เกลียด ; HATE #NIELONG

ตอนที่ 9 : PART IX : เจ้าของ 100%

PART IX :  mine

*เนื่องจากอยากให้รีดเดอร์ทุกคนนึกภาพเพนท์เฮ้าส์ไปในแบบเดียวกันและเข้าใจเวลาไรท์อธิบายมากขึ้น

ตั้งแต่พาร์ทนี้เป็นต้นไปจะขอแนบรูปประกอบไว้ตอนละนิดละหน่อยนะคะ  เป็นภาพที่ไรท์ใช้อ้างอิงในการแต่งค่ะ 

cr.hyde sukhumvit

-ห้องนอนดาเนียล-

.

" แพคน้ำเอาวางไว้ตรงนี้ ส่วนพวกถังสีเอาไปวางรวมกันตรงนู้นเลย "

เสียงโหวกเหวกของนักศึกษากว่าสิบชีวิตที่จัดของอย่างเร่งรีบเพราะอีกไม่กี่วันต้องออกค่ายอาสาของคณะ คราวนี้พวกเขาได้ไปนอกเมืองซึ่งต้องใช้เวลาอย่างน้อยแปดชั่วโมงในการเดินทาง ถือเป็นประสบการณ์ดีๆที่หาได้ไม่บ่อยนัก

" แซม เดี๋ยวมึงเป็นคนพิมพ์แผนงานมาให้พี่ด้วยนะ "

" ฮยอนบินมึงฝ่ายทะเบียนละกัน "

" ควานลินกับดาเนียลมึงอยู่สวัสดิการ เดี๋ยวกูจะบอกให้ว่าต้องทำอะไรบ้าง "

เสียงของพี่ฮีชอล รุ่นพี่ปี4จากคณะเดียวกันแบ่งงานให้พวกเขาก่อนกึ่งจูงกึ่งลากใครอีกคนที่พึ่งเข้ามาใหม่  ดวงตาหวานไล่มองเพื่อนใหม่ทั้งสี่คนก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

" นี่จีฮุน เรียนบริหารปี1 เห็นว่าน้องมันมาจากคณะคนเดียวยังไงพี่ก็ฝากดูแลด้วยละกัน "

" เราชื่อจีฮุนนะนะ เอ่อ... "

" เราซามูเอล เรียกแซมก็ได้ ...นี่ฮยอนบิน ไอ้สองคนนั้นชื่อควานลินกับดาเนียล "

" อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกเราได้เลย " 

พูดเสร็จก็เดินไปช่วยงานอีกฝั่ง ซามูเอลมองร่างเล็กเดินไปจนพ้นระยะก่อนจะหันมากระซิบกับฮยอนบินที่มองมาที่เขาเหมือนรู้กัน

" กูเห็นนะว่าเขามองไอ้แดนไม่กระพริบตาเลย "

.

" เราขอนั่งด้วยคนได้ไหม ? " เสียงคุ้นหูเอ่ยขออนุญาตก่อนนั่งลงข้างๆร่างโปร่งในโรงอาหารของคณะเมื่อถึงเวลาพัก เพราะช่วงบ่ายต้องกลับไปจัดของทำค่ายอาสาต่อ ควานลินพยักหน้าตอบรับอย่างเป็นกันเอง แต่เหมือนอีกฝ่ายนั้นเอาแต่จ้องมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่ละสายตา

ดาเนียลเพื่อนเขายังคงนั่งกดโทรศัพท์มือถือโดยไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น

" คิดไงถึงมาออกค่ายกับคณะวิทย์อะ ไม่เหงาหรอ " ฮยอนบินดึงความสนใจของเจ้าตัวกลับมาพร้อมกับชวนคุยนู่นนี่นั่นสารพัด ถามตั้งแต่เรื่องลมฟ้ากาศไปจนถึงเรื่องส่วนตัว  และดูเหมือนเพื่อนใหม่คนนี้ก็เป็นมิตรอยู่ไม่น้อย ใบหน้าหวานหัวเราะร่าเริงเหมือนได้พูดคุยกับเพื่อนที่รู้จักกันมาเป็นสิบปี ทั้งๆที่พึ่งเจอกันได้ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ 

ยกเว้นดาเนียลที่ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ  ใบหน้าเรียวยังคงก้มเล่นโทรศัพท์ต่อไป

" แล้วดาเนียลอยู่หอแถวมอเหมือนกันไหม ? "

ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อได้ยินชื่อตัวเองพลางส่ายหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ

" เราไม่ได้อยู่แถวนี้หรอก "

" มันอยู่คอนโดกับพี่มันน่ะ " 

กลายเป็นควานลินที่อธิบายแทนเมื่อเห็นอีกฝ่ายเลี่ยงการพูดถึงเรื่องนี้  รู้ดีว่าดาเนียลไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟังมากนัก แถมเพนท์เฮ้าส์ยังไม่ได้มีแค่เจ้าตัวที่อาศัยอยู่คนเดียว  คงไม่เหมาะเท่าไรถ้าจะเที่ยวเล่าให้ใครฟังว่าอยู่ที่ไหน ครอบครัวนักธุรกิจแบบเขาถือว่าสิทธิส่วนบุคคลเป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเอียดอ่อน น่าจะมีแค่พวกเขาสามคนล่ะมั้งที่รู้ที่อยู่ของเพื่อนสนิท

" เออมึง คืนนี้พี่ฮีชอลชวนไปร้านด้วยว่ะ สนใจปะ "

" ทิ้งทวนก่อนเริ่มงานหรอวะ "

" เออ! ตับกูจะพังอยู่แล้วแดกบ่อยชิบหาย แต่ถามว่าไปไหม?  ..ไปครับ! "

" กูไม่ไปได้ไหมวะ ? "

ร่างสูงหันไปมองเพื่อนร่วมโต๊ะพลางนึกถึงใบหน้าของใครสักคนที่ป่านนี้น่าจะเรียนอยู่ในห้องแลคเชอร์ ดาเนียลไม่ได้กลัวอีกฝ่ายแต่กลายเป็นเกรงใจและรู้สึกผิดมากกว่า ตั้งแต่ครั้งก่อนที่เขาเมาเละเทะแถมยังทำให้เจ้าตัวลำบากไปอีกด้วย 

ไม่อยากทำให้สถานการณ์ที่กำลังดีขึ้นต้องดิ่งลงอีกครั้ง

" แต่นัดกันทั้งค่ายเลยนะมึง ไม่ไปจะไม่แปลกหรอวะ "

" เออๆ  งั้นกูโทรบอกพี่กูก่อน "

.

9.30 PM

 นิ้วเรียวยาวจุ่มอยู่ในแก้วเหล้า มองดูผู้คนนับสิบชีวิตที่พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิด บ้างก็เล่นมุกตลก หัวเราะชอบใจไปกับประโยคขำๆของเพื่อนในวงสนทนา  นิ้วชี้วนไปทั่วปากแก้วอยู่อย่างนั้นสักพักหนึ่ง ไม่ได้เป็นกังวลอะไรแต่ไม่อยากรีบดื่มเพราะคืนนี้ต้องขับรถกลับเอง หลังจากโทรไปบอกอีกฝ่ายเรื่องนัดวันนี้ ผู้เป็นพี่ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่กำชับว่า

" ห้าม ให้ เพื่อน มา ส่ง เด็ด ขาด "

" ถ้าคิดจะเที่ยว ก็ต้องรู้จักรับผิดชอบตัวเอง "

แน่นอนว่าเขาทำได้เพียงตอบตกลงและประคับประคองตัวเองให้มีสติมากที่สุดโดยการดื่มไม่เกินสองแก้ว

11.15 PM

" อ อึ้ก มึงเมางายยยวะ ?! "

" ไอ้แดน มึงอ่าาา "

" ชนกูทำมายยย "

เสียงโวยวายของควานลินบ่งบอกได้ดีสำหรับคำถามว่าเจ้าตัวเมาหรือยัง ใบหน้ามนแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ไม่ต่างกับเพื่อนของเขาอีกสองคนที่นั่งเอนหัวชนกันเสียแล้ว ซามูเอลก็เอาแต่พ่นภาษาอังกฤษรัวๆ ไหนจะฮยอนบินที่พูดญี่ปุ่นไม่หยุดนั่นอีก คิดแล้วเวียนหัวชะมัด

เรียวขายาวก้าวออกไปนอกร้านเพื่อหลบเลี่ยงบรรยากาศที่วุ่นวายในวงเหล้า ไม่ได้รู้สึกอยากมาตั้งแต่แรกถ้าไม่ติดว่าจำเป็น เลยอยากจะนั่งเงียบๆสักพักก่อนจะกลับไปจัดการเก็บศพเพื่อนๆทั้งสามที่เขาต้องรับผิดชอบไปส่งในคืนนี้

" เฮ้ย ! " 

ดาเนียลตะโกนออกมาเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่ไหล่กว้าง หันไปมองผู้มาใหม่อย่างประหลาดใจเพราะไม่ใช่ใบหน้าที่คุ้นเคย

" เราเอง จำไม่ได้หรอ "

" ห้ะ อ๋อๆ ... จำได้สิจีฮุน " 

ก่อนริมฝีปากหนาจะระบายยิ้มกว้างทันทีที่ชื่อของคนข้างๆออก เพื่อนที่พี่ฮีชอลพึ่งพามาให้รู้จักในเช้าวันนี้ยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน ต่างกันตรงที่ใบหน้าหวานนั้นแดงจัดเพราะเจ้าตัวน่าจะเมาไม่ใช่น้อย

" แล้วทำไมดาเนียลถึงออกมานั่งคนเดียวตรงนี้ล่ะ " 

" เราแค่ออกมาสูดอากาศข้างนอกเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก "

" เราก็ว่า... อยู่ดีๆหายไปไหน ฮ่าๆ " เสียงเล็กเริ่มพูดยานคางและฟังไม่ได้ศัพท์ก่อนจะเล่าเรื่องไปตามประสาคนเมาซึ่งเขาเองไม่ได้รำคาญอะไร กลับชอบใจเสียด้วยซ้ำเมื่อคนตรงหน้าแสดงท่าทีตลกขบขันในแบบที่คนเมาเขาทำกัน ใบหน้าเรียวยิ้มจนตาหยีพลางดันหลังอีกฝ่ายให้เดินเข้าไปในร้านพร้อมๆกับตัวเองเมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิภายนอกที่เริ่มจะเย็นจนเกินไป

" ม่ายยยย ม่ายอาววว อึก! "

" เดี๋ยวๆ ไอ้จีฮุนมันไปเมาตั้งแต่เมื่อไรวะ "

" ปล่อยยยโผมม "

" แล้วนี่กูต้องเก็บกี่คนวะเนี่ย แม่งเอ๊ย! "

" แซมก็เมา อีทึกแม่งก็เมา ฮยอกแจนี่แล้วใหญ่ "

" ฮยอนบินกับไอ้ควานลินแม่งยังกับหมา "

" เฮ้อ ไอแดน กูวานมึงไปส่งจีฮุนให้กูหน่อยดิ "

และในที่สุดสิ่งที่ดาเนียลคาดไว้ก็เกิดขึ้นจริง

00.30 AM

ไฟที่หน้าบานประตูเป็นดวงเดียวที่พี่ซองอูเปิดทิ้งเอาไว้เนื่องจากรู้ว่าดาเนียลคงกลับมาหลังจากเจ้าตัวหลับไปแล้ว และแม้ว่าเพนท์เฮ้าส์ราคาแพงหูฉี่นี้จะมีระบบอัตโนมัติแต่องซองอูก็ยังเชื่อในระบบความคิดของตัวเองเสียมากกว่า 

" นายเข้าไปนอนในนั้นแล้วกันจีฮุน  "

และใช่ ... ในคืนนี้ดาเนียลไม่ได้กลับมาคนเดียว

25% is loading 

" จีฮุน นายอยู่หอไหน "

" จีฮุนได้ยินเราไหม "

" เฮ้ๆ เข้าใจที่พูดมั้ย "

" จีฮุน! "

" โอเค ถ้าไม่ตอบอะไรงั้นเราพาไปที่ห้องเราละนะ " 

จะบอกว่าเขายินดีก็ไม่ใช่ ลำบากใจก็ไม่เชิงเมื่อต้องแบกร่างเล็กมานอนที่เพนท์เฮ้าส์ทั้งๆที่พึ่งรู้จักกันเมื่อเช้านี้ แถมคนที่อยู่ในวงแขนตอนนี้เป็นใครมาจากไหน นิสัยเป็นยังไง ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้  รู้แค่ว่าเจ้าตัวไม่แม้แต่จะตอบคำถามเขาสักคำและหลับมาตลอดทาง กังวลก็แต่พี่ซองอูจะโกรธขนาดไหนถ้ารู้ว่าพาคนอื่นมานอนที่ห้อง แถมยังไม่ใช่เพื่อนอีกด้วย

" อื้อออ " เสียงหวานครางออกมาเบาๆเมื่อมีแรงกดให้เจ้าตัวเอนลงบนเตียงนุ่ม ใบหน้าหวานซุกเข้ากับหมอนใบใหญ่ก่อนกระชับผ้าห่มให้เข้าหาตัว ดวงตาคู่โตปิดสนิทพลันเข้าสู่ห้วงนิทรา  .... แต่ยังเหลืออีกหนึ่งชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป

เพนท์เฮ้าส์มีสามห้องนอนและเป็นห้องที่พี่ซองอูเอาไว้ให้คุณพ่อคุณแม่มาพักผ่อนหากมาทำธุระแถวๆมหาวิทยาลัย  ซึ่งในปัจจุบันห้องนั้นก็ได้กลายเป็นห้องของดาเนียลไปโดยปริยาย ส่วนอีกห้องที่เหลือก็เอาไว้สำหรับรับแขกหรือเพื่อนๆที่มาค้างคืน ดาเนียลจะให้จีฮุนไปนอนที่ห้องนั้นก็ได้แต่เขาเป็นเพียงผู้ขออาศัยคงไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจอะไรด้วยตัวเอง  คิดได้อย่างนั้นจึงแบกหมอนหนุนกับผ้าห่มขณะที่อีกข้างหยิบหมอนข้างแนบลำตัว

เอาวะ  .... นอนที่โซฟาก็ได้

.

.

.

.

ร่างสูงที่นอนขดอยู่บนโซฟาสะดุ้งตื่นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเช้าแล้ว ขาทั้งสองก้าวอย่างเร่งรีบไปยังประตูห้องนอนของตัวเอง มือขวาเปิดมันออกก่อนจะพบว่าไม่มีใครอยู่ในนั้น

ชิบหาย...

ดาเนียลเดินไปทั่วเพนท์เฮ้าส์ เปิดประตูห้องน้ำ  วนกลับมายังห้องครัว  ผ่านห้องซักผ้า  ไล่ไปยังสระว่ายน้ำก่อนจะวกกลับมายังโถงที่เดิม

แต่เขาก็ไม่พบแม้แต่เงาของจีฮุนจนมาหยุดอยู่ตรงบันไดชั้นสอง เงยหน้าขึ้นมองยังห้องนอนด้านบนอย่างชั่งใจ  อยากจะขึ้นไปดูเผื่อว่าจีฮุนจะอยู่ข้างบนนั้นแต่อีกใจก็นึกถึงคำพูดของผู้เป็นพี่

" ถ้าไม่มีธุระจำเป็นก็ไม่ต้องขึ้นไป "

" ขึ้นมาทำไม ? " ร่างสูงชะงักฝีเท้าไปเล็กน้อยเมื่อเจ้าของเสียงนุ่มเอ่ยถาม ใบหน้าคมหันมามองเขาด้วยแววตาที่ยากเกินกว่าจะเข้าใจ ไหนจะน้ำเสียงที่ดูเหมือนหงุดหงิดนั่นอีก

" ผม .. เอ่อ "

" จีฮุนออกไปสักพักแล้ว "

" .... "

" ถ้าไม่มีอะไรที่จำเป็นมากกว่านี้ก็ลงไปซะ "

พูดเสียงเบาแต่กลับดังชัดไปทั่วทั้งชั้น  ดาเนียลพยายามอ่านอารมณ์ของพี่ชายจากสีหน้าที่เย็นชาของเจ้าตัว   

แต่ไม่เป็นผล  ... เขาพบเพียงแค่ความว่างเปล่าในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น

" แล้ว อะ เอ่อ พี่รู้?  จีฮุนทำอะไ "

" ฉันบอกให้ลงไปซะ!! "

ร่างบางประกาศกร้าวโดยไม่สนใจสีหน้าที่เปลี่ยนไปของคนอายุน้อยกว่า ดวงตาเรียวรีเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มโมโหและยังคงจ้องเขม็งมายังเขา

" ผม...."

 สีหน้าเป็นกังวลของคังดาเนียลนั้นชัดเจน ...และมันทำให้ซองอูยิ่งรู้สึกเกลียดอีกฝ่ายมากขึ้น

" ผมอธิบายได้นะ... "

" ไม่จำเป็น "

" .... "

" ฉันได้ยินมันจากจีฮุนหมดแล้ว "

" .... "

" ยังดีที่คนๆนั้นเป็นจีฮุน ไม่คิดบ้างหรือไงว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นใครจะรับผิดชอบ ?! "

ฟันคมขบเข้าหากันแน่น ไหล่บางสั่นเทิ้มด้วยความโกรธที่พลุุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย หากเมื่อเช้าไม่เจอจีฮุนก็ไม่รู้ว่าดาเนียลจะปิดบังเรื่องที่เกิดขึ้นไปถึงเมื่อไร เขายอมรับว่าตัวเองไม่ใช่คนที่มีน้ำใจมากพอถึงขั้นให้คนที่ไม่รู้จักมานอนที่บ้าน ดังนั้นดาเนียลเองก็ไม่ควรทำเพราะที่นี่ถือเป็นที่พักอาศัยของซองอูและเจ้าตัวเป็นเพียงผู้ขออาศัยเท่านั้น

" .... "  ร่างสูงนิ่งเงียบ มีอะไรที่อยากอธิบายมากมายแต่รู้ดีว่าควรฟังอีกฝ่ายพูดให้จบก่อน  

" ฉันเคยคิดนะว่าบางทีฉันก็ใจร้ายกับแกมากเกินไป ถึงจะเป็นลูกเมียน้อยของพ่อแต่ฉันก็ควรปฏิบัติกับแกให้ดีกว่านี้ " 

ใช่ .. ซองอูพูดตามที่รู้สึกจริงๆ เขาเคยคิดว่าตัวเองใจร้ายเกินไปหรือเปล่าเมื่อไตร่ตรองถึงสิ่งที่เคยพูดหรือแสดงออกไปแม้ในใจจะต่อต้านและไม่เคยนึกยินดีให้คนตรงหน้ามาอยู่ร่วมบ้านด้วยกันก็ตาม 

" .... " 

" แต่ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินแกสูงเกินไปดาเนียล.... "

ใบหน้าคมยกยิ้มที่มุมปาก ในเมื่อดาเนียลเลือกที่จะทำตัวเช่นนี้ ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องสนว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไร

" เลือดชั่วของแม่แกมันคงอยู่ในสายเลือดเยอะสินะ "

" ผมว่ามันจะมากเกินไปแล้วนะพี่ ! " 

มือแกร่งกระชากเสื้ออีกฝ่ายเข้ามาจนใบหน้าทั้งสองอยู่ห่างกันไม่กี่เซ็น แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าคมก็ยังเปี่ยมไปด้วยร้อยยิ้มเย้ยหยันก่อนจะออกแรงดันอีกฝ่ายให้ถอยออกไป

" .... " ซองอูจ้องใบหน้าเรียวอย่างไม่ลดละ กลายเป็นดาเนียลเสียเองที่เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่กลางลำคอเมื่อเห็นแววตาที่สั่นระริกของผู้เป็นพี่  คล้ายเจ้าตัวจะเสียใจปนกับผิดหวังในสิ่งที่เขาทำ

ถึงเวลาที่เขาได้อธิบายสักที

" ผมไม่รู้ว่าพี่คิดอะไรอยู่ พี่คงโกรธที่ผมพาคนอื่นเข้ามาแต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ "

" .... "

" ผมพึ่งรู้จักกับเขาก็จริง แต่ก็เป็นเพื่อนในค่ายแถมยังดูไม่น่ามีพิษภัยอะไร   อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากพาเขากลับมาหรอกถ้าไม่คิดว่ารุ่นพี่ฝากให้ไปส่งเขาที่หอ "  เสียงทุ่มเอ่ยอย่างหนักแน่น พูดไปตามความจริงถึงแม้เหตุผลเหล่านั้นจะฟังไม่ขึ้นเลยก็ตาม เขารู้ดีว่าซองอูไม่มีวันจะเข้าใจตราบใดที่ยังอคติต่อเขาแบบนี้

" .... "

" จีฮุนคงเล่าให้พี่ฟังแล้วว่าตัวเองเมาขนาดไหน ถึงขั้นพูดจาไม่รู้เรื่องผมก็เลยไม่รู้จะทำยังไงถึงได้พาเขากลับมาที่นี่ด้วย "

" .... "

" แต่ผมก็ไม่ได้ให้เขาไปรบกวนที่ส่วนไหนเลยนะ ให้นอนในห้องผมส่วนผมเองก็มานอนที่โซฟา  "

" แล้วยังไง ...ถ้าเกิดคนๆนั้นเป็นใครก็ไม่รู้ล่ะ ? "

" .... "

" ถ้าเกิดตื่นขึ้นมาแล้วขโมยของของแกไปฉันก็ไม่สนหรอก แต่ถ้าเป็นอะไรที่เกี่ยวกับบริษัทล่ะ  รับผิดชอบไหวไหม? "

" .... "

" ถ้าเกิดคนๆนั้นเกิดคิดทำอะไรบ้าๆขึ้นมาจะแก้ไขปัญหายังไง แล้วแ.."

" ผมขอโทษ "  ร่างสูงถอนหายใจเบาๆแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ความกังวลที่มีลดลงได้เลย

" แล้วที่นี่ก็เป็นบ้านของฉัน ถ้าแกคิดจะพาใครเข้ามาก็ควรจะบอกกันก่อน   เรื่องแค่นี้คิดไม่ได้ใช่ไหม? "

" ผมเห็นว่ามันดึกแล้วก็เลยไม่อยากปลุกพี่  "

" ฉันไม่อยากได้คำขอโทษหรือคำแก้ตัวอะไร  ยังไงฉันก็ไม่มีวันยกโทษให้แก ... "

" .... "

" ...แม่ของแกคงสอนได้เท่านี้ล่ะสิ "

.

" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ผมวะ?! "

" อะ อื้อ! "  

มือทั้งสองยกขึ้นทุบแผ่นอกแกร่งทันทีที่สัมผัสรุนแรงเกิดขึ้น ดาเนียลโอบเอวบางให้เขามาแนบกับลำตัวของตนก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างล็อคไม่ให้อีกฝ่ายขยับได้ ริมฝีปากหนาทาบทับลงมายังริมฝีปากบางที่เม้มเข้าหากันแน่น  บดขยี้เสียจนรู้สึกเจ็บและเผลอขยับออกเปิดโอกาสให้ลิ้นอุ่นแทรกเข้าไปฉกชิมความหวานอย่างไม่ปราณี ไล่สำรวจไปทั่วโพรงปากก่อนดูดดึงเบาๆเป็นการหยอกล้อ ดวงตาคู่คมหลับพริ้มราวกับเผลอไปกับสัมผัสของอีกฝ่ายที่แม้จะรุนแรงแต่ก็วาบหวามอยู่ไม่น้อย   ร่างสูงกดจูบซ้ำๆและหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พักหายใจจนกระทั่งแขนเล็กนั้นทุบเขาอีกครั้ง ฟันคมขบเม้มริมฝีปากล่างของผู้เป็นพี่เบาๆแล้วผละออก

ซองอูไม่ได้ตอบรับ

แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธใดๆ

ส่วนดาเนียลเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ทำแบบนี้ 

ผลัวะ !

แก้มเนียนขึ้นสีเป็นรอยนิ้วมือทั้งห้าเมื่อซองอูตวัดแขนจนใบหน้าเรียวหันไปตามแรงนั้น

" เอ่อ ... "

" ล ลงไป "

ร่างบางเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือราวกับความโกรธนั่นเริ่มปะทุจนควบคุมแทบไม่ได้ 

" คือ "

" ฉันบอกให้ลงไป "

" ....  "

" ลงไปเดี๋ยวนี้ ! " 

70% is loading 

" เรียนเสร็จแล้วขอไปอยู่ห้องมึงสักพักได้ปะวะ "

ประโยคขออนุญาตที่ทำให้ทำเจ้าตัวได้มานั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องสีขาวที่คุ้นเคย มินฮยอนส่งเครื่องดื่มร้อนใส่มือของอีกฝ่ายก่อนนั่งลงข้างๆกัน มองใบหน้าที่ไม่สบายใจของเจ้าตัวแล้วเขาก็พอจะเดาได้ ไม่ทะเลาะกับดาเนียลมาก็คงมีปัญหากับที่บ้านอย่างแน่นอน เพราะทุกครั้งที่ซองอูมีเรื่องไม่สบายใจเจ้าก็ตัวมักจะมาขลุกอยู่ที่ห้องเขาเป็นประจำ และครั้งนี้ก็ด้วย ร่างสูงนั่งเงียบๆรอให้เพื่อนสนิทรู้สึกผ่อนคลายจนเริ่มเล่าถึงสิ่งที่ทำให้ขุ่นข้อง

เขารู้จักองซองอูดีพอที่จะรู้ว่าควรหรือไม่ควรทำอะไร

 

" สรุปคือจีฮุนมันเมาแล้วไม่กลับหอ ส่วนน้องมึงก็มองโลกในแง่ดีเกินไปเลยพาเขากลับมาด้วย " หลังจากฟังซองอูเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่เริ่มจนจบ คำถามมากมายก็ผุดขึ้นมาในหัวของมินฮยอน  เขาไม่ได้เข้าข้างซองอูหรือแม้แต่ดาเนียล กลับมองว่าทั้งสองคนมีมุมมองที่แตกต่างกันไปมากกว่าเลยทำให้ต้องผิดใจกันบ่อยๆแบบนี้

" เออ เรียกว่าไม่คิดอะไรให้รอบคอบดีกว่า "

" แล้วรอบนี้ทะเลาะกันแรงแค่ไหน "

" กูว่าแย่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา  และคงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แน่ๆ "

" อืม ...  กูไม่ได้คิดว่าใครผิดนะเรื่องนี้ "

" ไม่ผิดได้ไงวะ มึงดูสิ่งที่ทำสิ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะรับผิดชอบไหวหรอ? " ส่ายหน้าพร้อมถอนหายใจยาว มือเรียวยกเครื่องดื่มขึ้นดื่มก่อนมองเพื่อนด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ   เขาไม่เห็นว่าสิ่งที่ดาเนียลทำมันจะถูกตรงไหน อันที่จริงผิดตั้งแต่คิดให้คนอื่นเข้ามาโดยไม่ขออนุญาตเขาแล้วด้วยซ้ำ

" มึงฟังกูก่อน  กูเข้าใจมึงนะในเรื่องที่มึงกังวลอะ เพนท์เฮ้าส์มึงก็มีของสำคัญตั้งเยอะแยะ ส่วนนี้ดาเนียลมันก็ผิดจริงๆ ที่ไว้ใจให้ใครก็ไม่รู้เข้าออกในบ้านตัวเองเหมือนคนที่สนิทสนมกันอะ  แต่ถ้ามึงลองมองในมุมน้องก็น่าจะเข้าใจ คงเห็นว่าอีกคนเป็นเพื่อนไงเลยไม่กังวลอะไรมาก เท่าที่กูดูกูว่าดาเนียลเป็นคนที่ดีนะ ไม่งั้นคงไม่เก็บเพื่อนกลับมาด้วยหรอกทั้งๆที่รู้จักกันไม่ถึงวันน่ะ "

" แต่เพื่อนที่บอกคือใครก็ไม่รู้อะนะมึง กูไม่เข้าใจจริงๆ แล้วยังไม่บอกให้กูรู้ด้วยนะ "

" ก็เพราะน้องมึงเห็นใจเพื่อนมากกว่าที่จะคิดว่าตัวเองจะเจอเรื่องลำบากแบบนี้ ส่วนที่ไม่บอกมึงอาจกลัวมึงโมโหก็ได้นี่ มึงลองนึกดูดิถ้าดาเนียลไปปลุกมึงดึกๆดื่นๆมึงจะอาละวาดแค่ไหน มึงก็น่าจะรู้ตัวเองดีป่ะวะ "

" ก็คงงั้น " ปฏิเสธไม่ได้เพราะเขารู้จักตัวเองดีพอ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ดีในการทำแบบนี้ของดาเนียล

เขาไม่มีวันยอมให้เด็กคนนี้อีกต่อไป

ไม่มีทาง

.

.

.

.

แรงสะกิดจากคนข้างๆไม่ได้ทำให้เขารู้สึกตัว มิหนำซ้ำยังกระดกของเหลวสีอำพันในแก้วลงคออย่างรวดเร็ว มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าราวกับต้องการหยุดตัวเอง ไม่ให้คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าเสียที

ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นกับพี่ซองอู

ดาเนียลไม่รู้

รู้แค่เขาไม่อยากได้ยินประโยคที่เสียดแทงความรู้สึกนั่น

ไม่อยากได้ยินอีกฝ่ายพูดอะไรมากไปกว่านี้

" เฮ้ย ! กูว่ามึงพอได้ละ แดกเข้าไปไม่พูดไม่จามาเป็นชั่วโมงแล้วนะ " เสียงของควานลินคอยเตือนสติเพื่อน แต่แน่นอนว่าไม่ได้ผลเมื่อเจ้าตัวยังคงสนใจขวดเหล้าตรงหน้าและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงง่ายๆ

ไม่อยากคิดอะไรแล้ว

ถ้าเผื่อว่าเมาแล้วทำให้เขาลืมมันได้   ...คังดาเนียลก็ยินดี

" แม่งเอ๊ย ! " เสียงทุ้มตะโกนลั่นห้องเมื่อแก้วในมือถูกแย่งไปโดยคนที่นั่งข้างๆ ดวงตาคมจ้องมองเขาอย่างขุ่นมัว 

" มึงเป็นอะไรวะแดน ? "

" กู ...มึงคือ  "

" ..... "

" กูทะเลาะกับพี่ซองอูอีกแล้วว่ะ "  

" กลับบ้าน "

" อ อะไร "

" กูบอกให้มึงกลับบ้าน "

" .... "

" กูรู้ว่ามึงมาแดกเหล้าที่บ้านกูก็เพราะไม่อยากเจอหน้าพี่ซองอู แล้วมึงก็จะขอค้างคืนที่นี่ "

" .... "

" แต่คืนนี้กูไม่ให้มึงค้าง กูไม่อยากให้มึงเลี่ยงปัญหา  "

" แต่ว่า "

" กูพร้อมรับฟังมึงเสมอมึงรู้ใช่มั้ย แต่ไม่ใช่ในเวลานี้ เพราะสิ่งที่มึงควรทำมากที่สุดคือกลับไปเคลียร์กับพี่ซองอู "

" กลับบ้านซะแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง "

ลาเวนเต้สีแชมเปญเข้าจอดอยู่ในที่ประจำของตัวเอง ขายาวก้าวลงจากรถก่อนจัดแจงขยับเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง และเพียงไม่นานเขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่ที่กั้นระหว่างเขากับคนอีกคนไว้

ขอให้เจ้าตัวอยู่ในห้องนอนตัวเองเถอะ  เจอกันในเวลานี้คงทำตัวไม่ถูกแน่ๆ

แต่ดาเนียลพบว่าเขาคิดผิด

บานประตูที่เปิดออกเผยให้เห็นร่างบางในชุดนอนลายสก็อตสีน้ำเงินเข้มกำลังนั่งง่วงอยู่กับแล็ปท็อปในมือ และคงตั้งใจมากเสียจนไม่รู้สึกฝีเท้าที่ก้าวเข้าไปใกล้เรื่อยๆ ดาเนียลพยายามเดินให้เร็วและเงียบที่สุด แค่เดินผ่านโถงไปได้ก็คงสบายใจแล้ว

" เฮ้ย ! "  

ร่างสูงสะดุ้งโหยงเมื่อแล็ปท็อปในมือของคนที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงสองเมตรตกลงกับพื้นในขณะที่เขากำลังอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง

มือเล็กหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาจากพื้นแล้วก็พบว่ามันไม่ได้อยู่ในสภาพที่เสียหายอะไร ทั้งยังไม่ได้มีท่าทีสนใจอีกหนึ่งชีวิตที่พึ่งกลับมา พอได้คุยกับมินฮยอนตัวเขาเองก็ตัดสินใจกับตัวเองแล้วว่าหลังจากนี้จะไม่ยุ่งกับดาเนียลอีก  ทำเหมือนอีกฝ่ายไม่มีตัวตนไปเลยคงดีกว่ามานั่งทะเลาะให้หงุดหงิดกันทุกวัน

เขาทั้งเกลียดและโกรธดาเนียลเกินกว่าจะให้อภัยเป็นครั้งที่สอง   แม้ในสายตาดาเนียลเขาจะเป็นคนที่ร้ายกาจ

แต่ก็นั่นแหละ   คงเป็นความต้องการลึกๆของเขาเองที่อยากให้อีกฝ่ายเกลียดเขาเช่นเดียวกัน

.

.

.

ห้าทุ่มแล้ว

หิวชะมัด

ใบหน้าคมฉายแววประหลาดใจเมื่อเห็นอีกคนยืนอยู่หน้าตู้เย็นในตอนที่เขากระหายน้ำอยู่พอดี และเหมือนดาเนียลจะรู้ตัว ใบหน้าเรียวหันมามองเขาด้วยสายตาที่ตกใจไม่ต่างกันก่อนจะเบี่ยงตัวเองออกไปทางด้านซ้าย  ซึ่งมันก็ผิดแผนนิดหน่อยที่ซองอูก็ขยับตัวไปในทิศทางเดียวกัน

" เอ่อะ "

ร่างบางขยับตัวไปอีกฝั่งในขณะที่ดาเนียลก็เลื่อนตัวไปด้านเดียวกัน เพนท์เฮ้าส์ที่เคยคิดว่ากว้าง ในตอนนี้ดูแคบลงไปถนัดตาเมื่อเขาไม่สามารถหยิบน้ำออกจากตู้เย็นได้สักที

มือหนาเอื้อมไปจับไหล่ของผู้เป็นพี่ไว้อย่างเก้ๆกังๆพลางขยับตัวออกไปอีกฝั่ง เจ้าของใบหน้าคมทำสีหน้ากระอักกระอ่วนยามที่เขาสัมผัสตัวแถมยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นหลายวินาที

 

อะไรที่เคยวางไว้ก็ดูไม่เข้าที่เข้าทางไปซะหมด 

อึดอัดจนอยากจะหายตัวไปเลยด้วยซ้ำ

ให้ตายเถอะ   แล้วทำไมหัวใจของเขาต้องเต้นแรงขึ้นด้วยล่ะเนี่ย

tbc.

ทิ้งให้เป็นปริศนาธรรมว่าประโยคสุดท้ายเป็นความคิดของใครรร

30%หลังไม่มีอะไรเท่าไร อยากให้รู้ว่าเพื่อนสำคัญกับทั้งสองคนมากๆ 

ขอบคุณและขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ ☺

ปล. เราเปลี่ยนรูป + เพลงธีมใหม่ หวังว่าจะชอบกันนะคะ ♥

#เกลียดเนียลอง

Thank you for your attention