คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Mini-Series5/7 Herbicide
Mini-Series5/7 Herbicide
“เฮอร์ไมโอนี่…เธอโอเใ่หรือเปล่า?”
“อืม…” เ็สาวหันไปหาเพื่อน ๆ แน่นอนว่าแฮร์รี่ พอเอร์รู้อยู่แ่ใ เพื่อนสาวนเ่อเาไม่ไ้โอเอย่าที่พู
“เห็นไ้ัว่าเธอไม่โอเเฮอร์ไมโอนี่”
รอนั้้อสัเ ผ่าน่วเปิภาเรียน นอาพวเาะเรียับวิาป้อันัวาศาสร์มืาศาสราารย์นใหม่ โโรเรส อัมบริ ที่ส่ราระทรว ฯ หล่อนเป็นสรีใร้ายอมบาร ที่ให้พวเ็ๆ เรียนรู้าำรา แทนที่ะไ้ฝึปิบัิริ ทำให้แฮร์รี่ ้อัั้อำลัพิเศษึ้นเพื่อพร้อมรับมือาภัยร้ายที่เารู้ีว่าใร
นอาเรื่อนั้นที่พวเาเรีย ูท่าว่าะมีอีเรื่อที่ทำเอาเพื่อนสาวหนอนหนัสืออพวเาเรียว่าเิม
เมื่อสัปาห์่อน วิาปรุยามีารแปะประาศผลสอบ พวรอน และแฮร์รี่แทบะลอให้ับารไ้ะแนนผ่านอย่าิวเีย แ่เฮอร์ไมโอนี่ลับหน้าึและไม่ยอมพูับใรลอเย็นวันนั้น เพียเพราะเธอไ้ะแนนเป็นอันับสออรุ่น!
“และัน็รู้้วยว่าทำไม?”
“เอาล่ะือี้เธอไม่ำเป็นะ้อเ่ที่สุหรอให้ายเถอะน่าเฮอร์ไมโอนี่ แ่นี้ะแนนเธอ็เป็นที่หนึ่ในรุ่นอยู่แล้ว ะไปลัวอะไรับอีแ่ะแนนวิาปรุยาเอ”
เพื่อนสาวนเียวในลุ่มนั่หน้าึ เธอหันไปมอรอนาวา
“ทุะแนนมี่าหรอน่าโรนัล วิสลีย์รู้ไว้ะ้วยว่ามันมีผล่อวัน้าหน้าที่เธออยาะไ้เป็นประธานนัเรียน!”
“โอเ โอเ พอีเถอะให้าย….” รอนบ่น “แ่นั้นไม่ใ่สาเหุที่เธอะมาอารม์เสียใส่พวเราหรอนะ!”
“อโทษทีถ้าันทำให้พวนายิว่าันำลัอารม์เสียใส่น่ะ แ่ันำลัสสัย่าหา…”
“เธอสสัยอะไร?"
“ไม่้อพูเลยแฮร์รี่!”
แฮร์รี่สะุ้
“ใร็รู้ว่าไอ้ัวเฟอร์เร็นั่นเป็นศิษย์โปรอสเนป ไม่แปลหรอถ้าเาะไ้ะแนนมาว่าเธอ…ริไหมแฮร์รี่?”
เธอาใ….มัลฟอย ไ้ะแนนเป็นอันับหนึ่ในรุ่น ..
และแน่นอน เาเป็นศิษย์นโปรอสเนปมาั้แ่แร!
“นั่นสิเฮอร์ไมโอนี่…แ่มัลฟอยะแนนมาว่า มัน็แ่วิาปรุยาหรอนะ”
“ันไม่อบเลย…พวอภิสิทธิ์นั้นหรอหรือ!” เ็สาวสูหายใ้วยวามหุหิ เธอไม่อบที่สเนปไม่แม้แ่ะสนใารยมืออบำถามอเธอเลย เาหาเรื่อัะแนนบ้านเธอ และูท่าว่าเาะให้ะแนนศิษย์โปรมาว่าเธอ ึ่ึ้นื่อว่าเป็นนัเรียนที่เ่ที่สุในรุ่น!
“มันน่าลไปหน่อยนะ!!”
“เฮอร์ไมโอนี่..เธอบ้าะแนนไปแล้ว” รอนส่ายหน้า
“ูสิ อีสิบนาทีเรา้อไปเรียนวิาปรุยา เมอร์รินเป็นพยาน ราวนี้ันะไม่ยอมแพ้หรอ ่อให้มัลฟอยะเป็นลูรัแ่ไหน็าม เอาล่ะเรา้อรีบแล้ว ันะไปหาที่นั่ อยับผิมัลฟอย นายนั่นไม่มีทานะันไ้หรอ!”
“เธอะบ้าหรือไ?”
“พวนายไม่้อห่วนะ ันไปล่ะ แล้ว็ไม่้อเว้นที่ให้ัน้วยล่ะ!”
เฮอร์ไมโอนี่รีบพุ่ัวออเินุ่ม ๆ ไปอย่ารวเร็วทิ้สอหนุ่มยืนมอหน้าัน พวเาไม่มีวามระือรือร้นที่ะ้อเร่รีบหน้าั้เ้าั้นเรียน เาไม่ใ่ศิษย์รั และวิาปรุยา็ไม่ใ่วิาที่พวเารัเสีย้วย ทั้สอเินอา ๆ สบายใ พลาบันับเรื่อไร้สาระอเพื่อนสาวที่พยายามะเอานะในเรื่อารเรียนนเินไปทีเียว…
ห้อเรียนวิาปรุยา ั้นปีที่ 5
สริธีรีน เรียนร่วมับ ริฟฟินอร์
“เฮ้…เฮอร์ไมโอนี่”
ปัทมาร้อเรีย สาวผมฟูหันไปส่ยิ้ม เธอเอ่ยทัทายเพื่อน ๆ แ่ลับเลือที่ะเินเลยที่นั่ประำอนเอไปเสียนทุน่าสสัย เ็ ๆ บ้านริฟฟินอร์มอูร่าเล็ บอบบานหนัสือเล่มหนา เธอเินรั้รอสอส่ายสายาไปเรื่อย ๆ ไม่ทิ้ัวลบนโ๊ะหน้าสุเ่นเย แ่ลับเลือเินไปมุมวา มีลุ่มเ็สริธีรีนนั่มอเธอ้วยวามุน
“ยายนี่มาทำอะไรรนี้?”
แพนี่ พาร์ินสันร้อลั่น เฮอร์ไมโอนี่่มใ ทำใีสู้เสือ เธอแหวเหล่านัเรียนในุเรื่อแบบสีเียวอันเป็นสีที่เธอไม่พิศมัย ไปเรื่อย ๆ เหล่าหนุ่ม ๆ เย้าแย่ ปนมันหาแ่เธอไม่โ้อบ ่อนะวาระเป๋าหนัและอหนัสือล้าายหนุ่มผมบลอน์ที่นั่เท้าาอยู่…
“มาาไหน็ไสหัวไปเลยยายเลือสีโลน!”
“ันะนั่รไหน็เรื่ออันพาร์ินสัน” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า แสร้ทำเป็นไม่สนใ เธอัหนัสือท่ามลาสายาเพื่อนร่วมั้นที่เริ่มเียบ และุบิบัน
“อย่าปาีหน่อยเลย!”
“เธอใ่เ้าอห้อนี้ะเมื่อไหร่ล่ะ!”
“นี่ อ้าย ยายบ้า-!!”
“เียบน่าแพนี่!” เรโ หันไปะวาใส่เพื่อนสาวที่มัะทำัวน่าลำาใส่
“แ่เรโ ูยายนี่สิ!”
แพนี่หน้าหอ แ่เมื่อเห็นเาส่สายาห้ามปราม เธอึระฟัระเฟียไปมา
“เธอมาทำอะไรที่นี่เรนเอร์…นี่มันที่อพวันรู้ไว้้วย”
“ไม่ไ้มีป้ายห้ามนั่นิ…” เ็สาวแสร้ทำหน้าาย “ใ่หรือเปล่าล่ะมัลฟอย?”
“เอาล่ะ…ูท่าว่าพวเธอปีห้า ที่โเินพอที่ะมีสามัสำนึรู้ไ้ว่าเวลาเรียน วระทำัวอย่าไรริไหน”…
เสียทุ่มเยือเย็นัึ้นาเบื้อหลั เ็นัเรียน่าพาันเียบริบ พวเาแหวทาลับไปประำที่นั่ร แพนี่ หลบสายา้วยวามไม่เ็มใ เินระแทเท้าลับไปที่เิม ศาสราารย์สเนปหันมอไปยัศิษย์นโปรสลับับเ็สาวอมอวีที่ย้ายที่นั่มาอย่าใ เรโทำท่าะอ้าปา แ่็เลือที่ะเียบลเมื่อเห็นสายาเย็น ๆ อสเนปวาูวามเรียบร้อยในั้นเรียน เาไม่มีทีท่าะสนใ่อเรื่อัแย้เล็ ๆ น้อย ๆ มาไปว่าัะแนน แฮร์รี่ับรอน เ็หนุ่มที่หัวเราะิัเ้าั้นเรียนสาย…
“ใรบานหาเหุผลี ๆ บอันไ้ว่าทำไมึทำัวเหลวไหล มาเรียนสาย ในะที่ผละแนนอยู่ในระับย่ำแย่แบบนี้”
เาเหน็บแนม พลามอผ่าน รอนใบหน้าลายเป็นสีแ้วยวามอับอายเมื่อพวสริธีรีนหัวเราะิั สอหนุ่มรีบเอ่ยปาอโทษ ่อนะเร้นายไปในลุ่มเพื่อนอย่ารวเร็ว…
“เห็นว่าศ.สเนปอารม์ไม่ไ้หรอนะ …ันะไม่วนใเามาไปว่านี้หรอ แม้ว่าันะไม่โอเที่เธอมาแย่ที่นั่อแรปนะเรนเอร์” เรโโน้มัวมาระิบ้าๆ ที่พอไ้ยินเพียสอน เฮอร์ไมโอนี่ทำเป็นไม่รู้ไม่ี้
“หันไปสนใหนัสือเถอะน่ามัลฟอย”
“เอาล่ะะุยันอีนานไหมุมัลฟอย ุเรนเอร์…เพราะันิว่าเราเสียเวลาไปมาเินทน”
“อโทษรับ/่ะ”
สเนปส่ายหน้าเอือมระอา ่อนะเริ่มสั่ให้เ็ ๆ เปิหนัสือ
"วันนี้…พวเธอบานมาสาย และบาน็ไม่สนใที่ะเรียน…นั่นเป็นเพราะพวเธอรู้ีมามาแล้ว ันไม่ำเป็นที่ะ้อสอนอะไรมาแล้ว…วันนี้เราะมาปรุยาำัวัพื (Herbicide) ึ่้อใ้ ทัษะารปรุยาระับสู ใรบานิว่าัวเอมีทัษะในระับสูพอที่ะไม่สนใเรียน" เาปรายามอ เฮอร์ไมโอนี่้มหน้านแทบะิหนัสือ ในะที่เรโยิ้มเยาะ
"สรรพุอมันะใ้ำัหรือทำลายวัพืนานานิ ึ่ะเป็นประโยน์ทีเียวในภายภาหน้าในวิาสมุนไพรที่พวเธอะ้อรับผิอบแปลปลู หรือใรบานที่้อ่วยูแลแปลพืพรรอพ่อแม่"
เ็ๆ เียบริบ สเนปยิ้ม้วยวามพึพอใ
"เอาละเปิหนัสือไปหน้า 1138 นั้นือส่วนผสมที่เธอ้อรู้ ...
ส่วนผสมในน้ำยา : เมือหนอนฟลอบเบอร์
น้ำในระเพาะฮอร์ลัมป์
ระูสันหลัอปลาสิโ
สมุนไพรที่ใ้ในารปรุยามาราน
อุปร์ที่้อเรียม : หม้อเบอร์ 2 ำนวน 1 ใบ
รบยา 1 ุ
ไม้ายสิทธิ์
“ันาหวัที่ะไ้น้ำยาสีเียวุภาพที่ีเยียมเพราะเมื่อทสอบแล้ว ันะรู้ไ้ทันทีว่านัเรียนนใสมวรเรียว่ามีทัษะในารปรุยาที่ี และ…” เาเว้นวรร “….ใรมีทัษะที่เลวร้าย!”
ทุนสะุ้้วยวามร้อน ๆ หนาว ๆ “ ั้นอนารปรุยาำัวัพืะแบ่ออเป็นสอส่วนูให้ีว่าพวเธอใ้หม้ออะไรในารปรุยา เพราะว่าใ้เวลาไม่เท่าัน และหม้อมีเพียพอสำหรับพวเธอทุน แ่มีสามนิ เพราะั้นันหวัว่าพวเธอะรู้ีว่าใ้หม้อแบบใในารปรุยา…วาแผนารปรุยาให้ี หาผิพลา เธอะ้อเริ่มใหม่ทั้หม แ่ส่วนผสมที่ันเรียมไว้ พวเธอะทำผิพลาไม่ไ้เลย หรือถ้าผิพลา…เธอ้อัารเอาเอและน่าะรู้ว่าเธอะไ้รับะแนนอย่าไร!”
ทุนลืนน้ำลายลอ
“ันะปล่อยให้พวเธอปรุยา โยำหนส่ะเป็นภายในหนึ่ทุ่ม น้ำยาทุวะถูบรรุในวแ้วที่มีื่ออเธอปราอยู่วาบนโ๊ะทำานอัน ถ้าเลยำหนะไม่มีะแนนสำหรับรั้นี้ และพวเธอะไ้รับบทลโทษที่ฟิส์วภารโรอเราะยิ้มออมาไ้ลอสัปาห์!”
“เอาล่ะ…ลมือไ้!"
สเนปสะบัผ้าลุมสีำเหมือนหมึอเา แล้วร่าสู็เินาไปาุใ้ิน ทันทีที่ไร้เาอเา พวเ็ ๆ ็ลุฮือวิ่แย่หม้อที่ใ้ปรุยาันอย่ารวเร็ว พร้อมับเสียโหวเหวัระม…
“เอามือออไปาหม้อนั่นลอบัท่อม!”
“แ่มัลฟอย…”
“นายำลัเอาเปรียบเพื่อนนะมัลฟอย!”
“ไม่ใ่เรื่ออเธอนิเรนเอร์…ันอหม้อทอเหลือั้แ่แร ปล่อยมือะลอบัท่อม!”
เนวิลหน้าแ เาไม่ล้าสบาเรโ มัลฟอย เพื่อนนอื่น ๆ ่าระวีระวาวานหาส่วนผสม และเรียมปรุยาโยไม่สนใใร เนวิล่อย ๆ ปล่อยมือแล้วหันไปหาหม้อะั่วใบเ่าที่วาทิ้ไว้เพียใบเียวแทน
“เอานี่ไปเนวิล” เฮอร์ไมโอนี่ทนไม่ไหว เธอสละหม้อทอเหลือที่ใ้เวลาในารปรุยาสั้นที่สุให้เพื่อนอเธอแทน
“ะแ่…”
“เอาไปเถอะน่า…”
“ันะระโนใส่เลยล่ะลอบัท่อม นัเรียนนเ่อมอวีเสียสละให้นานี้” เรโล้อเลียน
เฮอร์ไมโอนี่มอ้อน เธอหันไปยัหม้อทอเหลือใส่มือเนวิลที่ยืนอ ่อนะว้าหม้อใบเ่า ๆ มาแทน พลาเินลับไปที่โ๊ะท่ามล่าเสียหัวเราะอนนิสัยไม่ีเสียแทน เธอไม่อยาเสียเวลาทะเลาะับเานเสียารเสียาน
“เอาล่ะ ไหนูสิว่า้อเริ่มาไหน…”
เฮอร์ไมโอนี่ัเรียส่วนผสมอย่าสวยามเป็นระเบียบ เธอสูลมหายใรวบรวมสมาธิ เธอะไม่ยอมแพ้น้า ๆ แน่ ๆ เฮอร์ไมโอนี่แอบมอเห็นายหนุ่มยืนอ่านำราเียบ ๆ โยไม่สนใอะไรเลยแม้ระทั่ะเินไปหยิบส่วนผสม หิสาวิว่าุายอย่าเารอลูสมุนร่ายัษ์หยิบมาให้ ึ่็เป็นไปามา แรปเินเอาอที่เหลือุสุท้ายมาวาไว้ให้เรโ มัลฟอย ทั้สอพึมพำอะไรบาอย่า ่อนที่เธอะเห็นเาโบมือไล่ เฮอร์ไมโอนี่รอา้วยวามเอือมระอา
“เื่อเาเลยเมอร์ลิน…”
“ว้าว….เธอเรียส่วนผสมอย่าับะทำนมเลยเรนเอร์…อื้ม ูเรื่อปรุนั่นสิ เมือหนอนน่าินเียวล่ะ”
“เียบน่ามัลฟอย…” เฮอร์ไมโอนี่ันเาออไป ใบหน้ามายอเาระุยิ้มยียวนวนใเธอ “…หันไปสนใส่วนผสมอนายเถอะน่า ไม่สนใแบบนี้ันะเื่อไ้ไว่านายปรุยาไ้ีเหมือนะแนนอนาย”
“ุ๊ ุ๊ ุ๊” เาุ๊ปา “นี่เธอไม่เื่อริ ๆ ว่าันปรุยาไ้ีสินะ … ว่าแล้วเียวเพราะะแนนนั่นเอถึทำให้เธอถึับแยัวาลุ่มทรีโอ้มาอยู่้าัน เธอนี่ริ ๆ เลยเรนเอร์ เธอิริ ๆ สินะว่าันไ้ะแนนสูว่าเธอเป็นเพราะว่าศาสราารย์สเนปเ้า้านัเรียนัวเอ”
“ใ่…ันิแบบนั่นเลยมัลฟอย!”
“ว้า…ระวัะ้อผิหวันะเรนเอร์”
“สนใเรื่อปรุยาอนายเถอะ…เลิทำลายสมาธิันไ้แล้ว!”
เาทำท่าล้อเลียนเธออีเล็น้อย ่อนะเินไปยัที่อน เฮอร์ไมโอนี่ไ้ยินเสียอย์ที่วนเวียนมาแถวๆ เา เรโเินผละไปาโ๊ะ เธอิว่าเาไป่วยสอนนั้นแน่ ๆ
“เอาล่ะไหนูสิ้” หิสาวรวบรวมสมาธิอีรอบ “ส่วนที่หนึ่นำระูสันหลัส่วนหนามอปลาสิโ 4 อันลไปในรแล้วบส่วนผสมอย่าหยาบๆ แ่…หยาบแ่ไหนเนี่ย ันะรู้ไ้ไันนะ…”
เฮอร์ไมโอนี่เริ่มปรุยา “พอแล้วมั้ ่อนะ้อาม้วยสมุนไพรที่ใ้ในารปรุยามาราน 2 ส่วนลไปในรบส่วนผสมอย่าอย่าละเอียใส่ส่วนผสมที่บไว้ในร 3 ส่วนลไปในหม้อ โบไม้ายสิทธิ์หนึ่รั้”
“เอาล่ะูีแล้ว-”
“เฮอร์ไมโอนี่!!!” รอนวิ่มาหา เธอหันไปมอ
“ันำลัิว่าหม้อนี่มันทอแ หรือทอเหลือ ในเมื่อมันำปี๋ แฮร์รี่บอว่า่ามันเถอะมันล้ายัน"
“ไม่ไ้นะหาใ้หม้อที่ทำาทอเหลือ ้อทิ้น้ำยาไว้ 45 นาที, หม้อทอแ 51 นาที และ หม้อีบุผสมะั่ว 60 นาที นายะ่ามันไม่ไ้”
“แล้วทำไใ้เวลาเลี่ยเอาหรอ?” รอนถาม
“ไหนเอาหม้อมาูหน่อย…” เธอมอู ใ้เล็บูผิวหม้อเล็น้อย ่อนะพบว่ามันมีเนื้อสีเหลือ เ็สาวยิ้มว้า “ูเม่า่อนสิ แล้วูนี่หม้อทอเหลือ ยินี้วยนายไม่้อไปินมือ่ำสายแล้วล่ะรอน”
“ร้ายา!” รอนแปะมือับเพื่อนสาว “อบใเฮอร์ไมโอนี่!”
ทันทีที่รอนาไป วาู่าม็เบิว้า
“ายแล้ว! ันลืมมับเวลา….เมอร์ลิน่วย!”
“เธอไม่วรทำอย่าอื่นเวลาปรุยานะเรนเอร์ นั่นไม่ใุ่สมบัิที่ีอนัปรุยาที่ี”
เสียยานาัึ้น เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมอเห็นเาำลันส่วนผสมามเ็มนาฬิา 4 รอบโบไม้ายสิทธิ์อีรั้ เป็นอันเสร็เรียบร้อย “ทีเหลือ็รอเวลา 45 นาที ้อทิ้น้ำยาไว้ ันะไ้น้ำยาำัวัพีที่สมบูร์แบบ”
เาูไม่ทุ์ไม่ร้อน เฮอร์ไมโอนี่หน้าแ้วยวามอับอาย เรโเินมาใล้ เาเริ่มวิาร์ส่วนผสมในหม้ออเธอ
“เธอเรียมทุอย่าแล้ว โบไม้ายาสิทธิ์แ่เสียเวลาในารใส่น้ำาระเพาะอฮอร์ลัมป์ลไปในหม้อ 2 ส่วน น้ำยาอเธอะะอน แล้วแม้ว่าะุไฟ้วยอุหภูมิปานลา 10 วินาที านั้นึับไฟ ่อให้เยเวลาที่เสียไป น้ำยาที่ไ้อาะพอหลอาไ้ แ่ประสิทธิภาพ็ไม่่าาน้ำฟัทอหรอ”
“อย่าทำเป็นรู้ีไปมัลฟอย…"
“ไม่เื่อ็ามใ…เธอไ้ทำานเยับาภารโรแ่แน่ ๆ เรนเอร์” เาออมอู ใบหน้าอหิสาวเริ่มเสีย เธอมอูส่วนผสมที่ผิรูปร่าอย่าที่วระเป็นในหม้อะั่ว
“ันทำไีเนี่ย…” เธอร้อออมาเบา ๆ วันสีเียวในหม้อปรุยาอเรโเป็นเรื่อพิสูน์ว่าเาทำมันไ้ีมา ในะที่เธอเริ่มน วันลายเป็นสีำและน้ำยา็ใส่แบบมีะอน
“อย่าุไฟเรนเอร์…”
เ็สาวะั หันไปมอ เธอเลือะหยุฟัเา่อนแ้ไปามเรื่อ
“ะทำให้ีพอใ้ หรือแ่มีส่ามเวลา”
“หมายวามว่าไมัลฟอย?”
“ถ้าึันทำ่อ เธอะมีน้ำยาห่วย ๆ ส่ แ่ถ้าหยุแ้ไ็ยัพอไ้”
“แล้วทำไมัน้อเื่อนาย้วย?”
“็ามใ…เธอรู้ีแ่ใเรนเอร์”
เาไม่ทุ์ไม่ร้อน ายหนุ่มนเ่เริ่มลมือเ็บเรื่อไม้เรื่อมือทั้หม ส่วนผสม่า ๆ ถูัแยใส่ถุไว้หนั เามอูน้ำยาในหม้อที่เปลี่ยนสีไปามา เรโระุยิ้ม เามีทัษะในารปรุยาที่ี มันอาะถ่ายทอทาสายเลือ บิาอเา็เป็นนัปรุยาที่เ่าเ่นัน เานึอย่าพึพอใ ่อนะเหลือบาไปมอเ็สาว เธอูเอะๆ ะ ๆ พิล ไม่มั่นอมั่นในหน้าหมั่นไส้เหมือนเย วหน้าหวานมีเม็เหื่อผุพราย แ้มอเธอเปลี่ยนเป็นสีแปลั่ ริมฝีปาเล็ ๆ แยออาันเล็น้อย ราวับเธอำลัหอบเอาอาาศเ้าปอ ไม่แปลที่เธอะหายใไม่ทั่วท้อ เรโิ เฮอร์ไมโอนี่พลาอย่าแร เธอทำผิร้ายแร ้อแรในารปรุยาือสมาธิ ้อสอสามสี่ ็ยัเป็นสมาธิ
เรโระโึ้นไปนั่บนโ๊ะ เาหยิบหนัสือสมุนไพรศาสร์ั้นสูึ้นมาอ่านพลา ๆ ระหว่ารอเวลา เพื่อน ๆ สลับแวะเวียนมาูน้ำยาอเาทีู่ีไร้ที่ิ ในะที่บานโวยวายและวิ่เ้ามาอวาม่วยเหลือ เาบอทาแ้เล็ ๆ น้อย ๆเพื่อเอาัวรอพวเพื่อน ๆ และทุรั้ที่เพื่อนอเาเอ่ยอบุเาะเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่แอบเหลือบามอเา เธอถอนหายใเสียัอยู่หลายรั้ แ่เา็ทำเป็นไม่สนใ…
ระทั่เวลาผ่านไป …
นัเรียนหลายนเริ่มทยอยรอน้ำยาที่ปรุอย่าสุวามสามารถามวามเ้าใอนลวแ้วใบิ๋ว พวเาเริ่มทยอยส่าน และเ็บล้าอุปร์ันแล้ว เ่นเียวับเรโ เารวสอบน้ำยาุภาพี้วยวามพึพอใ เาบรรุมันลวใบิ๋ว ่อนะเินไปเ็บล้าอุปร์่ออย่าใเย็น ผิับสาวผมน้ำาลโ๊ะ้า ๆ ที่ลทุนย้ายที่เพียเพื่อมาับผิเา
เฮอร์ไมโอนี่สูลมหายใ เธอพยายามใ้าถาเปลี่ยนสีน้ำยาให้รามที่สเนป้อารอยู่หลายรั้ มันย้อมสีไ้เพียเล็น้ำ และมันีว่าที่เธอไม่มีส่ ส่วนผสม่าๆ อเธอหมเลี้ยนไม่สามารถทำอย่าอื่นไ้ เฮอร์ไมโอนี่ัปาแน่น้วยวามผิหวั
“ันวยแล้วริๆ” เธอพึพำ เป็นัหวะเียวับที่รอน และแฮร์รี่รมาหาเธอ
“นี่ใล้ไ้เวลาหรือยั อพวเราเสร็แล้ว” รอนูวน้ำยา “ันไม่เ้าใ เราทำามสูรเปะ แ่ทำไม่น้ำยานี่ยัไม่ยอมใส็ไม่รู้ให้ายสิ”
“มัน็ีว่าอันแล้วนิรอน แฮร์รี่ ันไม่รอแน่”
ทั้สอะโูอเหลวลิ่นแปล ๆ สีุ่น ๆ ในหม้อ
“เอ่อ…เอาน่ามันมีประายเหลือบเียวอยู่นะ” รอนหน้าเบ้ “…ันว่าสเนปไม่ว่ามาพอที่ะรวสอบน้ำยาทุวลอริไหม”
“อืม…” แฮร์รี่รีบรับำ หาแ่เฮอร์ไมโอนี่น่าเสีย
“อย่าเลยไม่้อปลอบใหรอ ันรู้ี ันพลาเอนั้นแหละน่า” เ็สาวท้อ อบาเธอเริ่มร้อน “นายไปเถอะเี๋ยวันามไป…”
เฮอร์ไมโอนี่อยาอยู่นเียว ทั้สอรีรอ แ่เพื่อนสาวลับไล่เาไป เฮอร์ไมโอนี่มอูเพื่อน ๆ ทยอยันเินออไปาุใ้ินนเหลือเธอเพียนเียว เ็สาวอับอายเินว่าะให้ใรเห็นน้ำยาที่ปรุโยนัเรียนที่เ่ที่สุอรุ่น…
เธอำลัะัน้ำยาใส่วแ้ว แ่เสียยานาเบื้อหลัทำให้เธอะัมือ…
“เธอล้าริๆหรือเรนเอร์ ที่ะรออแบบนั้นลว”
“พอเถอะมัลฟอย…” เฮอร์ไมโอนี่หลับาอย่ายอมรับะารรม “ันยอมแพ้นาย”
“ยอมอะไรเรนเอร์…พูอะไรออมา” เาเินรมารหน้า เฮอร์ไมโอนี่ไม่ล้าลืมาเพราะเธอรู้ีว่าน้ำาะไหลออมา และเธอไม่อยาร้อไห้่อหน้าศัรู “…ยายอวีทำไ้แ่นี้หรือไ”
“ไปให้พ้น…” เธอพึพำ ไม่ยอมสบาเฮอร์ไมโอนี่เบี่ยหน้าหนี แ่็ไม่อารอพ้นสายาอเ็หนุ่มไ้ เรโเห็นหยาน้ำาไหลออมา เธอปามันทิ้อย่ารวเร็ว อบาอเธอยัแเหมือนมูรั้นๆอเธอ “…ันแ้ัวอะไรไม่ไ้แล้วนาย็เห็น พัหมแล้ว”
“ันไม่ยอมรับหรอนะ…รั้นี้ไอ้วีสลีย์เ้ามาวาารแ่ันอเรา”
เฮอร์ไมโอนี่เยมอเา้วยวามไม่เ้าใ
“หมายวามว่าไ?”
“็…” เาทำเสียยาน “…ไว้รั้น่าเรา่อยปรุยาแ่ันใหม่ไ” ายหนุ่มยืนออสบาย ๆ มอหน้าเธอ
“น้ำยานี่มันห่วยเรนเอร์เททิ้เหอะ”
“ัน้อส่านนะมัลฟอยเอามานี่!” เธอลอโวยลั่นเมื่อเาแย่วแ้วามือเธอ
“ปรุใหม่เถอะน่ายัพอมีเวลาอีหน่อย”
“ลล่ะ ็เห็นอยู่ว่าส่วนผสมไม่มีเหลือแล้ว เอาวมานี่นะ ัน้อส่าน!"
“ันมีส่วนผสมที่เธอ้อารอยู่นี่” เาเทถุหนัที่บรรุส่วนผสมที่เธอ้อารออมา เฮอร์ไมโอนี่าโ้วยวามเหลือเื่อ เาวาหม้อทอเหลือที่ถูล้าสะอาไว้รหน้า “ยับมานี่ถ้าไม่อยาเสียเวลา ทิ้หม้อนั่นไปะ แล้วรีบปรุยาใหม่”
“เมอร์ลิน่วย ! นายทำแบบนี้ไ้ยัไเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่รีบย้ายไปโ๊ะเา มอูส่วนผสมทุอย่าที่ถูัเรียมไว้พร้อม เรโยัไหล่
“นลาอย่าเธอนี่ไม่รอบอบเสมอเลยนะ…เรียนมา 5 ปี เธอยัไม่เยเรียนรู้อีหรือไ ศ.สเนปให้เราส่แ่น้ำยาวเล็ ๆ ส่วนผสมพวนี้ใ้แ่รึ่็เหลือเฟือ ถ้าเธอลสัส่วนล เธอะมีส่วนผสมสำลอให้ผิพลาไ้อีรั้เสมอ”
“ันไม่เยิมา่อนเลย” เ็สาวร้อ
“เธอไม่ใ่นเียวที่ลาสัหน่อยเรนเอร์” เายิ้มเ้าเล่ห์ “เอาล่ะอย่าเสียเวลาเลย ้อแร่อนที่เธอะปรุยา เธอ้อรู้เสีย่อนว่า้อารอะไร น้ำยาที่ไ้มีลัษะอย่าไร เ่นอนนี้เรา้อารน้ำยาสีมรใส นั่นหมายวามว่าเธอ้อรู้ว่าสีะมาาอะไร ารบส่วนผสมนั้นะมีอะไรที่เป็นัวทำละลาย และสิ่ใทำให้มันใส”
เฮอร์ไมโอนี่าโ เาไม่ยอมให้เธอแะ้ออเหล่านี้นว่าเธอะรู้ว่า้อทำอะไรบ้า “อย่ามัวูั้นอนไป เรียมไป เพราะนั่นแสว่าเธอแ่ทำามั้นอน แ่เธอไม่เ้าใั้นอน เธอ้ออ่านนเ้าใและลมือทำให้รั้เียวนี่ืออันเรนเอร์”
![นิยาย [Draco x Hermione] Winners Keepers > อนที่ 17 : Chapter 16 : สอหัวีว่าหัวเียว : Dek-D.com - Writer](https://d.wattpad.com/story_parts/200185710/images/142561af596c2adb.jpg)
“็ไ้มัลฟอย…”
“แ่เราไม่ไ้มีเวลาว่านานั้นเพราะั้น เรนเอร์ั้หม้อะ แล้วเรียมบระูสันหลัส่วนหนามอปลาสิโเร็วเ้า”
“โอเ โอเ…” เ็สาวเริ่มร้อนรนทำามที่เ้าบออย่ารวเร็ว
“โอ้ย!” เรโีมือเธอนเ็สาวร้อ
“พอแล้วบอแ่บหยาบไเรนเอร์” เาุ “ใส่สมุนไพรพวนี้ะแล้วรีบบให้ละเอีย”
“็แล้วใระไปรู้ว่าหยาบแ่ไหนล่ะ” เธอบ่นอุบ แ่เรโลับแย่ไปบแทนเมื่อเห็นว่าเ็สาวทำไม่ไ้ั่ใ เฮอร์ไมโอนี่อ้าปาะว่า แ่็เลือที่ะเียบเมื่อนึึ้นไ้ว่าเาำลั่วยเธออยู่ วาลมโ้อไปยัภาพรหน้า นิ้วเรียวยาวสะอาสะอ้านอเาทำานไ้ล่อแล่ว ใบหน้าอเาูเรียบเย แ่ผ่อนลาย ไม่นานส่วนผสมนั้น็ถูบละเอีย
"อะไร.." เรโยื่นส่วนผสมให้ แ่เฮอร์ไมโอนี่ลับหลีให้เาแทน
“ือันทำ้า และำไม่่อยไ้ นายน่าะทำไ้ีว่า”
เรโส่ายหน้า เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเื่อน ๆ
“แ่รั้นี้นะเรนเอร์!”
เายอมลับไปปรุยา่ออย่าล่อแล่ว ปายัอธิบายั้นอน่าๆ อออย่าโยธรรมาิ เฮอร์ไมโอนี่เผลอมอภาพรหน้า้วยวามรู้สึแปลใหม่ เธอไม่เยเห็นเรโ มัลฟอยในแ่มุมนี้มา่อน เาเป็นนัปรุยาที่ี ที่ีริ ๆ ใบหน้าอเาูผ่อนลายวนมอ ไมู่เ้าเล่ห์ร้ายาอย่าที่ผ่าน ๆ มา มืออเาโบไม้ายาสิทธิ์นหม้อปรุยาไปเรือย ๆ ในะที่ส่วนผสมเริ่มแปรเปลี่ยนสภาพอย่าที่วระเป็น…
“เอาล่ะเหลือแ่รอเวลาอี 45 นาที…” เาถอยัวออมามอ้วยวามพึพอใ ่อนะระแอมเรียนรหน้าที่เอาแ่้อมอเา
“เรนเอร์ระหว่านี้เธอเ็บวาทุอย่าะ”
“รู้แล้วน่า…” เ็สาวถอนหายใ ่อนะเริ่มโบไม้ายาสิทธิ์ทำวามสะอาโ๊ะอทัู้่ ทิ้น้ำยาห่วย ๆ อเธอ เ็บหม้อะั่วนั้นไว้ที่เิม และรมายืน้อหม้อน้ำยาอันใหม่อเธอทีู่ีทีเียว
“อบุนะมัลฟอย…” เ็สาวเอ่ยออมา
“เธอิริๆ หรือไว่าันะ่วยเธอฟรีๆ”
“เมอร์ริน่วย…” เฮอร์ไมโอนี่เหลือบามอ ใบหน้าอเาลับมาเ้าเล่ห์อีแล้ว เล่นเอาเธอเริ่มปวหัว “็ไ้นาย้อารอะไรแลเปลี่ยนมัลฟอย”
“รายานไ” เาระโาเ้าอีมายืน้า ๆ เรโเริ่มสัเุว่าเฮอร์ไมโอนี่ัวเล็แ่ออเาเท่านั้น เมื่อเธอ้อเยหน้าึ้นมอเา “รายานวิาประวัิศาสร์ลอทั้เทอมเป็นไ”
เฮอร์ไมโอนี่ส่เสียิ๊๊ะในลำอ เธอพลาเ้าให้เสียแล้ว
“ว่าไเรนเอร์…ไม่มีทาเลืออื่นแล้ว เธอเทน้ำยาัวเอทิ้ไปแล้ว ะเอาน้ำยาหม้อนี้ หรือะเททิ้็ไ้นะ ันไม่ไ้บัับ”
“นายมันร้ายามัลฟอย”
“อบใ” เายิ้ม
“็ไ้…” เธอเียบั่วอึใ “ันะทำรายานให้นายลอเทอมนี้”
“ีเรนเอร์” เรโล้ววแ้วที่เายึไว้ส่ให้เ็สาวที่ทำหน้าอ “รออีสิบนาทีเธอ็ะไ้น้ำยาไร้ที่ิไปรอบรอ ส่วนถ้าเธออยาะแ่ับัน ้อไว้ราวหน้า็แล้วันเรนเอร์”
“ันยอมรับนาย…” ในที่สุเธอ็ัสนใพูออมา หลัาที่ยืน้อหม้อปรุอยู่นาน มอูอเหลวใส่สีมรไร้ทีิ
“ว่าไนะ…”
“ันยอมรับ นายู่วรับะแนนมัลฟอย” เธอมอหน้าเา “นายเป็นนัปรุยาที่ี”
“แน่นอนเรนเอร์” เายิ้มรับ้วยวามทะนนเ็สาวแอบหมั่นไส้
“ว่าแ่ทำไมนายถึปรุยาไ้ีเยี่ยม…หมายถึ นายเ้าใารปรุยาไ้อย่าไร นายท่อสูรพวนั้นลอหรือไ?” เธอวนเาุยในสิ่ที่สสัย เายัไหล่สบาย ๆ
“พรสวรร์มั้”
“เหลือเื่อไปเลยไหมล่ะยะ?”
“็ป่าวหรอ อันที่ริันแ่อบารปรุยา และสมุนไพรน่ะ” เาบอ พยายามนึหาเหุผล “อาะเพราะเยินับอพวนี้มาั้แ่เ็ ันเยเห็นพ่อปรุยาอยู่บ่อย ๆ มันึมับล่ะมั้ อีอย่าันอบพวสมุนไพรอยู่แล้ว มันะายึ้นถ้าเธอรู้ัสมุนไพร และุสมบัิอมัน"
“ัน็อ่านมาหมแล้ว…แ่ันไม่เ้าใ นายแยไ้อย่าไรว่าบหยาบบละเอีย สับราพืยัไ หรือะบีบเอาน้ำอมันยัไ ือันไม่เ้าใในเมื่อมันเียนบอไม่เห็นะเ้าใทั้หม”
“เธอ็อ่านทุอย่านั้นแหละเรนเอร์” เาส่ายหน้า “และนั่นือุอ่อนอเธอไล่ะ”
“ว่าไนะ?”
“สิบนาทีแล้วัน้ำยาเ้าเหอะ ่อนที่มันะเปลี่ยนสีอีรอบ” เาเือน เฮอร์ไมโอนี่มอ้อนเบา ๆ ่อนะรีบทำามที่บอ เธอเหลือมอูเวลา อีห้านาทีะรบำหนส่าน เธอรีบวิ่ไปส่านอย่ารวเร็ว ่อนะเ็บล้าอุปร์ที่เหลือ โยมีเรโ มัลฟอยยืนมอเธอวิ่หัวฟูโยไม่ทุ์ไม่ร้อน
“เอาล่ะเสร็แล้ว ไปัน…” เธอหันไปบอเาอย่าลืมัว เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มว้าาเป็นประายระยับเสียนเรโเบียนหน้าหนี เ็หนุ่มพยัหน้ารับ ่อนะ้าวอา ๆ ามเธอออไปาุใ้ิน เฮอร์ไมโอนี่ะลอฝีเท้าเพื่อเิน้าเา
“นายยัไม่ยอมบอเลย ว่าที่ันอ่านหนัสือเยอะมันผิรไหน?"
“เฮ้อ…เธอนี่ะรู้ให้ไ้เลยหรือไเรนเอร์”
“็ใ่น่ะสิ!”
“ปีศาสิ! เธอมันื้อริๆ” เาบ่น “…็เพราะว่าเธอรู้แ่ทฤษีไ ึ่บารั้มันทำให้ารปิบัิมันห่วยแ”
“แ่มันำเป็น้อรู้ทฤษี่อนไม่ใ่หรือไ และัน็ทำไ้ีในทุวิา” เฮอร์ไมโอนี่แย้
“นั่น็เรื่ออเธอไ”
“แ่นาย็ปรุยาีว่าันนะ ทั้ที่ันอ่านมาว่า”
“็บออยู่ว่ามัน้อรู้ัวิธีปิบัิ้วย”
“ั้นแสว่านายหัปรุ่อนหน้ามาโยลอหรอ?”
“ป่าว…”
“แล้วทำไม?”
“เธอนี่สสัยริเรนเอร์…เพื่อน ๆ เธอไม่รำาหรือไฮะ” เาบ่น แ่เฮอร์ไมโอนี่เอาแ่้อหน้า ิ้วอเธอมวเป็นปมราวับำลัใ้วามิอย่าหนั “เฮ้อ…ือี้ มันเป็นเรื่ออประสบาร์น่ะเ้าใหรือเปล่า”
“ประสบาร์อะไร?”
“เรนเอร์!”
“หื้อ?”
“็ไ้…อย่าเ่น” เาเอือมระอา เรโเอื้อมมือไปว้ามือบาไว้ เฮอร์ไมโอนี่าโ้วยวามใ “สัมผัสไล่ะ ันบออยู่ว่าันอบารปรุยา และพืสมุนไพร เล็ลับอัน็ือมือู่นี้”
เฮอร์ไมโอนี่ลืนน้ำลาย มือเรียวยาวอเาเย็นเียบนเธอสะุ้
“หลัมือสามารถรับอุหภูมิไ้ีส่วนปลายนิ้ว” เาลูบไล้ปลายนิ้วแผ่วเบานใบหน้าอเธอเปลี่ยนเป็นสีแ เฮอร์ไมโอนี่ไ้แ่้มหน้ามอพื้น้วยวามเินอายประหลา “พืหรือราไม้บานินอาะหน้าา่าันยัให้สัมผัสที่่าัน นิ้วมือะสามารถรับสัมผัสไ้ี หยาบ ละเอีย สา อ่อนนุ่ม หรือแม้แ่วามหนือยาไม้”
“ไม่เห็นเี่ยวอะไรเลย…”เฮอร์ไมโอนี่พึพำ หาแ่เ้าหูเรโ เาระุ้อมือเธอนเ็สาวหมุนมาเผิหน้า เา้อาเธอหนัแน่น
“เี่ยวสิ…ัวหนัสือให้หน้าระาษไม่สามารถบอสัมผัสไ้ ถ้าเธออยาปรุยาไ้ี เธอ้อเ้าใธรรมาิ และละเอียรอบอบพอที่ะแยสัมผัสอสิ่่า ๆ ไ้ีเรนเอร์"
เฮอร์ไมโอนี่หลบสายาร้อน ๆ ้วยวามระอัระอ่วน เาใล้ิเธอเินพอีเสียนวามรู้สึแปลใหม่เ้ามาแทนที่วามรู้สึอื่น ๆ นหมสิ้น…
“และสายา็ะ่วยแยไ้ีว่าเป็นยั ัวอย่าเ่น…มืออันสัมผัสไ้ว่ามือเธอำลัสั่น ีพรอเธอ็เ้นแรเรนเอร์”
เฮอร์ไมโอนี่าเบิว้า //////
“และที่าันเห็น็ือใบหน้าอเธอเป็นสีแ สัาาอันบอว่าแ้มอเธอร้อน…” มือเรียวยึ้นสัมผัสวหน้าหวานอย่ารวเร็วแผ่วเบา เาระุยิ้มบา ๆ ที่ทำให้ใเธอเ้นแร “และมัน็ร้อนผ่าวริ ๆ เรนเอร์ เธอำลัเินอาย่อหน้าัน ในะที่วาอเธอเ็มไป้วยวามหวาระแวระนสสัย…เธอำลัอยารู้ว่าันำลัะทำอะไร่อไป”
เายับเ้าใล้ินลมหายใเย็น ๆ เป่ารหน้าผามน เธอลั้นหายใ้วยวามมวนท้อ
“พอ พอไ้แล้วมัลฟอยันไม่ไ้อยารู้//////”
“แ่ันเอ็เริ่มอยารู้แล้ว…” เายับเ้าประินปลายมูโ่เียไปมา มือน้อย ๆ รีบยอึ้นลั้นลาระหว่าันและัน เธอวามือบนหน้าออเา้วยวามระหน
“ันอยารู้ว่าเราะใล้ิันไ้มาแ่ไหนเรนเอร์ ถ้าใล้ว่านี้ เธอะเริ่มไม่มั่น มือน้อย ๆ อเธอะยึ้นล้ออามสัาา หรือรั้สาบเสื้ออันันแน่"
“พอเลยมัลฟอย…อย่าเล่นแบบนี้นะ” เฮอร์ไมโอนี่ันอเาออไป เาหัวเราะเบา ๆ ในะที่เธอเสียารวบุม เาเ้าเล่ห์เหลือเินในสายาเธอ และเา็่าอันรายเสีย้วย
“เธอลัวันหรือไเรนเอร์”
“ใ่…ันลัวนเ้าเล่ห์อย่านายมัลฟอย…และถอยไปเลย เราะไปห้อโถสายมา ๆ เพราะมัวเสียเวลาับเรื่อไร้สาระ และันะวิ่หนีนายถ้านายทำแบบนี้อี”
“ันทำอะไรเธอเรนเอร์?” เาลอยหน้า เฮอร์ไมโอนี่ำหมัแน่น เิหน้าไม่ยอมพู่อ สาวเท้าเินหนีไป โยมีเรโเินามหลัพลาหัวเราะวนประสาทเธออยู่ไม่ห่า…
“แ่ันยัอยารู้อยู่นะเรนเอร์…ว่าเราะใล้ิันไ้มาที่สุแ่ไหนนะ?”
“เียบไปเลย!/////”
“เธอเินันริ ๆ หรือเนี่ยเรนเอร์”
“ป่าวสัหน่อย////”
“แ่หน้าเธอแ…เธอิอะไรไม่ีอยู่แน่ๆ เรนเอร์ เธอเป็นผู้หิแบบนี้หรือไ”
“หุบปาเี๋ยวนี้เลยนะยะ!”
“หึ หึ หึ หึ”
“ไม่้อหัวเราะ้วย!”
“………”
“ไม่้อมอ้วยสายาแบบนี้้วยมัลฟอย!”
.
.
.
.
บ
Talk
่วปี 4 -5 -6 นี่ เรโำลัโเลย าปีสามปาีหน้าใสิ๊ ลายเป็นหนุ่มเียบลึมเพราะสถาาร์ทาบ้านแล้ว้วยเป็นเอ็นูที่สุเลย่ะ เรื่อสั้นะพยายามไล่ไปามปี อนนี้เป็นปี 5 ที่เป็นเ้าายเลือผสม ปี 6 นี่ใ่ที่เฮอร์ไมโอนี่โนำสาปรีแทหรือเปล่าะ แล้วภา 7 ็สรามยาว ๆเลย ใ่ไหมะ??? แอบลืมลอเลย่ะ ่วนี้อ๊อ ๆ ถ้าใ่ะแ่เรื่อสั้น มินิีรีย์นี้ไปอี 2 อน่า
มา่ะ เปิเรื่อใหม่เ่ ไหน ๆ็แล้วเนาะ ฝา ( Draco x Hermione ) Sunshine's Son ้วยนะะ ^^ อาะอเวลาสัหน่อย่อนน้า ิามไปพลา ๆ ่อนไ้นะะ ะไ้ไม่พลา อิอิ
https://writer.dek-d.com/juliet1992/writer/view.php?id=2145755
ความคิดเห็น