มองไปที่ใจคนรอบข้าง

ลำดับตอนที่ #1 : เธอเครียด ฉันก็เครียด

                ใครมีเพื่อนเป็นเหล่ามนุษย์เพอร์เฟกต์บอย เพอร์เฟกต์เกิร์ล อาจจะเคยงีดๆกันเล็กน้อยหรือเปล่า  555

แบบว่า เธอเองน่ะทำได้ดีมากๆอยู่แล้ว จะมาบ่นอะไรนักหนา ฉันควรจะบ่นมากกว่าเธอด้วยซ้ำ ประมาณนี้

บางทีงีดบ่อยๆ งีดมากๆ ก็อดไม่ได้ที่จะจับกลุ่มนินทาใช่ไหมล่ะ J

แต่ถ้า.. ลองหันมาทำความเข้าใจเขาบ้าง ปล่อยเขาไปบ้าง ช่วยเหลือเขาบ้างตามความสามารถของเรา

อาจจะไม่มีใครต้องเครียด ต้องเสียน้ำตาไปมากกว่านี้ก็ได้นะ ^^

คนบางคนเคยชินกับการอยู่บนที่สูง

คนบางคนเคยเป็นแต่ที่หนึ่ง ไม่ว่าจะการเรียน กีฬา หรือดนตรี ก็เป็นที่หนึ่งมาตลอด

พอเปลี่ยนที่เปลี่ยนทาง พอพบเจอสังคมใหม่ๆ

ที่ใหญ่กว่าเดิม... กว้างกว่าเดิม

ก็เกิดอาการเครียด วิตก กังวล...จนคนรอบข้างพลอยเครียดไปด้วย

ไม่ใช่ว่าเค้าเชื่อหรอก

ว่าเค้าเป็นที่หนึ่งคนเดียว ไม่มีใครเก่งกว่าเค้า

แต่เป็นเพราะชีวิตของเค้าเหมือนกับคนที่เกิดมาบนยอดเขา

อยู่สูงมาตั้งแต่เกิด ไม่เคยเรียนรู้วิธีป่ายปีนขึ้นมาจากพื้นดิน ไม่เคยรู้ว่ายอดเขาของตัวเองนั้นสูงเท่าไร

ไม่เคยรู้ว่าเมื่อตกลงไปแล้ว... จะยึดเหนี่ยวได้ที่ไหน

เมื่อคนเหล่านี้ตกลงจากยอดเขา เค้าไม่รู้ว่าตัวเขาอยู่ส่วนไหนของภูเขา

เค้าไม่รู้ว่าอยู่สูง...หรือต่ำกว่าใคร เค้าอาจจะมองว่าเค้าต่ำต้อย ทั้งๆที่ยังอยู่สูงกว่าคนอีกมากมาย.

ให้เราถือว่าเค้าเป็น”นักท่องเที่ยว”ที่ยัง”หลงทาง”อยู่เถอะ อย่าถือโทษโกรธคนหลงทางเลย

ปล่อยให้เค้าสำรวจพื้นที่รอบๆตัวเค้าสักพัก อีกไม่นานเค้าก็คงจะรู้ได้ด้วยตัวเอง J

นักปีนเขาที่รู้จุดยืนของตัวเองอย่างเราแล้วนั้น เดินหน้าตามเส้นทางของเราก็พอ

ไม่ต้องไปถมทับ เหยียบย่ำเส้นทางใครให้ช้ำใจเลย

ฉันรู้... มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าไรนัก

ที่จะยื่นมือไปช่วยเหลือคนอื่น ในขณะที่ตัวเองก็ยังต้องไต่ขอบผา แบกรับความเครียดมากมายเอาไว้

เพียงแต่ถ้าหยิบยื่นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ อย่างแค่ช่วยชี้ตำแหน่งแนวทางในการปีนเขาให้กับเค้า

หรือแม้แต่ส่งน้ำขวดเล็กๆให้สักขวด

...ก็ดีมากแล้ว

ชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็เครียดกันมากพอแล้ว

อะไรช่วยเหลือกันได้ก็ช่วยเหลือกันไป อย่าก้าวเหยียบทับใครต่อใครอีกเลย...