นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid

ลำดับตอนที่ #30 : Soundless Voice (100%)&บอกลา!!! (เพราะเปิดเทอม)

กลางคืนฤดูหนาวอันแสนธรรมดา

แต่สำหรับเขา ไม่เลย

เลนมองหิมะที่ร่วงลงอย่างช้าๆอย่างเงียบๆ

"เธอคงยิ้มแน่ๆ หากเธอมาเห็นมัน" เขาพูดถึงริน

หญิงสาวที่เขารัก... ที่ตอนนี้ไม่หายใจอีกแล้ว

เขาระลึกถึงความทรงจำก่อนที่เธอจะจากไปไม่นานนัก

"เสียงฉันเปลี่ยนไปบ้างไหม?" เธอถามเขา

เลนหลับตา "ริน ฉันจะตอบเธอได้ไง ในเมื่อเธอ... ไม่สามารถได้ยินอะไรได้อีกแล้ว"

น้ำตาเขาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

เขาเดินทางไปหาเธอหลายแห่งหน

นานเป็นเดือน

นานเป็นปี...

แต่สุดท้ายแล้ว....

เธอก็ตายไป

"ทำไม เธอถึงทิ้งฉันไปอย่างนี้" เขาถาม 

"อย่าทิ้งฉันให้อยู่อย่างเดียวดายสิ ขอร้องล่ะ"

........................................................

หิมะที่ร่วงลงมาใส่มือของเขา ละลายไปอย่างรวดเร็ว

มันช่างเหมือนชีวิตคนเสียจริงๆ

อยู่ได้เพียงแค่ขั่วคราว ก็หายไป

เขารู้ดี ว่ามิอาจเรียกเธอกลับคืนมาได้

แต่เขาก็ยังหวัง... หวังที่จะได้ยินเสียงเธออีกครั้ง

ได้กอดเธออีกครั้ง

แต่ตอนนี้... เขาทำได้แค่...กอดตัวเองเท่านั้น

เขาจำได้... ดวงตาอันว่างเปล่าของเธอตอนที่เธอตายไปแล้ว

ลำคอไม่ส่งเสียงอะไรอีก

ร่างกายก็เย็นลง

น้ำตาหนึ่งหยดไหลลงแก้มของเธอคนนั้น

มันคือน้ำตาของเขาคนนั้น คนที่เธอเฝ้ารอมาตลอด

ตอนนั้น ห้วงเวลาเหมือนหยุดนิ่ง ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหว... เขารู้สึกอย่างนั้น

หากมีทางใดที่เขาจะเรียกเธอกลับมาได้ เขาคงทำไปแล้ว...

แต่ว่า... มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเรียกคนกลับมาจากความตายได้

"พระเจ้า" เลนเอ่ย "หากท่านทำได้... ช่วยนำเสียงของฉันไปให้เธอทีเถอะครับ.... ขอร้องล่ะ..."

หิมะร่วงลงอย่างช้าๆ

อย่างช้าๆ

จนเหมือนไม่มีวันหยุดสิ้น.....

.......................................

วันต่อมา

หิมะได้หยุดตกลง

และมีคนพบศพเด็กชายผมเหลืองคนหนึ่งใต้กองหิมะ

TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT

เลน - สั้นแต่เศร้า... ถึงจะไม่มากก็เหอะ ฮือ

มิคุ - ก็เหมาะดีกับพวกเธอออก

ผม - ใช่ครับ

เซ็นเซอร์ - อืม ไม่เวรสำหรับผลงานต้อนรับเปิดเทอม

ครับ อย่างที่เซ็นเซอร์บอก ผมกำลังจะเปิดเทอมแล้ว คงมาอัพยากหน่อย (ยากขึ้นยกกำลังสอง) เพราะแค่นี้ก็มีนิยายต้องอัพที่อัพยากมากวนอยู่ พอเปิดเรียนยิ่งไม่ต้องคิด ผมยังต้องเตรียมขึ้น มัธยมศึกษาปีที่สี่ด้วย สงสัยต้องทำการบ้านให้เสร็จที่โรงเรียน ถึงจะมาอัพได้เต็มที่(เป็นไปได้ยาก)

เอาล่ะ เลิกบ่น มาดูวีดีโอกันดีกว่าครับ




ริน - เพลงเศร้าแต่ไรท์เตอร์ดันฝีมือห่วยซ่ะงั้น

ผม - เค้นสุดความสามารถแล้วน่ะนั้น

ลูกะ - ฉันจะไปข้างนอกหน่อยน่ะ

ผม - เฮ้ย!!!! อย่าเปิดประตู!!!!

ซู่ๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ทันแล้ว น้ำเค็มๆจากน้ำตาไหลทะลักเข้าสตูดิโอซ่ะแล้ว

ไคโตะ - ใครก็ได้ ช่วยด้วย!!!!