คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SF] HBD โจวคยูฮยอน KyuHyuk...Hardly late
Hardly Late…………
Short Fiction -Super Junior
Couple -KyuHyun x Hyukjae
Feat. -SJ & TVXQ
Author -Katomnam
พวกคุณเคยรักเพื่อนสนิทไหม… ถ้าไม่เคยไม่เป็นไรเพราะลีฮยอกแจกำลังหลงรักเพื่อนสนิทที่แทบจะไม่เคยใส่ใจตัวเองเลย ทั้งๆที่เรียกร้องความสนใจสารพัดวิธีแต่เขาคนนั้นก็ยังทำเฉยมาได้จนทุกวันนี้ วันที่ลีฮยอกแจจะดำเนินมาตรการสุดท้าย ถ้าเขาคนนั้นยังไม่แม้แต่จะหันมามอง ลีฮยอกแจ คนนี้จะเป็นคนตัดใจเอง….
“คยูฮยอน หิวข้าว” ฮยอกแจออดอ้อนร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆทันทีที่มาถึง
“อะไรของแก” คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนหันมาถามอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักที่เห็นหัวกลมๆของฮยอกแจกำลังถูไปมากับแขนตัวเองอย่างออดอ้อน ฮยอกแจนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจเหมือนกันก่อนนิ้วเรียวจะกดโทรออกไปหาใครบางคน
“ไม่ง้อก็ได้” เสียงหวานพูดขึ้นก่อนจะนั่งตัวตรงตามเดิมแล้วรอเวลาให้ใครบางคนมารับไปกินข้าว ร่างสูงเหล่มามองนิดหน่อยก่อนจะอ่านหนังสือการ์ตูนในมือต่อ รู้อยู่เต็มอกว่าอีกคนกำลังงอนแต่ก็ไม่คิดจะง้อ ฮยอกแจก็เป็นแบบนี้เสมอ เวลาไม่ได้ดั่งใจเมื่อไหร่ก็จะงอนบ้าง วีนแตกบ้าง หรือไม่ก็ประชด
“ย็อก รอนานไหม” เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นหน้าห้องเรียน ก่อนที่เจ้าตัวจะโผล่แก้มป่องๆเข้ามา บุคคลที่คยูฮยอนไม่รู้จัก แต่ก็ต้องยอมรับในใจว่าหล่อใช่เล่น ในขณะที่คนข้างตัวลุกขึ้นวิ่งไปหาอย่างดีใจ
“ไม่นาน คิบอมล่ะวิ่งมาเหนื่อยไหม” ร่างบางถามเสียงใสก่อนจะคล้องแขนคิบอมเดินออกไป คยูฮยอนได้แต่มองตามไปด้วยความไม่พอใจ ตอนฮยอกแจมาอ้อนก็รำคาญ พอเห็นไปกับคนอื่นก็ยิ่งหงุดหงิด
“แมร่ง เมื่อไหร่มันจะหึงฉันซักทีวะ” พอเดินห่างออกมาหน่อย ฮยอกแจก็ปล่อยแขนที่เกาะคิบอมออก ก่อนจะบ่นออกมา คิบอมได้แต่หัวเราะน้อยๆกับเพื่อนของตัวเอง
“แต่เขาก็ดูเฉยชาดีเนอะ” นอกจากจะไม่ช่วยปลอบคิบอมยังพูดจาทำร้ายจิตใจเลยโดนหยิกหมับเข้าที่เอวหนาเป็นการลงโทษ
“ฉันถามจริงๆ ฉันไม่น่ารักเลยเหรอ” ร่างบางหันไปถามจริงจัง คิบอมมองสบตากลมของเพื่อนอย่างใช้ความคิด
“ก็น่ารักดีนะ” คิบอมตอบออกไปตามความจริง
“แล้วทำไมเขาไม่ชอบฉันล่ะ โอ๊ย คนสวยหงุดหงิด” ร่างบางโวยลั่น แต่คิบอมก็เอาแต่ยืนหัวเราะ
“ฉันอาจจะหล่อไม่พอทำให้เพื่อนแกหึงมั้ง” (ไม่หล่ออีกเหรอคะเนี่ย โฮก!)
“เออเนอะ” ไก่น้อยคิดตามทันทีก่อนจะปิ๊งไอเดียใหม่ขึ้นมาอีก
ออด…………….
“กลับก่อนนะ” คยูฮยอนพูดขึ้นเป็นปกติก่อนจะเก็บของลงกระเป๋า แต่ร่างบางของเพื่อนก็ยังนั่งหน้ามุ่ยไม่พูดไม่จาตั้งแต่เช้า คยูฮยอนได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจก่อนจะเดินสวนกับใครบางคนที่วิ่งผ่านเข้ามา
“ไปย็อก กลับบ้านมินมารับแล้ว” ซองมินที่โดนเพื่อนรักโทรตามให้มารับบทหนึ่งในบรรดากิ๊ก รีบมาหาเพื่อนรักทันทีที่เลิกเรียน หมาป่าหนุ่มได้แต่เหล่มอง เมื่อเช้าคนนึง เย็นอีกคนนึง บริหารเวลาเก่งจริงๆเลยนะ
“ไปกินติมก่อนได้ป่ะ” ไก่น้อยถามตาแป๋ว ซองมินยิ้มน้อยๆก่อนจะพยักหน้ารับแล้วโอบเอวบางเดินผ่านหน้าคยูฮยอนไป ร่างสูงมองตามก่อนที่จะก้าวขาเดินตามไปอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“ย็อก เขาเดินตามมาแหละ” กระต่ายน้อยกระซิบกระซาบกับเพื่อนก่อนจะหอมแก้มใสของฮยอกแจไปฟอดใหญ่แล้วหันไปยักคิ้วกวนประสาทให้คนที่เดินตามมาทีนึง คยูฮยอนกำหมัดแน่นแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“แล้วเขาไปไหนแล้วอ่ะ” ไก่น้อยถามขึ้นทันทีไม่สนใจที่เพื่อนหอมแก้มเพราะมันเป็นเรื่องปกติ
“ก็เดินตามมาห่างๆ” ซองมินเหล่มองก่อนจะตอบ แล้วฉวยมือนิ่มของเพื่อนมากุมไว้ คนที่เดินตามหลังชักสีหน้าอย่างไม่พอใจแต่ก็ยังไม่ยอมปรากฏตัวซักที
“งั้นวันนี้เรากลับกันเถอะ” ไก่น้อยบอกออกมาหน้าเศร้าที่ยังไม่ได้ผลเหมือนเคย ซองมินพยักหน้ารับรู้ก่อนจะพาฮยอกแจไปส่งที่บ้านด้วยรถคันหรูของตัวเอง
“ขับรถดีๆนะมิน” เสียงใสพูดกับเพื่อนรักก่อนจะมองตามรถเพื่อนไปจนลับตา
“ไม่ให้มันเข้าบ้านไปก่อนล่ะ” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นเบื้องหลังทำให้ร่างบางหันกลับไปมองอย่างตกใจ
“มาได้ไงน่ะคยู” ถามออกไปไม่ได้ต้องการคำตอบเพราะเห็นรถคันหรูของเจ้าตัวจอดอยู่เบื้องหลัง
“มาดูคนไม่รู้จักพอ” ร่างสูงตอบกลับทันที โมโหจนแทบจะกระชากคนตรงหน้าออกเป็นชิ้นๆให้ได้ ร่างบางขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย
“พูดอะไรของแก”
“ก็พูดอย่างที่เห็นไง เมื่อเช้าอีกคนมารับไปกินข้าว พอตกเย็นก็ให้อีกคนไปรับจะควงกี่คนกันแน่คุณหนูลีฮยอกแจ” เสียงทุ้มถากถางต่อไปเรื่อยๆ
“มันจะกี่คนก็เรื่องของฉัน แกอย่ามายุ่ง” ร่างบางตอบกลับก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า แกหึงฉันแล้วใช่ไหมล่ะ โจวคยูฮยอน แต่คยูฮยอนกลับขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะไปเดือดร้อนกับชีวิตคู่ของเพื่อนทำไม
วันต่อมา…
“คยู แกหน้าบึ้งๆนะเป็นไรป่ะเนี่ย” ไปถึงตอนเช้าก็ถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนมือเรียวจะวางแปะไปบนหน้าผากของคยูฮยอนเพื่อเช็คอุณหภูมิ
“ก็ปกตินี่หว่า ตกลงแกเป็นอะไรเนี่ย” ร่างบางยังคงถามต่อ
“ป่าว แกอย่ามาสนใจฉันเลย” คยูฮยอนตอบกลับก่อนจะหลบสายตากลมโตนั้นอย่างสับสน
“เออ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วฉันไปกินข้าวก่อนแล้วกัน” ไก่น้อยพูดขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนฮยอกแจคงจะกุลีกุจอหาเรื่องขำๆมาเล่า ไม่ก็คอยแกล้งจนกว่าเขาจะยิ้มแต่ตอนนี้ฮยอกแจไม่ใส่ใจ จะสมน้ำหน้าตัวเองดีไหมคยูฮยอน รู้สึกตัวก็สายเกินไปเสียแล้ว
“ย็อก พี่มารับไปกินข้าวแล้ว” ร่างสูงโปร่งของใครอีกคนที่คยูฮยอนก็ไม่รู้จักโผล่พ้นขอบประตูพร้อมกับบรรดาแฟนคลับที่วิ่งตามมาเป็นพรวน ทำให้หมาป่าหนุ่มนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจเช่นเดิม
“พี่ฮัน ช่วยเอาบรรดาแฟนคลับออกไปก่อนได้ไหมล่ะฮะ” ฮยอกแจว่าหน้าง้ำ ฮันกยองเลยจัดการไล่ไปทันทีตามคำบัญชาของคนตัวเล็ก ฮยอกแจยิ้มร่าก่อนจะเดินเข้าไปกอดเอวหนาเอาไว้อย่างออดอ้อน แล้วพากันเดินออกไป ปล่อยให้คยูฮยอนนั่งเจ็บใจอยู่คนเดียว
“ฮยอกแจนี่คนมารับไม่ซ้ำเลยเนอะ” เพื่อนคนนึงพูดขึ้นหลังจากลับร่างบางไปแล้ว
“ก็ย็อกมันน่ารักนี่หว่า”
“นี่ถ้าไม่ติดว่าคนรุมรักเยอะขนาดนี้ฉันว่าจะขอเข้าฮาเร็มของไก่น้อยอีกคน”
“ก็ถือว่าเราโชคดีนะที่ย็อกเรียนห้องเรา เลยมีอาหารตาทุกวัน”
“แล้วย็อกมันจะเลือกใครล่ะเนี่ย”
“ไม่รู้ว่ะ ถามเพื่อนสนิทมันดิ” อีกคนตอบกลับทุกสายตาเลยจับจ้องมาที่คยูฮยอน
“คยูฮยอน ตกลงฮยอกแจชอบใครอ่ะ” เพื่อนคนนึงถามขึ้นก่อนที่ทุกคนจะจ้องรอคอยคำตอบ คำตอบที่แม้แต่โจว คยูฮยอนก็ไม่สามารถตอบได้
ออด...
“แกจะกลับบ้านเลยป่ะ คยู” ไก่น้อยถามเสียงใสหลังจากหมดคาบเรียนสุดท้ายไปแล้ว
“ว่าจะไปซื้อหนังมาดูซักหน่อย” เดี๋ยวนี้ฉันรู้สึกว่าฉันฟุ้งซ่านชะมัดเลย ใบหน้าสวยพยักหน้าขึ้นลงรับรู้
“ฉันก็กำลังจะไปห้างเหมือนกันเลย” เสียงหวานตอบกลับมา
“อืม ไปด้วยกันไหม” คยูฮยอนถามออกไปก่อนจะตาโตตกใจกับคำพูดของตัวเอง แต่คนฟังกลับตกใจยิ่งกว่า เพราะแต่ก่อนกว่าจะอ้อนวอนขอขึ้นรถคันหรูของคยูฮยอนได้ก็เล่นเอาแทบกระอักเลือดตาย แต่ไหงวันนี้กลับมาชวนเอาง่ายๆล่ะ แต่แผนก็ยังต้องดำเนินต่อไปแม้ว่าฮยอกแจอยากจะไปกับคยูฮยอนแทบขาดใจก็ตาม
“ไม่เป็นไรหรอก” ไก่น้อยตอบออกมา
“ฉันก็ชวนไปตามมารยาทเท่านั้นแหละ” หมาป่าหนุ่มตอบกลับมาทำให้คนสวยหน้าบึ้งไปทันที
“เออ! ฉันก็รู้ว่าแกชวนไปตามมารยาทฉันเลยปฏิเสธไง ไปกับคนที่เขาเต็มใจไปกับฉันดีกว่า” ร่างบางพูดอย่างน้อยใจก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง ยืนภาวนาให้ดงเฮมารับเร็วๆก่อนที่จะร้องไห้ออกไปตรงนี้ อีกคนพอพูดออกไปถึงได้รู้สึกตัวว่ามันรุนแรงเกินไปแต่ก็เลือกที่จะเงียบแล้วนั่งเฉยๆเพื่อรอให้คนของฮยอกแจมารับ ไม่ใช่อะไรก็แค่เป็นห่วงในฐานะเพื่อน ถ้าใครเข้ามาทำอะไรเพื่อนเขาต้องสู้ไม่ได้แน่นอน ก็แค่อยู่เป็นเพื่อนตามมารยาท เท่านั้นเอง
“ไก่น้อย พ่อปลามาแล้ว” ไม่นานเกินห้านาที ผู้ชายหน้าตาน่ารักที่คยูฮยอนไม่คุ้นหน้าก็วิ่งเข้ามา ก่อนจะกอดหมับเข้าที่เอวบางของฮยอกแจ พอเห็นว่าฮยอกแจมีเพื่อนแล้วร่างสูงถึงลุกขึ้นเดินออกไป พอลับร่างของคยูฮยอน ฮยอกแจก็ปล่อยโฮออกมาดังลั่นจนดงเฮตกใจ
“ไอ้ไก่แกเป็นอะไรวะ ดีใจที่เห็นหน้าฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ฮือๆๆ ไอ้บ้า ไม่สนก็ไม่สนให้ตลอดนะ ไอ้หมาป่าไร้หัวใจ” ร่างบางไม่ตอบกลับร้องไห้ไปโวยวายตามหลังของคนที่เพิ่งออกไปเสียงดัง
“ไก่น้อย ใจเย็นๆนี่เราก็จะเปลี่ยนคนมารับแกจนหมดชมรมแล้วนะเนี่ย” ปลาน้อยบ่นงุบงิบอย่างไม่เข้าใจเหมือนกัน เห็นซองมินบอกว่าคยูฮยอนออกอาการไม่พอใจบ้างนี่นา แต่ทำไมเมื่อครู่ถึงได้เฉยชานัก
“ฉันไม่น่ามารักไอ้หมาป่าบ้านี่จริงๆ” ไก่น้อยร้องไห้กับตัวเองจนปลาน้อยยังต้องปวดหัวไปกับเพื่อนด้วย
วันต่อมา…
“วันนี้ไม่มีคนมารับไปกินข้าวเหรอไง” เสียงทุ้มของคนที่นั่งข้างๆดังขึ้นหลังจากที่ร่างบางลงนั่งได้ซักพักและไม่มีวี่แววว่าจะลุกไปไหน
“มี” ตอบกลับเสียงเรียบ
“วันนี้จะใครอีกนะ เปลี่ยนคู่ควงทุกวันไม่เหนื่อยเหรอไง” คยูฮยอนประชดเข้าให้ จนตาสวยค้อนขวับ
“นายจะสนใจทำไม” ร่างบางพูดเรียบๆ จะมาสนใจทำไม นายไม่เคยสนใจฉันอยู่แล้วนี่
“ฮยอกแจ หิวรึยังจ้ะ” ยังไม่ทันที่คยูฮยอนจะโต้ตอบอะไร ใครอีกคนที่หน้าตาดีจัดก็โผล่พรวดเข้ามาอย่างเร็ว ไก่น้อยยิ้มหน้าบานส่งไปให้ก่อนจะลุกเดินออกไป แต่ทว่ามือแกร่งของคยูฮยอนกลับคว้าข้อมือบางไว้ก่อน โดยที่เจ้าของมือแกร่งยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ฮยอกแจพยายามจะสะบัดออก
“นี่นาย ปล่อยมือจากฮยอกแจด้วย” ฮีชอลเท้าเอวหาเรื่องด้วยมาดกวนๆตามแบบ แต่หมาป่าหนุ่มกลับลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าอย่างไม่เกรงกลัว แถมยังบีบข้อมือเล็กแน่นขึ้นไปอีก
“เจ็บนะ คยู” เสียงใสท้วงขึ้นเมื่อแรงบีบรัดมากเกินที่จะรับได้ คยูฮยอนแค่คลายมือออกเล็กน้อยแต่ยังไม่ปล่อยการเกาะกุมอยู่ดี ฮยอกแจได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนไปหาฮีชอลเพื่อให้ช่วย
“ปล่อยมือแฟนฉันซะ” ฮีชอลตวาดลั่นห้อง ทำให้เพื่อนๆในห้องหันมาสนใจที่จุดๆเดียวกัน
“แฟนนาย ทำไมเขาถึงไม่แกะมือฉันออกล่ะ” ร่างสูงตอกกลับ จนอารมณ์โกรธของฮีชอลพุ่งปรี๊ด เข้าไปกระชากฮยอกแจออกมาเองโดยลืมไปว่ารุ่นน้องอาจจะเจ็บได้
“ก็แกจับไว้แน่นขนาดนั้นใครจะแกะออก อยู่ดีๆหวงเพื่อนขึ้นมารึไง” เจ๊ซินทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะจับมือนิ่มของฮยอกแจออกไป พอมีคนมาสะกิดด้วยคำพูดแทงใจเข้าไปเต็มๆคยูฮยอนก็ทำได้แค่ยืนอึ้ง นี่ฉันหวงนายจริงๆน่ะเหรอ
“พี่ซิน ดูมันดิ นอกจากจะไม่หึงแล้วยังมาทำร้ายย็อกอีก” พอออกจากห้องไปได้หน่อยก็ฟ้องรุ่นพี่ แง้วๆ
“พี่ว่าหึงแล้วนะ” ฮีชอลหันมาตอบก่อนจะยิ้มให้รุ่นน้องอย่างเอ็นดู
“ไม่จริง ถ้ามันหึงมันจะปล่อยย็อกออกมาเหรอ” ไก่น้อยเถียงทันควัน ฮีชอลได้แต่ส่ายหน้าขำๆ ถ้านั่นไม่เรียกหึง อย่างไหนถึงจะเรียกว่าหึงนะ
อาทิตย์ต่อมา…
“ไม่ไหวแล้ว!” อยู่ดีๆฮยอกแจก็โวยลั่นห้องชมรมจนสมาชิกคนอื่นๆหันมามองเป็นจุดเดียว
“อะไรของแก” เรียวอุคถามด้วยความตกใจ ก็อยู่ดีๆก็โวยวายออกมาไม่มีสาเหตุ
“ไอ้หมาป่าบ้า ไอ้คนเย็นชา นี่มันจะหมดชมรมแล้วนะโว้ย!” ร่างบางไม่ตอบคำถามเพื่อนแต่กลับโวยมาอีกชุด คนที่รับเล่นละครไปแล้วได้แต่ส่ายหน้าขำๆ ใครกันแน่นะ ที่ยังดูไม่ออกซักที…
“ย็อก ยังเหลือตั้งหลายคนไหนจะซีวอน เยซอง เรียวอุค ลีทึก คังอิน แจจุง ชา…”
“จะกี่คน เค้าก็ไม่สนใจหรอกฮะ วันๆเอาแต่พูดจาถากถางบ้างล่ะ ประชดบ้างล่ะ แอบว่าบ้างล่ะ” ไก่น้อยขัดขึ้นก่อนที่ฮีชอลจะไล่ชื่อหมดทุกคน
“เพื่อนแกนี่เก็บอารมณ์เก่งสุดยอดเลย” ซองมินพูดขึ้นมาหลังจากที่ไปรับฮยอกแจแล้วแอบสังเกตบ่อยๆ
“เก็บอารมณ์เก่งอะไรล่ะ เขาเรียกว่าไม่รู้สึกต่างหาก” ไก่น้อยว่าหน้าง้ำ
“ถ้านายคิดแบบนั้นแล้วจะทำยังไงต่อล่ะ” ปลาน้อยวิ่งเข้ามาถามพยายามจะช่วยเต็มที่ ก็แผนนี้พวกเขาช่วยกันคิดขึ้นมานี่นา ทั้งๆที่ฮีชอลไม่เคยดูคนผิดแต่คราวนี้อาจจะพลาดซะแล้วล่ะมั้ง
“ไม่รู้เลย ว่าจะรอให้หมดชมรมก่อนถ้ายังไม่สนใจอยู่แบบนี้ก็คงต้องถอยกลับไปยืนอยู่ตำแหน่งเดิม” แล้วก็กลายเป็นไก่หงอยขึ้นมาทันที
“ใจเย็นๆสิย็อก” คิบอมที่นั่งอยู่ข้างๆปลอบเพื่อนขึ้นมา ก่อนหัวกลมๆของฮยอกแจจะพิงไปกับไหล่หนาอย่างหมดกำลังใจ
“ย็อก รอให้ถึงวันนั้นแล้วนายค่อยท้อนะตอนนี้ทำให้เต็มที่ไปก่อน” ลีทึกเดินเข้ามาพูด รู้สึกปวดหัวกับเรื่องแบบนี้พอดู แต่ในเมื่อน้องรักขอร้องเขาก็เต็มใจจะช่วยคนในชมรมก็เต็มใจช่วยเหมือนกัน
“แต่ผมหมดกำลังใจไปหมดแล้ว” ฮยอกแจตอบเสียงอ่อย
“สู้ต่ออีกซักยกแล้วกันไอ้น้อง พวกเราจะช่วยเอง” แจจุงคนสวยเดินเข้ามาตบบ่ารุ่นน้องอย่างให้กำลังใจก่อนจะหันไปซุบซิบกับคนอื่นเพื่อหารือถึงวิธีการ
“เห้ย! นั่นคยูฮยอนของแกนี่หว่า” จุนซูที่นั่งมองออกไปทางหน้าต่างบานใหญ่ร้องลั่นที่เห็นคนที่เพื่อนแอบรักเดินควงสาววยคนนึงไปขึ้นรถคันหรู ทุกคนมองตามไปทันที
“ผู้หญิงคนนั้นใคร” คังอินถามเสียงเรียบ
“รู้สึกว่าจะชื่อยุนอานะ แรงใช่เล่น” ยุนโฮเป็นคนตอบ
“เห็นไหมล่ะ ว่ามันไม่มีประโยชน์แล้ว” ไก่น้อยร้องไห้ออกมาก่อนจะโผเข้าไปกอดซองมินไว้แน่น คนอื่นๆเลยพลอยเครียดไปด้วย
“แกว่าพวกนั้นจะไปไหนวะ” ซีวอนถามเพื่อนขึ้นมาทันที ก่อนที่คำตอบสารพัดจะดังออกมา
“ห้างแหละ” ฮันกยองเป็นคนสรุปก่อนจะจับข้อมือเล็กของฮยอกแจลากออกไป
“ไปไหนพี่ฮัน ย็อกไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวหรอกนะ” ขืนไว้สุดตัวก่อนจะหันไปเกาะแจจุงไว้แน่น
“แผนสุดท้ายไง ไม่หึงให้มันรู้ไป” ทุกคนตอบออกมาพร้อมกันอย่างมาดมั่นแล้วพากันยกขบวนไปที่ห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุดทันที แล้วก็เป็นไปตามคาดเมื่อไปถึงก็พบรถของคยูฮยอนจอดเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าห้างตรงที่จอดวีไอพี ซีวอนดีดนิ้วเปาะอย่างชอบใจก่อนจะขับเข้าไปจอดต่อท้าย
“ไปไหนแล้ววะ” ชางมินบ่นขึ้นมาเพราะวิ่งเข้ามาเป็นคนแรกยังไม่ทันเลย
“เดทแบบนี้ ไม่พ้นดูหนัง” เยซองพูดขึ้น
“เออ ฉลาดเหมือนกันนี่หว่า” คังอินหันไปชมก่อนจะพากันวิ่งไปชั้นบนสุดทันที แล้วก็เป็นไปตามที่ซาลาเปาน้อยคาดการณ์พอไปถึงทุกคนก็พบคยูฮยอนยืนโอบเอวบางของยุนอาเพื่อรอเวลาหนังฉายอยู่
“ลุยเลย” ลีทึกสั่งการทันทีก่อนจะเป็นคนเดินมาโอบเอวฮยอกแจไว้คนแรกแล้วออกแรงลากรุ่นน้องให้เดินตามไปเพื่อให้ผ่านหน้าคยูฮยอน พอผ่านไปแล้วก็จุ๊บแก้มใสของฮยอกแจไปหนึ่งทีแล้วทำทียืนรอใครบางคน คยูฮยอนเห็นทุกการกระทำได้แต่กำมือแน่นไม่สามารถแสดงออกได้
“ฮัน ทางนี้” เสียงของลีทึกเรียกดังลั่นก่อนที่ฮันกยองกับเยซองจะเดินตามไปสมทบ พอไปถึงก็หอมแก้มของฮยอกแจคนละข้างเล่นเอาไก่น้อยหน้าเหวอ แต่ก็ยังไม่กล้าขัดเพราะไม่รู้ว่าพวกคนในชมรมกำลังจะทำอะไรแน่ คยูฮยอนกระตุกมุมปากอย่างไม่พอใจทันทีที่เห็นแต่ก็ยังยืนยิ้มคุยกับยุนอาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่อไป
“พี่ทึก เขาไม่สนใจผมเลย” ไก่น้อยกระซิบบอกกับรุ่นพี่เสียงเศร้า ในขณะที่ซีวอนกับคิบอมเดินมาถึงพอดี ลีทึกพยักหน้าน้อยๆก่อนที่ซีวอนจะดึงร่างบอบบางของฮยอกแจไปประกบจูบแค่ปากแตะกันเท่านั้น คิบอมก็ยืนซ้อนด้านหลังทันทีก่อนจะกดจูบเบาๆที่ซอกคอขาวนั้น ฮยอกแจได้แต่ตาค้างกับสิ่งที่เพื่อนทำ
“พวกแกเล่นอะไรเนี่ย” พอถูกปล่อยตัวก็เค้นเสียงลอดไรฟันถาม
“เอาเถอะน่า” ซีวอนดุเบาๆก่อนจะยืนประกบอีกข้าง ทำตัวเหมือนเด็กในสังกัดยังไงยังงั้น ฮีชอล ซองมิน เรียวอุค แจจุง ดงเฮเดินเข้ามาเป็นชุดสุดท้ายก่อนที่ซองมินจะดึงร่างบอบบางของเพื่อนมาไว้ในวงแล้วก็จั๊กกะจี้เอวบางกันอย่างสนุกสนานจนฮยอกแจขาอ่อนลงไปกองกับพื้นหน้าแดงก่ำเพราะหัวเราะมากเกินไป แต่คนที่มองจากวงนอกอย่างคยูฮยอนกลับคิดตะเลิดไปไกลแถมข้างๆกันยังมีผู้ร่วมวิพากษ์วิจารณ์อย่างออกรสอีกไม่ใช่ใครที่ไหนก็พวกคนในชมรมนั่นแหละ
“โห เสน่ห์แรงจังเลย” ยุนโฮพูดให้ดังพอที่คยูฮยอนจะได้ยิน
“ว้าว อัดเป็นแฮมเบอร์เกอร์เลย” คังอินต่อให้ทันที
“ผิวขาวๆแบบนั้น ถ้าทำให้เป็นรอยล่ะเสียดายแย่” ฮันกยองมาแนวหื่นๆ แต่ก็ทำให้คนปากแข็งอย่างคยูฮยอนแทบจะถลาไปดึงใครบางคนออกมาจากวงล้อมให้ได้ แต่ก็ติดที่ยุนอาเกาะแน่นอยู่นี่แหละ
“โอ๊ะโอ โดนรุมกดกลางห้างเลยเหรอเนี่ย” จุนซูเติมเชื้อไฟเข้าไปอีกเมื่อเห็นฮยอกแจทรุดลงกับพื้น
“ก็น่ารักขนาดนั้นใครจะอดใจไหว” ชางมินรีบเพิ่มเข้าไปอีกเมื่อเห็นคยูฮยอนเริ่มโกรธจนหน้าแดง
“เขินจนทรุดเลยว่ะ” ยูชอนรีบต่อให้ทันที
“ฉันล่ะจะยอมเป็นเด็กในสังกัดนั้นจริงๆให้ตาย” ยุนโฮพูดออกมาอีกรอบแล้วก็ทำให้เส้นความอดทนของใครบางคนขาดลงได้ทันทีเช่นกัน
“หุบปาก!!” คยูฮยอนหันไปตวาดพวกขี้นินทาหกคนดังลั่น ก่อนจะแกะแขนที่ถูกเกาะแน่นออก ขายาวๆพาเจ้าของไปหยุดยืนตรงหน้าของฮยอกแจที่ยังนั่งอยู่กับพื้นทันที
“กับใครก็ได้ใช่ไหม!” ไม่รอให้ใครพูดอะไรก็ถามออกมาเองเสียงดังลั่นก่อนจะกระชากแขนเรียวอีกคนขึ้นมาจ้องตากลมนั่นไม่วางตา พวกลีทึกก็ได้แต่ยืนมองนิ่งๆไม่คิดจะห้าม ก็ถ้าห้ามแล้วเกิดทิฐิชนะหัวใจขึ้นมาอีกก็แย่น่ะสิ ลงทุนกันไปขนาดนี้แล้ว
“แกพูดอะไร” ฮยอกแจถามเสียงสั่น กลัวคนตรงหน้าขึ้นมาจับใจ ยุนอาวิ่งตามมาก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยความงงสุดขีด
“นี่มันอะไรกันคะ คยู”
“อย่ายุ่ง” ร่างสูงตวาดดังลั่นก่อนจะหันมาจ้องหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทอีกครั้ง
“ฉันถามว่ากับใครก็ได้ใช่ไหม!!” ถามเสียงดังขึ้นไปอีก จนร่างบางตกใจร้องไห้ออกมา ไม่ใช่คนนี้ คยูฮยอนคนที่ฮยอกแจรักไม่ใช่คนนี้
“ฉันถามก็ตอบเซ่!” แล้วก็ตะคอกลงมาอีกรอบ ซีวอนเห็นคนตัวเล็กเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเลยเดินไปแกะมือของคยูฮยอนออกจากแขนบอบบางอย่างสุภาพแล้วดึงตัวฮยอกแจไปไว้ด้านหลังแทน
“ต้องให้มันมาปกป้องเลยเหรอไง บรรดาเด็กในสังกัดของแกน่ะ” คยูฮยอนยิ่งระเบิดอารมณ์เข้าไปอีก
“ก็ยังดีกว่าแกนั่นแหละ ที่เอาแต่ทำร้ายฉัน” ร่างบางเถียงออกมาแล้วหันไปกอดเรียวอุคร้องไห้ใหญ่ คำพูดของฮยอกแจทำให้หมาป่าหนุ่มยืนอึ้งไปซักพัก
“อย่ามาโยนความผิดให้ฉันนะ วันๆก็เอาแต่เที่ยวนัดผู้ชายคนอื่นไปทั่ว”
“แกจะมาสนใจทำไม นี่มันชีวิตของฉันนะ” เสียงใสเถียงกลับทันควัน
“นั่นสินะ ฉันก็กำลังสงสัยว่าฉันจะสนใจทำไมแล้วฉันก็ได้คำตอบแล้ว มานี่!” พูดจบก็เดินไปกระชากคนตัวเล็กออกจากวงก่อนจะลากหายไป พวกฮีชอลได้แต่ตาค้างก่อนจะหันไปมองตากันปริบๆ
“มันโมโหหึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” แจจุงพูดออกมาในขณะที่หลายๆคนพยักหน้ารับภาวนาขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาเลย
“เจ็บนะ” ร่างบางร้องลั่นหลังจากที่ถูกเหวี่ยงมาบนเบาะรถคันหรูเต็มๆ
“เจ็บเหรอ แล้วที่เคยโดนอยู่ทุกวันไม่เจ็บกว่านี้เหรอไง” ร่างสูงหันมาตวาดเสียงดังลั่นก่อนจะกระชากรถออกไป คนถูกว่ากลับตีหน้างงเข้าไปอีกว่าทุกวันที่โดนหมายถึงอะไร
“อย่ามาทำหน้าไร้เดียงสาไปหน่อยเลย ที่แท้แกก็ร่านไปทั่ว” คยูฮยอนตวาดกลับทันที คำพูดนั้นทำให้คนฟังโกรธจัดจนตบใบหน้าหล่อเข้าไปเต็มแรง
“แกไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน แกเป็นแค่เพื่อนฉัน!”
“เพื่อนเหรอ ได้ ฉันจะทำให้มันเปลี่ยนจากเพื่อนเอง” พูดจบก็เลี้ยวรถเข้าข้างทางทันที ก่อนจะกดปรับเบาะของคนนั่งด้านข้างให้เอนลงอย่างเร็ว
“แกจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ” ร่างบางโวยลั่นพยายามหนีออกจากการเกาะกุมแต่ไม่เป็นผล
“ทำแบบที่แกทำกับเด็กของแกทุกวันไง”
“หะ อุ๊บ…” ยังไม่ทันจะเถียงก็ถูกอีกคนปิดปากลงมาด้วยความรุนแรง คยูฮยอนบดขยี้ริมฝีปากอิ่มก่อนจะบังคับให้คนด้านล่างเผยอปากเพื่อสอดลิ้นร้อนเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปากเล็ก ไม่สนใจคนที่อยู่ด้านล่างและกำลังร้องไห้ออกมาแม้แต่น้อย พอจูบจนพอใจก็เปลี่ยนเป้าหมายเป็นซอกคอขาวแทน
“คยู ปล่อยฉัน” ฮยอกแจพยายามอ้อนวอนแต่มันก็ดูไร้ผลเพราะเสียงอ้อนคงไม่สามารถผ่านเข้าไปให้คนที่กำลังโมโหจัดได้ยิน ริมฝีปากบางดูดเม้มจนเกิดรอยสีแดงสวยตรงซอกคอขาวก่อนจะเลื่อนมือแกร่งไปที่เอวบอบบางเป็นจุดถัดไป
“คยูฮยอน ขอร้อง ฮึก ปล่อยฉัน” ร่างบางยังคงอ้อนวอนไม่มีความรู้สึกเสียวซ่านกับสัมผัสป่าเถื่อนนั้นซักนิด ใบหน้าหล่อยกขึ้นมามองอีกคนนิ่งๆ
“ปล่อยเหรอ ที่ทำอยู่ทุกวันกับใครก็ได้ แกเคยร้องให้ปล่อยไหมทีกับฉันทำมามียางอาย” ถ้อยคำเชือดเชือนถูกส่งกลับมาก่อนที่จะก้มลงไปลิ้มรสอกขาวที่กำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า ร่างบางทำได้แค่ร้องไห้ออกมา แม้แต่แรงจะขัดขืนยังไม่มี มันหมดไปพร้อมๆกับวาจาดูถูกนั่นเสียแล้ว ในขณะที่อีกคนกำลังเพลิดเพลินกับสิ่งที่เห็นประตูรถฝั่งคนขับถูกกระชากเปิดออกทันที ก่อนที่ตัวของคยูฮยอนจะถูกลากตามออกมา
“แกทำอะไรฮยอกแจ” ซีวอนถามทันทีก่อนจะชี้หน้าอย่างหาเรื่อง
“ทำแบบที่พวกแกทำไง” อีกคนก็ตอบกลับอย่างเผ็ดร้อน
“ที่พวกเราทำคือดูแลฮยอกแจให้ดี ไม่ใช่บังคับจิตใจ” ฮีชอลตะคอกเสียงดังลั่นหลังจากที่ไปโอบร่างบอบบางของฮยอกแจลงมาจากรถ มองดูร่องรอยสีแดงที่เกิดขึ้นก็ไม่ต้องถามว่าใครอีกคนทำอะไรไว้
“ใช่ถ้านายจะทำอย่างพวกเราก็คือการรักฮยอกแจ” ลีทึกพูดเสียงเรียบเข็มบนบ่าที่บอกถึงชั้นปีกับตำแหน่งทำให้คยูฮยอนไม่กล้าเถียงออกไป แม้จะรู้ว่าคยูฮยอนทำไปเพราะหึงแต่มันก็มากเกินไปที่คนตัวเล็กๆอย่างฮยอกแจจะรับได้
“พอเถอะฮะ” ฮยอกแจห้ามเสียงดังลั่น ก่อนจะมองไปที่คยูฮยอนด้วยแววตาปวดร้าวจนคยูฮยอนไม่อาจสบตากลมนั้นได้
“ผมหยุดแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ” ไก่น้อยพูดต่อก่อนจะหันไปหาฮีชอล ฮีชอลเลยรีบพาร่างกายบอบช้ำของรุ่นน้องเดินไปขึ้นรถอีกคันทันที ใช่ตอนนี้คยูฮยอนหึงแล้ว แต่คยูฮยอนคนนี้ไม่ใช่คนที่ลีฮยอกแจรู้จัก ไม่ใช่เลย…
“โจวคยูฮยอน ถ้านายสนใจฮยอกแจให้ได้เท่าครึ่งหนึ่งที่ฮยอกแจสนใจในตัวนาย นายจะรู้ว่าพวกฉันเป็นคนที่สนิทกับฮยอกแจมากที่สุด” ซองมินร่ายยาวก่อนจะมองอีกคนด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“เพราะพวกเราอยู่ชมรมเดียวกัน มันไม่มีทางเป็นอื่นได้นอกจากเพื่อนและรุ่นพี่” เรียวอุคต่อให้
“ถ้าฉลาดขึ้นมาบ้างก็ทำอะไรให้มันถูกต้องซะ” คิบอมพูดต่อก่อนจะพากันเดินหายไป ทิ้งไว้เพียงคนโง่คนนึงที่ทำลายหัวใจของคนที่รักไม่มีชิ้นดี จะโทษใครกันล่ะ คยูฮยอนคนโง่…
“ย็อกกินอะไรหน่อยสิ” ดงเฮเดินเอาข้าวมาวางไว้ตรงหน้าเพื่อนก่อนจะถอยทัพไปอีกคนเพราะฮยอกแจเอาแต่นั่งซึมไม่พูดไม่จา พอออกจากบ้านมาถึงโรงเรียนก็เลือกที่จะจอดรถไว้หน้าห้องชมรมลงรถก็ตรงเข้าห้องชมรมทันที ไม่ยอมไปเรียนหนังสือนี่ก็จะครบห้าวันแล้วด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าคยูฮยอนจะคิดอะไรได้บ้างรึเปล่า
“ย็อก วันนี้นายมีสอบเก็บคะแนนนะ” ซีวอนเดินเข้ามาอีกคน ฮยอกแจหันไปมองเสี้ยวหน้าของซีวอนนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้ารับ
“ไปเถอะเดี๋ยวพวกเราไปส่ง” ฮีชอลพูดขึ้นก่อนจะประคองร่างบางของรุ่นน้องให้เดินออกไป มีพวกในชมรมที่ไม่มีเรียนเดินตาม อย่างน้อยตอนนี้กำลังใจก็สำคัญที่สุดสำหรับฮยอกแจ พอไปถึงห้องสอบลีทึกก็เป็นคนเปิดประตูให้ก่อนจะขออนุญาตอาจารย์เพื่อที่จะอยู่ดูน้อง ซึ่งแน่นอนว่าอาจารย์ก็ไม่สามารถว่าอะไรพวกลีทึกได้ มาสอบคนเดียวเลยกลายเป็นเหมือนมาสอบสิบคน แต่ละคนเดินล้อมฮยอกแจไว้ตรงกลางเพื่อบังไม่ให้เพื่อนเห็นคนที่ไม่สมควรจะเห็น จะเป็นใครไม่ได้อีกนอกจาก โจว คยูฮยอน คยูฮยอนได้แต่มองตามไปเพราะไม่สามารถเข้าถึงตัวได้ แม้กระทั่งเห็นหน้าหวานที่คุ้นเคย ตอนนี้คยูฮยอนก็ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะเห็น
…
เพิ่งรู้ตัวว่าขาดไม่ได้
เพิ่งรู้ตัวว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะอะไร
เพิ่งรู้ตัวว่าทำร้ายจิตใจใครอีกคนมากมายแค่ไหน
เพิ่งรู้ตัวว่ารักก็เมื่อสิ่งนั้นได้หายไป
ฮยอกแจ คยูฮยอนคนนี้ขอโทษ
…
พอสอบเสร็จพวกลีทึกก็กันฮยอกแจออกมาจากห้องทันทีไม่เปิดโอกาสให้คยูฮยอนแม้แต่น้อย ก็สมควรกับความผิดที่ได้ทำแล้วไม่ใช่เหรอ
“ย็อก ไปดูหนังกันไหม” ซองมินถามขึ้นพยายามทำให้เพื่อนสดใสเหมือนเดิม แต่คำตอบที่ได้รับก็คือการเงียบเช่นเคย
“ย็อกไปกินไอติมกันเถอะ” คิบอมพยายามอีกคนแต่ผลลัพธ์ก็เป็นเหมือนคนอื่นๆ
“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก กลับก่อนนะ” ฮยอกแจพูดขึ้นก่อนจะสะพายกระเป๋าลุกเดินออกจากห้อง แต่ขาเรียวก็ต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่เมื่อพบคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด
“ย็อก” ซองมินวิ่งเข้ามาถึงตัวเพื่อนรักเป็นคนแรกก่อนจะโอบกอดเพื่อนรักไว้แล้วมองหน้าแขกผู้มาเยือนอย่างไม่เป็นมิตร
“ฉันจะมาคุยกับฮยอกแจ” คยูฮยอนบอกเสียงเรียบ ตาคมจ้องเพียงร่างบางของคนที่เคยอยู่เคียงข้างเท่านั้นไม่สนใจคนอื่นที่อยู่ในห้องซักนิด
“ขอโทษที น้องฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย” ฮีชอลตอบออกมา
“แต่ผมมี”
“กลับไปซะดีกว่า” ฮันกยองเดินออกมาขวางหน้าไว้อีกคน
“ไม่กลับ จนกว่าผมจะได้คุยกับฮยอกแจ” คยูฮยอนสวนกลับทันที เป็นตายยังไงวันนี้ก็ต้องคุยให้รู้เรื่องให้ได้
“เอ๊ะ!” ลีทึกขึ้นเสียงด้วยความโมโห
“ผมจะไปคุยกับเขาฮะ เดี๋ยวผมมานะไม่ต้องห่วง” ฮยอกแจขัดไว้ ก่อนที่จะยิ้มน้อยๆไปให้ทุกคนแล้วเดินนำใครอีกคนออกมา หลายๆคนทำท่าจะตามไปแต่ว่ายุนโฮห้ามไว้ก่อน
“เรื่องของคนสองคนเราไปยุ่งมากๆ มันอาจจะไม่มีผลดีนะ” และนี่ก็คือเหตุผลที่ทุกคนรับฟังเลยได้แต่นั่งรออยู่เงียบๆที่เดิม
“มีอะไร” ร่างบางถามเสียงเรียบหลังจากเดินมาไกลจากห้องชมรมพอดู ตาสวยมองนิ่งไปยังเบื้องน้ำด้านหน้า ไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา
“ฮยอกแจ” เสียงทุ้มเรียกอย่างอ่อนโยนแบบที่ไม่เคยได้ยิน ทำให้น้ำตาหยดใสแทบจะไหลออกมาให้ได้แต่เจ้าตัวก็กลั้นไว้อย่างสุดความสามารถ
“นายพูดมาสิ” ถามต่อไปอีกครั้งหลังจากเงียบอยู่นานแต่คยูฮยอนก็ยังไม่พูดอะไร แขนแกร่งกอดร่างบางจากด้านหลังซุกใบหน้าหล่อลงบนไหล่บอบบาง
“ฮยอกแจ ฉันขอโทษ” หลังจากรวบรวมความกล้าอยู่นานก็พูดออกไปจนได้ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบแก้มใสอย่างห้ามไม่ได้
“ให้อภัยคนโง่ๆอย่างฉันเถอะนะ” คยูฮยอนพูดต่อ
“คยูฮยอนขอเวลาฉันหน่อยนะ อีกแค่สองวันฉันจะกลับไปเป็นเพื่อนนายเหมือนเดิม” ร่างบางดันตัวออกก่อนจะหันกลับไปมองเพื่อพูดตรงๆ
“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ต้องการเป็นเพื่อนกับนายแล้ว” คยูฮยอนตอบกลับมาทันทีก่อนจะดึงร่างบางเข้าไปกอดอีกครั้ง ก่อนจะกดจูบลงบนผมนุ่ม
“…”
“ฉันรักนายนะ ฮยอกแจ” เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนจะดึงคนตัวเล็กออกมาสบตาตรงๆ
“นายกำลังโกหกฉันอีกแล้วใช่ไหม ฮึก” ร่างบางว่าก่อนจะกำเสื้อของคนตรงหน้าแน่น
“ฉันไม่ได้โกหก ที่ฉันควงยุนอาก็เพื่อประชดนาย ที่ฉันคอยพูดจาถากถางนายก็เพราะฉันหวงนาย ที่ฉันทำทุกอย่างเพราะว่าฉันหึงนาย และที่สำคัญคยูฮยอนคนนี้รักฮยอกแจ ถึงฉันจะแสดงออกไม่เป็นแต่ฉันก็โกหกตัวเองไม่ได้ว่าทุกครั้งที่นายไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันมันเจ็บปวดทุกครั้ง” คยูฮยอนร่ายยาว ก่อนจะก้มลงจูบซับน้ำตาที่พวงแก้มใสให้อย่างอ่อนโยน
“คยูฮยอนคนนิสัยไม่ดี ฮือๆๆ” ฮยอกแจว่า แต่กลับซุกหน้าลงกับอกกว้างของอีกคน คำพูดขัดกับการกระทำสิ้นเชิงจนร่างสูงยิ้มกว้าง
“ไอ้หมาป่างี่เง่า กว่าจะพูดออกมาได้จะรอให้ฉันร้องไห้ตายก่อนรึไง” แล้วก็ว่าต่ออีกชุด คยูฮยอนยืนรับฟังนิ่งๆไม่เถียงอะไร
“ขอโทษ ก็เวลาฉันจะเจอนายทีไรพวกชมรมนายก็กันนายไว้ตลอด”
“นายน่าจะโดนเยอะกว่านี้ด้วยซ้ำ” เสียงหวานพูดต่อก่อนจะหน้าง้ำลง น้ำตาไม่ได้ไหลอีกต่อไปแต่ตอนนี้หัวใจดวงน้อยๆกำลังพองโต ตากลมสบตากับอีกคนนิ่งๆก่อนที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มจะบรรจบกัน คยูฮยอนค่อยๆจูบทีละนิดเพื่อเก็บเกี่ยวความหวานให้ได้มากที่สุดและทดแทนกับจูบแรกที่ทำให้เกิดความทรงจำแย่ๆ ก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปอย่างนุ่มนวลควานหาความหวานอย่างไม่รู้เบื่อจนร่างบางต้องร้องประท้วงในลำคอ
“คนบ้า ดีด้วยหน่อยก็รังแกอีกแล้วนะ” ฮยอกแจว่าหน้าแดงแจ๋ จนคยูฮยอนอดไม่ได้ที่จะดึงเข้าไปหอมแก้มอีกซักฟอด ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน สมหวังในรักมันมีความสุขอย่างงี้นี่เอง…
แถมอีกนิด ดีป่ะ?
“ฮยอกแจ ลุกออกมานี่” คยูฮยอนโวยลั่นหลังจากที่เห็นคนรักนั่งอยู่บนตักของไอ้ป่องที่คยูฮยอนก็จำชื่อไม่ได้ซักทีอย่างสนิทสนม
“ลุกไปไหน ประชุมอยู่รอเงียบๆได้ไหม” ไก่น้อยหันไปตอบตาแป๋วก่อนจะส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ ทำไมมันขึ้หึงได้ขนาดนี้ฟระ…
“ไก่น้อยอย่าทำแบบนี้สิ ลุกออกมาเหอะนะ” เสียงทุ้มอ้อนวอนแทบขาดใจ หลังจากที่คิบอมโอบรอบเอวบางของคนรักเพื่อแกล้งเข้าไปอีก
“คยู ฉันจะพูดอีกครั้งเดียวนะ รอเงียบๆ!” เสียงใสเอ่ยออกมาอย่างเฉียบขาด หมาป่าเลยทำได้แต่ส่งเสียงงึมงำก่อนจะเดินไปนั่งรอคนรักที่มุมห้องเงียบๆตามคำสั่ง กลับไปนะจะทำโทษให้เดินไม่ได้เลยคอยดู…
“ฮยอกแจ นายจะทำให้ฉันถูกหมาป่ากัดตายนะ” คิบอมยื่นหน้าเข้าไปกระซิบกับเพื่อน
“ทำโทษ ทีแต่ก่อนมาทำเป็นไม่สนใจตอนนี้ก็ตามหึงให้ตายไปเลย” ไก่น้อยหันไปตอบก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มป่องๆของคิบอมยั่วให้คยูฮยอนที่จ้องไม่วางตาโมโหหึงเข้าไปอีก
“ฮยอกแจ กลับบ้าน!” แล้วคยูฮยอนก็ทนไม่ได้ลุกเดินมาดึงตัวคนรักออกจากตักของคิบอมไปกอดไว้แน่น หลายๆคนในห้องชมรมพากันขำน้อยๆ
“คยูฮยอน ไม่มีเหตุผลอีกแล้วนะ” ร่างบางว่าแก้มใสอมลมจนกลม
“ก็ฉันทนมองนายนั่งสวีทกับคนอื่นไม่ได้นี่”
“หึง?”
“ใช่ มากด้วย” พูดจบก็ดึงตัวคนรักออกไปทันที คืนนี้ไม่ได้นอนแน่ๆ ไก่น้อย…
----------------------------------------------------------------------------------
Writer Talk:
เนื่องจากไรเตอร์ง่วงจัดแต่อยากอัพให้อ่านกันคืนนี้
เลยขอลงก่อนเที่ยงคืนนิดหน่อย
ไม่ว่ากันนะคะ
ขอให้คยูฮยอนออปป้า มีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่าลืมติดตามโปรเจคหื่นพิเศษของไรเตอร์ที่จะอัพในวันที่ 3 นี้นะคะ
พลาดแล้วจะเสียใจ
ปล. แอบบอกนิดหน่อยแล้วกันนะคะ ว่า NC กระจายตั้งแต่ตอนแรกแต่จะอัพกี่โมงนี่ขอดูความพร้อมก่อนนะคะ
สุดท้ายนี้รักทุกคนเช่นเคยค่า
ความคิดเห็น