คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #149 : Part 2.... ~Chapter END~
“เรียบร้อยไหม” ซองมินวิ่งเข้ามาถามเป็นคนแรก
“ระดับไหนแล้ว” ฮยอกแจตอบพร้อมกับกอดอกตัวเองเอาไว้อย่างถือตัว
“จ้ะ ระดับไก่น้อยนี่นา” ซองมินรับคำแล้วโอบเอวบางเข้าหาตัว พาคนรักไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นอย่างเคยชิน
“ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ พวกเราไม่ต้องย้ายไปนอนกับพวกเธอแล้วแต่ว่าโปรเจคยังคงต้องทำต่อไป” ดงเฮเอ่ยบอกร่าเริง พวกดงบังชินกิยิ้มรับอย่างขอบใจ
“แค่นี้ก็พอแล้วแหละ” ยุนโฮเอ่ยบอกอย่างขอบคุณ
“เพราะฉะนั้นตอนนี้เราไปฉลองกันเหอะ” อีทึกพูดขึ้นแล้วลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมา
“โอเค” ทุกคนตอบรับอย่างร่าเริงก่อนที่ขวดน้ำเมามากมายจะถูกลำเลียงเข้ามาด้วยฝีมือของคิบอมและคยูฮยอนตัวแทนที่ออกไปจัดหาและนำมาให้
“พอแล้วฮยอก นายนึกว่านายคอแข็งมากเหรอไง” ซีวอนแย่งแก้วเหล้าจากมือเล็กมาถือเอาไว้เอง เจ้าตัวเล็กก็เลยได้แต่ส่งสายตาค้อนๆไปให้เมื่อถูกขัดใจ
“ฉันยังไม่เมาซักหน่อยซีวอนนั่นแหละที่เมาแล้ว” คนน่ารักเถียงกลับทันทีก่อนจะฉวยเหล้าในมือแกร่งกลับมา ซีวอนเองที่ดื่มไปมากพอสมควรยืนโงนเงนแล้วนั่งแปะลงข้างๆกับฮยอกแจ
“เอิ๊ก ยอมรับก็ได้ว่ามาว” เสียงยานๆของคุณชายชเวเรียกรอยยิ้มจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
“คิบอม คยูฮยอน มาเอาฉ่อยไปเก็บหน่อย” ฮีชอลร้องเรียกน้องรักทั้งสองคนที่ว่าง่ายเดินมาเอาคุณชายไปเก็บไว้ในห้องนอนคนแรก
“โอ๊ะ ศพแรกคือซีวอนเองเหรอเนี่ย อิอิ” แจจุงขำออกมากับความคออ่อนนั้น
“นั่นสินึกว่าจะเป็นฮยอกแจซะอีก” จุนซูส่งเสียงออกมาอีกคน
“เงียบไปเลยไอ้โลมาเน่า” ฮยอกแจส่งเสียงบอกแล้วดื่มต่ออย่างไม่ใส่ใจคนรอบข้าง
รู้จักลีฮยอกแจ น้อยไปซะแล้ว
“ฮยอกพอแล้วนะ” อีทึกอีกคนที่ต้องออกมาห้ามปราม เมื่อเห็นคนรักกระดกเอาๆอย่างไม่รู้สึก
“พี่ทึกนั่นแหละ ไปนอนได้แล้วแทบจะคลานเข้ามาหาฮยอกแล้วนะฮะ” เสียงหวานเอ่ยบอกพลางเข้าไปช่วยประคองร่างของอีกฝ่ายขึ้นมาจากพื้น มีซองมินกับเรียวอุคคอยช่วยอีกแรง
“ฝันดีนะฮะ จุ๊บ” ฮยอกแจบอกกับลีดเดอร์ของวงแล้วหอมแก้มใสของอีกฝ่ายเบาๆ
“ฮยอกแจ ทำไมนายคอแข็งแบบนี้ล่ะ เอิ๊ก” จุนซูที่เริ่มจะเมาเดินมาถามคนน่ารักตรงหน้า
“จะให้ฉันเมาได้ไงล่ะ จุนซู ถ้าฉันเมานะต้องโดนกดแน่ๆเลย ไม่ยอมเมาหรอก” ร่างบางตอบกลับแล้วมองไปทางเหล่าเมะของวงที่ยังนั่งกระดกกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เหตุผล น่าฉงฉานจาง” เสียงยานๆนั่นทำให้ใบหน้าหวานเหลียวกลับไปมองเพื่อนรักของตัวเองก่อนจะดันหน้าของอีกฝ่ายให้ห่างจากซอกคอขาวของตน
“ยูชอนมาเอาเมียแกไปเก็บเลย” เสียงใสตะโกนลั่นเมื่อจุนซูเมะแตกขึ้นมา ในขณะที่ฮันกยองรวบเอวบางของฮยอกแจเข้าหาตัวให้ออกห่างจากอันตรายนั้น
“อยู่ดีๆก็เมะแตก ไอ้เพื่อนบ้า” เสียงใสบ่นเบาๆ แล้วมองไปยังซากของดงบังชินกิที่นอนหลับกันอยู่บนพื้นนอกห้องแล้วเผลอยิ้มขำออกมา
“ขำอะไรตัวเล็ก” ฮันกยองออกปากถามพลางหอมแก้มใสเบาๆ
“ก็ขำพวกนั้นสิฮะ กินยังไงไม่เก็บแรงเอาไว้เดินกลับห้องเลย” ร่างบางว่าแล้วเดินกลับเข้าไปในวงต่อไป
“มาเลย เรียวฉันไม่ยอมแพ้แน่” เสียงของซองมินทำให้ฮยอกแจต้องหันไปมองคนรักทั้งสองที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“มาดิพี่ ผมก็ไม่ยอมหรอก” ด้วยแรงฮึดทำให้เรียวอุคกระดกตามเข้าไปอึกใหญ่
“พอแล้วทั้งสองคน” เสียงใสต้องออกปากห้าม
“อย่ายุ่ง!” ทั้งสองคนตะคอกกลับมาเลยทำให้ใบหน้าหวานงอง้ำไปทันทีเช่นกัน
“พี่มิน เมื่อกี้เหมือนเราจะตวาดฮยอกน้อยเลยนะ” เรียวอุคเองที่เพิ่งหันกลับไปพูดขึ้นอย่างเบลอๆ
“ใช่ที่ไหนล่ะ เมื่อกี้มันไอ้บวมต่างหาก” ซองมินเถียงกลับดูก็รู้ว่าสติไม่อยู่กับตัวซะแล้ว
“เหรอ ทำไมคิบอมหน้ามันสวยแปลกๆ” แล้วเรียวอุคก็เริ่มกระเถิบไปใกล้รุ่นพี่มากขึ้นแล้วกระซิบเบาๆ ท่าทางลุกลี้ลุกลนของสองคนตรงหน้าทำเอาคนมองหลายคนพากันขำออกมา
ไอ้สองคนนี้เมาแล้วเพี้ยน
“เราอาจจะมองจากมุมที่คนอื่นไม่เคยมองก็ได้นะ” เหตุผลล้านแปดดังออกมาจากปากของซองมิน
“พี่มินๆ แล้วทำไมตอนนี้คิบอมถึงได้อยู่ทางซ้ายของเราล่ะ เมื่อกี้มันยังนั่งอยู่ตรงข้ามเราอยู่เลยนะ” เรียวอุคเองก็กลายเป็นเด็กเจ้าปัญหาไม่ต่างกัน
“โธ่เอ๊ย ไอ้น้องจะซื่อไปไหนเนี่ย มันก็ย้ายที่ให้เราสับสนไง” ซองมินว่าแล้วตบหัวน้องไปอีกที พลางคิดเองเป็นตุเป็นตะทั้งๆที่ไม่มีใครเปลี่ยนที่นั่งซักคน
“กร๊ากๆๆ” และแล้วฮีชอลก็ทนไม่ไหวต้องขำออกมากับการสนทนาของสองคนตรงหน้า
“เอาพวกมันไปเก็บได้แล้ว” ฮีชอลบอกก่อนจะชี้ให้คังอินกับเยซองมาเอาตัวสองคนนี้ไปเก็บในห้อง
“ฮยอกแจ เบาๆหน่อย” ฮันกยองออกปากห้ามเมื่อเห็นคนตัวเล็กกระดกเอาๆอย่างไม่ใส่ใจ
“พี่ฮันอย่ามาห้ามน่า” เสียงหวานว่าอย่างขัดใจ
“โอ๊ย”
“ดงเฮ” ฮยอกแจที่กำลังเถียงกับฮันกยองต้องหันไปมองคนที่ล้มไม่เป็นท่าอยู่บนพื้นแล้วร่างบางต้องรีบลุกขึ้นไปช่วย
“ด๊อง ทำไมล้มได้ล่ะ” ฮยอกแจถามทั้งๆที่กำลังประคองร่างของอีกฝ่ายเอาไว้ และดูเหมือนดงเฮจะจงใจทิ้งแรงลงมาซะมากมายเสียด้วย
“ฮือๆๆ ฮยอกช่วยด๊องด้วย เมื่อกี้มีอาบีโลก้าเดินผ่าน”
ผ่าง!!!
อาบีโลก้า มันตัวอะไรกันล่ะเนี่ย…
“เอ่อ ด๊องใจเย็นๆนะ ไม่มีแล้ว ไปแล้ว” ฮยอกแจพูดพลางลูบหลังอีกคนไปด้วย แต่ว่าฮันกยอง คิบอม และคยูฮยอนที่ยังคงมีแรงเหลือก็เอาแต่ขำกันจนดงเฮเขิน
“พวกนั้นขำอะไรอ่ะ”
“อ่า เขาคงเล่าเรื่องแล้วขำกันเองนั่นแหละ” ฮยอกแจว่าไปเรื่อยพลางลูบหัวของอีกฝ่ายเบาๆเป็นการกล่อมให้หลับ
“แต่ไก่น้อย นีโม่เห็นอาบีโลก้าจริงๆด้วยนะ” ยังไม่วายตอกย้ำลงมาอีกรอบเล่นเอาอีกสามคนขำพรืดออกมาทีเดียว
“เชื่อจ้ะ ไม่ได้บอกไม่เชื่อเลย” แล้วคนตัวเล็กก็จำเป็นต้องเห็นอาบีโลก้าไปอีกคน
“พาด๊องไปนอนหน่อยสิ” ร่างบางหันมาพูดกับอีกสามชีวิตที่เหลืออยู่ ส่วนคังอิน ชินดงและเยซองเมาหลับกันอยู่ที่พื้น
“ฮยอกแจ ดึกแล้วนะไปนอนได้แล้ว” ฮันกยองพูดเสียงนุ่ม มีคิบอมกับคยูฮยอนพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย
“แล้วทำไมพวกนายไม่นอนล่ะ” ช้อนตาขึ้นถามพลางยิ้มยั่วเมื่อเปอร์เซ็นต์แอลกอฮอล์ในร่างกายพุ่งทะยานสูงขึ้น
“ฮยอกไม่เอานะ อย่ายั่วสิ”คิบอมว่าอย่างหวาดกลัว คราวที่แล้วคนเริ่มก็เป็นฮยอกแจนั่นเอง
“อ่า ไม่เอาตัวอ้วนแล้วพี่ฮัน คยูเอาตัวอ้วนไปเก็บทีสิเดี๋ยวได้เปรียบ” ร่างบางพูดขึ้นพลางลุกเดินไปนั่งบนตักของคิบอม โน้มท้ายทอยหนาของอีกฝ่ายมารับจูบแล้วผละออก
“ฝันดีนะที่รัก” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพลางลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเองที่มีซีวอนนอนหลับอยู่ก่อนแล้ว
--------------------------------------------------------------------
Katomnam Talk:
ส่ง ไปแล้วค่า เอ็นซี
บางคนบอกว่าให้เอาเมลล์ ด้านล่างชื่อ แต่มันไม่มีอ่ะค่ะ
ใครที่ลงเมลล์ไว้แต่ไม่ได้ บอกด้วยนะคะ
หมดเวลาอ่านของเยาวชนแล้วค่ะ จุ๊บๆๆ
ความคิดเห็น