คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
คืนนั้น…
“ผมขอตัวนะฮะ ถ้ามีอะไรที่จะให้ผมทำก็เรียกได้ตลอด” หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จดงอูก็ขอตัวกลับขึ้นมาที่ห้องของตัวเองแล้วเข้าไปอาบน้ำ
คนตัวเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนเสื้อยืดกับกางเกงขายาว พลางใช้ผ้าขนหนูขยี้ผมที่เปียกจากการสระผมเมื่อครู่
“เฮ้ย!! ค…คุณมาอยู่นี่ได้ไง เข้ามาในห้องผมทำไมเนี่ย!?” ร่างเล็กโวยวายเมื่อเห็นว่าร่างหนาของโฮย่ากำลังนอนเอนพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออย่างสบายใจเฉิบ
“เอ้า! ก็นี่มันบ้านผม ผมจะไปที่ไหนก็ได้ ผมจะนอนตรงไหนก็ได้ ถ้าผมพอใจ” พูดจบก็หันกลับไปสนใจหนังสือในมือต่อ
“…”
“เสร็จแล้วจะยืนอยู่ตรงนั้นทำไมล่ะ มานี่สิ” โฮย่าพูดพลางตบเตียงข้างๆตัว ร่างเล็กจึงค่อยๆเดินมาแล้วนั่งลงที่ขอบเตียงฝั่งตรงข้ามกับโฮย่า
“จะนอนแล้วหรอ” ร่างหนาเอ่ยถามพลางวางหนังสือไว้บนหัวเตียง
“ฮะ”
“มา งั้นนอนกันเถอะ” ร่างหนาพูด ดินไปปิดไฟห้องแล้วกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียง
“หือ!? คุณก็กลับไปนอนที่ห้องคุณสิ” ร่างเล็กพูดแล้วจ้องหน้าร่างหนาภายใต้แสงไฟสลัวของไฟหัวเตียง
“ก็นอนคนเดียวมันเหงานี่” ร่างหนาพูดแล้วเอื้อมมือไปดึงให้คนตัวเล็กนอนลงข้างๆ
“เอ่อ… งั้น ราตรีสวัสดิ์นะฮะ” ดงอูพูดแล้วพลิกตัวหันหลังให้โฮย่า พร้อมกับแอบขยับออกมาให้ห่างจากร่างหนามากขึ้น เพราะตอนนี้ทั้งสองอยู่ห่างกันไม่ถึงครึ่งฟุต
“จะขยับไปไหนล่ะ” โฮย่าพูดขึ้นในความมืด เพราะได้ปิดไฟหัวเตียงไปแล้ว พลางคว้าเอวบางดึงเข้ามา ทำให้ตอนนี้แผ่นหลังบอบบางแนบชิดกับอกแกร่ง
“เอ่อ….” ดงอูกำลังจะพูดท้วง
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว นอนเถอะน่า” ร่างหนาตัดบทแล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
หัวใจดวงน้อยของดงอูเต้นระรัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความใกล้ชิดที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน หรือเป็นเพราะความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่ไม่เคยได้รับเช่นกัน แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร สิ่งๆนั้นมันกำลังทำให้หัวใจที่เคยแห้งเหี่ยวกลับมาชุ่มชื้นขึ้นอีกครั้ง
เช้าวันต่อมา
ดงอูตื่นขึ้นมาในยามสาย และพบว่าเขากำลังนอนอยู่บนเตียงคนเดียว
“ตายแล้ว! สายขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย” ร่างเล็กอุทานเมื่อหันไปมองนาฬิกา แล้วดีดตัวขึ้นรีบไปอาบน้ำแล้วลงมาข้างล่างที่ห้องครัว เพราะกลัวว่าโฮย่าจะมารอทำโทษเขาอีกรึเปล่า
“อ้าว! อรุณสวัสดิ์ครับคุณดงอู” ซองยอลกล่าวเมื่อเห็นคนตัวเล็กก้าวเข้ามาในห้องอาหาร
“อ่าว.. คุณโฮย่าไม่อยู่เหรอฮะ” ดงอูเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าบนโต๊ะมีชุดอาหารสำหรับคนเพียงคนเดียว
“คุณโฮย่าออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วครับ”
“แล้ว…เขาไม่ว่าเหรอที่ผมไม่ได้ลงมาทานอาหารเช้าด้วย” ดงอูถามอย่างสงสัย วันก่อนยังมาบังคับให้เขาลงไปกินข้าวเช้าด้วยอยู่เลย
“วันนี้คุณโฮย่าไม่ได้ทานอาหารเช้าน่ะครับ เมื่อคืนเขาทำงานจนเกือบสว่าง แล้วเมื่อเช้าก็รีบไปที่บริษัท เห็นว่ามีงานด่วนน่ะครับ”
“เมื่อคืน…” ร่างเล็กพึมพำกับตัวเอง เมื่อคืนร่างหนายังนอนกอดเขาอยู่เลยไม่ใช่เหรอ
เมื่อคืน
“หลับแล้วเหรอ”
“…”
“งั้นก็ฝันดีนะดงอู” ร่างหนาพูดแล้วค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง กลัวว่าจะทำคนตัวเล็กตื่น แล้วจึงเดินออกมาจากห้องของดงอู ไปสู่ห้องทำงานของเขา
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จดงอูก็ทำท่าจะกลับขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง ซองยอลเห็นดังนั้นจึงเรียกไว้
“คุณดงอูครับ”
“ฮะ?”
“คุณอยากดูทีวีมั้ย ดูข้างล่างตรงห้องนั่งเล่นนี้ได้นะครับ เดี๋ยวผมเปิดให้”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ เดี๋ยวคุณโฮย่าจะว่าเอา”
“ไม่ว่าหรอกครับ เจ้านายเขาเป็นคนสั่งให้ผมคอยดูแลคุณเอง แล้วเขาก็บอกว่าให้คุณใช้ของของเขาได้”
“…” ร่างเล็กเดินลงมาจากบันได้ช้าๆ
“ตามมาครับ” ซองยอลยิ้มกว้างให้แล้วเดินนำหน้าคนตัวเล็กเข้าไปในห้องนั่งเล่น
ร่างเล็กค่อยๆหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟากำมะหยี่ กำลังจะลองกดเปลี่ยนช่องทีวีดู แต่ซองยอลก็พูดอะไรบางอย่างออกมา
“คุณดงอูครับ”
“ฮะ?”
“ผม…อยากจะเล่าอะไรเกี่ยวกับเจ้านายให้คุณได้รู้”
“อะไรหรือฮะ?”
“ตอนนี้คุณอาจจะคิดว่าคุณโฮย่า…เป็นคนที่คาดเดาไม่ได้ แล้วก็โหมงานหนัก หรือคุณอาจจะคิดว่าเขาเอาแต่ใจ จริงๆแล้วก่อนหน้านี้เขาไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกครับ” ซองยอลว่า “ตอนแรกธุรกิจพวกนี้เป็นของคุณพ่อคุณแม่ของเจ้านาย ตอนเจ้านายยังเด็กๆพวกท่านก็สนใจแต่การดูแลธุรกิจและไม่ค่อยได้มาดูแลคุณโฮย่ากับน้องสาวสักเท่าไหร่ และเมื่อคุณโฮย่าโตขึ้น พวกท่านก็อยากจะให้เจ้านายสืบสานธุรกิจของพวกท่านต่อไป พวกท่านบังคับให้เขาเรียนและทำในสิ่งที่เอื้อต่อธุรกิจเหล่านี้ ทั้งที่คุณโฮย่าไม่ได้เต็มใจเลย และคุณโฮย่าก็ไม่ได้รู้สึกผูกพันกับพ่อแม่ของเขา เมื่อพวกท่านเสียไป เจ้านายจึงไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เจ้านายก็ค้นพบว่าเขาไม่สามารถล้มเลิกธุรกิจของเขาได้ มันมาไกลเกินว่าที่เขาจะถอยแล้ว เจ้านายจึงรักษาธุรกิจเหล่านี้ไว้”
“…”
“สิ่งที่ผมอยากบอกก็คือ ก่อนหน้านี้เจ้านายเป็นคนมีเหตุผล แล้วก็ยิ้มได้บ่อยกว่าตอนนี้ แม้จะทำงานหนักแต่ก็ยังแบ่งเวลาไว้สำหรับพักผ่อนอยู่กับคุณมิจู…น้องสาวแท้ๆที่เติบโตมาด้วยกันของคุณโฮย่าด้วย จนกระทั่ง…คุณมิจู ได้เสียชีวิตลง…เพราะถูกฆ่า ถูกธุรกิจคู่แข่งที่ต้องการจะฮุบบริษัทของคุณโฮย่าฆ่า หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเจ้านายอีกเลย เจ้านายกลายเป็นคนโหมงาน จนกระทั่ง… ไม่กี่วันมานี้ ผมเห็นรอยยิ้มของเจ้านาย” ซองยอลหันมามองหน้าร่างเล็กแล้วยิ้มน้อยๆ “เขายิ้มได้เพราะคุณ ผมจึง…อยากจะขอร้องคุณว่า ให้คุณช่วยทำให้เจ้านายกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
“ทำไม…คุณถึงคิดว่าผมจะทำได้ล่ะฮะ” ดงอูถามด้วยสีหน้ากังวล
“ผมทำงานกับคุณโฮย่ามานาน และผมเชื่อว่าคุณจะสามารถทำให้เขากลับมามีความสุขได้อีกครั้ง คุณไม่ต้องมาแทนที่คุณมิจู แต่คุณจะเป็นคุณดงอูที่ทำให้คุณโฮย่ากลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมเชื่ออย่างนั้น”
“อืม….” ร่างเล็กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“…”
“ผม…ผมจะทำเต็มที่ฮะ คุณโฮย่าน่าสงสารจริงๆ แต่เขาก็เข้มแข็งมาก ผมจะช่วยเขาเต็มที่ฮะ” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาสบตาร่างสูงแล้วส่งยิ้มให้กับซองยอล ซองยอลสังเกตเห็นความร่าเริง ความมุ่งมั่น และความบริสุทธิ์ ในแววตาของดงอู เหมือนกับมิจูไม่มีผิด
หัวค่ำของวันนั้น
“คุณโฮย่า…กลับมาแล้วเหรอฮะ ทานอะไรมารึยัง” ดงอูกล่าวกับร่างหนาที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมา ทำให้ร่างหนาออกจะแปลกใจสักหน่อย ปกติจะมีแต่เขาที่เข้าหาคนตัวเล็กนี้ก่อน แต่เป็นแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน
“ยังไม่ได้กิน” ร่างหนาตอยคนตัวเล็กพลางส่งกระเป๋าเอกสารให้ลูกน้องเอาไปเก็บ
“งั้นไปทานข้าวเถอะฮะ อาหารเตรียมเสร็จแล้ว” ดงอูพูดยิ้มๆแล้วเดินไปที่ห้องอาหาร
“คุณก็ยังไม่ได้ทานเหรอ” ร่างหนาถามเมื่อเห็นว่ามีชุดอาหารสำหรับสองคนอยู่บนโต๊ะ
“ก็รอทานพร้อมคุณนั่นแหละ”
“คราวหลังไม่ต้องรอก็ได้นะ เพราะผมอาจจะกลับดึก คุณจะไม่ได้กินเสียเปล่าๆ”
“งั้นถ้าคุณอยากให้ผมกินคุณก็ต้องกลับมากินพร้อมผมสิ ผมรู้นะว่าอาหารเช้าคุณก็ไม่ได้กิน แล้วยังจะไม่กินมื้อค่ำอีก ทำแบบนี้ไปนานๆเดี๋ยวก็ป่วยหรอกฮะ”
“นี่คุณกำลังตั้งเงื่อนไขกับผมหรอ” โฮย่ายักคิ้วถาม
“ผมทำเพราะผมไม่อยากให้คุณเสียสุขภาพต่างหาก งั้นเอาเป็นว่ามื้อเช้ากับมื้อเย็นคุณต้องมาทานอาหารพร้อมผมนะฮะ” ร่างเล็กกล่าวแล้วส่งยิ้มให้
“ฮ่าๆๆ ก็ได้ๆ” โฮย่าหัวเราะให้กับความน่ารักในการต่อรองของร่างเล็ก จริงๆถ้าเขาไม่เห็นว่าดงอูสำคัญในการต่อรองครั้งนี้ เขาก็ไม่ต้องมาทานอาหารพร้อมกับคนตัวเล็กนี้ก็ได้ แต่เห็นทีว่าหลังจากนี้เขาจะต้องอยู่ทานอาหารเช้าแล้วต้องรีบกลับมาทานมื้อค่ำแล้วล่ะ
“หลังจากนี้คุณย้ายของมานอนห้องผมได้มั้ย” ร่างหนาพูดขึ้น
“เอ๋!?? ท…ทำไมล่ะฮะ”
“ผมอยู่คนเดียวแล้วมันเบื่อๆอ่ะ คุณมานอนเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ”
“ก็ได้ฮะ..”
****************************************************************************************************************************************
เย้!! จบแล้วอีกหนึ่งตอน ขอโทษที่มาอัพช้า(มาก)นะคะ พอดีว่าต้องซ้อมงานโรงเรียนทุกวัน แต่ตอนนี้จบแล้วเลยมาอัพได้ แต่ยังไงไรท์เตอร์ก็ต้องไฝว้กับการบ้านอันมากมายมหาศาลอยู่ดี TT ^ TT แต่ก็จะพยายามหาเวลามาอัพให้นะคะ ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งกัน
แอบมาต่อตอนจบอีกนี๊ดดดดดดดดดนึง ฮิฮิฮิ
ความคิดเห็น