[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #137 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน ความรู้สึกร่วมกัน )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท  ตอน ความรู้สึกร่วมกัน








อยู่ด้วยกันมาห้าวันแล้ว ไอ้อิทจะพูดด้วยเวลาที่มันจะเข้าห้องน้ำ นอกนั้นมันก็นอน นอนอย่างเดียว นอนนิ่ง ๆ นอนมองเพดานห้อง ทำเหมือนคนไม่มีหัวใจ ไม่เคยพูด ไม่เคยคุยกัน

เวลากินข้าว อารยะจะเป็นคนป้อน จะกินหรือไม่กิน ก็ไม่เคยใส่ใจ ยัดใส่ปากเข้าไปเดี๋ยวมันก็กินเอง

หลังจากนั้น ก็เงียบ นอนด้วยกัน แต่ต่างคนต่างนอน ไม่เคยพูดคุยกัน ไม่สนใจกันอีกเลย

ยิ่งเวลามีอะไรกันด้วยแล้ว อิทธิพลยิ่งนิ่งเฉย นอนนิ่ง ๆ ไม่แสดงสีหน้าว่าเจ็บปวดหรือจะด่าสักคำก็ไม่มี เหมือนกับว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไรสักนิดอย่างนั้นแหละ

อารยะขยับกายลุกขึ้นยืน และเดินไปทิ้งกายลงนั่งข้าง ๆ กับคนที่นอนนิ่ง

เรียวขาของร่างที่นอนนิ่งมองเพดานค่อยแยกออกกว้าง เหมือนกับรู้หน้าที่ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง นั่นยิ่งทำให้อารยะนึกโมโหขึ้นมาทันที

“คิดว่ากูอยากมีอะไรกับมึงทั้งวันทั้งคืนหรือไง.........ขยะแขยงจะตายห่าอยู่แล้ว.....”

ถึงแม้ปากจะพูดอย่างนั้น แต่ก็เป็นอีกครั้ง ที่อารยะก้าวขึ้นไปคร่อมทับอยู่บนร่างที่นอนนิ่ง ๆ และดวงตาของอิทธิพลกำลังจ้องมองมาด้วยท่าทางเรียบเฉย เหมือนทุก ๆ วัน

ร่างเปลือยเปล่า ที่ไร้เสื้อผ้าปกปิด

ร่างกายที่ได้สัมผัสนับครั้งไม่ถ้วน และเมื่อค่อยกดแก่นกายเข้าไปในส่วนที่บีบรัดแน่นเหมือนทุกครั้ง ความรู้สึกที่อยากได้รับ ก็หวนกลับมา

“อื้อ ฮะ.....”

ดวงตาคมที่ทอดมองมา ปรือตาลงอีกแล้ว

บ้า….กูต้องเป็นบ้าตายแน่ ๆ ถ้ามีอะไรกับมึงทั้งที่มึงหลับตาแล้วก็ไม่สนใจกูแบบนี้
กูต้องเป็นบ้าอยู่คนเดียวงั้นเหรอ ใครจะยอมกันล่ะว่ะ

“ไอ้อิท.....” ปลายเล็บที่จิกตะกุยเข้าที่หน้าท้องอย่างรุนแรงทำให้อิทธิพลต้องปรือตาตื่นขึ้นอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเอง

“ถ้ามึงมีอารมณ์กับกู...........วันนี้กูจะให้มึงดูนี่เอามั้ย”

กระเป๋าสตางค์ที่ถูกค้นพบ ถูกชูหราขึ้น ขณะที่ร่างกายของอารยะยังคงสอดแทรกเข้าไปภายในร่างของคนที่นอนนิ่ง ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้น เมื่อนึกได้ว่า ในกระเป๋ามีอะไร

แยม.......รูปแยม

ใช่ ในนั้นมีรูปของแยมอยู่

แยมเวลานอนหลับ แยมเวลายิ้ม

“รูปไหน.....ถ้าอยากเห็นก็ยิ้มให้กูหน่อย.......หรือทำเป็นมีอารมณ์กับกูก็ได้....กูเบื่อหน้าเฉย ๆ ของมึงจะแย่แล้ว...”

สายตาของอิทธิพลจับจ้องอยู่ที่กระเป๋าสตางค์ และค่อยหันไปสบตากับอารยะ ที่โยนกระเป๋าทิ้งบนโซฟาห่างออกไป

“เอาไม่เอากูก็ไม่สนหรอก...........ยังไงตอนนี้กูก็กำลังเพลิน...ยังไงมึงก็ต้องโดนกูอีกไม่รู้กี่รอบ...ผลประโยชน์ของมึงเอง.....เลือกเอาแล้วกันฮะ อะ อื้อ”

เสียงลมหายใจที่หอบหนัก ขึ้น
คงกำลังเพลินจริง ๆ สินะ ผลประโยชน์งั้นเหรอ แยม แยม อยากเห็นหน้าแยม
แค่ทำเหมือนกับว่าสนุกกับมันแค่นั้นใช่มั้ย
ทำได้ ทำได้สิ แค่นี้ทำได้

“ให้กูทำยังไง.....”

น้ำเสียงราบเรียบ ที่เอ่ยถาม ทำให้อารยะหยุดขยับกาย และนิ่งมองใบหน้าของคนที่เอ่ยถาม
พูดแล้ว........ในที่สุดมันก็พูด...ถึงเสียงจะแหบไปบ้าง แต่มันก็พูด.....นึกว่าจะแน่ไปได้สักแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องพูดออกมา

“ก็อย่างที่กูบอก.....หูแตกหรือไง.....กูขี้เกียจจะพูดซ้ำซากจำไม่ได้ก็เรื่องของมึง”

อารยะเอ่ยบอกกับร่างที่สั่นสะท้านไปตามแรงกระแทกกระทั้น แล้วก็เริ่มการแทรกกายเร็วขึ้น

“มึงทำของมึงอยู่คนเดียว กูจะรู้สึกได้ยังไง” เสียงที่เอ่ยบอก ทำให้อารยะนิ่งงันไป

เหรอ ที่ไม่มีอารมณ์อยากทำด้วย เพราะอย่างนี้หรอกเหรอ

ร่างที่อยู่เบื้องบนค่อยเลื่อนสายตามองที่ส่วนกึ่งกลางร่างกายของอิทธิพล
จริงสิ ทำอยู่คนเดียวจริง ๆ แล้วจะ ให้แตะ...........ของมันงั้นเหรอ

แตะของไอ้อิท........

มันจะไม่แปลกเหรอ.......... ใจคิด คิดด้วยความสับสน แตะเหรอ ก็แค่แตะ ทำ ๆ ไปแค่นั้นแหละ
ได้ ทำให้ก็ได้ สงเคราะห์มันหน่อย

ฝ่ามืออุ่นค่อยเอื้อมแตะที่ส่วนบอบบางของร่างที่ถูกทาบทับ

ก่อนจะค่อยเริ่มรูดรั้ง อย่างไม่แน่ใจ

อย่างนี้เหรอ.......แบบนี้เหรอ...รู้สึกบ้างหรือยังวะ

“ได้มั้ย........แบบนี้เริ่มรู้สึกมั่งยังวะ”

ฝ่ามือที่รูดรั้งให้กับร่างกายของอีกฝ่ายอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เริ่มทำให้คนที่เอาแต่นิ่งเฉย รู้สึกขึ้นมาบ้าง

“อือ.....” เสียงทุ้มนุ่มแผ่ว ๆ ทำให้อารยะต้องมองใบหน้าของคนที่เริ่มปรือตาลงอีกครั้ง

ดวงตาคมหรี่ปรือลง ไม่ใช่ว่าไม่มีอารมณ์ความรู้สึกเหมือนครั้งก่อน ๆ แต่ตอนนี้เหมือนกับว่ารู้สึกจริง ๆ
ตามปฏิกิริยาของร่างกาย

และเมื่ออารยะลองขยับกายอีกครั้ง กลับได้ยินเสียงหอบหายใจหนัก ๆ ของอีกฝ่าย

“อ่ะ อื้อ”

หยดน้ำขุ่นขาวค่อยหลั่งรินออกมาจากส่วนปลายที่แข็งขืนขึ้นทุกครั้งที่ขยับฝ่ามือไปมา

ต่างฝ่ายต่างเงียบ ครั้งนี้อารยะไม่ได้บังคับให้ร่างที่กำลังมอบความรู้สึกให้ต้องจ้องมองเหมือนทุกวัน

แต่เมื่อไหร่ก็ตาม ที่ขยับกายให้แทรกสอดเข้าไปลึกล้ำขึ้น จะรู้สึกดีกว่าทุกครั้ง

ฝ่ามือรูดรั้งส่วนแข็งขึงเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ไปตามที่ร่างกายต้องการ
ไม่ได้คิดถึงจิตใจ ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของกันและกัน ทำไปตามที่ร่างกายต้องการ
ไม่มีการพร่ำคำรักแสนหวาน
ไม่มีแม้กระทั่ง การโอบกอด เพื่อปลุกเร้าอารมณ์

อารยะขยับกายให้แทรกสอดได้ลึกล้ำขึ้น และรูดรั้งส่วนแข็งขืนให้กับอีกฝ่าย อย่างเร่งร้อน

น้ำเสียงครางเครือ ที่ได้ยินชัด ใบหน้าที่หันมองไปทิศทางอื่น

ไม่เอา แบบนี้ไม่เอา หันกลับมามองเดี๋ยวนี้ มองอะไร คิดถึงใคร ห้ามมอง ทำอะไรอยู่ทำไมไม่รู้จักคิด หันมามองกูเดี๋ยวนี้

ส่วนที่กระแทกกระทั้นเข้าไปในร่างอย่างรุนแรง ทำให้อิทธิพล ยิ่งเจ็บปวดกว่าทุกครั้ง
ไม่เป็นไร ช่างมัน เจ็บก็ช่างมัน แค่ทำเหมือนมีความสุขใช่มั้ย ได้ ทำเหมือนมีความสุข

ได้สิ มีความสุข

สุขที่สุดเลยใช่มั้ย

“อ๊า........” น้ำเสียงที่บาดลึกเข้าไปถึงหัวใจ พร้อมกับที่หยาดหยดร่างกายรินทะลักออกมาจนหมดสิ้น

ทำให้อารยะต้องนิ่งมองค้าง ร่างนั้นยังคงหอบหายใจหนัก เป็นนานกว่าจะปรับลมหายใจให้คงที่ได้

ดวงตาคมปรือปรอย ค่อยหันกลับมามองใบหน้าของคนที่ยังคงสอดแทรกร่างกายอย่างรุนแรงเข้าไปภายในร่างนับครั้งไม่ถ้วน

ใบหน้าของคนที่เกลียดแสนเกลียด เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตาย

อิทธิพลเหม่อมองใบหน้าของอดีตเพื่อน นิ่งอยู่อย่างนั้น

“อึก อื้อออออออ”

สิ่งที่ทะลักเข้าสู่ร่าง ทำให้รับรู้ว่าอีกฝ่าย คงหยุดความรุนแรงลงเพียงเท่านี้แล้ว

ร่างกายยังคงแนบชิดกัน ไม่ได้ผละจากเหมือนที่เคยเป็น

ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันและกัน ตกอยู่ในความเงียบงัน และจมดิ่งอยู่ในความคิดของตัวเอง

ไม่รู้ ตอนนี้ไม่รู้ ว่าทำอะไรอยู่กันแน่ ไม่รู้ว่าทำเรื่องอย่างนี้ไปเพื่ออะไร

ต่างฝ่ายต่างก็สมเพชตัวเอง ต่างฝ่ายต่างก็นึกหวาดกลัวในกันและกัน

ตลก.........เรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย.........ทุเรศจนเกินทน

มีอะไรกันเองแบบนี้ ทั้งที่ไม่ได้มีความรู้สึกดี ๆ ให้กันเลยสักนิด

สนุกหรือไง ไม่เห็นสนุกเลย ยิ่งแย่ลงไปทุกทีไม่ใช่เหรอแบบนี้ มันยิ่งแย่ แย่ลงไปทุกครั้ง
ร่างกายได้ปลดปล่อย

แต่หัวใจ..................

อารยะก้มหน้าลง ก่อนจะค่อย เหลือบสายตาขึ้นจ้องมองดวงตาคมของอิทธิพลอีกครั้ง

แก้แค้นเหรอ แก้แค้นกี่หนแล้ว ไหนว่าแก้แค้นไง ไหนจะข่มขืนมันให้ตายไง ไหนจะเอาเลือดชั่วมันออกไง

ไหนล่ะ ไอ้สิ่งที่ทำมันอยู่ที่ไหน แล้วผลของการกระทำมันอยู่ตรงไหน มองไม่เห็นเลย

นอกจากได้ตุ๊กตาหินมาหนึ่งตัว กับความสะใจ แค่เพียงนิดเดียว ไม่เห็นมีอะไรเลย ยิ่งหาก็ยิ่งไม่เจอ

ยิ่งหาก็ยิ่งมองไม่เห็นสิ่งที่ค้นหาไปทุกขณะ

อิทธิพลปรือตาหลับลงอีกแล้ว แต่อารยะได้แต่นิ่งงันอยู่อย่างนั้น

ดวงตาหรุบต่ำลง เมื่อคิดหาหนทางไม่ได้ ว่าจะทำยังไงต่อไปดี

ใบหน้าที่เครียดขรึมอยู่เสมอ ค่อยโน้มลงมาแตะริมฝีปากแผ่วเบา ที่ริมฝีปากเย็นชื้นของร่างที่นอนนิ่ง ก่อนจะผละจากและกระซิบบอกเสียงต่ำอยู่ในลำคอ

“เมื่อไหร่มึงจะตายสักทีไอ้อิท.....เมื่อไหร่มึงจะตาย”

ร่างกายถูกถอนออกจากร่างที่หลับใหล ก่อนจะก้าวเดินเข้าห้องน้ำ เพื่อชำระล้างร่างกาย

อารยะทิ้งกายลงนั่งที่พื้นห้องน้ำ และยิ่งเครียดหนักขึ้นทุกวัน

ฝ่ามือกำแน่น จนขึ้นเส้นเลือด พร้อมกับขบริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนจะกระแทกกำปั้น ลงที่พื้นด้วยความกลัดกลุ้ม
เป็นอะไร แก้แค้นมันไง เอาให้มันตาย ให้มันไม่กล้าไปมีใครอีก ให้มันตายไปเลยยิ่งดี

“ไอ้อิท.......ไอ้เลวระยำ........น้อยไป แค่นี้มันน้อยไป........มันน้อยไปด้วยซ้ำ”

แม้จะพร่ำบอกกับตัวเองอย่างนั้น แต่ความรู้สึกผิด ที่ก่อตัวขึ้นทุกครั้ง หลังการกระทำซ้ำ ๆ ซาก ๆ ยิ่งบีบบังคับให้อารยะต้องเอ่ยย้ำกับตัวเอง

ก็มาเพื่อทำให้หายแค้น

ที่ทำก็แค่ให้สะใจ เกลียดมัน เกลียดไอ้อิท เกลียดมันมากขึ้นทุกวัน ถ้ามันตายไปตอนนี้ ก็จะยิ่งสะใจ
สะใจสิ ต้องสะใจใช่มั้ย ใช่แล้ว ต้องเกลียดมันมากขึ้น แล้วก็ต้องรู้สึกดีที่เห็นมันหมดสิ้นศักดิ์ศรีของมัน

ใช่แล้ว ดีใจ ต้องดีใจ

ดีใจสิโว้ยยยยยยยยยยยยย จะมานั่งเครียดเป็นบ้าอยู่อย่างนี้ทำไมวะ แม่งเหี้ยเอ้ยยยยยยยยยยยยยย

********************************


จะอัพอีกทีพรุ่งนี้เย็นนะค่ะ จะไปเที่ยวววว