Cyber world ชีวิตโลกดิจิตอล

ลำดับตอนที่ #18 : Buffer overload

 กลับมาแล้วจ้า

ผมกำลังมาอัพเรื่องนี้อย่าง ช้าาาาาาาาาาาา ช้าาาาาาาาาาาาาาาา.

เอาล่ะ อย่าเสียเวลาเลย

ไปตามเรื่องกันต่อเลย

________________________________________________________

วันนี้ ผมออกไปทำความสะอาดที่โฟลเดอร์ temporary เหมือนอาทิตย์ที่แ้ล้ว

"ว่าไงจ้ะ พ่อไวรัส" เสียงดังมาจากด้านหลังของผม

ผมหันไปดู เจ้าของเสียงเป็นคนผมเสียงฟ้า มีผ้าปิดตาซ้ายลวดลายคล้าย...

"คุณเป็นโปรแกรม Google Chrome ใช่ไหมครับ"

"แหม พูดก็เพราะ ใช่ค่ะ ฉันชื่อ โครม กูเกิลเบราเซอร์" เธอตอบ "ทำอะไรอยู่คะ"

"กวาดขยะครับ"

"ขยันจังนะคะ"

"ครับ" แล้วผมก็เหลือบไปเห็นอะไรบ้างอย่าง

มันเป็นเงาดำของอะไรบ้างอย่าง แต่ไม่ทันที่ผมจะทราบสายพันธุ์ เจ้าเงานั้นก็ดันวิ่งหนีไปซ่ะงั้น

เหมือนว่า เธอจะรู้ตัว "ไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ แค่พวกโทรจันอ่อนหัดน่ะคะ เจ้าพวกนี้ ตามพวกเบราเซอร์อย่างฉันตลอดเลย"

"แต่ว่ามันจะทำให้ความปลอดภัยลดลงนะครับ" ผมเตือน "โทรจันสามารถขโมยข้อมูลส่วนบุคคลของUserได้น่ะครับ"

"อย่าว่าแต่ขโมยอะไรเลยค่ะ แค่ไม่ให้โดนลบในสามวินาทีก็ยังทำไม่ได้เลยค่ะ" แล้วเธอก็หัวเราะ

จริงของเธอ ผมได้ยินเสียงรถตำรวจดังมา สงสัยจะเป็นทีมของคุณแมคอาฟี

ต่อจากนั้นไม่นาน ผมก็ได้ยินเสียงร้องของโทรจัน ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง

"เห็นไหมคะ" เธอถาม

"ครับ" ผมตอบ "ชัดสองหูเลยครับ"

"ถ้าไม่ว่าอะไร ฉันขอตัวกลับก่อนน่ะคะ" เธอเอ่ย "ฉันต้องไปโหลดตัวอัพเดทน่ะคะ"

"ครับ ผมก็ไม่ว่าอะไรครับ"

"Good bye baby" โครมลา

"สวัสดีครับ"

แล้วผมก็กวาดพื้นต่อไป 

โดยมีคำถามอยู่ในหัวว่า

"ทำไมเจ้าโทรจันนั้นจึงถูกจับง่ายชะมัด"

....................................................................................................................

ผมมานั่งกินข้าวอยู่กับเหล่าโวคาลอยด์
แต่ประทานโทษ กินอยู่แค่สามคนคือ ผม ลูกะ และ ไคโตะ ที่เหลือ ได้ยินว่าลองกินแซนดวินสูตรของมิคุเข้าไป

น่าสงสารจัง

"ขอคัดรายการด้วยข่าวอาญากรรมครับ" เสียงดังมาจากทีวี

"ที่C:\WINDOWS ได้มีกบฏโทรจันจำนวนมากออกมาบุกรุก มีข้อมูลได้รับความเสียหาย 20 ไฟล์ ถูกทำลายอีก 2 ไฟล์ ขณะนี้ ทางเจ้าหน้าที่ Bit defender กำลังทำการสืบสวนหา ตัวต้นตอของเชื้อโทรจันอยู่"

"นายว่า เจ้าคนต้นเหตุเป็นใครหรือ มัลวีลัส" กาคุโปะถามผม

"ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"กริ้งๆ" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"ฉันรับเอง" ลูกะลุกไปรับสาย

"คะ บ้านโวคาลอยด์คะ คะ อยู่คะ" เธอคุยสักพักก่อนหันมาบอกผมว่า "ไลท์ไวรัส มีคนต้องการคุยกับนายน่ะ"

"ครับ" แล้วผมก็ลุกไปรับสายต่อ

"ไง เจ้าไวรัส" เสียงของคุณดีลีทแวร์ดังขึ้น "นายอยากมาร่วมงานสืบสวนไหม"

"เรื่องอะไรครับ"

"ก็ที่มันเป็นข่าวไงล่ะ"

"ครับ งั้นผมจะไป"

"โอเค เจอกันที่ สนามบิน Google Chrome วันพรุ่งนี้และอย่าไปทำร้ายใครล่ะ ถึงเจ้าสองคนนั้นจะเชื่อถือนาย แต่ฉันไม่ โอเค" แล้วสายก็ตัดไป

"อะไรหรือ" ไคโตะถาม

"มีคนอยากให้ผมไปสืบเรื่องคดีที่เป็นข่าวอยู่น่ะครับ" ผมบอก "จะไปด้วยไหม"

"ของมันแน่อยู่แล้ว ไปสิ" ไคโตะตอบ

"แต่คงต้องนอนกันก่อน" ลูกะพูด "ดึกขนาดนี้ สืบไปก็คงเหลวเปล่าๆ"

"ครับ งั้นไปนอนก่อนแล้วกันครับ"

แล้วพวกผมก็ไปนอนกัน

______________________________________________________

เวลาสามทุ่ม

ผมยังคงนั่งทำงานอยู่

หลังจากพิมพ์เอกสาร ก็ได้เวลาเล่นเน็ตแล้ว

โอเค อืม โหลดโปรแกรมมาสักตัวดีกว่า

แล้วผมก็เปิดเบราเซอร์ที่ผมชอบมากขึ้นมา

แต่ว่า

มันกลับแจ้งว่า Access denial

เฮ้ยๆ Google chrome ของฉันเป็นอะไรเนี่ย

"เวรจริงๆ"

ผมเลยต้องจำใจเปิด IE 7 ขึ้นมา
แถมต้องเปลี่ยนจากโหลดโปรแกรม
เป็นหาทางแก้ปัญหากับ Chrome แทน

____________________________________________________

เช้าวันรุ่งขึ้น (แต่เวลาบนโลกมนุษย์ มันแค่สิบนาทีเอง)

ผมมาที่สนามบิน กูเกิลโครม พร้อมกับลูกะและไคโตะ
(ผมกับลูกะตื่นเองแต่ไคโตะ... เอ่อ โดนคุณลูกะตบหัวด้วยปลาทูน่าเลยตื่น)

แต่ว่า...

สภาพของสนามบิน... มันทำผมรับไม่ได้

มันเหมือนถูกใครมาวางระเบิดสัก สิบ ยี่สิบลูกไว้รอบทิศ

ผมเหลือบไปเห็นท่านเจ้าหน้าที่จากสามโปรแกรมป้องกันมัลแวร์มา

ผมวิ่งเข้าหาเรดบอล

"อ้าว สวัสดี มัลวีลัส" เขาทักอย่างยิ้มแย้มร่าเริง

"มันเกิดอะไรขึ้นครับ"

เรดบอลเปลี่ยนสีหน้าทันที "มีการวางระเบิดสนามบินแห่งนี้และมีคนลักพาตัว โครมไปด้วย"

ผมตกใจ คนที่ผมรู้จักเมื่อวาน ตอนนี้โดนลักพาตัวไปแล้ว

"และที่สำคัญ ลักษณะการโจมตีเป็นโทรจันแบบที่ฉันไปกำจัดเมื่อวาน" แมคอาฟีพูด

"แล้วก็.. มีคนเขียนจดหมายมาท้าพวกเราทั้งสามถึงสำนักงาน แต่มันเป็นไฟล์เข้ารหัส" ดีลีทแวร์บอก

"ผมขอดูหน่อยครับ" เรดบอลยื่นให้ดู

"Decoding" ผมเริ่มการถอดรหัส

พรึ่บ จดหมายท้าเปลี่ยนข้อความเป็นข้อความภาษาอังกฤษว่า

"If you want to get Chrome back. meet me at C:\WINDOWS"

ถ้าอยากได้โครมกลับไป เจอกันที่ C:\WINDOWS

"มันเขียนไว้อย่างนี้ครับ" ผมบอก

"เอาล่ะ" ดีลีทแวร์พูดกับอีกสองคน "งานก็ง่ายแล้ว ฉันจะไปกับเรดบอลที่นั้น ไปเอาตัวประกันมาแ้ล้วก็ลบเจ้าโทรจันทิ้งซ่ะ"

"เอ่อ..."  ผมขัด "ผมขอไปด้วยได้ไหมครับ"

"ฮึๆ" ดีลีทแวร์หัวเราะ "ได้ ฉันจะเอาเธอไปเป็นโล่"

"เอ่อ ขอบคุณครับ"

"เอาล่ะ ไปกันเถอะ" เรดบอลขึ้นรถตำรวจสีขาวดำแล้วไปยังที่เกิดเหตุเป็นคนแรก

โดยที่คนอื่นๆ เริ่มขึ้นรถตามไป

.............................................................

"ที่นี้สิน่ะ" คุณดีลีทแวร์พูดหลังลงจากรถ

สภาพแวดล้อม.. ชวนให้เหมือนดูหนังผียังไงไม่รู้

ตึกร้างตรงหน้า เก่าชนิคแบบ... คงทิ้งร้างมายี่สิบกว่าปีแล้ว (ถ้าเทียบตามเวลามนุษย์ก็สิบเอ็ดเดือนน่าจะได้)

ไม่อยากเชื่อว่า จะห่างจากส่วนกลางของโฟล์เดอร์นี้แค่ยี่สิบกิโลเมตรเอง

ผมรู้สึกชักไม่ดียังไงชอบกลแล้ว

"เอาล่ะ บุกได้!" เรดบอลสั่งลูกน้อง

แต่ไม่ทันไร

"อ๊าก""ตูม""โครม" เสียงทั้งสามดังขึ้นทันทีทันใด

แล้วเงาของคนสองคนก็ปรากฎขึ้นกลางอากาศ

คนสองคนนั้น คนหนึ่งผมน้ำตาล สวมแว่น หัวมีเขาคล้ายเขาควายอยู่

ส่วนอีกคน กำลังถูกพันนาการด้วยโซ่เหล็กสีแดง เธอคือโครม

"โครมจัง!" ผมตะโกน "นายทำอะไรกับเธอน่ะ"

"ก็แค่ใส่โค้ดลงตรงด้านนอกโปรแกรม แล้วก็ล็อกเธอไว้ไม่ให้ถูกใช้งานเท่านั้น" มันบอก "เพื่อให้ลูกน้องฉันทำงานสะดวกขึ้น"

"ว่าไงน่ะ!"

"ลูกน้องฉันเป็นโปรแกรมเวิร์มที่จ้องจะใช้Internet Explorer ในการโจมตีเว็บไซต์ที่ถูกระบุไว้" มันบอก "อ้อ ฉันชื่อ Chrome locker ยินดีที่ได้รู้จัก"

"แต่ฉันไม่" ว่าแล้วดีลีทแวร์ก็ชักปืนยิงใส่...

แต่มันไม่ยักกะสะดุดเลยซักนิด

"ฉันไม่เหมือนพวกตัวหลอกนั้นหรอก" โครมล็อกเกอร์บอก "ฉันแกร่งกว่านั้นเยอะ"

"เหรอ" ผมพูดพร้อมตั้งท่าเรียกEletric sword "งั้นเจอนี้.."

"ช้าก่อน" แล้วร่างของโครมที่สลบไม่ได้สติก็ลอยมาด้านหน้าเจ้าโทรจันตัวแสบ

"แย่ล่ะสิ" เรดบอลพูดอย่างหัวเสีย

เจ้าวายร้ายยิ้มแฉ่ง "ฮึๆ"

มันไม่รู้ว่า ตอนนี้ผมคิดอะไรอยู่
ผมยิ้มกลับ "แต่นายคงจะหัวเราะออกแค่ตอนนี้แน่"

"หือ" ทุกคนงงงัก

"Eletirc rope!"

เสี้ยงวินาที (หรือนาโนวินาทีบนโลกมนุษย์) เชือกไฟฟ้าออกจากมือผมและพุ่งไปด้านขหลังก่อนจะทะลุร่างของโทรจันตัวแสบ
แน่นอน ผมไม่ลืมจะโหลดเอาข้อมูลของพวกลูกน้อง

"พรึ่บ" ระหว่างการโหลด ผมเห็น...

ภาพของผู้ชายผมแดง ตาแดง กำลังถือดาบเพลิง

หน้าตาของเขา... เหมือนกับ...

เหมือนกับ....

ไม่ทันที่จะคิดอะไรต่อ โซ่ที่พันธนาการโครมไว้ ก็หายไปดื้อๆ พร้อมกับร่างของเบราเซอร์สาวในนิทราที่กำัลังร่วงอย่างดื้อๆ เช่นกัน

"ไอ้หยา" ผมอุทานแล้วรีบวิ่งไปรับร่างของเธอ

แต่มีอีกคนที่ไวกว่า

ร่างของกูเกิลโครม ตกลงบนอุ้มมือของสาวผมน้ำเงิน ผู้เชี่ยวชาญด้านการกำจัดสปายแวร์... ดีลีทแวร์ แห่งAd-aware

"เกือบไป" เธอพูด

ร่างน้อยๆค่อยตื่นจากการหลับไหล "อือ... นี้เกิดอะไรขึ้นคะ จำได้ว่า กำลังนอนอยู่ดีๆ..."

"มีโทรจันบ๊องๆตัวหนึ่ง ลัพพาตัวคุณมา แล้วพวกเราก็เดินทางมาที่นี้พร้อมกับไวรัสบ้าๆตัวนึ่ง"
เอ่อ... คุณดีลีทแวร์ ด่าผมแรงไปเปล่า _ _ "

"แต่สุดท้าย เจ้าบ้านั้นก็กำจัดเจ้าบ๊องไป เข้าใจไหมคะ"

"อย่าว่าคุณมัลวีลัสเลยคะ" โครมจังออกจากอุ้มมือของดีลีทแวร์ "อย่างน้อยเขาก็ช่วยดิฉันไว้น่ะคะ"

"เออๆ รู้น่า" ดีลีทแวร์ทำหน้าไม่พอใจ

"เราโดนแย่งงานอีกแล้ว" เรดบอลยิ้มก่อนหันไปทาง "เนอะ แมคอาฟี"

เปรี้ยง โดนแมคอาฟีเตะส่งเต็มๆ

"ฉันยังเคลียร์เรื่องที่ลูกน้องนายมาแย่ง RAM ส่วนของฉันไปไม่จบ รู้ไว้ด้วย"

"ก็กำลังเคลียร์อยู่เนี่ย"

"หวาๆ ใจเย็นก่อนคะ ท่านแอตตี้ไวรัสทั้งสอง"

ผมส่ายหัวก่อนเรียกคุณลูกะ กับคุณไคโตะมาขึ้นรถ กลับบ้าน

กว่าจะฟังพวกเขาทะเลาะกันจบ ผมคงผูกคอตายก่อน

___________________________________________________________________

โอ๊ย หาไม่เจอโว้ย! 

ผมหาทั้งคืนก็หาไม่เจอเลย วิธีซ่อมโครมเนี่

ผมเซ็งสุดเลยลองดับเบิลคลิกที่โครมอีกที

แต่คราวนี้

พรึ่บ มาแล้วครับ กูเกิลโครม

ผมดีใจสุดขีด ปนกับความฉงน

"ทำไมเครื่องเรามันมีอาการแปลกๆเกิดบ่อยจัง"

__________________________________________________________________________

ขี้เกียจเขียนสรุปข้อมูลตอนนี้โว้ย! (แต่ก็ต้องเขียน)

ม้าโทรจัน หรือโทรจัน เป็นโปรแกรมมัลแวร์ที่จะมาในรูปของโปรแกรม ไฟล์ที่น่าสนใจซึ่งหากเราเอามันเข้ามาแ้ล้ว... เตรียมตัวร้องไห้เลยครับ

จบ. ดื้อๆเลยครับ