[Fic: Naruto] Say. รักหรือหลอก บอกกันซะยัยตัวดี!

ลำดับตอนที่ #12 : Say : I'll protect you .

 

- I will protect you until my heart stop beating. -

            “ หายไปไหนนะคาโอรุ... ” โทบิรามะปล่อยจักระตรวจจับหาคาโอรุ 

เขาวิ่งออกมาจากห้องทำงานโอยามาดะ โดยไม่ลืมหยิบแว่นตาแปลงโฉม(มีหนวดหนาและจมูกใหญ่ๆมาสวมไว้)

เป้าหมายคือชายป่า อย่างน้อยต้องรีบดับไฟและจังหวะดับไฟนั้น ก็สามารถจับจักระของคาโอรุได้พอดี 

 เมื่อออกวิ่งมาได้สักพักจนกระทั่งขาทั้งสองข้างพาร่างสูงโปร่งมาถึงชายป่า ระหว่างที่ออกวิ่งปี่าดมองตามทาง 

บอกได้เลยว่าการจัดระเบียบของชายป่าแนวป้องกันไฟนั้นเป็นระเบียบมาก แสดงว่าคนออกแบบต้องมีความรู้

ความเชี่ยวชาญในเรื่องของภูมิประเทศเป็นอย่างดี

ปลายจมูกได้กลิ่นของเขม่าดินปืนคาวเลือด กลิ่นเผาไหม้ลอยคลุ้งไปทั่วอณูอากาศ ส่วนประสาทของกาาได้ยินเสียง

ของระเบิดตูมตามจากปืนใหญ่ คาถานินจาตลอดเวลา ระหว่างวิ่งต้องคอยหลบมีดหอก คมแหลมของเศษอาวุธ

ลอยมา (ห่วงมากสุดคือกลัวจะมีคนมาเห็น แล้วจำได้มากกว่า)จากทุกสารทิศ

เสียงคำรามของราชสีห์กึกก้องดังมาจากทางด้านหลัง แค่เสียงยังไม่พอ ตัวต้นเสียงก็ตามมาด้วย

โทบิรามะย่อตัวหลบตามสัญชาตญาณ ราชสีห์ตัวเขื่องกระโดดข้ามพ้นร่างของโทบิรามะไปพร้อมเปล่งเสียงคำรามสนั่น

เพราะได้รับบาดเจ็บจากคมหอกขนาดเหมาะมือ หรือพูดง่ายๆว่าเจ้าราชสีห์ตัวเขื่อง กระโดดเข้ามารับความเจ็บปวดแทน

ดังนั้นโทบิรามะไม่รอช้า รีบประสานอินใช้คาถาน้ำจำต้องใช้จักระจำนวนมหาศาล เพื่อทำการดับไฟป่า 

กำลังลุกลามแนวชายป่า ในขณะที่ไฟได้มอดลงเจ้าราชสีห์ก็หายตัวไปอย่างปริศนา 

โทบิรามะรู้สึกกังวลกับอาการบาดเจ็บ คำนวณคร่าวๆคือ บาดเจ็บสาหัส 

ถ้าหากไม่รีบออกตามหาในเวลานี้แล้วละ ก็อาจจะเป็นอันตรายต่อชีวิตได้เลย

               “ แย่ชะมัด! “ โทบิรามะเท้าสะเอวทั้งสองข้าง

เขาไม่สามารถตามหาคาโอรุได้เลย แย่ไปกว่านั้นคือบอกตามตรงเลยว่า ไม่สามารถตรวจจับสิ่งมีชีวิตในป่า

ได้เลยสักหนึ่งชีวิตแม้จะเป็นเพียงชีวิตเล็กๆก็ตาม  โทบิรามะเริ่มเป็นห่วงความปลอดภัย กลัวคาโอรุจะได้รับอันตราย

ตอนนี้เขาได้เดินทางกลับมายังห้องทำงานของโอยามาดะเพื่อสแตนด์บายในคำสั่งต่อไป
 

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากบริเวณหน้าวัง เหล่าทหารองค์รักษ์ทุกคนต่างพากันวิ่งวุ่นวายไปทั่ว

            “ ฝ่าบาท! “ เหล่าองค์รักษ์ฝีมือดีวิ่งเข้ามาล้อมโอยามาดะ

เพราะเห็นสภาพของสองพี่น้องคู่นี้ คนหนึ่งดูอ่อนเพลียจากการต่อสู้ ส่วนอีกคนแทบไร้สติหลงเหลือ 

ดวงตาทั้งสองข้างใกล้ปิดลงเต็มที เนื่องจากถูกหอกขนาดเหมาะมือเสียบคาอก ใกล้บริเวณตำแหน่งหัวใจ

เลือดสีเข้มไหลอาบเปราะเลอะตามเนื้อตัว เสื้อผ้า หรือเรียกง่ายๆว่าเสื้อผ้านั้นได้ถูกย้อมกลายเป็นสีเลือด

" เปิดห้องโอสถเดี๋ยวนี้! " โอยามาดะสั่งเสียงดัง จ้องมองใบหน้าของฝาแฝดผู้เป็นน้อง

ใบหน้าซีดเซียวจากการเสียเลือดมากจนทำให้น่ากังวล

“ อดทนก่อนนะน้องพี่ เจ้าถึงมือหมอแล้ว “ โอยามาดะส่งฝ่ามือหนาๆตบข้างแก้มเรียกสติของคาโอรุ 

แม้จะเจ็บปวดจนแทบไร้ความรู้สึกโดยไม่ต้องพึ่งยาแก้ปวดจากทางการแพทย์ อาการชาจากบริเวณบาดแผล

เริ่มขยายเป็นวงกว้าง จากปากแผลตอนนี้เริ่มชาไปทั่วทั่งร่างกาย เห็นดวงตาของคาโอรุใกล้ปิดตา ด้วยท่าทางสะลึมสะลือ

โอยามาดพพยายามคุยกับคาโอรุ พยายามให้หล่อนมีสติ รู้สึกตัวตลอดเวลา 

ถ้าหากว่าคาโอรุเผลอหลับไปตอนนี้แล้วละก็... คงไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

             “ มีใครบาดเจ็บอีกหรือเปล่า? “ คาโอรุถามด้วยเสียงแผ่ว ริมฝีปากบางสั่นระริก 

ขาทั้งสองข้างแทบรับน้ำหนักตัวร่วมครึ่งร้อยกิโลกรัมได้ไหวอีกต่อไป สถาพร่างกายของหล่อนตอนนี้แทบไร้เรี่ยวแรง

ยังพอจับดาบกระชับในมือได้มั่นเท่านั้น

            “ แค่เราคาโอรุ “ โอยามาดะย้ำกับหล่อน กำชับให้หล่อนได้เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ ออกแรงดึงคาโอรุ

ให้พอทรงตัวได้ยืนตรง ไม่แค่คาโอรุที่บาดเจ็บสาหัส ตัวเขาเองก็เช่นกัน หล่อนเจ็บเขาเจ็บ

            “ แค่เราใช่ไหม? “ คาโอรุถามเพื่อความแน่ใจอีกหน ประสาทการได้ยินเริ่มไม่เต็มเต็มร้อยเหมือนปกติ

            “ ใช่ “ โอยามาดะยืนยันคำเดิม มีแค่พวกเขาที่บาดเจ็บสาหัส 

ส่วนพวกทหารคนอื่นๆก็บาดเจ็บกันแต่เพียงเล็กน้อย ไม่ถึงแก่ชีวิต คงต้องยกเครดิตนี้ให้แก่คาโอรุ 

ได้ยินอย่างนั้นแล้วคาโอระถึงกับหายใจได้ทั่วท้อง หมดห่วง คลายกังวล

" ไม่ รักษาท่านพี่ ก กะก่อน !  " คาโอรุในอ้อมแขนพยายามผลักร่างของโอยามาดะออก 

เพื่อให้คนเป็นพี่ควรได้รักษาก่อน เหตุเกิดเพราะคาโอรุไม่ทันระวังตัว ทำให้เกิดบาดแผลระหว่างต่อสู้ 

แน่นอนละว่าโอยามาดะก็ได้รับบาดเจ็บจากแผลเหมือนกัน

" ห่วงตัวเองก่อนเถอะคาโอรุ! " แม้จะเจ็บปางตาย โอยามาดะพยายามส่งคาโอรุให้ถึงมือหน่วยแพทย์ 

พยายามประคองร่างของคาโอรุไม่ให้กระเทือนมากไปกว่านี้ แม้ว่าตัวเองก็ได้รับบาดเจ็บหนักเช่นกัน

" ก็แค่แสบๆคันๆเท่านั้นแหละน่า! แค่ก แค่ก "  คาโอรุผละร่างของโอยามาดะออก

พยายามยืนทรงตัวให้นิ่งปกติด้วยเรียวขาเล็กๆทั้งสองข้าง  เหมือนว่าเรียวขาสองข้างกำลังส่งเสียงประท้วงยกใหญ่

ว่าไม่สามารถรับน้ำหนักร่างได้ไหวอีกต่อไป คาโอรุใช้มือทั้งสองข้างจับลงบนด้ามหอก พยายามสูดลมหายใจให้เต็มปอด

แล้ววินาทีนั้นก็กระชากหอกปลายแหลมคมออกมาจากร่างกาย เลือดสีเข้มถึงกับไหลแหมะ 

หยดเป็นทางตามแรงกระชากดึงหลุดออกมา

           “ แฮ่ก แฮ่ก “ คาโอรุหายใจถี่

            เคร้ง!

คาโอรุโยกหอกเหล็กแหลมเปื้อนเลือดลงพื้นไร้ซึ่งเสียงร้องอารามเจ็บปวด มีเพียงแค่เสียงหอบหายใจถี่ เป็นจังหวะเท่านั้น

ร่างของคาโอรุทรุดลงกำลังจะหมดสติไปเนื่องจากเสียเลือดจำนวนมาก โทบิรามะไม่รอช้า สืบปลายเท้าคว้าร่างคาโอรุ

เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนล่ำสันได้ทันเวลาพอดี เขาช้อนร่างของคาโอรุแล้วพาส่งหน่วยแพทย์เพื่อเข้าทำการรักษา

" นี่อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามสิ! " โทบิรามะรีบปราดเข้าไปประคองคาโอรุไว้ นั่นไม่ใช่วิธีที่ดีเลย! ไม่ใช่วิธีที่ดีเลยสักนิด!

อยากจะเอ็ด อย่าจะดุสักหนึ่งยก แต่เห็นว่าหล่อนบาดเจ็บจำต้องกลืนคำเหล่านั้นลงคอไปในที่สุด

" ยุ่งน่านายถั่วงอก! " คาโอรุพยายามผละโทบิรามะออกไปให้พ้นกาย แค่เห็นหน้าเขา

หล่อนก็ทราบแล้วว่าเขาจะพูดอะไร นั่นก็คงไม่พ้นต่อว่าหล่อนแน่ๆ และแล้วสติของคาโอรุก็วูบหาย

ทุกอย่างถูกย้อมด้วยสีดำ

คาโอรุถึงมือหมอแล้วโทบิรามะก็สบายใจ เขากลับขึ้นไปที่ห้องนอนของคาโอรุ 

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า รีบกลับลงมาเฝ้าคาโอรุ แม้ว่าหล่อนจะรักษาตัวอยู่ก็ตาม เหล่าทีมแพทย์บอกให้เขากลับไปพักผ่อน

และรอฟังข่าวดีได้เลย โทบิรามะจำใจต้องกลับห้องพักในระหว่างกำลังล้มตัวนอนบนเตียงนุ่ม โทบิรามะปิดเปลือกตาลง

ใช้ท่อนแขนขึ้นมาวางทาบปิดลูกตา ทั้งราชสีห์ตนนั้น คาโอรุต่างได้รับบาดเจ็บจากหอกเหมือนกัน ทำให้อดสงสัยเลยไม่ได้

ว่าทั้งสองน่าจะมีอะไรที่เกี่ยวข้องกันอยู่แน่ๆ 

          เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น โทบิรามะติดตามอาการของคาโอรุอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่เช้ามืดรีบอาบน้ำแต่งตัวลงมาหาหล่อน

เขานอนไม่หลับเรียกว่าแทบไม่ได้นอน กังวลเกือบทั้งคืนเลยจะดีกว่า อดห่วงคาโอรุไม่ได้จริงๆ เเม้จะอยู่ในมือหมอแล้ว 

หาใช่ว่าไม่มั่นใจ

เขาไม่กล้าทิ้งคาโอรุเลยด้วยซ้ำ ถ้าหากจากแพทย์ไม่ขอไว้คงนอนอยู่หน้าห้องตรงนั้นเเล้วละ 

มาถึงหน้าห้องพัก(ชั่วคราว) ขอเข้าไปเยี่ยมคาโอรุแม้เจ้าหล่อนจะไม่ฟื้นตัว โทบิรามะก็ได้เห็นหน้าหล่อนก็ยังดี

เลื่อนเปิดประตูห้องเข้าช้าๆเพราะกลัวจะเสียงดังปลุกคนป่วให้ตื่นขึ้น ทอดสายตามองหญิงสาว

นอนพักหลับสนิทอยู่บนเตียง โทบิรามะขยับปลายเท้าเข้าไปใกล้สังเกตุ บริเวณใบหน้าเนียนเริ่มมีเลือดฝาด 

หายใจอย่างสม่ำเสมอ แอบเหลือบชำเลืองตามองรอยแผล มีผ้าก็อตสีขาวติดไว้กันเชื้อโรคโผล่ออกมาจากสาปเสื้อ

เดาว่าบาดแผลใต้เสื้อคงสาหัสน่าดู ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนอกจากจะเล่นของมีคมแล้ว อาจจะเล่นพิษเคลือบบน 

ปลายหอกมาด้วย ส่งมือขวาออกไปสัมผัสเส้นผมสีแดงสด มือซ้ายกุมมือข้างขวาของหล่อนไว้ราวกับว่าหล่อนจะวิ่งหนี 

               “ เป็นห่วงแทบแย่ “ โทบิรามะจ้องมองหญิงสาวหลับสนิท กดริมฝีปากหยักจูบลงบนหลังมือเล็กเบาๆ  

แทบไม่ละสายตาจากหล่อนเลยด้วยซ้ำ โทบิรามะโทษตัวเอง ด้วยความผิดในการรั้งตัวคาโอรุให้อยู่กับเขา 

ทั้งๆที่หล่อนขอร้อง เอ่ยเตือนเขาก็แล้ว

 นอกจากสัญชาติญาณสัตว์ป่าแล้วก็รวมเจ้าหล่อนด้วย…  สามารถรับรู้ถึงการมีเหตุ เภทภัยเกิดขึ้นในเวลาล่วงหน้า

บอกได้เลยว่าประมาทไม่ได้ แต่เขาดันฝืน โทบิรามะมองคาโอรุค้างเติ่งอยู่ท่านั้นไม่รู้ว่าเขามองหล่อนแบบนั้น

ล่วงสามสิบนาที

                “ ฉันจะปกป้องคุณ… จนกว่าหัวใจจะหยุดเต้นเลยละ “  โทบิรามะสัจจะ คำมั่นให้สัญญา

ที่ผู้ชายอย่างเขาพอจะทำให้ผู้หญิงอย่างคาโอรุได้

            จะว่าไปแล้วโทบิรามะก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ช่วงเวลาตอนกำลังอยู่กลางป่า

ราชสีห์ตัวเขื่องกระโดดลอยตัวใส่ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าเข้ามาช่วยหรือว่าสังหารเขากัแน่ โทบิรามะต้องโยกตัวหลบ 

โดยวินาทีสั้นๆ จังหวะนั้นหอกแหลมคมลอยลิ่วแหวกกลางอากาศพุ่งทะยานเข้ามาปักร่างราชสีห์ตัวนั้นแทนที่จะเป็นเขา

“ แล้วเข้ามาขวางทำไม? “ โทบิรามะเกิดคำถามขึ้นมาภายในใจ

สัญชาติญาณสัตว์ป่าหากถูกบุกรุก ก็ต้องมีการประกาศอาณาเขตเตือนให้อีกฝ่ายทราบ เพราะตอนเขาเดินทาง

มาที่นี่ครั้งแรก แถมประสบเจอกับตนเองสัตว์ป่าพวกนี้เป็นอันตรายกับทุกคน ยกเว้นเสียแต่…

พวกสัตวย์ป่าเหล่านั้นกำลังเตือนเขา แม้ไม่อาจจะเปล่งเสียงสื่อสารได้ด้วยภาษามนุษย์ ก็ไม่สมควรก้าวล้ำเส้น

เข้ามาในดินแดนแห่งนี้เสียหน่อย

“ จะทำอะไร? “ คาโอรุเริ่มรู้สึกตัว ว่ามีใครบางคนกำลังลุ่มล่ามบนตัวหล่อน

เปิดเปลือกตาออกมาก็เจอตัวการพอดิบพอดี แถมหลักญานยังคามืออีกตังหาก!

             “ .... “ โทบิรามะยืนขนาบกาย ข้างเตียงนอน ฝ่ามือขวาตัวการแหวกเสื้อคนป่วยออกพอประมาณ

เผยให้เห็นผ้าก็อตสีขาวบริเวณช่วงอกใกล้หัวใจ

            “ นี่คุณ! จะมาหื่นอะไรตอนนี้! “ คาโอรุรวบรวมแรงทั้งหมดปัดมือโทบิรามะออก

พยายามชันร่างกายให้ลุกขึ้นมาอยู่ในท่านั่งยืดขาตามความยาวปกติ นายถั่วงอกนี่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ

ขนาดหล่อนเจ็บเจียนตาย....เขายังไม่เว้น...ไม่ยอมหยุดหื่นกาม 

โปรดติดตามตอนต่อไป....

30 ส.ค. 2563
 

               กลับมานั่งอ่านทั้งเรื่องรวดทีเดียวจบ แล้วรู้สึกอยากรีไรท์ใหม่ทั้งหมดเลยล่ะครับ

แต่ก็ยังติดเกรงใจแฟนคลับ เกรงว่าจะกระทบและเปลี่ยนเนื้อหาในเรื่องเกือบทั้งหมด

เลยเอาเป็นว่า หลังจากนี้จะเปลี่ยนเนื้อเรื่องในบางส่วน และเปลี่ยนตัวอักษรให้ใหญ่บิ๊กเบิ้มเพื่อจะได้อ่านกันง่ายๆ

ต้องรบกวนเด็กๆทุกท่านด้วยนะครับ

รักนะเด็กๆ

 ChewWii