เกลียด ; HATE #NIELONG

ตอนที่ 22 : 21 : จริงหรือเปล่า 100%

PART XXI :   really ?

หลังจากวันนั้นเขากับดาเนียลก็เหมือนเปิดใจให้กันและกันมากขึ้น พวกเราได้พูดคุยและใช้เวลาร่วมกันเยอะกว่าที่เคยแถมบรรยากาศระหว่างคนทั้งสองก็ไม่ได้อึดอัดเหมือนเมื่อก่อน ซองอูกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าดาเนียลไม่ได้แย่อย่างที่คิด ตรงกันข้ามกลับเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีจนทำให้ใครที่อยู่ใกล้ๆพลอยมีความสุขไปด้วย นั่นก็หมายถึงเขา คนที่อาศัยอยู่ในบ้านเดียวกันและแทบจะเจอกันตลอด 24 ชั่วโมง

เช้าวันนี้ร่างบางลุกขึ้นมาทำอาหารเร็วกว่าปกติเพราะเมื่อคืนเข้านอนแต่หัวค่ำ เขาเตรียมอาหารไว้สำหรับสองที่ถึงแม้ไม่มีวี่แววว่าอีกคนจะออกมาทาน

"นาย!"

เสียงนุ่มที่ตะโกนพลางเคาะประตูไปด้วยเรียกความสนใจจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี มือเรียวเล็กถือวิสาสะเปิดประตูห้องก่อนชะโงกเพียงเสี้ยวหน้ามาให้เขาเห็น ริมฝีบางปากกับสันจมูกโด่งโผล่มาให้เห็นพร้อมกับดวงตาคู่โตที่ส่องประกาย

          แปลกดี ปกติแทบไม่อยากจะยุ่งกับเขาเสียด้วยซ้ำ

"ครับ  พี่มีอะไรหรือเปล่า"

"แค่จะถามว่านายหิวหรือยัง ฉันทำอาหารเสร็จตั้งนานแล้วแต่ไม่ยักเห็นนายออกมา"

"ขอบคุณครับ พี่เอาวางไว้อย่างนั้นแหละเดี๋ยวผมออกไปทานเอง"

"นี่"

"ครับ"

"เครียดอยู่หรือไง"

"เปล่า"

"โกหกไม่เนียน"

"คือ"

"มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า"

"ไม่มีครับ มันไม่มีอะไรจริงๆ"

"เขาว่ากันว่าการกินจะช่วยให้เราคลายเครียดนะ"

"ผม... เอ่อ เดี๋ยวผมออกไปนะ"

"นาย"

"...."

"ฉันเข้าไปได้ไหม"

ในขณะที่ซองอูยังลังเลกับความคิด ปากของเขาดันไวกว่าความคิดเสียจนเอ่ยถามอะไรที่แปลกๆออกไป ปกติเขาไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเพราะลำพังเรื่องตัวเองก็มากพออยู่แล้ว 

                    เขาเป็นห่วงแดเนียลหรอ  ไม่ใช่หรอก

"ได้สิ"

สิ้นคำอนุญาต ร่างบางก็ก้าวเข้ามาในห้องนอนชั้นล่างทันที ดูก็รู้ว่าดาเนียลตื่นขึ้นมาสักพักแล้วเพราะชุดที่สวมใส่อยู่ไม่ใช่ชุดนอน สิ่งที่แปลกไปเลยทำให้เขาสงสัยว่าคนตรงหน้ากำลังแบกรับปัญหาอะไรไว้เพราะใบหน้าของเจ้าตัวดูวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด

          เห็นแบบนี้เขาก็ไม่สบายใจตามไปด้วย

ซองอูเลือกนั่งบนเก้าอี้ทำงานของอีกฝ่ายพลางกวาดสายตาสำรวจทุกมุมห้อง ดาเนียลยังเก็บของไม่เป็นระเบียบเหมือนเคย ไหนจะชามใส่อาหารที่แอบหลบไว้ตรงมุมห้องนั่นอีก

ทั้งสองนั่งจมอยู่กับความคิดตัวเอง ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำจนต่างฝ่ายต่างอึดอัดที่จะพูดจา มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ไม่ดีแต่กลายเป็นว่าระหว่างพวกเขามันแปลกเกินไปที่จะเริ่มบทสนทนากันด้วยความสนิทสนม

          ทั้งๆที่สนิทกัน แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไรดี

          ช่างเป็นพี่น้องที่แปลกเสียจริง

ต๊ด ตื๊ดด

เสียงเตือนจากเครื่องมือสื่อสารบนโต๊ะทำงานเรียกให้เจ้าของใบหน้าคมหันไปมอง เขาเห็นรายชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอเป็นคำว่าคุณพ่อ ก่อนจะยื่นมันให้คนเด็กกว่าที่กดรับสายในทันที

"ครับ"

"จ จริงหรอครับ"

"แล้วตอนนี้เป็นอะไรมากไหม"

"ฝากด้วยนะครับ"

"ครับ ผมจะรีบไปให้เร็วที่สุด"

ดาเนียลวางโทรศํพท์ลงบนเตียงด้วยฝ่ามืออันสั่นเทา ซองอูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่อีกฝ่ายได้ยินคือเรื่องอะไรแต่เขาก็พยายามทำความเข้าใจให้ได้มากที่สุด 

ดวงตาเป็นประกายหม่นลงไปถนัดตา

คนที่เคยกวนประสาท ยิ้มหัวเราะอยู่เสมอต้องเจอเรื่องราวเลวร้ายขนาดไหนกันนะ

"..."

"ผมขออยู่คนเดียวสักพักได้ไหม"

"นายเป็นอะไ-"

"นะครับ"

ซองอูเห็นคำอ้อนวอนจากแววตาคู่เรียว และมันก็ช่วยสะกดกลั้นคำพูดทุกอย่างไว้เพียงเท่านั้น

          บางทีเขาก็รู้สึกว่าเขารู้จักดาเนียลดี  แต่บางทีเราก็เป็นเหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่แม้แต่จะรู้จักกัน

"อืม ถ้าหิวก็ออกไปหาอะไรทานนะ"

          เขาหันหลังเดินออกไปพร้อมกับความรู้สึกแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นในอก

          น้อยใจหรอ 

          เป็นอะไรที่เขายังไม่อยากยอมรับแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเกิดขึ้นแล้ว

ทำไมต้องกังวลว่าเจ้าตัวรู้สึกอะไร

แล้วทำไมเขาถึงต้องแอบเสียใจที่อีกฝ่ายพูดเหมือนไม่ต้องการเขา

Seongwu : มึง

Seongwu : ช่วยกูด้วย

Seongwu : ทำไมกูถึงเป็นแบบนี้วะ

เป็นอะไรวะ : Minhyun

Seongwu : กูใส่ใจการกระทำของคนๆนึงมากเกินไปว่ะ

Seongwu : มากกว่าที่มันควรจะเป็น

เช่น : Minhyun

Seongwu : เช่น ถ้าเขากำลังดาวน์

Seongwu : กูก็อยากรับฟัง

Seongwu : แต่พอเขาแสดงออกเหมือนไม่ต้องการกู

Seongwu : กูรู้สึกแบบ

Seongwu : ไม่รู้ว่ะ

Seongwu : เสียใจนิดๆ

แคร์ใครวะ : Minhyun

คืออยากรู้จะได้ช่วยวิเคราะห์ : Minhyun

ไม่มีทาง  เขาจะไม่ยอมให้ใครรู้เด็ดขาด

_______________________________________

วันนี้ซองอูไม่ได้ออกไปไหน เขาเพียงแค่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มพร้อมอ่านข่าวในมือถือไปเรื่อยเปื่อย อีกไม่กี่อาทิตย์ใกล้จะเปิดเทอมแล้วเขาจึงต้องการพักผ่อนก่อนเจอกับงานและเนื้อหาอันหนักหน่วงในภาคการศึกษานี้

เนิ่นนานจนเสียงท้องดังประท้วงให้เจ้าของร่างกายอันบอบบางต้องลุกออกไปหาอะไรรับประทาน เพียงแค่เปิดประตูออกมากลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ก็บอกให้รู้ว่าอีกคนกำลังดื่มมันอยู่ สายตาคมปราดมองไปที่อีกฝ่าย มือหนากำลังยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ใบหน้าทั้งดวงตาที่แดงก่ำบ่งบอกได้ว่าดาเนียลดื่มเข้าไปไม่น้อยเลย

เวลามีปัญหาชอบเป็นแบบนี้ทุกที

"หิวหรอครับ"

ใบหน้าเรียวส่งยิ้มจางๆให้เขา แต่คนมองกลับรู้สึกได้ว่าร่างสูงกำลังฝืนและปิดบังอะไรไว้ภายในใจ

ซองอูไม่ตอบแต่เลือกเดินอ้อมเคานท์เตอร์ไปหยิบแก้วทรงสูงแทน แล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้บาร์เคียงข้างอีกคน

แผ่นหลังนั้นกว้างใหญ่เกินไป

ให้แบกโลกไว้ทั้งใบก็คงไม่ไหวหรอกมั้ง

"รินให้ฉันที"

เขายื่นแก้วให้อีกฝ่ายจัดการเสิร์ฟแอลกอฮอหวังนั่งดื่มเป็นเพื่อน ร่างสูงพยักหน้ารับแล้วรินของเหลวสีเข้มอย่างเบามือ รสขมปร่าของแอลกอฮอล์ไม่ใช่สิ่งที่ซองอูชื่นชอบเท่าไรนัก หากแต่สิ่งที่เขาได้รับในยามที่นั่งพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดต่างหากที่อยู่ในความสนใจของเขา

"พี่ซองอู"

เป็นดาเนียลที่เริ่มบทสนทนาก่อน

"ว่า"

"ผมน่าจะไม่อยู่บ้านสักอาทิตย์นึงนะ"

"อ่า ทำไมล่ะ นายจะไปค้างบ้านควานลินหรือไง"

"เปล่าหรอก"

"...."

"ผมจะบินไปเยี่ยมพ่อ"

"...."

"ท่านอาการไม่ค่อยดีเท่าไร อย่างน้อยก็อยากไปให้เห็นกับตา มานั่งพะวงอยู่อย่างนี้มก็ยิ่งเครียด"

"...."

"ขอโทษด้วยนะครับที่อาทิตย์หน้าจะไม่มีเวลาได้ช่วยงานที่บริษัทเลย ถ้าผมกลับมาแล้วจะเร่งให้ก่อนปิดเทอม"

"พอเถอะดาเนียล"

"...."

"นายไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น สิ่งที่นายควรโฟกัสก็คือเรื่องของพ่อนายนั่นแหละ อย่ามัวแต่แคร์คนอื่นจนลืมสนใจชีวิตหรือคนรอบข้างของตัวเอง"

"ครับ"

"ว่าแต่ นายบินวันไหน จองตั๋วหรือยัง"

"ว่าจะจองคืนนี้ครับ โรงแรมก็ไม่จำเป็นเพราะไปอยู่บ้านพ่อ ไม่มีปัญหาเลย"

"งั้น...."

"ครับ"

"ให้ฉันไปด้วยได้ไหม ....."

"พี่ ... พี่อะนะ"

เขาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ร้อยวันพันปีพี่ซองอูไม่เคยเลยที่จะพูดแบบนี้

"อืม ไม่ใช่ว่าเป็นห่วงพ่อของนายหรอกนะ แต่ฉันอยากไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ต่างหาก ท่านยังไม่กลับนี่"

"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"

ดาเนียลหัวเราะเบาๆ เจ้าตัวจะรู้มั้ยว่าตัวเองเป็นคนปากร้ายใจดี ถึงจะปากแข็งในบางครั้งแต่โกหกไม่เนียนเลยทีเดียว

"ว่ายังไง"

"...."

"ให้ฉันบินไปกับนายด้วยได้ไหม ไปด้วยกัน"

"ได้สิ มีพี่ไปมันต้องดีกว่าอยู่แล้ว"

__________________________

@ United State of America

รถยนต์คันหรูขับมาส่งพวกเขาที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ในเขตชานเมือง มีบ้านหลังใหญ่อยู่ในละแวกนั้นไม่มากนักแต่ก็ไม่ได้เงียบสงัดจนเกินไป พื้นที่ส่วนมากถูกปกคลุมด้วยต้นไม้นานาชนิดช่วยให้บรรยากาศร่มรื่นน่าอยู่ สายตาไล่มองสีเขียวชอุ่มของใบไม้ไล่ไปตามความยาวถนนยามที่ยานพาหนะเคลื่อนผ่าน พ่อของดาเนียลบอกให้พวกเขามาหาที่บ้าน เนื่องจากคนป่วยต้องการรักษาในที่ที่คุ้นชินและระยะทางจากบ้านไปโรงพยาบาลก็ไม่ไกลมากนัก

          แสงแดดที่ส่องผ่านสะท้อนความกังวลจากดวงตาเรียวรีได้เป็นอย่างดี

          มือทั้งสองข้างกุมเข้าหากันแน่น ใบหน้าขมวดมุ่นต่างจากปกติที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

          เสียงลมหายใจพ่นออกครั้งแล้วครั้งเล่า

          ทุกๆการกระทำอยู่ในความสนใจของคนข้างๆมาตลอดทาง

"ตื่นเต้นไหม"

"...."

"ดาเนียล"

"ค ครับ"

เสียงเรียกดังขึ้นจนคนที่อยู่ในภวังค์สะดุ้งทันที ใบหน้าเรียวหันมามองเขาด้วยความงุนงง

          ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าดาเนียลกำลังกลัว หรือกังวลอะไรบางอย่าง

"ถึงหน้าบ้านแล้วนะ"

"พี่ซองอูลงไปก่อนเลยก็ได้ครับ ผมขอเวลาแปปนึงเดี๋ยวตามไป"

"กลัวหรอ"

"อืม"

"...."

"เหมือนเป็นปมในใจผมมาตั้งแต่เด็กๆ"

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาเบาๆท่ามกลางความมเงียบหลังจากที่ทุกคนเดินเข้าไปแล้ว มีเพียงซองอูและเขาที่ยังคงนั่งอยู่ในรถ เหมือนหัวใจของเขาเต้นถี่ขึ้นเรื่อยๆในยามที่สมองกำลังคิดถึงสิ่งที่เขาจะได้เจอ

"ทำไมล่ะ"

"แต่ก่อนผมคิดว่าพ่อไม่รัก ท่านเลยทิ้งแม่กับผมมาอยู่ที่นี่ ช่วงเวลาที่ยากลำบากระหว่างผมกับแม่ก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นท่านจะอยู่สุขสบายเพียงไหน"

"...."

"โกรธทุกครั้งเวลาที่แม่ร้องไห้ เวลาที่ครอบครัวมีปัญหาแล้วไม่รู้ต้องทำยังไง"

"อืม"

"ก็นั่นแหละ ผมไม่เคยคิดจะตามหาพ่อตัวเองเลยเพราะผมคิดว่าแค่เราสองคนแม่ลูกก็พอแล้ว"

"...."

"จนกระทั่งโตขึ้น ผมถึงได้รู้ว่าลึกๆแล้วเด็กทุกคนก็ต้องการมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ"

"...."

"เหมือนเด็กที่ขาดความรักจากพ่อ พอจะได้เจอกันอีกครั้ง ผมก็กลัว กลัวว่าพ่อจะไม่ได้อยากเจอผมเหมือนที่ผมอยากเจอท่านมากๆ"

"...."

"กลัวตัวเองจะโกรธท่าน เกลียดท่านเหมือนที่เคยคิด"

"...."

"กลัวจะเสียใจ เสียดายเวลาที่หายไปโดยไม่พยายามทำอะไรเลย"

"อ่า"

"เหมือนจะดีใจ แต่ลึกๆผมก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดีว่าผมพร้อมหรือยัง ไม่รู้ว่าควรโกรธ หรือควรโทษตัวเองดี"

"อย่าคิดแบบนั้นสิ .... เข้าไปในบ้านกัน"

"...."

"เวลานี้คงไม่มีใครตอบคำถามนายได้ดีเท่าคุณพ่อของนายแล้วล่ะ"

          ใช่

          พี่ซองอูพูดถูก

          เพราะคำตอบของคำถามที่มีถูกเฉลยด้วยร่างผอมสูงของผู้เป็นพ่อ ดวงตาเรียวรีที่เหมือนกันกับเขาส่องประกายในยามที่ต่างฝ่ายได้พบหน้ากัน .....ท่านกำลังส่งยิ้มผ่านหน้าต่างบานใหญ่จากชั้นสองของตัวบ้าน

          ไม่

          เขาไม่แม้แต่จะรู้สึกโกรธ

          ตรงกันข้าม ...รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าเรียวทันทีที่ได้สบตากัน

ความคิดถึงกว่าหลายสิบปีกำลังเอ่อล้นไปทั่วทั้งความรู้สึก เหมือนเขานอนฝันกลางวันและเป็นฝันดีเสียจนไม่อยากจะตื่น ในฝันนั้นคล้ายกับว่ามือของเขากำลังสั่น หัวใจดวงน้อยๆเริ่มพองโตและตัวเขาเองก็มีความสุขมาก มากเสียจนไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด

          ท้ายที่สุดเขาก็เป็นเพียงเด็กน้อยคนนึงที่กำลังยืนยิ้มอยู่หน้าบ้านในขณะที่จ้องมองพ่อตัวเอง

          เขาไม่ได้เสียใจเลยแม้แต่นิดเดียว

"เข้าไปสิ"

แรงดันจากด้านหลังพร้อมประโยคกึ่งคำสั่งกำลังบอกให้เขาก้าวเข้าไปในตัวบ้าน เท้าทั้งสองขยับไปด้านหน้าอย่างกล้าๆกลัว

          กล้าๆหน่อย

"ด ดาเนียล"

เสียงสั่นเครือจากคนตรงหน้าที่เอ่ยเรียกชื่อเขาชวนให้หัวใจอิ่มเอมอย่างแปลกประหลาด ราวกับแก้วน้ำแก้วเปล่าที่ถูกเติมเต็ม เหมือนแสงแดดในเหมันต์ฤดู หรืออะไรก็ตามแต่ ร่างสูงไม่รอช้าวิ่งเข้าไปสวมกอดชายอาวุโสตรงหน้านั้นทันที

          สัมผัสจากคนเป็นพ่อช่างอบอุ่นเหลือเกิน

ใบหน้าเรียวซบลงกับลาดไหล่ผอมอยู่ชั่วครู่ เปลือกตาหลับลงรับสัมผัสที่เขาโหยหามาตลอด นับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่จากกัน ไม่เคยเลยที่เขาจะลืมมันได้ลง ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรงสะกดกลั้นหยดน้ำตาไม่ให้เอ่อคลอบนดวงตาคู่นี้

"พะ พ่อคิดถึงลูก ม มากๆ"

แต่ความพยายามกลับถูกทำลายลงด้วยเสียงของผู้เป็นพ่อ

"ผมก็คิดถึงพ่อเหมือนกัน ไม่สิ ค คิดถึงมากๆเลยด้วยซ้ำ"

เสียงทุ้มตอบกลับอย่างสั่นเครือไม่ต่างกัน

"ปะป๊าครับ อ้าว!"

เสียงแหลมเล็กของเด็กน้อยอายุราวๆ 5-6 ขวบอุทานขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคนในบริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่คมหันไปมองเจ้าของเสียงต้นเหตุที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันนัก ใบหน้ากลมๆ ผิวขาวๆ กับดวงตาตี่ๆ กำลังมองกลับมาทางเขาด้วยความงุนงงไม่ต่างกัน ก่อนมือป้อมๆจะยกขึ้นเกาแก้มเนียนของตัวเอง

"มินกุกขอโทษครับปะป๊า มินกุกจะไปนั่งรอปะป๊าที่ห้องครัวนะ"

"ครับ อย่าซนนะเดี๋ยวปะป๊าตามไป"

หลังจากเด็กน้อยเดินหายไปในห้องครัวแล้ว ซองอุค มินอาและซองอูก็ขอตัวไปนั่งรอในโถงบ้านเพื่อให้เวลาส่วนตัวระหว่างพ่อลูกได้พูดคุยหลังจากไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน

"พ่อเป็นยังไงบ้างครับ คุณซองอุคบอกผมว่าพ่ออาการไม่ค่อยดีเลยให้รีบบินมาหาด่วน"

มือหนาจับร่างผอมสูงให้หันซ้ายหันกว่าเพื่อดูความผิดปกติจากภายนอก ท่าทางเป็นห่วงจนน่าเอ็นดูเรียกเสียงหัวเราะในลำคอได้เป็นอย่างดี

"ทำอย่างกับพ่อเป็นเด็กๆเลยนะมาจับหมุนไปหมุนมาอย่างนี้น่ะ"

"..."

"ก็อย่างที่ลูกรู้นั่นแหละ อาการของพ่อมันไม่ค่อยดีเท่าไรเพราะตอนนี้กำลังรอผลตรวจว่าเซลล์ที่แบ่งตัวผิดปกติได้ลามไปที่อวัยวะอื่นไหม"

"แล้วเราจะทราบผลได้เมื่อไรครับ"

"อาทิตย์หน้าแพทย์จะเรียกพ่อเข้าไปพบอีกที แต่ต่อให้ไม่พบอะไรพ่อก็ยังกังวลอยู่ดี"

"...."

"พ่อรู้ ....ว่าพ่อทำผิดกับลูกและเยบินไว้มาก"

มือผอมเอื้อมมากุมมือร่างสูงไว้ ก่อนกระชับให้แน่นขึ้น

"...."

"ไม่รู้ว่าพูดตอนนี้จะสายเกินไปไหม แต่พ่อขอโทษสำหรับทุกอย่างที่พ่อได้ทำลงไป ตั้งแต่ตอนนั้นจนส่งผลกระทบถึงลูกในตอนนี้"

ดวงตาแดงก่ำบ่งบอกได้ว่าเจ้าของเสียงแหบพร่ารู้สึกอย่างที่ได้เอ่ยออกไปจริงๆ

"ม ไม่เป็นไรครับ"

"พ่อไม่รู้ว่าโรคที่พ่อเป็นอยู่จะรักษาให้หายได้ไหม หรือถ้าไม่หาย ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้นานสักเท่าไร"

"มันต้องมีวิธีสิครับ เชื่อผม"

"ไม่มีใครหนีความตายได้หรอกดาเนียล ....พ่อไม่อยากให้ลูกคาดหวัง"

"...."

"พ่อมีอีกเรื่องที่จะบอก ...ลูกเห็นเด็กคนนั้นไหม"

เขาชี้ไปทางห้องครัว ดาเนียลมองตามฝ่ามือนั้นไปจนพบกับเจ้าของเสียงน่ารักเมื่อครู่ ใบหน้าเล็กๆนั้นกำลังหันมองมาที่พวกเขาพอดี พลันรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้านั้น

          เหมือนได้เห็นเงาตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่โต

"ค ครับ"

          แน่นอนว่าเขารู้ .....รู้ว่าพ่อกำลังจะสื่ออะไร

"เด็กคนนั้นชื่อมินกุก ...เขาเป็นน้องชายของลูก"

"หมายความว่า..."

"พ่อมีน้องกับผู้หญิงเกาหลีคนนึง เราเจอกันตอนที่พ่อย้ายมาอยู่ที่นี่.."

"...."

"เรากำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทุกอย่างไปได้ดีจนกระทั่งวันที่พ่อรู้ว่าตัวเองกำลังเป็นโรคร้าย"

"..."

"แล้วเธอก็ทิ้งพ่อไป ทิ้งมินกุกเอาไว้  พ่อเองก็ไม่รู้จะทำยังไง"

"...."

"พ่อกลัวว่าถ้าวันหนึ่งพ่อจากโลกนี้ไป คงไม่มีใครดูแลน้อง เพราะแม้แต่แม่แท้ๆก็ยังไม่สนใจน้องเลย"

"พ่อ..."

"ใช่ พ่ออยากให้ลูกรับน้องเป็นบุตรบุญธรรมและพาเขากลับไปใช้ชีวิตที่เกาหลี"

"...."

"ฟังดูไร้ความรับผิดชอบใช่ไหม ...แต่นี่เป็นทางออกเดียวที่พ่อคิดออก และดีที่สุดสำหรับน้องของลูกแล้ว"

"ทำไม.."

"...."

"ทำไมพ่อถึงทำกับผม กับน้องแบบนี้!"

ดาเนียลขึ้นเสียงใส่คนที่ได้ชื่อว่าพ่ออย่างไม่นึกเกรงใจใคร น้ำตามากมายพากันไหลออกมาจากดวงตาคู่เรียว ทั้งโกรธ ทั้งผิดหวัง ทั้งเสียใจ มันมีความรู้สึกหลากหลายปะปนกันอยู่ในตอนนี้ มือทั้งสองกำเข้าหากันแน่นจนแขนทั้งสองข้างสั่น 

          หมดแล้ว

          ชีวิตมันไม่ได้สวยงามอย่างที่ใครเขาบอก

"พ พ่อขอโทษลูก"

คนเป็นพ่อกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ เขาชั่งใจอยู่นานจนสุดท้ายก็ได้เอ่ยสิ่งที่ต้องการออกไป เป็นไปตามคาดว่าดาเนียลไม่ได้ยินดีกับความประสงค์ของเขา แต่เขาก็พร้อมแลกมันกับการให้ลูกชายคนเล็กได้มีชีวิต มีความเป็นอยู่ที่ดี

"...."

"พ่อคุยกับคุณซองอุคแล้ว ท่านยินดีจะรับมินกุกไว้ในการดูแล ลูกไม่ต้องห่วงนะว่าพ่อจะรบกวนเงินของท่าน ตั้งแต่มินกุกเกิดมาพ่อก็เก็บออมเงินก้อนโตเอาไว้ให้น้องทุกเดือน มันมากพอจะส่งเสียให้เขาเรียนจบจนถึงปริญญาตรี"

"พ่อรู้มั้ย ...พ่อเป็นพ่อที่ใจร้ายที่สุดเลย"

"...."

"แต่รู้มั้ย  ...สุดท้ายผมก็ทำอะไรไมได้อยู่ดี พ่อเอาความรักที่ลูกให้กลับมาทำลายชีวิตลูกตัวเองอย่างนั้นหรอ"

"พ่อขอโทษ ...พ่อเป็นพ่อที่ไม่เอาไหน แต่พ่อก็ปล่อยให้ลูกคนเล็กของพ่อต้องมีชีวิตที่ยากลำบากไม่ได้เหมือนกัน"

"ผมไม่น่ามาที่นี่เลย ....ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเองเลยจริงๆ"

ร่างสูงหันหลังกลับโดยไม่ใส่ใจคำขอโทษที่อีกฝ่ายเอาแต่พร่ำบอก

               พอแล้วกับความคาดหวัง พอกันทีกับความรู้สึกแย่ๆที่ถูกซ้ำเติมให้แย่ลงกว่าเดิมเมื่อมาเจอกันอีกครั้ง

แต่แรงเบาๆที่รั้งข้อเท้าเอาไว้พร้อมกับเสียงโวยวายกลับทำให้หัวใจที่แข็งกร้าวอ่อนลงในทันที เหมือนสาดน้ำเย็นเข้ากองไฟที่ไม่อาจดับมอดแต่ก็เพลิงก็เบาบางลง

"พี่ชาย ..พี่ดุปะป๊าของน้องทำไม!! ฮือ พี่ชายใจร้าย"

กำปั้นเล็กๆทุบเข้าที่ขาทั้งสองข้างระรัว เสียงนั้นสั่นพร้อมกับแรงสะอื้นจนดาเนียลจำต้องอุ้มร่างเล็กขึ้นมา รูปตาทรงเดียวกัน ริมฝีปากบางเม้มตรงคล้ายจะเบะบึ้งในยามที่เขาจ้องมองอย่างไม่สบอารมณ์นัก

          แต่สุดท้ายก็ต้องกอดปลอบเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนไว้หวังให้เลิกร้องไห้เป็นเด็กขี้แยสักที

"พี่ขอโทษครับ"

ฝ่ามือใหญ่ลูบปลอบศีรษะทุยแผ่วเบา จนใบหน้าที่จมอยู่กับไหล่กว้างเงียบเสียงลง

          พออารมณ์สงบลง เขาจึงได้รู้ว่าไม่ควรพูดแบบนั้นกับพ่อ เพราะคงไม่มีพ่อคนไหนอยากเห็นลูกตัวเองต้องลำบากหรอก

          แม่ของเขาก็ไม่เคยสอนให้ต้องเกลียดพ่อเหมือนกัน

ใบหน้าเรียวหันกลับไปก่อนจะพบว่าพ่อยังยืนอยู่ที่เดิม  ต่างกันตรงที่ใบหน้านั้นถึงแม้จะเปื้อนคราบน้ำตาแต่ก็ยังส่งยิ้มมาให้เขา ...รอยยิ้มในแบบที่เขาเข้าใจเป็นอย่างดี

          เหมือนจะเป็นการสั่งลา  แต่เปี่ยมไปด้วยความหวังในการมีชีวิตอยู่ต่อไป

          เขาเข้าใจแล้ว

__________________________________

ในระหว่างที่ซองอุคปล่อยให้สองพ่อลูกได้ปรับความเข้าใจกัน พวกเขาทั้งสามคนก็ได้ย้ายมานั่งรออยู่ในห้องโถงขนาดใหญ่ซึ่งประดับประดาไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้โทนสีอุ่น มีเพียงความเงียบงันก่อตัวขึ้นจนในที่สุดคนที่พวกเขารอก็เดินเข้ามา

          ใบหน้าคมจ้องมองเด็กชายตัวเล็กที่สุดอย่างไม่ละสายตา สังหรณ์ใจว่าต้องมีอะไรบางอย่างที่เขาควรรู้

"นี่ซองอูลูกชายที่คุณซองอุคพูดถึงเมื่อวันก่อนใช่ไหมครับ หน้าตาคล้ายกันไม่มีผิดเพี้ยนเลย"

เจ้าของบ้านเอ่ยทักทายเขาก่อน ร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางก้มหัวให้ผู้อาวุโสกว่า

"ไม่เป็นไรหรอก เราทำตัวสบายๆได้เลย อาขอบคุณมากเลยนะที่ดูแลลูกชายอามาเป็นอย่างดี"

"พี่ซองอูน่ะ..."

"ไม่เป็นไรครับคุณอา ถึงจะไม่ใช่หน้าที่ของผมโดยตรงแต่ก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี"

เขาตอบคำถามในเชิงที่คนฟังไม่อยากได้ยินเท่าไรนัก แค่ใครเล่าจะเถียงว่ามันไม่จริง

"ซองอู"

ผู้เป็นพ่อกระซิบเสียงเบาแล้วกระทุ้งแขนของเขา หวังให้ลูกชายรู้กาละเทศะเสียบ้าง

"ฮ่าๆ ไม่เป็นไรครับคุณ เด็กๆเขาก็พูดจาตรงไปตรงมาอย่างนี้แหละ เล่นเอาผู้ใหญ่อย่างเราไปต่อไม่ถูกเลย"

แต่รอยยิ้มเศร้าสร้อยที่ส่งมากลับทำให้ซองอูกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คนปากไวอย่างเขาก็ได้แต่ขอโทษอยู่ในใจเพราะไม่มีวันที่เขาจะยอมปริปากออกไปก่อน

"พี่ซองอูเขาเป็นคนปากร้ายใจดีน่ะครับพ่อ ถึงจะดุไปบ้างแต่ก็ดูแลผมดีเลยหละ"

เป็นดาเนียลที่กู้สถานการณ์อันน่าอึดอัดให้กลับมาดีได้หลังจากเห็นสีหน้าของผู้ใหญ่ทั้งสามคน คงจะมีเพียงเจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักของเขาแล้วมองแขกทั้งหมดสลับไปมาด้วยความไม่คุ้นหน้า

"พี่ชาย ...พี่ชายชื่อซองอูหรอครับ  ชื่อเท่มากๆเลยฮะ!"

แต่จู่ๆคนอายุน้อยที่สุดก็โพล่งออกมา เล่นเอาเจ้าของชื่อส่งยิ้มกลับไปอย่างเขินๆ

          ดาเนียลจึงได้รู้ว่าจุดของอีกข้อของพี่ซองอูก็คือเด็ก

"ครับ แล้วเราล่ะชื่ออะไรหืม"

ร่างบางอ้าแขนออกแล้วเรียกให้เด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตักเขาเดินเข้าไปหา และเป็นอย่างที่คาดไว้เมื่อมินกุกค่อยก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายก่อนทิ้งตัวนั่งบนตักนั้น

          ท่าจะถูกชะตากันอยู่ไม่น้อย

เขาลอบยิ้มในยามที่ใบหน้าคมก้มลงสนทนากับน้องชายต่างมารดาของเขาด้วยความเอ็นดู ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยถ้อยคำมากมายโต้ตอบกับมินกุกในแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

"ดูท่าทางมินกุกจะชอบซองอูมากเลยนะครับเนี่ย ปกติไม่ค่อยจะเล่นกับใครนักหรอก"

"นั่นสิ เล่นกับพี่ซองอูมากกว่าพี่ชายแท้ๆอย่างผมอีก"

ความเงียบก่อตัวขึ้นทันทีที่ดาเนียลพูดจบ ผู้ใหญ่ทั้งสามคนหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว รวมถึงองซองอูก็หันมามองเขาด้วยสายตาที่เขาเองก็อ่านไม่ออก 

          รู้แต่ความหมายของมันคงไม่ดีสักเท่าไร

"ใช่ครับ มินกุกชอบพี่ซองอูม๊ากมากเล้ย!"

เสียงเล็กทำลายความเงียบโดยการเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับขโมยหอมแก้มเจ้าของเบาะนุ่มที่ตัวเองนั่งอยู่ไปหนึ่งที

          คังดาเนียลนึกขอบคุณน้องชายตัวเองอยู่ในใจ

พวกเขานั่งคุยกันอยู่อย่างนั้นสักพัก และเหมือนเจ้าตัวแสบจะเพลียจากการเล่นซนจนเกินเหตุจึงได้ผลอยหลับไปบนตักของเขา องซองอูขอตัวพร้อมกับพามินกุกขึ้นไปส่งยังห้องนอนโดยมีพี่ชายแท้ๆเดินตามมาติดๆ

"พ่อบอกว่าห้องในสุดเลย"

เขาวางคนที่หลับคาอกลงบนเตียงเด็กด้วยความทุลักทุเลเพราะตัวเองก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน แล้วจุ๊บลงบนหน้าผากเบาๆ

"พี่รักเด็กมากกว่าที่ผมคิดนะเนี่ย"

เจ้าของเสียงทุ้มยืนเท้าเอวมองเขาอยู่ตรงบานประตูใหญ่ ดวงตาเรียวยิ้มหยีพร้อมกับริมฝีปากที่ยกยิ้มกว้าง

          แต่ในที่สุดรอยยิ้มนั้นก็หายไปเมื่อสิ้นประโยคของคนแก่กว่า

"มีอะไรที่ฉันควรรู้แล้วนายยังไม่ได้บอกฉันหรือเปล่า"

_____________________________________________________

"จริงๆคุยกันในนั้นก็ได้ จะต้องออกมาคุยข้างนอกทำไม"

เรียวขายาวก้าวตามลูกชายเจ้าของบ้านออกมายังสวนด้านนอก มีไม้ดอกที่พ่อของดาเนียลคงเป็นคนปลูกเอาไว้จนเบ่งบานและออกดอกสวยงาม ใกล้ๆกันยังมีซุ้มม้านั่งตั้งอยู่ คงเป็นที่เอาไว้สำหรับนั่งคิดทบทวนอะไรเพราะบรรยากาศรอบๆช่างน่ารื่นรมย์เสียจนเขาเอานึกอยากทำแบบนี้ที่บ้านดูบ้าง

"ผมไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน"

"อืม"

"นั่งลงก่อนสิ"

พวกเขานั่งลงบนม้านั่งฝั่งตรงข้ามกัน ดาเนียลหลบสายตายามที่เขาจ้องคาดคั้นจะเอาข้อมูลที่เขาควรรู้เอาไว้ และนั่นก็ยิ่งทำให้เขาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว

          ทำไมจะต้องเป็นเขาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

"ทีนี้จะพูดได้หรือยัง"

มีเพียงเสียงถอนหายใจยาวเป็นคำตอบให้เขาได้ในเวลานี้

"...."

"โอเค ถ้านายไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร ฉันคงไม่จำเป็นต้องรู้ใช่ไหม"

"มินกุกเป็นน้องชายของผม"

"..."

แวบนึงที่แววตาสั่นไหว ก่อนเจ้าตัวจะเล่าต่อ

"เป็นลูกคนละแม่ พ่อของผมมีน้องกับผู้หญิงเกาหลีคนนึงที่เจอตอนย้ายมาอยู่ที่นี่ แต่สุดท้ายเธอก็ทิ้งไปตอนที่รู้ว่าพ่อผมป่วย"

ดาเนียลรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ตรงลำคอ มันคงเป็นความอึดอัดที่ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้ เป็นความลำบากใจที่เขาเองก็คาดไม่ถึง

"แล้ว..."

"พ่อเองก็ไม่รู้ว่าตัวท่านจะอยู่ต่อไปได้นานแค่ไหน จะให้ทิ้งน้องไว้อย่างนี้ก็ไม่ได้"

"...."

"เลยจะให้ผมพาน้องกลับไปอยู่ด้วย และรับน้องเป็นบุตรบุญธรรม"

"เดี๋ยวนะ"

เหมือนเรื่องราวมากมายถาโถมใส่จนซองอูตั้งรับมันไว้ไม่ทัน หูของเขาอื้อไปชั่วขณะเหมือนมันไม่ต้องการได้ยินเรื่องอะไรอีกแล้ว 

"ผมเลยอยากจะถามพี่ว่าถ้าผมจะขอใ-"

"ไม่ได้!"

เขาตอบกลับทันทีโดยไม่ต้องรอฟังจนจบ ซองอูรู้ดีว่าดาเนียลกำลังขออะไร และเขาคงให้มันไม่ได้ แค่ดาเนียลคนเดียวก็เป็นภาระในชีวิตเขามาพอแล้ว

"..."

เสียงลมหายใจถูกพ่นออกมาอีกหลายครั้ง ใบหน้าเรียวก้มลงอย่างจนมุมกับปัญหาที่พ่อของเขาได้ก่อเอาไว้

"แค่นายคนเดียวก็มากพอแล้ว นายยังจะพาน้องชายของนายมาเป็นภาระให้ชีวิตฉันอีกหรือไง"

"...."

"ดาเนียล ...อย่าให้เรื่องของครอบครัวนายต้องมามีผลกระทบต่อชีวิตฉันมากเกินไปเลย"

"... ผมขอโทษ"

"ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ แต่อยากให้นายรู้เอาไว้ว่าฉันไม่อนุญาตในสิ่งที่นายต้องการ ถ้านายยังยืนยันที่จะทำแบบนี้..."

"...."

"นายก็ย้ายออกไปอยู่กับน้องและแม่ของนาย ฉันขอบอกไว้เลยว่าครั้งนี้ฉันไม่ยอมแน่ๆ"

tbc 

นว้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เปิดเผยตัวละครสุดท้าย

น่ารักน่าหยิก อยากหอมหัวจริงๆ ♥

ขอบคุณและขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ 

#เกลียดเนียลอง

Thank you for your attention