คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 2 คนสำออย (03)
ตอนที่ 2 คนสำออย
“ไปตั้งใจทำงานได้แล้ว”
คราวนี้ปัฐน์เป็นฝ่ายสะบัดมือไล่บ้าง แต่ไม่ลืมกล่าวถึงสิ่งที่เขาตั้งใจจะมาบอก
“เย็นนี้จะมารอรับ”
“หยากลับเองได้จ้ะ”
เธอมีแขนและขาสามารถพาตัวเองกลับไปที่บ้านได้
ในช่วงเวลาที่เขาหายไปตนก็อาศัยรถโดยสารประจำทางในการกลับเป็นประจำ
ไม่ได้ลำบากหรือวุ่นวายอะไร แล้ววางตามองชายเบื้องหน้า
หรือนายจะกำลังเป็นห่วงเธออยู่กันนะ
“ของในตู้เย็นหมด
ฉันซื้อไม่เป็น”
“ค่ะ”
คนที่ได้ยินประโยคสวนกลับปฏิเสธไม่ออก
แล้วอยากจะเขกกะโหลกของตัวเอง อย่าหลงตัวไปหน่อยเลยหยา
ก่อนจะได้ยินประโยคช้ำใจอีกหนึ่งรอบ
“ว่างๆ
ก็สอนฉันทำกับข้าวสักสามสี่อย่างสิ ฉันอยากทำให้เมียกิน”
ยะหยาได้แค่ฝืนยิ้มและรู้สึกอิจฉาเจ้าสาวของนาย
พลันรีบหมุนตัวหันหลังให้
ไม่อยากให้เขาได้เห็นความริษยาหรือความเศร้าแล้วพยายามจะยิ้มให้ได้เหมือนที่ผ่านมา
หญิงสาวต้องสะกดอารมณ์เศร้าเอาไว้
แม้หัวใจจะร้าวลึกสักแค่ไหน และเธอเองคงไม่มีทางปฏิเสธในคำร้องขอของนายได้
เพราะเขาคือผู้มีพระคุณที่ช่วยต่อลมหายใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไปในยามที่ทำงานอยู่คนเดียว
ดวงหน้ามิวายสำแดงความโศกที่กัดกินก้อนเนื้อตรงหน้าอกซ้าย
หญิงสาวผ่อนลมหายใจช้าๆ
ออกมาเพื่อระบายความอึดอัด ต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกแบบนี้อีกนานไหม จะเจ็บ
จะปวดไปอีกเท่าใด การรักคนคนหนึ่งทรมานขนาดนี้เลยเหรอ แถมในตอนเย็นต้องปั้นหน้าเป็นยิ้มยามที่นายหัวปัฐน์มารอรับด้านหน้าของโรงแรม
ชายหนุ่มเลือกพาหญิงสาวไปยังห้างสรรพสินค้าเล็กๆ
ที่อยู่ไม่ห่างจากโรงแรม ไม่จำเป็นต้องเอ่ยบอกถึงความต้องการ
ยะหยาก็เลือกซื้อให้อย่างถูกใจ ไม่ว่าจะเป็นผักหรือผลไม้
หรือของใช้ภายในบ้านที่มันใกล้จะหมด ยะหยาก็เลือกซื้อเผื่อไว้ให้กับนาย
จวบจนพากันกลับมายังบ้านพัก
“ขอบใจนะ”
เมื่อยะหยาขยับตัวลงจากรถ
เสียงเข้มจึงเอ่ยบอก ฝ่ายหญิงสาวพยักหน้าหงึกหงัก แต่ไม่วายบอกหนึ่งประโยค
“นายอย่าลืมเอาของไปใส่ในตู้เย็นก่อนจะไปงานเลี้ยงนะจ๊ะ”
ความคิดเห็น