คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Special part :Happy New year.
เนื้อหาในตอนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลัก +
Happy new year. 25+
“ ทริปฮันนีมูนเป็นไงบ้าง ? ”
แค่คำถามประโยคเดียวเล่นงานคาโอรุที่กำลังจิบชาอู่หลงเบอร์เก้า ถึงกับต้องสำลัก
“ แค่ก แค่ก ตานั่นคงติดธุระของเขาตามสเต็ป ” คาโอรุตอบคำถามอย่างจำใจ เพราะหล่อนไม่รู้ว่า-
ควรจะตอบเอาใจคนตรงหน้าว่าอย่างไรดี เพื่อไม่ให้ฟังแล้วเหมือนพยายามแก้ตัว แถ แถ่ด แถ่ด แสบสีข้างไปหมด
หากจะเป็นการโกหกให้อีกฝ่ายรู้สึกดี ก็ไม่ใช่นิสัยส่วนตัวด้วยสิ ดังนั้นจึงพูดความจริงออกไปท่าดีเสียกว่า
โอเค หล่อนเพิ่งจะกลับมาจากทริป(ล่ม)ฮันนีมูนกับสามี
ขอเรียกว่าทริปไฟไหม้หรือไม่ก็ปุ๊ปปั๊ปทัวร์คงจะดีเสียกว่า เมื่อกำลังออกเดินทางกันไปได้เกือบครึ่งทาง
โทบิรามะก็หันมาบอกกับหล่อนเองว่า เขาคงต้องขอตัวก่อน เนื่องจากมีภารกิจหรืองานด่วนสักอย่างเข้ามา
และขอโทษที่ปล่อยคาโอรุไว้กลางทาง
คนได้ยินถึงกับหน้าแห้งเชียวละ นี่โดนเทกลางทางเลยนะ!
“ โธ่ เอ๊ย! ” เป็นคำตอบที่แย่ที่สุดเท่าที่โอยามาดะ เคยได้ยินมาหลังจากน้องสาวยอมออกเรือน
แต่งงานกับโทบิรามะเป็นฝั่งฝาไปเป็นที่เรียบร้อย ความเป็นพี่ชายของโอยามาดะยังคงไม่มีเลิกลา
เขามักจะแอบส่งคนคอยติดตามน้องสาวอยู่เสมอ ทว่าครั้งนี้โอยามาดะอยากได้ยินจากปากของหล่อนเองมากกว่า
“ ตานั่น... เรียกสามีของเจ้าว่า ‘ตานั่น’ อย่างนั้นหรอ? ” กิโกะผู้มีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้ใหญ่ ยิ่งต้องสงสัยหนักขึ้น
เธอสงสัยว่า คาโอรุกับโทบิรามะ แต่งงานกับอย่างสายฟ้าแล่บ(แม้ว่าคาโอรุจะไม่ป่อง) ก็จริง
ทว่าทำไมสองสามีภรรยาคู่นี้กลับต่างห่างเหินกันเกินไปเสีย ผิดปกติของคู่แต่งงานข้าวใหม่ปลามันหมดเลย!
ทั้งๆที่โทบิรามะหล่อเหลาระดับพระเอกซีรี่ย์ สาวน้อยใหญ่เรียกว่า'โอปป้า' ตั้งฉายาว่าสามีแห่งชาติเอย สมบัติเอย
ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของโคโนฮะเอยก็ดี สาวๆพากันยกหัวใจดวงน้อยๆ ให้เขากับเกือบครึ่งค่อนแคว้นโคโนฮะ
แล้วยิ่งแต่งงานกับคาโอรุ
กิโกะมองทั้งสองแล้วอมยิ้มออกมา เธอเข้าใจคำว่า ‘กิ่งทองใบหยกก็ตอนนี้แหละ’ ทั้งสองเหมาะสมกันมาก
ถึงมากที่สุด
จินตนาการถึงลูกๆของสองคนนี้ไม่ออกเลย คาโอรุก็สวยสะกดตา วาจาต้องใจ หากใครได้ครอบครอง
หล่อนแล้วละก็... ยิ่งกว่าถูกรางวัลที่หนึ่ง แอบพินิจฝ่ายสามีอย่างโทบิรามะ เพียงแค่ใบหน้านิ่งกลับทำให้สาวๆ
ใจสั่นกันยกใหญ่ หากว่าโทบิรามะฉีกยิ้มเล็กน้อย ยิ้มอ่อน อะไรก็แล้วแต่ หัวใจของสาวน้อยแม่ลูกสี่จะได้กระชุ่มกระชวย
ขึ้นมาอีกครั้ง กิโกะให้คำสัญญาเลยว่าหากได้โทบิรามะสักครั้ง เอ๊ย!
หากได้เห็นรอยยิ้มจริงๆ จากโทบิรามะสักครั้งจะไม่ลืมพระคุณเลย! เธอจะเข้าครัวตั้งใจทำอาหารสุดฝีมือ
หากทราบว่าโทบิรามะชอบทานอะไร เธอจะตั้งใจปรุงออกมาให้ดีที่สุด ระดับเชพมิชลีนต้องซูฮกให้
โดยอาหารนั้นจะต้องช่วยรักษาหุ่นชายชาตรี ร่างกายกำยำบึกบึน ช่วงขายาวเพรียวยาว ของโทบิรามะได้อีกด้วย
สามารถเล่นบทเรียกเลือดให้กับผู้หญิงได้หลายร้อยคนเพียงแค่ยืนเฉยๆแล้วยิ้มอ่อนจากมุมปาก กิโกะสูดปากหายใจแรง
พยายามหักห้ามใจตัวเอง เมื่อจินตนาการถึงใบหน้าและร่างกายสมส่วนเร่าร้อนน้องเขย แม้ว่าจะสวมเสื้อผ้าครบชุด
“ ขอตัวก่อนนะ สุขสันต์วันปีใหม่ ” คาโอรุรีบตัดบทและจ้ำอ้าวออกมาจากโต๊ะทานอาหารเย็น
ไม่ทันได้ฟังว่าโอยามาดะ พี่ชายตะโกนไล่หลัง และหลานๆทั้งสี่คนจะวิ่งกรูตามมา
“ ตานั่น.... ก็เป็นแบบนี้ทั้งปี! ” คาโอรุบ่นพึมพำทันที เมื่อกลับเข้าบ้านพักชายทะเลของตนได้
บ้านเดี่ยวสองชั้นตั้งอยู่ใกล้ริมชายหาด เพียงแค่เดินอีกสามสิบเมตรก็สามารถลงทะเลได้ทันที
มีแต่ความว่างปล่อย ความเงียบสงัดในยามค่ำคืนทำให้ได้ยินแต่เสียงคลื่นลมทะเล ซัดสาดกระทบชายฝั่งทุกๆ วินาที
ทหารจตุรงคบาททั้งสี่นายต่างพากันแยกย้ายกลับบ้าน ไปหาครอบครัวกันหมด หรือไม่ก็ออกเดินทางไปเที่ยวชมงามฉลอง
ปีใหม่ที่แคว้นอื่น
คาโอรุทิ้งร่างของตนลงบนโซฟาตัวยาว หล่อนอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน
นั่นสินะ…
ตั้งแต่แต่งงานกันมา กำลังจะเข้าสู่เดือนที่หก หากโทบิรามะมีเวลาว่าง เช่นวันอาทิตย์ เขาจะมารับคาโอรุ
ไปทานข้าวที่บ้านพบปะกับฮาชิรามะ ภรรยา บางทีก็พาไปที่สำนักงานของแคว้นโคโนฮะ ทำให้หล่อนได้รู้จักผู้คน
มากหน้าหลายตามากกว่าเดิม ซึ่งในบางทีโทบิรามะอาจจะคิดวาคาโอรุนั่นอยู่แต่ใน Comfort zone ของตัวเอง
มากเกินไป ที่สำคัญมากกว่านั้นเขามักจะหาทุกวันเฉพาะในตอนกลางคืนเท่านั้น เช่น มานอนข้างๆ และต้องทับผ้าห่ม
เมื่อคาโอรุจะขยับตัว ดึงผ้าห่มมานอนกอดก็จะต้องหันกลับมามอง และพบว่าโทบิรามะนอนทับผ้าห่มอยู่นั่นเอง
คาโอรุยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผาก
ช่วงครึ่งปีหลังที่ผ่านมา โทบิรามะไม่มาให้เห็นแม้แต่เงาเลย คาโอรุมักต้องตื่นขึ้นมาตอนกลางดึก เพราะหวังว่าจะเจอ
เปล่าเลย ทว่ามีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้นที่คอยเธออยู่
เทศกาลปล่อยผี ฮัลโลวีนที่ผ่านมา คาโอรุมีความหวังเล็กๆว่าจะมีเซอร์ไพร์จากโทบิรามะ
เขาจะมาเคาะประตูบ้าน เมื่อเปิดบานประตูออก
“ TRICK OR TREAT! ” โทบิรามะเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม เส้นผมสีเทาควันบุหรี่ถูกเซ็ทตั้งอย่างดีด้วยโพเมด
ในทรงสลิคเบล็ค เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม ปลดกระดุมเสื้อคอบนโชว์แผงอกสีขาวสะอาด ชวนให้จินตนาการ
“ บ้าจริง” คาโอรุถึงกับส่ายหน้าหน่ายแรงๆ หล่อนเพิ่งค้นพบว่าตัวเองก็เป็นสาวช่างฝันก็คราวนี้หละ
บางทีโทบิรามะก็คงมีเหตผลอีกอย่าง ซึ่งเขาไม่สามารถกลับมาหาหล่อนในช่วงเทศกาลได้
คาโอรุต้องพยายามทำความเข้าใจกับหน้าที่การงานของโทบิรามะ หากว่าโทบิรามะกลับมาทันในช่วงคริสต์มาสแทนละ ?
เสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้นทำให้คาโอรุตื่นจากภวังค์ หล่อนรีบรุดลุกออกจากโต๊ะกินข้าว
ปรี่วิ่งมาด้วยความหวังลึกๆว่าคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของบานประตูจะเป็นสามีของหล่อน
“ Merry Christmas.” โทบิรามะกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส ทันทีที่เจอภรรยาพร้อมช่อดอกไม้ช่อโต
“ Merry Christmas.” คาโอรุตอบด้วยเสียงเหนื่อย สังเกตุว่าเส้นผมสีเทาควันบุหรี่ของสามีถูกจัดแต่งเป็นอย่างดี
เข้ากับบุคคลิกและเสื้อเชิ้ตสีเลือดหมูที่สวมใส่ เข้ากับธีมเทศกาลและที่สำคัญ ขาดไม่ได้คือรอยยิ้มพิมพ์ใจ
(จากเสือยิ้มยาก) สามารถเล่นงานคาโอรุถึงกับใจอ่อนยวบ
“บ้าที่สุด!” คาโอรุร้องเสียงหลง กับความคิดที่มันเป็นไปไม่ได้ ยกมือขึ้นมาตีหน้าผากของตนเองดังเพี๊ยะ
ใจเล็กๆ ก็คงต้องเจ็บลึกๆ ทุกทีที่นึกถึงโทบิรามะ คาโอรุปลอบประโลมใจตัวเองอีกครั้ง ตำแหน่งหน้าที่การงาน
ความรับผิดชอบ ของโทบิรามะมันมีมากมายเกินกว่าจะประเมิณได้ จนเรื่องของภรรยาต้องตกเป็นรอง
ตานั่น...ชีวิตทั้งชีวิตคงมีแต่งาน งาน แล้วก็งาน คงไม่มีความอินกับเทศกาลทุกอย่างที่ผ่านมาทั้งนั้น
คาโอรุถอดถอนหายใจเฮือกใหญ่ บางทีโทบิรามะควรเลิกกับหล่อนและไปแต่งงานกับงานที่ต้องรับผิดชอบท่าจะดีกว่า
เหมือนว่าการแต่งงานเป็นไม่ได้ช่วยให้อะไรๆดีขึ้นเลย กลับกันการแต่งงานทำให้ทุกอย่างแย่ลง ราวกับว่ามีเชือกเส้นหนึ่ง
ปลายของเชือกมัดรัดรอบข้อบริเวณมือของโทบิรามะ คาโอรุทั้งสองรั้งไว้ให้ไม่มีใครแยกออกจากกัน
ถ้าหากว่าคาโอรุได้พบกับโทบิรามะอีกครั้ง หล่อนคงจะต้องเป็นคนขอจบยุติความสัมพันธ์นี้ลงแล้วละ...
ต่างคน ต่างไป...ก็แค่นั้น
เสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้นสามครั้ง ทำให้คาโอรุหลุดจากห้วงความคิด หุ่นบอบบางอ้อนแอ้น
ค่อยๆลุกเดินนวยนาดไปเปิดประตูบ้านออกอย่างช้าๆ โดยไม่ทันได้มองลอดตาแมวว่าอาคันตุกะในเงามืดสนิท
จะมาปรากฏตัวตรงหน้า
“ ไง” โทบิรามะเอ่ยทักทายด้วยคำพูดสุดแสนจะเรียบง่าย
“ เข้ามาก่อนสิ” คาโอรุไม่ตอบ ทว่าหล่อนให้ชวนโทบิรามะเข้าบ้าน
เสือยิ้มยากยอมส่งยิ้มมุมปาก ก่อนจะขยับตัวย้ายร่างเข้ามาในตัวบ้าน เขาวางตะกร้าไวน์ในมือลงบนโต๊ะรับแขก
เปิดตะกร้าออกอย่างช้าๆ ในนั้นมีแก้วไวน์สองใบ โทบิรามะรู้ดีว่าต้องทำอย่างไรต่อ เขารินไวน์ช้าๆแล้วชวนหล่อนดื่ม
“ ดื่มหน่อยไหม ?” โทบิรามะส่งแก้วไวน์ให้หล่อน
“ ไม่ล่ะ ขอบคุณ” คาโอรุปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด เนื่องจากหล่อนเพลียจากงานและภารกิจที่ได้รับมอบหมาย
จากพี่ชาย โทบิรามะไม่รอช้าเขาอาศัยความว่องไว คล่องตัว จัดโต๊ะอาหารสำหรับสองที่ขึ้นมาภายในไม่กี่วินาที
“ ได้โปรดร่วมทานอาหารกับข้าเถอะ” โทบิรามะเอ่ยชวนด้วยการเลียนสำเนียง วิธีการพูดของอีกคน
“ ก็ได้” คาโอรุตอบตกลง และยอมให้ความร่วมมือ แม้ว่าเสื้อผ้าบนตัวจะไม่เหมาะกับดินเนอร์
เพราะหล่อนก็มีเรื่องอยากบอกกับโทบิรามะเหมือนกัน คาโอรุยอมจำใจนั่งลงฝั่งตรงข้าม มองดูโทบิรามะรินไวน์แดงลง
แก้วสีใสในมือ โทบิรามะไม่ได้มีแค่ไวน์ในตะกร้า เขามีสเต็กปลาแซลมอล หล่อนมองอาหารบนโต๊ะ สามีจัดตกแต่งจาน
อาหารหลักสไตล์โมเดิร์นชวนให้น่าลิ้มลองทั้งไวน์และอาหาร คาโอรุใช้ปลายนิ้วจับก้านแก้ว แกว่งขาแก้วให้ของเหลว
สีแดงเข้มหมุนตัวช้าๆ ก้มใบหน้าลงเล็กน้อยเพื่อสูดดมรับกลิ่น จิบรับรสด้วยปลายลิ้น อมไว้ในช่องปากเพื่อรับรส
กลิ่น อย่างเต็มที่และค่อยกลืน
“ ไวน์แดง พิโนนัวร์ (Pinot Noir )” คาโอรุเดา
“ เก่งเหมือนกันนะเรา” โทบิรามะเอ่ยชม คิดว่าคาโอรุไม่แตะต้องเครื่องดื่มมึนเมา จะสามารถตอบได้ถูกต้อง
หันไปส่งยิ้มให้คาโอรุอีกครั้ง
หากว่าคาโอรุมีความรู้เรื่องความดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นมา แสดงว่าคาโอรุคงต้องเป็นนักดื่มตัวยงแน่
แต่เวลาหล่อนดื่มมักจะคออ่อน ล้มพักทุกทีไปนี่สิ... เรื่องนี้ก็น่าคิด โทบิรามะคิดในใจ
“ อะไรหรอ? ” คาโอรุสงสัยอยู่ดีๆ โทบิรามะก็หันควับมองหน้าหล่อนทันที
เขาลุกออกจากโต๊ะเข้ามาใกล้หล่อน หยิบกระดาษทิชชู่ที่พกมาติดมือมาด้วย พับเป็นสามเหลี่ยม ส่งมือมาใกล้
กำลังจะเช็ดตรงมุมปาก(คาดว่าเลอะจากการจิบไวน์แดง)ให้หล่อน คาโอรุหลับตาปี๋ เมื่อโทบิรามะเข้ามาใกล้
จนปลายจมูกได้กลิ่นน้ำหอมจางๆจากตัวสามี หล่อนกำลังจะลืมตาแต่กลับพบว่าโทบิรามะเคลื่อนตัว ใบหน้าเข้ามาใกล้
จนรู้สึกว่ามีบางอย่างแตะลงบนฝีปากอวบอิ่ม แอบปรือตามองนิดเดียว ก็พบว่าตัวเองกำลังถูกสามีประกบจูบ
ในระยะประชิด คาโอรุพยายามขยับตัวหนีปฏิเสธและจะบอกเรื่องที่ต้องคุย(คุยให้รู้เรื่อง)
“ เป็นของฉันนะ ” โทบิรามะถอนริมฝีปากออก กระซิบด้วยเสียงแผ่ว
“ ฉัน ... ”
โทบิรามะใจร้อนไม่ทนฟังรอคำตอบ อดเปรี้ยวกินหวานมาตลอดเกือบครึ่งปีซึ่งมันนานเกินไป
เขาคอยเวลานี้มานานแสนนาน (ตั้งแต่คืนส่งตัวบ่าวสาวเข้าหออยากจะเปิดอู่ปั๊มโทบิรามะจูเนียร์ตัวน้อย
สักสามสี่คนไปเลยทันที) เวลาที่เขาได้ไปใช้กับภรรยาเวลาเป็นตัวของตัวเอง เวลาของการเป็นสามีและกำลังจะทำหน้าที่
สามีได้อย่างสมบูรณ์แบบโดยไม่ขาดตกบกพร่อง
โทบิรามะสุภาพกับคาโอรุมาโดยตลอด ยกเว้นแต่ครั้งนี้ เขาเป็นฝ่ายบุกลุยแม้ว่าคาโอรุมีสิทธิ
ที่จะปฏิเสธและตบหน้าเขาให้ฉาดใหญ่ ความเย็นยะเยือกจากฝ่ามือหนา ทั้งสองข้างแตะต้องลงบนผิวเนียนอย่างอ่อนโยน
ยากเกินจะต้านทาน จนคาโอรุต้องปล่อย... ตามใจโทบิรามะ
เสียงหวานอื้ออึงในลำคอ ผลักลิ้นเล็กตอบกลับเนื่องๆ ทำให้โทบิรามะรับรสจากไวน์แดงมากขึ้นเรื่อยๆ
สองมือเรียวเล็กจิกทึ้งขยุ้มท้ายหนา แผ่นหลัง ระบายอารมณ์ภายในกาย โทบิรามะถอนริมฝีปาก กดไล้ริมฝีปาก
คาง ต้นคอ เม้มลงบนเนินอกหนัก ใช้ลมหายใจอุ่นๆรดบนตัวตลอดทางลากริมฝีปากนำ โอบอุ้มนำร่างคาโอรุ
วางลงบนโซฟารับแขนตัวยาว
คาโอรุส่งเสียงอื้ออึงและบอกกระซิบว่าหนัก โทบิรามะผละให้คาโอรุเป็นฝ่ายอยู่ด้านบน
เขาเผลอทิ้งน้ำหนักทั้งตัวใส่คาโอรุจนได้ เดี๋ยวคาโอรุจะแบนติดโซฟามากไปกว่านี้! ส่วนตัวเขานั้นอยู่ในท่านอนลง
ตามความยาวของโซฟาสบายๆ ทว่าสองมือยังซุกซนจับต้องไปตามส่วนเว้า ส่วนโค้งอย่างถือวิสาสะ ไม่ว่าจะสอดปลายนิ้ว
เข้าไปใต้บราเซียร์เคล้นคลึงอกอวบคู่สวยดันชั้นในเหนือหน้าอก เพื่อจับต้องได้ถนัดถนี่ใช้ปลายลิ้นตวัดเลีย
ขบเม้มยอดปทุมถันสีหวานแดงทับทิมแรงสลับหนักผ่อนเบา คาโอรุหอบหายใจถี่ โทบิรามะยังไม่หยุดสัมผัสช่วงเอวเอส
สะโพกงอนเด้ง วกกลับมาตรงทรวงอกคู่สวยอีกหน คาโอรุขยับตัวแอ่นตัวรับทุกอณูความเย็นจากฝ่ามือหนา
ราวกับมีน้ำแข็งก้อนเย็นสองก้อนกำลังประกบจูบริมฝีปาก ลูบไล้จับต้องร่างกายหล่อนไปเรื่อย
หากแต่ว่าความเย็นจากฝ่ามือโทบิรามะ จะกลับสามารถปลุกความร้อนลุ่มจากภายในกายของคาโอรุได้เป็นอย่างดี
“ ฉัน...ไม่ไหวแล้วคาโอรุ” โทบิรามะกระซิบด้วยเสียงแหบพร่า เขาไม่สามารถข่มความต้องการของตัวเอง
ได้อีกต่อไป ละต่อจากนี้ขอให้เป็นไปตามสัญชาติญาณในการดำรงเผ่าพันธ์ก็เพียงพอแล้ว
NC25+
“ โทบิรามะ ”
“ อะไร? ” โทบิรามะเลิกคิ้วสงสัย คาโอรุยอมเรียกชื่อจริงของตนอย่างเต็มปาก
“ ฉัน...เป็นของคุณตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ” โทบิรามะหลุดยิ้มในความมืดด้วยความเขินอาย
เขามีความประหม่าเล็กน้อย เมื่อคาโอรุพูดต่อหน้า หมายความว่าหากเขามีความต้องการ หล่อนก็พร้อมมอบความสุข
ให้ได้เสมอนั่นเอง
“ แต่...คุณไม่เคยยิ้มเลย ” คาโอรุจำและเคยนับครั้งที่เขายิ้มได้ มีแค่งานแต่งงานเท่านั้นที่ได้เห็นรอยยิ้มจริงๆ
คาโอรุพูดพลางใช้ปลายนิ้วไล้ตรงสันกรามบนใบหน้าหล่อของอีกฝ่าย โทบิรามะงับเข้าปลายนิ้วเรียวเล็ก
ไล้มาถึงริมฝีปากหนา
“ กินไม่ได้นะ” คาโอรุร้องห้าม แล้วรีบชักมือออก
“ ถ้าให้ยิ้มบ่อยๆก็คงเหมือนท่านพี่ ลูกน้องไม่เคารพกันพอดี... แบบนี้คงเสียการปกครองแย่ ” โทบิรามะให้เหตุผล
ก่อนจะมาเจอกับคาโอรุ โทบิรามะพอกหน้า ขัดใบหน้าให้เนียนเด้ง โกนหนวดเคราเกลี้ยงเกลา เผื่อว่าจะทำคาโอรุเจ็บ
หรือไม่ชอบที่มีไรหนวด หรือตอแหลมๆตำเข้าผิวเนียนนุ่ม
“ แบบนี้ฉันคงไม่ได้เห็นอีกแล้ว...รอยยิ้มนั่น ” คาโอรุตัดพ้อ หล่อนกำลังจะเกริ่น ขอยุติความสัมพันธ์
โทบิรามะพอจะทราบได้ว่าคาโอรุจะพูดอะไรต่อ เขาจึงชิงบอกความรู้สึกและความในใจของตัวเองให้ภรรยาสาว
ตั้งแต่วันที่จะไปฮันนีมูน ฮาชิรามะเกิดมีเรื่องด่วนให้โทบิรามะช่วย ภารกิจครั้งนี้ไม่สามารถวานให้นินจา หน่วยลับคนไหน
ใครทำก็ได้ เพราะต้องใช้ความสามารถของโทบิรามะล้วนๆ ดังนั้นเขาไม่สามารถเลี่ยงหนีภารกิจเหล่านั้นได้เลย
โทบิรามะทราบความรู้สึกว่ามันแย่นัก เขาปล่อยภรรยาท่องเที่ยวคนเดียวเงียบๆ ตามจริงแล้วคาโอรุ
ก็ไม่ได้ไปเที่ยวอย่างที่ตั้งใจไว้ หล่อนเพียงแค่พยักหน้าไม่ถามอะไรต่อ หรือเซ้าซี้ให้มากความ แค่เดินทางกลับบ้านเงียบๆ
ย่องกลับเข้าบ้านพักริมทะเลไม่ให้ใครได้เห็นหรือทราบเรื่อง ตื่นเช้ามืดเพื่อออกไปสำรวจผืนป่าเหมือนทุกวัน ทำทุกอย่าง
เหมือนปกติในทุกๆวัน เหมือนเรื่องราวของเขากับหล่อนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!
หากแต่ทุกค่ำ เขาแอบใช้คาถาตามติดหล่อนไปทุกที่
แม้ว่าจะได้เจอกันเพียงแค่สั้นๆยามช่วงเวลาหล่อนหลับ อย่างน้อยสิ่งที่โทบิรามะพอจะทำได้คือหยิบผ้าห่มหนาๆ
ห่มคลุมให้คาโอรุคลายหนาวได้ก็ยังดี เขาจ้องมองหล่อนหลับตาพริ้ม เส้นผมสีแดงเพลิงม้วนเป็นลอนยาวสลวย
คล้ายเกลียวคลื่นท้องทะเลยามทิวา แผ่กระจายบนปลอกหมอน ยิ่งปลุกเร้ากระตุ้นความต้องการออกมาได้อย่างไม่สิ้นสุด!
โทบิรามะนับถือน้ำใจคาโอรุ หล่อนรอคอยเขามาตลอดทุกเทศกาล กลับกลายเป็นเขาเสียเอง
ที่ไม่เห็นค่าของการรอคอยนั้นเลย
หากเป็นผู้หญิงคนอื่นแล้วละก็คงต้องขอเลิกเป็นแน่ ... แต่เดี๋ยวก่อน คาโอรุไม่ได้สวมแหวนแต่งงานที่เขามอบให้
โทบิรามะขยับตัว กวาดตามองรอบหัวเตียง พบกล่องแหวนของตน เขาเอื้อมมือหยิบกล่องสีแดงกำมะหยี่
เปิดออกดูแหวนยังอยู่ในนั้นถูกเก็บไว้อย่างดี หากจะดีกว่านี้ต้องอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของคาโอรุสิถึงจะถูกต้อง!
ทันใดนั้นเองเสียงดังจากพลุและดอกไม้ไฟดังขึ้น แสงสว่างวูบวาบทั่วน่านฟ้า ซึ่งสามารถเห็นวิวทิวทัศน์
แสงไฟลากสีสันตัดกับท้องนภา เสียงดังสนั่นจากแรงระเบิด สามารถมองเห็นได้จากหน้าต่างจากระเบียงห้อง
เป็นสัญญาณเตือนว่าได้เริ่มเข้าสู่วัน เดือน ปีศักราชใหม่ ทั้งสองร่างยังนอนก่ายกอดแลกความอบอุ่นจากร่างกาย
โทบิรามะกระชับอ้อมแขนมากขึ้น ในเมื่อจัดการภารกิจเสี่ยงตาย แทบเอาชีวิตกลับมาไม่รอด เพื่อมาเจอหน้าภรรยา
สุดที่รักเสร็จสิ้นลงแล้ว เขาอยากปกป้องชีวิตของคาโอรุด้วยทั้งหมดชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา ให้สัญญาว่าจะไม่ทิ้งหรือปล่อย
ให้หล่อนเดียวดายอีกต่อไป
โทบิรามะไม่รอช้าให้เสียเวลา เขาใช้โอกาสนี้รีบสวมแหวนแต่งงานในมือซ้ายของคาโอรุทันที
จูบย้ำลงบนหลังมืออีกครั้ง เพื่อลงของร่ายมนต์ไว้ไม่ให้แหวนหลุดหระเด็นกลับเข้าไปอยู่ในกล่องกำมะหยี่ได้อีก!
“ ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ฉันรู้ว่าหากทำอะไรลงไป พร้อมจะรับผิดชอบเสมอ ” ไม่ใช่ว่าเขาแค่
กลับมาเพื่อทำหน้าที่ในส่วนของสามี พอถึงเวลาก็กลับไปไหนต่อไหน ซึ่งเรื่องนี้คาโอรุไม่เคยเอ่ยปากถามสักคำตั้งแต่
ก้าวขาข้ามพ้นธรณีประตูกลับเข้ามา เขาอยากเล่าให้หล่อนฟังทุกเรื่องเพียงแค่หล่อนเอ่ยปากถาม หรือบางที
เขาควรจะพูดเล่าเรื่องที่เขาหายไป เรื่องของภารกิจที่ได้ไปทำขึ้นมาลอยๆให้หญิงสาวได้สดับ ทว่าคาโอรุไม่ถามถึง
เกลิ่นอะไรเลย! ซึ่งก็ส่อเค้าหรือเห็นแวว ยิ่งได้เห็นว่านิ้วนางมือซ้ายปราศจากแหวน ก็เข้าใจแล้วว่าคาโอรุคงตัดใจ
เรื่องของเขาไปแล้ว
“ พอเถอะ โทบิรามะ ” คาโอรุยอมเอ่ยปากเรียกชื่อจริงของเขาอีกหน พยายามแกะมือของเขาออกจากกาย
เป็นอิสระได้ก็รีบลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้ากระจัดกระจายบนพื้นห้อง
“ เดี๋ยวสิ! ” โทบิรามะรีบลุกตาม ใช้ประโยชน์จากช่วงยายาวสาวเท้าเดินไม่กี่ก้าว ก็เข้าถึงร่างอรชร
แถมส่งมือหนาคว้าร่างของคาโอรุมากอดแน่น เขารู้จักนิสัยของคาโอรุเป็นอย่างดี คาโอรุเป็นคนใจแข็ง เด็ดเดี่ยว
บทจะไม่เอาก็คือไม่เอาตามที่ปากกับใจตรงกัน และตอนนี้คาโอรุก็เลือกตัดสินใจเกี่ยวกับเขาไปแล้ว
การแต่งงานของเขาและหล่อนมันแค่ในนาม หรืออาจจะเป็นอุบัติเหตุเล็กๆก็เป็นได้
“ คุณก็รู้ว่าฉันไม่เคยพูดอะไรพร่ำเพื่อบ่อยๆ แต่ขอโอกาศอีกสักครั้งได้หรือเปล่า ”
“ งานของคุณมันสำคัญมาก สำคัญมากกว่าฉัน สำคัญขนาดที่คุณไม่ปฏิเสธพี่ชายของคุณ อันนี้ฉันเข้าใจนะ
เราแค่กลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้าก็พอ ไม่ต้องกังวลเรื่องครั้งแรกของฉันหรอก คุณค่าและจิตวิญญาณของฉัน
มันไม่ได้เสียหายหรือสูญสลายไปเลยสักนิด ” ตามจริงเซ็กส์ก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเท่านั้นเอง ไม่ต้องคิดเยอะด้วยซ้ำ
กับแค่เยื่อบางๆตรงหว่างขาเนี่ยนะ? เป็นสิ่งที่โทบิรามะแคร์อย่างนั้นหรอ? แค่นี้ก็เห็นแล้วว่าโทบิรามะไม่ได้มีความพร้อม
สำหรับการแต่งงาน หรือจะมีหล่อนเข้าไปอยู่เป็นส่วนร่วมในชีวิตของเขาเลยสักนิด หรือบางอยางก็ควรปฏิเสธไปบ้างก็ได้
ไม่ใช่ทุกเรื่องต้องเป็น ผ่านโทบิรามะเป็นกลางของทุกๆเรื่อง ส่วนพี่ชายของเขาก็เหมือนกัน รู้ว่าน้องชายแต่งงานแล้ว
ก็ควรเพลาๆ ปล่อยให้น้องชายได้อยู่กับครอบครัวบ้าง ซึ่งก็สะท้อนให้เห็นว่าระบบการทำงานของโฮคาเงะ ยังมีปัญหา
เรื่องของการกระจายงานอยู่นั่นเอง
‘ ไปกันใหญแล้ว ’ โทบิรามะพูดในใจ แล้วพาหล่อนกลับไปนั่งลงบนของเตียง
จัดให้หล่อนนั่งอยู่บนตักแข็งทั้งสองข้าง
“ ในตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าคุณแล้วนะคาโอรุ ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาฉันเป็นคนรักที่แย่ แต่ขอให้ฉันได้ปรับปรุงตัว
แล้วพยายามปรับจูนเข้าหาคุณให้ได้มากกว่านี้ได้หรือเปล่า? แล้วถ้าถึงเวลานั้น… ” ค่อยให้หล่อนตัดสินใจอีกครา
“ ก็ได้ ฉันให้เวลาคุณสามเดือน ตั้งแต่วันนี้จนถึงอีกสามเดือนข้าง ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ ฉันคงไม่ต้องพูดอธิบาย
อะไรหรอกนะ อย่าหาว่าฉันใจร้ายเลย ” โตๆกันแล้วน่าจะเข้าใจ สำหรับคาโอรุเลิกกันคงไม่พอ
หล่อนจะลบความทรงจำของหล่อนในสมองส่วนของความทรงจำของโทบิรามะ ชนิดที่ไม่เหลือเรี่องราวเกี่ยวข้องกันอีก
แม้จะเป็นเรื่องของความสุขเล็กๆน้อยๆก็ตาม “ ฉันไม่อยากถึงหรือรั้งให้คุณต้องมาจนแบบนี้ บางทีที่หมู่บ้านโคโนฮะ
อาจจะมีสาวๆที่พร้อมจะเข้าใจ ให้อภัยคุณได้ทุกเรื่อง แถมเข้ากับครอบครัวคุณได้มากกว่าฉัน ” อย่าว่าแต่เป็นภาระ
หรือตัวถ่วงในชีวิตคาโอรุไม่อยากเป็นทั้งสองสิ่งในชีวิตของใคร
“ คงจะเป็นใครแล้วไม่ได้ ถ้าไม่ใช่คุณคาโอรุ ” โทบิรามะยืนยันคำตอบเดิม
ใจของเขาเรียกหาแต่หล่อนเพียงคนเดียว
“ ปากหวานจังนะ ” นิสัยผู้ชายก็แบบนี้ คาโอรุเข้าใจ เวลาพวกเขาอยากจะได้อะไรก็ต้องหว่านล้อม
ทำทุกอย่าง ทุกทางเพื่อให้ได้มาโดยไม่สนถึงเรื่องความถูกหรือผิด
“ อย่างอื่นก็หวานนะ เช่น …. ” เรื่องนี้หล่อนคงเข้าใจว่าเป็นส่วนไหน “ขออีกรอบนะ ”
โทบิรามะจงใจกระซิบข้างหูคนตัวเล็กในวงแขนล่ำสัน กดปลายจมูกโด่งลงข้างขมับสูดรับกล่นกายจากเนื้อสาวฟอดใหญ่
“ พูดอะไร! เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่มีแรงออกเดินทางหรอก” คาโอรุใช้ฝ่ามือดันใบหน้าหล่อให้ออกห่างทันที
หล่อนรู้สึกว่าเขาจะขอ ทำอะไรมากเกินไปแล้ว!
“ เดี๋ยวก็รู้ว่าใครกันแน่ที่จะเดินไม่ไหว ขอบคุณคาโอรุที่ยังให้โอกาส ” โทบิรามะตั้งใจพูดด้วยเสียงแหบพร่า
กระซิบข้างใบหู ใช่แค่กระซิบขบเม้มติ่งหูเบาๆ พ่นลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอ คาโอรุได้ยินถึงกับหน้าแดงซ่าน
ทุบมือเล็กลงบนอกหนาๆให้ดังอั๊กใหญ่
“ สุข สันต์ วันปีใหม่ ” โทบิรามะจงใจพูดเน้นทีละคำเพื่อสื่อความนัย โดยที่คาโอรุถึงกับหน้าแดงแปร๊ด
ยิ่งกว่าปัดแก้มผิดเบอร์ แค่พูดอย่างเดียวไม่ว่า แต่มือของเขาก็จับ ต้อง เพื่อต้องสื่อให้คนฟังเข้าใจความหมายลึกซึ้งจริงๆ
“ อือ สุขสันต์วันปีใหม่นะ ” คาโอรุคงทนไม่ไหวกับความรบเร้าของสามีอีกต่อไป
หล่อนปิดเปลือกตาลงและตามใจโทบิรามะอีกเช่นเคย
หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงคราญครางฟังไม่ได้ศัพท์ของทั้งคู่ดังอยู่ตลอดเกือบทั้งคืน เกือบฟ้าสาง
เพื่อเป็นการชดเชยเวลาหลายเดือนที่ไม่ได้ใช้ร่วมกันด้วยกัน เมื่อสุขสมจูงมือพากันแตะถึงชายขอบสวรรค์หลากหลายหน
ถึงที่หมายสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ทั้งสองค่อยหลับพักผ่อนเสริมแรงสำหรับการเริ่มต้นชีวิตคู่ในวันข้างหน้า
END .
Happy New Year. 2019
ขอให้นักอ่านทุกท่าน วิวเวอร์ทั้งหลาย และทุกคนในครอบครัวทุกท่าน มีความสุขมากๆนะครับ
รักนะเด็กๆ
ChewWii
ความคิดเห็น