมั้ง ว่ามันก็สภาพเดียวกันแหละวะ โอ้ยยยยยยยย แสบหน้าเว้ย มันจะร้อนไปถึงไหนล่ะเนี่ย"

อารยะยืนบ่นงึมงำเสียงเบาคนเดียว และมองออกไปที่ทางเดิน

"หน้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมยังวะ เดี๋ยวถ้าเกิดไอ้อิทมันสังเกตเห็นล่ะก็ ตายเลย..ไม่สนเว้ย ยังไงคืนนี้ก็ต้องค้างให้ได้ คอยดูสิ ขอก่อนล่วงหน้าแล้ว ไม่ยอมอนุญาตเอง ปล้ำเมีย ไม่ผิดเว้ย ปล้ำมึงยิ่งไม่ผิดใหญ่ เดี๋ยวคุณรู้แน่ครับไอ้คุณอิท ว่าห้องแคบไม่เกี่ยว ฟูกไม่ต้องมีหลายผืน หมอนไม่ต้องมีหลายใบ ผมก็นอนห้องเดียวกับคุณได้ เดี๋ยวคุณรู้แน่ครับคุณอิทธิพล เดี๋ยวกูจะทำให้ดูครับ"

********************************