[SF] Clouds & Vapor [Normal Fic 1896]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

[SF] Clouds & Vapor [Normal Fic 1896] _______________ Friend Banner   รับเเลกเเบนเนอร์ค่ะ^^

Shinna Talk: สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นาะค่ะ ฟิคนี้เป็นฟิคสั้น(ที่อาจะสั้นมาก) ที่ในชีวิตนี้เเต่งจบ=_= และเรื่องนี้ก็เปิดมานานมากเเล้ว เเต่ปล่อยทิ้งเอาไว้ไม่ได้โปรโมตอะไร เเต่วันนี้ก็กลับมาเนรมิตมันใหม่ให้ไฉไลกว่าเดิม หวังว่าทุกๆคนที่เข้ามาอ่านจะเม้นกันสักนิดน่ะค่ะ ใครที่เม้นให้จะขอขอบคุณมากๆค่ะ ส่วนที่ไม่เม้นก็ขอสาปแช่งสวดส่งเเล้วกัน... (ล้อเล่น...รึเปล่า?) ต้องขอลาเเค่นี้ล่ะค่ะ และโปรติดตามฟิคเรื่องหน้าของเราด้วยน่ะ ^_^ [6 March 2010] _______________ My Banner แบนเนอร์ของบทความนี้เเละไอดีขอเราเอง _______________

เนื้อเรื่อง

彼は、雲のつにロックされて浮いている。

kare wa , kumo no 1tsu ni rokku sa re te ui te iru

เขาคือเมฆที่ล่องลอยไม่ยึดติดกับใคร

私には霧のラインは軽微です。

watashi ni wa kiri no rain wa keibi desu .

ส่วนฉันเป็นสายหมอกที่ไม่มีตัวตน

私の心を開く手助けを言われる。

watashi no kokoro wo hiraku tedasuke wo iwa reru

ได้โปรดนายช่วยเปิดใจให้ฉันที่

[SF]  Clouds & Fog [Normal Fic 1896]

Writer : Shinna

                [Chrome : mode]

เขา...ผู้ไม่เคยยึดติดกับสิ่งใดดั่งเมฆา

                ส่วนฉัน...ไร้ตัวตนไม่มีค่าอะไรเหมือนสายหมอก

                ฮิบาริ เคียวยะ ผู้เป็นเสมือนดั่งเมฆาซึ่งไม่ยึดติดกับใคร...

                ส่วนฉันก็ยังเฝ้ามองเขาคนนี้ตลอดมา...เหมือนหมอกคอยติดตามตัว

                ฉันไม่ขอให้เขามาสนใจ หรือมองเห็นตัวฉัน...

                ขอแค่ฉันได้มองเขาห่าง ๆ ก็พอ...

                แต่ทำไม...ยิ่งมองก็ยิ่งรัก...

                ถึงเจ็บใจ...ที่เขาไม่เคยสนใจและเห็นตัวตนของฉัน...

                แต่ฉันมาสามารถที่จะละสายตาและหัวใจไปจากเขาได้...ฮิบาริ เคียวยะ

                ในวันนึง....ในขณะที่ฉันเดินอยู่บนถนนสายหนึ่งเพียงลำพัง...

                “เธอทำอะไรของเธอ...” เสียง ๆ หนึ่งดังมาจากข้างหลังฉัน จึงทำให้ฉันต้องหันหลังกลับไปมองคน ๆ นั้นและได้พบกับ...ฮิบาริ เคียวยะ

                “ฉันกำลังเดินไปเรื่อย ๆ ค่ะ” ฉันตอบไป แต่ฉันไม่ได้กวนเขาน่ะ ฉันกำลังเดินไปเรื่อย ๆ จริง ๆ

                “ไม่ใช่! ฉันไม่ได้ถามว่าตอนนี้เธอทำอะไร!” เขาตะคอกกลับมา ซึ่งนั้นทำให้ฉันหวาดกลัว...รึเปล่า?

                “งั้นฉันก็ไม่รู้แล้วล่ะค่ะ...ว่าฉันทำอะไร” ว่าจบฉันก็หันตัวกลับไปเดินต่อ

                ไม่ใช่ฉันรังเกียจเขา ไม่อยากเห็นหน้าเขา...แต่เพียงฉันม่กล้ายืนต่อหน้าเขามากกว่า

                ยืนต่อหน้าเมฆาอันยิ่งใหญ่ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงสายหมอกที่เลือนลาง...

                และฉัน...ก็ไม่กล้ามองคนที่ตัวเอง ‘ หลงรัก ‘ ได้นานอีกด้วย...

                กลัว...ฉันกลัวเขาจะรังเกียจท่าทีของฉัน ซึ่งนั่นทำให้ฉันไม่สามารถมองเขาได้อีก...

                “ทำไมน่ะ...ทำไมเธอต้องอยู่ในหัวฉันตลอดด้วย!!!” คุณฮิบาริตะโกนออกมา

                “อ๊ะ!!”  ฉันหมุนตัวกลับมา ฉันไม่ได้ตกใจเสียงตะโกนของเขา แต่ฉันตกใจคำพูดนั้นมากกว่า...

                “ไม่ว่าฉันไปไหน...ฉันก็รู้สึกถึงเธอ ไม่ว่าจะทำอะไรทำไมฉันเห็นแต่หน้าเธอขึ้นอย่เต็มสมองฉันไปหมด!!!” คุณฮิบาริตะโกนดังกว่าเดิม...

                “ฉัน...ทำให้คุณหนักใจ...ต้องขอโทษด้วยน่ะค่ะ...แต่ฉันก็เลิกรักคุณไม่ได้สักที!!!” ในที่สุดน้ำตาของฉันก็เอ่อล้นออกมา ความรู้สึกที่ปิดบังมาทั้งหมดถูกถ่ายทอดออกมาตรงหน้าเขาแล้ว ฮิบาริ เคียวยะ....

                “เธอ....” คุณฮิบาริเงียบไป...

                “ฮะ ๆ ขอโทษน่ะค่ะ คิดซ่ะว่าฉันไม่ได้พูดแล้วกันน่ะค่ะ” ฉันว่าพลางปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนส่งยิ้มให้เขาแล้วหันหลังกลับไปแล้วเริ่มก้าวเท้าเดินต่อ

                เขา...ไม่ใส่ใจกับคำพูดของฉันหรอก...

                เพราะ...ฉันนั้นคือสายหมอกที่ไร้ตัวตน....

                “เธอจะทำตัวไร้ตัวตนอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่!” คุณฮิบาริตะโกนก่อนที่จะมากอดฉันทางข้างหลัง และซุกหน้าลงไปบนบ่าของฉัน

                “คุณ...ฮิบาริ”

                “เธอ...อย่าทำตัวไร้ตัวตนสิ...ไม่งั้นฉันจะหาเธอเจอได้ยังไง” คุณฮิบาริว่า

                “....” ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ออก...ได้แต่เพียงฟังเขาพูดอย่างเงียบ ๆ

                “เธออย่าคิดว่าฉันไม่รู้...ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่ฉันอยู่”

                “....” ขะ...เขารู้..

                “โดคุโร่ โคลม เธอรู้ไหมเธอทำผิดอะไร....”

                “....” เอ๊ะ!

                “เธอดันมาขโมยหัวใจของฉันซ่ะได้!!!” คุณฮิบาริปล่อบมือที่โอบเอวด้านหลังของฉันอยู่ ก่อนที่จะหันตัวฉันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

                “คุณฮิบาริ...”

                “ยิ่งเธอยิ้ม...มันทำยิ่งให้ฉันอยากขย้ำเธอยัยสายหมอก!!!” คุณฮิบาริพูดจบเขาก็ค่อยเลื่อนริมฝีปากมาประกบที่ปากของฉันอย่างเนิบช้าและแผ่วเบา....เหมือนเป็นการบอกความรู้สึกของเขาที่มีต่อฉันนั้นเอง

                “คราวนี้เธอห้ามหลบหน้าฉันเด็ดขาด! ห้ามร้องให้ต่อหน้าฉันด้วย!” พอคุณฮิบาริถอนริทฝีปากออกก็ตะโกนสั่งฉันใส่หน้าเต็ม ๆ เลย

                “คุณฮิบารินี่...น่ากลัวจังน่ะค่ะ” ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่ตอนนี้ฉันยิ้มอยู่น่ะค่ะ เพราะตอนนี้ฉันมีความสุขจนหุบยิ้มไม่ได้แล้ว

                “ดี! งั้นเธอจงจำไว้ว่าเธอเป็นของฉันคนเดียว! ห้ามทำเหมือนคนไร้ตัวตนอีกล่ะ!” คุณฮิบาริว่าก่อนที่จะหน้าแดงนิด ๆ แล้วพูดคำ ๆ นี้อีก

                “และมีต้องยิ้มขนาดนี้ก็ได้! มันทำให้ฉันรู้สึกอยากขย้ำเธอจำไว้ซ่ะด้วย!!!” คุณฮิบาริจับมือฉันก่อนหันหลังกลับแล้วลากฉันเดินตามไปด้วย

                “เอ๊ะ! แล้วจะพาฉันไปไหนค่ะ” ฉันถาม

                “กลับนามิโมริน่ะสิ! เออ! อีกอย่างเธอน่ะยิ้มอย่างนี้กับฉันได้แต่คนอื่นห้ามน่ะรู้ไหม!!!” คุณฮิบาริพูดครั้งสุดท้ายก่อนจะลากฉันเดินไปต่อ

                “ค่ะ” ฉันว่าพลางเดินตามเขาไปเรื่อย ๆ ถึงแม้การแสดงออกของคุณฮิบาริจะไม่เหมือนใครไปสักหน่อย....แต่ยังไงฉันก็ยังรักเขาค่ะ

                “คุณฮิบาริค่ะ...”

                “อะไรของเธออีก!”

                “โคลมรักคุณฮิบาริน่ะค่ะ”

                “....” คุณฮิบาริเงียบไปก่อนที่จะ “ฉันก็รักเธอยัยสายหมอก”

                ถึงฉันไม่ได้เห็นหน้าคุณฮิบาริตอนที่ฉันบอกรักเขาก็เถอะ....แต่ฉันก็เชื่อว่าเขาต้องยิ้มอยู่แน่...

ただし、雲や霧のラインの愛のことはできないことがあります。

tadashi , kumo ya kiri no rain no ai no koto wa deki nai koto ga ari masu .

ถึงแม้ความรักของเมฆาและสายหมอกอาจจะเป็นไปไม่ได้

しかし、私は彼を愛し、彼は私に私は十分に時を愛し信じている。

shikashi , watashi wa kare wo aishi , kare wa watashi ni watashi wa jubun ni toki wo aishi shinji te iru

 .แต่ฉันเชื่อว่าฉันรักเขาและเขารักฉันฉันก็พอ

これが私達の愛の始まりです。

kore ga watashi tachi no ai no hajimari desu .

และนี้คือจุดเริ่มต้นของความรักของเรา

[END]