คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #138 : ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค อารยะ-อิท (ตอน หาทางออก )
“แค่ก แค่ก แค่ก”
อิทธิพลถึงกับสำลัก ข้าวต้มที่อารยะป้อนให้ ข้าวต้มที่ยังร้อนจัด ร้อนจนลิ้นพอง จนต้องคายทิ้ง
กระดาษทิชชู่ถูกนำมาซับให้ที่ริมฝีปาก พร้อมอาการร้อนรนของอารยะอย่างเห็นได้ชัด
ข้าวต้มร้อน ๆ ถูกเป่าให้คลายความร้อนลงบ้าง
เป็นนานที่คนที่มักมีสีหน้าเคร่งขรึมอยู่เสมอ ต้องรีบเป่าให้ข้าวหายร้อน ก่อนจะส่งช้อนเข้าปากของอดีตเพื่อน ที่อ้าปากรับง่าย ๆ ไม่ได้ต่อต้านเลยสักนิด
คำแล้วคำเล่า ที่ถูกส่งให้ อิทธิพลก็รับมากินแต่โดยดี ไม่ได้มีทีท่าอิดออดเลยสักนิด
จนข้าวต้มอุ่น ๆ หมดถ้วย อารยะ จึงยกแก้วน้ำขึ้นและค้นหาหลอดดูดน้ำมาใส่ในแก้ว
ไอ้ยะ............มิน่าล่ะฝนตกหนัก ที่แท้เพราะว่าวันนี้ไอ้ยะมันเป็นบ้านี่เอง ทุกที มันกรอกน้ำใส่ปาก สำลักไม่สำลักมันไม่เคยสนใจ กรอกได้กรอกดี ยิ่งเห็นสำลัก มันจะนั่งยิ้ม ทำท่ามีความสุขซะเหลือเกิน
แต่วันนี้มันมีหลอดให้ด้วย สงสัยมันคงจะประสาทแดกไปแล้ว อ๋อ ถนอม ๆ ไว้เชือดได้ง่าย ๆ ล่ะมั้ง
คนอย่างมันเหรอ จะใจดีกับใครเขาเป็น
อิทธิพลเหลือบสายตาขึ้นมองใบหน้าของคนที่ป้อนน้ำให้ แล้วก็ผละใบหน้าออก เป็นสัญญาณให้รู้ว่า อิ่มแล้ว
อารยะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างจานเหมือนทุกวัน แต่อิทธิพล กลับล้มตัวลงนอน
กิน ๆ นอน ๆ นอน ๆ กิน ๆ แล้วก็นอนเป็นของเล่นให้มัน
น่าสมเพชดีแท้ ตอนแรกคิดจะหนี หรือหาทางหนี แต่ตอนนี้ไม่คิดหนีอีกแล้ว
หนีไปสุดท้ายก็หนีกันไม่พ้น ยังไงก็ต้องเจอหน้ามันข้างนอก แล้วก็ตามจองเวรกันต่อไป ไม่จบไม่สิ้น
อยู่อย่างนี้
วันนี้ เวลานี้ ไอ้ยะมันแค้น มันก็ทำทุกอย่างให้หายแค้น ทำอย่างที่มันอยากจะทำ
ไหน ๆ มันก็เลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว
ให้มันหาย ให้มันแก้แค้นให้พอ ให้มันเบื่อ แล้วก็หวังว่าทุกอย่างมันจะได้จบสิ้นลง ไม่ต้องมาตามล้างตามผลาญกันอีก
รู้ตัวว่าผิด ตั้งแต่วันที่เผลอไปยุ่งกับน้องสาวมันแล้ว
ถ้าเป็นตัวเองบ้าง ก็ต้องโกรธ แล้วก็ต้องโมโห แต่ผิดพลาดไปแล้ว คนก็เห็นเป็นคนเลวไปซะ แทนที่จะหาทางแก้ไข มันดันไล่ดาออกจากบ้าน จนดาต้องกระเสือกกระสนมาอยู่ด้วยกัน ถึงไม่ได้รัก แต่ก็เป็นพ่อของลูก
ดาเองก็แค่เผลอมีอะไรด้วย เพราะนึกถึงแฟนเก่า ใครจะคิดล่ะว่ามันจะพลาด ตอนนั้นก็ตกลงกันแล้ว
ว่าแค่ครั้งเดียว แล้วจะไม่ข้องเกี่ยวกันอีก แต่พอพลาดแบบนี้ก็ต้องยอมรับผล
มาไกลถึงขนาดนี้แล้ว จะให้กลับไปขอโทษ มันก็ไม่มีประโยชน์ แค่คำว่าขอโทษ มีเหรอที่ไอ้ยะกับที่บ้านมันจะยอมรับฟัง
แล้วก็บอกกันตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเกลียด ว่าไม่เอาหลาน แล้วพอเลี้ยงจนโต พอแยมน่ารักได้ขนาดนี้
ก็จะมาเอาไป ใครมันจะยอม ลูกทั้งคน
ไม่ได้คิดจะกีดกัน แต่จะไม่ให้รู้สึกอะไรเลยหรือไง กับครอบครัวของไอ้ยะ ที่ผลักไสดาทิ้ง ก็บอกว่าตัดดาออกจากบ้านแล้ว แถมยังไม่ให้ดากลับไปเหยียบที่บ้านอีก แล้วตอนนี้จะมาขอหลานคืน
ใครจะไม่โมโหกันล่ะ
แต่ตอนนี้ ถ้าวันนี้เวลานี้ ไอ้ยะ มันจะลด ความทิฐิลงบ้าง แล้วก็พูดกันดี ๆ ว่าอยากให้แม่ของมันได้เจอแยม
ก็ไม่คิดจะห้ามหรือกีดกัน แล้วดูท่าทางของมันแต่ละครั้ง ที่มาหา ตะคอกเสียงดัง เหมือนกับว่าจะง้อให้มันมาหาหลานอย่างนั้นแหละ ทำท่าเหมือนรังเกียจกันขนาดนั้น จะให้ส่งแยมให้อุ้ม หรือบอกว่าให้ครอบครัวมันมาเจอแยมง่าย ๆ ก็คงทำไม่ได้ ถึงพลาดไปแล้ว ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องง้อมันขนาดนั้น
แยม คิดถึงแยมจังเลย คิดถึงจนอยากร้องไห้ แต่ก็อยากให้ไอ้ยะ มันหายแค้นกันไปซะ
จะได้อยู่กันอย่างสงบ ๆ ไม่ต้องมามีเวรกรรมต่อกันอีก
แล้วอีกนานมั้ย กว่ามันจะเบื่อ กว่ามันจะพอใจ ยังไงมันคงไม่มีปัญญาเอาเงินมาทุ่มกับค่าเช่าอพาร์ทเม้นมากมายหรอก มันก็ไม่ใช่เศรษฐีหรือมหาเศรษฐี
เดี๋ยวถ้ามันจะฆ่าทิ้ง ตอนนั้นค่อยคิดอีกทีว่าจะทำยังไงต่อไป
เสียงถอนหายใจยาวเหยียด ทำให้อารยะ ต้องชะเง้อหน้าออกมามองคนที่ถูกมัดแขนติดกับเตียง แล้วก็ล้มตัวลงนอนมองเพดานห้องเหมือนทุกวัน
ทำยังไงดีนะ จะทำยังไงต่อไปดี
ไม่อยากข่มขืนมันแล้ว
รู้ว่ามันคงเจ็บ แต่มันไม่ยอมร้องออกมา มันคงทรมานนะ แต่ทำไปแล้ว จะให้ทำยังไง
กลับไปแก้ไขหรือไง
ถ้ารู้อย่างนี้ ไม่น่าพามันมาเลย แล้วก็ไม่คิดจะเลยเถิดถึงขนาดนี้
3 วัน กลายเป็น 5 วัน แล้วก็กลายเป็น 7 วัน เข้าไปแล้ว
ที่ทำแต่เรื่องซ้ำ ๆ ซาก ๆ แบบนี้ แล้วจะทำไปถึงเมื่อไหร่
ร่างสูงโปร่ง ก้าวออกจากห้องน้ำ และมาทิ้งตัวลงนั่งข้างเตียง จ้องมองคนที่เอาแต่นอนมองเพดานนิ่ง ๆ
แล้วก็ล้มตัวลงนอนเคียงข้างกัน
อิทธิพล หันไปมองใบหน้าของคนที่นอนเคียงข้าง แล้วก็หันกลับมานอนมองเพดานนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น
เรียวแขนที่ยกขึ้นก่ายที่หน้าผาก ทำให้รู้ว่าอีกฝ่าย คงมีเรื่องกลัดกลุ้ม และคงมีเรื่องให้คิดมาก จนถึงขนาดไม่พูดไม่จา ไม่ทำท่าโมโหใส่เหมือนทุกวัน
บ้านไอ้ยะนี่ก็แปลก บังคับให้ลูกทำนั่นทำนี่ตามใจ กรอกอะไรบ้า ๆ ใส่สมองตลอดเวลา
ไอ้ยะ ต้องเป็นผู้นำ ต้องให้น้องพึ่งพาได้ เท่าที่รู้ ตอนนั้น พ่อมันก็ด่ามันหาว่ามันชักจูงเพื่อนเลว ๆ ให้มายุ่งกับน้องสาวตัวเอง ผลเลยเป็นแบบนี้
เรื่องเก่า ๆ เรื่องเมื่อปีก่อน
คืนนี้.........มันจะมีอะไรด้วยอีกหรือเปล่า จะได้เตรียมใจ
แต่คงไม่ต้องเตรียมหรอก ยังไงมันก็เจ็บอยู่ดี มีอะไรกับผู้ชายด้วยกัน มีแต่เจ็บตัว เจ็บจนเริ่มชินแล้ว
“ทำไมกูต้องมาเจอมึงด้วย”
เสียงที่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ ทำให้อิทธิพลต้องหันไปมองใบหน้าของอดีตเพื่อนอีกครั้ง
อารยะก้าวลุกขึ้นจากเตียง และกดปิดสวิทไฟ ก่อนจะกลับมาล้มตัวลงนอนอยู่เคียงข้าง
เงียบ
ต่างฝ่าย ต่างเงียบ
มีแต่ความเงียบงัน จนได้ยินเสียงฝนที่กระทบที่หน้าต่าง
อิทธิพลปรือตาลง พร้อมกับที่อารยะ นอนหันหน้าไปอีกทาง
มันจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่
ทางออกอยู่ที่ไหนกัน เมื่อไหร่จะหาทางออกเจอสักที
ความคิดเห็น