คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ซุ่มซ่านหรืออุบัติเหตุ
“ก้าวพริบตาคือการรวมพลังวิณญาณเอาไว้ที่เท้าแล้วตั้งจิตใจให้มั่งคง ที่เป็นอย่างเมื้อกี้นะก็เพราะเจ้าตั้งสติไว้ไม่ดีพอ”
เบียคุยะพูดอธิบายพื้นฐานอย่างไม่จำเป็น ใบหน้าดูดีนั้นก็เสมองไปที่ทางอื่นที่ไม่ใช้ใบหน้าหวาน ใจก็ตำหนิที่ตัวเองทำอะไรเกินเหตุ
เดี๋ยวนี้ ข้ากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไงกัน
“จิตใจก็มีผลกับการใช้ก้าวพริบตาด้วยเหรอค่ะท่านพี่ ข้าเพิ่งรู้นะเนี่ย”
ลูเคียถามลอยๆกับเบียคุยะแบบที่ไม่ต้องการคำตอบ แขนบางนั้นก็เอื้อมไปกอดอกคิ้วบางขมวดน้อยๆ ตามนิสัยเวลาที่ใช้ความคิด
ปึก
นิ้วยาวของเบียคุยะกระแทกที่หว่างคิ้วของลูเคียเบาๆ แต่ก็แรงพอที่จะทำให้หัวของคนที่ถูกกระทำนั้นโยกน้อยๆ นัยน์ตาสีม่วงนั้นส่อแววไม่เข้าใจขกับการกระทำของเบียคุยะ
“ชอบทำคิ้วขมวด” เบียคุยะพูดอธิบายสั้นๆ ทำเอาคนที่ถูกกระทำนั้นถึงกับอึ้งค้างกับคำอธิบาย
ถ้าข้าชอบทำคิ้วขมวดแล้วท่านพี่จะเรียกว่าอะไรล่ะ
เอ๊ะ เดี่ยวก่อน
ท่านพี่ไม่ได้ทำคิ้วขมวดนี้ แค่ชอบทำหน้าตายเฉยๆ
“เจ้าว่าอะไรข้าในใจลูเคีย” เบียคุยะถามราวกับว่าอ่านใจได้ ทำเอาคนถูกถามนั้นรีบส่วยมือปฏิเสธให้ถี่ยิบ ใบหน้าหวานนั้นก็ส่ายไปมา
“เปล่าค่ะ ข้าไม่ได้ว่า”
“ช่างเถอะ เจ้าลองใช้ก้าวพริบตาเอาแบบแค่ใกล้ๆ ก็พอ”
เบียคุยะกลับมาโหมดคุณชายอีกครั้ง ทำเอาลูเคียได้แต่พยักหน้ารับให้กับแผ่นหลังของเบียคุยะที่หันหลังให้
เข้าใจแล้วว่าทำไมยัยแมวบ้าถึงชอบแกล้งคนนัก
เวลาแกล้งคนได้นี้สนุกจริงๆ
ส่ายหน้าซะ
เบียคุยะคิดคนเดียวอย่างขำๆ ถ้าเมื้อกี้นี้ข้าไม่หันหลังนี้มีหวังได้หัวเราะกับท่าที่ของลูเคียเป็นแน่
และขืนเป็นอย่างนั้นจริงๆ มีหวังลุเคียได้กระชากลากถูข้าไปหาหมอประจำตระกูลเป็นแน่
นัยน์ตาสีน้ำเงินราวกับท้องทะเลนั้นพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้สงบอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมามองหญิงสาวที่กำลังหัดใช้ก้าวพริบตา
ใช้ได้ดี
ปกติลูเคียพื้นฐานด้านวิถีมารดีอยู่แล้ว
แต่ว่าแต่ละก้าวนั้นยังสั้นเกินไป น่าจะได้ไกลกว่านี้
“ลูเคียหยุดก่อน”
เบียคุยะสั่งหยุดกะทันหัน ทำเอาลูเคียเบรกตัวเองแบบกะทันหันร่างเสียความสมดุลมาชั่วขณะ
หมับ
มือหนาของเบียคุยะคว้าเอาแขนบางของลูเคียเอาไว้ทำให้ร่างบางนั้นรอดพ้นจากการไปนอนเล่นบนพื้นดินที่แข็งกระด้าง
“เจ้าซุ่มซ่ามอย่างนี้บ่อยหรือเปล่าลูเคีย”
เบียคุยะถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ เพราะนับรวมๆแล้ววันนี้เค้าช่วยลูเคียพ้นจากการล้มแล้วไม่น่าต่ำกว่าสองครั้งแน่ๆ
“ปะเปล่าค่ะ”
“แน่นะ”
เบียคุยะถามแบบไม่แน่ใจ มือหนานั้นก็ยังไม่ปล่อยแขนบาง คำถามซ้ำที่ทำเอาคนถูกถามนั้นชักฉุน กับคำถามที่คล้ายกับสบประมาท
“แน่ค่ะ ข้าไม่เคยซุ่มซาม นี้เรียกว่าอุบัติเหตุ”
ลูเคียเถียงคอเป็นเอ็นอ้างเหตุลปข้างๆคูๆ เบียคุยะนั้นพยายามควบคุมตัวเองอย่างยากเย็นไม่ให้ยิ้มออกมากับท่าที่เชิดๆ ของหญิงสาวตรงหน้า
อุบัติเหตุ
อุบัติเหตุที่เกิดติดๆกันนี้นะ
เชื่อเจ้าเลยลูเคีย
เอารูปนี้ไปนั่งจิ้นกันต่อก็แล้วกัน
ความคิดเห็น