คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 2 คนสำออย (02)
ตอนที่ 2 คนสำออย
“ไหนว่าไข้ขึ้น แล้วมานั่งอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ก็คนสำออยเมื่อยามเช้าที่ลุงอ่ำบอกมานั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะทรงกลมในห้องอาหารในเวลานี้
สีหน้าไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิด แล้วเฝ้าแอบมองเขาอยู่อีกด้านหนึ่ง
ผู้ชายที่ไว้หนวดไว้เคราแต่ก็ยังมีความหล่อฉายออกมา คนที่ดูเถื่อนๆ
แต่ก็มีความอบอุ่นให้สัมผัส
หัวใจมิวายเต้นไวขึ้น
จนต้องห้ามความรู้สึก ทว่าก็ได้ตั้งคำถามออกไป
“นายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่
อยากจะแกล้งหยาหรือไง” เธอเดาใจเขาไม่ถูก แล้วดึงสายตาไปมองอีกครั้ง
“หายไปไหนแล้วนะ” แค่แวบเดียวที่ละสายตา
ไม่รู้นายหัวปัฐน์ลุกออกจากเก้าอี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน พร้อมกวาดสายตามองหา
เพียงอึดใจนั้นก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนมาเป่ารถบริเวณต้นคอ
“มาด้อมๆ มองๆ อะไรตรงนี้”
คนตัวโตถามเสียงทุ้มแล้วแสร้งเป็นมองตามสายตากลมโต
“นาย”
ยะหยาต้องย่นคอแล้วขยับตัวถอยห่างเล็กน้อย
นัยน์ตาคู่ใสจ้องไปยังชายที่ทำให้เธอคาใจ
“แล้วนายมาทำอะไร” ไม่รอช้าถามในสิ่งที่สงสัยออกไป
กระนั้นกลับเจอคำถามสวนกลับให้เม้มปาก
“แล้วที่นี่ที่ไหนล่ะ”
“ทำไมนายต้องมาตามหยาแบบนี้ด้วย”
เธอคงต้องเปลี่ยนคำถามและพูดอย่างตรงประเด็น
เห็นถึงท่าทางสบายๆ ของคนเป็นนาย
มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและไม่ยอมตอบคำถาม
ปากอิ่มจึงต้องบอกออกไปอีกหนึ่งประโยคเพื่อย้ำเตือน
“ระ...เราจบกันแล้วนะคะ”
“อื้ม”
ปัฐน์ทำแค่ครางเบาๆ
แล้วเฝ้ามองยะหยา ก่อนจะได้ยินวาจาแผ่วๆ ที่ทำให้เขายื่นหน้าไปใกล้
“นายไปได้แล้ว”
มือเรียวเล็กสะบัดไล่แขกกิตติมศักดิ์
ขืนเขามาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เธอคงไม่มีสมาธิที่จะจดจ่ออยู่กับการทำงาน
“ไล่แขกหรือไงยะหยา
แบบนี้มันน่าร้องเรียน” คำพูดนั้นถูกกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ยะหยาถึงกับหน้าซีดและเธอไม่สมควรจะเอ่ยคำนั้นออกไป
“อย่านะนาย หยาขอโทษ”
มือเรียวเล็กพนมมือขึ้นไหว้ ถ้าถูกร้องเรียนมีหวังได้ถูกไล่ออก
“ไปตั้งใจทำงานได้แล้ว”
คราวนี้ปัฐน์เป็นฝ่ายสะบัดมือไล่บ้าง แต่ไม่ลืมกล่าวถึงสิ่งที่เขาตั้งใจจะมาบอก
“เย็นนี้จะมารอรับ”
ความคิดเห็น