คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : PRISON 04 : แผนการ
PRISON 04
แผนาร
นัโทษายัวบาเ้าอหาิ้วเินถือหนัสือเล่มหนาอ่านไปามทาเิน แสไฟสลัวภายในเรือนำยามลาืน่วยให้เาสามารถไล่สายาไปามัวหนัสือไ้ ปลายเท้าเล็้าวรไปทีละ้าวอย่าใเย็น เป้าหมาย็ไม่พ้นห้อัอนเอับสมาิใหม่อย่าุนฮเว
แทฮยอนปรับัวไ้ีึ้นมาหลัาผ่านไปสอสามวันแร เป็นเพราะอีฝ่ายไม่่อยเ้ามาถามยุ่ย่ามับีวิเา เรียไ้ว่าุยันนับรั้ไ้เลยล่ะ แ่แบนนั้น็ี แทฮยอนไม่อยาเ้าไปสนิทสนมับใรอยู่แล้ว เาิ่อนะ้มหน้า้มาเินไปามทา สายาเรียวสะท้อนภาพัวหนัสือ ไม่ทันไ้หันไปสนใรอบัว หรือเอะใสัเว่ามีใรบานแอบามเามา
หมับ!!
แทฮยอนสะุ้ปล่อยหนัสือลับพื้นอเรือนำ ร่าผอมบาปลิวไปามแรระาาใรบานในอเล็แบ่ระหว่าห้อัปี้ายับวา ฝ่ามือหยาบร้านปิลบนริมฝีปาบาอแทฮยอน แรอรัาทา้านหลัทำให้เาพยายามิ้นหนีาอ้อมแนออีน
“ันเอ แทฮยอน” เสียเ้มระิบ้าใบหูอแทฮยอน ารัืนทั้หมะัล ใบหน้าหวานเรียบเยลับเปื้อนไป้วยรอยยิ้มว้านาสอ้าปิเ้าหาัน อ้อมแนอรับวับน้ำหนัวาเยาลบนไหล่อนทา้านหลั ทั้หมำลัทำให้หัวใอแทฮยอนเ้นระรัว “ันเอ”
“นายโผล่มาแบบนี้ ันใหมเลย”
น้ำเสียเล็เอ่ยบอเสียแผ่ว่อนหันหลัไปหาอีน วาเรียวมอำหนิ แ่ลับไ้รอยยิ้มาริมฝีปาอวบอนัโทษรหน้าลับมาแทน หน้าผาว้ายับเ้าหารแนบิับหน้าผาเล็แทฮยอน อ้อมแนอยับนัวบาให้เ้าแนบิ
“ันิถึนายมาเลยนะ”
“อืม” แทฮยอนอบลับไป่อนะสวมอนรหน้าเอาไว้ อาะเพราะอเล็นี้แบเินว่านสอนะแทรเ้ามาไ้อยู่แล้ว ารอันรั้นี้เลยแนบิเสียนไ้ยินเสียใเ้นแรอทั้สอน วามิถึโหยหาส่ผ่านสัมผัสเพียแผ่วเบานั้น
“แล้วนายออมาไ้ยัไ? ึฮุนไม่เห็นอนนายออมาใ่ไหม?”
“เาไม่เห็นหรอ หรือถ้าเห็น็ไม่สน ันอยาเอนาย”
นัโทษรหน้าบอ่อนะริมฝีปาูบไปามมับอแทฮยอน ฝ่ามือเรียวโอบรอบลำอนั้นเอาไว้่อนะหลับาล แทฮยอนรู้ว่าอนนี้ัวเอทำผิ เาเยหนีผู้ายนนี้มาลอ แ่สุท้ายแล้ว็หนีไม่พ้น เาปล่อยให้วามสัมพันธ์อเราำเนิน่อไป าารแอบเอันรั้แร ็ามมา้วยรั้่อมา และ่อมาอี ริมฝีปาหนาไล่ไปามปลายาเรียวแหลม่อนะประทับลบนริมฝีปา ไม่ไ้ล่วเินมาไปว่าารบเม้มบนริมฝีปาบา่อนะละออ
“ึยูน”
“ู่ว!”
นัโทษรหน้าส่เสียรอไรฟันออมา ปลายนิ้วี้แะลบนริมฝีปาอแทฮยอนเป็นเิให้เียบเสียล วามมอออไป้านอเห็นเาอนสอนสะท้อนับแสไฟอผนั้านร้าม ึยูนมัวแ่สนใารเลื่อนไหวอนทา้านนอ นไมไ้ทันไ้สัเเห็นวาเรียวอน้อมอมายันเอ
แทฮยอนมอใบหน้า้าน้าอนรั วาเรียวเ็มไป้วยวามิถึไม่่าาไปานรหน้า เาเป็นนอบ๊อบบี้ ส่วนึยูนเป็นนอึฮุน พวเราสอนเป็นศัรูันอย่าไม่้อสสัย วามสัมพันธ์อเราสอนอึอัเินว่าะเินหน้า่อ แ่พวเา็ยัเลือเินเส้นทานี้
แทฮยอนเลือะปปิวามรู้สึอัวเอเอาไว้ภายใ้สีหน้าเรียบเย ทุรั้เวลาเอัน เวลาึยูนมอรมายัเา้วยสายาเ็มไป้วยรัเินว่าะปปิเอาไว้ เารู้สึเหมือนะห้ามหัวใอัวเอเอาไว้ไม่ไ้ แทฮยอน้อหันหลบสายาู่นั้น ัฟัน่มวามรัเอ่อล้น้าในหัวใเอาไว้ แสร้ทำราวับว่าเลียนรัอัวเอ่อหน้าทุน แม้วามเป็นริ เาะรัอีนหมหัวใ็าม
ึยูนเอ็รู้สึไม่ไ้่าไปานรัอนนั เาไม่อบาร้ออยหลบ่อนมาเอัน เาพร้อมะยอมสละทิ้อำนาทั้หม ปล่อยมืออพวึฮุนทิ้ไป แล้วเลือนรัิ้วรหน้า ถ้าไม่ิว่าแทฮยอนไม่เห็น้วยับารระทำแบบนั้น เารู้ว่าปัหาะไม่ไ้บลแ่นั้นแน่นอน ึฮุนอาะยอมปล่อยเรื่อนี้ไป แ่บ๊อบบี้ไม่มีวันยอมให้ลูน้ออัวเอไปบับพวอศัรู
นอย่าบ๊อบบี้ ถ้าหาเอาริ็น่าลัวเินว่าะรับมือไ้
แทฮยอนรู้้อนี้ี แ่เา็ยัเหยียบลบนอฟืนราน้ำมันนั้น
“วันนีู้มีอารม์ ่วยูหน่อยไ้ไหม? ฮันบิน”
เสียเ้มอนัโทษาทา้านนอัลอเ้ามาให้ไ้ยิน ทั้สอำลัเินรมาทานี้ แทฮยอนยืนัวแ็ทันทีหลัาไ้ยินื่ออนทา้านนอ ฮันบินเป็นพวเียวันับเา ถ้าหาอีฝ่ายมาเห็นเ้า แล้วาบเอาเรื่อไปบอบ๊อบบี้ เราสอน็ไม่รอ วามิระแวัวลไหลผ่านเ้ามายัสมอ แทฮยอนหน้าีับวามินั้น สอมือื้นไป้วยเหื่อ่อนะเบิาว้าหันมอหนัสือบนพื้นเรือนำ
ึยูนหันมอามสายาอเาไป ริมฝีปาหนายรอยยิ้มบาให้นรัเป็นเิบอว่าไม่้อัวล ฝ่ามือหนายับมาับมืออแทฮยอนเอาไว้ สอเท้ายับทีละนิไปยัทาเิน้านหน้า ร่าบารั้มือนั้นเอาไว้เล็น้อย แ่สีหน้าเ็มไป้วยมั่นใอึยูนทำให้เายอมลายมือออเล็น้อย
ร่าโปร่ะโหน้าออไปมอ่อนะถอยหลับมาอย่ารวเร็ว สอนนั้นยืนอยู่รหัวโ้อปีทา้าน้าย ไม่ไ้หันหน้ามาทานี้ ึยูนหายใเ้าเ็มปอ่อนะยับัวออไปยัทาเิน้านหน้า หยิบเอาหนัสือาบนพื้นมาอย่ารวเร็ว เาูมันให้นรัทา้าน้าู เรียรอยยิ้มบาาแทฮยอนออมา
ทั้สายาอนมอัน ฝ่ามือสอประสานแทรปลายนิ้วระหว่านิ้วออีน วามรัอทั้สอเิึ้นอย่าบริสุทธิ์ใ ไม่มีารหลอลว ไม่มีผลประโยน์อะไรมาไปว่าารแลหัวใออีนไว้ในมือออีน แ่วามรัอันแสนสวยามลับไม่อาเป็นไปไ้ในเรือนำแห่นี้
วามหวาระแวภายใ้แววาอทั้สอ ่อว่าระหว่าฝ่ามืออำว่าศัรู
แทฮยอนับึยูน ะเ็บวามลับเอาไว้ ไ้นานอีสัแ่ไหนัน
ุนฮเวมวิ้วสอ้าเ้ามารวมันรลา วามสีเ้ม้อมอโรหน้าหล่ออนรหน้า เริ่มารอยแบนหาิ้วที่หายเป็นปิแล้ว รอยแผลฟ้ำหลายรอยบริเวริมฝีปาหยัไ้รูป็าลอย่าเห็นไ้ั โยรวม็ถือว่าหายี ไม่มีอะไร้อเป็นห่ว เาิับัวเอ่อนะพยัหน้าพร้อมับส่รอยยิ้มบาไปให้มินโฮ
นัโทษใหม่เ้าอผิวสีน้ำผึ้ยโ้มุมปาทั้สอ้าามเ็ายรหน้า เสียหัวเราะแผ่วบอับวามหยีลามรอยยิ้ม ลายเป็นว่าอนนี้เายิ้มว้าว่าอีนเสียอี มินโฮิ่อนะยืแนยาวสอ้าไว้ันบิี้เีย แผ่นหลัว้าทิ้ลบนเียอน้อายร่วมเรือนำ อ้าปาหาวออมา้วยวาม่ว วามเหลือบมออผ้าปิแผลับพลาสเอร์ยาหลายแผ่นในถัยะ เาแวะมาให้อีน่วยแะผ้าปิแผลให้ อ้าว่าส่อระ แล้วมอเห็นแผลไม่ถนั
แุ่ประส์ที่แท้ริ
็หนีไม่พ้นำว่า เป็นห่ว
“พี่่วแล้วหรอ?”
“อืม” ว่าแล้ว็อ้าปาว้าหาวออมาอีรอบ ุนฮเวมวิ้วหน้ายุ่มอเา ามมา้วยารสะิ่อน้าแราฝ่ามือเรียว “อหลับสัีบไม่ไ้หรือไ?”
“ไม่ไ้ ห้อผมไม่ใ่โรแรมนะ”
“ี้ว่ะ”
“เออ ผมี้” ุนฮเวอบลับไป่อนะว้าับแนอีน ออแรรั้ให้นัโทษนสนิทรหน้า้อยันัวลุึ้นอย่า่วยไม่ไ้ “ลับไปไ้แล้ว”
“ทำไมไล่ันั หรือว่านายลัวไอ้หัวหน้าแนนนั้นมาเห็นเ้า?”
สิ้นเสียเ้มพร้อมับสายาับผิอมินโฮ เ็าย็ส่ายหน้าปิเสธเป็นพัลวัน วามมอ้อนรไปยัายเ้าอผิวสีแทน แ่ลับมาพร้อมรอยระรื้น้าแ้มย้วยสอ้า้วย มินโฮยอมรับว่าไม่อบารอบสนอเวลาไ้ยินเรื่ออนายนนั้นาุนฮเวเสียเท่าไหร่ ะเรียว่าหว้า็ไม่ผิ ในานะพี่ายที่ไว้ใไ้นเียวอุนฮเว เาหวุนฮเว เาไม่อยาให้เ็นนี้ไว้ใใร นพวนี้ไม่ใ่นี แล้วนายเ็หน้าโหรหน้าเา็อ่อน่อโลเินว่าะมอนออ
“ผมะไปลัวเาเห็นทำไม?” ุนฮเวถามย้อนลับไป ใบหน้าหล่อิะน่ารัส่ายไปมาเล็น้อยราวับารั้้อสสัยอมินโฮไร้สาระสิ้นี “็แ่ไม่อยาให้แทฮยอนลับมาเอเท่านั้นเอ เา่อน้าโลส่วนัวสู ผมไม่อยาทำให้เาไม่พอใน่ะ”
“ถ้าเป็นั้นริ... ็แล้วไป”
มินโฮว่าพลายมือลูบไปามวามโ้ลมอศีรษะทรสินเฮอัวเอ เารู้ีว่าอีนไม่ไ้ิแบบนั้นริ มินโฮิว่าเ้าเ็ื้อรหน้าเาลัวว่าหัวหน้าแนนนั้นะบัเอิมาเห็นเ้ามาว่า แ่เห็นสีหน้าี้โหอเ้าัว เา็มอทะลุหมแล้ว แ่็ไม่มีทาเลือ นอาะทำเป็นเื่อไปามำพูนั้น เาเป็นแ่พี่าย ไม่มีสิทธิไปบารหรือัสินวามิอุนฮเว มินโฮบอัวเอแบบนั้น่อนะถอนหายใยาวออมา
“ันลับ่อนแล้วัน” มินโฮยืนึ้น่อนะหันไปมอเ็ายทา้าน้า ริมฝีปาหยัรอยยิ้มส่ไปให้ โยไม่ลืมะเอื้อมมือไปยี้ลุ่มผมสีเ้มออีนไปมา้วย ารปัป้อเล็น้อย และสีหน้าไม่สบอารม์ามนิสัยอเ้าัวทำให้เาอารม์ีึ้นนิหน่อย “อย่านอนึมาล่ะ”
มินโฮมอารพยัหน้าอบลับมาแทนำอบออีน วาม้อมอเ็ายพลาเิน้าวเท้าออาห้อัไป สายาุเล็น้อยอนมอรมายัเา รู้ัวบ้าไหมว่าท่าทาแบบนั้นมันน่าแล้เป็นบ้า มินโฮิ่อนะหัวเราะเสียเบาับัวเอ เาเินผ่านผนัห้อัไป่อนะแล้ถอยเท้าลับมามอุนฮเวอีรั้
“พี่มินโฮ ลับไปไ้แล้ว!”
ุนฮเวี้ปลายนิ้วไปทา้าน้าเป็นเิออำสั่ มินโฮพยัหน้าลรับเล็น้อย่อนะเินผ่านห้อัไปอีรั้ ริมฝีปาหยัเผลอยรอยยิ้มว้าโยไม่รู้ัว สอเท้าเินไปามทาเิน้านหน้า อารม์ีอย่าอธิบายไม่ถู เาไม่ไ้เยหน้าสนใแสไปสีแระพริบาล้อวรปิเหมือนเย ูเหมือนรั้นี้มินโฮะมัวิถึสีหน้าอเ็โหที่ไ้เอันไม่ี่นาที่อนหน้านี้มาว่า
มินโฮเินผ่านรัหลายร วามเียบปลุมรอบัวเหมือนเ่นหลายืน่อนหน้านี้ ปลายเท้ายาวหัเลี้ยวรสุทาเิน่อนะะัถอยลับมาหลบหลัำแพ ภาพรหน้าเา่อนหน้านี้ นัโทษเ้าอโรหน้าน่ารัุ้นาอย่าฮันบิน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะวามบัเอิหรือโะาลั่นแล้ เาเลย้อมาเอเ้าับเหุาร์วนปวหัวอีรอบ บาทีเาวระเลิออมาเพ่นพ่านลาึแบบนี้ ถ้าไม่อยาเอใรร่วมรัันลาเรือนำอี
“อย่ามาแะัวัน!”
มินโฮมวิ้วลอนไ้ยินเสียเล็อฮันบิน ไม่ใ่เสียราวาบหวามเหมือนรั้่อน แ่เป็นเสียปิเสธอย่าไม่สบอารม์ เาไม่ิว่าัวเอะทำแบบนี้ แ่รู้ัวอีที็แอบะโหน้าผ่านำแพไปูนสอนรทาเิน้านหน้าเสียแล้ว
ฮันบินยืนพิหลัับผนั สีหน้าน่ารันั้นเิรั้นึ้นอย่าอวีอนมอรไปยันัโทษอีน นัโทษนนั้นัวสูว่าฮันบินพอสมวร รอยยิ้มร้ายาบนใบหน้าับวาแววโรน์ายแวววาม้อารออมาอย่าเปิเผย ฝ่ามือหยาบเอื้อมรหมายะแะ้อัวอนัโทษน่ารัรหน้า แ่ฝ่ามือเรียวอฮันบินลับปัมันอออีรั้
มินโฮยับัวแทบะพุ่ออาหลัำแพไป อนเห็นนัโทษัวสูนนั้นรเ้าว้า้นแนอเ็ายเอาไว้ ฝ่ามือหนาสอ้าำเ้าหาันแน่น มินโฮพยายามอทนมอภาพนั้นพลาภาวนาอให้ไม่มีเรื่ออะไรเิึ้น แผลเาเพิ่หายี่อนหน้านี้ไม่ถึห้านาที แ่อนนี้เาำลัะแส่เ้าไปยุ่ับปัหาอาวบ้านอีแล้ว
“ินิน นาย็รู้ว่าอนนี้ันเป็นนอใร ยัล้าทำแบบนี้อีหรอ?”
“ูไม่ลัวหรอ” เสียทุ้มแหบแห้อนัโทษายอบลับไป ฮันบินมวิ้วเ้าหาันอนไ้ยินแบบนั้น ใบหน้าน่ารัีล้วยทั้ลัวทั้ัวล เาพยายามืนแรสู้ับนรหน้า แ่้วยแร่าันมา แรบีบบน้นแนลับเพิ่มมาึ้น ามมา้วยระยะห่าระหว่าปลายมูอนัโทษสอน
“มันะรู้ไ้ยัไ ถ้ามึไม่เอาไปฟ้อมัน ฮันบิน”
“ปล่อยู!”
ฮันบินวาเสียร้าวลับไป นัวเล็พยายามิ้นหนีาสัมผัสน่ารัเียอนัโทษรหน้า ฝ่ามือหนาสอล้วผ่านเนื้อผ้า ามมา้วยารใ้ริมฝีปาูบไปามผิวาย ฮันบินผ่านนัโทษในแนมาเยอะ ไม่ใ่แ่เพาะแนเ็ แ่อนนี้เาไม่ไ้รับอนุาให้ทำแบบนั้น และบาทีารไม่ไ้รับอนุานั้น็ทำให้เาเยิน นรู้สึหวเนื้อหวัวึ้นมาอย่าเสียไ้
“ูบอให้ปล่อยไ!!!”
ผลั่!!!
“อย่าทำเหมือนไม่เยเอาับูไ้ไหมวะ?!”
นัโทษนนั้นเ้าท้อน้อยอนัวเล็ว่าอย่าแร ฮันบินยับริมฝีปาอ้าออ ไม่มีเสียร้อ้วยวามเ็บปวออมา แ่หยน้ำาับออมาลอหน่ว้วยวามุับแรอัเ้านั้น เาัฟันลบนริมฝีปาบา หลับาลแล้วบอัวเอให้ทำใยอมรับสัมผัสน่ารัเียพวนั้น เนมนุษย์พวนี้ใ้ร่าายอเาหาวามสุทาเพศมา็หลายรั้ รั้นี้อีรั้็ไม่าย ฮันบินบอัวเอแบบนั้น่อนะลืมา้วยวามใ
ร่าอนัโทษนนั้นถูระาออไป ภาพแรรหน้าอฮันบินเป็นโรหน้า้าน้าอนัโทษใหม่ เาอีแล้ว ฝ่ามือหนายำอเสื้อนัโทษอเนมนุษย์รหน้าเ้านับผนัอี้าน วามลมอ ไม่ไ้น่าลัวเหมือนพวอบใ้ำลััารปัหา แ่เ็มไป้วยวามถู้อ มินโฮเหลือบสายามามอเา่อนะหันลับไป้อหน้านัโทษนนั้น
“ืนนี้ ูอมันแล้ว!”
มินโฮบอออไป้วยน้ำเสียริัเสียนิะน่าลัว นัโทษรหน้าัวสูว่าฮันบินริ แ่ถ้าเทียบับเาแล้ว็ยัสู้ไม่ไ้ มันพยัหน้ารับพลาเ็เลือ้าริมฝีปา่อนะุลีุอหนีไปาทาเินรนั้นทันที
ฮันบินัารัเสื้อผ้าอัวเอให้เรียบร้อย ฝ่ามือเล็ุมหน้าท้อเอาไว้ ่วัวอลอย่าไม่อาห้ามไ้ วามเ็บามมาหลัาหายุไปไ้สัพั เาะล้มลไปอับพื้นแล้ว ถ้าหานรหน้าไม่เ้าประอเอาไว้ไ้ทัน มินโฮัารับแนเาพาลบนบ่าว้านั้นพร้อมับโอบแนรอบเอวบา วามหันไปสบาับนัวเล็ทา้าน้า สายาู่นั้นล้ายับว่าำลัำหนิ่อว่าเา แม้ริมฝีปาหยัะยรอยยิ้มให้็าม
“เอันอีแล้วนะ ฮันบิน”
มินโฮว่า่อนะ่วยพานัวเล็ว่าเินไปามทา ห้อัอมินโฮอยู่ทา้านหน้าไม่ไลารนี้ เาพาฮันบินเ้าไปพั ฝ่ามือหนาไหล่เล็ให้ฮันบินนั่ลบนเีย นัโทษร่วมห้ออมินโฮหายัวไป วามริเาไ้ยินมาบ้า่อนหน้านี้ว่ามีเรื่อเิึ้นในห้อัอเา นายนนั้นิยานลแ เาไม่ไ้ประหลาในัอนไ้ยิน าสภาพร่าายอ่อนเพลีย วาล้ำ และอาารนอนสั่นอเ้าัว มินโฮิว่าเาิยาอยู่แล้ว
บรรยาาศภายในห้อัเียบริบ เาไ้ยินเสียผ่อนลมหายใออมาาฮันบิน นัวเล็ยัับบริเวหน้าท้อเอาไว้ มินโฮเม้มริมฝีปาลอนเห็นท่าทาแบบนั้น เาเินไปหยิบวน้ำบนโ๊ะ่อนะเินลับมาส่มันไปให้นัโทษัวเล็รหน้า พยัเผยิบเล็น้อยเป็นเิให้อีนรับมันไป
“อบุ”
“แ่น้ำเอ”
“ไม่ใ่” ฮันบินแย่่อนะเอื้อมมือมารับวน้ำามินโฮไป วาลมสีเ้มสบาับเา สะท้อนโรหน้าอเาลับมาในแววานั้น “ันหมายถึที่นาย่วยันเอาไว้ อบุ”
มินโฮยับริมฝีปาร้ออ้ออมาหลัาไ้ยินแบบนั้น สายาเินอายับำอบุอนรหน้า ริมฝีปาหยัยรอยยิ้มบาออมาให้พร้อมับ้มหน้ารับเล็น้อย ารระทำทั้หมทำให้ฮันบินอะยิ้มาม และส่เสียหัวเราะแผ่วเบาออมาไม่ไ้ เายัไม่เยเห็นใรแสสีหน้าพออพอใับำสอพยา์อย่าอบุมา่อน
“นาย็รู้ ว่าันทนมอนโน่มืนไม่ไ้หรอ ันไม่ไ้เลวนานั้น”
“นายีเินไป้วย้ำ ีเินไปนันิว่ามัน ผิปิ”
“ผิปิั้นหรอ ทำไมนายิแบบนั้นล่ะ?”
มินโฮถามพลาไหวไหล่ไปมา เาทิ้ัวลบนเียอินฮยอ หันหน้าเ้าหานัวเล็รหน้า สบาันราวับ่าฝ่าย่าพยายามะแทรเ้าไปในวามิออีน เาพยายามอ่านวามิอฮันบิน อยารู้ว่านรหน้าเป็นนยัไันแน่ สสัยเหลือเินว่าวามร่านพวนั้นเป็นอริหรือปลอม ทำไมรั้แรยอม่ายแบบนั้น แ่พอมาวันนี้ลับไม่ยอมให้นัโทษเนมนุษย์นนั้นแะัว เ่นเียวัน ฮันบินเอ็อยารู้เรื่อราวอนรหน้า ภายใ้หน้าานแสนี เา่อนอะไรเอาไว้ันแน่
มินโฮ นัโทษใหม่นนี้ ในสายาอเา
ทั้ลึลับ ับ้อน และน่า้นหา
“ไม่มีนีิุหรอนะ มินโฮ”
“ั้นหรอ?”
“อืม”
ฮันบินอบลับไปพลายวน้ำในมือึ้นื่ม เส้นผมหน้าม้าแนบไปับหน้าผาลม ลำอเรียวระหส์ยับเป็นัหวะอนลืนหยาน้ำพวนั้นลอไป ริมฝีปาบาเม้มลหลัาื่มเสร็ ฮันบินมวิ้วเ้าหาันเล็น้อย วาลมยับรอ้ายทีวาที มินโฮมอสีหน้านั้น้วยรอยยิ้มบา เาิว่านรหน้าำลัิะหลอถามอะไรบาอย่าาเา เ่น เาทำวามผิอะไรมา่อนหน้านี้ หรือบาทีถามเรื่อส่วนัวบาอย่า็เป็นไ้
“นายบอว่าัวเอไม่ไ้เลวนานั้น ั้นันอถามอะไรสัอย่าไ้ไหม?” สิ้นเสียเล็อฮันบิน มินโฮ็พยัหน้าลับไปแทนำอบทันที “นายทำวามผิอะไรมา?”
“ถ้าันอบนาย ันะไ้ประโยน์อะไร?”
มินโฮถามลับไปพลาใ้ปลายนิ้วยาวลูบไปามสันรามอัวเอ แววาเ้าเล่ห์รู้ทันพวนั้น ให้ายเถอะ ฮันบินเลียนแบบนี้เหมือนเิน นรหน้าทำให้เารู้สึเหมือนโนอ่านวามิ ไม่ว่าเาะิอะไร็ูเหมือนอีนับไ้ไล่ทัน ประโย่อนหน้านี้็ราวับเรียมเอาไว้อบลับำถามอเาอยู่่อนแล้ว
“แลัน”
“หืม?”
“ันถามนาย นายถามัน”
ฮันบินบอ้อเสนออัวเอ ารพยัหน้าเป็นัหวะอนัโทษผมทอรหน้าราวับว่าเห็นี้วยับวามิอเา แ่ารส่ายหน้าามมาเหมือนับิอะไรบาอย่าึ้นไ้็ทำให้อาารมีหวัอฮันบินหายไป
“ันไมไ้ะปิเสธ อย่าทำหน้าผิหวัแบบนั้นิ” มินโฮบอ้วยน้ำเสียเือหัวเราะ “ันว่า้อเสนออนายน่าสนในะ แ่วันละ้อเท่านั้น”
“วันละ้อั้นหรอ?”
“เวลานี้อทุวัน ันะอบำถามนายวันละ้อ เพราะั้นนายะ้อมาหาัน ลไหม?”
มินโฮบอ้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ่าาสีหน้าิหนัอนัโทษหน้าระรอรหน้าเา ฮันบินอเ้า้วยัน มวิ้วอย่าใ้วามิ เวลานี้ั้นหรอ เวลานี้เาวระเินเร็เร่ไปรอบเรือนำ หานัโทษถูสัน หรือบาทีอาะโนเาเรียไปหา นรหน้าะิใ้้อำัทา้านเวลาอเามาเล่นาน ไม่ให้ไ้มีโอาสแวะมาถามำถามั้นิ แ่ถามำถามหนึ่้อ มันะเสียเวลาสัเท่าไหร่ัน เาไม่ลำบาับารแบ่เวลาอัวเอไม่ี่นาทีมาหามินโฮหรอ
“ล” ฮันบินอบลับไป้วยสีหน้าสบายอารม์ “ันลแล้ว เพราะั้นนาย่วยอบำถามแรอัน้วย นายทำวามผิอะไรมาั้นหรอ? มินโฮ”
“ำถามแรอนาย ธรรมาันะ” มินโฮว่า่อนะเท้าาลบนมืออัวเอ ปลายนิ้วยาวไล้ไปามเส้นผมสีทอทรสินเฮอัวเอ ริมฝีปาหยัรอยยิ้มออมา รอยยิ้ม่าาอนแรอย่าสิ้นเิ ฮันบินมอไม่ออว่านรหน้าำลัิอะไร หรือบาทีรอยยิ้มับสีหน้าพวนี้ มินโฮอาะแล้ทำึ้นมาลบสีหน้าที่แท้ริอนเอ็ไ้
“ันไม่ไ้ทำอะไรผิ”
“หมายวามว่ายัไ?”
“ำอบอันมีแ่นี้ นายถามว่าันทำผิอะไรมา แ่ันไม่ไ้ทำอะไรผิ”
มินโฮบอพลาหัวเราะเสียเบาในลำอ เามอสีหน้าัใับำอบอนัโทษรหน้า ฮันบินมวิ้วมอหน้าเา่อนะแทรวน้ำลบนพื้นห้อ วาลมู่นั้นรอไปมาอย่าไม่สบอารม์
“นายอบแบบนี้ ันไม่นับว่ามันเป็นำอบหรอนะ”
“เอาอย่านี้แล้วัน” มินโฮแย่่อนะูสอนิ้วึ้นมาให้ “วันนี้ันให้โอาสนาย ถามไ้สอำถาม ิอี้อให้ี่อนถามแล้วัน”
สิ้นเสียเ้มอมินโฮ ฮันบิน็ยมือึ้นยีเส้นผมหน้าม้าอัวเอไปมา โยไม่รู้เลยว่าอาารหัวเสียพวนั้น ับารพยายามใ้สมอิอย่าหนั ทั้หมเป็นไปามวามั้ใออีฝ่าย ถ้าเป็นทา้านิวิทยา มินโฮะนะารอย เ็รหน้าะิว่าเาใเลือเวลา เพราะไม่้อารให้อีฝ่ายเสียเวลามาถามำถามที่ไ้ำอบไร้สาระ แ่ลับันอย่าสิ้นเิ มินโฮยาให้ฮันบินเิวามสสัย อยารู้อยาเห็นในัวเามาว่านี้ อย่าน้อยะไ้ไม่เอาเวลานี้ไปเินเร็เร่เอพวนัโทษบ้าามาม่มืนอี
“นายบอว่านายไม่ไ้ทำอะไรผิ แล้วทำไมโนับเ้าุล่ะ? แพะรับบาปั้นหรอ?”
“นายถามเินแล้ว ันให้นายถามไ้ำถามเียว”
ฮันบินรอสายาพลายับริมฝีปา่น่าับัวเอ “ถ้าไม่ไ้ทำอะไรผิ ทำไมโนับเ้าุ?”
“นายำลัเ้าใผิอย่ามหัน์เลย” มินโฮอบลับไปพร้อมับรอยยิ้มว้านาหยีบนใบหน้า รอยยิ้มเสแสร้เ็มไป้วยวามสใส แ่ภายใ้หน้าาอเา ฮันบินรู้ว่ามินโฮปิบัวามลับอะไรบาอย่าเอาไว้
“ันไม่ไ้โนับ แ่... ันอยาเ้าุเอ”
“ทำไม?”
“นายหมสิทธิถามแล้ว ่อไปาันถามนายบ้า” นัโทษใหม่เ้าอเส้นผมสีทอบอพลาบมือเ้าหาัน วามไล่มอนน่ารัรหน้า ั้แ่เส้นผมหน้าม้าสีเ้มลไปรปลายเท้าเล็ในรอเท้าผ้าใบสภาพีเินว่าะเป็นอนัโทษในเรือนำไ้ “เาเป็นใร?”
“เาไหน? นาย่วยถามให้ันเ้าใมาว่านี้ไ้ไหม?”
“นายบอนัโทษนนั้นว่านายเป็นนอเา ันเลยอยารู้ว่าเาเป็นใร?” มินโฮถามออมาพลาสายาลมอนรหน้า ิ้วเ้มเลิึ้นเล็น้อยรออยำอบาเ็าย ฮันบินเผยอริมฝีปายยิ้มบาออมา
“ีวอนใ่หรือเปล่า?”
มินโฮถามย้ำออมาอย่าอไม่ไ้ เามวิ้วเ้าหาัน ในใิเป็นห่วน้อายหน้าโหอัวเออย่าประหลา ฮันบินหัวเราะพลาส่ายหน้าไปมาเล็น้อย วาลมเ้าเล่ห์ราวับว่าำลัยยิ้มามำถามนั้นไป้วย ปลายนิ้วเรียวเอาสร้อยเินออมาาอเสื้อนัโทษสีส้ม มินโฮไล่สายามอามสร้อยเส้นนั้นลไป ัวอัษรภาษาอัฤษห้อยอยู่รปลายเส้นสีเิน ฮันบินับัวอัษรนั้นยึ้นมารหน้าอัวเอ่อนะยับริมฝีปาอบำถาม ไม่มีำถามอะไร่ายมาไปว่านี้อีแล้ว
สร้อยห้อยัวอัษรภาษาอัฤษ ‘B’ มันเป็นสัลัษ์อเา
“ไม่ใ่ีวอน แ่ันเป็นนอบ๊อบบี้”
ไม่ใ่ลูน้อ แ่เป็นอเล่นิ้นเ่าที่ำลัะโนโละทิ้
เพราะูเหมือนว่าอนนี้ บ๊อบบี้ะเออเล่นิ้นใหม่ถูใเสียแล้ว
แสอาทิย์ส่อผ่านเพาน้านบนลมายัเรือนำ้านล่า
ท้อฟ้ายามราีาบไป้วยแสสีส้มยามเ้ามื
บรรยาาศรอบัวทะมึนเินว่าะเรียว่าว่าเริ่มวันใหม่
บนห้อัั้นสอสำหรับนัโทษวามผิร้ายแรอแนเ็
า้นบุหรี่สีอิออยู่บนพื้นห้อ
ระัระายราวับสูบแล้วปล่อยทิ้ไปอย่าไม่ิใส่ใ
มวลวันมะเร็อบอวลรอบห้อัผ่านรัออไปยั้านนอ
ีวอนเท้า้อศออัวเอลบน้นา วามริบ้อเปลวเพลิอไฟแ็ในมือ่อนะรมวลสีาว่อประายวูบไหวิวันไหม้ลอยึ้นไปในอาาศ
เาีบบุหรี่ึ้น้วยปลายนิ้ว ริมฝีปาหยัเปิออยับสูเอานิโินเ้าไปในร่าาย
โรแ้มสอ้าอบเ้าหาันามแร่อนะลายออ
ปล่อยให้วันสีเทาพร่าพรูออมาอย่าใเย็น
หนึ่มวน สอมวน หรือว่าหนึ่อ
ยั้ัวเอไม่ไ้ ราบใที่ร่าายอเา ยัเรียร้อหามัน
ีวอนสูบสารเสพิรหน้าเ้าไปมวนแล้วมวนเล่า ทิ้้นบุหรี่ลบนพื้น
ุประายไฟไหม้วันลบนอใหม่ ทำเ่นนี้้ำไป้ำมาราวับไม่มีสิ
เาไม่รู้ว่าัวเอเริ่มทำแบบนี้ั้แ่อนไหน
อาะวันสอวัน่อนหน้านี้ที่เาเริ่มสูบมันหนัึ้น และหนัึ้นอี
สิ่เียวที่ีวอนรู้็ือเหุผลอารระทำเ่นนี้ เารู้ว่าัวเอ้อารอะไร
เารู้ว่านิโินพวนี้ะ่วยเาไ้
ลมหายใอเาาห้วเป็นัหวะ
เส้นเลือามลำอปูนูนาารเสพสารพวนี้เ้าไปเินพอี
วามแาารอหลับอนอนมาทั้ืน
ปลายนิ้วยาวสั่นระริยามีบมวนสีาวึ้นรลบนริมฝีปา เารวบมือสอ้าเ้าหาัน
ประสานระหว่าาบนหน้าั ผ่อนัหวะหายใเ้าออทีละนิ
ประายไฟสว่าวาบและับวูบลามแรสูบ วาม่มปิลสัพั
ร่าายลายอาารเร็้าล่อนเ้าัวะลืมึ้นอีรั้
วามมืรอบัวลืนไป้วยแสสว่าลอผ่านทา้านบน เสียรัทา้านนอเปิออ
ฝีเท้าอพวนัโทษเินไปมายัสถานที่แห่นี้ เหมือนเิมับทุวัน
เาเยินับบรรยาาศแบบนี้นรู้สึเหมือนับมันเป็นบ้านอเาไปแล้ว
ีวอนไม่ไ้สนใเสียรอบัว
ไม่ไ้สนใสายาอพวนัโทษั้นสออนเินผ่านลิ่นไม่พึประส์รหน้าห้อัไป
เาีบบุหรี่ออาริมฝีปา รอยน้ำลายเปรอะบน้นสีอิเล็น้อย วามยั้อมอประายไฟบนปลายนิ้ว่อนะี้ลบนพื้นโสโรอห้อั
“บ๊อบ – ”
เสียเรียอนัโทษนสนิทเรียสายาอเาให้หันไปมอ
านอูะัเสียล
วาลมแสนเ้าเล่ห์เ็มไป้วยเล่ห์ลเหลือบลมอเศษาบนพื้นห้อ เรียวิ้วมวรวมันรลา่อนะสบาับหัวหน้าแนรหน้า
ีวอนมอลับไป้วยแววเรียบเย ไร้วามรู้สึ ไม่มีแม้แ่เาสะท้อนอภาพรอบัว
“มึลับมาแล้วหรอ?”
“เหอะ!”
เสียหัวเราะผ่านลำอแห้ผาอบลบำถามนั้นไป
ีวอนทิ้น้ำหนัลบนปลายเท้า หยััวึ้นยืนบนพื้นห้อ้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
เายับไหล่อัวเอไป้านหลันไ้ยินเสียระูบิามแร
วามหลับลยามเอีย้นอไป้ายทีวาทีราวับยืเส้นยืสาย
านอูมอารระทำพวนั้น้วยรอยยิ้มมุมปา
รอนวามริบปรือลืมึ้นมาสบาอีรั้
“สูบหนันานี้ สสารร่าายมึบ้า”
“ยัี้เสือเหมือนเิมนะ”
ีวอนอบลับไปพร้อมับารยโ้ริมฝีปาึ้นเพีย้าเียว
ปลายเท้ายาวเินรไปหาเพื่อนสนิท่อนะยแนึ้นโอบรอบอเอาไว้
“แล้วนี่ึ้นมาหาู มีเรื่ออะไร?”
“มีนัโทษาแนสามแอบเ้ามาแนเรา ูับแม่ไ้เมื่อเ้านี้
แ่มันไม่ยอมบอว่าเ้ามาทำอะไร”
“้อมมันหรือยั?” ีวอนถามลับไปพลาเลิิ้วึ้นเล็น้อย
สัเเอาสีหน้าเปื้อนรอยยิ้มอานอู
ไม่้อรอำอบ็รู้ว่าป่านนี้สภาพไอ้นัโทษนนั้นะมอเลือไปแล้ว
เารอสายาอย่าไม่สบอารม์ ส่ายหน้าไปมาเล็น้อยให้เพื่อนสนิท
“มึทำเินไปว่ะ ไอ้านอู”
ีวอนำหนิเล็น้อย้วยน้ำเสียเรียบเย
เาปล่อยแนออา้นออนทา้าน้า
สอเท้ายาว้าวออารัรไปามทาเิน้านหน้า โยมีานอูเินามไป้าหลั
เา้าวผ่านพื้น่าระับลไปยัั้นล่าอเรือนำ วามวาสายามอไปรอบัว
ปลายมูโ่สูลมหายใเอาอาาศอับื้นเ้าไปเ็มปอ่อนะยรอยยิ้มว้าออมาอย่าผ่อนลาย
“ูะสอนวิธีเอาำอบาพวแนอื่นให้มึเอ”
ุนฮเวถอนหายใยาวออมา
เาทิ้ัวลบนเ้าอี้่อนะยหลัมือึ้นเ็หยาเหื่อ้ามับ
อารม์เสียนิหน่อยับารเินวนรอบแนเ็มาสอรอบ
แ่ยัไม่เห็นแม้แ่เาอหัวหน้านัโทษนสนิท วามิ้านลบมามายไหลเ้ามาในสมอ
อาะ้วยัวิันแทบะลอหลายวันมานี้ พออีฝ่ายหายัวไปโยไม่บอล่าว่อน
เา็อะัวลไม่ไ้
เาลืมาึ้นมาอนเ้า ไม่มีเสียรบวนอยระเ้าเย้าแหย่เหมือนทุวัน
อนแร็ไม่ไ้ิใอะไร แ่หลัาผ่านรึ่วันแรไป
เาไม่เห็นอีฝ่ายปราัวเลยสัรั้ อย่าว่าแ่เอีวอนเลย
นานัโทษนสนิทอย่าานอู็พาลหายัวไป้วย
ทั้หมทำให้เารู้สึเป็นห่วอย่าบอไม่ถู รู้ัวอีที็มานั่หน้าเรียอยู่ลาลานเรือนำเสียแล้ว
ให้ายเถอะ พวนั้นหายไปไหนันนะ เาิับัวเอ
เผลอยนิ้วึ้นัเล็บอย่าลืมัว
อนนั้นุนฮเวไม่ไ้รู้ัวเลยว่ามีใรบานเฝ้ามออาารปั่นป่วนอเา
วาลมู่เล็แอบมอเป้าหมายอัวเอเินวนไปมารอบเรือนำ
ริมฝีปาบายับพึมพำับัวเอไปมาราวับัสินใอะไรบาอย่า
เารอนนัโทษใหม่ลุึ้นาเ้าอี้ ้าวเท้าเินวนรอบแนเ็อีรั้
“...ุนฮเว”
เสียเรียแผ่วเบาระิบผ่านรั อนเ็ายเินผ่านหน้าไป
เบาเินว่าอีฝ่ายะไ้ยิน ินฮวาน้าวเท้าเล็โผล่พ้นเามือรัออมา้านนอ
สอเท้าเินามนรหน้าไป
เามอแผ่นหลัว้าใ้เสื้อนัโทษสีส้ม้วยแววาเรียบเย เอื้อมมือว้าไปับหมับลบนไหล่นั้น
นอีฝ่ายสะุ้หันลับมามอ้วยวามใ
“ินฮวาน โผล่มาแบบนี้
ผมใหมเลย”
ุนฮเวลายิ้วมวเป็นปมออาัน
ถอนหายใยาว้วยวามโล่อหลัาหันลับมาเอนัวเล็ทา้านหลั
แ่ละ้าวอเา เารู้สึเหมือนมีใรบานแอบเินามมา เาวูบไหวทา้านหลั
เสียฝีเท้าเหยียบลบนพื้นโสโรอเรือนำ
ทั้หมทำให้เาเร่ัหวะารเินเร็วึ้น อนแรเาิว่าอาะเป็นนัโทษนอื่นามมา
แ่หลัหันมา แล้วเห็นว่าเป็นินฮวาน
เา็ไม่มีอะไร้อัวล
“ัน เอ่อ... ะบอ”
ุนฮเวมอนรหน้า้วยสายาิะเป็นห่ว เารู้ว่าอีฝ่ายิไม่ปิ
แ่สีหน้าและารแสอออินฮวานแ่าาวัน่อนอย่าัเน อีฝ่าย้มหน้าหลบสายาเา บีบฝ่ามือเ้าหาันแน่นรระับหน้าอ
สั่นระรินับสัเไ้
ยัไม่รวมน้ำเสียาห้ว้ามประโย่อนหน้านี้้วย
มันล้ายับว่าินฮวานำลัลัวอะไรบาอย่า ึ่เาเอ็ไม่รู้ว่าวระทำยัไ
นอา่วยให้นรหน้าใเย็นล
ฝ่ามือหนาเอื้อมไปับไหล่อนัวเล็เอาไว้ วาลมเยึ้นสบาับเา
เ็มไป้วยวามสับสน ลอหน่วไป้วยหยน้ำา ุนฮเวพยายามลูบไปมาบนไหล่เล็นั้น
พยายามปลอบให้นรหน้าลับมาเป็นปิ
ทั้ที่ัวเอ็ร้อนใับารหายัวไปอใรอีนไม่น้อย
เาั้ใะเินหาัวพวีวอนอีรอบ แ่อนนีู้เหมือนนรหน้าะ้อารเามาว่า
“มีอะไร บอผมไ้นะ” ุนฮเวบอนรหน้า เาพยายามฝืนยรอยยิ้มออมา
หลัาินฮวานหายใเ้าออเป็นัหวะแล้ว “มีใรมารัแินฮวาน
เย์ปาร์อีแล้วใ่ไหม?”
“ไม่ใ่” ินฮวานส่ายหน้าปิเสธ วาลม้มลมอฝ่ามือหนาบนไหล่
ลัเลเล็น้อย่อนภาพใบหน้าอนรัะปราึ้นมา สีหน้าทรมานอินฮยอ
เาทนไม่ไ้ับาร้อเห็นอีนเ็บปว เพราะั้นเาำเป็น้อทำแบบนี้
เาำเป็น้อน้ำาลพวนั้นมาให้ินฮยอ
หลุหัวเราะิัออมาอนิว่านรัะมีวามสุแ่ไหน หาไ้อาม้อาร
“นายหาเาใ่ไหม?”
“รับ?”
“บ๊อบบี้ไ” ุนฮเวเบิสายามออว้าหลัาไ้ื่อนั้น
เาไม่รู้ว่าัวเอเผลอแสสีหน้าแบบไหนออไป
ฝ่ามือหนาเผลออแรับไหล่อนัวเล็เอาไว้
อิไม่ไ้ว่าัวเอเผลอวิ่รอบเรือนำ
นโนับสัเไ้ว่าามหาีวอนั้แ่อนไหนัน “ถ้านายามหาเา ันเอเา่อนหน้านี้นะ”
“ินฮวานเอเาหรอ?”
“อืม”
ราวับว่าวามอยารู้อเาิบนลาหน้าผา
ินฮวานเยหน้าสบาอีฝ่าย ไม่้อรอให้ถามอะไรออไป ปลายนิ้วเล็็ี้รไปยับันไั้นสอทา้าน้ายมือ
ุนฮเวมอามปลายนิ้วนั้นไป เม้มริมฝีปาเ้าหาันนเป็นเส้นร เาเยึ้นไปห้อัอีวอนมา่อน
ทาึ้นมีสอทา แ่ทานั้นไม่ใ่ทาไปห้ออีวอน
มันเป็นทาึ้นไปห้ออหัวหน้าแนเ็อีน่าหา
แล้วีวอนะไปทานั้นทำไม นอเสียาว่า –
“บ๊อบบี้ถูทำร้าย ันเห็นพวนั้นับเาไป”
ไอ้พวสารเลว อีึฮุน!
สิ้นประโยบอเล่าอนัโทษัวเล็รหน้า
สอายาว็้าวรไปามทาเินทันที ุนฮเวลืมวามลัวอัวเอไปหม
เารู้ว่า่อให้ึ้นไปบนนั้น ัวเาเอ็ไม่สามารถ่วยเหลืออะไรีวอนไ้
แ่็ยั้าวเท้าึ้นไปบนนั้น
เาไม่รู้ว่าทำไมัวเอถึไ้เป็นเือเป็นร้อนเป็นห่วนหายไปนานี้ อนนี้เารู้แ่ว่าีวอน่วยเหลือเามาลอ
ไม่ว่าะ้วยเหุผลอะไร ไม่ว่าะ้วยวามรู้สึแบบไหน เาะไม่ี้ลา
แล้วทิ้ีวอนไปแน่นอน
ุนฮเวเร่ฝีเท้าึ้นบันไรไปยัั้นสอ
วามมอผ่านรัหลาย่อหลายห้อเ้าไป
ะัปลายเท้าลอนหันไปสบาเ้าับร่าโปร่รห้อสุทาเิน
แบ่ลาระหว่าั้นสอ ึฮุนยืนอยู่รนั้น
ปลายเท้าใ้รอเท้าผ้าใบสปรเี่ยลบนร่าอนัโทษที่ล้มออยู่บนพื้นห้อ เามอผ่านใบหน้าหล่อนั้นไปอย่าไม่ไ้สนใ
ถลาเ้าไปในห้อัอย่าลืมัว
“ีวอน!”
ฝ่ามือเรียวับประอนรหน้าเอาไว้ ไล่สายามอไปามโรหน้า้าน้า
มวเรียวิ้วเ้าหาันอนเห็นว่าอีฝ่ายไม่ใ่ีวอน แ่็้าไปเสียแล้ว
ฝ่ามือหยาบว้าหมับลบน้อมืออเา นัโทษนนั้นไม่ใ่ีวอน วามเปิออ
ึยูนแสยะรอยยิ้มมุมปา้วยสีหน้าเหมือนันับอนเอันรั้แร
“นายเรียันว่าอะไรนะ ีวอนั้นหรอ?”
ประโยำถามเือ้วยเสียหัวเราะบัน ุนฮเวสะบัมืออนรหน้าออ
สับสนับสถานาร์อนนี้ วามพยายามวาสายามอไปรอบห้อหาีวอน
แ่ลับไร้ร่อรอย วามิหลายอย่าเ้ามาีัน เป็นไปไม่ไ้
ีวอน้ออยู่ในห้อนี้ ินฮวานเป็นนบอเาเอว่าีวอนถูทำร้าย
นะพวนี้ะ้อ่อนัวเาเอาไว้
“ับัวมันไว้!”
น้ำเสียแ็ร้าวออำสั่่อนลูน้อะรเ้าไปับัวเ็ายเอาไว้
ุนฮเวัืนารใ้ำลันั้น เาผลัึยูนให้ออห่า
สอเท้าพยายามยันัวึ้นาพื้นห้อั แ่ลับล้มไปามแรระาศีรษะอนทา้านหลั
ึยูนหมัลร่วท้อเาามลมา ับใหุ้เ่ารหน้าหัวหน้าแนเ็อย่าึฮุน
ไม่มีเสียะร้อออมา้วย้ำ ุนฮเวอัวลามแรระแท
ริมฝีปาอวบเผยอออร้อราในลำอ่อนะเยหน้าึ้นามแรระาผม้านหลัอีรั้
แนสอ้าอเาถูรวบเอาไว้้วยฝีมือลูน้ออีนอพวนั้น วามลอหน่ว้วยอเหลว้าใน
เาสบาับแววาเรียบเยอเนมนุษย์รหน้า สายาลวนลามเ็มไป้วยวาม้อาร
ราวับเาเห็นภาพัวเอโน่มืนออมาาแววาสีเ้มู่นั้น
รู้สึรัเียนอยาะอาเียน
“นายเ่ึ้นนะ ล้ามอหน้าัน้วยสายาแบบนั้น
ไอ้ีวอนมันะสอนนายมาี”
ึฮุนพู้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
เา้มหน้าลมาใล้เป้าหมายอัวเอ
ปลายนิ้วยาวเอื้อมแะลามโรหน้ามเย่อหยิ่
หัวเราะอบใในลำอเสียแผ่วับารสะบัหน้าหนีอเ็าย วามเหยียมอรมายัเา
รัเีย ยะแย ถือว่าทำไ้ีสำหรับารพยายาม่อ้านนแบบเา แ่็ยัไม่ีพอะปปิแววาวูบไหว้วยวามลัวนั้น
“ีวอนอยู่ไหน?”
น้ำเสียแผ่วเบาถามออมา้วยวามล้า แ่ลับสั่นเรืออย่าไม่อาวบุมไ้
ุนฮเวสบานรหน้าลับไปอย่ารออยำอบ แ่ลับไ้เพียรอยยิ้มว้านาปิอบลับมา
ึฮุนเผยอริมฝีปาออลั้วหัวเราะ มอสีหน้าโ่เ่าอนัโทษใหม่
้อโ่นาไหนันนะ ถึะไม่รู้ัวว่าโนหลอึ้นมาให้เาเอา
ุนฮเวมอนสารเลวรหน้า้วยวามรัเีย เาพยายามมอไปรอบัว
มอหาีวอนอีรั้ แ่็ยัพบเพียัวเอับเนมนุษย์พวนี้ ุนฮเวไม่รู้ว่าเิอะไรึ้น
ไม่รู้ว่าีวอนอยู่ไหน แ่เา็รูว่านพวนี้ไม่ใ่นี
เ็ายพยายามืนแรร้อมือัวเอออ เาัฟันลบนริมฝีปาล่า่อนะะโน้อออมา้วยวามโรธ
“ผมถามว่าีวอนอยู่ไหน?!”
หมับ!!!
ฝ่ามือหนาบีบเ้าับสอแ้มอเา ปลายนิ้วลบนเนื้อนรู้สึเ็บเ้าไปถึระู้านใน
ุนฮเว้อหน้าอีฝ่ายลับไปอย่าไม่ยอมแพ้ แรรับน้อมือบอให้รู้ว่าพวนั้นำลัมัเา้วยเือ
เาใ้ีวิในนี้มาไ้สัพั รู้ว่านอาีวอนับมินโฮแล้ว ็ไม่มีใร่วยเหลือเาไ้
นอาัวเาเอ ่อให้ลัวน้อร้อไห้ เา็ะไม่มีวันยอมลศัิ์ศรีอัวเอลเ็า
“มึเลิถามหาไอ้บ๊อบบี้ไ้แล้ว” ึฮุนเสียล เหยียริมฝีปายิ้มอนไล่สายามอไปามโรหน้าอวี
ผิวาวเนียนโผล่พ้นปเสื้อนัโทษออมา
“เพราะ่อานี้ไป มึะ้อมาเป็นเมียู!”
สิ้นเสียเ้มนัโทษสอนทา้านหลัเา็ระาให้เายืนึ้นาพื้น
ึฮุนพยัเผยิบไปทาเียนอน้าระโปร่แสนั้น ุนฮเวพยายามืนแรสู้
แ่ลับทำให้ทุอย่าเลวร้ายล ึยูนอีหมัเ้ารลาท้อ
รั้นี้าอเาแทบไม่มีแรยืน เาเือบะล้มลไปอับพื้น
หานัโทษสอนทา้าน้าไม่ับเอาไว้ พวนั้นโยนัวเาลบนเีย
ุนฮเวุนร้อไม่ออ ริมฝีปาพยายามยับบอให้ปล่อย
แ่ร่าายลับถูทาบทับามลมา้วย่วัวแร่อหัวหน้าแนอย่าึฮุน เสื้อนัโทษอเาโนระาออ
เหลือเพียเสื้อยืสีาวัวบา้านใน เาพยายามัืน้วยารยเท้าึ้นถีบใส่นรหน้าอย่าแร
แ่อีฝ่ายลับว้า้อเท้าอเาเอาไว้ไ้ ฝ่ามือหนาับรั้สอาเรียวเ้าิับเป้าาเ
“มึลอมอผ่านระลไป้าล่าิ ผู้มหลายนำลัรอูเราเอาันอยู่นะ”
“ไม่! ปล่อยผมนะ!!”
ุนฮเวะโน้อ ้อมือสอ้าถูับเือเส้นหนานึ้นรอยแถลอ
วามหันมอระทา้าน้า นัโทษหลายนนับสิบำลัมอึ้นมา้านบน
หนึ่ในนั้นมีินฮวาน้วย เาไม่รู้ว่านัโทษัวเล็รู้เรื่อนี้ไหม
แ่เา็ยัิว่าเป็นไปไม่ไ้ ินฮวานไม่มีทาหัหลัเา เามอนไม่ผิ
ินฮวานไม่ไ้เป็นนเลวแบบนพวนี้
ุนฮเวิ่อนะหันลับมาสบานรหน้า
หยน้ำาไหลาหาาร่วผ่าน้าแ้มลไป
แ่สายาอนัโทษหัวหน้าแนลับเ็มไป้วยสะใ ไม่มีวามสสาร ไม่มีวามเป็นนหลเหลือ
เ่นเียวับลูน้ออีสอนในห้อ นพวนั้นแ่มอรมายัเา วัเอาส่วนนั้นออมา
มีอารม์ร่วมไปับารระทำอหัวหน้าอัวเอ
บับ!!!
ุนฮเวัฟันรอเ้าหาัน
เาพยายามิ้นับสัมผัสน่ายะแยอน้านบน ริมฝีปาหยัพรมูบไปามออาว สันมูไล้มสูเอาลิ่นายอนรหน้าเ้าไประุ้นอารม์
เป้าาเ้านล่าถูไถเสียสีไปมา พยายามทำอนาารับนใ้ร่า ฝ่ามือหยาบร้านสอผ่านเสื้อยืสีาวเ้าไป้าใน
สัมผัสผิวาวเนียน บีบเฟ้นอย่าแรนเ็บ
เาสะอื้นนัวโยน ปล่อยให้หยน้ำาไหลออมาอย่าห้ามไม่ไ้ ุนฮเวไม่รู้ัวเอพยายามืน้อมือออาเือนเป็นเลือออ
เาหันหน้าหลบสายาอนทา้านล่าราวับอยาะหายัวไปารนี้
มาว่าารทำลายศัิ์ศรีอเาให้ไม่เหลืออะไร เาไม่สามารถมอหน้าใรในนี้ไ้อี
“ปล่อย!! ฮึ ปล่อยผม!!!”
เพี๊ยะ!!!
“หยุแหปา แล้วราใหู้ฟั!”
เสียเ้มะอแ็ร้าวหลัาพาฝ่ามือลมาบนใบหน้า้าน้าอเานหน้าา
มอรมายัเาราวับไม่มีีวิิใ เสื้ออเาถูีระาออเสียสีไปับผิว
าเโนล่นล้วยฝีมืออหัวหน้าแน้านบน รอยรัน่ารัเียปราเป็น้ำทุสัมผัสลาผ่านอริมฝีปา
ึฮุนปลาเล ส่วนนั้นแ็ืนนเ้าับ้นาอเา
เาพยายามให้เท้าถัวถอยหนี แ่น้านบนลับรั้เรียวาอเาเ้าหา
ริมฝีปาหยาบร้านประบแนบลมาบนริมฝีปาอเา ยัเยียรสูบร้อนแร สอลิ้นเ้าไปในโพรปา
วา้อนนรู้สึหายใไม่ออ วินานั้น เาไม่รู้ว่าวระทำยัไ่อไป
วาม่มปิลแทนภาพใบหน้าระหายอยาออีฝ่าย้วยโรหน้ามอีวอน
ไม่มีวามอ่อนโยน วาบหวาม หรือเร้าอารม์
ทุสัมผัสทำให้เาอยารีเนื้ออัวเอทิ้ไป
“ีวอน ีวอน ีวอน”
ริมฝีปาบวมแยับพึมพำับัวเอ ปล่อยให้น้ำาร่วไหลลมาหยแล้วหยเล่า
ร่าายอเาเ็บ้ำ้วยสัมผัส เรียวาทั้สอถูบัับให้แยออ
เาัริมฝีปาอัวเอนเลือออ เรียมใยอมรับารระทำ่อานี้ไป
“อีึฮุน!!!”
น้ำเสียเ้มิแหบเล็น้อยะโน้อห้อั ประูรเหล็ถูเะเ้ามาามแรนพับนับเหล็้านหลั ารระทำอน้านบนะัล ุนฮเวระพริบาปริบมอผ่านม่านน้ำารไปยัโรหน้ามสันุ้นเยนั้น วามแ็ร้าวมอรไปยัู่ปรับอัวเอ วินาทีนั้น ร่าโปร่อน้านบนัวเา็ลอยวืไปามแรระาอเสื้อ สันนิ้วระแทล้าริมฝีปานั้นนร่วลไปอับพื้น
ผัวะ!!!
านอูรเ้ามาในห้อพร้อมับนัโทษหน้าหวานอย่าแทฮยอน
ลูน้ออทั้สอฝ่าย้อาันเม็ านอูรเ้าไปหานัโทษใหม่ เาถอเสื้อนัโทษสีส้มอัวเอออสวมให้นบนเีย
เรียสิใหุ้นฮเวรีบยับาเึ้นสวมปิส่วนล่าเอาไว้
แทฮยอนมอสบานรัอัวเอ ้มลมอส่วนล่ว่อนะพ่นลมหายใยาวออมา
เ็บสีหน้าเอาไว้้วยแสออ่อหน้าทุนไม่ไ้
“มึล้าียัไ มาแะนอู”
ีวอน้มล
ฝ่ามือหนาระาอเสื้ออีฝ่ายให้ยืนึ้นประันหน้าันอีรั้ ึฮุนยรอยยิ้มยียวนมอสบานรหน้าลับไป
สีหน้าท่าทาวนประสาทวนให้โน่อยอีหมั
ผัวะ!!!
ารระทำเร็วว่าวามิ ีวอนอัหมัลบนริมฝีปานั้นอีรั้
ปลายเท้ายึ้นสูระทืบลบน่วัวอหัวหน้านัโทษอีน
ึฮุนอัวปัป้อแรระแทลมานั้น
สีหน้าเย้าแหยอนแรลับลายเป็นมวเ้าหาัน
อเสื้ออเาโนำ้วยฝ่ามือหนานั้นอีรั้ ีวอนระาให้เายืนึ้นมอหน้า
เาถ่มน้ำลายปนเลืออัวเอทิ้ลบนพื้น สายามอนรหน้าลับไป
“ลอมึทำหน้าวนส้นีนูอี ูสาบานว่าะ่ามึ้วยน้ำมือูเอ”
ึฮุนมวิ้วเ้าหาัน สบามสีเ้มไร้เาสะท้อนอีวอน ้อลึเ้าไปราวับ้นหาอะไรบาอย่า่อนะยรอยยิ้มบาออมา้วยริมฝีปาเปื้อนเลือ
“ั้น็่าูเลย”
สิ้นเสียเ้ม
ีวอน็บฟันเ้าหาันนรามนูนเป็นสัน
วามเบิโพล้อนรหน้าราวับะทำามำพูริ
ฝ่ามือหนายึ้นในอาาศอีรั้ แ่ยัไม่ทันะอัระแทลไป ปลายนิ้วเรียวอน้านหลัลับว้าท่อนแนแร่เอาไว้เสีย่อน
“พอแล้ว”
ุนฮเวรั้แนออีนเอาไว้ วามแ็ร้าวหันมาสบาับเา
เารู้ว่าารระทำอเนมนุษย์พวนี้สมวรโนมาว่า่อยเสีย้วย้ำ แ่ เาอยาไปารนี้
อยาไปสายาอนทา้านล่าเสียที ีวอนมอหน้าเา
สายาลมอฝ่ามือบน้นแน่อนะสะบัออนอีนเไปามแร
หมัหนัลบนใบหน้าอึฮุนนลไปอับพื้นอีรั้
ผัวะ!!!
ีวอนยส้นเท้าึ้นระทืบน้านล่าอีรั้ ไม่มีท่าทีว่าะหยุ สายาอน้านล่าำลัมอึ้นมา
บนั้นสอไม่มีล้อวรปิ ไม่มีวี่แววว่าพวผูุ้มะเ้ามา่วย ุนฮเวมอนรหน้าสลับับหน้านัโทษอายุใล้เียับเาอย่าานอู
นรหน้าเลิิ้วมอหน้าเา ไหวไหล่เล็น้อยราวับไม่สามารถ่วยไ้ สุท้ายแล้ว
ุนฮเว็ัสินใเ้าไปรั้แนอีวอนเอาไว้
“ีวอน! ผมบอว่าพอแล้วไ!!”
ปลายเท้าะั้า ีวอนหันมามอหน้าเาอีรั้
มอใบหน้าน่ารัเปรอะเปื้อนไป้วยหยน้ำา เาส่ายหน้าไปมาเป็นเิบอให้พอแ่นี้
สายาแ้ำเหลือบมอลไป้านล่า ีวอนมอามสายาเาลไป ฟันมบัันนไ้ยินเสียรอ
เาระทืบเท้าลบน่วัวอู่ปรับอีรั้่อนฝ่ามือหนาะว้าับลบน้อมืออเ็าย้าน้า
ทั้สอสบาัน ีวอน้อมอใบหน้าออีฝ่าย สำรวรอยแ้าริมฝีปาบวมแ
ไล่ลมามอรอยรัแน้ำโผล่พ้นสาบเสื้อ
วามไร้วามรู้สึู่นั้นเยึ้นสบาับนรหน้า
ผ่อนแรบีบรอย้อมือผอมลเล็น้อย่อนะโอบแนรอบไหล่พาเินออาห้อัไป
านอูเินามหัวหน้าอัวเอออ าม้วยแทฮยอน
แ่ยัไม่ทันะ้าวไปไหน ึฮุน็ยันัวึ้นนั่บนพื้นพิหลัับำแพทา้านหลั
ริมฝีปาหยัเปื้อนเลือรอยยิ้ม่อนะวัลิ้นเลียมุมปาอัวเอไปมาราวับนเสียสิ
สายาอบ๊อบบี้อนมอมายัเา ไร้เาสะท้อน ปลายนิ้วอเาาวาบราวับวามน่าลัวแผ่่านออมาาวารัิาลู่นั้น
เาเยเห็นบ๊อบบี้เป็นแบบนี้ เาเยเห็นแววานี้มา่อน
“ไอ้บ๊อบบี้!!!”
ไม่ใ่ีวอน ไม่ใ่....
หัวหน้าแนเ็ัวริ บ๊อบบี้ิม!
Let's Talk
อนนี้แ่ไปไป orz
หลายนเาไ้แล้ว ว่าบ๊อบบี้เป็นอะไร ยัไนะเออ
เรายัไม่ไ้เลย เพราะยัไ้อมีเลยในเรื่ออยู่แล้ว
สำหรับใรเาไ้แล้ว ็มาุยเล่นับเ้าไ้
อนแ่ให้พีุ่นปล้ำน้อ นี่ไม่รู้ะเียนยัไ
เียนโอเไหม็ไม่รู้ ไม่อยาัทเ่นเย ;v;
หวัว่าะอบันนะะ #ฟิแนเ็
ความคิดเห็น