คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : สามวันแล้วนะ
13
สามวันแล้ว
ใช่สามวันแล้วที่ข้ามาอยู่ที่นี้
ที่โลกมนุษย์
ที่บ้านของอิจิโกะ ที่เคยอยู่
แบบทำไมข้าถึงรู้สึกอย่างนี้
ลูเคียเหม่อลอยไปนอกหน้าต่าง ไม่ได้สนใจกับอาจารย์ที่สอนอยู่หน้าห้องเหมือนกับทุกครั้ง ในหัวนั้นก็มีเรื่องคิดมากมายซะจนมันตีกันไปหมด รู้แต่ปวดหัวไปมดแต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่
“ลูเคีย ยัยลูเคีย”
อิจิโกะตะโกนใส่หูคนเหม่อ ลูเคียหันหน้ามาหาคนที่เรียกอย่างงๆ ก่อนจะรับรู้ว่าตอนนี้มันเลิกเรียนแล้ว
“นี้เธอเหม่อระลึกชาติรึไง ลุกได้แล้ว”
อิจิโกะถามกวนอารมณ์ มือก็กระชากคนตัวเล็กกว้าให้ลุกขึ้นอยางขัดเคืองอารมณ์กับท่าที่สังกะตายที่เป็นตั้งแต่มา
แค่มาประจำโลกมนุษย์แค่นี้ ทำท่ายังกับพวกโดนแฟนทิ้ง นั่งเหม่ออยู่ได้
แต่เดี๋ยว ยัยนี้ยังไม่มีแฟนนี้หว่า
แต่อนาคตอาจจะเป็นเค้า
เฮ้อ ไม่ใช้
อิจิโกะคิดไปคิดมาหน้าเริ่มแดงอย่างไม่มีสาเหตุ เมื่อคิดถึงความดีใจจนแทบนอนไม่หลับเมื่อรู้ว่าหญิงสาวจะกลับมาประจำที่โลกมนุษย์
“เป็นบ้าอะไรอิจิโกะ หรือว่าอากาศมันร้อนก็เลยอาการหมาป่ากำเริบ”
ลูเคียถามคนพิลึกหน้าตาย ทำเอาคนที่ถูกหาว่าเป็นหมาแยกเขี้ยวขู่ แต่คนถูกขู่กับหัวเราะในลำคออย่างพอใจกับการได้แหย่คนตรงหน้า
โดยไม่รูตัวแม้แต่น้อยว่าคนตรงหน้ายอมให้แหย่ขนาดไหน จะว่าเค้าเป็นตัวอะไรก็ได้ขอให้หญิงสาวเลิกคำหน้าเหม่อลอยอย่างนั้นก็พอ
“เออใช่ลูเคีย ฉันจำได้ว่าวันนี้มันมีร้านไอติมเปิดใหม่นี้ เดี๋ยวฉันไปจองร้านก่อนเธอรีบไปนะ”
อิจิโกะพูดจบรีบชิ่งหนีมัดมือชกหญิงสาวไม่ให้ตอบปฏิเสธ ลูเคียไปแต่ทพหน้างงๆ ก่อนจะถอยหายใจกับนิสัยของอีกฝ่าย เก็บกระเป๋าไปตามจุดหมาย
บางที่ คิดเรื่องอื่นซะบ้างจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน
ใช่ สนใจอย่างอื่นบ้าง
ลูเคียคิดเรื่อยเปื่อยไประหว่างทางที่ถึง ก่อนจะหยุดชะงักค้างทันที่เมื่อเห็นใครบ้างคน ผมสีดำยาวรวบเอา ใบหน้าคมคายที่คุ้นตาแม้จะอยู่ในชุดที่ไม่เคยเห็น
“ท่านพี่”
ลูเคียหลุดปากอย่างไม่แน่ใจ เมื่อเห็นคนที่ยังไม่ไกลนั้น คนที่กำลังก้มอ่านหนังสืออยู่
ไม่ใช้
ไม่ใช้แน่นอนท่านพี่ไม่มีทางมาโลกมนุษย์ซ้ำยังใช้ร่างสำรองอีก
เป็นไปไม่ได้
แต่ทำไมถึงได้เหมือนขนาดนั้น
ขาบางของลูเคียก้าวไปหา ‘ชายผู้นั้น’ อย่างรวดเร็วทั้งๆที่บอกกับตัวเองว่าไม่ใช้คนที่ตัวเองหวังว่าจะให้เป็น
มาลงให้ก่อนนะจ๊ะ เพราะเราจะดำดินหายสาบสูญไปจากประเทศไทยและประเทศอื่นซักพัก เพราะมันจะสอบแล้ว แต่เพื่อนๆอย่าไปแล้วไปลับนะ เรามันคงขี้เหงา ไว้วันไหนเราว่างเราจะมาพิมพ์ต่อให้นะจ๊ะ แต่คงไม่เกินเดือนหนึ่งหรอก
ขอให้ทุกคนมีชีวิตรอดบนโลกบิดๆเบี้ยวๆนะ
เจจ้า
ความคิดเห็น