[SF] Clouds & Vapor [Normal Fic 1896] - [SF] Clouds & Vapor [Normal Fic 1896] นิยาย [SF] Clouds & Vapor [Normal Fic 1896] : Dek-D.com - Writer

    [SF] Clouds & Vapor [Normal Fic 1896]

    โดย KUro-PAndA

    เขาคือเมฆที่ล่องลอยไม่ยึดติดกับใคร ส่วนฉันเป็นสายหมอกที่ไม่มีตัวตน

    ผู้เข้าชมรวม

    2,964

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    2.96K

    ความคิดเห็น


    30

    คนติดตาม


    20
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  6 เม.ย. 53 / 22:06 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น


    [SF] Clouds & Vapor
    [Normal Fic 1896]



    _______________

    Friend Banner

     อ่านแล้ว...จงเม้น!!!  

     สาวก1896เข้ามากันหน่อย

    ♥Sassy Prince♥ รักร้ายๆฉบับเจ้าชายเบลเฟกอล


    รับเเลกเเบนเนอร์ค่ะ^^



    Shinna Talk:
    สวัสดีค่ะ
    ยินดีต้อนรับทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นาะค่ะ
    ฟิคนี้เป็นฟิคสั้น(ที่อาจะสั้นมาก)
    ที่ในชีวิตนี้เเต่งจบ=_=
    และเรื่องนี้ก็เปิดมานานมากเเล้ว
    เเต่ปล่อยทิ้งเอาไว้ไม่ได้โปรโมตอะไร
    เเต่วันนี้ก็กลับมาเนรมิตมันใหม่ให้ไฉไลกว่าเดิม
    หวังว่าทุกๆคนที่เข้ามาอ่านจะเม้นกันสักนิดน่ะค่ะ
    ใครที่เม้นให้จะขอขอบคุณมากๆค่ะ
    ส่วนที่ไม่เม้นก็ขอสาปแช่งสวดส่งเเล้วกัน...
    (ล้อเล่น...รึเปล่า?)
    ต้องขอลาเเค่นี้ล่ะค่ะ
    และโปรติดตามฟิคเรื่องหน้าของเราด้วยน่ะ
    ^_^
    [6 March 2010]

    _______________

    My Banner
    แบนเนอร์ของบทความนี้เเละไอดีขอเราเอง
     1896

     My id shinna

    _______________



    นิยายแฟร์ 2024
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ


      彼は、雲のつにロックされて浮いている。

      kare wa , kumo no 1tsu ni rokku sa re te ui te iru

      เขาคือเมฆที่ล่องลอยไม่ยึดติดกับใคร

       

      私には霧のラインは軽微です。

      watashi ni wa kiri no rain wa keibi desu .

      ส่วนฉันเป็นสายหมอกที่ไม่มีตัวตน

       

       

      私の心を開く手助けを言われる。

      watashi no kokoro wo hiraku tedasuke wo iwa reru

      ได้โปรดนายช่วยเปิดใจให้ฉันที่


       

      [SF]  Clouds & Fog [Normal Fic 1896]

      Writer : Shinna

       

       

                      [Chrome : mode]

                     

      เขา...ผู้ไม่เคยยึดติดกับสิ่งใดดั่งเมฆา

                      ส่วนฉัน...ไร้ตัวตนไม่มีค่าอะไรเหมือนสายหมอก

                      ฮิบาริ เคียวยะ ผู้เป็นเสมือนดั่งเมฆาซึ่งไม่ยึดติดกับใคร...

                      ส่วนฉันก็ยังเฝ้ามองเขาคนนี้ตลอดมา...เหมือนหมอกคอยติดตามตัว

                      ฉันไม่ขอให้เขามาสนใจ หรือมองเห็นตัวฉัน...

                      ขอแค่ฉันได้มองเขาห่าง ๆ ก็พอ...

                      แต่ทำไม...ยิ่งมองก็ยิ่งรัก...

                      ถึงเจ็บใจ...ที่เขาไม่เคยสนใจและเห็นตัวตนของฉัน...

                      แต่ฉันมาสามารถที่จะละสายตาและหัวใจไปจากเขาได้...ฮิบาริ เคียวยะ

       

       

                      ในวันนึง....ในขณะที่ฉันเดินอยู่บนถนนสายหนึ่งเพียงลำพัง...

                      เธอทำอะไรของเธอ... เสียง ๆ หนึ่งดังมาจากข้างหลังฉัน จึงทำให้ฉันต้องหันหลังกลับไปมองคน ๆ นั้นและได้พบกับ...ฮิบาริ เคียวยะ

                      ฉันกำลังเดินไปเรื่อย ๆ ค่ะ ฉันตอบไป แต่ฉันไม่ได้กวนเขาน่ะ ฉันกำลังเดินไปเรื่อย ๆ จริง ๆ

                      ไม่ใช่! ฉันไม่ได้ถามว่าตอนนี้เธอทำอะไร!” เขาตะคอกกลับมา ซึ่งนั้นทำให้ฉันหวาดกลัว...รึเปล่า?

                      งั้นฉันก็ไม่รู้แล้วล่ะค่ะ...ว่าฉันทำอะไร ว่าจบฉันก็หันตัวกลับไปเดินต่อ

                      ไม่ใช่ฉันรังเกียจเขา ไม่อยากเห็นหน้าเขา...แต่เพียงฉันม่กล้ายืนต่อหน้าเขามากกว่า

                      ยืนต่อหน้าเมฆาอันยิ่งใหญ่ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงสายหมอกที่เลือนลาง...

                      และฉัน...ก็ไม่กล้ามองคนที่ตัวเอง หลงรัก ได้นานอีกด้วย...

                      กลัว...ฉันกลัวเขาจะรังเกียจท่าทีของฉัน ซึ่งนั่นทำให้ฉันไม่สามารถมองเขาได้อีก...

                      ทำไมน่ะ...ทำไมเธอต้องอยู่ในหัวฉันตลอดด้วย!!!” คุณฮิบาริตะโกนออกมา

                      อ๊ะ!!”  ฉันหมุนตัวกลับมา ฉันไม่ได้ตกใจเสียงตะโกนของเขา แต่ฉันตกใจคำพูดนั้นมากกว่า...

                      ไม่ว่าฉันไปไหน...ฉันก็รู้สึกถึงเธอ ไม่ว่าจะทำอะไรทำไมฉันเห็นแต่หน้าเธอขึ้นอย่เต็มสมองฉันไปหมด!!!” คุณฮิบาริตะโกนดังกว่าเดิม...

                      ฉัน...ทำให้คุณหนักใจ...ต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะ...แต่ฉันก็เลิกรักคุณไม่ได้สักที!!!” ในที่สุดน้ำตาของฉันก็เอ่อล้นออกมา ความรู้สึกที่ปิดบังมาทั้งหมดถูกถ่ายทอดออกมาตรงหน้าเขาแล้ว ฮิบาริ เคียวยะ....

                      เธอ.... คุณฮิบาริเงียบไป...

                      ฮะ ๆ ขอโทษน่ะค่ะ คิดซ่ะว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกันน่ะค่ะ ฉันว่าพลางปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนส่งยิ้มให้เขาแล้วหันหลังกลับไปแล้วเริ่มก้าวเท้าเดินต่อ

                      เขา...ไม่ใส่ใจกับคำพูดของฉันหรอก...

                      เพราะ...ฉันนั้นคือสายหมอกที่ไร้ตัวตน....

                      เธอจะทำตัวไร้ตัวตนอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่!” คุณฮิบาริตะโกนก่อนที่จะมากอดฉันทางข้างหลัง และซุกหน้าลงไปบนบ่าของฉัน

                      คุณ...ฮิบาริ

                      เธอ...อย่าทำตัวไร้ตัวตนสิ...ไม่งั้นฉันจะหาเธอเจอได้ยังไง คุณฮิบาริว่า

                      .... ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ออก...ได้แต่เพียงฟังเขาพูดอย่างเงียบ ๆ

                      เธออย่าคิดว่าฉันไม่รู้...ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่ฉันอยู่

                      .... ขะ...เขารู้..

                      โดคุโร่ โคลม เธอรู้ไหมเธอทำผิดอะไร....

                      .... เอ๊ะ!

                      เธอดันมาขโมยหัวใจของฉันซ่ะได้!!!” คุณฮิบาริปล่อบมือที่โอบเอวด้านหลังของฉันอยู่ ก่อนที่จะหันตัวฉันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

                      คุณฮิบาริ...

                      ยิ่งเธอยิ้ม...มันทำยิ่งให้ฉันอยากขย้ำเธอยัยสายหมอก!!!” คุณฮิบาริพูดจบเขาก็ค่อยเลื่อนริมฝีปากมาประกบที่ปากของฉันอย่างเนิบช้าและแผ่วเบา....เหมือนเป็นการบอกความรู้สึกของเขาที่มีต่อฉันนั้นเอง

                      คราวนี้เธอห้ามหลบหน้าฉันเด็ดขาด! ห้ามร้องให้ต่อหน้าฉันด้วย!” พอคุณฮิบาริถอนริทฝีปากออกก็ตะโกนสั่งฉันใส่หน้าเต็ม ๆ เลย

                      คุณฮิบารินี่...น่ากลัวจังน่ะค่ะ ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่ตอนนี้ฉันยิ้มอยู่น่ะค่ะ เพราะตอนนี้ฉันมีความสุขจนหุบยิ้มไม่ได้แล้ว

                      ดี! งั้นเธอจงจำไว้ว่าเธอเป็นของฉันคนเดียว! ห้ามทำเหมือนคนไร้ตัวตนอีกล่ะ!” คุณฮิบาริว่าก่อนที่จะหน้าแดงนิด ๆ แล้วพูดคำ ๆ นี้อีก

                      และมีต้องยิ้มขนาดนี้ก็ได้! มันทำให้ฉันรู้สึกอยากขย้ำเธอจำไว้ซ่ะด้วย!!!” คุณฮิบาริจับมือฉันก่อนหันหลังกลับแล้วลากฉันเดินตามไปด้วย

                      เอ๊ะ! แล้วจะพาฉันไปไหนค่ะ ฉันถาม

                      กลับนามิโมริน่ะสิ! เออ! อีกอย่างเธอน่ะยิ้มอย่างนี้กับฉันได้แต่คนอื่นห้ามน่ะรู้ไหม!!!” คุณฮิบาริพูดครั้งสุดท้ายก่อนจะลากฉันเดินไปต่อ

                      ค่ะ ฉันว่าพลางเดินตามเขาไปเรื่อย ๆ ถึงแม้การแสดงออกของคุณฮิบาริจะไม่เหมือนใครไปสักหน่อย....แต่ยังไงฉันก็ยังรักเขาค่ะ

                      คุณฮิบาริค่ะ...

                      อะไรของเธออีก!”

                      โคลมรักคุณฮิบาริน่ะค่ะ

                      .... คุณฮิบาริเงียบไปก่อนที่จะ ฉันก็รักเธอยัยสายหมอก

                      ถึงฉันไม่ได้เห็นหน้าคุณฮิบาริตอนที่ฉันบอกรักเขาก็เถอะ....แต่ฉันก็เชื่อว่าเขาต้องยิ้มอยู่แน่...

       

       

      ただし、雲や霧のラインの愛のことはできないことがあります。

      tadashi , kumo ya kiri no rain no ai no koto wa deki nai koto ga ari masu .

      ถึงแม้ความรักของเมฆาและสายหมอกอาจจะเป็นไปไม่ได้

       

      しかし、私は彼を愛し、彼は私に私は十分に時を愛し信じている

      shikashi , watashi wa kare wo aishi , kare wa watashi ni watashi wa jubun ni toki wo aishi shinji te iru

       .แต่ฉันเชื่อว่าฉันรักเขาและเขารักฉันฉันก็พอ

       

      これが私達の愛の始まりです。

      kore ga watashi tachi no ai no hajimari desu .

      และนี้คือจุดเริ่มต้นของความรักของเรา

       

       

      [END]

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×