คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter2 อิโน่ย์คุง&ไดจัง สวีทวิ๊ดวิ้วนะเออ>_
ตอนที่ 2
“นี่ๆ โซมะ จะโดดเรียนจริงๆเหรอ”
“จริงสิ ไดกิถ้านายไม่กล้าก็เงียบปากไปเลย แค่นี้ป๊อดไปได้”
“แต่มันไม่ดีนะ ถ้าพ่อแม่นายรู้…”
“หุบปากไปเลยนะ! นายเป็นพ่อฉันอีกคนรึไง”
“……………………..”
เงียบ…เงียบอีกแล้ว ทำไมเขาต้องเงียบนะ อาริโอกะ ไดกิ พูดกับตัวเองอย่างเซ็งๆ อิจินะ โซมะเป็นเพื่อนร่วมห้องของไดกิ โซมะเป็นเด็กเกเร ไดกิเหมือนคนใช้ของเขามากกว่าเพื่อน เพราะอะไรงั้นเหรอ เพราะเจ้านี่สุดแสนจะอ่อนแอยังกะเด็กผู้หญิงน่ะสิ เจ้านี่เคยขัดใจใครเป็นที่ไหนล่ะ หน้าโง่อย่างนี้แหละจะได้หลอกใช้ไปนานๆ(ไอ้ชั่ว)
“ตกลงนายจะไปมั้ย ไดกิ”
“อะ…เอ่อ…”
“ถ้านายไม่ไปก็ยืนอยู่นี่แหละ รอให้ผู้คุมกฎมาจับแล้วกันแต่อย่าพาดพิงถึงฉันล่ะ!”
ผู้คุมกฎงั้นเหรอ…ไม่นะ!
“ดะ เดี๋ยวสิโซมะ”
ไดกิรีบวิ่งไปหาโซมะทันที เรื่องอะไรจะรอให้ผู้คุมกฎจับล่ะ
“ฉันปีนก่อน นายค่อยปีนละกัน”
ปีนกำแพงน่ะเหรอ เขาปืนไม่เป็นซะหน่อย แล้วโซมะก็ปืนกำแพงโรงเรียนได้อย่างรวดเร็ว(มันทำบ่อย-0-)
“เอ่อ….”
ไดกิมองกำแพงโรงเรียนอย่างหวาดกลัว กำแพงนี่สูงชะมัดถ้าพลาดตกมาล่ะก็…มันคงงดงามน่าดู-__-
“เร็วๆสิ ไดกิ นายทำให้ฉันเสียเวลารู้มั้ย ถ้าไม่กล้าก็บอกมาฉันจะได้รีบๆไปไม่มัวมาเสียเวลารอนาย”
เสียงของโซมะ ทำให้ไดกิกล้าตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงปืนกำแพง นี่เป็นการหนีเรียนในวันเปิดเรียน คิดแล้วน่าขันชะมัด แต่คนที่ชักชวนไม่ใช่ใครที่ไหน โซมะ ลูกของเจ้านายพ่อ เขาขออะไรเราก็ต้องให้ไม่งั้นพ่อคงจะลำบาก
“ซะ…โซมะ ทำไมมันสูงอย่างนี้ล่ะ”
ไดกิถามโซมะในขณะที่เขากำลังปืนกำแพงอย่างยากเย็น คนมันไม่เคยนี่นาTOT
“ถ้ามันเตี้ยฉันไม่ปืนให้เสียเวลาหรอก-O-“
“………………………..”
“หยุดนะ! นายทำอะไรน่ะ”
“เสียงอะไร ไดกิ”
“ผะ…ผู้คุมกฎ”
“งั้น บายนายรับหน้าให้ด้วยล่ะ”
โซมะพูดและรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ไดกิต้องอยู่บนกำแพงคนเดียว แต่ไม่ใช่คนเดียวนี่หว่า มีผู้คุมกฎด้วยหนึ่ง
“นายน่ะลงมาเดี๋ยวนี้!”
ผู้คุมกฏบอก ไดกิไม่กล้าหันไปมองเพราะกำแพงมันสูงมาก
“ผะ…ผม ลงไปไม่ได้ครับT^T”
“ขึ้นได้ก็ต้องลงได้สิ ลงมาเลย มุกแบบนี้ฉันเจอบ่อยแล้ว”
“ก็มันลงไปไม่ได้จริงๆนะครับToT”
“ลงมา!”
“ลงไม่ได้ครับ”
“เดี๋ยวนี้!”
“ลงก็ได้ครับTOT”
ไดกิหลับตาอย่างกล้าๆกลัวๆ จะลงยังไงดีฟะToT? เขาคิดในใจ ไม่น่าตามโซมะมาเลย ก็พ่อบอกว่าให้ดูแลโซมะดีๆนี่นาหมอนั่นยิ่งเกเรอยู่ด้วย แต่เพราะโซมะแหละเขาถึงได้ซวยทุกที-_- แต่โซมะชอบบอกว่าเขาเป็นตัวซวย ใครกันแน่ตัวซวยฮะ! แต่มันก็เป็นได้แค่ความคิดในใจที่เปล่งออกไปไม่ได้Y_Y ไดกิคิดอย่างเศร้าใจ
“ฮะ…เฮ้ย! อ๊าก>_<”
ตายแน่ๆเลย ไดกิคิดเพราะตอนนี้เขากำลังตกจากกำแพงประมาณ2เมตร อีกไม่กี่วินาทีนี้มันคงงดงามน่าเลย คอยดูโซมะ ถ้าฉันตายฉันจะไปหลอกนายคนแรกT^T ลาก่อนพ่อจ๋า…ไดกิคนนี้กำลังจะเดินเข้าสู่อ้อมกอดของพระเจ้า
ตุ๊บ! พลั่ก
T^T ตายแน่ๆมันคงจะเป็นเสียงเขาตกลงบนพื้นอย่างสวยงามแน่ๆและตอนนี้คงจะมีคนมามุงดู อีกไม่กี่นาทีปอเต๊กตึ้งคงจะมาถึง อนาถตัวเองชิปเลย เขาคิดในใจพลางหลับตาแน่น เอ๊ะ ทำไมพื้นมันถึงได้นุ่มขนาดนี้เนี่ย? แถมยังไม่เจ็บอีก แล้วก็ยังสบายอีกต่างหาก นี่แหละนะ คงเป็นรางวัลสำหรับเด็กดีอย่างเขาที่ได้ตายโดยไม่ทรมานซักนิด>O< แต่พอเงยหน้าขึ้นมาหวังจะยลโฉมสวรรค์ซักหน่อยแต่ ฮะ เฮ้ย
“OoO ระรุ่นพี่”
“-_- อะไร ออกไปได้แล้วไปหนัก”
รุ่นพี่อิโน่คุงเหรอเนี่ย>_< รุ่นพี่เป็นถึงผู้คุมกฏนักเรียนและประธานนักเรียนเชียวนะ แถมยังป๊อบซะด้วย
“คะ..ครับ ขะ..ขอโทษด้วยนะรุ่นพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“เรื่องอะไร เรื่องที่จะหนีเรียนหรือเรื่องล้มมาทับฉันเมื่อกี๊-_-?”
รุ่นพี่ทำเป็นแค่หน้าเดียวรึไง ทำไมชอบทำหน้าดุจังนะ ไดกิพูดกับตัวเองในใจ
“เอ่อ…ทั้ง2อย่างล่ะครับ แต่ไดจัง เอ้ย! ผมไม่ได้ตั้งใจนะ+O+”
เคย์แอบยิ้มน้อยๆกับท่าทางซื่อๆของคนตรงหน้า ยิ่งมอง…ยิ่งน่ารัก
“ผมขอโทษนะครับY_Y”
“เรื่องอะไรอีกอย่าบอกนะว่านายทำอะไรผิดไว้เยอะนะ”
คราวนี้คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้ง บ้าเหรอไม่เคยทำอะไรผิดซักหน่อย คนตัวเล็กคิดอย่างหัวเสีย แต่คนตัวโตแอบยิ้มในใจกับท่าทางแบบนั้น น่าแกล้งชะมัด เคย์นึกอย่างขันๆ
“ปะเปล่า นะครับ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย”
“หืมม์…ไดจัง ไดจังน่ารักกว่า ผม”
“เอ๋ รุ่นพี่หมายความว่าไง ผมไม่เข้าใจ*o*?”
“เฮ้อ…ไดจัง นายใช้แทนตัวเองว่าไดจังน่ะน่ารักแล้ว- -*”
“รุ่นพี่ชอบเหรอครับ”
“อือ”
“เย้ๆ^O^ ดีใจจังเลย”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็…ไม่มีใครชอบนี่นา ทุกคนบอกว่าไดจัง ปัญญาอ่อนเกินไปที่จะเรียกไหว รุ่นพี่เป็นคนที่2เลยนะเนี่ยที่ชอบมัน ไม่สิ3ต่างหาก^^”
ตอนนี้หัวหน้าผู้กฎอย่าง อิโน่ย์ เคย์ไม่สามารถเก็บรอยยิ้มไว้ได้เขายิ้มกว้างกับท่าทางน่าเอ็นดูของคนตรงหน้า ตั้งแต่เกิดมาคนคนนี้แหละที่ทำให้เขายิ้มได้คนแรก
“เอ๋o.o รุ่นพี่ยิ้มเหรอครับ”
“อะแฮ่มๆ เปล่านิ่ทำไมเหรอ-_-“
เคย์หุบยิ้มทันทีพลางวางมาดเย็นชาเหมือนเคย ไดกิหุบยิ้มทันทีพลางก้มหน้านิ่ง
“เป็นอะไรไดจัง”
“อ๊ะ..เปล่าครับ ไดจังแค่คิดว่าทำไมรุ่นพี่ไม่ชอบยิ้ม”
เคย์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงุนงง
“ทำไมเหรอ นายชอบให้ฉันยิ้มเหรอ”
“ชอบสิครับ ไดจังชอบให้รุ่นพี่ยิ้ม เวลารุ่นพี่ยิ้มแล้วดูดีที่สุดเลย^o^”
“งั้นฉันจะยิ้มแล้วกัน^^”
“เย้ๆ^^”
เคย์มองไดกิอย่างเอ็นดู น่ารัก น่ารักจริงๆ เขาคิดในใจคนเดียว ไม่มีคนที่ทำให้หัวใจเขาเต้นได้แรงขนาดนี้อีกแล้ว
“แต่….ฉันยังไม่ได้ไต่สวนนายเรื่องที่นายหนีเรียนเหรอนะ”
“ง่า…รุ่นพี่อิโน่ย์คุงครับ ไดจังไม่ได้ตั้งใจจะหนีซะหน่อย-O-“
“แน่ะ! ยังจะมาปากแข็งอีก ก็เห็นๆอยู่ว่านายจะหนีเรียนน่ะ”
ไดจังทำหน้าเหวอ ในขณะที่คนชอบแกล้งแอบลอบยิ้มอยู่ในใจ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ไดจังน่ะซื่อจะตายไปคงโดนหลอกใช้อีกล่ะสิ เพราะอะไรน่ะเหรอ เขานี่แหละ อิโน่ย์ เคย์ผู้คุมกฎแห่ง เซนท์ ฟาร์นเทียลาร์ ไฮสคูล แอบมอง อาริโอกะ ไดกิ เด็กหนุ่มม.ปลายปี1 ห้องBมานานแล้ว มองตั้งแต่หมอนี่อยู่ม.ต้นเลยล่ะ เรื่องอะไรจะปล่อยไปง่ายๆล่ะ หึหึ
ตอนนี้ อิโน่ย์คุงกับไดจัง ฮิฮิ คู่นี้น่ารักจัง เปรี้ยวชอบ ฮ่าๆ เหมือนมันจะไม่สยอง-*-
มันจะสยองอะไรนักหนาล่ะ เพิ่งเริ่มเรื่องเองเนอะๆติดตามความน่ารักต่อไปดีกว่า^o^
อิโน่ย์คุงน่ารักจังเลยตอนนี้ ทำเป็นเย็นชาแต่ก็หลงเสน่ห์ไดจังของเราเข้าแล้ว>_<
สงสารคนชื่อโซมะจริงๆ-.- แหง่วๆโซมะเป็นชื่อคนรู้จักจริงๆ-.,- ยืมชื่อมาหน่อย คิดไม่ออก
555 ไปแระๆทุกคนบะบาย จะพยายามอัพบ่อยๆนะ(แม้มันจะไม่มีคนอ่านก็ตาม)^^
ความคิดเห็น