[Fic Reborn]หยุดสงคราม แล้วเธอกับฉันมารักกัน G27,ASa

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 10 G27 : อุปสรรคที่มองไม่เห็น

2 วันต่อมา ที่ห้องพักของจีอ็อตโต้

หลังจากผ่านคืนที่ไม่คาดคิดก็ทำให้จีอ็อตโต้ได้รับบาดเจ็บนอนสลบไปถึงสองวันและในตอนนี้เขาก็ได้พิษไข้จากบาดแผลทำให้สึนะต้องคอยดูแลอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อคืน

" ขอ..ขอโทษนะสึนะ "

" ทำไมต้องขอโทษฉันล่ะค่ะ ฉันไม่ได้โทษคุณซะหน่อย "

" อ่า...แต่อย่างน้อยก็เรื่องที่ทำอยู่ "

" ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกค่ะ นี่ก็ตอบแทนทุกอย่างสำหรับตั้งแต่ที่คุณพยายามดูแลฉันกับคุณซาเซียนะคะ ^^ "

สึนะยิ้มให้จีอ็อตโต้นั่นยิ่งสร้างใบหน้าของเขาให้เติมเต็มไปด้วย ' สีแดง '

' เด็กอะไรทำตัวน่ารัก แถมยังไม่รู้ตัวอีก นี่คิดจะฆ่าฉันด้วยรอยยิ้มใช่ไหม!! '

ก๊อกๆ

อยู่ๆก็มีเสียงที่ประตูขึ้น ทำให้สึนะต้องเดินออกไปเปิด และเมื่อสึนะรู้ว่าใครมาจึงหน้าซีดไปก่อนจะ...

" อ่า...สวัสดี รีบอร์น "

" หึ! ไม่ต้องมาสวัสดีฉันเลยเจ้าห่วย เธอนี่ซื่อบื้อและยังซุ่มซ่าม เอ้า!เอาไปติดเลยนี่เป็นเครื่องใหม่ที่ซาเซียพึ่งสร้างกับนักวิทยาศาสตร์ที่คฤหาสน์ กันได้ทุกประเภทฉะนั้นเธอ...อย่าทำมันพังอีกเข้าใจไหม "

" อ่ะ...อืม "

" แล้วพรีโม่ล่ะ "

" อ่า...นอนพักอยู่แต่ว่า...เขายังไม่ได้ทานมื้อเช้าเลยว่ากำลังรออยู่ อ่ะ!นายช่วยดูแลเขาแทนทีสิ ฉันจะลงไปหาพี่เอลิน่าหน่อย "

" โอเค "

รีบอร์นรับคำก่อนจะปล่อยให้สึนะลงไปข้างล่าง ในตอนนี้จึงเหลือเพียงรีบอร์นกับจีอ็อตโต้ จีอ็อตโต้ที่ได้ยินเพียงสนทนาก็ตีความหมาย(แบบผิดๆ)

' ใครกันน่ะ เสียงเหมือนผู้ชายอายุราวๆฉันเลย...ไม่สิอาจจะมากกว่านิดหน่อย แล้วพูดคุยกันเหมือนสนิทกันมากๆเลยนะ คงไม่.... '

" ไม่ต้องคิดไปไกลหรอกครับท่านพรีโม่ ผมแค่เป็นครูสอนพิเศษให้เท่านั้นเอง "

ชายหนุ่มวัย 22 ปี ในชุดสูทสีดำถูกปกปิดด้วยหมวกปีกกว้างที่บนหมวกมีกิ้งก่าเกาะอยู่ทำให้จีอ็อตโต้ที่นั่งเอนหลังอยู่บนเตียงมองไปยังผู้เข้ามาหาสึนะเมื่อครู่และยืนอยู่ไม่ห่างก่อนที่รีบอร์นจะลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง และรีบอร์นจึงเปิดสนทนาขึ้น

" คุณคงชอบยัยนั่นสินะ "

" !? /// ทะ..ทำไมถึงรู้ "

" ผมอยู่กับยัยนั่นมาก็มีคนมีจีบเยอะอยู่นะครับ แต่โชคไม่ดีที่พวกนั้นโดนเพื่อนๆยัยนั่นอัดจนต้องนอนโรงพยาบาทไป 3 เดือน อ่อ...นี่น้อยไปนะครับ "

" คุณเอาเรื่องนี้มาเล่าให้ผมฟังทำไมล่ะครับ "

" ก็เห็นว่าคุณชอบยัยซื่อบื้อนั้น เอาเถอะครับวันนี้ผมมาเพราะยัยนั่นทำเครื่องเปลี่ยนเสียงพังซาเซียจึงโทรมาบอกให้เอามาให้แต่ก็ไม่คิดว่าท่านจะโดนลอบโจมตีเร็วขนาดนี้ "

จีอ็อตโต้เงียบไปก่อนจะครุ่นคิดอยู่สักพัก รีบอร์นเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ปริปากจึงพูดต่อ

" มีรายงานมาจากทางด้านซาเซียมาเหมือนกัน ดูท่าทางนั้นจะแย่ด้วยซาเซียได้รับบาดเจ็บจากกระสุนก่อนจะตกลงหน้าผาไปพร้อมกับอเลาดี้ผู้พิทักษ์ของคุณ "

" อะไรนะ! โอ๊ย!! "

ทันทีที่จีอ็อตโต้รู้เรื่องจากรีบอร์นทำเอาเขาตกใจจนตัวสั่นสะท้าน

" อย่าลุกขึ้นมาสิ- "

" ทำไมนายยังใจเย็นได้ล่ะ นั้น...ลูกสาวของบอสพวกนายไม่ใช่หรือไง "

" .....ถึงอย่างนั้นพวกผมก็ไม่คิดว่าจะตายนะครับ "

คำพูดของรีบอร์นทำให้จีอ็อตโต้นิ่งเงียบไปโดยที่สึนะก็เข้ามาได้ยินทุกคำพูดพอดี สึนะถือถาดข้าวต้มมาให้จีอ็อตโต้หลังจากที่ไม่มีบทสนทนาอีก

" ขอบคุณนะสึนะ "

" ไม่เป็นไรค่ะ แล้วรีบอร์นนายจะกลับเลยอย่างนั้นหรอ "

" ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ ถ้าอยากจะถามถึงซาเซียน่ะนะ อย่าห่วงเลยเด็กคนนั้นเอาตัวรอดได้กว่าเธอ ฉันไปล่ะ "

รีบอร์นว่าก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมามองสึนะเลย จีอ็อตโต้ที่ได้ยินแบบนั้นจึงหันไปมองสึนะสิ่งที่เขาเห็นนั้นทำให้เขาใจไม่ดี ก่อนจะยื่นมือไปจับฝามือของสึนะแบบที่เจ้าตัวเองก็ตกใจหันมา

" มี...มีอะไรหรอค่ะ "

" ซาเซียไม่เป็นอะไรแน่นอน ฉันเชื่อแบบนั้นนะสึนะ "

" ขอบคุณค่ะ ^^ "

สึนะว่าก่อนจะยิ้มกลับไปให้ก่อนจะหันไปยกชามข้าวต้มมาให้จีอ็อตโต้ทาน

.

.

.

.

.

.

เวลาเที่ยง ที่ห้องประชุมเล็ก

สึนะได้มานั่งคุยกับนัคเคิ้ลและเดม่อนที่ห้องประชุมเล็กเพราะไม่อยากรบกวนคนที่บาดเจ็บ

" แล้วมีอะไรอย่างนั้นหรอครับ สึนะโยชิ "

" อ่า...คือว่าฉันจะบอกว่า ฉันเตรียมแผนรับมือมือขวาของเวสิเนสอย่างอเล็กซ์แล้วน่ะค่ะ "

" หืม? ยังไงหรอครับ "

" ฉันอยากให้พวกคุณทั้งสองคนเตรียมตัวอยู่ที่นี่ค่ะ เพราะฉันคิดว่าพวกนั้นต้องลอบมาทำร้ายคุณจีอ็อตโต้แน่นอน ส่วนที่เหลือฉันจะจัดการเองค่ะ "

น้ำเสียงสึนะดูเข้มแข็งนั่นจึงทำให้นัคเคิ้ลและเดม่อนพยักหน้ารับก่อนจะพากันเลิกประชุม

.

.

.

.

ตกดึก ที่ห้องนอนของจีอ็อตโต้

สึนะยังคงทำหน้าที่ดูแลจีอ็อตโต้ต่อไปโดยที่เจ้าตัวไม่สังเกตคนที่นอนยิ้มอยู่บนตักของสึนะ ทั้งๆที่สึนะกำลังเช็ดตัวให้

" ยิ้มอะไรนักหนาค่ะ "

" ก็...คิดว่าทำไมเธอถึงไม่ติดเครื่องเปลี่ยนเสียง "

" อ๋อ...รีบอร์น หยิบอันพังมาให้ค่ะ "

' เจ้ารีบอร์นนะ - -** '

สีหน้าสึนะดูน่ากลัวขึ้นมาทันทีและจีอ็อตโต้ทำได้เพียงยิ้มเจือนๆไปให้ ก่อนจะลองถามอะไรขึ้น

" นี่สึนะ สึนะเคยคิดไหมว่าถ้าเป็นผู้ชายมันทำให้เธอดูดีกว่าจะเป็นผู้ชายไปตลอดน่ะ "

" ไม่ค่ะ เพราะคุณซาเซียยังคงสอนเรื่องการเป็นผู้หญิงให้ อีกอย่าง /// ก็สอนเรื่องที่ว่าผู้ชาย จะว่ายังไงดีค่ะ....ก็แบบว่าต้องทำยังไงถึงจะดูว่าผู้ชายคนนั้นจริงใจกับเรา ทำนองนี้น่ะค่ะ "

" อ๋อ...แล้วสึนะ พอจะ ' ชอบ ' ฉันหรือเปล่า "

คำพูดนั้นเล่นทำเอาห้องเงียบกริบ แต่กลับมีความคิดลอยขึ้นมาแทน

' เฮ้ย!! นี่ฉันถามอะไรออกไปเนี้ย!!~~ ' => จีอ็อตโต้

' คุณจีอ็อตโต้ถามอะไรน่ะ!? ' => สึนะ

เงียบจนไม่มีใครเริ่มบทสนทนา จีอ็อตโต้ที่รู้ว่าตนนั้นทำอะไรลงไปจึงเป็นคนเอ่ยแทน

" เอ่อ...สึนะคือฉัน... "

" ฉัน...ฉันไม่รู้หรอกค่ะ แต่...แต่ก็อดห่วงจีอ็อตโต้ ก็...ก็ ไม่รู้ว่าเรียกว่า ' ชอบ ' ได้ไหมนะคะ/// เอา..เอาเป็นว่าคุณนอนเถอะฉันจะไปอาบน้ำแล้วค่ะ "

ว่าแล้วสึนะจับหัวของคนที่นอนตักอยู่ออกจากตัวและหายไปในห้องน้ำด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ นั้นจึงทำให้จีอ็อตโต้แอบยิ้มเล็กยิ้มน้อย

' นี่เรา อาจจะมีหวังใช่ไหมเนี้ย /// น่ารักจังนะสึนะ '