Cyber world ชีวิตโลกดิจิตอล

ลำดับตอนที่ #17 : ความหลังอันขมขื่นของไวรัสและนักร้อง

 สวีสดีครับ

ใกล้เปิดเรียนแล้ว อาจมาอัพได้ยากน่ะครับ

ขออภัยด้วย

ครับ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน

________________________________________________________

ผมออกมาเดินจ่ายตลาดในโฟลเดอร์ System (โดนเมย์โกะใช้)
ไหนดูสิ มีอะไรบ้าง

ข้าวหนึ่งถุง

เนื้อหมู สามกิโล

กุ้ง หนึ่งกิโล

ส้ม สองโล

เหล้่าสี่ขวด

ไอติมแท่ง สองกล่อง

กล้วยสามหวี

และก็ ต้นหอม หนึ่งกิโล

อืม ซื้อส้มมาแล้ว (รินจัง ทำไมไม่มาช่วย หนัก) ต้นหอมก็ซื้อแล้ว ส่วนไอติมหมด (โรงผลิตดันโดนทำลายเพราะ Bad secter)
กุ้ง หมู เหล้า กล้วย อืม ยังไม่ได้ซื้อ เดี๋ยวไปซื้อแล้วกัน

ว่าแล้วก็เดินไป

.........................................................................................................................

ที่ร้านขายยาและเหล้า

ผมกำลังคุยกับคนขาย ซึ่งเขาเป็นไฟล์ของ Microsoft Word
"ลื้อเป็นไวรัสที่อยู่กับโวคาลอยด์ใช่ไหม" เขาถาม

"ครับ"

"ลื้อจะมาซื้ออะไร"

"เหล้าให้คุณเมย์โกะครับ"

"อืมๆ เจ๊นั้น ลูกค้าประจำของอั๊วเอง มา บอกมาว่ากี่ขวด อั๊วรู้ยี่ห้อที่เจ๊เมย์โกะชอบ"

"สี่ครับ"

ลุงคนขายเดินไปหยิบเหล้าจากตู้แช่

"ลื้อหน้าตาดี อั๊วว่า ต้องมีคนชอบแน่ๆ อั๊วฟันกง"

"ฟันธงครับ" ผมแก้ไขพล่างเอาเหล้ามาใส่ถุงผ้า

"เอ่อ ใช่ๆ ฟันธง อั๊วขอให้ได้แฟนสวยๆน่ะ" ลุงอวยพร

"ครับ ผมขออวยพรให้คุณลุงมีสุขภาพดีนะครับ อ้อ กี่accessครับ"

"ห้าร้อย แต่เพราะลื้อมาซื้อให้ลูกค้าประจำของอั๊ว ลดให้ ร้อยหนึ่ง"

ผมหยิบแบงค์ร้อยสี่ใบออกมา แล้วก็เดินออกจากร้านไป

......................................................................................

ระหว่างเดินไปที่ร้านขายเนื้อทะเล

คนบางคนทักผมจากด้านหลัง "อ้าว คุณมัลวีลัส สวัสดีค่ะ"

ผมหันไปด้านหลัง เป็นสองสาว คนหนึ่งผมเหลือง อีกคนผมขาว ใส่ชุดยาวถึงเข่าที่มีสีเดียวกับเส้นผม "สวัสดีครับ คุณเป็นใครเหรอครับ"

สาวผมเหลืองแนะนำตัว บนหัวใส่หมวกสีเหลือง "ฉันชื่อ รีคูลว่า (Recuva) รีโคลเวอร์เดต้าค่ะ"

ผมไปดูที่ไหล่ข้างขวา เป็นไอคอนฮาร์ดดิสก์กับหมวกนิรภัยสีเหลือง "เป็นโปรแกรมกู้ข้อมูลสิน่ะครับ"

"ค่ะ ส่วนนี้ Eraser no-recover คะ" คนที่เธอแนะนำนั้น เงียบๆ ดูเฉยๆ

ผมดูที่ไหล่ซ้าย เป็นรูปกระดาษสีขาวที่กำลังสลาย

"สวัสดีคะ" เธอพูดเสียงเรียบๆ

"คุณมัลวีลัสมาทำอะไรคะ" รีคูลว่าถาม

"ซื้อของให้พวกโวคาลอยด์ครับ"

"แหม เก่งจังน่ะคะ ไม่ใช่โปรแกรมกู้ไฟล์ แต่ก็ซ่อมคุณลูกะให้เหมือนเดิมได้ เจ๋งจริงๆเลยคะ"

"คือ ผมต้องรีบแล้วครับ" ผมพูดหลังดูนาฬกา "ไว้เจอกันครั้งหน้านะครับ"

"ไว้เจอกันนะคะ่ สวัสดีคะ"

พวกเธอเดินจากไป ส่วนผมก็ไปซื้อของต่อ

................................................................................................................................

ผมกลับมาที่บ้าน...

แต่พอนึกคำว่าบ้าน ผมก็รู้สึกแปลกๆ

จริงสิ ผมมันไม่มีบ้านแท้ๆนี่น่า

เฮ้อ คิดอะไรไปเรื่อยเลยเรา

ผมเข้าไปในบ้าน

"กลับมาแล้วครับ"

"กลับมาแล้วเหรอจ้ะ" มิคุทัก

"หวาดดด ดี เอิ๊ก" คุณเมย์โกะเมาสนิท

"ซื้อมาครบแล้วใช่ไหมคะ" รินผละจากหนังสือนิยาย

"ครับ"

"งั้นฉันจะทำอาหารนะ วันนี้" มิคุบอก

"หวา" เลนร้อง " อย่าเลยฮ่ะ ให้พี่ลูกะทำดีกว่า"

"ก็ได้" แล้วคนที่เลนพูดถึงก็เข้าครัวไป

ผมวางถุงและเดินออกนอกบ้านไป

"อ้าว ไม่รอกินข้าวเหรอ" ไคโตะทัก

"ผมไม่หิวครับ"

"แล้วจะไปไหนฮ่ะ"

"My Picture ครับ" แล้วผมก็ปิดประตู

........................................................................................

ที่โฟลเดอร์ My Picture อันเป็นที่อยู่ของเหล่ารูปภาพ

ผมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ในสวนสาธารณะ ดูเหล่าไฟล์ jpg เด็กๆวิ่งเล่นกันในยามเย็น

ลมเย็นๆพัดมา ทำให้ผมนึกถึงวันเก่าๆ

ตอนที่ผมถูกสร้างขึ้น

#############################################################

ผมลืมตาขึ้น

มีคน... รอบๆตัวผม

สิ่งแรกที่ผมรู้คือ ผมเป็นโปรแกรมที่มนุษย์เรียกไวรัส เพียงแต่คนที่สร้างผม ปรับผมให้มีประโยชน์

สิ่งที่สองคือ คนที่ผมเห็นอยู่รอบๆ คือพี่ๆของผม

สิ่งที่สามคือ พวกเขาเป็นเหมือนผม

"สวัสดีจ้ะ GFV 9999" พี่สาวของผมเรียกผม

"นั้นชื่อผมเหรอครับ"

"นั้นแค่รหัสโปรแกรม เธอจะคิดชื่อเองก็ได้" พี่ชายผมบอก

ผมคิดชื่อ

ผมลองใช้ฟังก์ชันในตัว โหลดเอาข้อมูลจากสารบบที่คนที่สร้างผมมา
พบคำว่า
มัลแวร์ หมายถึง โปรแกรมประสงค์ร้ายต่อคอมพิวเตอร์

ผมลองดัดแปลงดูด้วยโปรแกรมวิวัฒนาการ

กลายเป็นคำว่า มัลวีลัส

ผมเอ่ยชื่อใหม่ของผม "ชื่อของผม มัลวีลัสครับ"

"ถ้างั้น ต่อไปนี้เธอชื่อ มัลวีลัส มัลแวร์รีโหลดน่ะ" พี่สาวผมยิ้ม "ชื่อพี่คือ สปายน่า มัลแวร์รีโหลดจ้ะ"

.................................................................................................

เวลาผ่านไปจนผมมีน้องชื่อ โวล้า มัลแวร์รีโหลด

ผมได้เรียนรู้หลายสิ่ง และได้บรรจุโปรแกรมและข้อมูลต่างๆ

แต่แล้ว ผมก็ได้ยินข่าวไม่ดีนัก

ผมได้ยินพี่ๆพูดถึงเรื่องการออกอาละวาดของพี่คนที่หนึ่งที่ออกไปพร้อมกับรุ่นพี่อีกหนึ่งร้อยคน หรือที่เขาเรียกตัวเองว่า

" First " ว่ากันว่า พี่เขาเข้าโจมตีเว็บไซต์ต่างๆเป็นจำนวนมาก และพยายามเจาะทำลายระบบ รวมถึงช่วยเหล่าแฮกเกอร์และมัลแวร์ฝ่ายร้ายโจมตีระบบไซเบอร์


ผมว่า เป็นไปไม่ได้หรอกครับ พี่เขาออกจะใจดี น่าจะเป็นฝีมือของไวรัสตัวอื่น

แต่ว่าผมไม่มีเวลาเถียงรุ่นพี่หรอกครับ

เพราะตอนนี้ ผมต้องดูแลพี่คนหนึ่งของผม

พี่สาวแสนใจดีของผม  สปายน่า

เธอกลับมาในสภาพโทรมสุดๆ เธอบอกว่าไปเจอกับมัลแวร์ประเภทสปายแว์เล่นงาน จนเครื่องที่เธออยู่ล้ม เธอเลยกลับมาที่นี้

ตอนนี้ พี่ผมเป็นอัมพาตช่วงล่าง

อีกไม่นาน เธอต้องถูกลบ ไม่อย่างนั้น... เธออาจทำให้ที่นี้ล่มได้

"พี่สบายดีไหมครับ"

"้จ้ะ" พี่สปายน่ายิ้มตอบ เหมือนเธอจะไม่กลัวความตาย ทั้งที่ อีกไม่นาน เธอก็จะหายไป

"พี่ไม่กลัวตายบ้างเหรอครับ"

"พี่ไม่กลัวหรอก" เธอเอื้อมแขนอย่างยากเย็น มาลูบหัวผม "ก็พี่มีน้องสุดน่ารักและเก่งกาจอยู่นี่หน่า"

"แต่..."

"ไม่ว่าใครก็หนีความตายไม่พ้นหรอกนะ มัลจัง แต่ว่า ก่อนเราจะตาย เราได้ทำอะไรที่ดีไว้หรือเปล่า"

"พี่..."

"พี่ได้ทำสิ่งที่ดีไว้บนโลกแล้ว พี่ก็ดีใจแล้ว"

ผมนิ่งอึ้งเมื่อได้ยินคำคมจากปากของพี่สาว

"มัลจัง"

"ครับ"

"พี่อยากขออะไรสักอย่างได้ไหม"

"ได้ครับ ผมจะพยายามสุดความสามารถเลยครับ"

"ทุกที่ที่มัลจังไป ปกป้องมันไว้ให้ได้นะ"

"ครับ"

แต่สิ่งที่ผมไม่อยากเห็นก็เกิดขึ้น

พี่ผมค่อยสลายกลายเป็นละออง

ก็จะหายไปต่อหน้าต่อตาผม

ผมทรุดเข่าลง ทำให้ท่านแฮกเกอร์ที่สร้างผมถึงโหดร้ายกับพี่ผมอย่างนี้

"มัลวีลัส" เสียงของคนที่สร้างผมดังขึ้นผ่านโปรแกรมพิเศษที่เขาสร้างขึ้น

"ขอโทษน่ะที่ฉันต้องทำแบบนี้ ไม่อย่างนั้น นายเองก็จะหายไปด้วย" เขาพูด

"ผมควรทำไงดีครับ"

"หลังจากที่โมเด็มซ่อมเสร็จ ทำเหมือนอย่างที่พี่เธอขอ"

"ครับ"

#########################################################

"มัลวีลัสคุง" เสียงอันอ่อนหวานของหญิงสาวทผมเขียวำให้ผมตื่นจากความหลัง

ผมดูท้องฟ้า มันค่ำแล้ว

"เป็นอะไรเหรอ" มิคุถาม

"แค่นึกถึงความหลังครับ" ผมมองดูดวงจันทร์

"ความหลังของนาย?"

"คงจำได้สินะครับ ว่าผมเป็นไวรัสที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อความปลอดภัยของระบบคอมพิวเตอร์หมายเลข 9999" ผมพูด "ผมมีพี่สาวคนหนึ่ง เขาเป็นคนสอนหลายๆอย่างให้ผมร่วมกับแฮกเกอร์ที่เขียนผมขึ้น เธอใจดีมาก"

"แล้วตอนนี้เป็นไงเหรอ" มิคุมานั่งข้างๆผม

"เธอตายแล้วครับ"

"น่าเศร้าจัง"

"ผมเดินทางมาหลายเครื่องโดยมีคำขอครั้งสุดท้ายของพี่ผมติดมาด้วย"

"คือ"

"ทุกๆที่ที่ผมไป ต้องปกป้องมันให้ได้ นั้นเป็นคำพูดสุดท้ายของพี่ผมก่อนจะลบไป" มีน้ำไหลออกจากตาผม

บ้าจริง ทำไมเราต้องร้องด้วย นั้นมันอดีตตั้งสี่ปีก่อน

"เป็นไรเหรอจ้ะ"

ผมรีบเช็คน้ำตา "ม..ไม่เป็นไรครับ"

"ความจริง ก่อนหน้าที่เจ้าไวรัสจะบุกมา และก่อนที่พวกรินกับลูกะจะมา ฉันมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งนะ"

"ใครเหรอครับ"

"เธอชื่อลิลลี่" มิคุบอก "เธอเป็นคนร่าเริง ร้องเพลงก็เก่ง แต่แล้วเธอก็จากไป"

"ทำไมเหรอครับ"

"เธอติดเชื้อไวรัส" มิคุเล่า "เหล่าเจ้าหน้าที่ของแมคอาฟีนำไวรัสออกจากตัวเธอได้ แต่มันก็กัดกร่อนตัวเธอจนเธอตายซ่ะก่อนที่ฉันจะไปถึงห้องพยาบาลแค่ห้านาทีเอง"

แล้วเธอก็ร้องไห้ "ล..และก็ฉันได้ยินจากเจ้าหน้าที่ว่า เธอเรียกหาฉันอยู่ตลอด แต่ตอนนั้น ฉันมัวแต่จัดการกับเอกสาร กว่าจะรู้เธอก็..."

ผมหยิบผ้าเช็คหน้าออกมาให้เธอ

ผมเอง  ก็ผ่านการสูญเสียมานับไม่ถ้วน ทั้งพี่ๆ โปรแกรมเพื่อนสนิทในแต่ละเครื่อง รวมถึงตอนที่ผมทำตามคำขอพี่ไม่ได้

"มิคุจัง" คำพูดจากปากผมทำให้มิคุหันมาหาผม "ผมเข้าใจดีครับ ผมเองก็ผ่านสิ่งที่เรียกความสูญเสียมาหลายครั้งแล้วครับ"

"มัล.."

"ผมขอสัญญาว่า ผมจะปกป้องคุณกับเหล่าโวคาลอยด์และโปรแกรมทั้งหมดในเครื่องนี้จนกว่าผมจะต้องถูกลบออกไปครับ"

เธอยิ้ม "อือ" แล้วก็มาซบไหล่ผม "ขอบใจนะ ที่มาช่วยเหลือพวกเรา"

คำสัญญาที่ผมได้พูดเป็นครั้งแรกนั้น ทำให้ผมรู้กับตัวเองว่า ผมต้องหาโวคาลอยด์ตัวที่เหลือให้ได้

ผมมองดูจัทราและดาราอันแสนงดงาม

พี่ครับ ผมจะทำตามที่พี่ขอไว้ให้ได้เลยครับ

มิคุจัง ผมดีใจมากครับ ที่ได้มาเจอกับพวกคุณเหล่าโวคาลอยด์


ผมจะปกป้องพวกคุณให้ได้!

____________________________________________________________

ดูท่า มิคุจังจะแอบชอบมัลวีลัสนะเนี่ย (ผม - หลบรองเท้าจากแฟนคลับมิคุ)

แต่ว่าดูยังไงก็ห่วย

ก็ขออภัยด้วย

ลาล่ะครับ

คอมเม้นท์กันด้วยนะ

โปรดติดตามตอนต่อไป