คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
อดีดที่แสนเจ็บปวด.. กับการแก้แค้น
บทนำ
#ย้อนไปเมื่อ 2 เดือนที่แล้ว
ร่างบางเดินขึ้นไปยังคอนโดหรูใจกลางเมืองของแฟนหนุ่ม ซึ่งวันนี้เป็นวันครบรอบ 2ปี ของเธอและเขา พร้อมกับเซอร์ไพรส์ด้วยดอกไม้ช่อโตที่เธอเตรียมมา..
ร่างบางค่อยๆเปิดประตูด้วยเสียงที่เบาที่สุดเพื่อไม่ให้แฟนหนุ่มรู้ตัว.. แต่สิ่งที่เธอเห็นนั้น ไม่ใช่อยากที่เธอคิด ร่างสูงกำลังจูบนัวเนียกับหญิงสาวปริศนาที่อยู่บนโซฟาหรูกลางห้อง.. หัวใจร่างบางแตกสลายเมื่อเห็นภาพชายหนุ่มที่เธอรักกำลังจูบกับคนอื่น..
ปั่ก!!
เสียงช่อกุหลาบตกลงสู่พื้น กลีบดอกโปรยปรายล่วงหล่นเต็มหน้าห้อง
“อิมยุนอา” แฟนหนุ่มเรียก ร่างบางที่กำลังวิ่งออกไปจากหน้าห้อง แต่เธอก็ไม่หยุดที่จะฟังเขาเลย..
#คอนโด คิมแทยอน & อิมยุนอา
“อิมยุนอา..เธอร้องไห้” เสียงใสจากพี่สาวร้องลั่นด้วยความเป็นห่วงร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง
“ปะ..เปล่า ฮืก! ฮืก!” ร่างบางปฏิเสธที่สาวตัวเองแต่เสียงสะอื้นของเธอดังขึ้นมาไม่ขาดสาย
“ไอเซฮุนใช่มั้ย? มันทำอะไรเธอ? ยุนอา” สิ้นเสียงที่จริงจากแทยอนทำให้ยุนอาต้องเล่าเรื่องให้พี่สาวฟัง
“ฮือๆ เซฮุนจูบกับเจสสิก้า ที่คอนโด..” หลังจากที่ร่างบางพูดไป แทยอนถึงกับไม่เชื่อคำพูดของน้องสาว.. แต่มันเกิดขึ้นจริงๆ
“พี่จะฆ่ามัน”
“อย่านะคะ! ยุนผิดเอง ที่ทำตัวหน้าเบื่อจนเซฮุนเขาเบื่อยุน ยุนผิดเอง” น้ำตาไหลลงมาเรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แก้มเนียนทั้งสองข้างถูกอาบไปด้วยน้ำตา
แต่แทยอนไม่มีท่าทีว่าจะร้องไห้ เพราะเธอเข้มแข็งเกินกว่าจะร้องไห้ให้ใครเห็น..
“ก็ได้! พี่เห็นแก่แกนะยัยเหม่งยุน ไม่งั้นไอเซฮุนมันตายแน่” เสียงที่ดูโหดร้ายออกมาจากคำพูดของสาวเกร่งอย่าง ‘คิมแทยอน’
“…”ร่างบางไม่คิดแม้แต่จะพูดอะไร ตอนนี้จิตใจของเธอบอบช้ำและอ่อนแรงเกินกว่าจะคิดอะไรทั้งสิ้น..
“แต่พี่จะแก้แค้น ด้วยมือพี่เอง”
“พี่แท..” ร่างบางพยายามห้าม
“หยุดไปเลยนะยัยเหม่ง! พี่ไม่ฆ่ามันก็บุญละ” ร่างบางรู้ว่าพี่สาวของเธอเอาจริง และไม่มีวันปล่อยให้ เซฮุนกับเจสสิก้าเป็นสุขอย่างแน่นอน..
เช้าวันใหม่..เป็นวันที่เลวร้ายที่สุดเลยก็ว่าได้ ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปดูเวลาที่นาฬิกาปลุก
9.00 น
“กรี๊ดดดดด!” ร่างบางร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ เธอไม่เคยตื่นสายขนาดนี้ ป่านี้ แทยอนคงไปทำงานแล้ว
“พี่แทยอน ” ร่างบางตะโกนหา พี่สาว
แต่กลับไร้เสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น
“แทยอน แทยอน” ครั้งนี้ร่างบางตะโกนดังขึ้นแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย
ร่างบางตัดสินใจโทรหาเบอร์ที่คุ้นเคย
ตื๊ดๆๆ~!!
[ฮัลโหล! ว่าไงยัยเหม่งยุน] นี่คือคำทักทายที่พี่สาวพูดกับร่างบางประจำ แต่ครั้งนี้กลับไม่รู้สึก โมโหอะไร เพราะเธอนั้นด้านชา..
“พี่แท ไปทำงานตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่ปลุกยุน”
[พี่เห็นแกไม่ค่อยดีอยู่ เลยไม่อยากกวน]
“ยุนเลยตื่นสายเลย..เห็นมั้ย”
[นี่! อย่าบอกนะว่าเพิ่งตื่น?] แทยอนร้องอุทานด้วยความตกใจเล็กน้อย
“ก็งั้นมั้งคะ” ร่างบางพูดเสียงเบาๆด้วยความรู้สึกผิด
[ทำใจให้สบายนะ..น้องพี่จะไม่ได้เสียใจฟรีๆนะ]
ตื๊ดๆๆๆๆ เสียงสัญญาณทุกตัดไปอย่างรัวๆ แทยอนวางสายน้องสาวเพราะไม่อยากให้เธอถามต่อว่า เขานั้นจะทำอะไรกับเซฮุน
ร่างบางได้แต่นั่งคิดอยู่คนเดียวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะอะไร ? อาจจะเป็นเพราะเธอทำตัวน่าเบื่อเกินไป ? งี่เง่าเกินไป? แต่เธอก็ยังคิดเสมอว่าเธอไม่มีทางทำให้เซฮุนเสียใจ แต่ทำไมเซฮุนกลับทำร้ายจิตใจเธอ เหมือนกับฆ่าทั้งเป็น ....
“ตื๊ดๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นร่างบางใช้นิ้วเรียวกดรับโดยไม่ทันได้ดูว่าเบอร์ที่โทรมานั้นเป็นเบอร์ใคร
“ฮัลโหล! อิมยุนอาพูดคะ”
[ยุนอา..คุณยอมรับสายผมแล้ว ผมขอโทษ ผมอธิ..]
ตื๊ดๆๆๆๆๆ
ร่างบางตัดสายทันทีโดยไม่ต้องคิด เธอไม่อยากฟังคำอธิบายหรือคำแก้ตัวใดๆจากผู้ชายคนนี้อีก แม้ว่าเธอจะยอมรับว่าเธอยังรัก โอเซฮุนหมดหัวใจ แต่สิ่งที่เจ็บอยู่ในใจทำให้เธอไม่อยากเชื่อใจเขาอีกแล้ว..
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาต่อเนื่อง แต่เธอไม่คิดจะหยิบมันขึ้นมาเลย.. ได้แต่ปล่อยให้เสียงนั้นดับลง..
#หลายวันต่อมา
“ยุนอา..” เสียงชายหนุ่มที่แสนจะคุ้นเคยเอ่ยขึ้น
“นายไม่ต้องมาหาฉันอีก.. เซฮุน” น้ำเสียงที่มาพร้อมกับน้ำตาตอบกลับไป
“ผมรักคุณ คนเดียวนะยุนอา ผมขอโทษ”
“ภาพมันฟ้องอยู่แล้ว เซฮุน.. ฉันไม่ได้รักนายแล้ว” ร่างบางพูดปลดเพราะเธอไม่อยากให้เขาคิดเข้าข้างตัวเองว่า เธอจะให้อภัย
“แต่ทำไมผมกลับรักคุณขึ้นทุกวันละ อิมยุนอา”
“รักงั้นเหรอ ? นายน่าจะไปบอกเจสสิก้ามากกว่านะ”
“ยุนอา ฟั..”
“พอได้แล้ว กลับไปเถอะ ก่อนที่ฉันจะให้ รปภ มาลากตัวนายออกไป” ยังไม่ทันที่เซฮุนจะพูดจบ ยุนอาก็หยุดคำพูดของเขาโดยการไล่เขาไป
“ขอให้รู้ไว้.. ‘โอเซฮุนมีเพียงอิมยุนอา’ ”
สิ้นเสียงคำอ่อนหวานจากปากเซฮุน ร่างบางก็ปล่อยโฮมาอย่างหนัก.. คำพูดนั้นยิ่งฟังยิ่งเจ็บปวด ยิ่งคำว่ารักจากปากของเซฮุน ยิ่งทำให้ยุนอาเจ็บมากขึ้น.. มีเพียงคำถามเดียวที่เธออยากจะถามชายหนุ่มที่เธอรัก ว่า
ถ้ารักจะทำอย่างนั้นทำไม?
ความคิดเห็น