คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ตอนที่16 สุภาพสง่างาม1
เสียงสะอื้นไห้ยังคงดังเป็นระลอกอย่างต่อเนื่อง
น้ำเสียงเช่นนั้นถังไห่เฉิงล้วนจำได้ ทั้งยังจับทิศทางได้แม่นยำ ไม่รอให้ใครนำทาง ชายหนุ่มก็พุ่งกายเข้าไปแล้ว
จังหวะเดียวกันพลันได้ยินเสียงแหบต่ำของบุรุษครางลั่น
“อ๊าก!”
ตามด้วยเสียงดรุณีพร่ำคำละล่ำละลัก “ข้าขอโทษ...”
“เจ้า...เจ้า...”
“ข้ามิได้ตั้งใจนะ”
“อั่ก”
เสียงตุ้บดังขึ้นคราหนึ่ง
แม้ไม่ดังมาก แต่ก็พอฟังออกว่าเป็นเสียงของคนตัวใหญ่ล้มลงกระแทกพื้นด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส
กำแพงหินของห้องขังปริแตกจนช่องลมขยายใหญ่ขึ้น ยังผลให้แสงจากโคมไฟด้านนอกอีกฝั่งสาดส่องเข้ามากระทั่งแปรเปลี่ยนความสลัวรางภายในให้กลายเป็นสว่างจ้า
ถังไห่เฉิงพุ่งกายปราดเปรียว พริบตาเดียวก็เข้ามาถึงหน้าห้องขังที่เป็นกรงเหล็กด้านในสุด ทันได้เห็นผู้คุมร่างกำยำกำลังนอนดิ้นพล่าน สองตาแดงก่ำดุจโลหิต ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด สองมือกุมท้องน้อยไว้แน่น เลือดไหลนองเต็มเป้ากางเกงชั้นใน
ข้างกายเขาคือท่อนเอ็นสีแดงฉาน ความเป็นชายถูกสะบั้นตัดขาดจนสิ้น
ส่วนสตรีนามลี่เซียนผู้ถูกพันธนการด้วยเชือกรอบลำตัวและโซ่เหล็กรัดข้อมือไพล่หลังกลับลอยอยู่กลางอากาศ
เรือนผมดำขลับยุ่งเหยิงแผ่สยาย ปลายเท้าคู่เล็กอยู่เหนือพื้นห้องสูงหลายฉื่อ[1] ชายกระโปรงโบกสะบัดพลิ้วไหว รอบกายคล้ายเปล่งประกายแสงสีเงินรำไร มองคล้ายเทพเซียนจำแลง
ทั้งมือและเท้าถูกมัดตรึงแนบแน่นปานนั้น
เห็นได้ชัดว่านางใช้แค่ดวงตายังสามารถปล่อยพลังทำลายล้างได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ถังไห่เฉิงทำได้เพียงยืนอยู่หน้ากรงขังเพราะประตูเหล็กถูกลั่นดาลคล้องโซ่อย่างแน่นหนาจากด้านใน เขาเห็นลี่เซียนสะอื้นไห้เอ่ยปากขอโทษไม่หยุด ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยม่านน้ำ แพขนตายาวงอนฉ่ำชื้นประดุจดอกท้อชุ่มพิรุณ
และทันทีที่นางหันหน้ามาเจอเขาที่ยืนเด่นอยู่ด้านนอก พลังสายหนึ่งจึงบังเกิดในพริบตา
เชือกเส้นใหญ่ซึ่งรัดรึงรอบกายพลันขาดสะบั้น โซ่ที่ข้อมือยังร่วงกราวราวเศษเหล็กไร้ค่า กรงขังหินผาอันทรงพลังแข็งแกร่งยังมิอาจต้านทานนางได้
ร่างระหงลอยเพียงวูบเดียวกลับทะลุประตูเหล็กออกมาอย่างง่ายดาย
“ท่านอ๋อง”
น้ำเสียงออดอ้อนมาก เจือความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
ลี่เซียนหายตัววูบไวจากห้องขังอันแข็งแรงแน่นหนาและสุดแสนจะทนทานมาปรากฏกายอีกคราที่เบื้องหน้าของถังไห่เฉิง
ชายหนุ่มกำลังตะลึงจึงเบิกตามองนิ่งมิทันได้หลบเลี่ยง หรือแท้จริงไม่คิดจะเบี่ยงกายไปทางใดก็สุดรู้
บุรุษชุดม่วงเพียงยืนตระหง่านรออยู่เช่นนั้น
ในขณะที่สตรีนางน้อยกางแขนสองข้างพุ่งตัวปราดมากอดรอบเอวแกร่งอย่างถือวิสาสะ แล้วร้องไห้โฮ ฟ้องเสียงสั่น
“ข้ามิได้ตั้งใจทำร้ายเขานะ ข้าแค่ตกใจ”
วงแขนของอ๋องหนุ่มยกขึ้นโอบรอบสตรีโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าคมคายก้มลงต่ำ ถามเสียงขรึม “เกิดสิ่งใด?”
หญิงสาวฝังหน้านุ่มกับแผงอกหนา ร่ำไห้อู้อี้ว่า
“ผู้คุมท่านนั้นปลดกางเกงแล้วงัดแท่งประหลาดออกมา”
แน่นอนว่าประโยคนี้ไม่มีบุรุษคนใดไม่เข้าใจ
เรียวตาคมผละจากคนงามก้มมองเจ้าผู้คุมน่าตายทันใด
“มันคิดจะรังแกเจ้า?”
ลี่เซียนส่ายหน้าปฏิเสธ “เขาบอกจะมอบความสุขให้ข้า แต่ว่าสิ่งที่เขางัดออกมา มันน่าเกลียดปานนั้น ไม่เห็นจะสุภาพและสง่างามเหมือนของท่านเลย”
“...”
 |
|
ความคิดเห็น