[WINNER] LOST MEMORY (yoonwoo)

ลำดับตอนที่ #19 : memory -18-

ผ่านมาเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ซึงยูนใช้ชีวิตอยู่อย่างเงียบสงบกับจินอู ไม่ต้องคอยฟังเสียงใครบอกว่าเขาควรทำอะไร แค่เพียงปล่อยให้ตัวเองได้ทำตามหัวใจ ถึงแม้ตอนนี้เขาจะสงบสุขแต่ที่บริษัทต้องกำลังวุ่นวายแน่ๆ ที่จู่ๆเขานั้นหายไป

แต่ทันทีที่มองอีกคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำอาหาร ความกังวลที่มีก็หายไป ใบหน้าที่แสนมุ่งมั่น  มองแล้วก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ตลอดสัปดาห์มานี้ที่เขาได้ใช้เวลาอยู่กับจินอู ซึงยูนอดที่จะยอมรับไม่ได้ ตั้งแต่วันที่เขาเลือกที่จะไม่ใช้สมองหาเหตุผลแต่ใช้หัวใจ ว่าเขามีความสุขไม่น้อย ไม่สิ มีความสุขมากๆ ถึงแม้ความทรงจำเก่าๆจะไม่ย้อนคืนกลับมา แต่หัวใจมันบอกว่าคนๆนี้คือคนของใจ

“กินข้าวเสร็จเราไปดูพระอาทิตย์ตกดินกันไหม”ซึงยูนที่นั่งมองคนตัวเล็กทำอาหารอยู่พูดขึ้น จินอูละความสนใจจากการทำอาหารหันมาส่งยิ้มให้อีกคน

“เอาสิ”

 ซึงยูนออกมารออีกคนหน้าบ้านจนไม่นานนักคนที่เขารอก็ออกมา

“ขอโทษนะที่ทำให้ต้องรอ”เขาพูด แต่ไม่ใช่ความผิดของจินอูเสียหน่อยเขาแค่อยากออกมาก่อนเองทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายทำความสะอาดหลังรับประทานอาหารเย็น จริงๆเขาอยากจะช่วยแต่จินอูห้ามไว้ เขาเลยตัดสินใจออกมารอข้างนอกเสียดีกว่า

“คิดมากน่า”ซึงยูนพูดก่อนเดินนำออกไป ร่างเล็กเดินตามอย่างเงียบๆมองแผ่นหลังของคนตัวสูงกว่าที่เดินนำ มีพื้นหลังท้องทะเลและแสงอาทิตย์ที่กำลังใกล้จะตกดินทอดผ่านร่างสูง

จินอูก้มหน้ายิ้มกับตัวเอง เขาอยากอยู่แบบนี้ตลอดไปจัง อยู่ในที่ๆมีเพียงจินอูและซึงยูนเพียงสองคน แค่สองคน เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว เงยหน้าอีกครั้งกลายเป็นว่าเขาเองถูกซึงยูนมองอยู่

“เบื่อพระอาทิตย์ตกแล้วหรอ”หน้าสวยรีบส่ายหัวของตัวเองทันทีที่ได้ยินคำถาม เขาไม่เคยเบื่อถ้าหากที่นั่นมีซึงยูน เขาจะเบื่อได้อย่างไร

“ก็เห็นก้มหน้าก้มตา นึกว่าเบื่อซะแล้ว”ซึงยูนหันกลับไปเดินต่อ จินอูเห็นเช่นนั้นก็รีบเดินเข้าไปเอามือเล็กสอดเข้าไปในมือใหญ่กว่าของซึงยูนก่อนจับไว้แน่น

“หืม?”

“เอ่อ … ขอจับมือเดินไปอย่างนี้ได้ไหม”จินอูพูด แล้วหลบสายตา

“อ่า”ซึงยูนทำท่าคิดเล็กน้อย ก่อนค่อยๆแกะมือเล็กออก จินอูหน้าเสียหน่อยๆ ก่อนจะเงยหน้ามองหน้าซึงยูนด้วยความแปลกใจ มือใหญ่แกะมือเล็กออกก่อนจะเปลี่ยนให้มือทั้งสองสอดประสานกัน

“จับแบบนั้นไม่ค่อยถนัด แบบนี้ละกัน”เหมือนหัวใจที่แห้งเหี่ยวของของจินอูกลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้ง

ทั้งสองจับมือเดินไปตามแนวชายหาดที่เงียบสงบ เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง แสงอาทิตย์ที่กำลังตกทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนสีเป็นสีอมส้ม หมู่นกบินต่างกำลังบินกลับรัง จินอูมองมือของตัวเองที่ประสานกับมือของซึงยูน ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

แล้วซึงยูนก็หยุดเดิน จินอูมองด้วยความสงสัย เขาเคลื่อนตัวมายืนประจันหน้ากับจินอู โดยทั้งสองยังคงจับมือ ตากลมโตสบสายตาซึ่งกันและกัน

“พรุ่งนี้เรากลับโซลกันนะ” สิ้นคำพูดของซึงยูน ดวงตากลมโตสั่นระริก หัวใจหล่นวูบอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่รู้ว่าเราหนีโลกแห่งความเป็นจริงได้ไม่นาน แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ จินอูยังอยากอยู่ที่นี่กับคนตรงหน้าเขาให้มากกว่านี้

“อื้ม เข้าใจ” ใบหน้าสวยก้มหน้าไม่กล้าสบตา

คนตัวสูงกว่ามองท่าทีของคนที่อยู่ตรงหน้าก่อนช้อนคางของจินอูขึ้นให้มองหน้าตนอีกครั้ง

“กลับโซลแล้ว พี่ย้ายมาอยู่กับผมไหม”อยู่นำตาที่พยายามกลั้นก็ไหลออกมา ซึงยูนยิ้มอย่างอบอุ่น ใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออกทางหางตาของดวงตากลม

ทุกอย่างรอบกายมีเพียงความเงียบใบหน้าเคลื่อนเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากหนาประทับลงบนริมฝีปากหยักได้รูป ดวงตากลมปิดลงรับรู้ความรู้สึกผ่านริมฝีปาก มือหนาเลื่อนจับท้ายทอยปรับองศาหน้าตามแรงดูด ริมฝีปากหยักปล่อยให้อีกคนรุกล้ำ ดูดดึงริมฝีปากของตัวเอง

หรือนี่คือสิ่งที่ซึงยูนตามหามาตลอด ทำไม…

ความเจ็บแล่นเข้าในหัวของเขาอีกครั้ง ทำให้ซึงยูนผละตัวเองออกจากจินอู ใช้มือกุมหัวตัวเองอย่างเจ็บปวด จินอูทำอะไรไม่ถูก

“ซึงยูน นายเป็นอะไร”

“ปวดหัว ปวด อ้าก”

“ซึงยูน!”อยู่ๆร่างสูงก็สลบไป

จินอู่อยๆพยูงร่างสูงกลับมาที่บ้าน จัดแจงให้ซึงยูนนอนพัก น้ำตายังคงไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เขามองสภาพของซึงยูนที่ไร้สติ ยิ่งรู้สึกผิด มือเล็กแสร้งทำเข้มแข็งจัดแจง เตรียมน้ำอุ่นไว้เช็ดตัว จินอูค่อยซับผ้าสีขาวที่ชุบน้ำลงบนตัวของซึงยูนด้วยความเบามือ เพียงแค่ให้ไอร้อนของคนไร้สติได้บรรเท่าเท่านั้น

หลังจากเก็บของสำหรับเช็ดตัวแล้วจินอูก็ทรุดตัวลงนั่งที่ว่างบนเตียงข้างซึงยูน มือเล็กเกลี่ยผม และลูบผมของคนที่หลับใหล เป็นอีกครั้งที่หยดน้ำตานากที่จะกักเก็บ มันไหลออกมาเพียงแค่มือได้สัมผัสกับผมของซึงยูน

“ความทรงจำของเราทำให้นายเจ็บปวดขนาดนี้เลยหรอ”

“…”

“ขอโทษนะ”

“ไม่ใช่ความผิดของพี่หรอก”ซึงยูนพูดเสียงเบา ก่อนลืมตามองคนที่กำลังร้องไห้

“อย่าโทษตัวเองนะ”

“ขอโทษนะที่รบกวน นอนต่อเถอะ”จินอูลุกขึ้นยืน แต่กลับถูกมือของซึงยูนฉุดตัวเขาให้ลงไปนั่งใกล้กว่าเดิม

“ผมอยากตื่นเองต่างหาก”

“แต่พี่ว่านายควรพักผ่อน” ร่างเล็กทำท่าจะลุกถูกฉุดตัวจนเซล้มทับอีกร่างที่นั่งพืงหัวเตียงอยู่ มือเล็กยันอกแกร่งเพื่อรักษาระยะห่าง

“ปะ ปล่อยเถอะ นายจะหนักเอานะ”เอวเล็กถูกโอบด้วยท่อนแขนของคนป่วยที่ตนกำลังทับ

“ไม่เห็นหนัก แล้วผมก็ไม่อยากพักแล้ว นอนนานๆปวดหัว”ยิ่งมองเห็นคนที่ทับตัวเอง ก้มหน้าหลบตา ซึงยูนยิ่งกอดรัดแรงขึ้น

“แต่ว่า...อื้อ”เสียงพูดถูกขัดขวางด้วยริมปากของซึงยูน เปลี่ยนเป็นเสียงครางในลำคอ

มือเล็กกำเสื้อของอีกฝ่ายแน่น ดวงตาหลมปิดรับความรู้สึก ปล่อยให้ริมฝีปากหนาดูดเม้ย เผยอปากรับเรียวลิ้นของอีกคนอย่าเผลอไผล อีกใจอยากจะผลักตัวเองออกแต่อีกใจก็เรียกหาอย่างปฎิเสธไม่ได้ องศาหน้าปรับรับซึ่งกันและกัน

“อ้ะ”ซึงยูนพลิกอีกร่างให้นอนราบบนเตียง มือหนาเกี่ยวสาบเสื้อขึ้น จินอูสะดุ้งจับมือนั้นชะงัก

ซึงยูนค่อยๆถอนจูบ มองอีกคนด้วยท่าทีที่ไม่เข้าใจ

“นายจะปวดหัวเอานะ”ดวงตากลมมองเขาด้วยสายตาห่วงใย ซึงยูนยิ้มรับบางๆ

“ไม่ปวดหรอก เพราะผมไม่ได้ใช้สมองแต่ใช้ตรงนี้”มือหนาจับมือเล็กทาบลงบนหน้าอกของตัวเอง

“ต่อมั้ย”ซึงยูนยิ้มทะเล้น

จินอูหลุบสายตามองไปทางอื่น “แล้วแต่นาย”

ซึงยูนฉวยประกบริมฝีปากอีกคนทันทีที่พูดจบ และปล่อยให้ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนของหัวใจ

ในขณะที่ซีงยูนและจินอูต่างใช้หัวใจทำงาน อีกฝากหนึ่งกลับไม่ได้ใช้มันเลยเพียงสักครั้ง

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่นัมแทฮยอนยังคงย้ายมาอาศัยอยู่กับคุณหมอร่างสูง แม้ตอนแรกซึงฮุนจะปฎิเสธแต่ด้วยการตื้อที่น่ารำคาญของอีกคนทำให้ซึงฮุนขี้เกียจเถียงแล้วปล่อยให้เลยตามเลย ร่างเล็กของคนเอาแต่ใจนอนเล่นขนเตียงกล้างอย่างมีความสุขรอเจ้าของห้องกลับมาจากโรงพยาบาลที่เป็นที่ทำงานของเขา

แกร้ก

เสียงเปิดประตูทำให้เด็กเอาแต่ใจยิ้มกว้างจนคิ้วตก รีบเข้ามาสวมกอดคนตัวสูง ตาคมมองนิ่งไร้รอยยิ้ม แกะอ้อมกอดของอีกคน ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอน

“พี่นาย ติดต่อกลับมายัง” เขาถาม แต่ยังคงหลับตาอยู่

“ยังเลยฮะ”แค่คำถามพอรู้ว่าสิ่งที่คนตัวสูงอยากรู้จริงๆคืออะไร นึกแล้วก็น้อยใจ

“พี่หมอฮุนทำงานมาเหนื่อยๆ นัมนวด..”

“ไม่ต้อง”

“…”ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

“ผมว่าคุณควรกลับบ้าน”

“ไม่ นัมไม่กลับ นัมจะอยู่กับพี่หมอฮุน”เสียงเอาแต่ใจค้าน

“ป่านนี้ที่บ้านคงเป็นห่วง คุณหนูที่เขาทั้งแสนรักแสนหวง หายไป”

“เรื่องนั้น ไม่มีปัญหาหรอก นัมบอกไว้แล้วว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อน อีกอย่าง… นัมไม่อยู่พวกเขาคงสบายใจกันมากกว่า” ประโยคหลังดูสลดลง ซึงฮุนลืมตามองคนที่นั่งมองไปอีกทาง ก่อนจะแสร้งหลับตาเมื่อคนที่ถูกแอบมองหันมามองเขา

“จริงๆนัมก็รู้ตัวแหละ ว่านิสัยแบบนัมคงไม่มีใครชอบ หลายครั้งที่นัมพยายามจะเป็นเด็กดี แต่มันทำไม่ได้สักที”

“พยายามให้มากกว่านี้สิ”

“….”

“แค่นี้ยังไม่พอ ก็ต้องมากกว่านี้” ตาคมลืมตาสบเข้ากับดวงตาของนัมแทฮยอนที่มองเขาอยู่ก่อนหน้านี้

“พี่เชื่อไหมว่านัมจะเป็นเด็กดีได้” ร่างสูงนอนเบือนหน้าไปทางอื่น

“…”

“เหอะ นัมอาจดูเป็นคนไม่ดี แต่ว่าเรื่องนั้น…”

“หยุดพูดเถอะ ไม่อยากฟัง”คำพูดเชือดเฉือนของซึงฮุน ทำให้นัมแทฮยอนน้ำตาไหลออกมาด้วยความน้อยใจ

ในค่ำคืนนี้ซึงฮุนออกมาจากห้องของตัวเอง ปล่อยอีกคนให้อยู่คนเดียวในเมื่ออยากอยู่นักก็อยู่ เขาไม่อยากอยู่ก็ออกมา

ใช้เวลาค่อนราตรีไปกับแสงสีในผับที่คุ้นเคย

“เชี่ยมาอีกละ สมัครเป็นลูกค้าประจำเลยไหมล่ะ” เคยตะเดินเข้ามาทักทายทันทีที่เห็น

“หึ แล้วเป็นไงเรื่องที่ให้สืบ”

“ตอนนี้บ็อบโดนถอนออกจากตำแหน่งหัวหน้าของฝ่ายการเงินละ แต่ว่านะ แปลกที่ไม่ออกจากบริษัทเหมือนมีใครหนุนหลัง แม่งแค่ย้ายไปแผนกขนส่ง “

“เหอะ ย้ายแผนกเพื่ออะไรวะ ใครเป็นคนย้าย”

“มิโน”

“ซึงยูนรู้เรื่องหรือยัง”

“ยัง รายนั้นยังไม่กลับมาติดต่อก็ไม่ได้ มิโนเลยเข้ามามีบทบาทมากขึ้นในฐานะหุ้นส่วน”

“กูเป็นห่วงจินอูว่ะ ป่านนี้ไม่รู้เป็นไง”

“มันอาจไม่มีอะไรร้ายๆเกิดขึ้นอย่างที่มึงคิดหรอก ซึงยูนพื้นฐานไม่ใช่คนร้ายอะไร”

“เฮ้อ…”

“พอ เลิกแดก พรุ่งนี้ไม่ทำงานหรือไง”ร่างสูงของเคนตะแบกเพื่อนรักไปส่งที่คอนโดของซึงฮุน

“ส่งกูแค่ตรงนี้พอ กูขึ้นไปเอง”ซึงฮุนไม่อยากให้เพื่อนของเขาไปเห็นอีกคนที่อยู่ในห้องเขา เพราะไม่รู้จะอธิบายยังไง

“เออ ขึ้นไปดีดีนะมึง”

ร่างสูงพยายามพาร่างที่ควบคุมยากของตัวเองขึ้นห้อง มาหยุดลงหน้าห้องของเพื่อนรักที่เขาคิดถึงก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง ที่อีกคนรอรับแต่ทันทีเปิดประตูห้อง

“จินอู “ เขาเอ่ยชื่อภาพคนที่เขาเห็น อีกคนรีบเข้ามาช่วยพยูงเข้าห้อง

“จินอูนายกลับมาแล้ว”

“…”

“ฉันคิดถึงนาย”ร่างสูงสวมกอดอีกคนด้วยความคิดถึง

“…”

ร่างเล็กจัดแจงร่างสูงให้นอนพักบนเตียงถอดรองเท้าและถุงเท้าออก ก่อนแขนเล็กจะถูกดึงขึ้นไปนอนบนเตียงโดยมีร่างสูงคร่อมอยู่

“คิดถึงนายเหลือเกิน คิมจินอู”

ร่างสูงฝังจมูกลงบนคองามด้วยความใคร่ มือหนาล้วงเข้าใต้เสื้อสัมผัสผิวกายอย่างไม่หักห้ามใจ และไร้เสียงขัดขืน

และคำคืนนั้นก็ผ่านไป ร่างเปลือยเปล่าของทั้งสองกอดเกี่ยวกัน อีกคนที่กำลังตื่นจ้องมองหน้าอีกคนด้วยความเจ็บปวด

“ต้องให้บอกกี่ครั้ง ว่าผมชื่อนัมแทฮยอน”

กลับมาอัพอยู่นะ ถึงจะไม่ค่อยมีคนอ่านและคนเม้น 5555

หวังว่ายังมีคนอ่านอยู่เนอะ ก็ใกล้จะจบแล้วแหละ 

บอกแล้วว่าจะพยายามแต่งให้จบ อิอิ

#ความทรงจำของซึงยูน

B
E
R
L
I
N
❀