คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : memory -17-
บรรยากาศยามเช้าริมทะเล ทำให้ใครต่อใครรู้สึกสดชื่น ไม่เว้นแม้แต่เจ้าของใบหน้าสวยที่เดินนำคนอีกคนไปเรื่อยๆ
จริงอยู่ที่เขารู้สึกดีที่ซึงยูนเปิดใจให้เขา แต่เขาก็ไม่แน่ใจถึงสาเหตุที่แท้จริง
ว่าทำไมซึงยูนยอมเปิดใจง่ายๆทั้งที่ก่อนหน้านี้…และเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะทำให้ซึงยูนกลับมารู้สึกเหมือนเดิมได้หรือเปล่า
จินอูคิดอะไรไปเรื่อยจนลืมไปว่ามีอีกคนที่กำลังเดินตามมองอยู่อย่างไม่ละสายตา
เดินไปได้สักพัก คนที่เดินนำหยุดฝีเท้าก่อนจะหันหน้ารับลม
มันเย็นและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“สวยดีนะ”ร่างเล็กที่ยืนหลับตาพริ้มรับลม
ลืมตามองคนที่เอ่ยคำพูดนั้น
“ทะเลหรอ?”เขาถามกลับ
“หมายถึงพี่”
หน้าสวยอมยิ้ม ก่อนจะถูกอีกคนสวมกอด
“ยูนรักพี่นะ”
“รักเหมือนกันนะ”
ที่แห่งนี้ยังคงเต็มไปด้วยอดีต คงอดไม่ได้ที่จะไม่คิดถึงพวกมัน
ร่างเล็กยังคงหลับตาพริ้มนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆ สายลมพัดผมปลิวไสว
“สวยดีนะ”จินอูลืมตามองอีกคนที่พูด
มันเหมือนเป็นคำพูดที่เขาแค่เผลอพูดออกมา ดวงตากลมมองอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน หรือว่าอาจจะเป็นเสียงจากความคิดของตัวเอง
“หืม?”
“ทะเลน่ะ
ทะเลสวยดีนะ”ซึงยูนพูดก่อนเบือนหน้ามองทะเล
“อืม”จินอูยิ้มเจิอน
ซึงยูนหัวใจเต้นรัวอย่างไม่รู้สาเหตุ คำพูดเมื่อกี้มันแค่เกิดจากความคุ้นเคย
ทำไมเขาถึงพูดคำนั้นออกไป
“ปวดหัวหรอ”จินอูที่สังเกตอีกคนอยู่ถามขึ้นเมื่อเห็นซึงยูนสีหน้าไม่ค่อยดี
มันเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ซึงยูนพยายามนึกเรื่องระหว่างเขาและซึงยูน
กลายเป็นว่าความทรงจำที่มีระหว่างเขาเป็นสิ่งที่ทำร้ายคนที่เขารัก ดวงตากลมมองขึ้นบนท้องฟ้าเพื่อกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหล
“งั้นกลับเข้าบ้านพักเถอะ”จินอูพูดก่อนจะเดินนำไปบ้างพัก
แต่ร่างกายกลับหยุดชะงักเมื่อถูกอีกฝ่ายรั้งข้อมือไว้
“อยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อยนะ”
เมื่อปล่อยข้อมือเล็กของจินอู ซึงยูนนั่งลงบนหาดทราย
จินอูยิ้มก่อนจะทรุดตัวนั่งข้างๆ
เขากลายเป็นฝ่ายที่มองซึงยูนทอดสายตาไปที่ท้องทะเลแทน เสียงลมกลายเป็นคำพูดที่ดังที่สุดในตอนนี้
“ไม่ต้องฝืนหรอกนะ”
ซึงยูนละสายตาจากภาพตรงหน้ามามองเจ้าของคำพูดที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ปล่อยให้มันเป็นไปอย่างที่เป็นแหละ”จินอูคลี่ยิ้มบางๆ
ซึงยูนเองก็ยิ้มรับ
“ขอโทษนะ”ถึงไม่รู้ว่าคำขอโทษที่ซึงยูนเอ่ยเกี่ยวกับเรื่องไหน
แต่จินอูก็ไม่ถามกลับ
“นี่
ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกา มาที่นี่กี่ครั้งแล้ว”จินอูเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่ได้ว่างมาหรอก
นี่ครั้งแรกหลังจากกลับ”
“งานเยอะสินะ”
“อืม”
“นายโตขึ้นเยอะเลยนะ ซึงยูน” ซึงยูนของจินอูโตขึ้นมากเลย
และเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นซึงยูนที่จินอูรักเสมอ
“…”ซึงยูนทอดสายตากลับไปมองท้องทะเลเหมือนเดิม
ถึงแม้จินอูจะรู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายยอมให้เขาพาความทรงจำกลับมาแต่ถ้าการพาความทรงจำกลับมามันทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บปวดอย่างนี้
เขาควรจะทำยังไง
ซึงฮุนลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง
ภาพของเรื่องราวที่เขาทำกับคนๆนั้นยังคงวนเวียนในจิตใจ ใช่ ตอนนั้นซึงฮุนกำลังโกรธ
แต่ว่าจริงๆแล้ว
เขาไม่ได้ตั้งใจ แบบนั้น
มือเรียวกดเช็คโทรศัพท์ของตัวเอง พบว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จินอูไม่ได้ติดต่อกลับมา ซึงยูนเช่นเดียวกัน
เขาพยายามลองติดต่อสองคนนั้นไปอีกครั้ง แต่ก็เหมือนเดิม
ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นไปทำกิจวัตรประจำวัน เมื่อคืนหลังจากกลับมา
เขาเองก็หยุดคิดเรื่องนั้นไม่ได้ ทั้งเรื่องจินอู และแทฮยอน
กริ้งงงงงงงง
“สวัสดีครับ”ซึงฮุนเอ่ยรับปลายสาย
(คุณหมอคะวันนี้มีเคสผ่าตัดตอน10โมงนะคะ)เสียงของพยาบาลที่เป็นเหมือนเลขาคนสนิทของเขาเอง
“ครับ ผมกำลังเข้าไป”
เฮ้อ ซึงฮุนลอบถอนหายใจหลังวางสาย เขาไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ แต่เพราะมันคือหน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบ
ก้อกๆๆ
ถึงแม้เขาจะรู้อยู่เต็มอกว่าเพื่อนตัวเล็กของตัวเองไม่อยู่ห้อง
แต่เขาก็เคาะมัน แล้วก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ
“นายหายไปไหนนะจินู
เขา….ไม่ทำร้ายนายใช่ไหม”
ซึงฮุนยิ้มจางๆ หัวเราะเบาๆเป็นการเยาะเย้ยตัวเขาเอง
“รีบกลับมานะ
ฉันเป็นห่วง”
หลังจากทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มความสามารถ ซึงฮุนกลับเข้ามาในห้องพักของตัวเอง
เอนกายลงบนโซฟาเพื่อผ่อนคลาย แขนพาดหน้าผากเป็นสัญญาณของความเครียด
ทั้งเครียดและสับสน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เจ้าของเครื่องถอนหายออกมา
แล้วรับมันด้วยน้ำเรียงราบเรียบ
“สวัสดีครับ”
(นี่เบอร์คุณหมอฮุนใช่ไหมคะ
เอ่อ คือ…)
“ใช่ครับ นั่นใครหรอครับ”
(ป้าเป็นนมของคุณหนูนัมแทฮยอนนะคะ
คือป้ามีเรื่องจะรบกวนคุณหมอหน่อยค่ะ)
…..”
เรื่อง อะไรหรอครับ”
(คือทั้งวันนี้คุณหนูนัม
ยังไม่ได้ทานข้าวเลยค่ะ เพราะเขาไม่ยอมให้ใครเข้าไป
ปกติแล้วคุณซึงยูนจะจัดการได้แต่ป้าติดต่อคุณซึงยูนไม่ได้เลยค่ะ”
“แล้วจะให้ผมช่วยอะไรหรอครับ”
(คุณหมอ
ช่วยมาเกลี้ยกล่อมให้คุณหนูทานข้าวหน่อยได้ไหมคะ)
“….”
(นะคะ ป้าขอล่ะ)
“ต้องขอโทษนะครับแต่ว่าผม…มีงานน่ะครับ”
(คุณหมอ…)
“ขอโทษนะครับพอดีผมมีงานต่อ”
นิ้วเรียวกดวางสายก่อนโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟา ก่อนล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
ใช่ จริงๆแล้วเขาโกหก ซึงฮุนไม่ได้มีงานอะไรทั้งนั้น
แต่ทำไมเขาจะต้องใจดีกับคนที่ใจร้ายกับเพื่อนรักของเขาด้วยล่ะ
ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องเป็นห่วงว่าเด็กนั่นจะกินหรือไม่กินข้าว
ไม่เห็นต้องสนใจเลยสักนิด
น่าเบื่อจริงๆ
“คุณหมอกลับแล้วหรอคะ”พยาบาลหน้าห้องของซึงฮุนทักเมื่อเห็นคุณหมอเดินออกมา
“ครับ มีธุระนิดหน่อย ยังไงก็ฝากทางนี้ด้วยนะครับ มีอะไรติดต่อผมได้”
“ค่ะ”
ใช้เวลาเพียงไม่นานเสียงเครื่องยนต์จากรถของคุณหมอก็ดับลงหน้าบ้านของคนที่เขาเพิ่งทำร้ายไปเมื่อคืน เขาเองก็ไม่ได้อยากมานักหรอก ถ้าไม่เห็นแก่ป้านมที่โทรไปรบกวน
“อ้าว คุณหมอ ป้านึกว่าคุณหมอจะไม่มาซะแล้ว”
“เผอิญว่านัดของผมถูกยกเลิกพอดีน่ะครับ เลยแวะมาดูหน่อย”
“ป้าขอบคุณคุณหมอมากเลยคะ คุณหนูไม่ยอมออกจากห้องเลย
ไม่ยอมให้ใครเข้าห้องด้วย”
“โอเคครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง ป้าไปทำงานเถอะครับ”
หญิงวัยกลางคนเดินนำคุณหมอร่างสูงไปยังห้องครัวก่อนนำอาหารที่เตรียมไว้ให้กับเขา
แล้วขอตัวไปทำงานของตัวเอง
ซึงฮุนค่อนข้างชินกับที่นี่เขาจึงไม่จำเป็นต้องมีใครคอยบอกทางตลอดเวลา คฤหาสน์ที่แสนจะหรูกลับไร้ซึ่งชีวิตชีวา
มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ เด็กคนนั้นก็ต้องอยู่กับความเงียบงันนี้มานานแล้วเหมือนกัน
ก้อกๆๆ
“บอกว่าอย่ามายุ่งงงง!!!!!”เสียงเล็กตวาดออกมาจากด้านในประตู
ก้อกๆๆ
“หูหนวกหรือไง ถ้ายังเคาะอีก จะให้พี่ชายไล่ออกให้หมด!!”ซึงฮุนถอนหายใจอย่างหน่าย
เอาแต่ใจตลอดอย่างนี้สินะ ทุกคนถึงเอือม และไม่กล้าขัดจนต้องโทรมารบกวนเขา
แกร้ก
ซึงฮุนใช้กุญแจที่ขอป้านมมาไขเข้าแทนการเคาะ ห้องที่ไร้ซึ่งแสงไฟ
อึมครึม อึดอัด มือเรียวเลื่อนเปิดสวิตซ์ไฟข้างประตู ทำให้ห้องกลับมามีแสงอีกครั้ง
“กล้าดียังไงมะ…พี่หมอฮุน”เด็กเอาแต่ใจที่กำลังจะตวาดใส่เขาเสียงอ่อนลงทันทีที่รู้ว่าใครที่มารบกวน
ดวงตาสั่นไหว เบือนมองไปทางอื่น
“ทำไมไม่กินข้าว”ร่างสูงเดินเอาข้าวที่ถือมาวางลงที่โต๊ะเล็กข้างเตียง
“นัมไม่อยากกิน”
“จะเรียกร้องความสนใจหรอ" ใบหน้าที่เมินทางอื่น หันกลับมามองเจ้าของคำพูดที่ทิ่มแทงใจของเขาด้วยสายตาตัดพ้อ
“มองหน้าผมทำไม”
“เปล่าครับ”
“แล้วตกลงจะบอกได้หรือยังว่าทำไมไม่กินข้าว”ซึงฮุนหย่อนตัวลงข้างเตียงแล้วหันกลับไปถามคำถามเดิม
“ก็พี่บอก อย่าให้ใครรู้เรื่องเมื่อคืน ถ้าพวกเขาเอาข้าวมาให้ผม
เขาก็จะเห็นรอยพวกนี้”
จริงสิ เมื่อคืนทั้งความโกรธและความเมาทำให้เขาไม่ได้ยั้งมือกับคนตรงหน้า
รอยช้ำที่ปรากฏอยู่บนตัวเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่าเขาทำอะไรลงไป
“แต่ว่านะ….”ซึงฮุนหยุดคำพูดของตัวเองเอาไว้ เมื่ออีกคนสวมกอดเขา ใบหน้าเล็กซบลงตรงหลังของเขา
“นัมไม่อยากให้พี่หายไปจากชีวิตนัมอีก อย่าไปไหนนะฮะ นัมยอมทุกอย่าง”ซึงฮุนนิ่งไปสักพักก่อนใช้มือเรียวแกะมือของอีกคนแล้วลุกขึ้นยืน
“กินข้าวซะ จะได้กินยา”
ซึงฮุนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ไม่มองหน้าคู่สนทนา
“พี่อย่าเพิ่งกลับได้ไหม อยู่กับนัมก่อน”
“ทำไมผมจะต้องทำตามที่คุณขอ”
“ที่พี่ห่างเหินกับผมแบบนี้ เพราะจินอูใช่ไหม จินอูดีกว่าผมตรงไหน
ทำไมใครต่อใครต่างรักมัน พี่หมอฮุนก็รู้อยู่แก่ใจว่า จินอูรักรักพี่ซึงยูนขนาดไหน
เขาไม่มีวันมารักพี่!”
เพี้ยะ
มือเรียวฟาดลงบนแก้มขาวจนเกิดสีแดงเป็นริ้วๆ
“หยุดพูด ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน”
“ทำไมพี่ไม่รักนัมล่ะ นัมให้พี่ได้ทั้งตัว…และหัวใจ ไม่เหมือนจินอูทีให้พี่ไม่ได้สักอย่าง!”ความอดทนของซึงฮุนหมดลง
“บอกแล้วใช้ไหม อย่าพูดถึงจินอู และจะบอกให้จำใส่หัวของคุณไว้ ต่อให้คุณจะได้ตัวของผมคุณไม่มีวันที่ได้หัวใจของผม
เพราะสำหรับผมคุณมันก็แค่ที่ระบายเท่านั้น!”
ความคิดเห็น