คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ตอนที่15 คุกมืด2
“ข้าน้อมรับความผิดทุกประการ”
เส้นเสียงสั่นพร่าดุจดั่งแก้วเจียระไนถูกเคาะจนปริแตก
กอปรกับใบหน้าพริ้มเพราราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเกิดรอยร้าว ทำคนฟังปวดใจไม่น้อย
รองแม่ทัพคนเดิมได้แต่มองอย่างฉงน
ทำใจลงโทษมิได้อีกต่อไป เห็นทีว่าควรรอคำสั่งจากเบื้องบนน่าจะดีกว่า
จึงตวัดมือส่งสัญญาณให้ผู้คุมเดินเข้ามา
ผู้คุมร่างใหญ่ลอบมองนักโทษหญิงผู้นี้อยู่แล้วเป็นนาน
นางงดงามราวเทพธิดา วงหน้าดวงตาประดุจตุ๊กตาหยกชั้นยอด
เนื้อนางขาวเนียนผุดผ่องที่ถูกรัดเชือกจนนูนเด่นเผยความนุ่มนิ่มน่าสัมผัสเน้นชัดปานนั้นทำเขามิอาจละสายตา
เนื้อผ้าเบาบางวาบหวิวที่ห่อหุ้มร่างระหงยิ่งไม่อาจสะกดความร้อนรุ่มที่กำลังปะทุพลุ่งพล่านใต้ขอบกางเกงตัวหนา
ผู้คุมลอบเลียริมฝีปาก ลำคอแห้งผาก
รู้สึกอยากดื่มด่ำกลืนกินอะไรบางอย่างเพื่อดับความหื่นกระหายในจิตใจ
รองแม่ทัพมิได้สังเกตอันใดในตัวลูกน้อง
เพียงสั่งการแบบตัดรำคาญโดยไม่เงยหน้า ให้นำตัวลี่เซียนไปขังในคุกอีกฝั่ง
“พาตัวนางไปขังไว้ก่อนเถอะ”
เมื่อได้รับคำสั่งให้พาคนไป
เขาถึงกับสูดลมหายใจเฮือก แอบกลืนน้ำลายลงคอ หิวกระหายมาก มุมปากแสยะยิ้มปริศนา
ดวงตาที่ชำเลืองมองยังฉ่ำเยิ้มสื่อความนัยบางประการ
“ขอรับท่านรองแม่ทัพ”
เมื่อรับคำแข็งขัน ฝ่ามือหยาบกร้านพลันจับแขนอ่อนนุ่มแล้วกระชากร่างอ้อนแอ้นให้ลุกเดินไปกับตน
ไม่ช้าก็หายไปทางห้องขังด้านใน
ทั้งลึกลับและปราศจากผู้ใด
เมื่อมาถึงยังห้องขังอันเป็นเป้าหมาย
ผู้คุมจึงผลักร่างอ่อนระทวยให้ล้มลงบนพื้นเย็นเยียบ ส่วนตัวเขายังคงยืนตระหง่านมองคนงามด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
อึดใจยังหันหน้าไปดึงประตูกรงเหล็กปิดเสียแน่นหนา
ก่อนหันหน้ากลับมามองลี่เซียนด้วยสายตาดุจเดิม ไม่ยอมไปไหน
เหนือห้องขังมีช่องลมเล็กๆ
อยู่หนึ่งช่อง บันดาลให้คุกมืดที่ควรไร้ซึ่งแสงสว่างกลับมีความสลัวรางช่วยให้มองเห็นได้รำไร
ลี่เซียนกะพริบตาปริบๆ เร่งเพ่งพิศยามแหงนมองใบหน้าหยาบกระด้างที่ประดับรอยยิ้มตรงมุมปากของผู้คุมร่างใหญ่
นางไม่เข้าใจความนัยของรอยยิ้มนั่น
แต่เมื่อเห็นเขามิได้ออกไปจากห้องขัง ทั้งยังปิดประตูขังตัวเองเช่นนี้จึงอดสงสัยมิได้
“ท่านทำผิดเรื่องใดหรือ?
ไยถูกขังร่วมกับข้า”
วาจาช่างใสซื่อไร้เดียงสาหาใดเปรียบ
ผู้คุมขยับยิ้มกว้าง สองมือยังเอื้อมลงต่ำมาที่ขอบกางเกงตนเองแล้วปลดสายออก
“ตัวข้าหาได้ทำผิดไม่
แค่คิดว่าความผิดของเจ้าคงมิอาจรอดชีวิตได้ มิสู้ตัวข้าอยู่มอบความสุขครั้งสุดท้ายให้แก่เจ้า” กล่าวพลางโยนกางเกงตัวนอกทิ้งแล้วเดินแบบย่างสามขุมเข้าหาหญิงสาวผู้งดงามล่อตาล่อใจให้หยาบโลนหมายกระทำต่ำทราม
ลี่เซียนจับสังเกตทุกกิริยาของบุรุษตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจพลางเปล่งวาจาสัตย์ซื่อแว่วหวาน
“ความสุขของข้าคือใช้เวลาสำนึกผิดชอบชั่วดีด้วยตนเองทุกประการ
มิกล้ารับไมตรีจากผู้ใดทั้งสิ้น”
วาจานางทำบุรุษผงะเล็กน้อย
แต่กระนั้นกลับไม่อาจหยุดยั้งตัณหาที่กำลังคุกรุ่นในใจ
“หึ! จะตายอยู่แล้วยังกล้าปากดี”
ขณะเอ่ยยังดึงกางเกงชั้นในลงต่ำ
บางสิ่งพลันผงาดชูชันชี้หน้าชี้ตา ฝ่ามือหนาข้างหนึ่งเอื้อมหาคนงามหวังจับกระชากเสื้อผ้าให้ฉีกขาด
ปรารถนาระบายความใคร่อย่างบ้าคลั่ง
ทว่ายามนี้ลี่เซียนคล้ายคนไร้สติแล้ว
เมื่อได้บังเอิญเห็น ‘แท่งหยก’ อีกครั้ง
ดวงตาของนางเบิกกว้าง ปากจิ้มลิ้มอ้าค้าง เมื่อเจ้าสิ่งนั้นใหญ่โตพองตัว
แลดูน่าเกลียดน่ากลัวมาก
ทันใดนั้นสิ่งไม่คาดคิดพลันบังเกิด
ระหว่างทางเชื่อมหน้าเรือนจำจนถึงห้องขังชั้นนอก
ถังไห่เฉิงพาร่างสูงใหญ่ดุจเทพสวรรค์ในอาภรณ์ล้ำค่าเดินเข้ามาด้วยตัวเองอย่างเปิดเผย
ยังผลให้รองแม่ทัพคุมเรือนจำกับทหารคุมห้องขังต่างพากันเบิกโตโพลง
รุ่ยอ๋องแห่งต้าถังจำเป็นต้องเข้ามายังสถานที่สกปรกด้วยพระองค์เองหรือไร? แค่โบกมือเบาๆ
สั่งให้คนพาตัวไปมิใช่รึ?
ไม่มีใครเข้าใจยิ่งไม่ควรเสียเวลาตรึกตรอง พวกเขารีบกุลีกุจอทำความเคารพนายเหนือหัวอย่างลนลาน
เนตรมังกรดำมืดสาดประกายอำมหิตวูบผ่าน ร่างสง่าแผ่ซ่านกลิ่นอายความตายเด่นชัด กำลังจะเอ่ยปากสั่งการให้ปล่อยคน พลันนั้นกลับได้ยินเสียงแว่วหวานครวญครางสะอื้นไห้ ดังมาจากห้องขังด้านใน...
 |
|
ความคิดเห็น