[Yaoi] ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง by aoikyosuke

ลำดับตอนที่ #136 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน ร้องเพลง )

 ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค อารยะ-อิท  ตอน ร้องเพลง






เจ็บ ……………….

เจ็บอีกแล้ว มีแต่ความเจ็บปวด เมื่อร่างกายถูกกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง
เจ็บ .......... มีแต่ความเจ็บ

ไม่อยากเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว ทนไม่ไหว เหมือนร่างกายกำลังจะทนไม่ไหว เจ็บปวด ไม่อยากให้ใครล่วงล้ำร่างกายเข้ามา เจ็บจนเริ่มชา เจ็บจนต้องขบริมฝีปากตัวเองเอาไว้ เจ็บ ทำไมถึงได้เจ็บขนาดนี้

ใบหน้าคมที่หันหน้าหนี ไปอีกทางไม่ยอมมองว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายตัวเองบ้าง ทำให้อารยะต้องดึงปลายคางของร่างที่นอนนิ่งอยู่ใต้ร่าง ให้หันมามองกัน

“มอง.........มองเดี๋ยวนี้........จะเป็นจะตายหรือไง เห็นไม่ได้เนี่ย........มองเดี๋ยวนี้ มึงดูสิ กูเป็นอะไรกับมึงแล้วตอนนี้........”

เสียงคำรามลั่น ของคนที่เฝ้าแต่กระแทกกระทั้นร่างกายเข้ามาอย่างไม่คิดจะสนใจความรู้สึกกันสักนิด
กลับยิ่งทำให้อิทธิพลรู้สึกถึงความน่าสมเพชของตัวเอง

ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงกระแทกที่แรงรัว

เจ็บ

เจ็บ

เจ็บ

เจ็บจนเหมือนร่างกายจะแยกออกจากกัน แต่ไม่ได้ร้องขอ หรืออ้อนวอนให้หยุด
ทำไปสิ มึงอยากทำอะไรอีก มึงก็ทำไปสิ ยังไงตอนนี้ กูก็เป็นหมาจนตรอกแล้วนี่ เอาสิ ทำให้ตาย ๆ ไปซะ
จะได้สาแก่ใจของมึง อย่างมากก็แค่ตาย

ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าของคนที่หลอมร่างเป็นหนึ่งเดียวกัน ด้วยสายตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึก

ตอนนี้รู้ว่าเจ็บ

แต่ยังไม่ตาย
อยากจะทำอะไรกูอีกก็เอาเลยแล้วกัน

ปลายเล็บของอารยะจิกตะกุยเข้าที่หน้าท้องแบนเรียบ และลากปลายเล็บลงมาจนหยดเลือดผุดขึ้นที่ผิวเนื้อ ของร่างที่นอนนิ่ง

“แม่งเอ้ย..........สะใจจริง ๆ เลยเว้ยอื้ออออออออ”

จังหวะสุดท้ายของการสอดแทรกร่างกายอย่างรุนแรงดำเนินมาถึง พร้อมกับที่อารยะ ค่อยถอนร่างกายออกจากร่างของคนที่ได้เป็นหนึ่งเดียวกันครั้งแล้วครั้งเล่า หยดน้ำขุ่นข้นหลั่งรินจากแก่นกายแข็งขืน ก่อนจะรินรดลงบนผิวกายของร่างที่ยังคงนิ่งมองภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ได้ก็ทำได้แค่นิ่งเฉย

“ไม่อยากเชื่อเลย ว่าอย่างมึงก็เอาไว้ใช้แก้ความอยากได้.....”

อารยะหยัดกายขึ้นและจ้องมองใบหน้าของอดีตเพื่อน พูดแต่คำพูดที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกจนตรอก เหยียดหยามทุกคำพูด ก่อนจะแสยะยิ้มและจ้องมองกลับไปที่ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความแค้นของอีกฝ่าย

“มองเข้าสิ ไอ้อิท......มึงจะได้จำกูไว้จนถึงวันตาย......พูดดี ๆ ไม่ชอบ ชอบให้รุนแรง”

อารยะลุกขึ้นยืน และตรงดิ่งเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกาย ให้รู้สึกสดชื่นขึ้น

แต่อิทธิพลได้แต่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น

ร่างกายสกปรก

มีแต่ความสกปรกโสโครก

อีกกี่ครั้งกี่หนที่ต้องเจอกับสภาพแบนี้ เหยียบกูให้จมดินไปเลย มึงอยากเหยียบกูให้จมดินมากนักใช่มั้ย งั้นก็ให้กูจมดินไปเลย อย่าให้กูฟื้นขึ้นมาได้ใหม่แล้วกัน ไม่อย่างนั้น กูจะฆ่ามึงซะ

ฆ่ามึงให้ตาย

ฆ่ามึงให้ตาย

ฆ่ามึงทิ้ง..............ไม่ให้เหลือแม้แต่ซาก

ดวงตาคมหรี่ปรือลงอีกครั้ง อาการปวดหัวรุมเร้าอีกแล้ว

สมเพชตัวเอง ไม่รู้ตอนนี้ต้องทำยังไงบ้าง
แยม............
แยมแก้มยุ้ย เวลาทำหน้าตลก แยมจะหัวเราะ แยม แยม แยม
กินนมกันนะแยม หม่ำ ๆ เดี๋ยวพ่ออิทจะป้อนแยมเอง กินนม กินนม

เด็กหญิงตัวเล็ก
กลิ่นแป้งเด็กหอม ๆ แยม หนูแยมลูกพ่ออิท .................

“แยม...แยม แยม น่ารักที่สุดในโลก แยม..แยม...แยม.”

เสียงร้องเพลง เสียงร้องแผ่ว ๆ ที่ไม่ดังนัก แต่อารยะกลับได้ยินชัด

“แยม แยม แยม น่ารักที่สุดในโลก” อารยะร้องเพลงที่อิทธิพลร้องทุกครั้งที่มีอะไรกัน แล้วก็ถึงกับต้องทิ้งกายลงนั่งที่พื้นห้องน้ำ

กุมขมับด้วยความเครียด

อีกแล้ว อีกแล้ว ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้วะ มีอะไรกับไอ้อิทไปอีกแล้ว โธ่เว้ยยยยยยยยยยย จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานมั้ยวะ กูจะบ้าตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยย

*************************************