คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : ตอนที่15 คุกมืด1
 |
|
ด้านหน้าเรือนจำอันเป็นคุกมืดของค่ายทหาร
เมื่อบุรุษชุดม่วงปรากฏกาย อี๋เป่าที่แอบเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ด้านนอกจึงปรากฏตัวต่อหน้ารุ่ยอ๋องทันที
เขารีบประสานมือค้อมศีรษะแล้วกล่าว
“ท่านอ๋อง ในที่สุดพระองค์ก็เสด็จมา
ได้โปรดช่วยแม่นางลี่เซียนด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
เรียวคิ้วยาวขมวดวูบ สีหน้าราบเรียบแปรเปลี่ยนฉับพลัน
ถังไห่เฉิงปรายตามองผู้พูดอย่างสนใจทันที
“นางถูกพาตัวมาที่นี่ได้อย่างไร?”
อี๋เป่าได้ยินเช่นนั้นให้รู้สึกตื่นเต้นลอบแย้มยิ้มอย่างยินดี
เขาตัดสินใจไม่ผิดจริงๆ
ที่แอบมาเฝ้าแม่นางผู้นั้นเพื่อรอท่านอ๋องเสด็จมาแล้วเสนอหน้าเยี่ยงนี้
คิดพลางทำหน้าระรื่นเอ่ยปากขอความดีความชอบต่อไป
“ทูลท่านอ๋อง
แม่นางของท่านกำลังถูกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นพวกเดียวกับคนร้าย
นางถูกพาตัวมาจากเรือนบัญชาการ กระหม่อมเป็นคนยับยั้งมิให้นางถูกตัดหัว
จึงจำเป็นต้องถูกส่งตัวมารอที่ห้องขังก่อนพ่ะย่ะค่ะ”
เด็กหนุ่มเงียบอยู่อึดใจแล้วเอ่ยต่อ
“พระองค์รีบเสด็จเถิด กระหม่อมได้ยินเสียงโบยตีดังสนั่นหลายทีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
กล่าวจบพลันเห็นถุงเงินลอยมา
อี๋เป่ารีบปล่อยมือที่ประสานหมัดอยู่ เอื้อมรับรางวัลทันทีไม่มีชักช้า
ถังไห่เฉิงรู้จักนิสัยหนุ่มน้อยผู้นี้ดี
แม้ไม่คิดร้ายแต่เห็นแก่เงินยิ่ง
พื้นเพของอี๋เป่าเคยเป็นเด็กยากไร้เลือกอาชีพขอทานที่ศาลเจ้า
แต่ทุกวันนี้กลายเป็นทหารได้รับเบี้ยหวัดส่งเสียมารดา
เพราะถังไห่เฉิงพาตัวมาด้วยตนเอง
“ไสหัวไปได้”
“พ่ะย่ะค่ะ”
อี๋เป่ามีหรือจะช้า
ในใจอยากติดปีกโบยบินเพื่อส่งเงินกลับบ้านไปให้มารดาเต็มที่
เนื่องจากถุงเงินนี้มีน้ำหนักมากปะไร
เขากำลังค้นพบบ่อเงินบ่อทองแล้ว...
ภายในห้องขังเหม็นอับมืดสลัว
ร่างระหงงามงอนถูกส่งตัวเข้ามาในห้องขังเพื่อสืบสวนหาความผิด
นางถูกพันธนาการรัดแน่นทั้งตัวด้วยเชือกเส้นใหญ่คล้ายเถาวัลย์ยึดรากกับต้นไม้จนหายใจลำบาก
ข้อมือยังถูกตรึงด้วยโซ่จนปวดตุบๆ แผ่นหลังอ่อนนุ่มบอบบางยังถูกเฆี่ยนตีไปหลายครั้งหลายครา
ชุดสีชมพูเปื้อนคราบโลหิตสีแดงฉานจนทั่ว
ลี่เซียนถูกมัดจนกลายร่างคล้ายดักแด้
ผู้คุมจับนางให้นอนคว่ำหน้าบนตั่งนอนตัวหนึ่งกลางห้องลงทัณฑ์ ถูกแส้ฟาดใส่ไม่ยั้งกระทั่งเลือดไหลเป็นทางยาวราวธาราเลือด
เนื้อตัวของหญิงสาวบอบช้ำระบมไปหมดทั้งเรือนร่าง
เจ็บปวดแสบร้อนสุดแสน จนร่ำไห้สะอึกสะอื้นเสียงแหบเสียงแห้ง นางทรมานจนพูดไม่ออก
ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลรินเป็นสาย
ข้อหาของลี่เซียนล้วนสาหัสฉกรรจ์ ไม่ว่าจะเป็นคนที่ทำให้ทหารยามสลบไสลจนหมดทุกคน
กระทั่งเปิดทางให้นักฆ่าสามารถเข้าไปถึงเรือนพำนักส่วนพระองค์ด้านใน
เป็นเหตุให้เชื้อพระวงศ์ต้องตกอยู่ในอันตราย
มีสิบชีวิตยังไม่อาจเพียงพอให้ตัดหัว
ท้ายที่สุดหลังจากสอบปากคำและรับสารภาพจนสิ้น
หญิงสาวยังกล่าวขอรับโทษทัณฑ์ด้วยตนเองที่เป็นสาเหตุทำให้ผู้คนล้มตายมากมาย
รองแม่ทัพผู้คุมเรือนจำถามอีกครั้งว่า
“เจ้าไม่รู้จักกับคนร้าย แต่สำนึกเสียใจที่ทำให้พวกมันพลั้งพลาดจนตายตกไปตามกัน
ทั้งยินดีรับโทษทัณฑ์เฉกเช่นเดียวกันกระนั้นรึ?”
แม่นางน้อยพยักหน้าหงึกหงัก
สะอึกสะอื้นน่าสงสาร
“ข้าน้อมรับความผิดทุกประการ”
เส้นเสียงสั่นพร่าดุจดั่งแก้วเจียระไนถูกเคาะจนปริแตก กอปรกับใบหน้าพริ้มเพราราวตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเกิดรอยร้าว ทำคนฟังปวดใจไม่น้อย
| |
|
ความคิดเห็น