คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 (100%)
เฟิงชิงถิงแข็งใจมองภาพตรงหน้าด้วยความไม่สบายใจนัก จุดฝังเข็มที่นางฝังลงไปนั้นเป็นจุดที่หากผู้ใดโดนแล้วจะทำให้ร่างกายเจ็บปวดไปทั่วร่างทรมานเจียนขาดใจ นางไม่คิดว่าจะฝังเข็มจุดนี้กับผู้ใด แต่ท่านปู่เคยบอกไว้ เป็นหมออย่างไรก็ควรเรียนรู้ทุกจุดบนร่างกาย นางจึงเรียนรู้จุดฝังเข็มจุดนี้ด้วย
สำหรับสือซานเหลียงนางไม่มีทางเลือกจริงๆ คิดไปถึงเรื่องเล่าของเถ้าแก่ร้านน้ำชาว่าเขาทำร้ายผู้อื่นจนเกือบตาย นางก็ไม่กล้าคิดว่าหากเขาคิดจะทำร้ายเด็กคนนั้นแล้วจะเกิดสิ่งใดขึ้น
“อ๊าก” แววตาดุร้ายนั้นจ้องนางคล้ายจะกินเลือดกินเนื้อ
นางถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพราะถูกไอสังหารของคนผู้นั้นพุ่งเข้าใส่ แต่เช่นนั้นก็ยังคงข่มทำใจกล้า “สัญญากับข้าก่อนว่าท่านจะเชื่อฟังข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ยอมเอาเข็มนั้นออกไปจากร่างท่าน”
สือซานเหลียงพยายามควานมือไปด้านหลังเพื่อหาเข็มที่ฝังอยู่บนร่าง แต่ทำอย่างไรก็หาไม่เจอ เขาดิ้นไปมาจนเข็มที่ฝังนั้นลึกเข้าไปอีก
“ห้ามขยับมากนะ ไม่เช่นนั้นท่านจะเจ็บไปมากกว่านี้”
“อ๊ากกกก” เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดซึมออกมาจากขมับของเขา เสียงฟันกรามขบกันแน่น ใบหน้าดุดันบิดเบี้ยวและดูชั่วร้ายมากกว่าเดิม แต่เฟิงชิงถิงก็ยังคงข่มใจไม่ถอนเข็มออกมา
“ตอบข้ามากก่อน ว่าจะเชื่อฟังข้า” นางมั่นใจว่าสือซานเหลียงรู้เรื่องที่นางบอก เขาสติไม่ดีแต่เขาไม่ได้โง่
“เชื่อฟัง ข้าเชื่อฟัง” สุดท้ายเขาก็ทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหวยอมตอบออกมา
เฟิงชิงถิงถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบเข้าไปถอนเข็มให้เขา แต่เมื่อถอนเข็มออกมามือใหญ่ข้างหนึ่งก็พุ่งเป้ามาที่ลำคอของนางอย่างรวดเร็ว นางเห็นเสี้ยวหน้าของเขาที่หันกลับมามอง แววตาดุร้ายนั้นเป็นสัญญาณเตือนให้นางกดปลายเข็มที่เพิ่งจะถอนออกกลับเขาไปที่เดิม พร้อมกับลำคอของนางถูกมือข้างนั้นบีบอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่นานนัก
“อ๊ากกกก” มือหนาคลายออกจากลำคอขาว ร่างของนางทรุดลงพื้นเพราะถูกบีบคอจนหมดเรี่ยวแรง ส่วนร่างใหญ่นั้นก็กลับมานอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นอีกครั้ง
เฟิงชิงถิงหายใจหอบ ทั้งตกใจทั้งเจ็บที่ลำคอ คอนางเกือบจะหักแล้ว หากเมื่อครู่นางฝังเข็มช้ากว่านี้คาดว่าชีวิตนี้คงจบแค่นี้ การกระทำของสือซานเหลียงทำให้เฟิงชิงถิงที่เยือกเย็นเริ่มมีประกายดวงตาเย็นเยียบต่างจากทุกครั้ง
“ท่านโกหกข้า”
“ข้าจะฆ่าเจ้า!”
ความโกรธของเขา ทำให้แววตาและวาจานั้นคล้ายกับคนปกติทั่วไป อีกทั้งไอสังหารนั้นยังแผ่กระจายออกมามากกว่าเดิม นางรู้ว่าเขากำลังทรมาน ร่างเขาเกร็งอย่างรุนแรงอีกทั้งยังหายใจถี่กระชั้น แต่ยามนี้นางต้องทำเป็นไม่สนใจ ช่วยเขาแล้วได้สิ่งใด นอกจากเจ็บตัวจากการถูกทำร้ายและคอยห้ามไม่ให้เขาทำร้ายผู้อื่น หากไม่ทำให้เขาเชื่อฟัง นางก็คงจะต้องโดนเขาทำร้ายต่อไป ดังนั้นยามนี้สิ่งที่ต้องทำคือให้เขาเชื่อฟังนางให้ได้เสียก่อน
“ท่านฆ่าข้าได้ แต่ผู้ใดจะหาอาหารให้ท่านกิน ยอมเชื่อฟังข้าแล้วท่านจะมีอาหารกินตลอดไม่ดีกว่าหรือไร” นางใจเย็นขึ้นมาบ้างแล้ว
“ฮึ่ม” เขาครางในลำคอด้วยความทรมานเหงื่อผุดซึมออกมามากกว่าเดิม ดวงตาคู่ดุดันมองนางอย่างไม่ไว้ใจ
นางขยับมานั่งอยู่ใกล้ร่างหนามองเขาด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว เอ่ยกับเขาอย่างอ่อนโยนกว่าเดิม “เชื่อใจข้า”
เขาไม่ได้ตอบ แต่เห็นว่าแววตานั้นดูเหนื่อยล้าและทรมานมากแล้ว นางจึงถอนเข็มออกจากแผ่นหลังกว้าง เมื่อเข็มถูกถอนออก ร่างที่เกร็งแน่นก็ผ่อนลงและอ่อนยวบ นอนแผ่หลาหายใจเข้าออกสม่ำเสมอกว่าเดิม
นางมองเขาอย่างอ่อนใจซับเหงื่อที่หน้าผากกว้างออกพร้อมกับย้ำอีกครั้ง “เชื่อใจข้าเถิด ข้าไม่ทำร้ายท่าน แต่ท่านก็ต้องห้ามทำร้ายผู้อื่น ท่านอยากร่วมทางกับข้าหรือไม่ ขอเพียงท่านไม่ทำร้ายผู้ใดเท่านั้น”
ท่าทีอ่อนโยนยามซับเหงื่อของนาง ทำให้แววตาดุดันที่นอนหมดสภาพนั้นมองดูนางอย่างฉงนสงสัย เขาเหม่อมองสตรีที่นั่งซับเหงื่อให้อยู่นาน นางรู้สึกได้ถึงแววตานั้นจึงหดมือกลับจ้องเขากลับพร้อมกับคลี่ยิ้ม “สัญญากับข้าได้หรือไม่ หากท่านสัญญา ข้าก็สัญญาว่าจะไม่ทำให้ท่านเจ็บปวดอีก”
ร่างหนาลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิจ้องนางอยู่นานก่อนจะเอ่ยออกมา “หมั่นโถว”
นางรู้ว่าเขาคงหิวมาก จึงไม่ได้ใส่ใจ เก็บเข็มกลับเข้าไปในกระบอกแล้วเหน็บไว้ที่เอวเช่นเดิม “มา ข้าเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว”
นางลุกขึ้นคิดจะเดินกลับไปที่ห้องครัว เห็นเขาเดินตามมานางจึงบอก “ท่านไปรออยู่ที่เกวียนตรงนั้นเดี๋ยวข้าจะเอาอาหารไปให้” เอ่ยแล้วนางก็หมุนตัวเดินเข้าห้องครัวไป ส่วนร่างใหญ่ก็มองร่างบางที่เดินเข้าไปในห้องครัว หันกลับไปมองเกวียนที่นางชี้เมื่อครู่ สุดท้ายก็เดินโซเซไปที่เกวียนด้วยอาการแข็งทื่อดังเดิม
เฟิงชิงถิงตักอาหารที่เพิ่งทำเสร็จใส่ชาม จัดใส่ถาดแล้วยกออกมา มีน้ำแกงหน่อไม้อ่อนต้มกระดูกหมู ผักผัดน้ำมัน และข้าวสองถ้วย ถ้วยใหญ่ของสือซานเหลียงถ้วยเล็กของนาง และนางยังแบ่งอาหารส่วนหนึ่งเอาไว้ให้สองสามีภรรยาที่ช่วยเหลือนางอีกด้วย
เพียงแค่วางอาหารลงบนเกวียน สือซานเหลียงก็ไม่รอช้า จัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็ว กลิ่นน้ำแกงหน่อไม้ทำให้น้ำลายของสือซานเหลียงแทบจะไหลย้อยออกมา มือหนาคว้าน้ำแกงชามใหญ่มาซดฮวบ ๆ
“ระวังยังร้อนอยู่!”
นางเตือนเพราะกลัวน้ำแกงจะลวกลิ้นเขา แต่ก็ไม่เป็นผล สือซานเหลียงซดจนหมดชามแล้วพ่นไอร้อนออกจากปากดัง “โฮ่ โฮ่” สองครั้งก็หยิบชามข้าวที่นางเพิ่งจะวางลง ใช้ตะเกียบกวาดข้าวในชามเท่าชามน้ำแกงสองคำก็เกลี้ยงถ้วย ผักผัดน้ำมันก็ถูกเขายกจานขึ้นใช้ตะเกียบกวาดเข้าปากอย่างรวดเร็ว
เฟิงชิงถิงอ้าปากค้าง นางยังไม่ได้กินอาหารสักคำ อาหารตรงหน้าก็ไม่เหลือแล้ว
“หมั่นโถวอีก” เขายื่นจานผัดผักมาหานาง
นางรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้จึงนำสำรับอาหารที่เหลือแต่ภาชนะเปล่ากลับเข้าไปในครัวตักอาหารใส่แล้วยกกลับมาอีกครั้ง
ดวงตาของสือซานเหลียงเป็นประกายเมื่อเห็นว่ายังมีอาหารให้กินอีก ครั้งนี้ก็ไม่ต่างกับครั้งแรกคือเขากวาดอาหารไม่กี่ครั้งก็หมด ดีที่นางรีบคีบผักผัดน้ำมันใส่ชาม ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ทันเขาแล้ว
“อ้าวแม่หนู เพิ่งได้กินอาหารหรือ” หมี่เจาเดินกลับมาพร้อมกับซ้อฟาง
เฟิงชิงถิงวางชามข้าวลง เดินไปหาหมี่เจา “ขอบคุณท่านป้ามากที่ให้ข้าใช้ครัวและใช้อาหารของท่าน ข้าแบ่งส่วนหนึ่งไว้ให้พวกท่านด้วยไม่รู้ถูกปากหรือไม่”
“ไม่ต้องเกรงใจ แต่ดูอาหารของเจ้าคงอร่อยนะ ไม่เช่นนั้นสามีของเจ้าคงไม่กินเอากินเอาเช่นนั้น” หมี่เจาหันไปมองสือซานเหลียงที่กินอาหารจนเกลี้ยง ยามนี้หยิบชามข้าวชามเล็กที่เป็นของเฟิงชิงถิงกวาดรวดเดียวก็หมดชาม
“เขาเป็นคนกินเก่ง” นางตอบไปอย่างแกนๆ แต่คือเรื่องจริง
“แม่หนู เมื่อครู่ข้าผ่านบ้านแม่ของอาปัง แม่ของอาปังบอกว่า อาปังของนางเกือบถูกสามีเจ้าทำร้าย เกิดสิ่งใดขึ้น” หมี่เจาถาม
“เวลาเขาหิวเขาจะอาละวาด ต้องขออภัยแทนเขาด้วย แต่ต่อไปจะไม่มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีก”
“ว่าแต่สามีเจ้าก็ดูแปลกๆ นะ” ซ้อฟางที่สังเกตสือซานเหลียงอยู่ถามขึ้น แล้วก็ต้องผงะเมื่อคนที่นางเอ่ยถึงหันขวับมาจ้องนาง
“เรื่องนั้น...”
เฟิงชิงถิงกำลังหาคำพูดเหมาะๆ มาอธิบายแต่ซ้อฟางก็ขยับเข้าไปใกล้หมี่เจาพร้อมกับกระซิบ
“เขาสติไม่ดีใช่หรือไม่ ดูตาเขาขวางๆ อย่างไรก็ไม่รู้”
เฟิงชิงถิงพยักหน้า หันกลับไปมองก็เห็นว่าสือซานเหลียงกำลังมองมายังนาง จึงหันไปบอกสตรีทั้งสอง “ข้ากำลังคิดว่าจะพาเขาไปอาบน้ำ”
“ใช่แล้ว” ซ้อฟางยื่นเสื้อผ้าที่อยู่ในมือส่งให้เฟิงชิงถิง “นี่เป็นเสื้อของสามีข้าเอง ดูจากรูปร่างของสามีเจ้าเสื้อผ้าอาจจะตัวเล็กไปหน่อย แต่ข้าว่าดีกว่าเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่”
“ขอบคุณท่านป้ามาก” เฟิงชิงถิงรับมาด้วยความยินดี นางกำลังคิดจะหาเสื้อผ้าใหม่ให้สือซานเหลียงพอดี
“เดี๋ยวก่อนนะ” หมี่เจาบอกก่อนเข้าไปในบ้าน ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับของในมือ “ข้าว่าเขาคงต้องใช้สิ่งนี้ด้วย” หมี่เจาส่งไยบวบให้
“ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”
“ข้าว่าถ้าอาบถังน้ำคงต้องเปลี่ยนน้ำอีกหลายถัง ไปอาบที่ลำธารหลังหมู่บ้านเถิดอยู่ไม่ไกล” หมี่เจาบอกพร้อมกับชี้ไปทางหลังหมู่บ้าน
เฟิงชิงถิงรับคำก่อนจะพาสือซานเหลียงไปอาบน้ำ ตอนแรกนางก็หวั่นใจว่าเขาจะไม่ทำตามแต่ผิดคาด เพียงแค่นางเรียก สือซานเหลียงก็เดินตามนางไปแล้ว
“ดูสิ ยังเป็นสาวอยู่แท้ๆ ต้องมาดูแลสามีสติไม่ดี” ซ้อฟางมองตามร่างเล็กกับร่างสูงใหญ่ไปอย่างเห็นใจ
“นั่นสินะ ว่าแต่พวกเขาจะเดินทางไปไหนต่อไหนเพื่อสิ่งใด เห็นอยู่ว่าลำบาก” หมี่เจาไม่เข้าใจ
“หากให้ข้าเดา คาดว่าก่อนหน้านี้สามีของนางคงจะไม่ใช่เช่นนี้ แต่คงมีเหตุทำให้เขาสติไม่ดี นางคงหาหมอมารักษาอาการสามีของนาง พอหมอรักษาไม่หาย นางจึงเริ่มต้นออกเดินทางตามหาหมอที่สามารถรักษาสามีของนางได้อย่างไรเล่า” ซ้อฟางส่ายหน้าพลางถอนหายใจอีกครั้ง “ช่างน่าเห็นใจนัก”
“นั่นสินะ นางคงเหนื่อยมาไม่น้อย เมื่อครู่เจ้าเห็นที่ลำคอของนางหรือไม่ มีรอยแดงเพิ่มขึ้น คาดว่าสามีของนางคงเกิดอาการคลั่งแล้วลงมือกับนางเป็นแน่”
“หากไม่รักจริงคงไม่ทนเช่นนี้ เป็นข้าคงไม่ทน”
“ตอนที่สามีของนางยังสติดีอยู่คงจะรักนางมากเช่นกัน”
“ข้าก็ว่าอย่างนั้น บางครั้งชะตาชีวิตคนเราก็ช่างโหดร้ายนัก”
“เช่นนั้นข้าจะชวนนางพักอยู่ที่นี่นานๆ หน่อย อย่างน้อยก็ให้นางได้พักผ่อนบ้าง”
“ดีเหมือนกัน”
แล้วสตรีทั้งสองก็ถอนหายใจพลางส่ายหน้า เห็นใจให้กับชะตาของสาวน้อย โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกนางคาดเดานั้นผิดไปจากเรื่องจริงไปไกลลิบ
ความคิดเห็น