คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : PRISON 03 : ลงแดง
PRISON 03
ลแ
เสียฝีเท้าเบาย่อไปามพื้นโสโรอเรือนำ นัโทษเ้าอวาลมี้เล่นวัสายาหันมอรอบัวอย่าระแวระวั มือหนาหยิบลวสำหรับสะเาะุแออมาไลูบิประูเ่ารหน้า ไม่มีผูุ้มเินผ่านไปมาแถวนี้ ไม่มีล้อวรปิ เาแทรัวเ้าไป้าในนั้น่อนแรึอใรอีน้าในะระานัวสูว่าเ้าหาาย
านอูใ้ปลายนิ้วรั้ลูบิประูให้ปิล่อนะล็อลอน ร่าายบเบียแนบิเ้าหานรหน้าทันที แผ่นหลัผอมนเ้าับผนัทา้านหลัอย่าแร ริมฝีปาหยัลบนริมฝีปาบาออีน ฝ่ามือหยาบสอผ่านเนื้อผ้าสีเียวาีเ้าไป้าใน บีบนวฟอนเฟ้นนผิวาวึ้นรอยแามัว รสูบร้อนแรเบียริมฝีปาผลัันันไปมา ่าฝ่าย่าโหยหา้อารอีนเ้ามาเิมเ็ม
“อื้อ”
เสียราวาบหวามาลำอเรียวระหส์ ลมหายใเ้าออเป็นัหวะั้อในประสาท เสียลามาารแลน้ำลายันั้อภายในห้อมืสนิทเียบริบแห่นี้ ฝ่ามือหนายัไล้ามผิวเนียน่อนปลายนิ้วะสัมผัสโนเม็อภายใ้เสื้อ ร่าบาระุายไหวาสัมผัสนั้น เาผละริมฝีปาออ่อนะับ้อแนออีนให้ปล่อยออ
านอูื้อึรั้เอวบาอนรหน้าเ้าัว ริมฝีปาหยัยัูบไปโรหน้าสวยออีฝ่าย วามสัมพันธ์อเาับผูุ้มยุนฮยอเริ่ม้นั้แ่อนเอหน้าันรั้แร านอูเ้ามาในนี้้วยัวนเียว ผูุ้มยุนฮยอเป็นนพาเาเินเ้ามาาหน้าประูเรือนำนถึห้อั้านใน เาเอ็ไม่่าไปานัโทษนอื่น หมัแรอัเ้ารเบ้าา้า้ายอย่าั เาล้มลบนพื้นโนรุมระทืบนัวอ
ภาพรหน้าเป็นสายาอผูุ้มยุนฮยอ เาเินรเ้าไประิบอะไรบาอย่าับบ๊อบบี้ ายผู้เยเมิน่อสถานาร์รอบัว้าวรมาหาเาหลัานั้น เสียเ้มประาศร้าวเพียรั้เียว พวเศษยะในแนนี้็หยุารทำร้ายเาล านอูลายมาเป็นพวเียวันับบ๊อบบี้อย่าไม่้อสสัย าลูน้อ็พันานลายเป็นเพื่อนสนิทับหัวหน้าอีนอแนเ็ ไม่ใ่เรื่อ่ายับาระทำให้บ๊อบบี้ไว้ใ แ่เาสามารถทำไ้ ผูุ้มอย่ายุนฮยออยหนุนหลั
เาับยุนฮยอเป็นนรัันัน
เรียว่านรั็ไม่ไ้ ้อเรียว่าู่นอนมาว่า
เายอมรับว่าัวเอหลรัยุนฮยออย่าหัวปัหัวปำ แ่ยุนฮยอ็ไม่ำเป็น้อรัเาอบลับมา เาเป็นแ่นัโทษไร้อนา ส่วนอีฝ่ายเป็นถึำรวำแหน่สู รัผิอบเป็นหัวหน้าำรวูแลวบุมแนเ็แห่นี้ วามรัอเราเป็นเรื่อ้อห้าม นอาบ๊อบบี้แล้ว นัโทษหรือผูุ้มนอื่น็ไม่เยรับรู้วามรินี้มา่อน ห้อนอนอนัโทษเ่าถูเลือเป็นสถานที่พลอรัอพวเราสอน เ่นเียวับวันนี้ ยุนฮยอมาเฝ้าในโรอาหาร บวับารบอเล่าอบ๊อบบี้ เารู้ว่าอีนะมารอเาที่ห้อนี้
“วันนี้ไม่ไ้ านอู”
“ทำไมไม่ไ้รับ?”
ถามลับ้วยน้ำเสียอออ้อน วาลมี้เล่นแฝไป้วยวามเ้าเล่ห์นั้นสบาผูุ้มรหน้า ริมฝีปาหยัยับเ้าหา ูบลบนริมฝีปาบาสีเอร์รี่ออีนแล้วผละออ แนยาวโอบรอบเอวผอม ฝ่ามือลระับลแะบนบั้นท้ายลม ยุนฮยอส่า่อว่าเิุเล่นไปให้อีฝ่าย แ่ร่าายลับอเี่ยวนัวสูเอาไว้แนบแน่นไม่่าัน
“วันนี้มีเวร้อเฝ้าห้อรัษาวามปลอภัย ราว่อนันไปสาย ฮอาั้นเอาำอบน่าูเลย”
“ไอ้หน้าม่อนนั้น อย่าไปเ้าใล้มันมานะ ผมหว” านอูบอพลามวิ้วเ้ามารวมันรลาหน้าผา เรียเสียหัวเราะอผูุ้มนสวยให้ัึ้นเล็น้อย “อย่าหัวเราะนะ ผมหวยุนฮยอมาแ่ไหน ยุนฮยอ็รู้”
ยุนฮยอมอสีหน้าบึ้ึอเ็รหน้า วาลมเรียวสวย้อนมอ สะสายาออีฝ่ายเอาไว้ ปลายนิ้วเรียวสวยไล้ไปามโรหน้าหล่อ หนวเลาึ้นเป็นอบนา ยุนฮยอลูบปลายาอีนไปมาแบบนั้นสัพั่อนะยับใบหน้าเ้าหา ลมหายใร้อนลอันบนปลายมู านอูระุรอยยิ้มร้ายอบใออมา เาอบเวลาผูุ้มยุนฮยอยั่วยวน้วยสีหน้าแบบนี้
“ันอบนาย็รนี้ านอูอา”
สิ้นเสียเล็ ริมฝีปาสออัน็ประบเ้าหาันอีรั้ ทั้สอ่อสู้ผลัันัน่อนะไปบลบนฟูเียเ่า ร่อรอยและราบาวบนเียบ่บอว่ารั้นี้ไม่ใ่รั้อเาทั้สอน ยุนฮยอล้มัวลบนเีย าม้วยารร่อมทับอนัโทษายรหน้า
รั้นี้านอูเป็นฝ่ายผละูบออ่อน เาล้มัวลนอน้านัวเล็ว่า แนแร่โอบอพาทับอีนเอาไว้ ยุนฮยออลับนัโทษรหน้า ใบหน้าหล่อสวยุเ้าหาพลาถู้าแ้มไปมาับแผ่นอว้านั้น วินาทีแรอนเาเห็นหน้าานอูเินลมาารถำรว อาะ้วยวามล้ายลึันอโรหน้า หรือเสน่ห์าสายาเ้าู้ี้เล่นู่นั้น
ทั้หมทำให้เาสนใานอู แล้วะทำยัไให้อีนสนใเาลับล่ะ เาปล่อยให้นัโทษใหม่เ้าไป้าในเรือนำ ้อมอารรับน้อใหม่้วยสีหน้าเสแสร้ว่าัวล แม้ะรู้ั้แ่แรว่าทุน้อเอับสถานาร์แบบนี้ เาใ้่วเวลาวิฤออีฝ่ายให้เป็นประโยน์ เราสบาัน เาเินเ้าหานัโทษนสนิทออย่าบ๊อบบี้ อร้อให้่วยนัโทษใหม่แล้วรับมาเป็นพว
แสร้ทำเป็น่วยเหลือ หลอล่อให้เหยื่อเ้ามาิับ
ทั้หมเป็นแผนารอยุนฮยอ
แผนารอเาสำเร็้วยี านอูหันมาสนใในัวเาหลัาเหุาร์นั้น อนแรเา็ิอยาเล่นับเ็รหน้า เล่นไปสัพันเบื่อ็เลิเล่น นัโทษใหม่มีเ้ามาให้เลือใหม่ั้มามาย แ่รั้นี้ เาลับเป็นฝ่ายิับเสียเอ เาถอนัวาานอูไม่ไ้ มันไม่ใ่วามรัหรืออะไรแบบนั้น สำหรับเาเ็นนี้แ่า เาไม่เยเอใรทำให้เาสุสมับารมีเ็ไ้นานี้มา่อน
ยุนฮยอิ่อนะใ้าเยบนแผ่นอออีน วาลมเยสบา่อนะหลับลรับสัมผัสแผ่วเบาบนหน้าผา นอานี้ เายั้อยอมรับ้วยว่าานอูเป็นนอ่อนโยนไม่น้อยเลยทีเียว
“อนอนอแบบนี้อีสัห้านาทีไ้ไหม?” เสียเ้มถาม่อนะเียบหายไปสัพั “ไม่ิ สิบนาทีีว่า นะรับนะ”
“ันะับเวลา”
ยุนฮยออบลับไปเป็นเิล มอรอยยิ้มว้าแสนเ้าเล่ห์อบลับมา่อนะหลับาลในอ้อมแนนั้น สัมผัสาปลายนิ้วยาวเลี่ยเส้นผมอ่อนนุ่มไปมา ผ่านไปไม่ถึนาที ลมหายใอนับเวลา็เ้าออเป็นัหวะสม่ำเสมอ านอู้อมอนรัหลับไป้วยสายาเ็มไป้วยสายาบัน ริมฝีปาหยัูบลบนหน้าผาใ้ผมหน้าม้านั้นอีรั้่อนะระิบแผ่วเบา้าใบหู
“ผมะูแลยุนฮยอเอ”
อย่าน้อย็มีใรสันที่เา้อารปป้อูแลในแนเ็แห่นี้
ผูุ้มหัวใอเา ทุสิ่ทุอย่าอานอู ยุนฮยอ
ุนฮเวลืมาึ้นมาหลัารัถูระทบ้วยท่อนเหล็อย่าแร เสียสะท้อน้อภายในห้อสี่เหลี่ยมปลุเาาวามฝันให้ลับมาสู่เรือนำอันแสนเลวร้ายอีรั้ เามวิ้วพลายี้าไปมา แทฮยอนไม่ไ้อยู่ในห้อ้วยันแล้ว หน้าประูรมีนัโทษายร่าายแ็แรเ็มไป้วยล้ามเนื้อยืน้อเาเ้ามา้าใน โรหน้าหล่อเ้าันไ้ีับทรผมไถ้าอเ้าัว เาไม่ไ้สวมเสื้อนัโทษสีส้มทับเอาไว้ แ่สวมเพียเสื้อล้ามสีาวเปิให้เห็นรอยสัยาว้าแน
“ะนอนนฟ้าสว่าเลยหรือไ?” น้ำเสียเ้มเ็มไป้วยวามไม่สบอารม์ถามออมา ผู้ายนนั้นใ้สายามอเาั้แ่หัวรเท้า สายา็ไม่ไ้่าานัโทษในแนเสียเท่าไหร่ “อย่าิว่ามึเป็นเ็ไอ้บ๊อบบี้แล้วะทำัวี้เียยัไ็ไ้ วันนี้มึเป็นเวรทำวามสะอาับู”
ุนฮเวมวิ้วเ้าหาัน่อนิึ้นไ้ว่านัโทษะผลัันทำวามสะอาห้อน้ำอาทิย์ละสอน วันนี้ะเป็นเวรอเา เ็ายพยัหน้ารับลับไปแทนำอบ มอสีหน้าแววาโลมเลียอนรหน้าอย่าไม่อบในั เาไม่อยาเป็นเวรทำวามสะอาับผู้ายนนี้ มันเป็นวามิอุนฮเว่อนเาะ้มลมอป้ายื่อบนอนรหน้า
เวรทำวามสะอาู่ับเา ‘เย์ปาร์’
“ไม่ิว่าไอ้บ๊อบบี้ะอบนหน้าาแบบมึ แ่... ผิว็าวีนะ”
ุนฮเวไม่ไ้อบอะไรลับไป เาสวมรอเท้าอัวเอ่อนะเปิประูรัออมา้านอ สอเท้ายาวเรียมะ้าวเินรไปยัทาไปห้อน้ำ ถ้าไม่ิว่าหันไปเห็นนัโทษัวเล็อีนทา้านหลัอเย์ปาร์เ้าเสีย่อน นัโทษเ้าอรอยสัผลัไหล่นัวเล็ว่าทา้านหลัออมายืน้าหน้า ผู้ายนนั้นะล้มหาเาไม่่วยรับัวเอาไว้ทัน
“ไอ้เสียสิะเป็นนไปทำวามสะอาส้วมับมึ ไม่ิว่าูะไปทำานโสโรแบบนั้นหรอใ่ไหม?”
เย์ปาร์ว่าพลาส่สายาเหยียหยันระนรัเียไปให้ ‘ไอ้เสียสิ’ นนั้น ุนฮเวไม่อบสายาแบบนั้นอนรหน้า เาไม่รู้ว่าัวเอเอาวามใล้าบ้าบิ่นมาาไหน รู้ัวอีทีสอายาว็้าวออมายืนวาระหว่านัโทษหน้าาลัวับนทา้านหลัแล้ว
“ุลับไปไ้แล้ว ผมับเาะ่วยันทำวามสะอาเอ”
“็้อเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ั้ใทำวามสะอา้วยล่ะ เ็บ๊อบบี้”
เสียเ้มบอพร้อมับส่ปลายนิ้วยาวมาแะปลายาอุนฮเว เาสะบัหน้าหนีสัมผัสน่ารัเียนั้น เย์ปาร์หัวเราะในลำอ่อนะหันหลัเินลับไป้วยท่าทาสบายอารม์
ุนฮเวมอามเาเินหายไป่อนะหันลับไปหานัวเล็ทา้านหลั อีฝ่ายเยหน้าึ้นมอเา โรหน้าสวยหวานมีรอยฟ้ำเล็น้อย มือเล็สั่นราวับไม่สามารถวบุมไ้ วาลมสีหม่นู่นั้นบ่บอว่าอีฝ่ายอเรื่อเลวร้ายในนี้มามาว่าเาหลายเท่านั เามออาารอนรหน้า วามรู้สึสสารับหัวใอุนฮเว เาสบาับอีฝ่าย่อนะ้มลอ่านื่อบนอ้า้าย ‘ิม ินฮวาน’
“เป็นอะไรไหม?”
ุนฮเวถามอีฝ่าย้วยวามเป็นห่ว แม้ำอบที่ไ้รับลับมาะเป็นวามเียบ็าม นรหน้าเอียอมอหน้าเาเล็น้อยราวับำลัิอะไรบาอย่า ้ออยู่สัพั่อนริมฝีปาบาะวารอยยิ้มออมา รอยยิ้มว้าวนให้รู้สึนลุอย่าประหลา แ่สายาเ็มไป้วยวามใสื่อนั้น็ทำให้เาเินไปพร้อมัน ุนฮเวยมือึ้นเาท้ายทอยอัวเอ่อนะยรอยยิ้มลับไป้วยวามเินอาย
“นายไม่เหมือนพวเา ทำไมมาอยู่ในนี้?”
“ัน เอ่อ... ันเป็นแพะรับบาปน่ะ”
ุนฮเวอบลับไป เาไม่รู้ว่านรหน้าะเ้าใวามหมายอเาไหม ินฮวานพยัหน้ารับ้วยสีหน้าเหมือนับว่าเ้าใ เราสอนเินรไปทาห้อน้ำ้วยัน ารอบสนออนรหน้า้าว่านปิหลายเท่าาารสัเอุนฮเว อาารเหม่อลอยเป็นบารั้ แถมยัยยิ้มเวลาเินผ่านำแพทำให้เารู้ว่านรหน้าน่าะมีวามผิปิทาิ
เพราะแบบนี้ นัโทษนนั้นเลยเรียนรหน้าเาว่าเสียสิ
แ่รู้ไหม... นเสียสิลับปิมาว่านัโทษในแนนี้หลายน
“นาย้อระวััวนะ”
ินฮวานบอเาแบบนี้เป็นรอบที่สิบไ้แล้วหลัาเินมา้วยัน น้ำเสียและสีหน้าเป็นห่วปนัวลถูส่มาให้นเายิ้มออ วามรู้สึบาอย่าเิึ้นในใอุนฮเว วามรู้สึว่าเาะ้อสู้่อไปแม้ะ้อิอยู่ในนรแห่นี้็าม ไม่ไ้มีเานเียวที่้อเอับเรื่อเลวร้าย ินฮวานลำบาว่าเามารนั ทั้ิผิปิ แถมยั้อมาเอับเนมนุษย์พวนั้น แ่็ยัเป็นนี และสามารถยิ้มออมาไ้อย่าสใสแบบนี้ เพราะั้นเาเอ็้อรัษาัวนอัวเอเอาไว้เหมือนัน
“ันทำวามสะอาบ่อย วามริทำนเียวแป๊บเียว็เสร็แล้วล่ะ”
“ไม่ไ้รับ ผมะ่วยทำ้วย”
ุนฮเวยืนยัน่อนะหยิบน้ำยาทำวามสะอาึ้นมาไว้ในมือ วาม้มลมอราบน้ำสปรโสโรบนพื้น ภายในส่ลิ่นปัสสาวะเหม็นน้อย่นมูเ้าหาัน นัโทษพวนี้ใ้ห้อน้ำเรี่ยราอย่าับยะ บาน็ปัสสาวะรลบนพื้น อนเาเ้ามาอาบน้ำรั้แร ยอมรับเลยว่ายะแยมานแทบะอาเียนออมา นาเ้ามาหลายรั้แล้ว เา็รู้สึสะอิสะเอียนอย่าบอไม่ถู ไม่้อพูถึสภาพโถส้วมในห้อน้ำแยเลย้วย้ำ
“บอแล้ว ันทำนเียวไ้น่ะ”
“ผมทำไ้รับ”
เ็ายรีบอบลับไป้วยสีหน้าริันเรียเสียหัวเราะิัึ้นมูอินฮวานให้ัึ้นมาไ้ นัวเล็ว่าหยิบแปรัพื้น ใบหน้าสวยหวานพยัเผยิบบอให้เาัารเทน้ำยาทำวามสะอาลบนพื้น ุนฮเวทำามอีนบอ เาไม่เยิว่าัวเอะ้อทำอะไรแบบนี้มา่อน เาเทน้ำยาลบนพื้น่อนะแยัวไปทำวามสะอาห้อน้ำแยอีห้าห้อ
ทั้สอนแบ่านับทำอย่าเท่าเทียมัน ุนฮเวทำวามสะอาโถส้วม ส่วนินฮวาน็เป็นนัารับพื้นสปรโสโรพวนั้น เสียหัวเราะิัอนัโทษัวเล็ัเป็นระยะามประสานไม่ปิ เาไม่รู้ว่าัวเอเสียเวลาทำวามสะอาไปนานแ่ไหน แ่้อยอมรับว่าอยู่ับินฮวานทำให้เาสบายใ อาะเพราะนรหน้ารับรู้้า เ้าใบ้าไม่เ้าใเวลาเาพู มันเหมือนับว่าุนฮเวไ้ระบายเรื่อที่อึอัออมา แม้อีฝ่ายะไม่เ้าใเา็าม
“เสร็หรือยั?”
“อีนิเียวรับ”
ุนฮเวบอ่อนะัโถส้วมรหน้านสะอา เายรอยยิ้มว้าพลายหลัมือปาหยาเหื่อ้ามับอัวเอออ เวลานี้ไม่้อระวัวามสปรอีแล้ว ทั้ัวอเาเลอะเทอะไปหมเสีย้วย้ำ อนัเสื้อผ้าะเหม็นน่าูเียว ิ่อนะหันลับไปมอนัโทษัวเล็ทา้านหลั
“นาย็เ่นะ” ินฮวานบอ่อนะทิ้ัวลไปนั่พิหลัับำแพห้อน้ำ “ันไม่เยเอใรเป็นแบบนายมา่อนเลย ยเว้น... เ้าลูหมา”
“เ้าลูหมาั้นหรอ?”
ุนฮเวทวนประโยออีน่อนหน้านี้ เามวิ้วเ้าหาันเล็น้อย้วยวามสสัย่อนะทิ้ัวล้าินฮวาน นัโทษัวเล็ยัหัวเราะิัหลัาพูบ สีหน้ามีวามสุอนพูถึทำให้เาไม่อยาถามอะไรมา นรหน้าเป็นนิผิปิ แ่ยัยิ้มไ้แบบนี้็ถือว่าเ่แล้ว
“เ้าลูหมาล้ายับนายมาเลยนะ นิสัยีไม่เหมือนับนัโทษนอื่น”
“ผมัอยาเอเ้าลูหมาอินฮวานบ้าแล้วล่ะ”
“ริหรอ? ั้นไว้วันหลัันพานายไปเอเานะ”
ุนฮเวพยัหน้ารับพร้อมรอยยิ้มว้าลับไป แ่ไม่รู้ทำไม ภาพใบหน้าแสนเ้าเล่ห์อใรบานลับายเ้ามาในวามิอเาเสียไ้ รอยยิ้มประอบ้วยฟันระ่ายู่หน้านั้น ในเวลาแบบนี้ทำไมลับไปิถึนแบบีวอนไ้นะ ุนฮเวถามัวเอ่อนะเม้มริมฝีปาเ้าหาัน วามสบานัโทษัวเล็รหน้า วามสสัยบาอย่าำลัเิึ้นในวามิอเา ีวอนเป็นหัวหน้าแน็หมายวามว่า้อรู้ันัโทษทุนในนี้ รวมถึินฮวาน้วย
“ินฮวาน”
“อะไรหรอ?”
“รู้ัีวอน เอ่อ... บ๊อบบี้ไหม?”
สิ้นเสียเ้มนรหน้า็เียบเสียล ินฮวานำลัิว่าบ๊อบบี้เป็นใร เาลุ้นับำอบอนรหน้า เาอยารู้ับ๊อบบี้ใน้านอื่นบ้า ไม่ใ่้านอีวอน แ่สีหน้านสสัยราวับไม่รู้ัอินฮวาน็ทำให้เา้อถอนหายใยาวออมา ็อย่าว่าล่ะ ินฮวานะำนในนี้ไ้ไม่หม เาะาหวัมาเินไปหน่อย
“ไม่มีอะไรหรอ อย่าไปิให้รสมอเลย นแบบนั้น”
ุนฮเวบอพลาปัมือไปมา อนนี้พวนัโทษนะื่นันแล้ว อีไม่นาน็ทยอยมาอาบน้ำทำวามสะอาเนื้อัวัน เาิ่อนะ้มลมอสภาพอัวเอ ะีถ้าเาไ้อาบเป็นนแร เาวรลับไปห้อัเรียมเสื้อนัโทษมาอาบน้ำเปลี่ยนเลยีไหมนะ ว่าแล้ว็ลุยืนึ้นาพื้น วาม้มลมอินฮวาน ริมฝีปาหยัอ้าออเรียมะวนเพื่อนใหม่อาบน้ำพร้อมัน แ่เสียประุห้อน้ำเปิอออย่าแรลับเรียสายาอนสอนในห้อให้หันไปมอเสีย่อน
นัโทษเ้าอวาู่เล็มริบหันมามอทาเาสอน เส้นผมสีเ้มถูเสยไปทา้านหลั ีวอนถอนหายใยาวออมา เรียวิ้วเ้มสอ้ามวเป็นปมรลาหน้าผา สีหน้าัวลออีฝ่ายแสออมาอย่าปิไม่มิ ุนฮเวสบาับอีน เาีสีหน้าทำเป็นไม่ิอะไร่อนะยับริมฝีปาเรียื่อนมาใหม่ แ่ลับไม่มีแม้แ่เสียเปล่ออมา
“ุนฮเวอา!”
ีวอนสาวเท้ายาวสอสาม้าวรเ้ามาสวมอนรหน้าอย่าแร อ้อมแนแร่อเนื้อัวอวบอเ็ายแน่นนเสียเรียลืนหายลับเ้าไปในลำอ ุนฮเวยืน้าเรียสิระพริบาปริบ้วยวามุน เาหันมอ้ายทีวาที่อนะันัวออาหัวหน้านัโทษอมร้ายารหน้า ีวอนยอมละแนออ แ่สอมือหนา็ยัว้าับ้นแนสอ้าออีนเอาไว้
“นายเป็นเวรทำวามสะอาหรอ? ทำไมไม่บอันล่วหน้า นายรู้ไหมว่าันเป็นห่วแ่ไหน อนไปหาแล้วไม่เอนายอะ?!”
ุนฮเวมวิ้วเ้มเ้าหาันมอหน้าอีฝ่าย วามู่เล็วูบไหวเล็น้อย อนิทวนประโย่อนหน้านี้อีวอนอีรั้ ีวอนเป็นห่วเาั้นหรอ สีหน้าโรธริัออีน วามายแววไม่สบอารม์ ไหนะเสียลมหายใเ้าออเร็วราวับรีบวิ่มาหาเาอี ุนฮเวิว่าหน้าอัวเอำลัร้อนผ่าว เาหันหลบสายามนั้น แล้สะบัมืออีฝ่ายให้ปล่อยออ่อนะเบ้ริมฝีปาล
“แ่นี้ทำเป็นโวยวายเสียัไปไ้”
“ะไม่ให้ันโวยวายไ้ยัไ? ันิว่านายโนพวนั้นุไป่มืนแล้ว!”
ีวอนว่าอย่าหัวเสีย แถมยัโรธูสอ เพราะสีหน้าทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอเ็ื้อรหน้า ให้ายเถอะ ุนฮเวไม่รู้ว่าเาใแ่ไหนอนเ้าไปเอับห้อัว่าเปล่า อนนั้นเารไปหาึฮุนเป็นนแร นอาะไม่เห็นแม้แ่เาอุนฮเว เายัโนึฮุนวนส้นีนลับมานอารม์เสียอี้วย ว่าะไ้รู้ว่าุนฮเวเป็นเวรทำวามสะอาวันนี้ ีวอน็วิ่นแทบเป็นบ้าไปรอบแนเ็แล้ว
“็ไม่ไ้เป็นอะไรแล้วไ เลิึ้นเสียับผมสัทีไ้ไหม?”
ุนฮเวบอ่อนะเหลือบสายาไปมอนัโทษอีนในห้อนี้ ินฮวานเยหน้ามอเาสอนสลับันาพื้นห้อน้ำ อนนั้นเอ ีวอนหันามสายาอเ็ายรหน้าไป เาสบาับินฮวานสัพั่อนะหันลับไปว้าหมับลบน้อมืออุนฮเว
“ไปุยัน้านอ!”
สิ้นเสียเ้ม ุนฮเว็้าวเท้าไปามแรึนั้นออีน เาถอนหายใยาวออมาับัวเอ รอสายามอบนไม่ให้นทา้านหน้าเห็น วาม้มลมอมือหนาบน้อมืออัวเอ ไม่รู้เหมือนันว่าทำเผลอหลุรอยยิ้มบาออมาับัวเอ เป็นเพราะประโยและารระทำ่อนหน้านี้ทั้หมอีวอนละมั้ ุนฮเวิ่อนะสะบัไล่วามิพวนั้นออไป ปรับสีหน้าลับมาเรียบเยอีรั้
ทั้สอนเินออไปาห้อน้ำแล้ว เสียประูปิลัแร๊่อนนัโทษัวเล็ทา้านในะเยหน้าึ้นาพื้นห้อน้ำ วาลมหม่นแส้วยวามลัว ินฮวานยับมือรวบันไว้รลาพยายามวบุมอาารสั่นอัวเอ สายามริบว้านลึสีเ้มู่นั้นอนสบาัน เาำไ้ ินฮวานิับัวเอ่อนแนสอ้าะยับลอเ่าัวเอแน่น ฟันเล็บัริมฝีปาบานเลือิบออมา
นัโทษนนั้น ห้ามเ้าใล้เ็า ห้ามเ้าไปยุ่้วย
ินฮวานำไ้แล้ว ลัว... เาลัวบ๊อบบี้
ภาพอหัวหน้านัโทษอย่าีวอนเินลานัโทษใหม่ผ่านลาลาน เรียวามสนใานรอบัวให้มอามันไปเป็นาเียว ุนฮเว้มหน้าหลบสายาอนพวนั้น เาไม่ไ้รัเียารารทำอีวอน นิสัย่าเป็นห่วเ็บรายละเอียและเอาใใส่อเ้าัวถือว่าเป็น้อี า้อเสียหลายอย่า แ่เาไม่อบสายาเวลานัโทษพวนั้นมอมา สายาูถูเหยียหยาม อนนี้สายานอื่นมอว่าเาับีวอนมีวามสัมพันธ์ันมาว่าาเห็น แ่็ถือว่าีว่าสายาลวนลามแบบอนแร
ีวอนวัสายามอนัโทษรอบัว พวนั้นเมินหน้าหลบ่อนะหันไปทำธุระอัวเอ่อ เาเินามีวอนรไปยั้านหนึ่อเรือนำ ฝ่ามือปัเศษผบนเ้าอี้ให้่อนะไหล่เาให้นั่ลบนนั้น สายาาโทษยัส่รมาาใบหน้าหล่อมอหัวหน้าแนเ็ ีวอนมวพิหลัลับำแพทา้านร้ามเา สอแนยอออัวเอเอาไว้ ริมฝีปาหยั้ำอแสนอนนั้นทำให้เาอะหลุหัวเราะออมาไม่ไ้
“ันบอว่าห้ามหัวเราะไ”
ุนฮเวเ็บรอยยิ้มปนเสียหัวเราะอัวเอลหลัาไ้ยินแบบนั้น วามรอสายามอบน่อนะ้อหน้าีวอนลับไป นรหน้า้าวเท้าเ้ามาใล้เาทีละ้าว ปลายมูโ่ยับมไปมา่อนะ้มหน้าลมาใล้ แนยาวเท้าับผนั้านหลัอน้มลมา เาหอเว้นระยะห่าระหว่าใบหน้าอัวเอับีวอน มวิ้วเ้าหาันมอารระทำอนรหน้า
“ัวเหม็นั” เสียเ้มบ่นออมาหลัายับมรอบัวเ็ายรหน้า ีวอนย่นมูเ้าหาัน เรียสายาปนหมั่นไส้อุนฮเวให้ส่ไปให้ “ทีหลัไม่้อไปทำแล้วนะ”
“ถ้าผมไม่ทำ แล้วใระทำ”
“็... ันไม่อยาให้นายัวเหม็น”
ุนฮเวพ่นลมหายยาวออมาับประโยนั้น สีหน้าเอือมระอาแสอออย่าัเน นับวันเารู้สึว่านรหน้าไม่ไ้เหมาะับำแหน่หัวหน้าแนเ็เลยสันิ นิสัยเ็ว่าเาอีเสีย้วย้ำ แถมยัอบอนเวลาเาไม่ยอมทำามใ อบอ้อนเวลาอยาเ้าใล้ อบวยโอาสเวลาไ้โอาสเหมาะ ุนฮเวิว่าเาะ้อปวหัวายเพราีวอนเ้าสัวัน
“ัวเหม็น อาบน้ำ็หายแล้ว”
“ริ้วย ั้นไปอาบน้ำัน ันอาบให้”
ีวอนบอ่อนะว้าหมับลบน้อมืออเาอีรั้ แ่รั้นี้เารั้้อมือออไ้ทันเสีย่อน วาม้อหน้าเาเป็นเิสสัยว่าทำไมไม่ยอมไป บอเาทีว่าีวอนไม่ไ้สมอลับ อาบน้ำให้ัน เาไม่มีวันยอมให้ใรมาอาบน้ำให้หรอ แล้วไอ้สีหน้าเอาริเอาัอยาับเาไปโยนเ้าห้อน้ำมันหมายวามว่ายัไ ุนฮเวิ่อนะยันัวยืนึ้นออมอหน้าอีน
“ีวอน”
“รับ?”
“ผมไม่ไ้บอว่าเป็นเวรทำวามสะอาวันนี้ เพราะผมเอ็เพิ่รู้อนเ้า แล้วผม็ไม่ทำไม่ไ้ เพราะผมไม่อยาให้ินฮวาน้อมาทำานทั้หมนเียว ผมสสารเา แล้ว็ผม เอ่อ... อาบน้ำเอไ้”
ีวอนฟัประโยยาวเหยียอนรหน้า ริมฝีปาหยัหลุรอยยิ้มพร้อมับเสียหัวเราะออมาน้อยมือป้อปา เาิว่าสีหน้าเ็โหอนสายาลมอเา น้ำเสียริัปนไม่สบอารม์นั้น ทั้หมมันูน่ารัเินว่าเาะริัไป้วยไ้ ารไ้เห็นุนฮเวอารม์เสียัสีหน้าใส่วันละรั้ มันทำให้เาหมั่นเี้ยวนอยาะเ้าไปฟัเ้าลูหมารหน้าให้ราอ้อนเสียริ
“รั้นี้ันะไม่ว่าอะไร แ่ราวหน้าะไปไหน้อบอัน่อน เ้าใไหม?”
“นอาโนับัุแล้ว ผมยั้อมาิุอยู่ับุ้วยหรือไ?”
ุนฮเวเถียลับทันวัน ใบหน้าหล่อส่ายไปมา้วยวามเอือมระอา เรียแววาี้อนอีวอนให้ออมาเล่นานอีรอบ ใบหน้าหล่อเปื้อนรอยยิ้มลับลายเป็นบึ้ึ สอเท้ายาว้าวไปยืนพิำแพอีรั้ วามหันมอไปทา้าน้าไม่ยอมมอหน้าเ็าย
ุนฮเวถอนหายใยาวออมา เาหันปลายเท้าเรียมะเินหนีออไป เาี้เีย้อนรหน้าแล้ว ทำเล่นเป็นเ็ไปไ้ ิะอน็อนไร้สาระะมั แ่ยั้าวไปไม่ไ้เท่าไหร่ ปลายเท้า็้อะัล ปลายมูรั้นย่นเ้าหาันเล็น้อย่อนะวัสายาลับไปมอน้านหลั ีวอนีบมวนบุหรี่สีาวเอาไว้้านปลายนิ้ว วันมะเร็สีเทาพรูออมาาริมฝีปาหยับาไ้รูปนั้น เ็ายมวิ้วเ้าหาันทันที เาไม่รู้มา่อนว่าีวอนมีบุหรี่้วย ามริเาไม่ิว่าะมีอพวนี้ในเรือนำ้วย้ำ
“เอามาาไหน?”
ีวอนไม่อบ เาปรายสายาไปมออีน้วยสายาแสนอน่อนะหันหน้าหนีไปอีทา ุนฮเวรอสายา สอเท้า้าวลับไปหาหัวหน้านัโทษนิสัยไม่ีนนั้น เาพยายามบอัวเอให้ยอมนรหน้าไป ริมฝีปาอวบยรอยยิ้มบาอย่าใเย็น ใบหน้าหล่อน่ารัะโไปหาอีน ีวอนสบาเา ลมวนสีาวลาระับริมฝีปา
“ผม้อนไม่เ่นะ” ุนฮเวบอ่อนะถอนหายใอีรั้ วามภายใ้นาเป็นแพสีเ้มเหลือบลมอสารเสพิบนปลายนิ้วอีวอน “สูบทำไม?”
“ันไม่อบให้นายัใัน” ประโยแสนเอาแ่ใบอผ่านริมฝีปาหยัออมาพร้อมับวันสีเทา ุนฮเวหันหน้าหนีมัน่อนะสบาีวอนอีรั้ ีวอนมอหน้าเา แววาแสนน้อยใหันหนีไปทา้าน้าแทน
“เวลานายอยู่ับัน นายรู้สึเหมือนิุหรอ?”
สิ้นประโยำถามแสนน้อยในั้น ุนฮเว็เม้มริมฝีปาเ้าหาัน อารม์อนเถียอย่าลืมัวอัวเอ่อนหน้านี้ เาไม่ิว่าีวอนะเ็บเอาทุำอเามาิไปเสียหม ารเอาใใส่นเินพอี ไหนะอาาร้ออนันอย่าับเป็นนรั ุนฮเวิ่อนะรู้สึร้อนผ่าวบริเว้าแ้ม เารีบัารไล่วามิฟุ้่านอัวเอออไป่อนะหาทา้อนรหน้า่อ
“ผมไม่หมายวามแบบนั้น”
“แล้วหมายวามแบบไหน?”
“ไม่ไ้หมายวามแบบไหนทั้นั้น ผม็แ่เถียออไปไม่ทันไ้ิ่อน” ุนฮเวบอ่อนะรอสายามอ้ายทีวาที เาไม่เย้อ้อใร ไม่รู้ว่าวรแ้ัวับประโย่อนหน้านี้ยัไี
“ุ็รู้ว่าผมไม่มีใร นอาุ”
แล้ว็... พี่มินโฮ้วยอีน
ุนฮเวไม่ไ้พูนบประโย เามอหน้าีวอน หวัว่าอีนะเ้าใวามนัยอประโย่อนหน้านี้ แ่ารมวิ้วเ้าหาันอนรหน้าลับบอเาว่าีวอนไม่เ้าใวามหมายสันิ บาทีเา้อยายวามให้นรหน้าเ้าใอีหน่อย
“เพราะั้นะทำอะไร็้อบออยู่แล้ว เรื่อแ่นี้ไม่เห็น้ออนเลย”
สิ้นประโยอนัโทษเ็รหน้า ีวอน็ลายปมบนหัวิ้วออาัน เาีวามประโย่อนหน้านี้ออีน สีหน้าิหนัลัเลอนพยายามหาทา้อเา ทั้หมำลัทำให้ัหวะหัวใอีวอนเ้นเร็วึ้นทีละนิ บาทีอาไม่ใ่เพราะุนฮเว็ไ้ บาทีมันอาเป็นปิิริยาอวันมะเร็พวนั้น ีวอนบอัวเอ แ่หลัาสายาลมอริมฝีปาสีแับ้นอาวรหน้า เาว่าเป็นเพราอย่าแรมาว่า
“ไหนบอว่า้อไม่เ่ไ?”
ีวอนบอพลาหัวเราะเสียเบาผ่านลำอ นัโทษใหม่รหน้ายรอยยิ้มบาาม หลัาเห็นีวอนวารอยยิ้มอารม์ีออมาให้ เาทิ้มวนสีาวลบนพื้น่อนะปลายเท้ายี้ประายไฟสีแให้มอล แนแร่ว้าหมับลบนสะโพลมอุนฮเว ยัยิ้มเล่นันไม่ไ้เท่าไหร่ เ็าน็ลับมาีหน้าโหใส่เาอีรั้ สอมือผลัให้ีวอนออห่า่อนะหันหลัหนี ีวอนหัวเราะอบใว้าหมับอนรหน้าา้านหลัอีรั้
“เลิทำัวน่ารัไ้แล้ว ถ้าันอใไม่ไหวึ้นมา รู้เอาไว้้วยว่ามันเป็นเพราะนาย”
“ทำแบบนี้อีแล้วนะ ิมีวอน!”
ุนฮเวโวยวายพลาิ้นพล่านในอ้อมแนอเา และอาะ้วยอีนไม่ไ้ัวเล็น่าถะนุถนอมนานั้น ีวอนเลยไม่ิะยั้แรอสันิ ริมฝีปาหยัลบน้านหลัท้ายทอยอเ็ายอย่าถือวิสาสะ ผิวาวเนียนนุ่มบนริมฝีปาอเา สาบานว่าราวหน้าีวอนะไม่ลืมทำรอยสีแเอาไว้บนอนี้ ุนฮเวสะุ้หอหนีอีนอนสัมผัสร้อนแนบลบน้นอ เาส่เสียโวยวาย่อนะระแท้อศออัวเอเ้าลาท้ออีวอนอย่าั
“โอ๊ย!”
ยอมปล่อยแนออ่อนะอัวลุมท้อเอาไว้ เสียร้อโอรวัออมาเป็นระยะ้วยหมัออีนอัลมา้ำบน้นแน ุนฮเวถอยปลายเท้าเว้นระยะห่าานรหน้าทันที ไม่มีวามสสารสันิ เพราะอนนี้เารู้ทันแล้วว่าีวอนเล่นละรเ่แ่ไหน แล้ว็เป็นไปามาไม่มีผิ เ้าอเส้นผมสีำลับเยหน้าึ้นสบาเา ริมฝีปาหยัวารอยยิ้มเ้าเล่ห์ออมา่อนะหยััวึ้นเ็มวามสู
อนนี้แววาอีวอนเหมือนับระ่ายป่าออล่าเหยื่อ เาิว่าอีนรเ้ามาหาอีรอบ ุนฮเวยปลายนิ้วี้รไปยันรหน้าราวับู่ไม่ให้เ้าใล้ สอเท้า็้าวถอยหลัไปทีละ้าว่อนะัสินใหันหลัวิ่หนีหัวหน้านัโทษอมเ้าเล่ห์ไป เาไ้ยินเสียะโนเือหัวเราะอีวอนัไล่หลัมา
“อาบน้ำ้วยล่ะ ุนฮเวอา!”
ุนฮเววัปลายหาาลับมามอทา้นเสีย ีวอนยัยรอยยิ้มว้า สนุสนานับารไ้แล้ให้นัโทษใหม่แบบุนฮเวให้ปวหัวเล่น ปลายนิ้วยาวี้รไปยัห้อั้านเป็นเิบอว่าอาบเสร็ให้ึ้นไปหาเา ุนฮเวแลบลิ้นลับไปแทนำอบ แ่แ่นั้น็มาพอแล้วสำหรับีวอน
ีวอนมอแผ่นหลัอเ็ายเินไปามทา เรียวลิ้นแะเลียลบนริมฝีปาอัวเอ ิถึสัมผัสอ่อนนุ่มราวับผิวเ็อุนฮเว สิแระเิไปับวามิิะลามในสมอ เามีอารม์ับารไ้แะ้อสัมผัสัวุนฮเว ไม่ใ่รั้นี้เป็นรั้แร แ่เวลาอยู่ใล้ทุรั้ มันเป็นวามิอีวอน
ีวอนหลับาสอ้าลพั มือหนาล้วระเป๋าาเนัโทษเ้าไป หยิบเอาอบุหรี่ออมาเปิออ่อนะีบมวนสีาวไว้้วยปลายนิ้วอีรั้ วาม้อมอปลายระาษมอไหมุ้ประายไฟสีแวูบไหวเป็นัหวะ ริมฝีปาหยัูเอานิโินอัเ้าไปเ็มปอ อย่าน้อยวันพวนี้็่วยไม่ให้สิอเาลอยออไป หรือบาทีอา่วยให้เาสบอารม์อัวเอลไ้ ีวอนเท้าแนเ้าับอบหน้า่าถูีราปิ้วยไม้าทา้านนอ สายาอนมอออไป
ไม่ไ้โหยหาอิสระ ไม่ไ้อยาหลุพ้นไปานรถแห่นี้
แ่ีวอนำลัรออยอะไรบาอย่า รอเพื่อนรัอเา ลับมา
ินฮวาน้มหน้า้มาเินเลียบ้ารัผ่านไปทีละร วาลมหันมอนเินผ่านอย่าหวาระแว เสีย่าว่าเาเป็นบ้าหรือเสียสิ ไม่ไ้ระทบระเทือนับิใอเ้าัวสันิ เาินับารไ้ยินนว่าแบบนี้แล้ว ินฮวานเามแรผลับนหัวไหล่าพวเนมนุษย์ พวนั้นหัวเราะเยาะเา แ่ไม่เป็นไร เาไม่สนในใร้ายพวนั้นหรอ
ินฮวานบอับัวเอ่อนะรีบ้าวรไปยัห้อัห้อหนึ่ รอยยิ้มปนเสียหัวเราะิััเป็นระยะ่อนเียบหายไป วามลับมาเบิว้า้วยใ ฝ่ามือเล็ื้นไป้วยหยาเหื่อ สีหน้าสับสนหันมอ้ายทีวาทีราวับหาน่วย ภาพรหน้าอเาเป็นภาพอนัโทษายนอนับนพื้นห้อ นัโทษัวเล็รีบรเ้าไปหาผู้ายนนั้น สอมือพยายามประอให้อีนนอนพิลบนหน้าา
“อ๊า!!!”
เสียรีร้อั้อออไป้านอ ินฮวานอนรัอัวเอเอาไว้แน่น วาลมระสับระส่ายสอมอรอบัว นัโทษายประำแนเ็ินฮยอำลัแ้วยอาารายา เสียรีร้อบวับอาารัอย่าน่าลัวเรียให้นัโทษหลายนเ้ามามุู
“ินฮยอ ฮึ... นายเป็นอะไร ใร็ไ้ ่วย.... ่วยเ้าลูหมา้วย”
ินฮวานบอเสียเรือ ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไป้วยหยน้ำา เาลัวว่าินฮยอะาย ินฮยอะ้อายแน่ ถ้าหายัเป็นแบบนี้ ินฮวานรู้ีว่านรอบัวเาะ้อายันหม ไม่ว่าใร็ะ้อาย ทุนเลียเาอยาหนีไปาเา ินฮยอ็้วยหรอ ินฮยออยาายแล้วทิ้เาไปั้นหรอ นัโทษัวเล้ถามัวเอ้วยอาารทาิใโนระุ้นให้บ้าลั่อีรั้
“ูอยาไ้ยา! เอายามาใหู้!!”
“ินฮยอ ฮึ... อย่าทิ้ินฮวานไปนะ”
เสียะโน้วยอาารลแ ปนับเสียร้อไห้อย่าทรมานอนัโทษมีปัหาทาิั้อแนเ็ แ่สายาอพวนัโทษลับเ็มไป้วยวามลบันับภาพรหน้า ไม่มีใริะหันไปสนใ พวนั้นไหวไหล่ราวับเห็นภาพนี้เป็นประำ่อนะพาันไปทำธุระอัวเอ่อ
ินฮวานหันมอนัโทษพวนั้นเินหนีไปทีละน้วยวามโรธ เารีร้อัแ่ับนลแบนั แ่เสียนั้นลับเียบหายไป หลัาเห็นใรบานเินเ้ามาใล้ ินฮวานเยหน้ามอนัโทษสามนรหน้า นรลาถืออสีาวเอาไว้ในมือ ผยาไอ์ อรัอโปรอินฮยอ
“ยา!!!”
ินฮยอล้มลุลุลานรไปหานัโทษนนั้น ฝ่ามือสอ้าอา่อนะ้มลเอาหน้าแนบับปลายเท้า ึฮุนหัวเราะออมาอนมอภาพอันน่าสมเพศนั้น เายับวนถุยาไอ์ในมือไอมาราวับล่อหมาอย่าินฮยอ ินฮวานมอภาพนั้น เสียรีร้อเียบหายไป ใบหน้าน่ารัปรารอยยิ้มเปื้อนน้ำาึ้นมาในเวลารวเร็ว เาำผน้ำาลอันนั้นไ้ ผน้ำาลอินฮยอ
“ันอ” ินฮวานบอ่อนะลายรไปหานรหน้า ฝ่ามือเล็สอ้ายึ้น้าใ้อสีาว วาลมสบาับหัวหน้าแนอย่าึฮุน แววามน่าลัว้อมอลับไปแฝวามร้ายาเ้าเล่ห์เอาไว้วาู่นั้น “อให้ินฮยอ ันอนะ”
“อยาไ้หรอ?”
ึฮุนถาม่อนะใ้เท้าเะนัโทษลแให้ระเ็นออห่า ินฮวานหันไปว้าัวนรัมาอเอาไว้ วายั้อมอผสีาวนั้นไม่วาา เา้อเอามาให้ินฮยอ ถ้าเอามาให้ ินฮยอ็ะหายเป็นแบบนี้ เาิ่อนะลานรเ้าหานัโทษรหน้าอีรั้
“อ... อมันให้ันนะ”
ึฮุนฟัำอ้อนวอนอร้อนั้น่อนะโยนถุสีาวไปมาในอาาศ ลูน้อทา้านหลัเาสอนรเ้าไปับัวินฮยอให้ยืนึ้นาพื้น เาสาวเท้ายาวรเ้าไปใล้ มอเ้าไปวามอายผมทอยุ่เหยิรหน้า ินฮวานพยายามระาัวออาแรรั้ทา้านหลัะรเ้ามาเอายา เสียำรามในลำอราวับหมาบ้าาสิ
“ถ้าันให้ยาับแ ันะไ้อะไรอบแทนบ้าล่ะ”
“อ๊า!! เอายามาใหู้!!!”
ึฮุนหัวเราะร่วนับภาพรหน้า เาหันลับไปมอนัโทษัวเล็ทา้านหลั่อนะย่อัว้มลรหน้าินฮวาน นัวเล็มอยาสลับับมอนรัอัวเอ ินฮวาน้มหัวลแนบเท้านรหน้าอย่าอ้อนวอนอร้ออีรั้ เสียสะอื้นปนับเสียหัวเราะามประสานผิปิ ทั้หมเรียรอยยิ้มร้ายอึฮุนให้ระบายว้าออมา
“นายอยาไ้อะไร ันะให้ ฮึ... ะหามาให้”
“ันไม่อยาไ้อะไรานายหรอ ินฮวาน” ึฮุนว่า่อนะเยปลายาอนัโทษรหน้าึ้นมอ อเน่าพุพัแบบินฮวาน ไม่มีใรอยาไ้อะไรานโริแบบนี้หรอ เาอยาไ้อใหม่มาว่า “นายรู้ัุนฮเวใ่ไหม?”
ินฮวานเียบเสียไปหลัาไ้ยิน สมออินฮวานพยายามิ่อนภาพอเ็ายะายเ้ามา โรหน้าหล่อมิะน่ารัยามยรอยยิ้ม ผิวาวนทำให้เาหัวเราะออมา นัโทษนนั้นเอ นัโทษนิสัยีนนั้น ทำไมินฮวานะำไม่ไ้ล่ะ เาิ่อนะพยัหน้ารับลับไปแทนำอบ ริมฝีปาเผยอยยิ้มเอยามิไ้
“ันอยาให้นาย่วยเรียเามาหาัน”
ึฮุนบอ้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม วามแววโรน์เ็มไป้วยแผนารร้ายา้าใน ปลายนิ้วยาวหมุนถุยาสีาวในมือไปมารหน้าินฮวาน นัโทษัวเล็เม้มริมฝีปาลิสัพั เารู้ว่านรหน้าน่าลัว นัโทษในนี้มีแ่นน่าลัวทั้นั้น ถ้าเรียเ็นนั้นไปหาะเิอะไรึ้นนะ ผู้ายนนี้ะทำอะไร ินฮวานถามัวเอ่อนวามิผิอบั่วีในใะมลายหายไปับประโยถัมา
“ถ้านาย่วยัน ันะให้ยานี้ับเา”
สิ้นประโยนั้น ินฮวาน็ยรอยยิ้มว้าบนใบหน้า เาหันมอินฮยอ้วยสายาเ็มไป้วยวามรั ใบหน้าน่ารัพยัหน้าอบรับลับไป่อนะว้าอสีาวนั้นมาไว้ในมือ ินฮวานรีบรเ้าไปหานรั ส่ยาให้อีนไ้สูเ้าไปลายอาารลแราวับนาสิบ้าเลือ โยไม่รู้เลยว่าโสอยายัไม่รบ และหาไ้ไม่รบ็ะสบลไ้แ่อนนี้เท่านั้น พวเสพไอ์็แบบนี้ ยิ่เสพ็ยิ่เพิ่มปริมามา ระุ้นประสาทนหลอน แ่็เพราหลอน ถึไ้รัับไอ้เสียสิแบบินฮวานไ้
ึฮุนถืออสีาวอีอเอาไว้ มอนัโทษลแหายใเ้าออเร็วแร่อนะผ่อนลทีละนิ ใบหน้าโรธึ้ราวับเสียสิลายล่อนริมฝีปาหยัะยรอยยิ้มลอยามประสานเสพยาออมา เาหัวเราะเล็น้อย่อนะเนรเ้าไปู่รัแสนรนทประำแนเ็ ึฮุนยื่นถุสีาวอีถุไปรนเสพยา ินฮยอเหลือบสายามอหน้าเาับยา รู้ัวว่า้อารส่วนที่เผลืออีรึ่
“ินฮวาน” ึฮุนเรียให้นัวเล็หันมอ ริมฝีปาหยัวารอยยิ้มนาเล็สอ้าหายไป “ันะให้ส่วนที่เหลือ หลัาเอุนฮเวแล้ว ลามนี้นะ?”
ินฮวานพยัหน้ารับลับไป่อนหัวหน้านัโทษะ้าวเินอย่าสบายอารม์ออไปาห้อัไป ามิมา้วยลูน้ออีสอนอย่าึยูนและแบล็นัท เาเ็บยาสีาวเ้าใส่ระเป๋าาเ ผิวปาเินออมารลาลานวลม วาู่เลวัเยมอึ้นไปยัห้อัอู่ปรับอนเอ ภาพอีวอนับนัโทษใหม่้าในห้อำลัหัวเราะันทำให้เาิสมเพศอย่าอไม่ไ้ เายอมรับว่าีวอนลาเลือใ้วิธี แ่มัน็อ้อมเินไปสำหรับนแบบึฮุน
ุนฮเวเป็นเป้าหมายอเา เาะ้อแย่ลับมาให้ไ้
อย่าิว่ามันบแล้ว อนนี้ มันแ่เริ่ม้นเท่านั้น
Let's Talk
เรายัไม่ไ้อ่านทวน เอำผิบอไ้นะ
เราอบอนมิ์แมท อนนั้นินฮยออยู่้วย
แล้วมีโมเม้น์ทูินออมา เรื่อนี้เป็นินฮยอินฮวานนาา
อนวาพล็อ ู่นี้ือรันทแรมา orz
นนึ่เป็นบ้าสิไม่ี อีน็ิยาแบบาไม่ไ้
แ่เราอบวามบ้าอันแสนลัวอสอนนี้ามพล็อนะ
ไม่รู้นอื่นะอบไหม หึส์ /meหัวเราะแบบโริ
#ฟิแนเ็
ความคิดเห็น