คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
ร่างเล็กเดินตามคนของโฮย่าขึ้นมาชั้นบนสู่ห้องของเขา แต่ในห้องของเขาก็มีชายอีกคนหนึ่งยืนรออยู่
“ส…สวัสดีฮะ” ดงอูเอ่ยทักทายชายตัวสูงในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“สวัสดีครับ” ชายร่างสูงทักทายตอบอย่างยิ้มแย้ม ไม่มีแววความน่าเกรงขามหรือน่ากลัวเลยสักนิด “ผมชื่ออี ซองยอล ผมเป็นคนสนิทของคุณโฮย่า”
“ผมจาง ดงอูฮะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ร่างสูงตอบกลับ “ตอนนี้คุณโฮย่าก็สั่งให้ผมเป็นคนดูแลคุณด้วย ถ้าเกิดมีอะไรที่คุณอยากรู้หรือสงสัยถามผมได้เลยนะครับ ผมจะตอบทุกๆคำถามที่ผมสามารถตอบได้” ชายตัวสูงแนะนำตัวและสาธยายยาวเหยียดด้วยความเป็นมิตร
“ขอบคุณฮะ”
“ถ้ามีอะไรก็เรียกหาผมได้นะครับ ผมอยู่แถวนี้แหละ” ร่างสูงพูดแล้วกลับหลังหันเตรียมจะเดินออกจากห้องไป
“ด…เดี๋ยวฮะ!” ดงอูเรียกซองยอลให้หันกลับมา
“ครับ”
“คือ…ตกลงผมอยู่ที่นี่ ผมต้องทำอะไรบ้างหรือฮะ” ร่างเล็กถามคำถามที่ค้างคาใจออกไป เผื่อว่าชายตรงหน้าจะตอบอะไรได้เข้าใจง่ายกว่าชายหนุ่มคิ้วเข้มเจ้าของคฤหาสน์
“ถ้ามีงานหรือมีอะไรที่คุณต้องทำผมจะเป็นคนมาบอกคุณเองครับ แต่ถ้ายังไม่มีก็เชิญคุณพักผ่อนตามสบายได้”
“อ่อ ขอบคุณฮะ”
“ครับ” ร่างสูงกล่าวแล้วเดินออกไปจากห้อง
เมื่อซองยอลออกไปแล้ว ดงอูก็ได้สำรวจห้องของตนอย่างละเอียด มันใหญ่กว่าห้องของเขาตอนอยู่ที่บ้านเสียอีก พื้นกระเบื้องหินขัดสีขาวสะอาดตา เตียงขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ตั้งอยู่ค่อนไปทางผนังฝั่งในที่มีหน้าต่างประดับด้วยผ้าม่านโปร่ง สามารถมองลงไปเห็นส่วนหย่อมของคฤหาสน์ได้ ข้างเตียงอีกฝั่งมีตู้ไม้สูงเกือบเท่าตัวคนใช้วางของหรือใส่หนังสือได้ ที่ปลายเตียงมีโซฟาสีฟ้าอ่อนยาวเกือบเท่าความกว้างของเตียงตั้งอยู่ และมุมในสุดของห้องมีตู้เสื้อผ้าพร้อมที่กั้นสำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้าตั้งอยู่คู่กันใกล้กับประตูห้องน้ำ
ร่างเล็กจัดการเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้และจัดข้าวของเครื่องใช้ของตน จนกระทั่งเริ่มรู้สึกเพลียๆในเวลาสายเพราะการพักผ่อนไม่เพียงพอ ร่างเล็กจึงล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มและหลับไป
.
.
.
.
.
.
ดงอูยืนอยู่กลางทุ่งหญ้าที่ต้นหญ้าสูงประมาณครึ่งแข้ง กำลังสูดกลิ่นหอมสดชื่นของธรรมชาติ รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก
“โอ๊ะ!” อะไรบางอย่างพุ่งมาชนที่ขาของร่างเล็กจากข้างหลัง “อ้าว! หนูน้อย มาทำอะไรแถวนี้จ๊ะแล้วนี่พ่อแม่ไปไหนล่ะ” ดงอูก้มลงพูดกับเด็กผู้ชายตัวน้อยอายุประมาณ 5 ปี และช่วยพยุงให้ลุกขึ้น
“มาเล่นกับผมหน่อยสิฮะ ผมเหงาจัง” เด็กน้อยไม่ได้ตอบคำถามของดงอูหรือมีท่าทีเกรงกลัวแต่อย่างใด แต่กลับชวนให้ร่างเล็กเล่นเป็นเพื่อน
“แล้วพ่อแม่หนูอยู่ไหนล่ะจ๊ะ?” ร่างเล็กนั่งยองๆให้สายตาอยู่ในระดับใกล้เคียงกับเด็กชายตัวน้อย
“เดี๋ยวก็มารับแล้วฮะ มาเล่นกับผมหน่อยนะ ผมเหงามากเลย” เด็กน้อยกล่าวจบก็ใช้มือเล็กๆจับมือนุ่มของดงอูแล้วออกวิ่ง ทำเอาร่างเล็กลุกขึ้นวิ่งตามแทบไม่ทัน ทั้งคู่วิ่งไปเรื่อยๆอยู่ในทุ่งหญ้าแห่งนั้น ลมอ่อนๆโชยมาเป็นระยะๆทำให้อากาศไม่ร้อนจนเกินไป ร่างเล็กรู้สึกผ่อนคลายและสดชื่นขึ้นเป็นอย่างมาก
“!!!” จู่ๆเด็กน้อยก็หยุดวิ่งแล้วหันกลับมามองหน้าดงอู
“มีอะไรเหรอ” ร่างเล็กเอ่ยถามอย่างงงๆ
“ตื่นได้แล้วครับ” เด็กชายตัวน้อยกล่าว
“เอ๋!?? พูดอะไรน่ะ”
“ตื่นได้แล้วครับคุณดงอู” เด็กน้อยยังคงเรียกต่อไป
“???”
“คุณดงอูครับ”
.
.
.
.
.
.
“เฮือก!!” ร่างเล็กสะดุ้งขึ้น เมื่อสายตาปรับโฟกัสได้ก็พบกับซองยอลกำลังยืนอยู่ที่ข้างเตียงของตน
“คุณโฮย่าให้ผมขึ้นมาตามคุณไปรับประทานอาหารกลางวันครับ” ซองยอลกล่าวยิ้มๆ
“อ่อ… เอ่อ… ฮะ” ดงอูพยักหน้ารับเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นเดินตามร่างสูงออกไป
“เฮ้อ… ฝันหรอกหรอเนี่ย” ร่างเล็กรำพึงกับตัวเองเบาๆ
“เชิญนั่งได้เลยครับ” ซองยอลกล่าวเมื่อเดินนำร่างเล็กมาถึงโต๊ะอาหาร พลางผายมือให้ดงอูนั่งที่ฝั่งตรงข้ามกับโฮย่าที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะเดินออกจากห้องอาหารไปตามคำสั่งของผู้เป็นนาย
ร่างเล็กค่อยๆนั่งลง ไม่กล้าสบตาร่างหนาฝั่งตรงข้ามที่กำลังมองตนเองอยู่ โต๊ะรับประทานอาหารขนาดนั่งได้ประมาณ 6 คน มีอาหารวางอยู่ 4 อย่าง และมาจานข้าวและแก้วน้ำสองชุด ของโฮย่าชุดหนึ่งและของดงอูชุดหนึ่ง ซึ่งร่างเล็กก็ไม่เข้าใจว่าถ้าปกติร่างหนาตรงหน้านี้กินข้าวคนเดียว จะมีโต๊ะอาหารใหญ่ไปทำไม
“เชิญเลย ไม่ต้องเกรงใจ” เสียงทุ้มของโฮย่าเอ่ยบอก ก่อนที่ร่างหนาจะจับช้อนส้อมขึ้นมาเตรียมจะรับประทานอาหาร
“…” เมื่อร่างหนาเริ่มลงมือจัดการกับอาหารแล้ว ร่างเล็กจึงค่อยๆตักอาหารมาใส่จานตนเองบ้าง แต่ก็ไม่กล้าสบตาหรือพูดคุยกับโฮย่าอยู่ดี
“คุณกลัวผมหรอ” คำถามของร่างหนาทำเอาดงอูชะงักไปเล็กน้อย “ไม่ต้องกลัวผมหรอกหน่า แล้วก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่ว่าคุณจะต้องทำอะไรเมื่อมาอยู่ที่นี่หรอก คุณแค่ทำตามที่ผมบอกก็พอ”
“ฮะ..” ดงอูเอ่ยตอบแผ่วเบา แล้วตักอาหารเข้าปาก ยังไงซะเขาก็ถูกส่งตัวมาไถ่หนี้ ซึ่งก็แปลว่าเขาต้องทำตามคำสั่งของโฮย่าอย่างขัดไม่ได้อยู่แล้ว
“แต่ไอ้เรื่องที่บอกเมื่อเช้าน่ะ…ผมเอาจริงนะ”
“!!!” ร่างเล็กออกจะตกใจเมื่อร่างหนาพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้งทำให้สำลักอาหารไอออกมา “แค่กๆๆ”
“อ้าว! ใจเย็นๆสิคุณ ค่อยๆกลืน” อารามตกใจ ร่างหนาผละจากเก้าอี้ของตนอ้อมมายืนข้างๆร่างเล็ก “ดื่มน้ำก่อน” ร่างหนาส่งน้ำให้พลางใช้มือลูบหลังของดงอู
“อ่า… ขอบคุณฮะ” ร่างเล็กรับน้ำไปจิบ จนกระทั่งหายไอแล้วจึงหันมาขอบคุณร่างหนา แต่ร่างเล็กก็ยังคงมีท่าทีไม่ค่อยไว้ใจร่างหนาอยู่ดี “ผม…ผมอิ่มแล้ว ถ้า ม…ไม่มีอะไรผมขอตัวนะฮะ” ร่างเล็กพูดตะกุกตะกักแล้วเดินออกมาจากห้องอาหาร ปล่อยให้ร่างหนายืนยิ้มกับท่าทีหวาดระแวงของคนตัวเล็กซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้รับรู้เลยว่าในสายตาของร่างหนามันดูน่ารักน่าแกล้งแค่ไหน
แต่เพียงชั่วครู่รอยยิ้มนั้นก็หายไป เหลือไว้แต่สีหน้าที่ยากจะเข้าใจ “มิจู…”
คืนนั้น
“เจ้านายเรียกพบผมเวลานี้มีอะไรรึเปล่าครับ” ซองยอลเอ่ยถามผู้เป็นนายหลังจากถูกเรียกตัวให้เข้ามาพบในห้องนอนของโฮย่า ทั้งที่ปกติแล้วถ้าร่างหนาจะเข้านอนแล้วก็จะไม่ให้ใครพบอีก
“ฉันอยากรู้ประวัติละเอียดๆของดงอู”
“เท่าที่เราทราบมาคือ คุณดงอูเสียพ่อแม่ตั้งแต่ยังเด็กจึงต้องมาอยู่กับญาติจนถึงทุกวันนี้ จนญาติของเขาส่งตัวเขามาให้เราเป็นการไถ่หนี้นั่นแหละครับ”
“คิดว่าฉันทำดีกับค่าไถ่ของเรามากไปไหม” ร่างหนาถามความเห็น
“จริงๆผมก็คิดว่าเจ้านายคงจะไม่ทำอะไรเขาให้ได้รับอันตรายหรือเป็นการข่มเหงเขาหรอกครับ เพราะผมรู้จักเจ้านายดี ถ้าเขาไม่ทำอะไรให้เจ้านายเดือดร้อน เจ้ายนายก็จะไม่ทำร้ายเขา” ร่างสูงตอบตามความคิดเห็นของเขาตรงๆ เพราะถึงจะโกหกให้คำตอบดูดีรื่นหูแค่ไหนโฮย่าก็ดูออกเสมอ เขาไม่ชอบคนประจบสร้างภาพ เขาเป็นคนตรงๆและเปิดเผย
“หึ… นั่นสินะ”
“ว่าแต่ ทำไมเจ้านายถึงดูจะสนใจคุณดงอูนักล่ะครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก ช่างเถอะ นายออกไปได้แล้ว ฉันจะนอน” ร่างหนากล่าว ใช่แล้ว…ก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่เป็นผู้ชายตัวเล็กน่ารักๆคนหนึ่ง ที่ดึงดูดความสนใจเขาได้ดีเป็นพิเศษก็เท่านั้นเอง
เมื่อซองยอลได้ยินคำสั่งของผู้เป็นนายแล้วก็กลับหลังหันเตรียมจะเดินออกจากห้อง
“อ้อเดี๋ยวๆ! ซองยอล” ร่างหนาเรียกซองยอลอีกครั้ง
“ครับ?”
“พรุ่งนี้ไม่ต้องไปตามดงอูตอนเช้านะ เดี๋ยวฉันจะไปเอง”
“ครับผม” ร่างสูงก้มหัวรับคำสั่งแล้วเดินออกมา
เช้าวันต่อมา
โฮย่ามาหยุดยืนหน้าประตูห้องของดงอูกำลังจะเคาะประตู แต่เมื่อกำลังจะยกมือขึ้นเคาะก็ได้ยินเสียงหวานลอดออกมาจากในห้อง
“ฉันคิดถึงนายจัง อยากเจอจะแย่”
“ก้ไม่รู้ว่าจะได้ออกไปเจอรึเปล่าน่ะสิ”
“มยองซู ตอนนี้ฉันต้องมาอยู่ที่นี่กับมา…
โฮย่ารีบเปิดประตูเข้าไปขัดจังหวะบทสนทนาของดงอูกับปลายสาย ร่างหนาตรงรี่เข้าไปคว้าข้อมือของร่างเล็กที่กำโทรศัพท์อยู่
“ค…คุณโฮย่า จะเข้ามาทำไมไม่เคาะก่อนล่ะฮะ” ร่างเล็กเอ่ยอย่างตกใจแล้วรีบกดวางสาย
“ก็นี่บ้านฉัน ฉันจะเข้าห้องไหน ออกห้องไหนก็ได้นี่จริงไหม” ร่างหนากล่าวสีหน้าดุ “สงสัยผมจะลืมบอกให้ลูกน้องยึดมือถือคุณนะเนี่ย รู้รึเปล่าว่าการบอกที่อยู่หรือตัวตนของผมให้กับคนภายนอกรู้มันอาจทำให้เกิดอะไรขึ้นตามมาได้…เอาเป็นว่าผมขอยึดโทรศัพท์คุณไว้ก่อนแล้วกันนะ เสียใจด้วยที่คุณคงจะคุยกับแฟนต่อไม่ได้แล้ว และผมก็ขอสั่งห้ามไม่ให้คุณออกจากบ้านหลังนี้นอกจากผมจะอนุญาตด้วย” ร่างหนาว่าพลางเลื่อนมือจะไปหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของคนตัวเล็กไว้ แต่คนตัวเล็กดันสะบัดมือหนีเสียก่อน
“แต่…แต่นี่มันมือถือผมนะฮะ ค…คุณไม่มีสิทธิ์จะมาเอาของของผมไปนะ แล้ว…แล้วคนที่ผมคุยด้วยเมื่อกี้ก็ไม่ใช่แฟนผมด้วย” ดงอูพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ พร้อมกับปฏิเสธสถานะของคนปลายสายเมื่อครู่ ใช่…มยองซูเป็นแค่เพื่อนที่ดีที่สุดของเขา มยองซูจะคอยรับฟังเขาตลอดไม่ว่าดงอูจะมีปัญหาใดๆ เหมือนเมื่อครู่นี้นี่แหละ เรียกได้ว่าแทบจะเป็นครอบครัวคนหนึ่งสำหรับดงอูเลยก็ว่าได้
ครืด ครืด
เสียงสั่นของโทรศัพท์ในมือของร่างเล็กบ่งบอกให้รู้ว่ามีสายเรียกเข้า…มยองซูนั่นเอง ร่างเล็กหันมาจ้องตาร่างหนาตรงหน้า
“ถ้าคุณรับสายนี้…ผมจะลงโทษคุณแน่” ร่างหนาขู่
“ได้โปรดเถอะฮะ สายนี้สำคัญกับผมมากจริงๆ ให้ผมได้คุยกับเขาเถอะฮะ”
“ผมหวังว่าคุณคงเข้าใจนะว่าในตอนนี้คุณไม่อยู่ในสถานะที่จะทำอะไรนอกเหนือคำสั่งผมได้”
ครืด ครืด
ฟึ่บ “อุ๊ป!!!” เมื่อดงอูตัดสินใจเลื่อนนิ้วรับสายของมยองซู โฮย่าก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวร่างเล็กแล้วประกบริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากอิ่มในทันที ทำให้ร่างเล็กตัวแข็งนิ่งค้างอย่างนั้นครู่หนึ่งด้วยความตกใจ ก่อนจะตั้งสติได้จึงดิ้นขลุกขลักประท้วงในวงแขนใหญ่นั้น ร่างหนาดูดดุนขบเม้มริมฝีฝากอิ่มอยู่เพียงชั่วครู่ก่อนจะผละออกมา
“ค…คุณ…คุณ…” ร่างเล็กถึงกับพูดไม่ออก
“ดื้อเหมือนกันนะเนี่ย... ผมบอกแล้วไงว่าผมจะลงโทษคุณ แต่ตอนนี้ผมก็ได้ของของคุณมาแล้วล่ะ” ร่างหนายกยิ้มเจ้าเล่ห์พูดพลางยกโทรศัพท์มือถือของดงอูที่หยิบมาได้ตอนที่ร่างเล็กยังคงตกใจกับการจู่โจมของเขาชูขึ้นให้ดู ทำเอาร่างเล็กถึงกับไปไม่เป็น
“เอาล่ะไปกินข้าวเช้ากันได้แล้ว” ร่างหนาว่าพลางดันแผ่นหลังของร่างเล็กพาเดินออกมา ซึ่งตอนนี้ร่างเล็กหลังจากได้รับการลงโทษไปแล้วก็ไม่กล้าจะขัดอะไรอีก...
****************************************************************************************************************************************
ครบแล้ววววว สำหรับตอนนี้ อ่านคอมเม้นท์แล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยค่ะ เป็นแรงกระตุ้นให้รีบทำการบ้านดีด้วย เพราะอยากรีบมาอัพฟิค 55555555+ คอมเม้นท์มากันเยอะๆนะค้าา และขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้ค่ะ
-แต่งไม่ดี ไม่ถูกใจ มีคำผิดอย่างไร ขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ-
ความคิดเห็น