เกลียด ; HATE #NIELONG

ตอนที่ 6 : PART VI : better 100%

PART VI :  better

แสงแดดในยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบกับใบหน้าคมที่ยังคงนอนหลับพริ้ม เรือนผมสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายนั้นยุ่งเล็กน้อยเมื่อเจ้าตัวขยับศีรษะถูไปมากับหมอนใบใหญ่ เปลือกตาเปิดรับแสงของวันใหม่อย่างช้าๆเพราะยังคงรู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วทั้งตัว นัยน์ตาคมค่อยๆเบิกกว้างเพื่อปรับภาพตรงหน้าให้ชัดเจน  จนกระทั่งเห็นอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ไม่ห่างจากเตียงเท่าไหร่นัก

คนที่เขายอมทำทุกวิถีทางเพื่อเลี่ยงการเจอกันซึ่งๆหน้าอย่างเช่นในตอนนี้

" หิวมั้ย "

คำถามแรกถูกเอ่ยออกมาจากร่างสูงพร้อมกับชามโจ๊กในมือที่ยื่นให้คนป่วยซึ่งนั่งอยู่บนเตียง

" ...  "

แน่นอนว่าความเงียบเป็นตัวเลือกที่ซองอูใช้ ใบหน้าคมไม่หันไปมองเจ้าของเสียงเลยสักนิด ตรงกันข้าม เขายังหันมองไปยังอีกฝั่งห้อง

" ไม่อยากกินหรือไง "

คำถามที่สองเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมปริปากพูดอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย ดวงตาคมตวัดมองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันกลับไปดังเดิม

" โอเค งั้นผมจะไม่ยุ่งแล้ว พี่อยากทำอะไรก็เชิญเลย "

ดาเนียลวางโจ๊กลงบนโต๊ะหัวเตียง  หยิบยาจากในกระปุกมาวางไว้ให้พร้อมกับน้ำดื่มอีกแก้ว  

ความเงียบก่อตัวขึ้นอีกครั้งเสียจนเสียงเครื่องปรับอากาศดูดังกว่าปกติ  ในยามนี้ทั้งสองยังคงนั่งอยู่ในห้องนอนห้องเดียวกันถึงแม้ว่าจะไร้ซึ่งบทสนทนาใดๆก็ตาม

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องมานั่งเฝ้าด้วย

เพราะซองอูก็เอาแต่แสดงท่าทีไม่พอใจเขา ไม่มีความจำเป็นจะต้องพูดจาดีๆหรือทำดีด้วยอีกต่อไป 

.

" พี่นี่มัน... "

เสียงบ่นเบาๆในลำคอเมื่ออีกฝ่ายยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมขมับจนโจ๊กที่วางอยู่บนตักเกือบหก ดาเนียลจำต้องลุกขึ้นไปอำนวยความสะดวกอย่างเสียไม่ได้เพราะเห็นใบหน้าคมเหยเกด้วยความเจ็บปวด  ร่างสูงนั่งลงที่ขอบเตียงข้างๆคนป่วยก่อนหยิบชามมาวางไว้ที่หน้าขาของตัวเองแล้วป้อนให้กับอีกคนที่ส่งสายตาค้อนมาเป็นระยะๆ

แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ยังอ้าปากรอโจ๊กในช้อนอยู่ดี

" มันปวดมากๆเลยหรอ "

เขาพอจะอ่านความรู้สึกจากใบหน้าคมนั้นออก  ริมฝีปากของซองอูซีดลงอย่างเห็นได้ชัด 

" อืม "

" แล้ววันนี้พี่มีเรียนไหม "

" หึ "

" งั้น.... "

" ... "

"  ไม่ต้องออกไปไหนนะ พรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้ว พักผ่อนอยู่บ้านสักสองสามวันจะได้หายเร็วๆ "

" ไม่เอา! " 

ร่างบางปฏิเสธในทันทีที่ได้ยินประโยคคำสั่งจากอีกคน  แววตาที่เคยแข็งกร้าวอยู่เสมอดูอ่อนลงในยามที่เจ้าตัวไม่สบาย แต่น่าเสียดายที่เจ้าของแววตานั้นไม่มีโอกาสได้เห็นมันด้วยตัวเอง   ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเหมือนกำลังไตร่ตรองอะไรสักอย่าง

" ทำไมล่ะ "

" อยากออกไปเที่ยว "

" ห้ะ   ...พี่เนี่ยนะอยากออกไปเที่ยวข้างนอก "

" ไม่ต้องยุ่ง "

ดวงตาคมตวัดมองอย่างไม่สบอารมณ์  ซองอูเบื่อเหลือเกินที่ต้องมานั่งนอนอยู่เฉยๆในห้อง ทั้งที่มีอะไรให้เขาทำอีกมากมาย ตอนแรกก็ตั้งใจจะไปเที่ยวเมื่อเคลียร์งานของบริษัทเสร็จ แต่สุดท้ายกลายเป็นเขาต้องมาซมไข้อยู่ในเพนท์เฮ้าส์เหมือนเดิม

ไม่ชอบให้ดูอ่อนแอในสายตาใคร

และไข้แค่นี้คงไม่ทำให้เขาถึงขั้นตายหรอกมั้ง

"  ตัวหายร้อนหรือยัง " 

ฝ่ามือหนาเอื้อมไปแตะหน้าผากมนของคนที่ตกอยู่ในภวังค์เบาๆก่อนจะพบว่าอุณหภูมิร่างกายของอีกฝ่ายไม่ต่างจากเขาเท่าไรนัก อาจจะสูงกว่าเล็กน้อยแต่ก็ถือว่าไม่น่าเป็นห่วง

"  ....  "

"  ถ้าพี่อยากไปก็ไปเถอะ  "

" .... "

" แต่พี่ต้องพักผ่อนเยอะๆ กินยาให้ครบ ห้ามอดข้าวแม้แต่มื้อเดียว  "

" ถึงห้ามก็จะไป ..เพราะนายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน "

.

.

.

.

"  โทษทีว่ะมึง แต่กูไม่สะดวกไปเป็นเพื่อนมึงจริงๆคราวนี้ "

"  เอาไว้มึงหายป่วยแล้วกูจะพาไปนะเว้ย "

ตู๊ดๆๆๆ

เสียงสัญญาณตัดไปพร้อมกับเสียงถอนหายใจของคนฟัง  มินฮยอนผู้ไม่เคยไม่ว่างสำหรับซองอูมีธุระด่วนกับที่บ้าน และนั่นก็ทำให้เขาต้องไปทริปด่วนคนเดียวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ไหนๆก็จองบ้านพักไว้แล้ว  คนเดียวก็ไม่ได้แย่อะไร

มือเรียวจัดแจงเก็บเสื้อผ้าใส่ลงในกระเป๋า ทบทวนถึงสิ่งของจำเป็นที่ห้ามลืม  ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กลงไปยังชั้นล่าง  การหนีไปพักผ่อนสักสองสามวันก็เหมือนเติมพลังให้กับตัวเอง ไม่ต้องสนใจอะไรที่เคยแบกไว้จนเหนื่อย แม้ว่าท้ายที่สุดเขาก็ต้องกลับมาเจออะไรที่มันเหมือนเดิม

เสื้อเชิ้ตสีแดงถูกสวมทับลงบนเสื้อกล้ามสีขาวอย่างลวกๆพร้อมกับกางเกงขาสั้นเพิ่มความสะดวกสะบาย  หยิบของเพียงไม่กี่อย่างยัดลงไปในเป้ใบใหญ่ก่อนจะเดินออกไปนั่งรออีกฝ่ายที่โถง  ดาเนียลไม่ลืมหยิบหมวกติดไม้ติดมือไปอีกใบ  มองใบหน้าของตัวเองในกระจกแล้วยิ้มเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองอีกคร้ังก่อนสวมแว่นกันแดด  ริมฝีบางปากคลี่ยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นร่างบางถือกระเป๋าลงมาจากบันไดชั้นสอง

" ดะ  เดี๋ยว "

เสียงนุ่มตะกุกตะกักเมื่อเห็นกระเป๋าเป้ของอีกคนสะพายอยู่บนไหล่กว้าง   ร่างสูงอยู่ในชุดสบายๆเหมือนจะไปเที่ยวชายทะเลหันมามองเขาก่อนส่งยิ้มให้

" นี่นายก็จะไปเที่ยวเหมือนกันหรอ?  ดีเลยจะได้ปิดบ้านทีเดียว "

กระเป๋าเดินทางสีน้ำตาลลายเรียบถูกฉกชิงไปจากฝ่ามือโดยอัตโนมัติ  ใบหน้าคมมองอีกฝ่ายอย่างงุนงงเมื่อสิ่งที่เขาได้ยินเป็นสิ่งที่เขาภาวนาให้อีกฝ่ายไม่พูดมันออกมา

"  ใครบอกล่ะ    ผมจะไปกับพี่เนี่ยแหละ ! "

30% is loading

" เดี๋ยวผมขับเอง "  

ร่างสูงออกแรงดึงกุญแจจากฝ่ามือเรียวก่อนเปิดประตูขึ้นไปนั่งยังฝั่งคนขับ  มองใบหน้าคมที่บูดบึ้งแล้วหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

" ก็พี่ป่วยจะทรมานขับไปทำไม "

แขนขวาเอื้อมไปคาดเข็มเข็ดนิรภัยให้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงนั่งนิ่ง  ซองอูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูบ้านพักที่จองไว้แล้วยื่นมันให้อีกคนดู  ใบหน้าเนียนพยักรับก่อนออกรถมุ่งหน้าไปตามจุดหมาย

แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็คงถึง

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอทำให้เขาตัดสินใจกดปิดเพลงที่เล่นอยู่ด้วยเกรงว่าผู้เป็นพี่จะนอนหลับได้ไม่เต็มอิ่ม  ฝ่ามือหนาทาบทับลงบนหน้าผากเนียนหลายต่อหลายครั้งเมื่อติดสัญญาณไฟจราจร เป็นเชิงเช็คว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตัวร้อนจนเกินไป

พ่อชอบเล่าให้ฟังว่าพี่ซองอูดื้อ ทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่ยอมพักจนป่วยแบบนี้ทุกที

ซึ่งมันคงเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เขามาอยู่ตรงนี้

" อื้มมมม "  

เสียงนุ่มครางในลำคอเบาๆ  แขนทั้งสองข้างยืดออกจนสุดพร้อมกับบิดตัวไปมาเพื่อไล่ความเมื่อยล้าจากพิษไข้ แพขนตาหนาปรือขึ้นอย่างช้าๆเมื่อรู้สึกถึงแสงแดดที่ส่องเข้ามาในดวงตาดำขลับ มือเรียวยกขึ้นลูบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มของตัวเองเพื่อจัดทรงให้เข้าที่เข้าทาง 

" ถึงแล้ว! "

น้ำเสียงที่แสดงออกถึงความดีใจจนปิดไม่มิดของอีกฝ่ายเรียกให้ใบหน้าคมหันไปมอง  

" เกิดมาไม่เคยเที่ยวทะเลหรือไง.. "

ซองอูบ่นอุบอิบในลำคอ พลางหยิบสัมภาระเข้าไปวางในบ้านพักอย่างรวดเร็ว  สระว่ายน้ำส่วนตัวทอดเป็นแนวยาวไปจนถึงบานเลื่อนกระจกที่เปิดให้เห็นห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่   ที่ซึ่งสามารถแยกห้องนอนทั้งสองออกจากกันได้  หากเดินต่อไปเพียงไม่กี่เมตรก็สามารถสังเกตเห็นชายหาดส่วนตัวได้เป็นอย่างดี  เม็ดทรายสีขาวจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนตัดกับสีฟ้าอ่อนของน้ำทะเล  ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มจางๆเมื่อเท้าทั้งสองมาหยุดอยู่บนผืนทรายกว้างสุดลูกหูลูกตา

สัมผัสเบาๆบนไหล่ลาดไม่ได้ทำให้รู้สึกหงุดหงิดเหมือนเคย  อาจเป็นเพราะบรรยากาศรอบตัวที่ชวนฝัน  เสียงคลื่นกระทบชายฝั่ง  กลิ่นหอมอ่อนๆของทะเล รวมไปถึงสายลมที่พัดปะทะเข้ากับใบหน้า  หรือไม่ก็เหนื่อยเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียงด้วยแล้ว

คงเป็นเหตุผลแรกมากกว่าที่ทำให้ซองอูยังคงยืนนิ่งไม่ขัดขืนต่อแรงจากข้อมือหนาที่วางลงบนไหล่ของเขา

" ไปเดินเล่นด้วยกันมั้ย ? "

.

.

.

.

"  ที่นี่สวยจัง  "

ดาเนียลเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบหลังจากตัดสินใจชวนอีกคนมาเดินเล่นที่ริมชายหาด   เขาเองก็แปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ซองอูไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธเหมือนทุกครั้ง  ตรงกันข้าม ร่างบางจัดแจงหยิบหมวกและแว่นตากันแดดออกมาราวกับเตรียมตัวไว้นานแล้ว  ร่างสูงของคนทั้งสองเดินเลาะไปตามหาดทรายที่ไร้ซึ่งผู้คน  นั่นเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ซองอูตัดสินใจจองบ้านพักแห่งนี้  ความเงียบสงบและความปลอดภัยเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับเขา 

คนที่หลงใหลในความสมบูรณ์แบบและเป็นระเบียบอย่างถึงที่สุด

" ไม่ลงมาเล่นด้วยกันหรอ ? "

ทันทีที่เท้าสัมผัสกับน้ำทะเล ใบหน้าเรียวก็หันไปเรียกผู้เป็นพี่ซึ่งยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ริมหาด  ริมฝีหยักขยับเล็กน้อยราวกับพูดอะไรบางอย่างที่เขาเองไม่เข้าใจ แต่เมื่อได้อ่านปากอีกฝ่ายอีกครั้งดาเนียลจึงพยักหน้ารับ

" ไม่ล่ะ "

" ฉันไม่อยากป่วย  นายเล่นไปเถอะ "

มือทั้งสองยกขึ้นกอดอกพร้อมเอนกายลงบนพนักเก้าอี้  เหมือนว่าไข้ของซองอูจะดีขึ้นมากแล้ว เพราะตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกปวดหัวเลยสักนิด อากาศริมทะเลนั้นบริสุทธิ์และสดชื่นกว่าเพนท์เฮ้าส์หรูย่านใจกลางเมืองเป็นไหนๆ 

" งั้นพี่ก็นั่งอยู่ตรงนั้นไปแหละ  อย่าคิดจะหนีผมไปไหนเชียว! "

ว่าแล้วอีกฝ่ายก็วิ่งลงทะเลไปจนกระทั่งความลึกถึงระดับอก  ใบหน้าเนียนประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง คงเป็นเพราะสนุกสนานกับบรรยากาศในทะเลที่ไม่ได้ออกมาเห็นบ่อยๆตั้งแต่กลับมาจากแคนาดา แถมอากาศช่วงนี้ก็ยังเหมาะกับการมาเที่ยวทะเลอีกด้วย

จะว่าไปแล้วก็ดีเหมือนกัน  ดาเนียลจะได้ไม่ต้องมานั่งอยู่ใกล้ๆให้เขาหงุดหงิดใจเล่น

ภาพของเด็กหนุ่มอายุยี่สิบกว่าๆกับส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนต์ฉายชัดอยู่ในนัยน์ตาคม ความสูงที่มากกว่าเขาเพียงแค่เซนต์เดียวแต่กลับดูร่างใหญ่กว่าถนัดตาเมื่อไหล่แกร่งนั้นกว้างถึงหกสิบเซนติเมตร 

.

" พี่ซองอูฮะ   ผมลงไปไม่ได้แล้ว  "

" ทำไมล่ะ? "

" น้ำลึกถึงคอผมแล้วฮะ ถ้าลงไปต้องจมแน่ๆเลย "

" ฮ่าๆ  มานี่มา  เดี๋ยวพี่ให้เราขี่หลังนะ "

ดาเนียลที่สนุกสนานกับน้ำทะเลในตอนนี้ยังคงเหมือนกับน้องดาเนียลในตอนนั้นไม่มีเปลี่ยนแปลง

ทว่า...  ความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งสองคนต่างหาก

แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าดาเนียลไม่มีส่วนผิดใดๆ

แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อคนๆนี้มันได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว     ....และคงไม่มีวันเหมือนเดิม

.

HATE

ฝันร้าย... ?

หรือพี่ซองอูจะฝันร้าย ?

จู่ๆคนที่เคยอารมณ์ดีก็กลับกลายเป็นเงียบขรึมไม่พูดไม่จาตั้งแต่กลับจากทะเล บรรยากาศอึดอัดได้เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้งเมื่อความเงียบเข้าปกคลุมคนทั้งสอง  ร่างสูงพยายามชวนอีกฝ่ายคุยแต่ไม่เป็นท่า ใบหน้าคมยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉยและตอบคำถามเท่าที่จำเป็น ทันทีที่กลับถึงบ้านพัก ซองอูก็ขอตัวเข้าไปนอนด้วยเหตุผลที่ว่าเหนื่อยและอยากพักผ่อน

ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายเหมือนมีอะไรไม่พอใจเขาอยู่

ดาเนียลแค่ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรผิดไป  ...แค่นั้นเอง

" หิวมั้ยครับพี่ซองอู "

" พี่อยากกินอะไรบ้างอะ "

" มีแต่อาหารทะเลเต็มไปหมด "

" เอาล็อบสเตอร์มั้ย "

" เฮ้! ตอบหน่อยสิ "

" ผมเลือกไม่ถูกเลย  กินไม่ได้สักอย่าง "

" อันที่จริงปูก็น่ากินดีเหมือนกันนะ "

" พี่ซองอู.... "

" หลับอยู่หรอ "

" ออกมาหน่อย "

" นี่    ...ถ้าไม่เปิดผมจะพังเข้าไปแล้วนะ !!! "

แกร๊ก..

" อะไรนักหนา? "

ร่างบางที่ยืนอยู่หลังประตูถามอย่างไม่สบอารมณ์  มองแววตาขุ่นเคืองของอีกฝ่ายก่อนส่งเสียงในลำคอเบาๆ

" ก็ผมถามพี่แล้วก็ไม่ตอบ.. "

" ถ้าพี่เป็นอะไรขึ้นมาผมจะทำไงวะ ?! "

ร่างสูงตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายทั้งๆที่อยู่ใกล้กันแค่เอื้อม  เหมือนความอดทนได้หมดลงหลังจากพร่ำถามคำถามอยู่หน้าบานประตูเพียงลำพัง  

" นี่นาย!  "

ซองอูส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด ฟันคมขบเข้าหากันแน่นจนเห็นสันกรามบนใบหน้าชัดเจน อันที่จริงเขาไม่อยากใส่ใจเรื่องเล็กน้อยให้ปวดหัวไปมากกว่านี้  แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าไม่ได้เข้าใจสถานการณ์อะไรเลย

คนที่เอาแต่ใจ มองแต่มุมของตัวเองอย่าดาเนียลไม่เคยเข้าใจอะไรหรอก

เพราะแบบนี้เขาเลยไม่อยากต่อปากต่อคำให้เสียเวลาเปล่า

" ก่อนจะพูดอะไรหัดคิดซะบ้าง "

" ฉันเป็นพี่นายนะดาเนียล "

" พี่? "

" พี่เคยเห็นผมเป็นน้องด้วยหรอวะ "

ริมฝีปากหนาแค่นหัวเราะ มองแววตาเย้ยหยันที่อีกฝ่ายส่งมาให้แล้วโมโหแทบบ้า แต่ก็ทำได้แค่ตอบกลับด้วยวาจาเราะร้าย หากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ชายตัวเองเขาคงไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดจาด้วยน้ำเสียงแบบนี้

เหมือนความรู้สึกอึดอัดก่อนที่เจ้าตัวป่วยได้กลับมาอีกครั้ง

" เดี๋ยว ... "

" นี่พี่ดื่มหรอ? "

เรียวขายาวก้าวเข้าไปชิดอีกฝ่าย โน้มใบหน้าลงสูดกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฉุนจนเตะจมูกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพี่

แต่บางสิ่งเห็นกลับทำให้ดาเนียลประหลาดใจมากขึ้นกว่าเดิม

แววตาคมที่เคยแข็งกร้าวนั้นดูว่างเปล่าและสั่นไหวไม่ต่างไปจากเจ้าของมันที่รู้สึกเดียวดายและไร้ซึ่งที่พึ่งพิง

ดวงตาคู่โตเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสๆ ก่อนไหลลงมาตามแพขนตาหนาอาบทั่วแก้มทั้งสองข้าง

ซองอูแบกรับความรู้สึกมากเกินไปแล้ว

" พะ .. พี่ซองอู "  มือขวายกขึ้นลูบหลังอีกฝ่ายอย่างเก้ๆกังๆ  

" .... " 

" เป็นอะไรหรือเปล่า " 

ร่างบางช้อนสายตามองใบหน้าเรียวที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่คืบ แววตาอ่อนโยนที่คุ้นเคยสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ น้ำเสียงและท่าทางที่จริงจังอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนถูกส่งมาพร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาจากแขนทั้งสองที่ยกขึ้นโอบไหล่ของเขา

" .... "

" พี่โกรธผมหรอ ? " 

เสียงทุ้มที่พึ่งตะโกนใส่อีกฝ่ายเบาลงถนัดตาเมื่อเห็นปฏิกิริยาของอีกคน  เป็นครั้งแรกสำหรับดาเนียลที่เห็นซองอูในมุมนี้ คนที่สุขุมและเงียบขรึมแบบเจ้าตัวคงไม่ค่อยจะแสดงอารมณ์หรือความรู้สึกให้ใครต่อใครรู้มากนัก 

" ...เปล่า "

ซองอูยกมือขึ้นดันแผ่นอกแกร่งของคนที่กอดเขาเอาไว้ ทว่าแรงเพียงน้อยนิดประกอบกับสติสัมปชัญญะที่หายไปบางส่วนคงไม่ทำให้เขาหลุดออกจากอ้อมกอดนั้นได้

" แล้วพี่ร้องไห้ทำไม " 

ร่างสูงยอมปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระเพราะรู้สึกถึงแรงทักท้วงจากฝ่ามือทั้งสองของผู้เป็นพี่  ฝ่ามือหนายกขึ้นปาดคราบน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างลวกๆ

" ฉ ฉัน  ... ฉันไม่น่ารู้จักนายเลยดาเนียล "

"  ....  "

" มันคงดีกว่าถ้าเราไม่เคยสนิทกันตอนเด็กๆ  วันนี้ฉันคงไม่เกลียดนายขนาดนี้ "

"  ....  "

"  นายเป็นน้องที่ฉันสนิทที่สุด  "

"  ....  "

" แล้วดูตอนนี้สิ  "

"  ....  "

"  คนที่ฉันไว้ใจ  ... ก กลับเป็นคนทำร้ายครอบครัวฉันกับมือ "

"  ..... "

" นายคงไม่เข้าใจหรอก  เพราะไม่เคยมีใครเข้าใจความรู้สึกฉันอยู่แล้ว "

"  พี่.... "

" เพราะฉะนั้น ... "

"  .....  "

" ฉันขออะไรสักอย่างได้ไหมดาเนียล "

"  ..... "

"  ฉันเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน   "

" ซองอู... "

เสมือนมีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกกลางลำคอ  ความรู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกมันเป็นแบบนี้นี่เอง  ใบหน้าเรียวฝืนยิ้มให้อีกฝ่ายเมื่อเห็นแววตาคู่โตนั้นร้องขอในสิ่งที่เจ้าตัวเอื้อนเอ่ย  ...ทุกคำที่พูดออกมาเป็นความจริงที่ดาเนียลรู้ดีอยู่แก่ใจและไม่สามารถแก้ไขมันให้ดีขึ้นได้   ในเมื่อเป็นแบบนี้เขาเองก็ไม่มีอะไรจะต้องฝืนอีกต่อไปแล้ว

"  นายช่วยเลิกยุ่งกับฉันแล้วย้ายออกจากเพนท์เฮ้าส์ไปเถอะ ...ขอร้องล่ะ  "

tbc.

#เกลียดเนียลอง

Thank you for your attention