คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Story : SIXTEEN
SIXTEEN ♥ แปลกแต่จริง
อย่ารบกวนเวลานอน(เมีย)เด็ก ...
"แทมินมาหาป๊าหน่อย"
"ไม่!"
"นับ1-3 ไม่มาจะยึดคิตตี้"
"..." แทมินเม้มปากอย่างชั่งใจก่อนจะตะโกนสุดเสียงออกมา
"ม๊าาา!!! ปะป๊าแกล้งแทมมมินนน!!!"
อี้ฟานแทบอยากจะกรีดร้อง(?) จะโดดไปตะครุบปากเด็กก็ไม่ทัน
โอยย ให้จงอินหลับอยู่ดีๆของจงอินน่ะดีแล้ววว จะไปปลุกม๊าเอ็งทำไมห้ะแทมิน ตอบบบ!!!
"แทมิน! ชู่วๆ มาหาป๊า อย่าไปกวนม๊าเขา มานี่มา"
"งั้นเย็นนี้ป๊าต้องพาไปซื้อขนมด้วยนะ"
"ไม่มีทาง =__="
"ฮึก ... "
"ถ้าร้องอดทั้งคิตตี้ทั้งขนมแน่ แทมินฮึ้บ"
"ฮืออ ..."
"นับหนึ่ง ฮึ้บไม่ฮึ้บ" อี้ฟานดุเบาๆก่อนจะดึงแทมินมานั่งลูบหัวโอ๋ๆ
"แทมินไปเล่นกับพี่มาร์คปะ แล้วอย่าเสียงดังนะรู้มั้ย?" อี้ฟานกำชับเด็กน้อยก่อนจะดันหลังแทมินที่ทำหน้ายู่ก่อนจะยอมเดินออกจากห้องอาหารไปหามาร์คต้วนข้างนอก
อี้ฟานมองตามก่อนจะลอบหายใจเบาๆแล้วมองไปยังห้องโถงที่ร่างโปร่งของจงอินนอนหลับหายใจสม่ำเสมออยู่
ตื่นเช้ามาน้องดันบอกง่วงเมื่อคืนนอนไม่หลับแทมินมันดิ้น ตื่นมาทานข้าวเสร็จก็หนีไปซุกโซฟานอนที่ห้องโถงเนี่ยแหละ
"พี่มาร์คระวังนะๆ!"
"นี่ไง ได้แล้ว!"
"..."
กรี๊ด(?) ไอ้พวกบ้าาา!
อี้ฟานมองน้องชายต่างสายเลือดตัวแสบที่กำลังเขย่งหยิบของบนตู้โดยมีแทมินส่งเสียงเชียร์อยู่ข้างๆ
จะไม่ว่าเลย ...
ถ้าไอ้มาร์คมันไปได้เขย่งเอื้อมข้ามตัวจงอินที่นอนอยู่!!
พลันจะอ้าปากกะรัวแร๊ปด่าใส่ ถ้าจำไม่ผิดแจกันแก้วคริสตัสใสขนาดมินิที่สั่งทำโดยเฉพาะกำลังดิ่งลงมาตกบนพื้นต่อหน้าต่อตาเหมือนภาพสโลวโมชั่น เพล้ง!
อ่าห์ ... อี้ฟานน้ำตาจะไหลขอแชร์นะครับ
ขอแชร์มาฟาดหัวไอ้มาร์คต้วนแรงๆซักที ...
"อุ้บส์! ตายละพี่มาร์คเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระ ไปละนะแทมิน บายย"
"..."
"ใครทำอะไรเสียงดังว่ะ?"
น่านไง หายนะของจริงจะเกิดก็ต่อจากนี้แหละ
อี้ฟานมองจงอินที่ลุกมานั่งเบะปากขยี้ตางัวเงียๆแบบหงุดหงิด ขีดเส้นใต้ยาวๆเลยครับว่าหงุดหงิด!
ใช่ คิมจงอินกำลังหงุดหงิด
ไม่ได้หงุดหงิดธรรมดานะ
นี่หงุดหงิดมากๆด้วย!
"ต..ตื่นแล้วหรอจงอิน ..." ยิ้มแฮ่สู้น้องไว้อี้ฟาน ฮึ้บ "เฮ้ยๆ จงอินระวัง! ตรงนั้นมีแจกันแตก!"
จงอินหันไปมองอี้ฟานหน้าเรียบๆก่อนจะก้มมองพื้นข้างๆโซฟาที่มีเศษซากแก้วแตกกระจายอยู่
"ใครทำ?"
"พี่มาร์คเป็นคนทำแจกันแตกฮับ!" เป็นแทมินที่ตอบแทนอี้ฟานที่นั่งอ้าปากพะงาบๆอยู่
"เรารู้ได้ไง?"
จงอินเลิกคิ้วมองแทมินที่ทำตาใสมองเขาอยู่
"ก็ปะป๊าให้แทมินมาเล่นกับพี่มาร์ค"
จงอินกลอกตาไปมาก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วจ้องเขม้นไปหาคนรักทันที
"ทำไมพี่ไม่ดูแลแทมินมันดีๆว่ะ ไอ้มาร์คอีก"
"พ..พี่ไม่ได้ตั้งใจจ ㅠ.ㅠ"
"ถ้ามันตกใส่หัวผมแทนทำไง เออ พี่กะไปหากิ๊กอยู่แล้วนี่"
"มันไม่ใช่นะจงอินนน พี่ไม่เคยคิดเลย"
"คนเราก็เงี้ย"
"ปะป๊าไม่ยอมซื้อหนมให้แทมินด้วย" แทมินกระตุกแขนจงอินเบาๆพลางชี้ฟ้องทันที
"เดี๋ยวนี้พี่ขี้งกอ่อ แล้วมาบอกไม่เคยคิด กะเก็บเงินไว้ให้กิ๊กก็บอกมา"
โอยย ฮืออ ไอ้แทมินไอ้เด็กบ้า
"เดี๋ยวเย็นนี่พี่พาแทมินไปเหมาหมดร้านเลยก็ได้ ㅠ.ㅠ"
"ให้มันจริงเถอะ"
"แล้วจงอินไม่นอนต่อหรอคะ ไม่ง่วงหรอ" อี้ฟานมองจงอินที่ลุกออกจากโซฟาโดยเลี่ยงพื้นที่ที่แจกันแตกก่อนจะเดินหน้ามุ่ยผ่านหน้าเขาไป
"ไม่มีอารมณ์จะนอน!"
"แล้วจงอินจะไปไหนคะ?"
"ไปดูทีวี แล้วไม่ต้องมาคะขาใส่ด้วย!!"
ฮืออ อี้ฟานผิดอะไรหรืออ
จงอินนั่งกอดหมอนอิงสายตาก็มองจอทีวี 46 นิ้วไป มือก็ไล่กดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ
บอลก็ไม่มี เห้ออออ
"จงอิน ..."
จงอินหันไปมองอี้ฟานที่ยิ้มแฮ่แห้งๆมาให้ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆเขา
"หายงอนพี่เถอะนะ นะ"
"ใครงอน"
"พี่รู้ว่าจงอินหงุดหงิดที่นอนไม่เต็มอิ่มใช่มั้ย"
เออออ รู้ก็ดี
"เอาไอโฟน มาดิ้"
"ห้ะ??"
"ไอโฟนอ่ะไอโฟน หรือว่าหวง? มีความลับ? ซ่อนหนังAVไว้รึไง!?"
ไม่มีเอวงเอวีทั้งนั้นแหละครับ เมียต๋า ㅠ.ㅠ
สองมือเรียวยาวของอี้ฟานหยิบควักไอโฟนจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะยื่นประเคนให้แฟนเด็กที่รักที่แบมือทำหน้าดุอยู่ตรงหน้า
"โทรออกนอกประเทศไปหาฮุนได้ป่ะ?"
อ้อ~ ที่แท้ก็จะเอาไปโทรหาเพื่อนนี่เอง
"ได้ครับ ตามสบายเลย"
ในขณะที่อี้ฟานพยายามยิ้มสู้ไปให้ จงอินเพียงแค่ปรายตามามองก่อนจะกดหาเบอร์เซฮุนในเครื่องของอี้ฟานแล้วโทรออก
"..."
"ว่างปะ?"
"เออหน่า ตังค์เครื่องพี่คริสไม่ใช่ตังค์กู"
"ง่วง ..."
"นอนไม่หลับ แม่งงง"
อี้ฟานได้แต่มองแฟนเด็กที่เริ่มนอนเหยียดกับโซฟาแล้วบ่นงุ้งงิ้งๆใส่ไอโฟนสีขาวของเขา
อยากสิงไอโฟนจังครับ ฟืดด
"อือๆ เออ รู้แล้วๆ"
"ค้าบๆ"
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่กว่าที่เสียงงุ้งงิ้งทุ้มติดหวานของจงอินจะเงียบไป
อี้ฟานเดินไปหยิบไอโฟนที่แนบหูจงอินซึ่งตอนนี้หลับไปวิ่งเล่นในฝันเหมือนเดิม ก่อนจะมองเลขในไอโฟน
'Sehun วันนี้ 13.37
xx-xxxxxxxx 0:57:40'
โทรออกต่างประเทศนี่มันเสียครั้งละเท่าไหร่นะวะครับ ...
"จงอิน .. จงอินคะ"
ลองสะกิดน้องดูก็ได้รับเสียงอื้ออึ้งตอบกลับมาก่อนที่จงอินจะซุกตัวราวกับจะฝังตัวเองไปกับโซฟา
"พี่อุ้มไปนอนข้างบนนะ" ถึงจงอินจะลุกมาบอกว่าไม่อี้ฟานก็จะอุ้ม เพราะนี่คือประโยคบอกเล่าไม่ใช่ประโยคคำถาม อี้ฟานไม่ต้องการคำตอบ ฮะฮ่า
จัดการอุ้มน้องท่าเจ้าหญิงขึ้นมาหัวทุยๆของจงอินก็ซุกเข้ากับอกพอดี กว่าจะเดินถึงห้องก็เล่นเอาเหนื่อยพอควร
ถามว่าหนักมั้ย?
จงอินก็ผู้ชายคนนึงนาเหวย
แต่ประเด็นคือจักจี้ครับ น้องมันขยันซุกหาที่มุด นี่กลัวทำน้องหล่นมากอี้ฟานพูดเลย ㅠ.ㅠ
"ไปไหน ... "
อี้ฟานหันมามองเสียงพูดที่เบาจนเหมือนกระซิบของคนที่เขาเพิ่งวางนอนบนเตียงเมื้อกี้
"อ้าว จงอินตื่นแล้ว หรอครับ?"
"ถามว่าจะไปไหน"
"ไปข้างล่างไง พี่ไม่อยากกวนเวลานอนเรา"
"มานี่ ไม่ให้ไป" ไม่ต้องหันกลับไปมองอี้ฟานก็เดาได้ว่าจงอินคงนั่งเบะปากเป็นเด็กๆใส่เขาอยู่แน่ๆ
"ไม่รักพี่ไม่ยอมนะเนี่ย"
ยังไงน้องมันก็เด็กๆล่ะวะ สุดท้ายก็ต้องมาอ้อนให้พี่ฟานไปนอนด้วย ฮึฮ่าๆๆๆ // หัวเราะแบบคนมีชัย
ทันทีนั่งลงบนเตียงตูดยังไม่แตะเตียงนุ่มนิ่มดีด้วยซ้ำ มือเรียวบางของจงอินก็เลื่อนมากุมมืออี้ฟานไว้มองด้วยแววตากลมโตที่ใสซื่อกระพริบใส่เขาทีนึง
ก่อนแรงเล็บที่จิกลงมาบนหลังมืออี้ฟานอย่างมหาศาล...
"เมื้อกี้ประชดผมอ่อ .. ?"
"..."
ยอมแล้วทูนหัวอย่าทำร้ายผัวเลย ...
พี่ฝานสัญญาจะซื้อวีต้าให้กินแล้วจงอินไปนอนซะนะ ㅠ.ㅠ
*ยิงแม่ง ...*
WRITER Talk
ลง 2 ตอนแล้วหน่าก๊ะ จุ้บๆ
บ๊ายบายเอวี่บราเด้ // ไหว้ถอนสายบัว
ความคิดเห็น