[SF] Clouds & Vapor [Normal Fic 1896]
เขาคือเมฆที่ล่องลอยไม่ยึดติดกับใคร ส่วนฉันเป็นสายหมอกที่ไม่มีตัวตน
ผู้เข้าชมรวม
2,964
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
彼は、雲のつにロックされて浮いている。
kare wa , kumo no 1tsu ni rokku sa re te ui te iru
เขาคือเมฆที่ล่องลอยไม่ยึดติดกับใคร
私には霧のラインは軽微です。
watashi ni wa kiri no rain wa keibi desu .
ส่วนฉันเป็นสายหมอกที่ไม่มีตัวตน
私の心を開く手助けを言われる。
watashi no kokoro wo hiraku tedasuke wo iwa reru
ได้โปรดนายช่วยเปิดใจให้ฉันที่
[SF] Clouds & Fog [Normal Fic 1896]
Writer : Shinna
[Chrome : mode]
เขา...ผู้ไม่เคยยึดติดกับสิ่งใดดั่งเมฆา
ส่วนฉัน...ไร้ตัวตนไม่มีค่าอะไรเหมือนสายหมอก
ฮิบาริ เคียวยะ ผู้เป็นเสมือนดั่งเมฆาซึ่งไม่ยึดติดกับใคร...
ส่วนฉันก็ยังเฝ้ามองเขาคนนี้ตลอดมา...เหมือนหมอกคอยติดตามตัว
ฉันไม่ขอให้เขามาสนใจ หรือมองเห็นตัวฉัน...
ขอแค่ฉันได้มองเขาห่าง ๆ ก็พอ...
แต่ทำไม...ยิ่งมองก็ยิ่งรัก...
ถึงเจ็บใจ...ที่เขาไม่เคยสนใจและเห็นตัวตนของฉัน...
แต่ฉันมาสามารถที่จะละสายตาและหัวใจไปจากเขาได้...ฮิบาริ เคียวยะ
ในวันนึง....ในขณะที่ฉันเดินอยู่บนถนนสายหนึ่งเพียงลำพัง...
“เธอทำอะไรของเธอ...” เสียง ๆ หนึ่งดังมาจากข้างหลังฉัน จึงทำให้ฉันต้องหันหลังกลับไปมองคน ๆ นั้นและได้พบกับ...ฮิบาริ เคียวยะ
“ฉันกำลังเดินไปเรื่อย ๆ ค่ะ” ฉันตอบไป แต่ฉันไม่ได้กวนเขาน่ะ ฉันกำลังเดินไปเรื่อย ๆ จริง ๆ
“ไม่ใช่! ฉันไม่ได้ถามว่าตอนนี้เธอทำอะไร!” เขาตะคอกกลับมา ซึ่งนั้นทำให้ฉันหวาดกลัว...รึเปล่า?
“งั้นฉันก็ไม่รู้แล้วล่ะค่ะ...ว่าฉันทำอะไร” ว่าจบฉันก็หันตัวกลับไปเดินต่อ
ไม่ใช่ฉันรังเกียจเขา ไม่อยากเห็นหน้าเขา...แต่เพียงฉันม่กล้ายืนต่อหน้าเขามากกว่า
ยืนต่อหน้าเมฆาอันยิ่งใหญ่ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงสายหมอกที่เลือนลาง...
และฉัน...ก็ไม่กล้ามองคนที่ตัวเอง ‘ หลงรัก ‘ ได้นานอีกด้วย...
กลัว...ฉันกลัวเขาจะรังเกียจท่าทีของฉัน ซึ่งนั่นทำให้ฉันไม่สามารถมองเขาได้อีก...
“ทำไมน่ะ...ทำไมเธอต้องอยู่ในหัวฉันตลอดด้วย!!!” คุณฮิบาริตะโกนออกมา
“อ๊ะ!!” ฉันหมุนตัวกลับมา ฉันไม่ได้ตกใจเสียงตะโกนของเขา แต่ฉันตกใจคำพูดนั้นมากกว่า...
“ไม่ว่าฉันไปไหน...ฉันก็รู้สึกถึงเธอ ไม่ว่าจะทำอะไรทำไมฉันเห็นแต่หน้าเธอขึ้นอย่เต็มสมองฉันไปหมด!!!” คุณฮิบาริตะโกนดังกว่าเดิม...
“ฉัน...ทำให้คุณหนักใจ...ต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะ...แต่ฉันก็เลิกรักคุณไม่ได้สักที!!!” ในที่สุดน้ำตาของฉันก็เอ่อล้นออกมา ความรู้สึกที่ปิดบังมาทั้งหมดถูกถ่ายทอดออกมาตรงหน้าเขาแล้ว ฮิบาริ เคียวยะ....
“เธอ....” คุณฮิบาริเงียบไป...
“ฮะ ๆ ขอโทษน่ะค่ะ คิดซ่ะว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกันน่ะค่ะ” ฉันว่าพลางปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนส่งยิ้มให้เขาแล้วหันหลังกลับไปแล้วเริ่มก้าวเท้าเดินต่อ
เขา...ไม่ใส่ใจกับคำพูดของฉันหรอก...
เพราะ...ฉันนั้นคือสายหมอกที่ไร้ตัวตน....
“เธอจะทำตัวไร้ตัวตนอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่!” คุณฮิบาริตะโกนก่อนที่จะมากอดฉันทางข้างหลัง และซุกหน้าลงไปบนบ่าของฉัน
“คุณ...ฮิบาริ”
“เธอ...อย่าทำตัวไร้ตัวตนสิ...ไม่งั้นฉันจะหาเธอเจอได้ยังไง” คุณฮิบาริว่า
“....” ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ออก...ได้แต่เพียงฟังเขาพูดอย่างเงียบ ๆ
“เธออย่าคิดว่าฉันไม่รู้...ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่ฉันอยู่”
“....” ขะ...เขารู้..
“โดคุโร่ โคลม เธอรู้ไหมเธอทำผิดอะไร....”
“....” เอ๊ะ!
“เธอดันมาขโมยหัวใจของฉันซ่ะได้!!!” คุณฮิบาริปล่อบมือที่โอบเอวด้านหลังของฉันอยู่ ก่อนที่จะหันตัวฉันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา
“คุณฮิบาริ...”
“ยิ่งเธอยิ้ม...มันทำยิ่งให้ฉันอยากขย้ำเธอยัยสายหมอก!!!” คุณฮิบาริพูดจบเขาก็ค่อยเลื่อนริมฝีปากมาประกบที่ปากของฉันอย่างเนิบช้าและแผ่วเบา....เหมือนเป็นการบอกความรู้สึกของเขาที่มีต่อฉันนั้นเอง
“คราวนี้เธอห้ามหลบหน้าฉันเด็ดขาด! ห้ามร้องให้ต่อหน้าฉันด้วย!” พอคุณฮิบาริถอนริทฝีปากออกก็ตะโกนสั่งฉันใส่หน้าเต็ม ๆ เลย
“คุณฮิบารินี่...น่ากลัวจังน่ะค่ะ” ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่ตอนนี้ฉันยิ้มอยู่น่ะค่ะ เพราะตอนนี้ฉันมีความสุขจนหุบยิ้มไม่ได้แล้ว
“ดี! งั้นเธอจงจำไว้ว่าเธอเป็นของฉันคนเดียว! ห้ามทำเหมือนคนไร้ตัวตนอีกล่ะ!” คุณฮิบาริว่าก่อนที่จะหน้าแดงนิด ๆ แล้วพูดคำ ๆ นี้อีก
“และมีต้องยิ้มขนาดนี้ก็ได้! มันทำให้ฉันรู้สึกอยากขย้ำเธอจำไว้ซ่ะด้วย!!!” คุณฮิบาริจับมือฉันก่อนหันหลังกลับแล้วลากฉันเดินตามไปด้วย
“เอ๊ะ! แล้วจะพาฉันไปไหนค่ะ” ฉันถาม
“กลับนามิโมริน่ะสิ! เออ! อีกอย่างเธอน่ะยิ้มอย่างนี้กับฉันได้แต่คนอื่นห้ามน่ะรู้ไหม!!!” คุณฮิบาริพูดครั้งสุดท้ายก่อนจะลากฉันเดินไปต่อ
“ค่ะ” ฉันว่าพลางเดินตามเขาไปเรื่อย ๆ ถึงแม้การแสดงออกของคุณฮิบาริจะไม่เหมือนใครไปสักหน่อย....แต่ยังไงฉันก็ยังรักเขาค่ะ
“คุณฮิบาริค่ะ...”
“อะไรของเธออีก!”
“โคลมรักคุณฮิบาริน่ะค่ะ”
“....” คุณฮิบาริเงียบไปก่อนที่จะ “ฉันก็รักเธอยัยสายหมอก”
ถึงฉันไม่ได้เห็นหน้าคุณฮิบาริตอนที่ฉันบอกรักเขาก็เถอะ....แต่ฉันก็เชื่อว่าเขาต้องยิ้มอยู่แน่...
ただし、雲や霧のラインの愛のことはできないことがあります。
tadashi , kumo ya kiri no rain no ai no koto wa deki nai koto ga ari masu .
ถึงแม้ความรักของเมฆาและสายหมอกอาจจะเป็นไปไม่ได้
しかし、私は彼を愛し、彼は私に私は十分に時を愛し信じている。
shikashi , watashi wa kare wo aishi , kare wa watashi ni watashi wa jubun ni toki wo aishi shinji te iru
.แต่ฉันเชื่อว่าฉันรักเขาและเขารักฉันฉันก็พอ
これが私達の愛の始まりです。
kore ga watashi tachi no ai no hajimari desu .
และนี้คือจุดเริ่มต้นของความรักของเรา
[END]
ผลงานอื่นๆ ของ KUro-PAndA ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ KUro-PAndA
ความคิดเห็น