มองไปที่ใจคนรอบข้าง

ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อพบกันใหม่ เธอก็ไม่เหมือนเดิม

                มีพบ ก็ต้องมีพรากจากกัน....เป็นธรรมดา

หลายคนอาจถึงขั้นร้องไห้ฟูมฟายในวันจบการศึกษา เพราะไม่อยากจากเพื่อนที่แสนดีเหล่านั้นไป

แต่บางครั้งด้วยเส้นทาง ความฝัน หรือความจำเป็นบางอย่าง ก็ทำให้เราต้องเลือก

กับ ทางที่เราต้องการ หรือ คนที่เราต้องการ

ทุกวันนี้ ความคลาสสิกของวันอำลาก็อาจจะลดน้อยลงเรื่อยๆ เพราะสิ่งที่เรียกว่ามือถือหรืออินเตอร์เน็ต

คนหลายคนบอกลาด้วยคำง่ายๆ ว่าไว้คุยกัน

เราเชื่อมโยงคำพูดเข้าหากันอย่างง่ายดาย ด้วยอุปกรณ์เหล่านั้น

เราบอก..หรือหลอกตัวเองเสมอ ว่ายังติดต่อกันทุกวัน

แค่ทักทายว่า”สวัสดี”...ก็พอใจ

เวลาล่วงเลยผ่านไปนานหลายปี

เรามีโอกาสได้กลับมาพบกันใหม่

ตอนแรกก็ดีใจแทบตาย แต่พอเจอกันจริงๆแล้วก็... ผิดหวัง

เพื่อนคนเก่าของเราไม่เหมือนเดิม เพื่อนคนเดิมของเราเปลี่ยนไป...เป็นคนที่เราไม่รู้จัก

ยิ่งคุยยิ่งรู้สึกห่างเหิน เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนมากขึ้นเรื่อยๆ

.

ผิดหวัง ที่เพื่อนเปลี่ยนไป

.

.

.

แต่จริงๆแล้ว ก็ทั้งเราทั้งเขาไม่ใช่เหรอ.. ที่เปลี่ยนไป?

.

ลองคิดดูดีๆ จะเห็นได้ว่าคนเรา”เปลี่ยนไปทุกวินาที”

ขนาดเพื่อนที่อยู่ด้วยกันทุกวัน เมื่อกี้คิดตรงกันเรื่องนี้ ผ่านไปแปปเดียวก็แย้งกันเองซะแล้ว

อย่าว่าแต่ใครเลย ขนาดเราเองเมื่อวานยังค้านหัวเด็ดตีนขาด แต่วันนี้ยิ้มรับอย่างสบายอกสบายใจ

แล้วนับประสาอะไรกับคนที่อยู่กันคนละกลุ่มสังคม คนละกลุ่มเพื่อน คนละแนวความคิด?

ใครๆเขาก็เปลี่ยนไปทั้งนั้น.

.

ยิ่งเราจากกันไปนาน จากกันไปไกล ระยะห่างระหว่างใจเราก็มีมากขึ้น

อย่ามัวหลอกตัวเอง ว่าฉันยังเหมือนเดิม มีแต่เขาเท่านั้นที่เปลี่ยนไป

เพราะไม่ว่ายังไง... ถ้าปล่อยเอาไว้ก็ค่าเท่ากันอยู่ดี

คือเสียเพื่อนที่”เคย”รู้ใจกันมากที่สุดไป อีกหนึ่งคน

เปลี่ยนมุมมอง ลดทิฐิ และพร้อมที่จะเรียนรู้ในตัวตนใหม่ๆของอีกฝ่ายแล้วก้าวไปด้วยกันจะดีกว่านะ

ทั้งเพื่อนรัก... และคนที่มากกว่าเพื่อนก็ด้วยนะ :D