เกลียด ; HATE #NIELONG

ตอนที่ 8 : PART VIII : Failed 100%

PART VIII :  failed

" ดาเนียล "

" คะแนนมิดเทอมออกแล้ว "

" กูเห็นในเว็บไซต์คณะ เผื่อมึงยังไม่ได้เปิดดู "

" อ่ะ "

เสียงแจ้งเตือนจากข้อความใหม่ดังขึ้นปลุกให้ร่างสูงต้องฝืนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดอ่านอย่างอดไม่ได้  ใครกันนะที่แชทมาแต่เช้า ถ้าไม่มีอะไรสำคัญล่ะก็เขาจะขอต่อว่าสักหน่อย

แต่ความงัวเงียก็หายไปในทันทีที่นิ้วเรียวกดเข้าไปยังเว็บไซต์ของทางคณะที่เพื่อนรักส่งมาให้

กวาดมองหารหัสนักศึกษาของตัวเอง ไล่ไปเรื่อยๆจนเจอคะแนนสอบกลางภาคในแต่ละวิชา

เมื่อพบในสิ่งที่ต้องการ เขาก็รู้ว่าเช้านี้คงไม่ใช่วันที่ดีสักเท่าไร

.

" เป็นไรวะหน้าเครียดเชียว "

" คะแนนมึงไม่ดีหรือไง ? "

" เออ " 

เสียงทุ้มติดแหบพูดตอบคำถามอีกฝ่ายไปในขณะที่สายตาจ้องออกไปยังนอกห้อง อันที่จริงดาเนียลเองไม่ใช่คนที่จริงจังกับเรื่องเรียนมากเท่าไร แต่เป็นเพราะครอบครัวต่างหากที่ทำให้เขารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย เหมือนแบกความคาดหวังของพ่อแม่ไว้แต่ก็ไม่สามารถดูแลรักษามันได้ ยิ่งเทียบกับพี่ซองอูแล้วเขาก็ยิ่งดูแย่ลงไปถนัดตา  รายนั้นไม่เคยได้คะแนนต่ำกว่ามีนเลยสักตัว เผลอๆจะยังท็อปเซคเสียด้วยซ้ำ

" เดี๋ยว.. คะแนนมึงก็ไม่ได้น้อยปะวะ ถึงจะตกมีนทุกวิชาแต่ก็ไม่ได้ตกเยอะนี่หว่า " คำพูดปลอบประโลมแกมบ่นที่ออกมาจากปากควานลินไม่ได้ช่วยให้ดาเนียลรู้สึกดีขึ้นเท่าไร เพราะเขารู้ดีว่าพ่อกับแม่คงไม่ได้คิดเหมือนเพื่อนแน่ๆ

" แต่ที่บ้านกูค่อนข้างเคร่งไงมึง  กูก็ไม่อยากทำให้ท่านผิดหวัง "

" เปลี่ยนจากเครียดไปตั้งใจเรียนกับอ่านหนังสือให้มากกว่านี้ป่ะล่ะ กูว่าได้ผลกว่า " พูดจบก็ตบลงที่ไหล่กว้างเบาๆก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้อีกฝ่ายเป็นกังวลมากขึ้นกว่าเดิม  

มีหวังกลับไปต้องโดนบ่นอีกแน่ๆ

.

.

.

" กลับมาแล้วครับ "  เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในที่พักอาศัยที่คุ้นหูคุ้นตาเป็นอย่างดี มองเห็นร่างบางกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในโถง ใบหน้าคมหันมามองเขาเพียงครู่หนึ่งก่อนจะละสายตากลับไปสนใจหนังสือที่อยู่ในมือต่อ

" คะแนนมิดเทอมเป็นยังไงบ้างล่ะ " ซองอูเอ่ยขึ้นเสียงเรียบโดยไม่แม้แต่จะหันมามองคู่สนทนา และคังดาเนียลเองก็รู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่บอกเขาเป็นนัยๆว่าอีกฝ่ายกำลังรอฟังคำตอบจากเขาอยู่

ไหนๆก็หนีไม่พ้น   ...เป็นไงก็เป็นกันแหละนะ

" ก็ .. ก็ดีครับ "  เรียวขายาวก้าวเข้าไปใกล้กับอีกฝ่ายก่อนจะทิ้งตัวลงที่โซฟาตัวข้างๆ มองใบหน้าคมอย่างเลิ่กลั่ก และเขาก็พบว่าดวงตาสีน้ำตาลเข้มกำลังจ้องมองมาอย่างคาดคั้นความจริง

" ดียังไง ไหนขอดูหน่อยสิ " แน่นอนว่าโทรศัพท์มือถือที่เปิดรูปคะแนนถูกยื่นใส่มือเรียวเล็กของอีกฝ่ายอย่างไม่รีรอ เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนใบหน้าเนียนแม้ว่าเครื่องปรับอากาศภายในเพนต์เฮ้าส์จะทำงานอย่างปกติก็ตาม

ให้ตายเถอะ  เครียดยิ่งกว่าตอนสอบสัมภาษณ์เสียอีก

" อืมม "

" ...... "

" ก็ไม่เลวนี่ "

" แต่  ... มันตกมีนหมดเลยนะ "

" บางทีการที่ได้คะแนนไม่สูงมาก ไม่ได้แปลว่านายไม่เก่ง "

"  .... "

" แต่นายอาจจะไม่ถนัดในวิชานั้นๆก็ได้ "

แปลก

แปลกไปมาก

ตั้งแต่วันที่เขากลับมาจากบ้านของควานลินก็พบว่าบรรยากาศอึดอัดระหว่างตัวเองกับซองอูก็ลดลงไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าคิดเข้าข้างตัวเองไปหรือเปล่าแต่ผู้เป็นพี่ดูจะใจดีกับเขามากขึ้น  ....อย่างเช่นในตอนนี้

" คิดว่าฉันจะพูดอะไร " ซองอูมองใบหน้าที่ขมวดมุ่นของอีกคนแล้วก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้ 

" ป เปล่าครับ ก็แค่ ... เอ่อ แปลกใจนิดหน่อย "

" เรื่อง ? "

" ผมว่าคะแนนตัวเองไม่ค่อยดี เลยคิดว่าอาจจะโดนพี่บ่นเอาก็ได้ "

" อาฮะ "

" .... "

" งั้นไฟนอลนายก็ทำให้มันดีๆแล้วกัน ถ้าถึงเวลานั้นนายยังไม่พยายามให้มากกว่านี้ฉันก็จะบ่นจริงๆแล้วแหละ "

" เฮ้ยย ! "

" .... "

" ทำไมวันนี้พี่ใจดีจัง " ใบหน้าเรียวฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี ซองอูมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากจุดเล็กๆที่ใต้ตาข้างขวาของอีกฝ่าย และนั่นก็ทำให้ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว

เป็นรอยยิ้มแรกที่แดเนียลได้รับตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่

ครืดดด

โทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในมือปรากฏชื่อของไลควานลินที่หน้าจอ ซองอูส่งมันคืนให้เจ้าของก่อนเจ้าตัวจะกดรับในทันที

" อืมม ได้ๆ งั้นสามทุ่มเจอกัน "

ใบหน้าเรียวหันไปมองคนที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับหนังสือก่อนบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าในคืนนี้เขาจะออกไปดื่มกับเพื่อนๆสักหน่อย และแน่นอนว่าเขาเองก็โดนผู้เป็นพี่บ่นกลับมาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร โดยบอกว่าจะกลับมาไม่เกินตีหนึ่ง

" นายจะกลับมาเมื่อไรก็เรื่องของนาย "

" .... "

" ไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย "

" รู้น่า ผมก็แค่บอกไว้ พี่พูดเองนี่ว่ามีอะไรก็ให้บอกกันบ้าง "

ดาเนียลยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างบางถอนหายใจยาว นึกขำที่อีกฝ่ายดูเหมือนจะลืมคำพูดที่เคยบอกไว้ แต่นี่ก็ถือเป็นเรื่องที่ดีเพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้เขาสองคนได้มีอะไรให้พูดคุยกันมากขึ้น ไม่ใช่เงียบใส่กันแบบเมื่อก่อน

.

2.00 AM

" ไอ้แดนมันไหวไหมวะ ? " ฮยอนบินหันไปถามซามูเอลที่นั่งติดกับเจ้าของชื่อซึ่งตอนนี้สภาพไม่ต่างไปจากก้อนอะไรสักอย่างที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

" ไม่น่ารอดละมึง กลับไงดีวะเนี่ย " 

" เดี๋ยวกูไปส่งเองก็ได้ ไม่เป็นไร " ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะพยุงคนที่เมาไม่ได้สติให้ลุกขึ้นตาม ขาเรียวยาวก้าวไปข้างหน้าอย่างทุลักทุเลจนเกือบสะดุดบันไดหลายต่อหลายครั้ง โชคดีที่เขาไม่ได้ขับรถมาเลยไม่ต้องกังวลว่าใครจะขับกลับไปให้

" ตั้งใจเมาเป็นหมาเลยสินะมึงถึงได้ให้กูไปรับเนี่ย " ควานลินบ่นอุบอิบแต่ก็ยังพยุงอีกฝ่ายมาถึงรถจนได้ ออกแรงดันดาเนียลให้เข้าไปนั่งในรถแล้วรีบปิดประตูก่อนที่อีกฝ่ายจะเอาขาหรือแขนออกมาเพราะดูสภาพแล้วไม่น่าจะควบคุมการทรงตัวได้ รถยนต์คันหรูมุ่งหน้าไปยังเพนท์เฮ้าส์ของเพื่อนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี

.

.

2.30 AM

Once upon a different life  ...we rode our bikes into the sky.

But now we call against the tide  .. those distant days are flashing by.

เสียงเพลงที่บรรเลงอยู่ช่วยให้ซองอูไม่หลับเผลอไปก่อนที่อีกคนจะมา  อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะรออีกฝ่ายแต่กว่าจะทำงานที่ค้างไว้เสร็จก็ปาเข้าไปตีสองแล้ว ....นั่งรอสักหน่อยก็คงไม่เป็นไร  อย่างน้อยก็จะได้เห็นว่าดาเนียลกลับมาอย่างปลอดภัยดี

ครืดดด

เสียงโทรศัพท์สั่นไปพร้อมๆกับเสียงเตือนของเพนท์เฮ้าส์ เมื่อมองสายเข้าก็พบว่าเป็นเจ้าตัวการที่คงจะเมาแล้วไม่มีสติเข้าห้องมาแน่ๆ

" อะ อ้าว! "  สีหน้าตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างโปร่งพยุงดาเนียล ใบหน้าที่ไม่คุ้นชินส่งยิ้มให้เขาก่อนยื่นมือออกมา

" สวัสดีครับ เอ่อ ... พี่ซองอู "

" อ่า สวัสดี  ...นายคงเป็น 'ไลควานลิน' ใช่ไหม ? "  

มือเรียวเอื้อมไปจับมืออีกฝ่ายแล้วออกแรงเขย่าเบาๆ อันที่จริงการมาแนะนำตัวกันตอนนี้คงไม่ดีสักเท่าไร เพราะบุคลลที่สามที่กำลังเมาไม่ได้สตินั้นเริ่มโวยวายขึ้นมาเสียแล้ว 

" มา  เดี๋ยวพี่พาเขาเข้าไปเอง ขอบใจนะ "

" พี่จะไหวหรอครับ ไอ้แดนมันตัวหนักจะตาย "

" แดน ?  "

" อ่อ เรียกดาเนียลมันยาวไปพวกผมเลยใช้ชื่อนี้เรียกไอ้แดนกันแทนครับ "

" อ๋อ คงไหวแหละ เกรงใจเรามากกว่า พี่ต้องขอโทษแทนดาเนียลด้วยนะที่รบกวน "

" ไม่เป็นไรครับ ถ้ายังงั้นผมขออนุญาตเข้าไปส่งไอแดนข้างในได้ไหมครับ "

" ได้สิ เชิญเลย "

ร่างสูงผายมือให้อีกฝ่ายเดินนำเข้าไปยังโซฟาตรงกลางโถง ดาเนียลถูกปล่อยให้นอนราบไปกับโซฟาในขณะที่เจ้าของบ้านเดินเข้าไปหยิบซองชาออกมาชงให้แขกผู้มาเยือน

" ดื่มชาหน่อยไหม ถ้านายไม่รีบพักก่อนแล้วค่อยขับรถต่อก็ได้ " ร่างบางเอ่ยพร้อมยื่นแก้วชาให้ ควานลินรับมันมาพร้อมกับก้มขอบคุณให้ผู้อาวุโสกว่า

...พี่ซองอูไม่เห็นดุเหมือนที่ดาเนียลบอกเลย

" ควานลิน พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหม ? " เสียงนุ่มเอ่ยท่ามกลางความเงียบ ใบหน้ามนเงยขึ้นสบกับผู้อาวุโสกว่า

" ครับ "

" ดาเนียลตอนอยู่ที่มหาลัยเป็นยังไงบ้างหรอ " 

" ก็ร่าเริงดีนะครับ อะไรนิดหน่อยมันก็หัวเราะแล้ว "

ดวงตาคมในยามที่เอ่ยถามถึงดาเนียลนั้นฉายแววอบอุ่นออกมาจนคนฟังสังเกตได้ชัดเจน แต่ไม่ใช่กับเจ้าของมัน ซองอูไม่เคยรู้หรอกว่าลึกๆแล้วเขาเองก็เป็นห่วงอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย

" อืมม "

" ผมก็มีมันเป็นเพื่อนคนแรกนี่แหละฮะ เพราะว่ามาจากต่างประเทศเหมือนกัน แถมยังเข้ากันได้ดีในหลายๆเรื่องด้วย "

" .... "

" อ๋อ ลืมบอกไปเลยครับว่าอยู่ที่มอมันฮอตมาก เดินไปไหนก็มีแต่คนมอง ผู้หญิงเข้าหาเยอะสุดๆเลยอะ "

" ขนาดนั้นเลย ฮ่ะๆ " ใบหน้าคมระบายยิ้มกว้างราวกับนั่งพูดคุยกับคนสนิททั้งที่พึ่งเจอกันครั้งแรก ควานลินเองก็รู้สึกว่าพี่ชายคนนี้ไม่เห็นจะใจร้ายเหมือนที่เพื่อนเขาเคยบอก ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกว่าพี่ซองอูใจดีมากกว่าอีก 

" โอ้! ลืมไปเลยว่าจะตีสามแล้ว ขอโทษนะครับชวนพี่คุยนานเลย ผมว่าผมรีบกลับดีกว่าจะได้ไม่รบกวนเวลานอนพี่ "

" เฮ้ย พี่ชวนเราคุยต่างหากล่ะ แต่รีบกลับก็ดีแล้ว ลืมเหมือนกันว่าเราต้องขับรถอีกนี่นา "

" งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับพี่ "

.

.

.

" ลุกไปอาบน้ำได้แล้วดาเนียล "

มือเรียวตบเข้าเบาๆที่ต้นแขนของคนที่นอนอยู่บนโซฟา ทว่าเจ้าตัวไม่แม้แต่จะขยับ 

" อื้อออ อ อีก .. ห้านาที " 

มีเพียงเสียงงึมงำๆที่พอจะจับใจความได้ ส่ายหน้าอย่างระอาเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเมาแล้วไม่รับผิดชอบได้ถึงขนาดนี้ ซองอูเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยดื่ม แค่ทุกครั้งเขามักจะรู้ลิมิตของตัวเองว่าเท่าไรถึงจะไม่เป็นภาระให้คนอื่น

แต่คนตรงหน้าคงไม่ได้คิดแบบนั้น  ถึงได้วานให้เพื่อนมารับมาส่งถึงที่

" นี่มันตีสามแล้วนะ ! "

" ..... "

ร่างบางเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะอีกฝ่ายเหมือนจะหลับไปอีกครั้ง นึกบ่นอยู่ในใจว่าเมื่อไรอีกฝ่ายจะมีนิสัยที่โตตามตัวเสียบาง ครั้นจะให้เจ้าตัวนอนหลับอยู่ตรงนี้ก็คงไม่ดี คนที่รักความสะอาดแบบเขาทนเห็นภาพแบบนี้ไม่ไหวแน่ๆถ้าตื่นขึ้นมาเจอในตอนเช้า

ตัวหนักเป็นบ้า

ซองอูใช้เรี่ยวแรงแทบจะทั้งหมดพยุงร่างสูงให้เดินตามไปในห้องนอนของเจ้าตัว เป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาในห้องนี้หลังจากที่อีกฝ่ายย้ายเข้ามา ห้องนอนโทนสีเทาขาวยังดูสะอาดตาเหมือนเคยเพียงแต่มีข้าวของเครื่องใช้ที่วางเยอะขึ้น ทั้งยังจัดไม่เป็นระเบียบเท่าไรถ้าเทียบกับห้องนอนเขา มือทั้งสองดันให้ร่างสูงนอนแผ่ลงบนเตียงก่อนจะเดินออกมา แต่ยังไม่ทันพ้นปลายเตียงเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นมา พร้อมกับสัมผัสเบาๆที่ปลายนิ้วมือ

" ม แม่ "

" .... "

" พ พ่อครับ  พะ พ่อล่ะครับ "

" .... "

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาที่ดาเนียลทำให้รำคาญ แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้าความคิดที่มีก็ได้เปลี่ยนไป ความรู้สึกจุกตรงลำคอเกิดขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ เหมือนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกไปได้ 

ดาเนียลก็คงอ้างว้างไม่ต่างกันกับเขา 

" ฮ ฮะ ฮึก! พ่อ พ ทำไม "

" .... "

" พ พ่อไม่อยู่กับ ฮึก ระ เราแล้วหรอครับ " หยดน้ำตาไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้างพร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆทั้งที่ยังหลับตาและฝ่ามือหนากอบกุมมือผู้เป็นพี่เอาไว้แน่น  ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆกับร่างสูงที่ยังคงละเมออยู่อย่างนั้น เขาดึงมือข้างขวาออกก่อนจะเลื่อนไปลูบไรผมที่ปรกบนใบหน้าเนียน หวังจะกล่อมให้ดาเนียลเข้าสู่ห้วงนิทรา

อย่างน้อย...ในคืนนี้เจ้าตัวก็ไม่ได้ก้าวผ่านฝันร้ายนี้ไปโดยลำพัง

40% is loading

" อื้มมมม "

แสงแดดในยามเช้าส่องเข้ากระทบกับดวงตาคู่สวยที่ปรือขึ้นอย่างช้าๆ หันไปมองนาฬิกาก็พบว่าแปดโมงเช้าเสียแล้ว ร่างบางรีบลุกจากเตียงไปทำธุระส่วนตัวแล้วตรงดิ่งไปยังห้องครัว หากสายกว่านี้คงเข้าเรียนแลคเชอร์เช้าไม่ทันแน่ๆ

" อ้าว " เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังเดินลงมาพอดี ซองอูหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะรีบเดินไปปิ้งขนมปัง ถึงอย่างนั้นก็ยังแอบเห็นดวงตาเรียวเล็กนั้นบวมช้ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน  แต่คนเมาจะไปรู้ตัวอะไร

" ทำไมวันนี้พี่ตื่นสายล่ะครับ "

กว่าจะได้นอนก็ตั้งตีสี่ครึ่ง

คำตอบที่ซองอูทำได้แค่พูดในใจ เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเมื่อคืนเขาทำอะไรลงไปบ้าง  กว่าจะนั่งกล่อมเจ้าตัวปัญหาให้หลับสนิทก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง แถมเจ้าตัวก็ไม่ยอมปล่อยมือเขาจนทนไม่ไหวต้องใช้แรงกระชากออกมาแล้วทิ้งให้อีกฝ่ายนอนหมดสภาพอยู่อย่างนั้น

ไม่บ่นก็ถือว่าดีเท่าไรแล้ว

" ไม่ต้องยุ่งสักเรื่องจะตายรึไง " 

คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากัน เป็นคำตอบที่ดีให้ดาเนียลตัดสินใจนั่งกินขนมปังปิ้งอย่างเงียบๆ มองผิวเผินคงคิดว่าพี่ซองอูโกรธแต่เขารู้ดีว่าเจ้าตัวคงหงุดหงิดเฉยๆนั่นแหละ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น

" แล้วเมื่อคืนกลับมากี่โมง " 

" อ่าา ผมว่าน่าจะตีหนึ่งครึ่งนะ เอาจริงๆก็จำไม่ค่อยได้หรอกเพราะควานลินมันพามาส่ง "

" อืม งั้นท่าทางนายคงจะเมาเละเลยสินะ "

" เอ่อ ก ก็น่าจะใช่ครับ " ใบหน้าเรียวส่งยิ้มแห้งๆตอบกลับไป คงเป็นเพราะสายตาคมที่มองจ้องมาอย่างคาดโทษล่ะมั้งเลยทำให้เขากลัวว่าจะโดนดุอีก

" แล้วนายไม่เกรงใจเพื่อนบ้างหรือไง ให้ขับมาส่งตั้งตีสองตีสาม "

" ก็ไม่นะ ปกติพวกผมก็ผลัดกันไปส่งอยู่แล้ว แต่... "

" .... "

" ทำไมพี่พูดว่าตีสองตีสามเลยล่ะครับ ? "

" เอ่อ " ใบหน้าคมหลบสายตาคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม แสร้งหันไปมองรูปภาพแขวนผนังก่อนทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินอะไร 

"  ....  "

" ฉันไปก่อนนะเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน " พูดจบก็พาร่างตัวเองออกไปจากบริเวณนั้นทันทีโดยไม่รอให้อีกฝ่ายคาดคั้นคำตอบ

|| | HATE | ||

"  มาเรียนไหวด้วยหรอวะมึง " 

เสียงของฮยอนบินเอ่ยทักทายเมื่อพบคนที่ไม่น่าจะเจอในช่วงเช้า เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนนั่งลงเก้าอี้ตัวข้างๆ วันนี้ดาเนียลมาเรียนทันเวลา และยังมาก่อนเวลาตั้งยี่สิบนาที

" ทำไมจะไม่ไหววะ เมื่อคืนกูหลับสบายเลยแม่ง "

"  เมาจนพูดจาไม่รู้เรื่องเลยรู้ตัวปะวะ  ดีนะควานลินแม่งขับไปส่งไม่งั้นมึงคงได้นอนอยู่ข้างถนน "

เสียงหัวเราะของซามูเอลดังขึ้นพร้อมกับเปิดรูปถ่ายจากโทรศัพท์ให้เพื่อนดู  ดาเนียลมองดูตัวเองที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าคงลำบากควานลินไม่น้อย บังเอิญกับที่ร่างโปร่งเดินเข้ามาพอดี 

" สัส เมื่อคืนกูเมาขนาดนี้เลยหรอวะ "

" ไอ้แดน มึงนี่ตัวหนักชิบหาย! " ควานลินยื่นมือออกมาผลักศีรษะเพื่อนเบาๆ บ่นอุบอิบอีกเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร 

" ขอบใจมากนะ ถ้าไม่ได้มึงกูแย่แน่ "

" ครับคุณชาย  แล้วเมื่อคืนโซฟานุ่มไหมล่ะครับ กูเห็นนอนขดไม่ลุกไปไหนเลย " ใบหน้ามนยิ้มแซวเพื่อนแต่คนฟังดูเหมือนจะไม่เข้าใจสถานการณ์ด้วย

โซฟา ?

ไม่นี่  ... เมื่อเช้าเขาลุกออกมาจากเตียง 

สงสัยจะละเมอเดินเข้าห้องไปล่ะมั้ง  ตอนอยู่แคนาดาก็เป็นแบบนี้ออกบ่อย

" เออนี่  "  ควานลินตั้งใจพูดเบาลงเพราะต้องการให้ได้ยินกันอยู่แค่สองคน

" ไรวะ "

" พี่ซองอูเขาก็ไม่ได้ดูใจร้ายเหมือนที่มึงบอกเลยนะ "

" .... "

" แถมยังชงชาให้กูด้วย  ใจดีกว่าที่กูคิดไว้ซะอีก "

" สัส อาจารย์เข้าแล้ว พวกมึงอยากโดนหักคะแนนหรือไง?! "

ฮยอนบินหันมาปรามคนทั้งสองที่นั่งคุยกันไม่สนใจดินฟ้าอากาศ ร่างสูงรีบหยิบชีทเรียนออกมา เพ่งความสนใจไปยังหน้าห้องแต่ในหัวกลับประมวลผลจากคำพูดที่พึ่งได้ยิน

.

.

.

" อ่านเสร็จแล้วก็เซนต์ตรงนี้ "

ดาเนียลมองเอกสารตอบรับการเข้าประชุมบริษัทที่ผู้เป็นพี่เอามาให้ ไล่อ่านจนครบทุกบรรทัดแล้วลงลายมือชื่อของตัวเองอย่างเรียบร้อย เพราะหลังจากนี้คงต้องเริ่มช่วยงานคุณพ่อให้มากขึ้น บริษัทของตระกูลองวางแผนจะเพิ่มสาขาทั้งในและต่างประเทศ ยังไม่นับรวบถึงขยายพื้นที่โรงงานในบริเวณเดิมด้วย   แต่เนื่องจากเวลาในแผนค่อนข้างกระทันหันจึงทำให้บุคลากรที่มีอยู่ในตอนนี้ไม่เพียงพอต่อการจัดการระบบ

" ส่วนรายละเอียดอยู่ในเล่ม สงสัยอะไรก็ขึ้นไปถามฉันได้ "

" .... "

" แต่ถ้าไม่มีธุระจำเป็นก็ไม่ต้องขึ้นไป "

" ครับ " เสียงนุ่มปนดุไม่ได้ทำให้ดาเนียลกลัวเหมือนเคย ตรงกันข้ามเขายังยิ้มกว้างตอบกลับไปเสียคนอีกฝ่ายทำหน้างง

" อะไร ? "

" เปล่านี่ ..ไม่มีอะไรสักหน่อย "

" อืม "

" เดี๋ยวครับ "

" หืม? "

" ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี "

" .... "

" ควานลินบอกว่าเมื่อวานเจอพี่ แล้วมันก็ถามว่านอนที่โซฟาเป็นยังไงบ้าง "

" .... "

" ทีแรกคิดว่าตัวเองละเมอเดินเข้าห้องไป  ไม่กล้าคิดหรอกครับว่าอาจเป็นพี่ที่ช่วยผมเมื่อคืน "

" .... "

"  ไม่ได้หมายความว่าพี่ใจร้ายอะไรแบบนั้นนะ แค่คิดว่าทิ้งผมไว้แบบนั้นก็ไม่ได้แปลกอะไร แต่พอมาคิดดูอีกที... "

" .... "

" เหมือนจะมีคนแบกผมไปจริงๆนั่นแหละเลยอยากจะขอบคุณ แล้วก็... เอ่อ ขอโทษด้วยครับที่กลับดึกเกิน "

" มีอะไรอีกมั้ย ? "

ดาเนียลยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะโค้งให้ผู้เป็นพี่ มองคนที่เคยคิดว่าใจร้ายเดินออกไปอย่างช้าๆ ใบหน้าบึ้งตึงของอีกฝ่ายช่างต่างจากวันแรกที่ได้เจอ ริมฝีปากบางที่เม้มเข้าหากันแน่นในวันนี้ไม่ได้ดูเย็นชาเหมือนแต่ก่อน เขาไม่ได้ต้องการให้อีกฝ่ายเอ่ยชมหรืออะไรทั้งนั้นเพราะรู้สึกผิดจากการกระทำของตัวเองเมื่อคืนจึงได้เอ่ยขอโทษไป อย่างน้อยพี่ซองอูก็ยังพอรับฟังคำขอบคุณของเขาอยู่บ้าง

ประตูห้องนอนถูกปิดลงพร้อมๆกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าคม

คังดาเนียลกำลังจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ

.

.

" ขอจบการประชุมไว้เท่านี้ก่อน ครั้งหน้าผมหวังว่าทุกคนจะหาข้อสรุปได้นะ "

ประธานบริษัทกล่าวสรุปก่อนเรียกลูกชายทั้งสองให้เดินตามมา วันนี้องซองอูและคังดาเนียลเข้ามานั่งฟังการประชุมในฐานะทายาทของบริษัท และอีกไม่นานเขาทั้งสองก็ต้องสืบสานกิจกาจและหน้าที่ที่มากขึ้นด้วย

ห้องทำงานของพ่อยังคงสะอาดเรียบร้อย ของทุกอย่างจัดวางไว้อย่างมีระเบียบ หากใครเห็นห้องขององซองอูก็คงไม่แปลกใจว่าได้ความเจ้าระเบียบนี้มาจากใคร ทั้งสองคนนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ก่อนจะรับเอกสารมาจากผู้เป็นพ่อคนละฉบับ 

" ซองอู  พ่ออยากให้เราดูแลในส่วนของรายได้บริษัทไปก่อน เพราะงานบริหารส่วนอื่นยังไม่มีปัญหาอะไรเท่าไร "

" ครับ "

" ส่วนเราเรียนวิทยาศาสตร์มาก็คงไม่สนใจฝ่ายไหนเท่าการผลิตหรอกใช่ไหม พรุ่งนี้พ่อจะพาเข้าโรงงาน อย่าลืมไปศึกษารายละเอียดมาด้วย " 

" ได้ครับ "

" ดาเนียล  คุณแม่รอเราอยู่ที่ห้องทำงานบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย "

" งั้นผมขอตัวออกไปหาแม่ก่อนนะครับ "

" อืม "

" .... "

" ส่วนเรา พ่อมีอะไรบางอย่างให้ดู "

" อะไรหรอครับ "

" พ่อเห็นว่าบัญชีรายรับรายจ่ายของบริษัทช่วงนี้ดูผิดปกติ "

" .... "

" ลองให้เลขาไล่ตรวจสอบดูแล้วพบว่าเป็นรายจ่ายนอกเหนือจากส่วนสั่งซื้อวัตถุดิบ น่าจะเป็นส่วนที่ใช้จ่ายค่าสวัสดิการพนักงาน "

" ตอนต้นปีสูงขึ้นกว่าเดิม 30ล้านวอน คิดเป็นเงินแค่ไม่กี่%ของบริษัท แต่ดูท่าว่าจะสูงขึ้นเรื่อยๆ "

" พ่อเลยคิดว่าน่าจะมีคนกำลังยักยอกเงินในบริษัท เพราะเดือนก่อนก็เพิ่มขึ้นมาอีกสองเท่าตัว "

" ไหนจะรายรับที่ลดลงทั้งๆที่ยอดขายยังคงเท่าเดิม พ่อเลยอยากให้เราช่วยกันหาอีกแรงว่าใครเป็นคนยักยอกเงินส่วนนี้ไป "

" ได้ครับ ผมจะช่วยพ่อเอง "

.

" อ้าว เสร็จพร้อมกันเลยนี่ "

องซองอุคเอ่ยทักคนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องทำงานพร้อมกับแม่ของเจ้าตัว ฮันเยบินยิ้มให้เล็กน้อยพลางมองร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆผู้เป็นพ่อซึ่งตอนนี้กำลังแสดงสีหน้าขุ่นมัวอย่างชัดเจน

" เอ่อ ผมว่าเรากลับกันเลยดีไหมครับ เนอะ "

ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ดีตรงหน้า ผู้เป็นพี่มองผ่านไปยังด้านหลังราวกับว่าตรงหน้าไม่มีเขาทั้งสองยืนอยู่ ใบหน้าคมครุ่นคิดก่อนจะเดินแยกออกไปคนเดียว 

" เฮ้อ เป็นแบบนี้ทุกที ขอโทษนะคุณแต่ผมก็จนปัญญาแล้ว "

" ไม่เป็นไรค่ะคุณ ฉันเข้าใจดี "

" .... "  

ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันแน่น ฉุกคิดอะไรบางอย่างออกถึงได้ตัดสินใจเดินตามผู้เป็นพี่ไป

" สักวันลูกจะเข้าใจเองค่ะคุณ  ไม่ต้องกังวล  "  ฝ่ามือเรียวเล็กเอื้อมมาแตะไหล่คู่สนทนาเบาๆ รอยยิ้มหวานระบายกว้างเมื่อเห็นความวิตกฉายชัดบนใบหน้าของซองอุค

" ผมก็หวังว่าเขาจะเข้าใจ  กลัวซะด้วยซ้ำว่าเขาจะรับได้ไหมเมื่อเวลานั้นมาถึง "

" อย่าคิดไปก่อนสิคะ มันไม่ใช่ความผิดอะไรของคุณเลยนะ "

" ผมแค่เป็นกังวล ไม่อยากเห็นเขาเติบโตไปอย่างไม่มีความสุข "

" แต่เท่าที่เห็น ฉันว่าดาเนียลน่าจะทำให้ซองอูดีขึ้นได้นะ "

" ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน "

tbc.

จะบอกว่านี่เพิ่งเริ่มเรื่อง แค่เริ่มจริงๆนะ ทุกอย่างมันมีเหตุผลอยู่ในตัวเองค่ะ

รอดูกันต่อไปเนอะว่าพี่องกับน้องแดนจะเป็นยังไง เห็นพี่องอ่อนโยนขึ้นมาบ้างก็ใจชื้น♥

ขอบคุณและขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ 

#เกลียดเนียลอง

Thank you for your attention