คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7
2 เดือนต่อมา
ร่างหนานั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานที่บ้านทั้งที่เป็นวันหยุด สีหน้าเคร่งเครียด ตอนนี้ธุรกิจของเขาเรียกได้ว่าเอื่อยสุดๆ ผู้ถือหุ้นหลายคอนถอนตัวออกไป ซึ่งก่อนหน้านี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่ง ก่อนที่มิจูจะตาย… เพราะยุน ดูจุน แน่ๆที่แย่งคอนเนคชันไปเหมือนครั้งก่อน ตอนนี้หุ้นบริษัทของโฮวอนกำลังตกลง แต่ก็ยังพอจะพยุงไว้ได้
“เป็นยังไงบ้างฮะ ผมเอาน้ำมาให้” เสียงหวานดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างเล็กเดินถือแก้วน้ำเข้ามาในห้องทำงาน
“อืม… ก็เหมือนเดิมน่ะ”
“ผมเชื่อว่าคุณต้องผ่านปัญหานี้ไปได้แน่ แต่ว่าตอนนี้พักก่อนมั้ยฮะ ไปทานอาหารเที่ยงก่อนมั้ย” ร่างเล็กกล่าวให้กำลังใจ
“ก็ได้… งั้นไปทานข้าวกันเถอะ” ร่างหนาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินมาโอบเอวของดงอูไปที่ห้องอาหารด้วยกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อาหารวันนี้น่ากินจังเลยเนอะ มีของโปรดคุณด้วยล่ะ” ร่างหนากล่าวเมื่อเดินมาถึงที่โต๊ะอาหารที่แม่บ้านได้เตรียมอาหารไว้แล้ว
“ต…แต่ผมว่าวันนี้มันกลิ่นแปลกๆนะฮะ” ร่างเล็กยืนอยู่นิ่งไม่ยอมเข้าไปนั่งที่โต๊ะเพราะรับรู้ถึงกลิ่นเหม็นที่แปลกออกไป
“หรอ… ผมว่าไม่นะ ลองมาชิมก่อนสิ นี่ซุปเนื้อของโปรดคุณไง”
“…” ร่างเล็กไม่ได้โต้ตอบอะไร แต่ก็เดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วลองตักซุปเนื้อมาชิมดู… แต่เมื่อน้ำซุปไหลลงคอ ร่างเล็กก็ต้องรีบลุกขึ้นวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที ก่อนจะโก่งคออาเจียนออกมา
“ดงอู! เป็นอะไรรึเปล่า!” ร่างหนารีบวิ่งตามมาลูบหลังให้อย่างเป็นห่วง ดูท่าทางว่าคนตัวเล็กของเขาจะไม่สบายเอาเสียแล้ว
“คลื่นไส้ฮะ..” ดงอูกล่าวหลังจะเอาน้ำบ้วนปากแล้ว
“ไหวหรือเปล่า ไปโรงพยาบาลดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ เดี๋ยวก็หาย”
“แต่มันไม่ปกติเลยนะที่อยู่ๆก็เป็นแบบนี้ เดี๋ยวผมพาไปโรงพยาบาลดีกว่า”
“ก็ได้ฮะ...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“คุณดงอูเชิญค่ะ” เสียงพยาบาลเรียกชื่อร่างเล็กให้เข้าไปพบหมอตามคิว ทั้งๆที่โรงพยาบาลนี้เป็นของเพื่อนของร่างหนาแต่ดงอูก็ยังยืนยังจะรอตามคิวเพราะไม่อยากเอาเปรียบคนอื่น
“สวัสดีครับ” หมอหนุ่มเอ่ยทักทาย “ผมหมอคิม ซอกจินครับ”
“สวัสดีฮะ” ดงอูเอ่ย
“บอกอาการได้เลยครับ เป็นอะไรมา” หมอซอกจินกล่าวอย่างยิ้มแย้ม
“แฟนผมอยู่ๆเขาก็คลื่นไส้น่ะครับ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ยังปกติดีอยู่” โฮวอนบอก
“อืม… ก่อนหน้านี้ได้ทานอาหารอะไรแปลกๆมารึเปล่าครับ”
“เปล่าฮะ” ดงอูตอบ
“ทานอาหารปรุงสุกใหม่ๆทุกครั้งรึเปล่าครับ”
“ฮะ”
“ไม่ได้มีอาการท้องเสียหรือปวดท้องใช่ไหมครับ”
“ไม่มีฮะ”
“งั้นขอตรวจหน่อยนะครับ” หมอหน้าหล่อกล่าวก่อนจะทำการตรวจเบื้องต้นโดยใช้Stethoscopeตรวจการเต้นของหัวใจและปอด ตรวจดูตาและตรวจคอ แต่ก็พบว่าปกติดีทุกอย่าง รวมถึงความดันก็ปกติ
“อืม…. ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าจะใช่อาหารเป็นพิษหรือลำไส้อักเสบ” หมอหนุ่มครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “ผมขออนุญาตทำอัลตราซาวด์นะครับ
“ฮ…ฮะ”
ห้องอัลตราซาวด์
“เดี๋ยวหมอจะทาเจลให้นะครับแล้วก็จะเริ่มกันได้เลย” หมอซอกจินกล่าวแล้วบีบเจลใสเย็นลงบนหน้าท้องราบของดงอู
“เอ่อ… หมอครับ ปกติแล้วอาการแบบนี้ต้องทำอัลตราซาวด์ด้วยหรอครับ” โฮวอนที่นั่งกุมมือดงอูอยู่เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
“ถ้าสิ่งที่หมอสันนิษฐานไว้ไม่ผิด คุณจะรู้เองครับ” หมอหนุ่มกล่าวแล้วเริ่มกลิ้งลูกกลิ้งไปตามหน้าท้องของร่างเล็ก สักพักก็ยิ้มออกมา “ใช่จริงๆด้วย…”
“อะไรหรือฮะหมอ” ดงอูถาม
“เห็นแถบสีดำๆตรงนั้นมั้ยครับ” หมอซอกจินกล่าวแล้วชี้ไปที่จอมอนิเตอร์ที่แสดงผลอยู่ “นั่นคือมดลูกครับ…”
“หา!!! ม…มดลูก!? แต่ว่า..” โฮวอนอุทานออกมาอย่างตกใจ
“ครับ ปกติคนส่วนใหญ่จะคิดว่ามดลูกมีในเฉพาะเพศหญิง แต่ผู้ชายที่มีมดลูกโดยธรรมชาติก็มีครับ เป็นเป็นส่วนน้อยมาก” หมอหนุ่มอธิบาย “แล้วเห็นก้อนสีขาวๆตรงนี้มั้ยครับ…นั่นคือตัวอ่อน” เมื่อพูดจบหมอหนุ่มก็ส่งยิ้มแสดงความยินดีให้
“แสดงว่า…ผ…ผมท้อง…หรอฮะ?” ร่างเล็กถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ใช่ครับ ยินดีด้วยนะครับ หลังจากนี้คุณดงอูต้องดูแลตัวเองดีๆ ทานอาหารที่มีประโยชน์แล้วก็พักผ่อนมากๆนะครับ แล้วก็ห้ามยกของหนักด้วย”
“ดงอู…” ร่างหนาเรียกชื่อคนตัวเล็กอย่างปลื้อปิติพลางกระชับมือคนตัวเล็กไว้แน่น
ครืด~ ครืด~
“อ่า… ผมขอโทษนะ ผมขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ สายนี้สำคัญจริงๆ” โฮวอนกล่าวกับร่างเล็ก
“ไปเถอะฮะไม่ต้องห่วงผม” ร่างเล็กส่งยิ้มให้
“อื้ม อื้ม งั้นเหรอ… โอเค”
แกร็ก
เสียงขึ้นลำปืนดังขึ้นก่อนที่โฮวอนจะรู้สึกถึงความเย็นขอโลหะที่ศีรษะ ร่างหนาหันกลับมาช้าๆแล้วก็พบกับ…ดูจุน
“แค่นี้ก่อนนะ” ร่างหนากล่าวแล้ววางสายโทรศัพท์ก่อนจะหันมาคุยกับดูจุน “ต้องการอะไร” ร่างหนากล่าวเสียงเข้ม
“ก็เหมือนเดิม…แกควรจะยอมแพ้ฉันได้แล้วนะ อีกไม่นานฉันก็จะทำให้ธุรกิจของแกล้มละลายได้ ถึงตอนนั้นธุรกิจแกก็จะมาเป็นของฉัน โดยที่ตัวแกจะไม่เหลืออะไรไว้เลย แต่ถ้าแกยอมยกธุรกิจให้ฉันตอนนี้ ฉันก็สัญญาว่าจะเหลืออะไรไว้ให้แกบ้างก็ได้นะ” ดูจุนพูดพลางยกยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่แฝงความชั่วร้ายเจือไปด้วยความโลภ
“ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะ” โฮวอนว่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ว่าไง คงตัดสินใจได้แล้วสินะ…” ดูจุนเอ่ยถามย้ำ ตอนนี้ทั้งคู่ยืนอยู่ที่หลังโรงพยาบาลซึ่งปลอดผู้คน
“ใช่… และฉันขอปฏิเสธข้อเสนอนาย” โฮวอนกล่าวเสียงเรียบนิ่ง
“ให้โอกาสคิดอีกทีนะ” ดูจุนพูดพลางยกปืนขึ้นมาชี้ทางโฮวอนอีกครั้ง
“ถึงเป็นอย่างนั้นฉันก็ยัง say no อยู่ดีว่ะ”
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นเมื่อดูจุนเหนี่ยวไก แต่โชคดีที่โฮวอนกระโดดหลบไปได้ข้างได้ทันจึงไม่เป็นอะไรมาก ร่างหนาชักปืนออกมาแล้วยินไปทางดูจุนบ้าง กระสุนฝังเข้าไปที่ต้นแขนซ้ายของเขา
“อั้ก!!” ดูจุนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ก็กัดฟันยกปืนขึ้นมาทางโฮวอนแล้วเหนี่ยวไกอีกครั้ง แต่ก็พลาด
โฮวอนใช้จังหวะทีเผลอรีบถลาเข้าไปแล้วสลัดปืนออกจากมือของดูจุน แล้วถีบเข้าไปที่ยอดอกเต็มแรง แต่ดูจุนก็ใช้จังหวะที่ร่างหนาจะมาซ้ำ ชกเข้าไปที่มุมปากของโฮวอนแล้วพลิกตัวขึ้นมากดโฮวอนไว้กับพื้นก่อนจะชกเข้าไปที่ใบหน้าของโฮวอนอีกครั้ง โฮวอนใช้มือบีบเข้าที่แผลถูกยิงของดูจุนจนดูจุนต้องลุกถอยออกมา
“หยุดนะเว่ย!!” เสียงหนึ่งดังขึ้น เมื่อทั้งคู่หันไปตามเสียงก็พบกับชายในชุดสูทเกือบสิบคน ส่วนคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าสวมแว่นดำไว้ด้วย
“ฮึ่ย!” ดูจุนถอนหายใจอย่างหงุดหงิดแล้วรีบวิ่งหนีไปทางมุมตึก เมื่อโฮวอนตั้งตัวและลุกขึ้นได้แล้วก็วิ่งตามไป แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา…
“ขอบใจมากเว่ย ซองกยู” โฮวอนเดินมาหาชายหนุ่มในแว่นดำแล้วกล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไร เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันดิวะ” ชายหนุ่มผู้ที่ได้ชื่อว่าซองกยูตอบแล้วถอดแว่นดำออก “ว่าแต่วันนี้นายมาทำไรที่โรงพยาบาลฉันเนี่ย”
“พาเมียมาตรวจ” โฮวอนตอบยิ้มๆ
“หืม!? ไม่เจอกันแป๊บเดียวพ่วงเมียมาแล้วหรอวะ ไวจริงๆเลย แล้วนี่เมียนายเป็นอะไร”
“ไปเจอเมียฉันสิ ตอนนี้น่าจะนั่งคุยกับหมออยู่ แล้วเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปพาเมียฉันมาเจอเมียนายด้วยดีกว่า” ซองกยูพูดแล้วกอดคอเพื่อนเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล
แอ๊ด~~
“คุณโฮวอน!! ไปโดนอะไรมาฮะ” ร่างเล็กที่นั่งคุยกับหมอซอกจินอยู่รีบลุกขึ้นมาหาร่างหนา ก่อนจะสังเกตเห็นผู้มาใหม่อีกสองคนที่เดินตามเข้ามาในห้องตรวจด้วย “ส…สวัสดีฮะ”
“สวัสดีครับ ผมซองกยู เป็นเพื่อนของโฮย่า แล้วก็เป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ครับ” ซองกยูแนะนำตัว
“ส่วนผมชื่อนัม อูฮยอนนะฮะ เป็นแฟนพี่ซองกยู” คนตัวขาวอีกคนเอ่ยทักทายดงอูบ้าง
“สวัสดีฮะ ดงอูฮะ” ดงอูแนะนำตัวเอง
“คนนี้หรอเมียนาย น่ารักดีนี่” ซองกยูหันไปแซวโฮวอน แต่หารู้ไม่ว่าทำให้คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“พี่ซองกยู” อูฮยอนหันมาค้อนเสียงเขียว
“แต่ยังไงพี่ก็รักอูฮยอนของพี่คนเดียวแหละ” ซองกยูรีบหันมาง้อก่อนที่อูฮยอนจะงอน
“เอ่อ… งั้นเดี๋ยวหมอให้พยาบาลพาคุณไปทำแผลก่อนดีกว่านะครับ” หมอซอกจินที่เงียบมานานเอยขึ้นแล้วให้พยาบาลพาโฮวอนไปทำแผล “ส่วนเรื่องนั้นก็ตามที่หมอบอกไปแหละครับ ก็ให้ดูแลตัวเองดีๆ” หมอหนุ่มหันมากล่าวกับดงอู
“ฮะ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะฮะ ขอบคุณมานะฮะคุณหมอ สวัสดีฮะ” ดงอูกล่าวก่อนจะรีบลุกโค้งให้คุณหมอ แล้วตามโฮวอนไปที่ห้องทำแผล โดยซองกยูกับอูฮยอนก็ตามไปด้วย
ห้องทำแผล
“ตกลงดงอูเป็นอะไรหรอ ก็ดูปกติดีนี่นา” อูฮยอนถาม
“คือ…” ร่างเล็กอ้ำอึ้งเล็กน้อย
“ดงอูท้อง” โฮวอนกล่าวขณะที่พยาบาลกำลังทำแผลให้เขาอยู่
“ฮะ!!?” ทั้งซองกยูและอูฮยอนอุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
“อืม หมอบอกว่าเคสที่ผู้ชายท้องได้มีเป็นส่วนน้อย แต่ก็มีได้” โฮวอนอธิบาย
“หูย น่าอิจฉาจังฉันเองก็อยากมีลูกกับอูฮยอนบ้าง” ซองกยูกล่าวแล้วโอบไหล่อูฮยอน “ตอนนี้ฉันให้หมอทำวิจัยเกี่ยวกับการปลูกมดลูกอยู่ หมอซอกจินก็เป็นหนึ่งในทีมเหมือนกัน”
“มันต้องสำเร็จแน่ ฉันเชื่อ” โฮวอนกล่าว
“ยินดีด้วยนะดงอู^ ^” อูฮยอนหันมากล่าวแล้วส่งยิ้มให้ดงอูอย่างเป็นมิตร
“ขอบคุณฮะ”
“นี่ นายไม่ต้องพูดสุภาพกับฉันก็ได้นะ เรามาเป็นเพื่อนกันดีกว่า อยู่แบบนี้มันอึดอัดออก” อูฮยอนพูด
“อา… ก็ได้^ ^” ดงอูส่งยิ้มกว้างให้อูฮยอน
“…”
“แล้วตกลงคุณโฮวอนโดนอะไรมาฮะ” ดงอูถาม ตอนนี้โฮวอนทำแผลเสร็จเรียบร้อยและพยาบาลก็เดินออกไปแล้ว ซองกยู อูฮยอน และโฮวอน มองหน้ากันก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ดงอูฟัง…
คืนนั้น
“คุณโฮวอน” ดงอูเรียกขณะเดินมานั่งบนเตียงข้างๆร่างหนา “แผลเป็นยังไงบ้างฮะ เจ็บมากมั้ย” เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงพลางใช้มือเล็กแตะเบาๆไปตามรอยช้ำบนใบหน้า และผ้าก็อซที่แขนซึ่งปิดแผลถูกยิงเอาไว้ โชคดีที่โดนเพียงถากๆเพราะร่างหนาหลบได้ทัน
“ไม่มากหรอก คุณไม่ต้องห่วง” โฮวอนตอบ
“…”
“ดงอู…” ร่างหนาเอ่ยเรียกร่างเล็ก
“ฮะ…”
“คุณกลัวมั้ย…”
“… จริงๆก็กลัวนะฮะ แต่คุณไม่ต้องห่วง ยังไงผมก็จะไม่ทิ้งคุณไปไหน” ร่างเล็กตอบ
“ขอบคุณนะ” ร่างหนาพูดแล้วดึงคนตัวเล็กมานั่งบนตัก “ผมจะปกป้องคุณ…และลูก ให้ดีที่สุด จะดูแลให้ดีที่สุด” มือหนาเลื่อนมาวางที่หน้าท้องของดงอูซึ่งตอนนี้ยังคงแบนราบอยู่
“คุณโฮวอน…ผมรักคุณนะฮะ”
“ผมก็รักคุณ” กล่าวจบก็ประทับจูบลงบนกลีบปากนุ่ม บดเบียดริมฝีปากเข้าหากัน มือเล็กยกขึ้นมาเกาะไหล่แกร่งไว้ ในขณะที่มือหนาก็คล้องเอวบางไว้แนบกาย ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปตักตวงความหวานที่ไม่ว่าจะชิมกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ จนน้ำเชื่อมใสไหลซึมออกมาตรงมุมปาก
ร่างหนาดึงคนตัวเล็กให้นอนลงบนตัวของตน ทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่ผละออกจากกัน ดงอูมองใบหน้าคมของโฮวอนอย่างหลงใหล ร่างเล็กยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างหนามาขึ้นเรื่อยๆ ปลายจมูกรั้นแตะกับจมูกโด่ง ลมหายใจของทั้งคู่รวมกันเป็นเนื้อเดียว ราวกับเป็นชีวิตเดียวกัน โดยมีสายใยรักและเจ้าตัวน้อยในท้องของดงอูถักทอเป็นด้ายมาเชื่อมทั้งสองไว้ ริมฝีปากของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงเซนและกำลังจะสัมผัสกันอีกครั้ง แต่ร่างเล็กก็ละออกมาและซบหัวทุยๆของตนลงบนอกแกร่งแทน
“หึหึหึ เดี๋ยวนี้หัดอ้อนหรอ” ร่างหนาหัวเราะเบาๆแล้วกล่าวออกมา
“หัวใจคุณ…เต้นเร็วจังเลยนะฮะ”
“เป็นเฉพาะกับคุณคนเดียวเท่านั้นแหละ” ว่าพลางยกมือขึ้นมาลูกหัวคนตัวเล็กเบาๆ “นอนเถอะ” พูดจบก็พลิกตัวดงอูให้นอนตะแคงเอาแผ่นหลังบางมาแนบอก
“ฝันดีนะฮะ” ร่างเล็กกล่าวก่อนจะหลับตาลง
“ฝันดีนะ…ทั้งแม่ทั้งลูกเลย” ร่างหนาพูดแล้วเอามือมากอดเอวคนตัวเล็กไว้หลวมๆ ลูบเบาๆที่หน้าท้องราบก่อนจะหลับตาลงเช่นกัน
****************************************************************************************************************************************
หมอคิม ซอกจิน
คิม ซองกยู ><
นัม อูฮยอน ><
ครบแล้ว เย่!!!!!!!!! >O<
-มีคำผิดขออภัยค่ะ-
ขอบคุณภาพจาก
https://pbs.twimg.com/media/CIPegNYUsAASQmh.jpg
http://pbs.twimg.com/media/BCg27b3CMAAg0S3.jpg
http://images6.fanpop.com/image/photos/35600000/130922-Sunggyu-K-stars-Wonderland-screencaps-infinite-EC-9D-B8-ED-94-BC-EB-8B-88-ED-8A-B8-35608011-720-575.jpg
ความคิดเห็น