คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : !!POINT 10!!
“นี่นายทำอะไรซักอย่างสิ เค้าน่าสงสารออก” ผู้หญิงคนหนึ่งในคนที่มุงพูดกับผม -_-! น่าตื๊บมากกว่าสิ
“หน้าตาก็ดีไม่น่าใจร้ายเลยนะนายน่ะ” แป่ว อีกคนแล้วที่ว่าผม
“มันไม่ใช่อย่างงั้นนะ” ผมพยายามปฏิเสธแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครฟังเลยทุกคนหันไปรุมสงสารไอ้ปลานั่นหมด
“คนอะไรทำตัวเป็นนางวันทองสองใจ”
“โง่รึเปล่าทิ้งผู้ชายแบบนี้”
“เป็นฉัน ฉันรักตายเลยหล่อก็หล่อ”
“นางมารน้อยชัดๆ” หลายต่อหลายคนยืนรุมว่าผม นี่มันไม่ใช่ความผิดของผมนะ
“มันไม่ใช่นะ ผมแค่บอกเค้าว่าผมจะไป ขี้!” ผมย้ำคำหลังหนักแน่น ทำให้ดงเฮเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างตกตะลึง
“แต่เค้าคงฟังว่าผมจะหนีเค้าไปล่ะมั้ง” ได้ผลทุกคนเงียบกริบ
“คนอะไร ตีโพยตีพายนี่หว่า” จากว่าผมกลายเป็นหันไปว่าดงเฮแทน ผมยืนยิ้มอย่างผู้มีชัยเหนือกว่าทันที
“มานี่เลย” ดงเฮเข้ามาดึงแขนผมออกไปจากตรงนั้นทันที แต่หมอนั่นหน้าแดงด้วยล่ะ โฮะๆๆ.. สมน้ำหน้า ^__^
“นายทำให้ฉันขายหน้า” หมอนั่นหยุดยืนพูดเมื่ออยู่ในที่ที่คนเดินผ่านค่อนข้างน้อย
“นายทำให้ฉันเป็นนางมารน้อยก่อนทำไมล่ะ” ชิ!
“มันก็เหมาะกับนายนี่ดี” ชิ! อีตาบ้านี่ ผมเลยตัดสินใจเลิกต่อปากต่อคำกับนายนั่นแล้วเลือกที่จะนั่งรถเงียบๆกลับคฤหาสน์นายนั่นแทน
“นี่นายรู้รึเปล่าว่าพรุ่งนี้เราจะสอบกลางภาคครั้งที่หนึ่งแล้วนะ” ดงเฮพูดขึ้นเมื่อทั้งผมและเค้าอยู่ในชุดนอนเรียบร้อยแล้ว
“ห๊า ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยวิชาอะไรอ่ะ” 0.0
“ก็วิชาคำนวณที่นายลงเรียนกับปีสองไงล่ะบ๊อง”
“Y_Y”
“ทำหน้ายังงั้นทำไมน่ะ” ดงเฮถามขึ้น
“ก็ฉันเรียนรู้เรื่องที่ไหนเล่าแล้ววันนี้นายก็ลากฉันไปเล่นทั้งวัน แล้วทำไมต้องมีสอบกลางภาคสองครั้งด้วยเล่า ทำไมชีวิตฉันถึงได้น่าสงสารขนาดนี้เนี่ย” ผมเริ่มมองเห็นชะตากรรมของตัวเองทันที
“งั้นนายก็ตกแล้วแหละ” ดงเฮพูดพร้อมกับหัวเราะปิดท้ายก่อนจะทิ้งตัวลงนอน แล้วผมจะรอดไหมเนี่ยหนังสือก็ไม่มีอ่าน เอาวะผมตกพวกนั้นก็ตกกันยกห้อง คิดได้แค่นั้นผมเลยล้มตัวลงไปนอนบ้าง แล้วเช้าวันที่โหดร้ายก็มาถึง ข้อสอบที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้เหมือนผมไม่เคยผ่านตามาก่อนแม้แต่นิดเดียว ตัวเลขที่ยกกันมาเป็นขโยงนั่นทำให้ผมนั่งมองข้อสอบชุดนั้นนิ่งๆ ถ้าเมื่อวานผมได้อ่านหนังสือไม่มีทางที่ผมจะทำไม่ได้ ไอ้บ้าดงเฮ นายแกล้งฉันแล้วเราจะได้เห็นดีกัน ฮึ่ม!!!! ผมส่งกระดาษเปล่าแล้วลุกออกจากห้องสอบเป็นคนแรกท่ามกลางสายตาตกใจของรุ่นพี่ทุกคน ผมฉีกยิ้มหวานก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวให้นายตัวดี ซึ่งหันมายักคิ้วแผล็บให้ผมก่อนที่จะลุกตามออกมา
“คงได้เต็มสินายน่ะ” เมื่อพ้นประตูห้องสอบผมเลยส่งเสียงกระแนะกระแหนไป
“อืม คงงั้นแหละ” นายนั่นหันมาตอบเสียงมั่นใจเต็มที่
“เชอะ” ผมส่งเสียงหมั่นไส้หมอนั่นก่อนจะเดินปลีกตัวไปอีกทาง
“นายจะไปไหนน่ะ” ดงเฮถามขึ้นแล้วเดินตามมาอยู่ข้างผม
“ไปให้ห่างนายไงเล่า” ผมตอบแต่ก็ยังไม่หยุดเดิน
“นายคงลืมสินะว่านายต้องอยู่ในสายตาฉันตลอดเวลา”
“ไม่เอาแล้ว ยกเลิกข้อตกลงให้หมดเลย” ผมโวยลั่นแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแต่ก็ไม่สามารถทิ้งห่างได้เลย
“ถ้านายจะยกเลิกข้อตกลง ฉันมีสองวิธีให้เลือก” นายนั่นยื่นข้อเสนอ
“ว่ามาสิ”
“หนึ่งนายจูบฉัน สองให้ฉันจูบนาย” อ๊ากกกก!! ข้อเสนอที่อุบาทว์ที่สุด
“ไม่เอาทั้งสองข้อแหละ เอาเม็ดกวยจี๋คิดเหรอไง”
“ใช้สมองที่ทำข้อสอบได้เต็มเนี่ยแหละคิด”
“ไม่เอา ไม่เอาซักข้อ”
“เฮ้ ไม่ได้ ถ้านายจะยกเลิกข้อตกลงนายต้องให้ค่าเสียเวลาฉันเซ่” นายนั่นพูดแล้วก้าวมาดักหน้าผมไว้
“งั้นเลือกข้อสาม” ผมพูดนายนั่นขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“อะไร เราจูบกันเหรอ” O_O! ไอ้บ้านี่มันเอาอะไรคิดเนี่ย
“จะบ้าเหรอ ฉันหมายถึงฉันจะทำตามข้อตกลงต่อไปต่างหาก”
“แล้วนายจะไปไหนน่ะ” ดงเฮถามขึ้นเมื่อผมก้าวเท้าเดินต่อ
“จะกลับหอไปเอาของย้ายไปอยู่บ้านนายจนกว่าการแข่งขันกีฬาของนายจะเสร็จไงเล่า”
“อืม ดีเนอะ” หมอนั่นพูดแล้วพยักหน้าเห็นด้วย
“ดีกับผีน่ะสิ แล้วเมื่อไหร่นายจะแข่งกีฬาเสร็จล่ะ”
“หมดเทอมหนึ่งเนี่ยแหละ”
“ห๊า อีกสองเดือนเลยเนี่ยนะ ไม่เอาแล้วเปลี่ยนใจ” ผมรีบกลับคำทันทีที่รู้วันสิ้นสัญญา
“สายไปแล้ว ไปขึ้นรถ” หมอนั่นพูดแล้วลากผมขึ้นรถมุ่งหน้ากลับหอทันที
“ฉันให้เวลานายสิบนาทีเก็บของพอไหม”
“T_T” ลูกช้างอยากตายยยยยยยยยยย
“งั้นให้สิบห้านาทีแล้วกัน”
“T_T” ใครก็ด้ายยยยยย…ย้อนเวลาให้ที
“งั้นฉันจะขึ้นไปช่วยนายเก็บ”
“ไม่ต้องเลย รออยู่เนี่ยแหละ” และแล้วผมก็ต้องก้มหน้ารับชะตากรรมต่อไป
“เฮ้ แต่ฉันขึ้นได้นี่” นายนั่นพูดแล้วเดินลงจากรถพร้อมกับอ้อมมาด้านที่ผมอยู่
“ลงมาเร็วๆเลย ฉันไม่เคยเปิดประตูให้ใครเลยนะ” แหงะ
“ฉันไม่ได้ขอ” ผมพูดแล้วสะบัดก้นลงจากรถ
“นี่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่คนอื่นเค้าเลิกเรียนกัน ถ้านายยังปากดีอยู่ละก็…” ดงเฮพูดแล้วลากเสียงคำสุดท้ายยาวๆ ก่อนจะใช้สายตาหื่นกามมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไอ้บ้า” ผมว่าแล้วรีบกดลิฟต์ขึ้นมาที่ห้องโดยมี ดงเฮยืนคุมอยู่ข้างๆตลอดเวลา เมื่อเข้าไปในห้องผมก็พบรุ่นพี่คยูฮยอนนั่งคุยอยู่กับซองมินก่อนแล้ว
“อ้าวฮยอกแจ” รุ่นพี่คยูฮยอนเรียกชื่อผมก่อนจะรีบลุกขึ้นมาต้อนรับอย่างยินดีออกนอกหน้า
“หวัดดีฮะ” ผมตอบไปตามมารยาท
“เตียงนี้เตียงนายรึเปล่าน่ะ” ร่างสูงถามขึ้นพลางมองไปที่เตียงที่มีแต่สีส้มอย่างไม่สนใจคนอื่นในห้อง ผมเหล่ไปมองนิดนึงก่อนจะพยักหน้ารับ
“ว่าแล้วมันถึงได้รก นายเก็บไปเถอะ เสร็จแล้วก็เรียกแล้วกัน” แป่ว
“อืม” ผมตอบรับก่อนจะเห็นนายนั่นทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับซุกหน้าลงหมอนใบใหญ่เหมือนเด็กๆ ผมแอบยิ้มขำก่อนจะเดินเลยไปเปิดแอร์ให้
“ฮยอกแจ แกจะเก็บของไปไหนน่ะ” ซองมินที่นั่งอยู่หน้าคอมถามผมขึ้น
“ไปอยู่ในสายตาของไอ้บ้านั่นไง” ผมตอบแล้วพยักพเยิดไปที่ร่างสูงที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง
“อ่อ ลงทุนจริงแก”เสียงใสแหย่ขึ้น
“จำเป็นต่างหากเค้าเรียกว่าไปพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจ” ผมตอบ
“ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนไหม” รุ่นพี่คยูฮยอนถามขึ้น
“ถ้าได้ก็ดีสิฮะ” ผมตอบทีเล่นทีจริงก่อนจะหยิบเสื้อตัวสุดท้ายลงกระเป๋า ผมใช้เวลาในการเก็บของอยู่นานเกือบสองชั่วโมงก่อนจะหันไปเห็นว่านายนั่นได้หลับสนิทไปแล้ว
“นี่ ไอ้ปลาล่ำ” ผมเดินไปเขย่าตัวของคนที่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียง
“ไอ้หื่น ตื่นนะ” ผมลงนั่งพร้อมกับเขย่าแรงขึ้น
“นอนจนได้โล่แล้ว ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา” ผมบ่นแล้วกำลังจะลุกขึ้นยืนไปหาอุปกรณ์เสริมแต่ทว่ามือใหญ่ดึงผมไว้ก่อน ทำให้ผมเสียหลักล้มลงไปอยู่บนอกกว้างทันที ท่ามกลางสายตาอีกสองคู่ที่มองมา
------------------------------------------
Katomnam Talk:
มาอัพแล้วค่ะ
ยังคงอัพพร้อมน้ำตา
ทำใจไม่ได้จริงๆ
ความคิดเห็น