ณ ห้วงภวันดร

ลำดับตอนที่ #74 : ทำตามสัญญา

คนยืนกางแขนค่อยๆ ยกนิ้วเล็กของตนเกี่ยวเขา พลางย้ำให้แน่ใจ
“สัญญาแล้วนะ”
“อืม”
หลังได้รับคำยืนยันสั้นๆ กรวลัยจึงขยับกายออกจากธรณีประตู ให้เขาก้าวเข้าไปด้านใน เรือนนี้เป็นเพียงเรือนเล็ก จึงมีห้องนอนห้องเดียว และถ้าเขาจะนอนก็คือในห้องเดียวกันเท่านั้น คิดซะว่าตอนหนีมาด้วยกันก็เคยนอนร่วมเตียงเดียวกันมาแล้ว นอนอีกจะเป็นไรไปในเมื่อเขาสัญญาแล้ว…ซึ่งเธอก็เชื่อเพราะเขาไม่ได้รักเธอ พอคิดตรงนี้ทำไมรู้สึกเจ็บๆ คันๆ ในหัวใจจนหงุดหงิด
“คืนนี้มันฉุกละหุก อาจจะต้อวเบียดกันสักหน่อย พรุ่งนี้ค่อยเปลี่ยนเตียงให้กว้าง”
“เรายกอีกเตียงมาไม่ได้หรือคะ”
“ไม่ได้ มันผิดสังเกต ฤาเจ้าอยากให้คุณพ่อรู้ว่ามิใช่เมียฉัน หาที่อยู่ได้แล้วฤา”
“เอาตามคุณว่านั่นล่ะ แล้วทำไมไม่บอกเหตุผลที่จะมานอนที่นี่แต่แรกล่ะ”
“ฉันตั้งใจจักบอกแต่ตอนที่มาถึงเรือนแล้ว แต่มิมีใครให้บอกสักคน หายหัวกันทั้งนายทั้งบ่าว”
ขุนแสนว่าพลางมองกำไลเอาผ้าปัดๆ ที่นอน
“อ้าวพี่เย็นไม่เข้ามาหรอเนี่ยะ”
เห็นว่าเขาเตรียมจะเทศนาอีกรอบ คนมีความผิดติดตัวก็แกล้งพูดถึงพี่เย็น พลางจะเดินไปเรียกที่นอกห้อง แต่ถูกมือหน่จับต้นแขนไว้ก่อน
“ให้นอนนอกห้องเถิด อย่าให้คนต้องรือว่าฉันพิเรนนอนกับเมียยังให้บ่าวนั่งดูเลยหนา”
“หือ…บ้า ไม่มีใครคิดทะลึ่งลามกแบบคุณหรอก แล้วจะมีที่นอนหรือ”
“ประเดี๋ยวมันก็หาเองนั่นล่ะ แล…เหตุใดคนมิคิดลามก ใยจึ่งใส่เสื้อสองตัวแลนุ่งโจงนอนเล่า”
“ฉันหนาว วันนี้อากาศเย็นมากกว่าทุกคืน แต่จริงๆ ใส่ตัวเดียวดีกว่าเนอะ บางทีก็แน่น ห้ามเดินมาทางนี้นะ”
กำไลมองเสื้อที่ตนใส่ทับสองตัว แล้วก็รู้สึกอึดอัด คิดอีกทีเอาออกสักตัวก็ดีเหมือนกัน ไม่งั้นอึดอัดแน่ จึงเดินไปเปลี่ยนเสื้อที่หลังฉากกั้น เสร็จแล้วก็เดินออกมาเห็นท่านขุนประนมมือทำปากขมุบขมิบ เสร็จก็ลืมตามองแล้วเขาก็สั่งให้เธอนอนด้านในเหมือนตอนที่นอนในเพิงสมัยก่อนไม่มีผิด
“คุณว่า…สะมิงตายหรือยัง”
หลังจากท่านขุนดับตะเกียง แล้วล้มตัวลงนอน จู่ๆ กำไลก็ถามขึ้นในความมืด แต่ขุนแสนไม่ตอบ
“คุณเห็นเขาล่าสุดคือตอนไหน ฉันไม่ได้มองเลย เขาอุตส่าช่วยฉันไว้ แต่ต้อง…”
“นอนเถิดเจ้า หากการถามมันทำให้มิสบายใจก็จงเงียบแล้วหลับตาเสีย”
เสียงนุ่มที่นานๆ จะมีให้ได้ยินทำให้คนที่นอนหันหลังตะแคงรู้สึกอบอุ่นหัวใจ
“ท่านขุน”
“หืม ว่ากะไรแม่ตัวดี เรียกจริง”
ในกระแสเสียงไม่ใช่การดุ แต่เธอรู้สึกว่าเขาหยอกมากกว่า
“ขอบคุณนะคะที่ให้ฉันอยู่นี่ และทำตามสัญญาที่เคยบอกจะไม่ทิ้งฉัน”
“แต่ตอนนี้ฉันอยากทิ้งเจ้า ไปเฝ้าพระอินทร์เสียแล้ว นอนเถิดแม่คุณ ฤาอยากให้ฉันกล่อมดี”
เสียงพลิกตัว ทั้งผ้าที่คลี่ห่มอยู่ขยับเป็นการเร่งให้กำไลรีบหลับตา ทำทีเป็นนอนหลับ กลัวเขาจะกล่อมด้วยวิธี…อะไรไม่รู้แต่เธอใจไม่ดี
“ฉันนอนแล้วค่ะ นี่กำลังจะกรนแล้วเชียว ฝันดีนะคะ”