คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
“อืออออออ” ดงอูครางเสียงงัวเงียเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นในตอนเช้า เขายังคงอยู่ในอ้อมกอดของโฮย่า…หรือตอนนี้ก็คืออีโฮวอน
“ตื่นแล้วหรอ” ร่างหนากล่าวทั้งๆที่ตายังหลับอยู่เมื่อรู้สึกว่าคนตัวเล็กในอ้อมแขนขยับตัวและทำท่าเหมือนจะลุกขึ้น
“คุณโฮย่า….เอ่อ…คุณโฮวอนตื่นเถอะฮะ เดี๋ยวไปทำงานสายนะ” ร่างเล็กกล่าว
“ขอกอดอีกแป๊บนึงนะ” ว่าแล้วโฮวอนก็ดึงร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอดตามเดิม
“ลุกเถอะฮะ เดี๋ยวจะได้อาบน้ำ แล้วก็ไปทำงานไง” ดงอูพูดทั้งๆที่ยังอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง
“ยังง่วงอยู่เลย..”
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนแล้วจะออกมาปลุกนะฮะ” ว่าแล้วร่างเล็กก็ดีดตัวออกมาจากวงแขนแกร่งของโฮวอนแล้วเข้าไปอาบน้ำทันที
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“คุณโฮวอนลุกขึ้นได้แล้วฮะ ไปอาบน้ำเถอะ” เมื่อร่างเล็กอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็หันมาปลุกร่างหนาบนเตียง
“งั้นผมอาบน้ำก่อนนะ” ร่างหนาลุกขึ้นแล้วหันมาบอกดงอูก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
คนตัวเล็กเดินมานั่งบนเตียงและคิดทบทวนถึงสิ่งต่างๆ ตั้งแต่มาถึงที่นี่จนถึงตอนนี้ เขาเปลี่ยนไป ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาจะคิดถึงร่างหนาก่อนเสมอ เขารู้สึกดีทุกครั้งที่โฮวอนยิ้มให้เขา ทุกครั้งที่ถูกโฮวอนกอดเขาจะรู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ เมื่อโฮวอนจ้องตาเขา เขาจะรู้สึกเขินแปลกๆ แต่เมื่อตอนที่โฮวอนตะคอกขึ้นเสียงใส่เขาเมื่อคืนนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนโลกของเขาจะไม่เหลืออะไรอีก แต่เมื่อโฮวอนกลับมาคืนดีกับเขา เขาก็รู้สึกชุ่มชื่นไปทั้งหัวใจ ถ้าจะเปรียบหัวใจของดงอูเหมือนกับป่าไม้ โฮวอนก็คงจะเหมือนกับน้ำฝนที่คอยทำให้ต้นไม้ใบหญ้าชุ่มชื้นอยู่เสมอ ความรู้สึกแบบนี้… หรือว่า เขาจะหลงรักโฮวอนไปแล้วนะ
ไม่นานร่างหนาก็ออกมาจากห้องน้ำ และเข้าไปยืนหลังฉากกั้นสำหรับแต่งตัว
“ดงอู วันนี้ผมมีประชุมแต่เช้า คุณทานข้าวก่อนได้ไหม” โฮวอนพูดระหว่างจัดเสื้อเชิ้ตให้เรียบร้อย
“ก็ได้ฮะ งั้นคุณอย่าลืมหาอะไรทานรองท้องด้วยนะ” ดงอูตอบ
“งั้นผมไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวฮะ!” คนตัวเล็กร้องเรียกร่างหนาไว้เมื่อร่างหนากำลังจะเดินออกไป
“วันนี้มีประชุมก็ผูกเนคไทไปด้วยสิฮะ จะได้เรียบร้อยไง” ร่างเล็กว่าพลางลุกไปหยิบเนคไทของร่างหนามายื่นให้
“…” ร่างหนาก้มลงมองมาที่เนคไทบนมือเล็กก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนใบหน้า “ผูกให้หน่อยสิ” เสียงทุ้มกล่าว
“เอ่อ...” ดงอูอึกอักในตอนแรก แต่เมื่อเห็นสายตาเว้าวอนของคนตัวสูงกว่าที่จ้องมาอย่างอบอุ่นแล้วเขาก็ต้องยอมใจอ่อน คนตัวเล็กเดินเข้าไปประชิดตัวโฮวอนแล้วคล้องเนคไทข้ามท้ายทอยของร่างหนาไปก่อนจะลงมือผูกให้ แม้จะเกร็งๆเล็กน้อยเพราะกำลังถูกจ้อง แต่มือบางก็ทำหน้าที่ของมันต่อไปได้อย่างดี
“…” โฮวอนจ้องคนตัวเล็กที่กำลังผูกเนคไทให้เขาอย่างหลงใหล ทำไมดงอูช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจของเขาอย่างนี้นะ
“เสร็จแล้วฮะ” ร่างเล็กกล่าวแล้วเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มหวานให้ร่างหนา พวงแก้มขึ้นสีชมพูระเรื่ออย่างน่ารัก
“ดงอู…”
“ฮะ?”
“ผมรักคุณนะ” โฮวอนกล่าวก่อนจะก้มลงช่วงชิงความหวานจากริมฝีปากอิ่มอย่างรวดเร็วแล้วรีบออกไปทำงานทันที ทิ้งให้ดงอูยืนตัวแข็งทื่ออยู่คนเดียว ใบหน้าหวานกลายเป็นสีแดงลามไปจนถึงใบหู ดวงตารูปอัลมอนด์เบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเองอยู่นานสองนาน
ตอนสายของวัน ดงอูนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม พลางคิดถึงคำพูดของร่างหนาเมื่อตอนเช้า
ผมรักคุณนะ
นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม โฮวอนบอกรักเขา…
“คุณมาทำอะไร! ห้ามเข้ามานะ!!” เสียงของซองยอลก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของคนตัวเล็กให้ลุกออกไปดูหน้าบ้าน
“ฉันมาหาโฮวอน” น้ำเสียงหยิ่งยโสของหญิงสาวเอ่ย
“อย่ามาเรียกชื่อของเจ้านายนะ คุณโบรา!!” ซองยอลขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเอ่ยชื่อจริงของเจ้านายเขาออกมา
“เธอเป็นใครน่ะ” โบราพูดขึ้นเมื่อเธอเหลือบมาเห็นดงอูยืนอยู่ “โฮวอนไปเอาเด็กที่ไหนมาเลี้ยงไว้ที่บ้านเนี่ย” หญิงสาวเดินผ่านซองยอลมาหาดงอูแล้วเหยียดยิ้มให้…รอยยิ้มที่เหมือนกับรอยยิ้มของอสรพิษ
“ตอนนี้คุณโฮวอนไม่อยู่ฮะ” ดงอูกล่าวเสียงเรียบนิ่ง
“หรอ… หึ โฮวอนคงเหงาสินะในเมื่อน้องสาวเขาตายไปแล้ว แต่มีเธออยู่ก็คงช่วยให้คลายเหงาลงได้ช่วงหนึ่งละมั้ง” โบราพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไร “งั้นฉันกลับล่ะ.. อ้อ! ฝากบอกโฮวอนด้วยนะ ว่าให้เตรียมตัวไว้ให้ดี” โบรากล่าวแล้วจากไป…
“ช่วงหนึ่งงั้นเหรอ… นั่นสินะ…” คนตัวเล็กรำพึงกับตัวเอง คำพูดของโบราทำให้เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ ดงอูเริ่มคิดไปไกลถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับร่างหนา ไอ้ความสัมพันธ์ที่เริ่มมาจากความจำเป็นนี่…มันก็คงจะไม่ยืนยาวนักหรอก
ร่างเล็กเริ่มรู้สึกหวั่นใจขึ้นมาในอก หากว่าเขามันเป็นแค่ของเล่นคลายเหงา เป็นเพียงรสหวานของอาหารว่างที่ไม่มีความสำคัญอะไร หากว่าโฮย่าไม่ได้รักเขาจริงๆอย่างที่เจ้าตัวพูด เขาจะทำอย่างไร คนตัวเล็กกลัวว่าตัวเองอาจจะกำลังหลงอยู่ในห้วงความสุขชั่วคราวและกำลังเสพติดมัน หากว่ามันผ่านพ้นไปเขาจะเป็นยังไง… จะรับความเจ็บปวดที่กำลังวิ่งเข้ามาหาได้ไหวหรือไม่… แล้วเขาควรจะทำอย่างไรต่อไปดี…
เย็นวันนั้น
“ดงอู ผมกลับมาแล้ว” เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาหันไปมอง
“กลับมาแล้วเหรอฮะ” ดงอูกล่าวเสียงเรียบนิ่ง
“ปะ ไปกินข้าวกันเถอะ” โฮวอนส่งข้าวของให้ลูกน้องแล้วเดินมาพาคนตัวเล็กไปที่ห้องรับประทานอาหาร
“…”
“กินอันนี้ด้วยนะ” ร่างหนาพูดพลางตักอาหารไปใส่จานคนตัวเล็ก ซึ่งพักหลังๆมานี้เขาก็ทำแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว
“ขอบคุณฮะ..” ร่างเล็กกล่าวขอบคุณเบาๆ
“คุณดูซึมๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า” ร่างหนาทักเมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติของร่างบางที่ไม่ร่าเริงเลย
“ม…ไม่มีอะไรหรอกฮะ” ดงอูหลบสายตาร่างหนา
“แน่ใจเหรอ…” โฮวอนถามย้ำแล้วจ้องไปที่ร่างเล็ก
“…”
“…”
“คือ… จริงๆแล้ววันนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งมาหาคุณ” เมื่อรู้ว่าไม่สามารถปกปิดร่างหนาได้ ร่างเล็กจึงยอมเล่าออกมา “เธอชื่อโบรา…”
“โบรา!!! เขาทำอะไรคุณหรือเปล่า” โฮวอนรีบถลาเข้ามาหาคนตัวเล็กของเขาเมื่อได้ยินชื่อหญิงสาวคนนั้น
“ป…เปล่าฮะ เธอมาหาคุณแต่คุณไม่อยู่ เธอฝากบอกคุณว่าให้เตรียมตัวไว้ให้ดี แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร…”
“ยุน โบรา…” ร่างหนากล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเครียด “เธอเป็นคนที่ฆ่ามิจู”
“!!!”
“เธอกับพี่ชายของเธอ ยุน ดูจุน เราเป็นคู่แข่งทางธุรกิจกัน สองคนนั้นเคยวางแผนจะให้ผมแต่งงานกับโบรา จะได้รวมธุรกิจของผมไว้กับธุรกิจของพวกมัน แต่มิจู น้องสาวของผมคอยขัดขวางโบราตลอด และผมเองก็ไม่ได้เล่นด้วยกับเธอ สุดท้ายเธอก็ฆ่าน้องสาวผมแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย”
“คุณโฮวอน…”
“แต่คุณไม่ต้องกลัวนะ ผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด ผมจะปกป้องคุณด้วยชีวิตของผม” ร่างหนาเงยขึ้นมาสบกับดวงตาหวานของร่างเล็ก ส่งผ่านความมั่นคงของเขามาในน้ำเสียงและทางสายตา แต่มันกลับทำให้ดงอูร้องไห้ออกมา
“ฮึก.. ฮึก..”
“คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมเหรอ” ด้วยความตกใจที่จู่ๆคนตัวเล็กก็หลั่งน้ำตาออกมาทำให้ร่างหนาโผเข้ากอดคนตัวเล็กเอาไว้และจับใบหน้าหวานให้ซบลงบนแผงอกแกร่ง
“ฮึก… คุณโฮวอนฮะ… คุณบอกว่าคุณรักผมใช่ไหม…”
“ใช่แล้ว… ใช่แล้ว… ฉันรักนาย” มือหนาลูบศีรษะปลอบประโลมคนตัวเล็ก
“งั้นที่คุณโบราบอกว่าผม ฮึก.. จะทำให้คุณคลายเหงาได้แค่ช่วงหนึ่ง มัน ฮึก.. ไม่จริงใช่ไหมฮะ” น้ำตายังคงหลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย “คุณรักผมจริงๆใช่มั้ย ฮึก.. ฮึก.. ผมไม่ได้เป็นแค่ของเล่นที่คลายความเหงาให้คุณได้แค่ชั่วคราวใช่มั้ยฮะ..”
“ไม่หรอก… ที่โบราพูดแบบนั้นน่าจะหมายถึงผมจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้แค่ช่วงนี้มากกว่า เพราะหลังจากนี้ พวกมันน่าจะลงมือทำอะไรสักอย่าง ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณหรอก” ร่างหนาอธิบายพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า เขาดีใจที่คนตัวเล็กคิดมากในเรื่องของเขาสองคน
“งั้นเหรอฮะ… ฮึก..”
“ใช่แล้ว คุณไม่ต้องคิดมากนะ”
“ฮึก… คุณโฮวอน ผมรักคุณ” ร่างเล็กพูดพลางเลื่อนมือไปกอดเอวสอบไว้แน่น
“…ผมก็รักคุณ” ร่างหนานิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำบอกรักของร่างเล็ก เขารู้สึกตื้นตันใจและมีความสุขมากจนพูดอะไรไม่ออก “ผมจะปกป้องคุณ จะไม่ให้ใครมาทำอะไรคุณได้ ผมสัญ…”
“ไม่เอา ฮึก.. อย่าสัญญานะฮะ” ร่างเล็กเอ่ยแทรกขึ้นมาทั้งที่ยังติดสะอื้นอยู่
“ทำไมล่ะ?” ร่างหนาผละออกมาเล็กน้อยเพื่อมาประสานสายตากับคนตัวเล็ก
“ถ้าคุณสัญญาแล้วเกิดทำไม่ได้ ไม่ว่าจะเพราะอะไร… มันจะทำให้เราทั้งคู่ต่างก็เสียใจ”
“…”
“คุณไม่จำเป็นต้องสัญญาอะไรกับผม เพราะยังไงผมก็เชื่อใจคุณฮะ”
“ขอบคุณนะดงอู ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตผม” กล่าวจบร่างหนาก็โน้มใบหน้าลงมามอบจูบให้กับคนตัวเล็ก
ดงอูหลับตาพริ้มรับจูบมาอย่างยินดี กลีบปากอิ่มเผยออกเล็กน้อยเพื่อให้ลิ้นหนาแทรกเข้ามาตักตวงความหวานได้ ฟันคมของร่างหนาขบลงบนริมฝีปากนุ่มเบาๆ แต่ก็มากพอให้คนตัวเล็กเคลิ้มไปได้ ขาทั้งสองข้างเริ่มไร้เรี่ยวแรงทำให้ร่างหนาต้องรั้งเอวบางมาแนบตัวเพื่อไม่ให้ดงอูล้มลงไปเสียก่อน จูบครั้งนี้เต็มไปด้วยรสชาติของความรัก ความห่วงใย ความไว้ใจ และความเชื่อใจ ที่ทั้งสองมีให้กัน ร่างหนามอบจูบให้คนตัวเล็กเนิ่นนานจนกระทั่งเริ่มหมดลมหายใจจึงผละออกมา…
[NC]
****************************************************************************************************************************************
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ เวลาไรท์เตอร์ว่างๆ ไรท์ชอบมานั่งอ่านคอมเมนท์ของทุกคนแหละ //เขิลลลลล อ่านแล้วมีกำลังใจแต่งขึ้นมากเลยค่ะ รักรีดเดอร์ ชุ้ฟฟ.
มีคำผิดขออภัยค่ะ _/|\_
อยากอ่านNCก็เมนชั่นหรือDMมาบอกเมล์ทางทวิตเตอร์นะคะ @KitarSone
ไรท์มีอะไรจะบอกแหละ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ไรท์เตอร์จะเปิดฟิคยาวเรื่องใหม่คู่ย่าดงอีก!!!!!!!!!!!!!! สปอยล์ว่าแนวแฟนตาซีนิดๆด้วย คริ แต่คงเป็นหลังจากปิดเรื่องนี้ไปแล้วนะคะ แหะๆๆ รอติดตามกันได้เลย
ความคิดเห็น