คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : คำลาที่ไม่มีใครได้ยิน(เริ่มเศร้า)
ท่านพี่บ้า
แล้วบ้าที่สุด คงไม่พ้นข้า
‘เจ้าซุ่มซ่ามอย่างนี้บ่อยหรือเปล่าลูเคีย’
คำถามที่ไม่อยากรับแต่ยากจะปฏิเสธ เพราะไม่รู้วันนี้มันเป็นวันอะไร จะว่าอากาศร้อนก็ไม่ใช้อากาศหนาวก็ไม่เชิง ทำไมตัวข้าถึงไม่ล้มแล้วล้มอีก ท่านพี่ก็ไม่รู้เป็นไรมารับข้าได้ทุกครั้ง วันนี้แทบจะจดเป็นสถิติได้เลยว่าข้าโดนท่านพี่อุ้มติดๆกัน ไหนจะมาแกล้งข้าอีก อากาศมันร้อนจนท่านพี่เพี้ยนหรือข้าฝันไปเองกันแน่
“กับข้าวไม่ถูกปากเจ้าหรือไงลูเคีย”
เสียงทุ้มของคนข้างๆ ทำเอาคนที่กำลังคิดนั้นเริ่มกลับมาสู่โลกภายนอก ลูเคียสะดุ้งๆน้อยกับเสียงทัก หน้าหวานนั้นก็ส่ายปฏิเสธ
“คะ คือข้าคิดอะไรเพลินนิดหน่อยค่ะ”
“เรื่องจะไปประจำที่โลกมนุษย์พรุ่งนี้ซินะ” เบียคุยะพูดเสียงเย็น นัยน์ตาสีน้ำเงินนั้นก็นิ่งสงบ คูณชายน้ำแข็งแห่งโซไซตี้กลับมาอีกครั้ง
ท่านพี่โกรธข้าหรือเปล่า
ทำไมน้ำเสียงท่านพี่ถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ
“ค่ะ ข้าคิดอยู่ว่าต้องเตรียมอะไรไป” เสียงใสๆหลุดออกไปจากริมฝีปากบางอย่างควบคุมไม่ได้ ทั้งๆที่ไม่ได้คิดอย่างที่พูดแม้แต่น้อย
“ถ้างั้นก็ดี เจ้ายมฑุตตัวแทนนั้นคงรอเจ้าอยู่”
เบียคุยะพูดทิ้งท้าย ก่อนที่ร่างสูงจะลุกออกจากโต๊ะอาหารไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่มีการกล่าวลาใดๆทั้งสิ้น
ร่างบางนั้นงุนงงกับเหตุการณ์ที่ตัวเองได้เจอ มือนั้นค่อยๆว่างชามข้าวกับตะเกียบ นัยน์ตาสีม่วงใสนั้นสบสนอย่างเห็นได้ชัด
นี้ข้าหวังอะไรอยู่ หวังว่าท่านพี่จะทำอะไรกันแน่
เมื่อก่อนก็เป็นอย่างนี้นี้น่า
ทำไมไม่ชินซักที่ เมื่อก่อนท่านพี่ก็เป็นแบบนี้ทำไมข้าถึง
ทำไมข้าถึงต้องรู้สึกเจ็บอย่างนี้ เจ็บกว่าเมื่อก่อนเป็นร้อยเท่าพันเท่า
อย่าลูบหัวแล้วตบหลังข้าได้ไหนท่านพี่
อย่าทำดีแล้วทิ้งข้าไว้เลย
“เออดูเหนือหัวหน้าคุจิกิจะมีธุระนะ” เร็นจิเกาหัวตัวเองดั่งแกร็กๆ หาข้ออ้างมาให้กับผู้เป็นนาย เมื่อเห็นลูเคียชะเง้อหาใครบ้างคน ไม่ยอมที่จะผ่านประตูออกไปซักที่
ไหนว่าดีกันแล้วไงว่ะ ไหงหัวหน้าไม่มาส่งลูเคียว่ะเนี่ย
เร็นจิได้แต่ถอยหายใจเฮือกใหญ่กับสายสัมพันธ์ ที่ดูจะลึกลับสับซ้อนจะจนตัวเกินความเข้าใจของตัวเค้า ไม่รู้เป็นอะไรตัวเค้ารู้สึกแปลกๆ ปกติแล้วถึงลูเคียจะคอยมองหาหัวน้าคุจิกิ แต่ไม่เคยเป็นแบบนี้ ใบหน้าหวานนั้นจะดูผิดหวังน้อยๆถ้าหัวหน้าคุจิกิไม่มาแต่ครั้งนี้ใบหน้าหวานนั้นดูผิดหวังมากจนเกือบจะกลายเป็นเสียใจซะอย่างนั้น อย่างกับคนที่เพิ่งทะเลาะกับแฟนมายังไงยังงั้น
เฮ้ย ไม่ใช้ แค่พี่น้องทะเลาะกันเฉยๆละมั้ง
นี้ข้าคิดอะไรของข้าเนี่ย
“นี้ท่านพี่ไม่มาส่งข้าจริงๆ”
ลูเคียบอกตัวเองเบาๆ ภาพที่เบียคุยะลุกไปจากโต๊ะกินข้าวไปอย่างไม่สนใจใยดีนั้นยังชัดอยู่ในหัว
นี้ข้าทำอะไรผิด
ทำไมท่านต้องทำอย่างนี้กับข้าด้วย
“เอ่อ คุณคุจิกิครับ ประตูเปิดมานานแล้วนะครับ” เจ้าหน้าที่ประจำประตูเอ่อเร่งกับลูเคีย ก่อนเจ้าหน้าที่นั้นจะรู้สึกเยงสันหลังวาบทันที่ เมื่อเห็นสายตาพิฆาตมาจากหนุ่มผมแดงที่จ้องสายตาอาฆาตใส่คนที่ทำให้ลูเคียทำหน้าเศร้าไปกว่าเดิม
นี้ข้าผิดอะไร ข้าแค่ทำตามหน้าที่นะ
เจ้าหน้าที่ชะตาขาดคิดกับตัวเอง อย่างพอรู้ชะตากรรมว่าลับหลังที่หญิงสาวไปแล้วตัวเองจะเจออะไรบ้าง
“งั้นข้าขอโทษด้วยที่ทำเจ้าเสียเวลา ” ลูเคียถอนใจยอมรับกับความผิดหวัง ก่อนจะเอ่ยลากับใครบ้างคนในใจ
“เจ้านี้ก็ทำหน้าเศร้าอย่างกับจะไปตลอดชาติ ครบสัปดาห์ก็กลับแล้วนี้”
“อืม เร็นจิข้าไปแล้วนะ”
ลูเคียยิ้มให้กับเร็จิ ก่อนจะไพล่คิดไปถึงใครบ้างคน คนที่เป็นผู้บังคับบัญชาคนตรงหน้า คำบอกลาเอ่ยอยู่ในใจที่ไม่มีใครจะได้ยิน คำที่อยากพูดมากี่สุดแต่ไม่ได้พูด
ท่านพี่ค่ะข้าไปแล้วนะค่ะ
ความคิดเห็น