[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #179 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค นก - เป้ ( ตอน หมางใจกัน )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค นก-เป้12 ตอน หมางใจกัน

“เป็นอะไร......ไอ้เป้....” เสียงที่เอ่ยถามเริ่มแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด....ก็แค่บอกว่าได้หญิง
มันจะทำหน้าแบบนี้ทำไม

“มึงไปห่าง ๆ กูเลย....เหม็นกลิ่นน้ำหอม....” ไอ้เป้ตาหยีเอ่ยบอก และขยับร่างกายหนีจากคนที่นั่งข้าง ๆ

“เหม็นห่าอะไร......กูอาบน้ำมาอย่างดีแล้ว....ไม่เชื่อมึงดมดูสิ...ไม่มีกลิ่นผู้หญิงเลย....”

แม้ว่าปลาทองตาโต จะยื่นแขนเข้าไปหามากเท่าไหร่....แต่ไอ้เป้ก็ถอยหนีมากเท่านั้น....เหม็น...เกลียดกลิ่นแบบนี้
ไม่ชอบ....สะอิดสะเอียน

“ว่าแต่กู...มึงก็เหมือนกันแหละไอ้กุ้งแห้ง....ได้มาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ.....ทำหน้าอย่างกับคนเก็บกด....เป็นอะไรวะเวลากูไปมีอะไรกับใครทีไร มึงไม่เคยเข้าใกล้กูเลย......มึงนิสัยแปลกจริง ๆ “

ปลาทองตาโตยื่นมือมาอีกครั้งเพื่อให้อีกฝ่ายลองสัมผัส แต่อีกฝ่ายกลับลุกขึ้นเดินหนี

“ไปไหนวะเป้......เอ้ย....แล้ววันนี้มึงไม่กินกุ้งแห้งเหรอวะ.....” หนุ่มร่างสูงตาโตวิ่งมาแตะไหล่ของอีกฝ่าย แต่ก็ถูกสะบัดหนี

“อย่ามายุ่งกับกู....มึงตัวเหม็น....มีแต่กลิ่นน้ำหอม....กูเกลียด...ไม่ชอบ....”

สองสามวันมานี้ ไอ้เป้เอาแต่หงุดหงิดใส่ ไม่เข้ามากอดมาหอมเหมือนทุกวัน.....แถมดูมันจะยิ่งขี้โมโหขึ้นเรื่อย ๆ อีก จนน่าแปลกใจ

“ลีลาเด็ดมากเลยนะมึง....มึงไม่อยากรู้เหรอ...เอ้ย เป้...เฮ้ย” ปลาทองตาโตวิ่งตามไปดึงแขนของไอ้เป้เอาไว้แต่คราวนี้กลับถูกสะบัดหนีอย่างรุนแรง....ถามตามมาด้วยการถูกผลักอกจนเสียหลัก แทบจะล้ม

“เอ้ย....ทำไมมึงทำงี้อ่ะ....หาเรื่องกูหรือไงวะ....เป็นเหี้ยอะไรวะ.....” โดนผลักแบบนี้แล้วใครจะทนไหว อารมณ์โมโหของไอ้นกเองก็เริ่มมีเหมือนกัน

“เรื่องของมึงสิ.......อย่ามาเสือกได้มั้ย ....กูจะเป็นห่าอะไรก็เรื่องของกู.....มึงมันตัวเหม็น....มีแต่กลิ่นน้ำหอมแม่งเหม็นชิบหาย....จนกูเวียนหัว......กูจะอ้วกอยู่แล้ว....อย่ามาเข้าใกล้กูอีกนะ...”

ไม่รู้ว่าอะไรมันบังตา แต่อารมณ์แปลก ๆ มันกำลังประทุขึ้นเรื่อย ๆ

“มึงพูดเหี้ยอะไรวะ.....จะหาเรื่องกูก็พูดมาตรง ๆ จะเอายังไง....มึงรำคาญก็บอกมา...กูจะได้เลิกเดินกับมึง
คิดว่ากูชอบหรือไงที่ถูกมึงกอดเล่น แบบนี้อ่ะ....ถ้ากูไม่โดนมัดติดกับมึงก็ไม่ซวยขนาดนี้หรอก
เพราะมึงแหละ.....กูถึงได้ซวย.....ไม่มีเพื่อนคนไหนคบกับกูก็เพราะมึงนั่นแหละ.....ไอ้เหี้ยเป้”

ความโกรธความโมโหทำให้หยุดอารมณ์ไว้ไม่อยู่ สิ่งที่เคยคิดถูกพูดออกมาจนหมดสิ้น พร้อมกับที่ปลาทองตาโตถูกกระชากคอเสื้อให้เข้าไปหา

“แล้วนึกเหรอว่ากูอยากอยู่ใกล้มึงอ่ะ.....เอาของ ของกูที่มึงยืมไปกลับมาให้หมดเลย......แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือน..
ไอ้โง่นก......แล้วมึงอย่าสะเออะมาใกล้กูอีก”

เสื้อถูกปล่อยลง และใบหน้าของหนุ่มตาหยี ก็ถูกกระแทกจัง ๆ ด้วยหมัดของอีกฝ่าย จนต้องผละออกห่าง

“ไอ้เหี้ยเอ้ย....มึงเอาเหรอวะ...ไอ้นก....แม่งมาเลยมึง....” ไอ้เป้ปล่อยหมัดขวาตรงเข้าที่ปลายคางของอีกฝ่าย
อย่างไม่คิดจะเกรงใจ และก็ได้ผล เพราะมันกระแทกเข้าที่ใบหน้าของปลาทองตาโต จนแทบหงายหลัง

พร้อมกับที่เหล่าไทยมุงต้องพากันแยกสองคนออกห่างจากกัน

“เอ้ย...เป็นเหี้ยอะไรวะ...แยก ๆ เดี๋ยวอาจารย์มาพวกมึงก็โดนหรอก แยกเลย แยก ๆ “

ต่างฝ่ายต่างถูกดึงให้ออกห่างจากกัน แต่ก็ไม่วายที่จะด่ากันไปมา อีกหลายยก

“อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีกนะ...ไอ้สัตว์เป้.....ไม่งั้นกูชกคว่ำแน่” ปลาทองตาโต ตะโกนด่า ถ่มเลือดในปากออกจนหมด และยกมือขึ้นจับที่แก้ม เริ่มรู้สึกถึงความเจ็บ

“ก็มึงลองเข้ามาใกล้ ๆ ตีนกูสิ....ถ้ามึงไม่เละคาตีนกู....อย่ามาเรียกกูว่าไอ้เป้ก็แล้วกัน”
เสียงทุ้มห้าวคำรามลั่น....ก่อนจะชี้หน้าอีกฝ่าย และเดินผละจาก โมโห โมโหมาก ไม่คิดว่าไอ้นกมันจะกล้าต่อย

แล้วมันก็ต่อยมาไม่ยั้ง ทำเหมือนกับว่าไม่ใช่เพื่อนกัน ต่อยแบบ ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ผ่านมา

“สัตว์นก......หมัดหนักชิบหาย.....อย่าให้กูเจออีกแล้วกัน....เล่นให้อ้วกแน่มึง” ไอ้เป้ตาหยีสบถด่าด้วยความแค้นใจ......ไม่คิดเลยว่าคนที่กอดอยู่ทุกวัน จะทำแบบนี้ได้

ไม่ต่างจากไอ้นกที่ยังไม่หายโมโห

“มึงไอ้เป้......มึงต่อยกู.....ต่อไปนี้อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบเลยมึง”

ความอาฆาตแค้นเกิดขึ้น ไม่เคยมีใครที่เล่นงานไอ้นกแล้วมันจะได้ลอยนวล.......และไอ้เป้ก็คงไม่ต่างกัน

TBC…..