คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #107 : Special Part2- Darkness ~13~
Chapter 13
“ปล่อยนะโว้ย” ฮีชอลตวาดดังลั่นเมื่อชินดงเข้ามาล๊อคตัวเอาไว้จากด้านหลังเมื่อเห็นว่ากำลังจะตามฮยอกแจออกไป
“ไม่ปล่อยครับ” หนุ่มอ้วนตอบแล้วหันไปยิ้มอย่างสะใจกับคังอินอีกคน
“ไอ้อ้วนปล่อยฉันนะโว้ย” ยิ่งถูกรั้งเสียงของฮีชอลก็ยิ่งดังขึ้นไปอีก คนอื่นๆก็มองตรงไปที่ประตูบานที่เพิ่งถูกปิดไปเช่นกันแต่ทว่ากลับพบคังอินมายืนขวางเอาไว้แถมยักคิ้วให้เป็นการล้อเลียนอีกที
“ไอ้หมี แกหลบออกจากประตูไปดิ๊” ลีทึกเป็นคนเดียวที่กล้าออกคำสั่งกับคังอินในตอนนี้
“ไม่ครับ” ตอบกลับอย่างสุภาพแต่หน้าตากวนบาทาเป็นที่สุด
“คังอิน ฉันเป็นพี่นะโว้ย” ลีดเดอรืของวงเริ่มแผดเสียงดังลั่น
“ผมก็เป็นน้องนะครับ” ตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ไอ้ๆ ฮึ่ย!” แล้วก็หมดคำด่าไปโดยปริยายเพราะไม่มีใครคิดจะยุ่งกับคังอินเป็นแน่
“พี่ฮันผมว่าเรามาร่วมมือกันเถอะ” อยู่ดีๆซีวอนก็พูดขึ้นมาเรียกให้ฮีชอลที่กำลังดิ้นเร่าๆหยุดอยู่กับที่ได้ก่อนจะหันไปมองอย่างสนใจในบทสนทนานั้น
“ยังไง” ฮันกยองถามอย่างอยากรู้เช่นกัน
“เอาหมีออกจากประตูกันเถอะ” สิ้นคำพูดของซีวอนก็มีคนเสนอตัวช่วยอีกมากมาย
“เอาล่ะนะพี่ ถ้าคราวนี้พี่ถูกเหวี่ยงออกมาจะมาว่าเราไม่ได้นะ” คิบอมพูดยิ้มกริ่มแล้วแทกมือกับคยูฮยอนที่ยืนตั้งป้อมรออยู่
“เริ่มได้” ลีทึกเป็นคนให้สัญญาณก่อนที่ทุกคนจะตะลุมเข้าไปตรงที่คังอินยืนอยู่ ฮีชอลก็มีหน้าที่กอดเอวอ้วนๆของชินดงเอาไว้เพื่อไม่ให้เข้าไปช่วยได้
“อ๊าก” คังอินร้องเสียงหลงเมื่อถูกเหวี่ยงออกมาล้มลงไปบนพื้น
“ไปก่อนนะพี่ บ๊ายบาย” เรียวอุคพูดแล้ววิ่งออกไปเป็นคนสุดท้าย ปล่อยให้ชินดงช่วยประคองคังอินขึ้นมาจากพื้นแทน
“ฮยอกแจ” เสียงเรียกของคนทั้งสิบดังขึ้นทำให้ร่างบางที่กำลังจะก้าวขึ้นรถไปกับนิชคุณและซึงรีชะงีกขาเอาไว้ก่อนจะหันกลับมามองอย่างไม่เข้าใจ
“มีอะไรครับ” เสียงหวานถามกลับอย่างห่างเหิน มีนิชคุณและซึงรีคอยยืนขนาบข้างเอาไว้
“อย่าไปเลยนะ” ซองมินง้อ
“อยู่กับเราเถอะนะฮยอก” เยซองรีบพูดต่อ แต่ว่าคนฟังกลับขมวดคิ้วมุ่นอย่างงุนงงกับท่าทางที่เปลี่ยนไปนั้นแม้จะพอเข้าใจอะไรบ้างแต่ทุกอย่างก็ยังไม่แจ่มชัดไม่ใช่เหรอ
“พวกนายกำลังเล่นอะไรอยู่” ฮยอกแจถามออกไปอย่างสับสน ใบหน้าหวานส่ายไปมาราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ทุกคนกำลังทำอยู่
“ฮยอก ฟังเราก่อนนะ” คยูฮยอนพยายามง้องอนอีกคนแต่มือเล็กกลับยกขึ้นมาปิดหูเอาไว้ คังอินกับชินดงที่วิ่งตามลงได้แต่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ
“ฮยอกแจ เอามือออกแล้วฟังเราหน่อยนะ” ดงเฮพยายามส่งเสียงผ่านเข้าไป
“นายจะไปจริงๆน่ะเหรอฮยอกแจ” คิบอมถามเสียงเครียด เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเอาแต่หลับตาเอามือปิดหูเอาไว้ก็เริ่มจะอ่อนใจ เรี่ยวแรงที่มีมันหมดไปเสียดื้อเมื่อเห็นใครคนอื่นกำลังโอบเอวบางเอาไว้อย่างหวงแหน ที่ตรงนั้นควรจะเป็นของสมาชิกวงซุปเปอร์จูเนียร์ไม่ใช่เหรอไง
“ฮยอกแจ ไปเถอะ” ชินดงตะโกนบอกทำให้คนที่กำลังลังเลเริ่มมีสีหน้าที่มั่นคงขึ้น
“ไอ้คุณ ไอ้ซึงพาฮยอกไปก่อน” คังอินบอกมาอีกที ทำให้รุ่นน้องสองคนพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว ก็ใครจะกล้าขัดคำสั่งของยองอุนกันได้ล่ะ
“ฮยอกแจ อย่าไปนะ” เสียงของซีวอนทำให้ขาเล็กหยุดนิ่งอีกครั้ง
“อย่าไปจากเราเลยนะ แค่นายหายไปคืนเดียวเราก็แทบบ้าแล้ว” ฮันกยองพูดออกมาอีกคนตาคมส่งสายตางอนง้อมากมายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างบางเริ่มสั่นน้อยๆจากแรงสะอื้น
“ฮยอกแจให้โอกาสเราแก้ตัวเถอะ” ฮีชอลพูดออกไป ถ้าลงไปคุกเข่ากับพื้นได้ก็คงทำไปแล้ว
“พวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่” อยู่ดีๆใบหน้าก็หันมาพูดอย่างจริงจังน้ำตาหยดใสเอ่อคลอดวงตาสวย
“…” ทุกคนกำลังเงียบเพราะหาคำตอบให้อีกฝ่ายไม่ได้เช่นกัน
“เห็นผมเป็นตัวอะไร ฮึก” ยิ่งพูดยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีกจนซึงรีทนไม่ได้ต้องดึงเข้ามากอดปลอบเอาไว้
“ฮยอก” แต่ละคนได้แต่ครางเรียกเพราะไม่รู้จะทำอะไรที่ดีกว่านั้น
“เห็นผมเป็นสิ่งไม่มีชีวิตอยากจะด่าก็ด่า อยากจะไล่ก็ไล่ พออยากจะเก็บเอาไว้ถึงได้มาง้อเหรอฮะ” เสียงใสถามดังลั่นพร้อมกับร้องไห้โฮออกมาจนนิชคุณต้องรีบดันหลังบางให้ขึ้นรถไป ทุกคนได้แต่ยืนอึ้งพร้อมๆกับทรุดตัวลงนั่งเมื่อรถยนต์คันหรูได้แล่นหายไปจนลับสายตา
“นี่เราทำอะไรลงไป”
----------------------------------------------------------
Katomnam Talk:
ลงช้าไปบ้างไม่ว่ากันนะคะทุกคน
ไงก็รักทุกคนค่า
จุ๊บๆๆ
ดูแลตัวเองกันด้วยนะคะ
ขอบคุณทุกความห่วงใยค่ะ
ไม่หายก็อัพค่า
ความคิดเห็น