คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter3
ตอนที่3
“เฮ้! เจ้างั่งมองมาทางนี้^II^”
ฟิ้ว…ตุ๊บ…ตู้ม!
อา…วันนี้ลูกโป่งน้ำ เมื่อวานน้ำยาถือพื้น พรุ่งนี้คงจะเป็นน้ำสดๆจากส้วมแน่ๆ โมริโมโตะ ริวทาโร่ คิดในใจอย่างปลงๆ เขาเป็นเด็กม.ปลายปี1ห้องA ที่อายุน้อยที่สุดในสายชั้น พ่อของเขาเป็นหมอในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ส่วนแม่ของเขาเสียไปแล้ว เขาเป็นเด็กตัวเล็กใส่แว่นหนาเตอะ ไม่มีเพื่อนเพราะเข้ากับใครไม่ได้ ใครๆก็ไม่ชอบเขาเพราะเขาเป็นเด็กที่เก่งเกินไป อายุ14ปี อยู่ม.ปลายปี1ห้องA มันไม่ยุติธรรมเลย ไอ้เด็กนี่เก่งกว่าคนในโรงเรียนนี้เป็นร้อยเชียว ใช่สิพ่อมันเป็นหมอนิ่ ใครๆต่างก็คิดอย่างนั้น ริวทาโร่ไม่เคยมีความสุขเลย แต่จะทำยังไงได้พ่อบังคับนี่นา เฮ้อ…
“หนังสือเปียกหมดเลยT^T จะเอาอะไรอ่านเนี่ย”
ริวทาโร่พูดกับตัวเองพลางปัดน้ำออกจากหนังสือเล่มหนาเตอะ โชคดีนะที่ไม่ใช่หนังสือเรียนไม่งั้นต้องแย่แน่ๆเฮ้อ..ทำไมพี่พวกนี้ต้องเกลียดเขาด้วยนะ ริวทาโร่คิดในใจอย่างเศร้าๆ
“ไง แว่นขอโทษทีนะที่ทำให้หนังสือเปียกน่ะ ฮ่าๆ^O^”
“อ๊ะ…ไม่เป็นไรหรอกครับ ชุนจิคุง^^”
ริวทาโร่พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ คาโกะ ชุนจิ เพื่อนร่วมสายชั้น เรียกเสียงฮาครืนของคนแถวนั้น จะหัวเราะอะไรนักหนาพวกนี้ไรสาระจริงๆ ริวทาโร่คิดในใจ
“เฮ้ยๆพวกเราน้องแว่นเค้าไม่โกรธว่ะ พรุ่งนี้เราจะทำอะไรดีน้า…นี่ๆแว่น พรุ่งนายมีชั่วโมงพละป่ะ”
“มะ…มีครับ”
“งั้นดีเลย เตรียมรับของขวัญชิ้นนี้ให้ดีนะน้องแว่น^O^”
ชุนจิกระซิบข้างหูริวทาโร่พร้อมกับตบไหล่เขาหนัก ริวทาโร่สะดุ้งเฮือก…ไม่นะ เขาไม่อยากได้ของขวัญหรอก มันต้องเป็นอะไรที่ไม่ดีมากๆแน่ๆเลยคราวก่อนก็ได้ ตุ๊กแกตัวเท่าบ้านTOT คราวนี้ อนาคอนด้าแหงๆ พ่อจ๋าพรุ่งนี้ริวจะไม่มาโรงเรียนToT แต่…ไม่มาโรงเรียนน่ะเหรอเป็นไปไม่ได้หรอก ถึงผนจะตกฟ้าจะร้อง หรือโลกจะแตก ยังไงพ่อของเขาต้องให้มาโรงเรียนแน่ๆถ้าพูดว่าไม่อยากมาคำเดียว หึหึ คนโดนพ่อด่ายืดไปหลายวัน เฮ้อ…ตั้งแต่ไม่มีแม่เขาก็ไม่เคยมีความสุขเลยT^T
ริวทาโร่เดินเข้าห้องเรียนตามปกติเหมือนทุกวันพวกห้องAไม่มีใครสุงสิงใครอยู่แล้วเลยไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาเท่าไหร่ แต่ห้องAก็ยังไม่มีใครที่เป็นเพื่อนกับเขาได้สักคน ทุกคนต่างคนต่างอยู่กันทั้งนั้น…ใช่สิวัย14ปีเขาก็อยากมีเพื่อนเล่นเหมือนกันนี่นา
“สะ..สวัสดีครับคุณ มิชิโกะจัง^^”
ริวทาโร่เอ่ยทักเด็กผู้หญิงที่นั่งข้างหน้าห้อง มิชิโกะเป็นคนเดียวที่คุยกับเขา แต่ก็คุยแบบขอไปที-*- แต่ก็เอาเถอะยังไงก็ดีกว่าไม่มีคนคุยด้วยเลย
“อืมม์ๆ ดีจ๊ะๆ^^”
มิชิโกะพูดแล้วยิ้ม(แบบฝืนๆ)ให้เขาพลางก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวโตใส่แว่น ในห้องAมีคนใส่แว่นซัก 75% ได้ ริวทาโร่เดินไปทางที่นั่งของตัวเองที่อยู่ด้านหน้าติดหน้าต่าง เขาเหม่อมองออกไปข้างนอก เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังเล่นบาสกันอยู่ท่าทางน่าสนุกเชียวล่ะ…ใช่! เขาอยากเล่นกีฬาอยากสนุกเหมือนเด็กคนอื่นๆบ้าง แต่มันคงเป็นได้แค่ฝัน เฮ้อ…(รู้สึกริวจะถอนหายใจบ่อยมาก>_< เม่นดูแลด่วน-O-!)
“สวัสดีทุกคน เอาล่ะเงยหน้าออกจากหนังสือหนาๆแล้วมองมาทางนี้หน่อยจ๊ะ”
ริวทาโร่สะดุ้งเฮือก และค่อยๆหันหน้าไปมองที่หน้าชั้นเรียน นักเรียนคนอื่นๆต่างวางหนังสือลงทันที เด็กห้องAมักจะเป็นแบบนี้เช้ามาเจอกันก็ไม่คุยกันซักคำ เอาแต่อ่านหนังสือและตั้งใจฟังครูเป็นเลิศ ช่างเป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยมเสียจริงๆ
“วันนี้ครูมีเรื่องที่หน้าตื่นเต้นจะมาบอกจ๊ะ^^”
ครู ซากุระ พูดต่อไปพลางยิ้มแย้ม นักเรียนทุกคนต่างใจจดใจจ่ออย่างกระหาย(ความรู้) ทุกคนคิดว่ามันคงจะเป็นทฤษฎีใหม่ๆที่พวกเขาไม่เคยรู้เป็นแน่
“ชั้นเรียนของพวกเราจะมีนักเรียนย้ายมาใหม่จ๊ะ^-^…เอาล่ะๆอย่าเพิ่งเอาหนังสือปิดหน้าตาสวยๆหล่อๆไว้สิจ๊ะ เพราะเพื่อนใหม่ของเราไม่ธรรมดาเลยนะ ย้ายมาไกลจากอังกฤษนู่นแน่ะ อาคาโมโตะ เคย์โตะ จ๊ะ^^”
เหมือนโลกหยุดหมุนชั่วขณะ ริวทาโร่ถึงกับมองตาค้าง เขาดูดีมากทีเดียว ดูดีที่สุดแล้วในห้องนี้และตอนนี้ ท่าทางของเขาไม่แข็งเหมือนหิน เขายิ้มได้ เขาไม่ใส่แว่นตา เขาไม่ได้แบกหนังสือหนักๆ และทรงผมของเขาเหมือนเม่น!!! ว้าวช่างแหวกแนวนักเรียนห้องAจริงๆ ริวทาโร่คิดโดยที่ไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายก็จ้องกับเช่นเดียวกัน วินาทีที่โลกหยุดหมุนได้หยุดลงเมื่อ เคย์โตะพูดอะไรบางอย่างออกมา
“เอ่อ…Hi เอ้ย! สะ…หวาด…สวัสดีครับ ผมชื่อ เคย์โตะ โอคาโมโตะ เคย์โตะ อายุ16ปีขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
เคย์โตะพูดพลางยิ้มให้ทุกคน
“กรี๊ดเทพบุตรมาโปรดโอ้ว*O*”
“อร๊ายๆๆๆ ทางนี้ค่ะทางนี้>_<”
“กรี๊ด เนื้อคู่ฉัน^^”
“กรี๊ดดดดดดดดดด”
นี่ไม่ใช่เสียงกรี๊ดของนักเรียนห้องAแต่อย่างใด แต่เป็นเสียงกรี๊ดที่ดังมาจากฝูงชะนีที่เกาะประตูอยู่ประดุจคนบ้า เคย์โตะหันไปทางเสียงกรี๊ดพลางยิ้มให้สาวๆพวกนั้นแต่เป็นยิ้มแบบแหยๆ งงๆนักเรียนหญิงหน้าประตูรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแชะๆ(ถ่ายรูป>_<)เคย์โตะคนล่ะ2-3ช็อตและก็พากัน กรี๊ดๆๆต่อไปอย่างไม่อาย
“อะ…เอ่อ ผะ..ผมพูดภาษาญี่ปุ่นชัดนะครับแต่จะติดอ่างคำแรกและsometimeเอ้ย! บางครั้งผมอาจใช้ภาษาญี่ปุ่นสลับอังกฤษเป็นบางคำ คือ…ผมยังไม่ชินน่ะครับ”
“กรี๊ดๆเสียงเขาหล่อมากเลยอ่ะเธอ>_<”
“ใช่ๆเท่สุดๆไปเลย>.<”
“ฉันเริ่มชอบผู้ชายห้องAแล้วสิ คิกๆ> <”
“นี่ๆนายแว่น เคนชิก็น่ารักนะเธอ^O^”
“อุ้ย! ทำไมวันนี้นาย ชินอิจิ ออร่าพุ่งจังล่ะ>O<”
“กรี๊ดๆๆๆๆๆ”
พวกผู้หญิงที่เกาะหนึบหน้าประตูเริ่มกรี๊ดกันอีกรอบและพาดพิงไปถึงคนอื่นๆในห้อง คนที่ถูกเอ่ยชื่อถึงกับสะดุ้ง เคนชิพยายามเอาหน้ามุดลงหนังสือ ขณะที่ชินอิจิมุดลงใต้โต๊ะเรียบร้อยแล้ว แต่ผู้หญิงพวกนั้นก็อาการกินยาผิดขวดเลยเห็นว่าการกระทำประหลาดๆแบบนั้นเป็นเรื่องน่ารัก-_-!
“กรี๊ดๆ เคนชิคุงน่ารักจังเลย^O^”
“ดูสิๆ ชินอิจิอายใหญ่เลยน่ารักจัง>_<”
“เอ่อ…ข้างนอกเบาๆหน่อยสิ เคย์โตะต่อเลยจ๊ะ^^”
ครู ซากุระ พูดบอกให้พวกผู้หญิงนอกห้องเบาๆ แต่เหมือนไม่ได้ผลเลย เคย์โตะเลยเริ่มพูดต่อ คราวนี้พวกนั้นเงียบตั้งใจฟังยังกะหวยออก
“ครับ ยะ..ยาง…ยังไงก็ขอให้เพื่อนๆช่วยดูแลผมด้วยนะครับ^-^สวัสดีครับ”
เคย์โตะพูดและโค้งลงท่าทางถ่อมตนเรียกเสียงกรี๊ดจากข้างนอกได้หลายเดซิเบลเลยทีเดียวในขณะที่เด็กผู้ชายคนอื่นๆในห้องมุดลงใต้โต๊ะเพราะถูกพูดถึงเด็กห้องAมักจะทำอะไรประหลาดๆเสมอซึ่งท่าเป็นแต่ก่อนคงถูกหัวเราะเยาะไปแล้ว แต่ตอนนี้การกระทำประหลาดๆนั้นกลับเป็นที่ชื่มชมของเหลาชะนีหน้าประตูไปได้
“เคย์โตะไปนั่งข้างๆริวทาโร่นะจ๊ะ ริวทาโร่คุง ครูฝากเพื่อนด้วยนะจ๊ะ^^”
“คะ…ครับ”
ริวทาโร่พูดอย่างเหวอๆในขณะที่เคย์โตะเดินมานั่งข้างๆเขา
“กรี๊ดๆนี่ๆเธอ เห็นเด็กโมริโมโตะนั่นมั้ย>O<”
“ไหนๆๆ เด็กที่ใส่แว่นหนาเป็นมิลน่ะเหรอ>_<”
“ใช่ๆ ฉันว่าวันนี้น้องริวทาโร่คุงน่าร๊าก น่าลาก เอ้ย!; น่ารักเนอะ> <”
“อร๊ายๆ ใช่จริงๆด้วย โนโบกิจัง>.< แว่นแบบนั้นน่ารักจังเลย”
“กรี๊ดดด ฉันต้องไปซื้อมาใส่ซักอันซะแล้วล่ะ>O<”
ริวทาโร่ทำหน้าเหวอ พร้อมทำท่าจะมุดลงใต้โต๊ะเหมือนคนอื่นๆแต่…
“ไม่ต้องมุดลงหรอก ตลกน่า”
เคย์โตะพูดพลางจับข้อมือริวทาโร่เอาไว้พร้อมกับยักคิ้วกวนๆให้ ริวทาโร่มองตาโต
“O_O ทำไมพูดชัดล่ะครับ”
“ก็อยากพูดชักมีอะไรมั้ย^^”
มะ…หมอนี่กวนชะมัด แล้วที่ทำไปทั้งหมดเนี่ยแกล้งงั้นเหรอ ริวทาโร่คิดอย่างหงุดหงิด
“แล้วทำไมเมื่อกี๊พูดไม่ชัดล่ะ ‘ ‘?”
“ก็ไม่อยากพูดชัด”
“-O-“
คนตัวโตอดแกล้งไม่ได้ ริวทาโร่ได้แต่มองอย่างไม่พอใจตอนนี้เหตุการณ์กลับเข้าสู่โหมดปกติแล้วล่ะ เพราะพวกหญิงพวกนั้นถูกไล่ไปหมดแล้ว เล่นเอาผู้ชายห้องAใจหายใจคว่ำหมด-*-
“มะ…มองอะไรครับ>_<”
“^^”
ริวทาโร่พูดขึ้นอย่างเขินๆเมื่อรู้ตัวว่าถูกมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ของคนตัวโตกว่า แต่เคย์โตะกลับส่งยิ้มหวานละลายใจไปให้แทนเล่นเอาคนตัวเล็กเหวอจนไม่มีสมาธิจะเรียนอยู่แล้ว
“ผะ…ผมอยากเรียนครับT T”
ริวทาโร่โพล่งขึ้นในที่สุด จะให้มีสมาธิเรียนได้ยังไงก็เล่นมองไปยิ้มไปหน้าของเขามีอะไรติดรึเปล่าเนี่ย
“ทำไม เขินเหรอ^^”
“ปะ..เปล่าครับ หัวของคุณเคย์โตะคุงเม่นมากเกินไปผมมองกระดานไม่เห็นครับ>O<”
555 ตอนที่3แล้วค่า อิอิ ตอนนี้เม่นป๊อบค่ะ ไม่ใช่อะไรหรอก>.<
มันเป็นตัณหาส่วนบุคคล-.,- เปรี้ยวว่าริวเนิร์ดดี อิอิ
ก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วอ่ะ แหะๆอาทิตย์หน้าสอบไฟนอลTOT
หนังสือยังไม่ได้อ่าน การบ้านไม่ได้ทำ อ๊าก ชีวิตT^T
อุตส่าห์เจียดเวลามาลงฟิค>.< ก็ช่วยๆอ่าน เม้นท์ โหวตด้วยนะคะ^O^
ความคิดเห็น