คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : memory -19-
กว่าจะได้กลับเวลาก็ล่วงไปอีกวันเพราะตอนแรกที่ตั้งใจจะกลับวันรุ่งขึ้น
ทั้งสองดันใช้แรงมากเกินไปจนเพลียเลยเลื่อนกลับอีกวัน
“แน่ใจหรือเปล่าว่าหายเจ็บแล้ว”ซึงยูนถามอีกคนที่กำลังจัดของ
“อื้ม
แค่นี้เอง ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย นายเคยทำมากกว่านี้อีก”พูดเองก็เขินเอง
“ทำหน้าแบบนี้อยากอยู่ต่ออีกสักคืนหรอ”
“พอเลยยูนต้องกลับไปทำงานไม่ใช่หรอ”ร่างสูงสวมกอดจินอูจากด้านหลัง
“แต่ผมชอบเวลาที่มีแค่เราที่สุด”
บนรถที่กำลังมุ่งเข้าเมือง ทั้งซึงยูนและจินอูต่างไม่มีใครพูดอะไร
และคงต้องยอมรับว่าไม่มีใครอยากกลับไปสู่โลกแห่งความจริง
“อะ
โทรศัพท์พี่”ซึงยูนยื่นโทรศัพท์ของจินอูให้กับเจ้าตัว
เขารับมันมาก่อนเปิดเครื่อง ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจกับสายที่ไม่ได้รับ
ข้อความมากมายที่เพื่อนรักของเขาส่งมา เป็นความห่วงใย
เขารู้สึกผิดต่อซึงฮุน ที่ทำให้ต้องเป็นห่วงมากมายขนาดนี้
“มีอะไรหรอ”ซึงยูนลอบมองคนนั่งข้างผ่านกระจก
ถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก
”
เรากำลังกลับนะ เราปลอดภัยดี ไว้เจอกันที่ห้องนะ ^^
นิ้วเรียวสวยกดส่งข้อความไปยังเบอร์เพื่อนรักของตัวเอง
ก่อนรีบกดปิดเครื่องอีกครั้ง เพราะรู้ว่าเพื่อนรักของเขาต้องรีบโทรกลับมาแน่นอน
แต่เขายังอยากใช้เวลาที่เหลือเหล่านี้อยู่กับคนที่เขารักให้มากที่สุดเท่านั้นเอง
“อย่าลืมนะ
ว่าพี่ต้องกลับไปอยู่กับผม”ซึงยูนพูดเชิงอ้อน
“ไม่ลืมหรอก”
หัวใจจินอูพองโตอย่างบอกไม่ถูก
เขาเองก็ไม่รู้ว่าการย้ายเข้าไปอยู่บ้านซึงยูนจะเป็นยังไง
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านัมแทฮยอนน้องชายของซึงยูนเกลียดเขาขนาดไหน แต่ตราบใดที่ยังมีซึงยูนเขาก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรทั้งนั้น
ช่วงเวลาที่ผ่านมาตลอดสัปดาห์ซึงยูนดีกับจินอู เขาเหมือนซึงยูนคนเก่า คนที่อบอุ่น
คนที่มีแต่ความรักให้จินอู จนจินอูอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองกำลังฝันไปหรือเปล่า
ถ้ามันเป็นความฝันเขาเองคงเลือกที่จะไม่ตื่นมาอีก
“คิดอะไรอยู่หรอ”
“หืม”
“คิ้วขมวดน่ะ
เหมือนกำลังคิดอะไร”
“ขับรถต้องสนใจถนนสิ”
“ก็มีอย่างอื่นน่าสนใจกว่านี่นา”จินอูตีเบาที่แขนของซึงยูนแก้เขิน
“ไม่ได้ตอนนี้ต้องสนใจถนนนะ”
“โอเคคร้าบบบบบบ”
และแล้วทั้งเขาทั้งสองคนก็เดินทางมายังคอนโดของจินอู
รถหรูแล่นจอดตรงทางเข้าของตึกใหญ่
“ให้ผมไปช่วยเก็บของไหม”ซึงยูนถาม
“ไม่ต้องหรอก
รออยู่ข้างล่างนี่แหละ ขับรถมาตลอดทาง ใช้เวลาที่จะไปช่วยพี่จัดของมาพักไม่ดีกว่าหรอ”
“ไม่อยากให้ผมขึ้นไปบนห้องหรอ”
“ใช่ ห้องรกมาก
ไว้จะพาขึ้นไปนะ”
“เอาแค่ของที่จำเป็นมาก็พอนะ
เดี๋ยวอย่างอื่นซื้อให้เอง”
หน้าสวยอมยิ้มส่ายหัวหน่อยๆให้กับอีกคน ก่อนจะเดินขึ้นคอนโดของตัวเอง
แกร้ก
เสียงไขประตูทำให้คนที่อยู่ในห้องที่กำลังตกอยู่ในภวังค์สะดุ้ง
ขายาวรีบก้าวมาที่ประตู
“อ้าว ฮุนนี่
เมื่อกี้ไปหาที่ห้องมาไม่อยู่ นึกว่า…”ไม่ทันจบประโยคร่างเล็กถูกสวมกอดเข้าอกของเพื่อนรักของเขา
“….”
“เอ่อ ฮุนนี่”
“ไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม
เขาทำอะไรนายหรือเปล่า” หัวน้อยๆของเพื่อนตัวเล็กส่ายไปมาในอกของคนร่างสูง
“เราเป็นห่วงจินูมากนะ”
“เราไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”ร่างเล็กผละออกจากร่างสูง
ที่เบือนหน้าหันไปอีกทาง
“ร้องไห้หรอ”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“อยู่คนเดียวเหงามากใช่ไหม
ขอโทษนะ”ซึงฮุนใช้มือซับน้ำตาของตัวเอง
แล้วมองเพื่อนที่กำลังรู้สึกผิด จริงๆสำหรับเขาแค่จินอูเพื่อนรักของเขากลับมา
และปลอดภัย ก็เพียงพอแล้ว อีกอย่างเพื่อนรักของเขาก็ไม่ได้ดูทุกข์ใจอะไร
ก็น่าจะเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอ
“ใช่ เหงามาก
แต่ช่างเถอะยังไงจินูก็กลับมาแล้ว เราคงไม่เหงาแล้ว”ยิ่งได้ฟังซึงฮุนพูดประโยคนี้จินอูยิ่งรู้สึกผิด
เพราะกลับมาคราวนี้เขาตั้งใจไว้ว่าจะกลับไปกับซึงยูนนั่นแสดงว่าเขาจะต้องทิ้งเพื่อนรักของเขาให้อยู่คนเดียวอีกครั้ง
“คือ…ฮุนนี่”ร่างเล็กถูกกอดอีกครั้งโดยเพื่อนคนเดิม
อ้อมกอดที่อบอุ่นยังคงเหมือนเดิม
“ตอนที่เราต้องอยู่คนเดียวมันทรมานมากจริงๆนะ
มีเรื่องเครียดมากมาย แต่เราก็ต้องเก็บไว้คนเดียว มันทรมานมากๆเลย”
จินอูปล่อยให้เพื่อนรักของตัวเองกอดเท่าที่เขาอยากกอดเพื่อเป็นการปลอบประโลม
อ้อมกอดของซึงฮุนสามารถถาสยทอดความรู้สึกได้อย่างดี จินอูรับรู้ถึงความเหงา
และความเจ็บปวดทรมาน
ร่างสูงคลายอ้อมกอด มองหน้าเพื่อนของตัวเอง
“ว่าแต่
เมื่อกี้เหมือนจินูจะพูดอะไรเลยนะ มีอะไรหรอ”
ความรู้สึกหนักใจถาโถมหาร่างเล็กทันที เขาอยากไปกับซึงยูน
แต่เขาไม่อยากทิ้งซึงฮุนในคืนนี้ เพื่อนของเขากำลังอ่อนแอและต้องการเขา
ถ้าเขาพูดมันออกไป มันคงยิ่งเป็นการตอกย้ำความเหงาและเดียวดายของซึงฮุน
“ไม่มีอะไรหรอก
ฮุนนี่ทำกับข้าวให้เรากินหน่อยสิ คิดถึงฝีมือจะแย่”ใช่
ขินอูเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง
“ได้
งั้นจินูไปอาบน้ำให้สบายตัวออกมารับรองได้กินชัวร์”
“โอเคครับ
คุณหมอเซฟ”
ถ้าเขาเลือกที่จะอยู่เป็นเพื่องซึงฮุนคืนนี้นั่นแสดงว่าเขาต้องเลื่อนเวลาของเขาและซึงยูนออกไป
จินอูไม่เลือกลงไปหาอีกคนที่รออยู่ข้างล่างเพราะกลัวการเจอหน้าจะยิ่งทำให้เขาสับสน สำหรับเขา ทั้งเพื่อนและคนรักต่างสำคัญไม่แพ้กัน ถ้าให้เขาเลือก….เขาคงเลือกที่จะไม่เลือก
คิมจินอูกดโทรศัพท์ของตัวเองโทรไปหาคนที่รออยู่
“ฮัลโหลยูน”
( แหม คิดถึงผมจนทนไม่ไหวเลยหรอถึงต้องโทรมา)
“ไม่ใช่ คือพี่คิดว่าพี่คงจัดของนานอ่ะ”
(ไม่เป็นไร รอได้)
“อย่าเลย
น่าจะนานมากๆเลยเพราะต้องเคลียห้องอีก นายต้องรีบกลับไปเคลียงานนี่นา”
(แต่ว่า)
“พรุ่งนี้ค่อยมารับก็ได้
สัญญาไว้แล้วว่าจะไปอยู่ ไม่เบี้ยวหรอก”
(เห้อ ถ้างั้นก็ได้ งั้นผมกลับเลยนะ)
“อืออ อย่าทำงานหนัก พักผ่อนเยอะๆ ฝันดีล่วงหน้านะ เด็กน้อยของพี่”
(ฝันดีนะครับ)
ความคิดเห็น