มองไปที่ใจคนรอบข้าง

ช่วงนี้ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว เลยขอโอกาสมาปรับปรุงเนื้อหาบางส่วนนิดหน่อย :)



บทความนี้ผู้แต่งไม่ได้เขียนเพื่อให้ตัวเองดูดีหรืออะไร

เพียงแต่ถ้าเป็นไปได้.. หมายถึงถ้าเป็นไปอย่างที่เราหวังจริงๆนะ
ก็อยากจะให้ใครที่รู้สึกอึดอัดกับการอยู่ร่วมกับคนบางประเภทได้ลองเปลี่ยนมุมมองดู
แทนที่จะโกรธ เกลียด... ก็ลองมองลึกลงไปอย่างเห็นใจเขา
แล้วเราจะอยู่กับเขาได้นานยิ่งขึ้น โดยที่ไม่เสียสุขภาพจิตของเราเอง

อันว่า เราเปลี่ยนใครไม่ได้ แต่เปลี่ยนความคิดของเราได้

ทั้งนี้เพื่อความสุขในใจของเราเองทั้งนั้น :)


-----

ผู้เขียนเป็นนักเรียนโรงเรียนประจำแห่งหนึ่งแถวนครปฐม
จะว่าไป นี่ก็เพิ่งปีแรกเท่านั้นแหละ จะบอกว่าเห็นอะไรมาเยอะก็คงไม่ใช่
น่าจะเรียกว่าเห็นอะไรที่"แตกต่าง"จากที่เคยเห็นมาตลอดหลายปีมากกว่า

การอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน ทำให้เสียงติฉินนินทานี่หนักกว่าตอนอยู่ไปโรงเรียนแบบไปเช้าเย็นกลับมากนัก แล้วยังเรื่องการปรับตัว ทั้งเรื่องความเป็นส่วนตัว ทั้งการที่ต้องคิดถึงคนอื่นมากขึ้น จึงเป็นต้นเหตุของบทความนี้ค่ะ :D

ถ้ามุมมองทั้งหมดทั้งมวลของผู้เขียนไม่เหมาะสม หรือมีข้อคิดเห็น ข้อเสนอแนะที่แตกต่างจากผู้เขียน ก็รบกวนแนะนำกันด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^^