คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : PRISON 02 : สงสัย
PRISON 02
สสัย
“ุนฮเว!”
เสียเ้มอีวอนะโนเรียามหลัมา เาสาวเท้าเินามร่าโปร่บารหน้าไปอย่ารวเร็ว แ่็ไม่มีท่าทีว่าอีฝ่ายะะลอฝีเท้าล ุนฮเวเินหนีออมาาโรอาหารหลัาเหุาร์บ้าบอนั้น นพวนี้เห็นเาเป็นอะไรัน อเล่นิ้นใหม่ั้นหรอ ยัเห็นว่าเาเป็นนมีวามิิใบ้าไหม
ั้แ่เา้าวเท้าเ้ามา็เือบโน่มืน านั้น็ามมา้วยารระทำวยโอาสอีวอน
เาไม่ิเลยว่าอีนะทำแบบนี้ อย่าน้อยเา็เย่วยผมเอาไว้สอรั้ เ็ายิ่อนแรรั้้อมือา้านหลัะทำให้เา้อหันลับไปมอ เ้าอวาม้อมอมายัเา ีวอนหอบหายใเล็น้อย่อนเ็ายะสะบั้อมือออาารอบุมออีน
“เฮ้!”
ีวอนร้อพลาว้าับลบน้อแนเล็ นัโทษใหม่ทำท่าะสะบัมือเาอออีรอบ แ่รั้นี้ีวอนไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น เาับ้อมือเรียวเอาไว้แน่นว่าเิม วามสบาเ็ายรหน้าราวับะอ้อนวอนให้เมเินหนีเินามรั้นี้บลเสียที
“ปล่อยผม”
“ไม่” เสียเ้มอบลับ้วยสีหน้าริั เามวิ้วเป็นปมรวมันรลา้วยไม่เ้าใ นัโทษหลายนในนี้อยาให้เาประาศัวว่าเป็นเ้าอทั้นั้น อย่าน้อย็่วยันพวหมารัไม่ให้เ้ามาเาะแะไ้
แ่เ็นนี้ทำหน้าอย่าับโนเาับปล้ำอย่าั้นล่ะ
มัน็แ่ ...ูบ
“ถ้าไม่ปล่อย ผมะ – ”
“ะทำไม? นายะ่อยันหรอ?”
ีวอนถามพลาถอนหายใยาวออมา เามอนัโทษใหม่ั้แ่หัวรปลายเท้า อ์ประอบอใบหน้าวนให้พวนัเลในสถานอำเล็เป็นเป้าหมายไ้ไม่ยา วามสีเ้มิะวาโลเล็น้อย ถ้าเหลือบสายามอใร เา็ิว่าอยามีปัหาทั้นั้น แ่ีวอนลับสนใแพนาสวยอเ็ายมาว่า ไหนะริมฝีปาบวมแเพราะฝีมือเา่อนหน้านี้อี
ุนฮเวมอหน้านัโทษรหน้าลับ สายาลมยับลไป้อมอริมฝีปาหยันั้นอย่าไม่ไ้ั้ใ รสสัมผัสื้นแะ่อนหน้านี้ยัิบนลีบปาอเา แ่ิ็อยาะเอาแอลอฮอล์มาราลบมันออให้หม เาเยูบับนอื่นมา่อนหน้านี้แล้ว แ่ไม่เยมีรั้ไหนทำให้สมอเาาวโพลนหลุลอยออไปไ้เท่ารั้นี้มา่อน ุนฮเวิอย่าแ้นใ่อนะ้มหลบสายาอีนลมอพื้น้านล่า
“นายะ่อยัน็ไ้นะ ันยอมรับว่า – ”
ผัวะ!!!
ีวอนหันไปามแรระแทใบหน้าอย่าไม่ทันั้ัว ปลายนิ้วหยาบแะลบนริมฝีปาอัวเอิเอาอเหลวสีแออมา้วย เาเบิามมอหน้านัโทษใหม่ราวับไม่ิว่าอีนะ่อยลมาริ ีวอนี้ส่เสียผ่านไรฟัน่อนะยมือเสยผมสีำอัวเอึ้น้านบน
“นายวรฟัันอธิบายให้บ่อน ไม่ใ่่อยลมาแบบนี้ ันำลัะอโทษนาย”
“็... ุบอเอ ว่าให้ผม่อยไ้”
ุนฮเวอบลับไปหน้าาเย เาอยาะ่อยลไปอีสัหมัเสีย้วย้ำ ถ้าไม่ิว่าอีนอโทษออมา่อน ีวอนเลียเลือบนริมฝีปาอย่าไม่ิอะไรมา มือหนายัับรอบ้อมือผอมเอาไว้ วามายแววเป็นประายหลัาิอะไรบาอย่าไ้ เาลาให้นัโทษใหม่เินามไป
“ุะพาผมไปไหน? ผมไม่ไป”
“นาย่อยหน้าัน” ีวอนบอ่อนะี้ปลายนิ้วลบนรอยแผล “นาย็้อรับผิอบ”
“แ่...”
“ไม่มี้อแม้”
ีวอนลานัโทษไหม้ให้เินาม่อนะรไปยับันไทาึ้นั้นสออเรือนำ ไม่มีล้อวรปิในบริเวั้นสอ ทาเิน้านบนิับห้อัสร้าเรียยาวรอบอบำแพึ ทา้านในทำารเหล็เปิปิธรรมา แ่ภายในห้อัอี้านทำ้วยระหนาสามารถมอลไปยัลานทา้านล่าไ้อย่าัเน ีวอนสามารถมอเห็นนัโทษในแนไ้โยไม่้อยับัวลไป้าล่า เาใ้เท้าันรเหล็ห้อัอนให้เปิออ่อนะลาอีนเ้ามา้าใน
ุนฮเวสัเเห็นว่าในห้อนี้มีเียเพียอันเียว แ่าาห้ออเาหรือห้ออมินโฮ ห้อนี้เป็นห้อันัโทษเี่ยว ส่วนอเาเป็นห้อัสำหรับนัโทษสอน ีวอนไหล่อเ็ายลบนเีย่อนะเินไปหยิบอะไรบาอย่ามาาโ๊ะ ระหว่าหยิบปลายนิ้วยาวอยี้บอเป็นเิว่าอย่าิหนีไป
ุนฮเวรอามอบนเล็น้อย เาไม่เ็มใามอีนมาสันิ เายัไม่ไว้ในัโทษในนี้ ยเว้นมินโฮ เรียว่าหวาระแวไปหม็ไ้ วาลม้ออีน้นอรเลอะเทอะบนโ๊ะสัพั่อนอีฝ่ายะยยิ้มว้าออมา ีวอนไม่น่าไว้ใในวามิอุนฮเว แ่็ีว่านัโทษนนั้น อย่าน้อยเา็ไม่ไ้ทำร้ายผม เ็ายิ่อนะสัเว่า้าน้าอเียิับระบานให่มอลไป้าล่าไ้ เาำลัะมอลไป ถ้าไม่ิว่าเสียเรียออีนัึ้นเสีย่อน
“ทำแผลให้หน่อย” เสียเ้มบอพลาส่ล่อปมพยาบาลล่อเล็มารหน้าุนฮเว เ็ายมวิ้วเล็น้อยอนรับล่อนั้นมาไว้ในมือ เาสสัยว่าอีนมีมันไ้ยัไ แ่ยัไม่ทันถาม ีวอน็เป็นฝ่ายอบ้อสสัยออมา
“ันเ้าห้อพยาบาลบ่อย บาทีแผล็ไม่ไ้สาหัสอะไร หมอ็เลยให้เอาไว้ทำแผลเอ”
“แสว่าทำเอไ้ ไม่เห็น้อให้ผมทำ” อบลับโยไม่มอหน้าอีน มือเรียวหยิบเอาวยาับสำลีเ็แผลออมา ีวอนแอบอมยิ้มให้ับารระทำสวนทานั้น “ทำเสร็แล้ว ผมไปไ้เลยใ่ไหม?”
“ใ่ แ่ถ้านายิใ เอ่อ...”
ีวอนบอพลาแลบลิ้นเลียริมฝีปาัวเอ เายรอยยิ้มเ้าเล่ห์ แ่ไม่ไ้ิะทำอะไร ็แ่อยาเห็นปิิริยาอบสนออนรหน้าเท่านั้น แล้ว็ไ้ผล วามวัหาามามอเาทันที หลัาไ้ยินประโยแล้หยอเล่นนั้น
เาไม่รู้ัวว่าารแสออแบบนั้น
น่าแล้มาว่าน่าลัวในวามิอีวอน
“็แ่ถ้าไ ล้อเล่นน่ะ”
ีวอนบอ่อนะหัวเราะเสียเบาออมา เาี้นิ้วลบนรอยแผล่อนอีนะพยัหน้ารับ ุนฮเวใ้้อนสำลีแ้มยาเ็ลบนแผล เาไม่ใ่ผู้ายัวเล็บอบบาหรืออะไรแบบนั้น แล้ว็ไม่เยทำแผลให้ใรมา่อน้วย ุนฮเวเผลอออแรมาเินไป แ่็ไม่มานาเสียร้อโอเวอร์อนเ็บ
“โอ๊ย!”
ีวอนร้อรวราับแผลเล็เท่าปลายเล็บ้อย เ็ายใแล้สำลีลบนแผลแรว่าอนแร เารู้ว่าอีนไม่ไ้เ็บอะไรนานั้น วามลอบมอใบหน้าิะไม่สบอารม์อุนฮเว ริมฝีปาหยัรอยยิ้มพลาไล่สายามอไปามโรหน้าน่ารัอวี เา้ออีนแบบนั้นสัพั่อนเสียออีนะเรียสิให้ลับมา
“เสร็แล้ว”
“ยัไม่หายเ็บเลย”
ุนฮเวรอาอีรั้ให้ับสีหน้าเ็บปวราวับโนยิอนัโทษรหน้า เาเ็บยาใส่ล่อ่อนะยืนึ้นเรียมัวออาห้อนี้เสียที ีวอนเอนหลัพิับผนัห้อ้วยท่าทาสบายอารม์ เายมือว้า้อมือเรียวอนัโทษใหม่เอาไว้
“ุนฮเว”
“...”
“เรื่อ เอ่อ... ูบ”
“่วยเลิพู – ”
“ันอโทษนะ”
เสียเ้มบอพร้อม้วยรอยยิ้มบาบนใบหน้า ประโยเรียมโวยวายอเ็ายลืนหายลอไปแทบะทันที เาสบามสีเ้มมีเสน่ห์แฝ้วยวามี้เล่นนั้น่อนะพยัหน้ารับไปแทนำอบ ีวอนปล่อยมือออีฝ่ายออ มอามเ็ายเินออาห้อัไป่อนิไ้
“เี๋ยว!”
ุนฮเวหันมาามเสียเรีย่อนะมอ้อน้วยวามไม่อบใ เาวระ่อยผู้ายนนั้นไปสอรอบนะ ถ้ารู้ว่าะเป็นแบบนี้ ีวอนใ้ปลายนิ้วสอนิ้วแะบนริมฝีปาอัวเอ่อนะปล่อยูบผ่านอาาศไปให้เ็าย เายัิ้วเล็น้อยามมา้วยรอยยิ้มเ้าเล่ห์เหมือน่อนหน้านี้ ไหนะารยับริมฝีปาู๋แบบนั้นอี
ุนฮเวส่ายหน้า่อนะเลือเินหนีอีฝ่ายออาห้อันี้ไปทันที เาเินลบันไไป้านล่าพยายามไม่สบาับนัโทษนอื่น เสียนินทาระิบระาบอนัโทษหลายนัลอทาเินผ่านอเา ไม่พ้นเรื่อในโรอาหาร่อนหน้านี้แน่นอน นัโทษหลายนแสท่าทีเปลี่ยนไป พวนั้นไม่เ้าใล้เา้วย้ำ แถมยัอยมอไปทา้านบนั้นสอ้วยวามระแวอี่าหา เาไม่เ้าใสันิว่านแบบนั้นมีอะไรให้ลัว
สำหรับุนฮเว ำนิยามอหัวหน้าแนเ็นนี้
็ะเป็น ...วนประสาท
เ็ายิ่อนริมฝีปาอวบะยรอยยิ้มบาออมา เาส่ายหน้าับัวเอไล่ใบหน้าประอบ้วยรอยยิ้มฟันเหยินนั้นออาหัวไป ุนฮเวเินลับไปยัห้อัอัวเอ่อนะหยิบหนัสือมาล้มัวลนอนอ่านบนเีย แทฮยอนมีหนัสือหลายเล่ม พวเรานอนห้อเียวัน บาทีเาอาะถามาแทฮยอนไ้ว่าีวอนเป็นนยัไ แล้วทำไมนนิสัยไม่เอาไหนแบบนี้ลับเป็นหัวหน้าอแนเ็ไ้ เาิ่อนะนอนอ่านหนัสือในมือ่อไป
บรรยาาศรอบัวมืสนิทเย็นเียบราวับลไปในน้ำลาทะเลสาบ ไม่มีเสียใรแอบ่อนแถวนั้น ไม่มีเสียลมหายใ ไม่มีแสสว่าาวอาทิย์หรือแสไฟ มวลายบาเบาราวับเาำลัลอยบนอาาศรอบัว ปลายเท้าอเาา้วยอาารเป็นเหน็บ มินโฮหลับาลภายในวามมืนั้น สอเท้า้าวเินไปามทา เาำลัหาทาหนีารัิาลอันแสนน่าลัวนี้
แ่ไม่ว่าะวิ่ไปไลแ่ไหน ะมอหาทาออแ่ไหน
มินโฮ็ไม่สามารถหนีาสถานที่แห่นี้ไปไ้
มินโฮหอบหายใ้วยวามอ่อนล้า วามปิสนิทำลัปรือเปิออ เาเห็นสีำรอบัวลายเป็นท้อฟ้ายามรารี เาเห็นวาวไลออไปบนนั้น ฝ่ามือหนาเอื้อมว้าไปในอาาศ แ่บาอย่าผิปิ เาำลัห่าาท้อฟ้านั้นไปทีละนิ วามหันมอลไปยั้านล่า เาพยายามส่เสียร้อออมา แ่ลับทำไ้เพียลืนเสียเหล่านั้นหายลับลอไป้วยวามลัว
เาำลัลไปยัวามมืทา้านล่าราวับว่ามันำลัลืนินัวนอเาเ้าไป อุหภูมิในร่าายลล่อนวามเย็นะแล่นไปยัปลายนิ้วมือ แ่ัหวะหายใลับเ้าออเร็ว เ่นเียวับเสีย้อนเนื้อเ้นไ้บริเวอ้าน้าย ภายใน่อท้อแน่นนอยาะย้อนเอาเศษอาหารทั้หมออมา มินโฮว้ามือไปในอาาศ้นหาเส้นเือสัเส้นบนนั้นมายื้อีวิอน แ่เาลับว้าไว้ไ้เพียวามมืมิเท่านั้น
“แฮ่!!!”
มินโฮผวาาเียนอน้วยวามใ ร่าายเ็มไปหยอเหลวเาะามใบหน้า เสียหอบหายใเ้าออั้อภายในห้อั เาวาสายามอไปรอบห้อ่อนะลืน้อนน้ำลายหนืลอไป เียทา้านมีนัโทษายนอนหลับสนิท มินโฮไม่รู้ว่าเาเ้ามาในห้ออนไหน ิว่าะเป็นอนเานอนพัั้แ่่วบ่าย ผู้ายนนั้นมีเส้นผมสีทอ โรหน้าหล่อ แ่บริเวรอบวาลับล้ำหมอนลืนไปับวามมือห้อนี้
เาถอนหายใยาวาลแรันาวามฝันวนหายใไม่ออนั้น มินโฮนอนมามาเินพอแล้ว เา้าวเท้าลาเียรไปทานัโทษร่วมห้ออีน ้มลมอป้ายัวอัษรบนอ้าน้าย ‘อ ินฮยอ’
ริมฝีปาหนัยับามำสามพยา์นั้นพลาพยัหน้า ใบหน้าหล่อเหยเลเล็น้อย หลัาวามเ็บแปลบไหลไปามเส้นประสาท มินโฮยับแนไป้านหลัลายเส้นอนเอ วามหันมอล้อวรปิส่แสไฟสีแระพริบเป็นัหวะ นพวนั้นผลัเวรันมาอยเฝ้าพวนัโทษผ่านทานี้
มินโฮไหวไหล่อย่าไม่ไ้สนใอะไรมานั ห้อัไม่ไ้ลลอนล็อเอาไว้ แสว่านัโทษสามารถเ้าออห้อัไ้ามใอบ ว่าแล้วมือหนา็ยับันรเหล็ให้เปิออ สอเท้า้าวเินออมา้านอพลามอไปามทาเินเียบสนิท
อนนี้ประมาีสามไ้ แถวนี้ไม่มีใรนอาเา
มินโฮิพลาเินไปามทา สอสายามอหาทาไปห้อน้ำ เา้าวเท้า้าว่าปิเล็น้อย้วยปวามแนาไปหม แ่แล้วปลายเท้า็้อะัล เาอายสอนรออับอทาเิน เสียื้นแะอริมฝีปาแลรสสัมผัสันั้อภายในเรือนำเียบสนิท
“อื้อ”
มินโฮยืนัวแ็ับเสียราหวานเ็มไป้วยแรอารม์อนสอน เารีบถอยปลายเท้าหลบหลัเสาทันที เสียหัวใเ้นระรัวในอ้า้ายับภาพิา่อนหน้านี้ เาลืนน้ำลายลอ สบถับัวเอในใว่าไม่วรออมาาห้อัอนลาืนเลย มินโฮั้ใะลับห้ออน แ่สายาอเาลับแอบลอบมอไปทา้านนั้น้วยวามอยารู้อยาเห็น
“อ...อ๊ะ”
ภาพอนสอนำลัร่วมรัันปรา่อสายาอมินโฮ ผู้ายเ้าอเส้นผมสีเ้มหันหลัให้ับเา ายนนั้นโอบยเอวอีนลอยึ้นบนอาาศ ส่วนนัวเล็ทา้านใน็ใ้าเาะรอบสะโพสอบออีฝ่ายเอาไว้ แผ่นหลับาแนบิับผนัเย็นเียบอสถานอำ ร่าายผอมบายับไปามแรส่า่วล่า เสียราระสันเ็มไป้วยแรอารม์ปนับัหวะเนื้อระทบันเ้าอออย่ารุนแร
มินโฮมอภาพนั้น่อนวามร้อนะแล่นไปามระแสเลือ เาพยายาม่มอารม์วามิอัวเอเอาไว้้วยารพ่นลมหายใผ่านริมฝีปา เาไม่วรแอบมอมัน วามรู้สึอเาอนนี้ร้อนไปามบรรยาาศรอบัว มินโฮหันหนีภาพนั้น่อนะ้าวสอเท้าลับไปามทาเิม
“เ็บ... อ๊ะ เบาหน่อย...”
“ฮันบินอา”
ประโยถัมาทำให้มินโฮ้อะัปลายเท้าล เาหันหลับไปามเสียรานั้นราวับว่าไ้ยินผิไป วามเบิว้ามอไปยันัวเล็ โรหน้าหวานล้ายับระรอัวเล็ไร้เียวสา มินโฮำเ็ายัวเล็นนั้นไ้ี เาวาเยบนไหล่ว้าอายอีน วาลมแ้อนมอรมายัเา้วยสายาแ่าาอนเอันรั้แรอย่าสิ้นเิ
เ็มไป้วย วาม้อาร เย้ายวน
เ็นนั้น ิมฮันบิน สะสายาอเาเอาไว้
“อ...อ๊า อื้อออ...”
มินโฮิว่าฮันบินำลัสบาับเา วาลมหยาเยิ้ม้อมอมา้วยสายาราวับว่าเาเป็นนระทำับร่าายนั้น ริมฝีปาบาแบวมเ่อ้วยฟันเล็อเ้าอ ใบหน้าหวานเิหน้าามแรอารม์ เสียร้อราหวานเร้าวาม้อารอนไ้ยินัว่าอนแร ฮันบินใทำแบบนั้นให้มินโฮไ้ยิน เาสบามอแไม่ไ้รับเิ่อนะแลบปลายลิ้นเลียบนริมฝีปาอัวเอ
วินาทีนี้มินโฮลืน้อนน้ำลายหนืลอ้วยวามยาลำบา เาหันหลบสายาเย้ายวนนั้น่อนะสาวเท้าเินหนีไปทันที ำถามมามายไหลเ้ามาในสมออเาภายใน่วเวลานั้น เาไม่เ้าใว่าทำไมเ็ายนิสัยีอย่าฮันบิน ลับมีอะไรันับนัโทษในเรือนำไ้้วยสีหน้าไร้วามระาอายแบบนั้น
มินโฮถอนหายใับวามิอัวเอ เาไม่ใ่นไว้ใน่าย แ่สำหรับฮันบิน เามอออว่าเ็นนี้ไม่เหมือนพวนัโทษในเรือนำ อย่าน้อย็ไม่ิว่าะ้อมาเห็นภาพแบบนี้้วยัวเอ เาเินลับเ้าไปในห้อั วามหันมอนนอนหลับอีรั้่อนะล้มัวลบนเียอัวเอ เาั้ใะไล่วามิในหัวออไป แ่ทั้ใบหน้าน่ารัแ่านอฮันบินลับายัึ้นมา เสียราหวานยััิปลายประสาทอเา
เ็นนั้นทำไ้ ฮันบินแล้เร้าอารม์เาไ้สำเร็
วาม้อารอมินโฮปราบน่วล่าอย่าัเน
เาเ้ัวาเียนอนอีรั้ วามหันมอนนอนหลับบนเีย้าน้า่อนะวัไปมอล้อวรปิ ล้อัวนั้นิระหว่าห้อแ่ละห้อ เพราะั้นมันมีมุมอับที่ล้อไม่สามารถถ่ายับไ้ มินโฮไม่เสียเวลาิอะไรมาเาัสินใย้ายัวเอไป้าำแพบนพื้นห้อ แล้วลมือ่วยัวเอมันเสียรนี้ อารม์เิไปแล้ว เาทำอะไรไม่ไ้ นอาทำให้มันสบล
“อืม...”
มินโฮเสียราในลำอพยายามไม่ให้ัออมาเรียนัโทษอีนาารนอนหลับ ฝ่ามือหนายับึ้นลเร็วามแรอารม์ วามร้อนแล่นผ่านไปามใบหน้าหล่อเหลานผิสีเ้มับสีแเล็น้อย วามปิลสนิท ใบหน้าอฮันบินเ้ามาในวามิอเา่อนารระทำะะัล้วยเสียเล็เือไป้วยวามำันอใรบาน
“ันมอหน้านายแ่นี้ ้อมา่วยัวเอเลยหรอ” เสียเล็ิะวนประสาทเล็น้อย นัวเล็ยืนหน้าห้อัพลามอเ้ามา้วยสายาหยอล้อ มินโฮลืมามาสบาเ้าับสายานั้นทันที เาำลัมอฮันบิน้วยสายาไม่พอใเสียเท่าไหร่ มือหนาว้าผ้าบนเียลมาปิส่วนล่าเอาไว้อย่ารวเร็ว “่วยมั้ย?”
“ไม่้อ”
มินโฮอบลับไป แ่ำอบนั้นลับไม่ไ้ทำให้ฮันบินสะทสะท้านสันิ ใบหน้าน่ารัยัเปรอะไป้วยรอยยิ้ม เสื้อนัโทษบนัวสวมอย่าไม่เรียบร้อยเปิให้เห็นผิวาวเนียน้านใน เ็ายผลัรเหล็เปิออ่อนะเินเ้าไปในห้อัออีน
“มันเป็นนานั้นแล้วนะ”
นัวเล็บอพลาพยัเผยิบไปยัส่วนนั้น วาลมมอมัน่อนยับึ้นมาสบามินโฮ เามอสายาิะลามอเ็ายรหน้า สายาร้านโลเสียไม่มี มินโฮิพลาส่ายหน้าให้ับสีหน้าแบบนั้น เาอยาะไล่ฮันบินไปเสียให้พ้นอนนี้ แ่แท่แ็ใ้ผ้าห่มลับยายนเห็นัเรียเสียหัวเราะในลำออเ็ายออมา
“ออไป ันไม่้อารให้นายมา่วย”
“อย่าโหัวเอ ไม่มีใรในแนนี้ล้าปิเสธัน”
“็ ...ันไ” มินโฮอบลับพลาสายามอนรหน้า “นายทำแบบนี้ทำไม พวนั้นบัับนาย?”
ประโยำถามนั้นราวับเป็นำถามี้ใำอเ็ายรหน้า แ่ลับมีเพียรอยยิ้มำันอบลับมาเท่านั้น ฮันบินไหวไหล่แทนำอบ ไม่มีใรบัับเา นอเสียาเาะเ็มใทำเอ เหมือนับอนนี้ไ ไม่มีใรบัับเาให้เินเ้ามาในห้ออมินโฮ ไม่มีใรบัับให้เาทำให้มินโฮเิอารม์ ฮันบิน็แ่อยาทำ
นัโทษพวนี้็เหมือนันหม เารู้ว่าพวนี้้อารอะไร
มินโฮ็เหมือนัน ไม่่าไปานพวนี้หรอ
“ัน็เป็นแบบนี้ แ่...ร่าน”
มินโฮแทบะสำลัับประโยออีน เาเห็นแววาลมยับไหวเล็น้อยในวามมื เารู้ว่ามันไม่ใ่แบบนั้น ภายใ้แววาร้านโล เ็นนี้เ็บ่อนวามิบาอย่าเอาไว้
“ลว่าไ ัน่วยมั้ย?”
“็ไ้” ฮันบินยรอยยิ้มับำอบอมินโฮ นัโทษในนี้้อารแ่ยาเสพิ หรือไม่็เ็เท่านั้น “แ่... ่วยแ่มือเท่านั้น”
สิ้นประโยนั้น เ็าย็มวิ้วเ้าหาันเป็นปม้วยวามสสัย แววาอมินโฮไม่ไ้มอเาเหมือนนพวนั้น สายามไม่ไ้เ็มไ้อารม์วาม้อาร แ่ลับไป้วยำถามหลายอย่า ฮันบินเลือะเมินสายานั้น เาับผ้าห่มเปิออเผยให้เห็นส่วนลาแ็ันอเ้าอผิวสีน้ำผึ้
วาลม้อนมออีฝ่าย่อนปลายนิ้วเรียวะำรอบแท่เนื้อหยุ่นนั้น เายับฝ่ามือึ้นลเป็นัหวะ เอะะเินว่าะเรียว่าำนาาน แ่็ไม่ไ้เื่อ้านหมอารม์ ฝ่ามือเล็เรียอาารื่นัวอมินโฮให้เอ่อล้นไ้อย่า่ายาย เาเสียราในลำอ วามยัมอเ้าไปในวาอฮันบิน นอีฝ่าย้อยอมหลบสายาอเาไปเอ
“อืมม...”
ฝ่ามือหนาลระับลับรอบปลายนิ้วเรียวสวยอฮันบินเอาไว้อีทบ เาบัับมีอีฝ่ายามวาม้อารอน่อนะบล้วยน้ำหนืเปรอะเปื้อนบนมืออฮันบิน เ็ายหัวเราะ่อนะวารอยยิ้มบาออมา แนเรียวอี้าวาโอบรอบอแร่อมินโฮ แ่ยัไม่ทันะยับเ้าหา เ้าอผิวสีแทน็ับมืออเาเอาไว้เสีย่อน
แสสีหน้าร้านโล แ่มือลับสั่นเทา้วยวามลัว
เาไม่รู้ว่าฮันบินเออะไรมาบ้า แ่หนทานี้ ไม่เหมาะสมับเา
“อย่าทำแบบนี้อี”
น้ำเสียเ้มบอ้วยสีหน้าเรียบเย แ่แฝไป้วยเสน่ห์สะสายาออีนเอาไว้ วาม้มลมอมือเล็นั้น เาใ้ปลายผ้าห่มเ็ราบาวบนมือเรียวออทีละนิ สัมผัสอ่อนโยนนหัวใเล็เ้นไหวไม่เป็นัหวะ วามร้อน้าแ้มทำให้เา้อหันมอไป้านอห้อัแทน ฮันบินัสินใยื้อมืออัวเอลับมา่อนะ
“ไม่ไ้” ฮันบินอบพร้อมรอยยิ้มบาเ่นเย ภายใ้ใบหน้าราวับว่าไม่มีอะไรนั้น มินโฮมอเห็นหน้าาออีนอย่าัเน “ัน เอ่อ... อัว่อน”
“รีบนอนล่ะ”
“...”
“แล้ว็ไปหายาแ้ปวทาน็ี”
“...อืม”
เสียเล็อบรับ่อนะเินออาห้อันัโทษไป เาลับไปยัห้อัอัวเอ่อนะยปลายนิ้วแะล้าแ้มร้อน มินโฮไม่เหมือนนัโทษนไหนที่เาเยเอมา่อน ทั้สายาราวับอ่านวามิอเาออ ารระทำแ่าอ่อนโยนเินว่าะเหมาะสมับารมาเป็นนัโทษ
ฮันบินสสัยั้แ่อนเอมินโฮรั้แรแล้ว ผู้ายนนี้ไม่ไ้มอเา้วยสายาลวนลามสันิ นัโทษใหม่ไม่ใ่ว่าะเป็นแบบนี้เสมอไป บานิะ่อวิวาทั้แ่วันแร้วย้ำ แ่มินโฮลับแสออัวนอย่าัเนว่าเาะไม่เป็นนัโทษประเภทนั้น เาปป้อนัโทษใหม่อีรั้เสีย้วย้ำ
ผู้ายนนี้ีเินไป อนนี้เาัสสัยแล้วว่ามินโฮเป็นใร โนับมา้วย้อหาอะไร
ฮันบินะ้อหาวามรินั้นให้ไ้ ไม่ว่าะ้วยวิธีไหน็าม
แทฮยอนเินเ้ามาในห้อั่อนะหันมอนบนเีย สมาิร่วมห้อันใหม่อเา หลัาใ้ห้อนเียวมานิน เายอมรับว่าอยาใ้ห้อันเียวมาว่า ถ้าไม่ิว่าบ๊อบบี้ำับเอาไว้ให้เฝ้าูแลนัโทษใหม่ให้ี แทฮยอนไม่ใ่นอัธยาศัยีอะไร ไม่มีใรล้าเ้าใล้ ไม่ใ่เพราะลัว แ่ทน่อสายาวาโลและสีหน้าเรียบเยราวับมอเศษยะอเ้าัวไม่ไ้่าหา
เ็ายบนเียถือหนัสืออ่านเล่นอเาเอาไว้ในมือ ะเรียว่าถือ็ไม่ไ้ หนัสือแทบะร่วลมาามืออยู่แล้ว ุนฮเวเอนศีรษะลมไป้ายทีวาทีอี สัปหหลับาหนัสือาารเอปัหามาทั้วัน แทฮยอนถอนหายใมอ่อนะเินเ้าไปหา ปลายนิ้วเรียวเอื้อมมาับหนัสือในมืออีน
“่ว็ไปนอน”
บอเสียเรียบ่อนนรหน้าะสะุ้ลืมาึ้นมามอเา ุนฮเวยมือเ็หน้าเ็ามออีนเอาหนัสือเินลับไปเ็บ ไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่าพวเา แทฮยอนทิ้ัวลนอนบนเีย สายาเรียวสวยเหลือบมอเ็ายรหน้า เา้อุนฮเว้วยสายาเรียบเยไร้วามรู้สึ แ่อีฝ่าย็ยั้อลับมา สายาวาโลไม่่าไปาเาเสียเท่าไหร่
แทฮยอนถอนหายใยาวออมา เาัสินใพลิัวหันหลัให้นัโทษใหม่้วยวามไม่ิน เารู้สึว่าอีนยั้อเาอยู่แบบเิม วามันรอบัวทำให้แทฮยอน่มาไม่ล เาพยายามหลับาล่อมให้ัวเอหลับ แ่แล้ว็้อลืมาึ้นมาอีรั้นไ้ ใบหน้าสวยวัสายาหันลับไปมอน้านหลั่อนะยันัวึ้นนั่บนเีย
สรามประสาทนาเล็เิึ้นในห้อแทบะทันที ุนฮเวมอหน้านรหน้าลับไป เาไม่รู้ว่าสายาอัวเอเป็นแบบไหน หรือบาทีสีหน้าอวีอาะแปะิบนหน้าผาเาอยู่แล้ว็ไ้ แทฮยอนถึไ้มวิ้วมอเาแบบนี้ เ็ายิ่อนะยับริมฝีปายรอยยิ้มฝืนไปให้อีฝ่ายเผื่อะลวามันลไ้บ้า
“แทฮยอนใ่ไหม?”
“อืม” อบลับพลารอสายา “รู้แล้ว็นอนไ้ละ ัน่ว”
“เี๋ยวรับ เอ่อ... เรื่อบ๊อบบี้ับึฮุน”
แทฮยอนมอหน้าเาพลาเลิิ้วึ้นเล็น้อย ริมฝีปาบาวารอยยิ้มออมาหลัาีหน้าึใส่เ็ายรหน้าั้แ่เินเ้ามา ุนฮเวเม้มริมฝีปาเ้าัน แ่ยัไม่ทันถามอะไร่อ แทฮยอน็ัึ้นมาเสีย่อน
“อยารู้เรื่ออพวเาหรอ?” แทฮยอนบอ่อนะเียบเสียไปราวับิอะไรบาอย่า “ันบออะไรนายไม่ไ้ นายอยู่ไปสัพั็เ้าใสถานาร์อสอนนั้นเอล่ะ ว่าทำไมพวเาเลียันนัเลียันหนา”
“ุเป็นพวเียวับบ๊อบบี้ินะรับ”
“ะเรียแบบนั้น็ไ้ ันเ้ามาแนเ็พร้อมับบ๊อบบี้ ันเป็นพวเียวับเา” แทฮยอนยอมรับพลาไหวไหล่เล็น้อย วามริเาไม่วรเล่าอะไรให้นัโทษใหม่รู้ แ่็นะ ถ้าเป็นเ็นนี้ไม่เป็นไร
“และเพราะันเป็นพวเียวับบ๊อบบี้ นายไม่วรฟัวามัน้าเียว ไม่ิ... วามรินายไม่วรสสัย ไม่วรอยารู้ ไม่วรเ้าใล้พวเาเลย้วย้ำ”
แทฮยอนบอ่อนะล้มัวลนอนอีรั้ เามอหน้าเ็าย้วยรอยยิ้มบา่อนะพลิัวหันหนีไป ุนฮเวอ้ำอึ้หลัาเห็นท่าทาแบบนั้น ะถาม่อ็เรใเินว่าะเอ่ยเรียอีน เามอออว่าแทฮยอนเป็นนแบบไหน ผู้ายหน้าสวยนนี้เป็นนมีโลส่วนัวสู เ่นเียวัน เาเอ็เป็นนี้ระแว ยิ่ับในสถานที่แบบนี้ ุนฮเวยิ่หวาระแวเพิ่มึ้นเป็นสอเท่า ยาับถ้าเราะสนิทันไ้ภายในเวลาแ่วันเียว ุนฮเวิ่อนะล้มัวลนอนบ้า วามำลัะหลับลนไ้ยินเสียพูอแทฮยอนัึ้นอีรั้
“ันบอว่านายไม่วรเ้าใล้พวเา” แทฮยอนย้ำอีรอบโยไม่ไ้หันลับไปมอ วาเรียวสวยมอำแพทา้าน้า วูบไหวราวับำลัปิบั่อนวามลับบาอย่าเอาไว้ แทฮยอนเอ็มีนที่ไม่วรเ้าใล้เ่นัน เาิ่อนะ่มาหลับล
“ยเว้นว่า... ะเลี่ยไม่ไ้”
วามลับที่ไม่วรมีใรรู้อแทฮยอน
“ุนฮเว”
เสียเรียระิบ้าใบหูส่ผลให้นหลับสนิทยับัวไปมาเล็น้อย ุนฮเวพลิัวานอนหัน้าลับมานอนหน้าร ลมหายใร้อนผ่อนออทาปลายมูโ่รั้น ปลายนิ้วเรียวยึ้นยี้าสอ้าอัวเอไปมา อาารัวเียไม่อยาื่นนอนราวับเ็น้อย ส่ผลให้นมอ้อยรอยยิ้มว้าออมา วามระพริบปริบสอสามรั้่อนะมอเห็นเ้าอฟันระ่ายรหน้า
“เฮ้ย!”
ุนฮเวะโน้อ้วยวามใ วาลมเบิว้า่อนปลายเท้าะยลอยถีบเ้าลาเป้าอีนเ็มแร ีวอนอ้าปา้า ไม่มีเสียร้อโอรวหลุออาริมฝีปาหยั เาอัว้วยวามุ สอมือลระับลุมน้อายอัวเอเอาไว้ ีวอนน้อยะสูพันธ์ไหมนะ ิพลาเบ้หน้าล วามมอสบาเ็ายรหน้าราวับะร้อไห้
ีวอนยอมรับว่าัวเอผิ เาไม่วรปลุุนฮเว้วยท่านั้น
เาเินเ้ามาในห้อัอีน วาม้อมอเ็ายนอนหลับสนิทบนเีย ปลายเท้ายาวแอบย่อเ้ามาใล้่อนะยับัวึ้นร่อมนทา้านล่าเอาไว้ เบาะนอนยุบลามน้ำหนััว ีวอนมอใบหน้า้าน้าออีน ุนฮเวผ่อนลมหายใเ้าออเป็นัหวะ เส้นผมระเอะระเิสีน้ำาลเ้าับโรหน้าอวีนั้น เวลานอนหลับน่ารัว่าอนทำหน้าหวาระแวไม่ใใรอี แถมผิวยัาวเนียนนเาอยาะย้ำอสัรั้ ิอยู่อย่าเียว เาลัวะโนหมัอุนฮเวระแทเ้าเบ้าหน้าอีรอบ นอะไรหมัหนัเป็นบ้าเลย
“ุ!”
เสียโวยวายอุนฮเวามมา เ็ายถัวถอยหนีนหลันับผนั้านหลั ภาพแรรหน้าเาะเป็นอะไรไปไ้ นอาใบหน้าหล่อมเปื้อนรอยยิ้มในระยะใล้เินพอี แถมยัอยู่ในท่าทาแบบนั้นอี ิแล้วมือเล็็ยำปั้นึ้นระับอเป็นเิบอว่าะสู้ถ้าอีนเ้ามา
“...เ็บ” ีวอนร้อ้วยสีหน้าไม่สู้ีนั ทั้สอมอหน้าัน ุนฮเวมออีนเบะปาะร้อไห้อย่าไม่ไว้ใ่อนะ้มลมอมือหนาปิรลาเป้าาเอีวอน “เ็บอะ”
สิ้นประโยนั้น ุนฮเว็หลุหัวเราะออมา ริมฝีปาอวบทั้สอ้ายโ้ึ้นนาหยีเ้าหาัน หมัรหน้าอลลลายเป็นี้นิ้วรไปยันัโทษรหน้าแทน สีหน้าเ็บนุอีวอนทำให้เาลั้นเสียหัวเราะเอาไว้ไม่ไ้ ไหนะสายาสลนน่าสสารนั้นอี เาะไม่ไ้ั้ใะถีบเ้ารนั้น แ่็สมวรแล้ว อยามาวยโอาสอนเาหลับเอ
ีวอนมออีนหัวเราะ่อนะทิ้ัวนั่เอนหลัพิับผนั้านหลั ฝ่ามือหนายัลูบลำบริเวนั้นอย่าหวแหน วามเหลือบมอเ็ายหัวเราะนพอใ เสียหัวเราะลบันเียบล เหลือเพียวามเียบอนสอนบนเีย อาารเ็บหน่วรลาลำัวบรรเทาลหลัาปล่อยผ่านไปสัพั ีวอนเียบ ไม่มีบทสนทนาอะไรเิึ้นภายในห้อั นุนฮเว้อเป็นฝ่ายทำลายวามเียบลเอ
“หายเ็บหรือยั?”
“...”
“นี่ไ้ยินผมถามไหม?”
ุนฮเวถามย้ำอีรอบ่อนะมวิ้วมอหน้าอีฝ่าย ไอ้สีหน้า้ำอแบบนั้นมันหมายวามว่ายัไัน อย่าบอนะว่าหัวหน้าอแนเ็อย่าีวอนำลัอนเาั้นหรอ อนับารหัวเราะเยาะ่อนหน้านี้น่ะนะ
“ุไม่มีสิทธิมาทำหน้าแบบนี้ใส่ผมนะ ุเป็นนเ้ามาในห้อผมเอ ไหนะทำท่าทาเหมือนะวยโอาสแบบนั้นอี” เสียเ้มรัวออมาอย่าไม่ยอมแพ้ วามลมอนรหน้า่อนีวอนะเหลือบหาามามอเล็น้อย ใบหน้าหล่อมิะอนนั้นลายเป็นสำนึผิทีละนิ เผลออนออไป โยลืมไปว่าเา่าหาวระเป็นนถูาโทษ
“เอาล่ะ อบผมมาไ้แล้ว หายเ็บหรือยั?”
“ยั”
“สมน้ำหน้า” ุนฮเวอบรับลับไปอย่ารวเร็ว สีหน้าบอว่าำลัิแบบนั้นริ ีวอนเบ้หน้าลอีรั้่อนประโยถัไปะเรียสีหน้าทะเล้นอหัวหน้านัโทษให้ลับมา “ผมไม่ไ้ถีบแรนานั้น หายเ็บแล้ว แ่แล้บอว่ายัล่ะิ”
“ันบอว่ายัไม่หายไ ถ้าไม่เื่อะให้ันถอใหู้ไหมล่ะ?”
ีวอนถามพลาทำท่าะถลาเนัโทษสีส้มอัวเอล เล่นเอาเ็าย้อว้าหมับรั้เอาไว้ วามู่เล็ลมอาโทษนรหน้า ิ้วเ้มมวรวมันรลาโยอัโนมัิ
“ไม่้อ!”
“ทำไมอะ?” ีวอนถามแล้ออมา เายยิ้มับารไ้เห็นสีหน้าิะไม่อบใออีน ฝ่ามือหนาพยายามยับสู้แรับเ็ายะถลลให้ไ้ เ่นเียวัน ุนฮเวเอ็พยายามยื้ออบาเอเาเอาไว้ “อแบบนี้มัน้อพิสูน์ ะไ้รู้ไปเลยไว่ายัเ็บอยู่ไหม”
“ไม่้อพิสูน์อะไรทั้นั้นล่ะ”
“ันะถอ นายะไ้เื่อว่ารนี้ มันเ็บ”
“็บอว่าไม่้อไ ผมเื่อแล้ว โอเไหม?” ุนฮเวบอัปัหาไร้สาระรั้นี้ หัวหน้าแนเ็นนี้ นอาะน่าสสัยแล้วยัเป็นโริ้วยหรือยัไ นบ้าอะไรอยาเปิโว์าวบ้าน ิับัวเอ่อนะส่สายา้อนมอใส่ีวอน ใบหน้าหล่อมเปรอะไป้วยรอยยิ้มเ้าเล่ห์ เสียหัวเราะในลำอัออมาเป็นัหวะอนเห็นสีหน้าไม่อบใอเ็าย ิ้วเ้มยเลิึ้นเล็น้อยเป็นเิถาม
“นายเื่อแล้ว?”
“อืม” ุนฮเวอบรับพลาพยัหน้ายืนยัน ปลายนิ้วเรียวยัับมือหนาอีวอนเอาไว้อย่าไม่ไว้ใ เาส่สายาุใส่หัวหน้านัโทษรหน้า เรียรอยยิ้มบาอีวอนออมา เาไม่ถูใรุมานานแล้ว ุนฮเวเป็นนแรในแนเ็ที่ล้ามอเา้วยสายาแบบนี้
“ผมเื่อแล้ว เพราะั้นเลิแล้ะที”
“เลิแล้ แล้วให้ันทำริเลยใ่ไหม?”
“ีวอน!”
เสียทุ้มวาเรียอีนั้อห้อั แ่ลับไ้รับเสียหัวเราะอบลับมาเสียอย่านั้น นรหน้าั้ใแล้วนประสาทเาไม่ผิแน่ ุนฮเวรอสายามอบน มือเรียวปล่อยออเรียมะัลับมา ถ้าไม่ิว่าฝ่ามือหนาออีนรั้เอาไว้เสีย่อน เา้มลมอมือนั้น่อนะเยหน้าถลึามอเป็นเิบอให้ปล่อย แ่มีหรออีนะเื่อฟั ใบหน้าหล่อส่ายไปมาแทนำอบ แถมยัรั้มือเรียวนั้นเอาไว้ไม่ให้ึหนี
“ไม่ไ้ยินนเรียันว่าีวอนมานานแล้ว”
ีวอนบอพลาไล้ปลายนิ้วโป้ไปมาบนหลัมือนั้น วามริบมีเสน่ห์วนให้้นหาู่นั้นมอเรียวนิ้วสวยในมือัวเอ่อนะเยหน้าสบาับเ็าย ุนฮเวไม่ไ้ืนมือออหรือแสสีหน้ารัเียอะไร เามอเห็นำถามมามายสะท้อนส่ผ่านแววาหวาระแวู่เล็นั้น นรหน้ายัไม่ไว้ใเา แ่็นะ ีวอน็ไม่ไ้หวัว่าัวเอะไ้รับวามไว้ใั้แ่สอวันแรหลัาอีน้าวเท้าเ้ามาในแนเ็ อแบบนี้มัน้อใ้เวลา แล้วเา็ยินีให้เวลาพวนั้นพิสูน์วามริใอเา้วย
“็แล้วทำไม เอ่อ... พวเาเรียุว่าบ๊อบบี้”
ประโยบอเล่า แ่ลับแฝไป้วยำถามในประโยนั้น ีวอนเ้าใวามรู้สึอนรหน้าี ภายใ้สถานาร์ัน สัมรอบัวแ่าาโลภายนออย่าสิ้นเิ เ็นนี้ไม่สามารถไว้ใใรไ้นอาัวอัวเอ เาเ้าใว่ามันเลวร้ายมาแ่ไหน เาเ้าใเพราะเาเอ็เยผ่าน่วเวลายาลำบานั้นมาเ่นัน ีวอนเ็มใเล่าเรื่ออัวเอให้นรหน้าฟั
ถ้ามันะ่วยใหุ้นฮเวปรับัวเ้าับแนเ็แห่นี้ไ้
“พวนั้นเรียันว่าบ๊อบบี้ มันเป็นเหมือนายาอะไรทำนอนั้น” เสียเ้มอธิบายให้เ็ายฟั ีวอนไหวไหล่เล็น้อยเป็นเิว่าินเสียแล้วับายานี้ ปลายนิ้วยาวสอแทรเ้าไประหว่านิ้วอุนฮเว “อนแรัน็ไม่่าานายสัเท่าไหร่ หลัาเ้ามาในแนเ็วันแร็โน้อมะน่วมเลย ารรับน้อเป็นธรรมเนียมอแนเ็มานานแล้ว แ่แน่นอนว่าันไม่ไ้โน้อ่มืนแบบนาย”
“เรื่อนั้น... ผมเป็นผู้าย”
“็รินะ” ีวอนพยัหน้ารับอีน “นายเป็นผู้าย แ่นัโทษพวนี้ไม่สนหรอว่านายะเป็นผู้ายหรือผู้หิ ลอเะามันเ้าแล้ว ไม่ว่า้วยวิธีไหน็้อหาทามาัารรวบหัวรวบหานายนไ้”
ุนฮเวลืน้อนน้ำลายหนืลอหลัาไ้ยินแบบนั้น สีหน้าอวีไม่ยอมใรำลัายแววัวลออมา หัวิ้วเ้มมวรวมันรลา วามิมามายไหลผ่านเ้ามาในสมอ ทั้สีหน้าแววาและสัมผัสน่ารัเียอเนมนุษย์ในแนนี้ เาเยสัมผัสมาแล้วับัวอัวเอ
“ไม่้อลัว ไม่มีใรล้าทำอะไรนายแล้วล่ะ ยัไอนนี้นาย็เป็น...”
ีวอนบอ่อนะเว้นเสียหายไป สายาออีน้อมอเาลับมาราวับรออยประโย่อไป ีวอนไม่ิว่าอีนะอบใับประโยถัไปเสียเท่าไหร่ แ่็นะ สายามลระับลมอริมฝีปาอวบสีแอุนฮเว รสาิืืสิ้นี แ่ลับทำให้เสีย้อนเนื้อในออีวอนเ้นแรอนนึถึ อนแร็ทำไปเพราะ้อารเอานะอริอย่าึฮุน แ่อนนี้ลับิว่าอยาลออีรั้้วยวามั้ใมาว่า แรึูอเ็นนี้ทำให้เาแทบห้ามใัวเอไม่ไ้
“พวเาะเรียนายว่า... เ็บ๊อบบี้”
ีวอนอบลับไป่อนะละสายาาริมฝีปาออีน เ็ายมวิ้วลหลัาไ้ยินแบบนั้น ุนฮเวไม่ไ้โ่เินว่าะไม่รู้ว่าารเรียแบบนั้นหมายวามว่ายัไ เาไม่ใ่สิ่อ เาอยาเป็นนอใร ิไ้็ัฝ่ามืออัวเอลับมา ามมาารยับัวเว้นระยะห่าระหว่าัน
“ผมไม่อยาเป็นเ็หรืออะไรทั้นั้น ุ่วยไปบอพวเาให้เ้าใใหม่เสีย้วย”
เ้าอผมสีเ้มเลิิ้ว่อนะพ่นลมหายใผ่านริมฝีปาหยัออมา ุนฮเวพูแบบนี้หมายวามว่ายัไ หมายวามนรหน้าำลัปิเสธเาั้นหรอ ให้ายเถอะ ไม่มีใรล้าปิเสธบ๊อบบี้ิมมา่อน ไหนะไอ้ท่าทาอวีราวับไม่อบเานี่อี เ็ใหม่ทำแบบนี้มันัะูถูันเินไปแล้ว ีวอนิพลามอสีหน้าื้อรั้นออีน เวลาไ้เห็นสีหน้าแบบนี้ ไม่รู้ทำไมเาลับอยาแล้นรหน้าให้โวยวายเล่นไปเสียทุรั้ ิไ้็ยยิ้มเล็ทะเล้นออมา่อนะแล้ยับัวเ้าหานรหน้า
อาารปวหน่วรส่วนนั้นหายีเป็นปลิทิ้ ีวอนไล่้อนนทา้าน้าไปนิผนั้านใน ใบหน้าหล่อมยับเ้าหาแทบะิับใบหน้าอุนฮเว เสียลมหายใเ้าออเร็วบ่บอว่าอีนำลัไม่พอใ ไหนะิ้วมวับสายาำหนิอุนฮเวอี ฝ่ามือเรียวยึ้นัน่วออเาให้ถอยห่า สำหรับีวอนแล้ว ปิิริยาอบสนอแบบนี้น่าื่นเ้นว่าารยอมให้เาทำามใเสียอี
“เวลานายมอันแบบนี้ มันูยั่วมาเลย รู้ัวบ้าไหม?”
ไม่ปล่อยให้อีนไ้โอาสโวยวาย ีวอนประบริมฝีปาลบนลีบปาอวบแ วยโอาสโมยูบอย่ารวเร็วนไ้ยินเสีย่อนะผละออ้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มทะเล้นเหมือนเย ีวอนรีบับ้อมือสอ้าอนรหน้าเอาไว้่อนุนฮเวเรียสิอัวเอลับมาไ้ ป้อันเอาไว้่อนีว่าโนปาแอีรอบ วามมอเ็ายเบิาว้า แ้มย้วยสอ้าระรื้นไป้วยริ้วสีแ ามมา้วยารพยายามืนแรสู้เา
“ีวอน!!!”
“รับ?” อบลับไปพลาเลิิ้ว้วยวามหน้า้านราวับว่า่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเิึ้น อนนีุ้นฮเวรอสายา โรธนแสออผ่านสีหน้ามาทั้หม “อย่าทำหน้าแบบนั้นิ ัน็แ่อยาให้โอาสนาย ัสินใเรื่อนั้นใหม่อีรั้”
“เรื่ออะไร?”
“็... เ็บ๊อบบี้ไ”
ีวอนบอ่อนะมวิ้วเ้าหาันเล็น้อยราวับิอะไรบาอย่า บาทีเาน่าะอธิบาย้อีาารเป็นเ็อเาให้อีนฟั ิไ้็เรียมะอ้าปาสาธยายทันที ถ้าไม่ิว่าเสียเรียอใรบานััหวะึ้นมาเสีย่อน
“บ๊อบบี้”
ทั้สอนวัสายาหันไปมอามเสียเรียรหน้าประูห้อั ายเ้าอโรหน้าสวยม ผูุ้มอแนเ็อย่ายุนฮยอำลัมอรเ้ามา ีวอนลายมือหนาออา้อมือเรียวออีน วามทะเล้นี้เล่นลายเป็นริั เารอสายาเล็น้อยมอหน้านมาใหม่ไปอย่าไม่สบอารม์เท่าไหร่ับารโนััหวะ ไม่ใ่สายาวนทะเลาะหรือหวาลัวผูุ้มเ่นนัโทษนอื่น แ่เป็นสายาำหนิอย่านถือไพ่เหนือว่า
“ันมีเรื่อ้อุยับนาย”
ีวอนพยัหน้ารับแทนำอบ วาม้อวัไปทา้าน้าเป็นเิบอให้อีฝ่ายออไปรอ้านอ ยุนฮยอเลิิ้วมอหน้าลับมา เาหันไปมอนัโทษใหม่สลับับนัโทษหัวหน้าแนเ็ ริมฝีปาสวยระบายรอยยิ้มออมาเล็น้อยหลัาเห็นแบบนั้น สายาหยอล้อส่รไปให้นัโทษนสนิท่อนะเินหลบออไปามทาเิน้าน้า
ีวอนยมือเาท้ายทอยอัวเอไปมา วามหันลับไปสบาเ็ายทา้าน้า สายาแ้ร้าวลับลายเป็นอออ้อนเป็นเิไม่อยาไปทันที ุนฮเวมอหน้าอีน่อนะิไ้ำปั้นลบน้นแนแร่อย่าแร นถูทำร้ายร้อโอโอยออมานิหน่อย่อนะลูบมือรบริเวที่โน
“ทำไมอบใ้วามรุนแรั?”
“็...” ุนฮเวอ้าปาะ่อว่านรหน้า สีหน้าื้อรั้นมวิ้วนนันอย่าไม่สบอารม์ แ่ลับทำอะไรไม่ไ้นอาเม้มริมฝีปาอัวเอเ้าหาัน “ะไปไหน็ไป ผูุ้มยุนฮยอเรียไม่ใ่หรือไ?”
“เาเรียไปุยธุระเยๆ อย่าหึล่ะ”
พูบ็เอื้อมมือไปยี้ลบนลุ่มผมสีน้ำาลอุนฮเวราวับอีนเป็นหมาอย่ารวเร็ว ีวอนรีบลุาเียหลัาอีนทำท่าะเาอีรอบ สอเท้ายาว้าวเินออไปาห้อั เาหัวเราะอบใออมาับเสียโวยวายไล่หลัออีน
ีวอนหันลับไปมอเ็ายพลาเินถอยหลัสอสาม้าว แะปลายนิ้วบนริมฝีปาสู่บให้เหมือนที่อบทำ แม้ารอบรับะเป็นใบหน้าบึ้ึอุนฮเว แ่็ทำให้ใบหน้าหล่อมแ่แ้มไป้วยรอยยิ้มว้านาหยีสอ้าปิเ้าหาัน เาพลิัวหันลับไปเินามทาเิน้านหน้าอีรั้ สอเท้ายาวสาวรไปามพื้นสปรภายในเรือนำ ผ่านรัหลายรไปามทาออแนเ็้วยท่าทีสบายอารม์ เสียผิวปาัลอเป็นัหวะไปลอทา
“อารม์ีันะ เลมเ็ใหม่ไ้แล้วหรือไ?”
เสียทัทายอผูุ้มอย่ายุนฮยอเอ่ยพลาเอนหลัพิับประูเหล็ทา้านหลั ฝ่ามือเรียวบิลูบิเปิออไปยัส่วน้านนอเรือนำ ีวอนเ็บรอยยิ้มว้าอัวเอเินามนทา้านหน้าออไป้านอ ทั้สอเินรไปยัห้อรัษาวามปลอภัย
“เลมอะไรัน? อย่าพูเหมือนับว่าผมเป็นนเลวแบบนั้นิ”
ยุนฮยอเลิสายามอเล็น้อยหลัาไ้ยินประโยนั้น มือเรียวล็อประูห้อรัษาวามปลอภัยเอาไว้่อนะเินรไปทิ้ัวลบนเ้าอี้นวมัวให่ ีวอนเอนหลัพิับบานประู วามหันมอภาพล้อวรปิหลายร้อยัวายผ่านอรแผวบุม้านหน้า โฟัสไปยัเ็ายเ้าอเส้นผมสีน้ำาลในห้อั มุมปาสอ้ายโ้เล็น้อยหลัาเห็นารเลื่อนไหวออีนผ่านหน้าอ
“ไม่เอาน่า ันรู้ันายมานาน บ๊อบบี้” ยุนฮยอว่าพลาส่ายหน้าไปมา เาล้วมือเ้าไปในระเป๋าาเ่อนะโยนโทรศัพท์มือถือไปให้ีวอน “อที่อเอาไว้”
“อบใมา เอ่อ... แล้ว?”
ีวอนถามพลาเลิิ้วมอผูุ้มรหน้า ไม่้อมีำอธิบายอะไรมาไปว่านั้น ยุนฮยอเ้าใำถามอบ๊อบบี้ผ่านทาสายาราวับพวเาสื่อสารันไ้ ็อย่าที่ยุนฮยอบอ่อนหน้านี้ เราสอนรู้ัันมานาน เาเป็นหัวหน้านัโทษอีนอแนเ็ เ้าหน้าที่ภายในแบ่ออเป็นสอฝ่ายเ่นเียวัน ยุนฮยอเป็นพวเียวันับเา อยาไ้อะไร็แ่บอไป ไม่เินอาทิย์ผูุ้มนสวย็ัารเรียมหามาให้าม้อารแล้ว
“ไม่เินอาทิย์นี้”
“อ่า... ผมะรอ”
ีวอนอบลับไปพลาหมุนโทรศัพท์ในมือให้อีฝ่ายูเป็นเิอบุอีรั้ เาเ็บโทรศัพท์เ้าระเป๋าเสื้อนัโทษอัวเอไป อ้อห้ามแบบนี้ ถ้าไม่ใ่เา็ไม่มีปัาหาเ้าไปในุไ้หรอ วามหันมอเ็ายผ่านหน้าออีรั้ ไหวไหล่เล็น้อย่อนะเปิประูห้อรัษาวามปลอภัยออไป
“ไม่มีอะไรแล้ว ผมอัว่อน”
“ันไปส่” ยุนฮยอบอ่อนะแทรัวผ่านประูเินนำรไปยัประูเหล็บานให่อีรั้ บัรผ่านแะลบนเ็นเอร์ “ใ้ให้ี้วยล่ะ โทรศัพท์น่ะ”
“ไม่้อห่วน่า”
“อืม แล้ว...”
“แล้ว?” ีวอนทวนำพูออีน่อนะยับริมฝีปาร้ออ้อออมาเป็นเิเ้าใ “ไอ้านอูยัไม่ื่นเลย ผมว่าประมาเที่ยมันหิวน้อออไปหาอะไรินในโรอาหารแหละ อยาเอมัน็ไปรอเออนนั้น็ไ้”
“โอเ ั้นไว้ันแวะไปเฝ้านัโทษในโรอาหารวันนี้็แล้วัน”
ีวอนพยัหน้ารับอีน่อนะเินผ่านประูเหล็ลับเ้าไปในเรือนำอีรั้ ฝ่ามือหนาล้วเ้าไป้าในระเป๋าเสื้อพลาลูบโทรศัพท์มือถือไปมา ปลายเท้ายาว้าวรไปามทาเินผ่านนัโทษหลายน นพวนั้นหลบทาให้ีวอนเินผ่านไป เาลับไปยัห้อัอัวเอัแเ็บอ่อนเอาไว้ให้เรียบร้อย่อนะะโหน้ามอผ่านระหนาในห้อัลไป
ีวอนวาสายามมอไปยัลาน้านล่า้วยสายาเรียบเย่อนะเบิว้า ริมฝีปาหยัรอยยิ้มามออมา เ็ายนัโทษใหม่อแนเ็ำลั้มหน้า้มาเินออมาาห้อั ไม่้อเสียเวลาิอะไรมา ีวอนหันัวลับเินออาห้อัอนเอไปทันที เา็ไม่รู้ว่าทำไม้ออยาไปอยวนเวียนรอบัวุนฮเว้วย แ่แบบนั้น็ีว่านะ นอาะปลอภัยาพวเศษสวะรอบัว ีวอนเอ็ไ้ไปแล้แหย่ให้น้อหมาโมโหเล่น้วย
ใ่แล้ว...
น้อหมาน้อย ูุนฮเวไ :)
Let's Talk
มา่อห้าสิบเปอร์แล้วน้า ;v;
มา้าไ้อีเนอะ แ่็ไม่ทิ้นะ พอีอมพั้วย
อนนี้เียนพล็อใหม่หมเลยอีรอบ เพราะล้าแล้วหายหม
เราะพยายามรีบอัพมาให้เร็วว่าเิมนะ
่วนี้ะแ่ฟิยาว่อนส่วนพวฟิสั้น็อัน่อไป
ยัไม่อ่านทวนอีรอบ่ะ ใรเอำผิบอเราไ้เลย
แล้ว็ไม่รุ้ะอบันไหมับบ๊อบบี้เวอร์นี้
ฝาฟิ้วยนะะ #ฟิแนเ็ สรีม
ความคิดเห็น